[SF] :: HaeEun & 83line :: Alternative Love ll SJ

ลำดับตอนที่ #33 : [SF HaeEun] Daddy Donghae : Onsen (Part 2)

Daddy Donghae: Onsen (END)

ทงเฮและฮยอกแจในชุดยูคาตะสีดำขลิบขาวเดินมาที่ห้องอาหารที่ทางโรงแรมจัดเตรียมมื้ออาหารเย็นเอาไว้ให้หลังจากล้างตัวเสร็จ เด็กน้อยดูร่าเริงกว่าปกติเพราะในที่สุดเขาก็ได้สวมชุดยูคาตะอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ต้นทริป กว่าจะออกจากห้องพักได้ฮยอกแจก็รัวมือถือถ่ายรูปตัวเองเอาไว้หลายสิบรูป ซ้ำยังไม่วายชวนคุณทงเฮมาถ่ายร่วมเฟรมด้วยเป็นที่ระลึก

มือเล็กจับตะเกียบค่อยๆบรรจงคีบอาหารช้าๆ เพราะเจ้าตัวกลัวว่าแขนเสื้อยูคาตะที่ยาวระย้ามาถึงศอกจะเปรอะอาหารบนโต๊ะ

“ทำแบบนี้ก็ได้นะ”ทงเฮว่าพลางจับชายแขนเสื้อยูคาตะของฮยอกแจพับขึ้นไปถึงศอก ฮยอกแจมองดูมือหนาที่ช่วยเขาพับเสื้อทั้งสองข้างก่อนจะยิ้มแฉ่งแทนคำขอบคุณให้กับเจ้านายคนใจดีของเขา

“ทีนี้ก็กินได้แล้ว กินเยอะๆล่ะ”ทงเฮว่าอย่างนั้นก่อนจะหันกลับมาสนใจอาหารในถาดของตัวเอง ปลาฮกเกะย่างถ่านหน้าตาน่าทาน เสิร์ฟมาพร้อมกับข้าวสวย และเครื่องเคียงอีกสองสามอย่าง ร่างโปร่งมองอาหารตรงหน้าก่อนจะเริ่มทานอาหารเงียบๆ เขาไม่ค่อยชอบทานปลาย่างเท่าไรนัก ตอนจองโรงแรมก็ดันลืมแจ้งเรื่องอาหารไปเสียสนิท

“คุณทงเฮใส่ยูคาตะบ่อยไหมครับเวลามาที่ญี่ปุ่น”

“ไม่ค่อยได้ใส่หรอก ฉันไม่ได้อินอะไรกับญี่ปุ่นขนาดนั้น”คำตอบของทงเฮทำให้คนฟังยู่หน้า ทั้งๆที่เขาออกจะตื่นเต้นกับการมาเที่ยวญี่ปุ่นขนาดนี้แท้ๆ แต่เจ้านายของเขากลับทำเหมือนมันเป็นเรื่องที่น่าเหนื่อยหน่ายใจไปเสียอย่างนั้น แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ ก็คุณทงเฮมีเงินตั้งเยอะจะบินมาญี่ปุ่นอาทิตย์เว้นอาทิตย์ก็คงทำได้ คงไม่มาตื่นเต้นอย่างกับเด็กบ้านนอกอย่างเขาหรอก

“เสียดายจังเลยครับ”ฮยอกแจตัดพ้อ

“เป็นอะไร”

“ผมอิจฉาคุณทงเฮนี่ครับ ทั้งๆที่คุณทงเฮได้มาญี่ปุ่นบ่อยแท้ๆกลับไม่อินกับที่นี่ นี่ถ้าเป็นผมนะ ให้มากี่ครั้ง ผมก็จะใส่ชุดยูคาตะทุกครั้งเลย”

“ถ้าเธอชอบก็ใส่สิ มันก็ดีนะ ใส่ยูคาตะถอดง่าย”ทงเฮเอ่ยออกมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ในขณะที่คนฟังลุกลี้ลุกลนมองซ้ายขวากลัวคนอื่นจะฟังสิ่งที่เจ้านายของเขาพูดออก

“คุณทงฮ~ทำไมถึงพูดเรื่องนี้ตอนกินข้าวล่ะครับ”ใบหน้าหวานขึ้นริ้วสีระเรื่อเพราะคำพูดจาติดทะลึ่งของร่างตรงข้าม ทั้งรอยยิ้มมุมปากและสายตาที่ส่งมาบ่งบอกได้ดีว่าตอนนี้ทงเฮกำลังคิดอะไรกับเขาอยู่ ต่อให้ผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ไม่ชินกับความต้องการของเจ้านายเขาเลยสักนิด

“ทำไมล่ะ? แค่พูดเองนะ ฉันไม่ได้ทำ แต่เอ๊ะ ตอนนั้นฉันก็เคยทำตอนเธอกำลังทำอาหารมาแล้วนี่นา จะแปลกอะไรถ้าฉันจะทำเธอตอนกำลังกินข้าว จริงไหม”ทงเฮแกล้งหยอกเด็กชาย นั่นยิ่งทำให้ฮยอกแจลนลาน นิ้วเล็กๆเลื่อนมาแตะริมฝีปากทำท่าจุ๊ปากให้อีกคนดู

“คุณทงเฮ~~พอแล้ว”ฮยอกแจเริ่มยู่หน้าลงเมื่อคุณทงเฮดูท่าว่าจะไม่ยอมหยุดแกล้งเขาสักที ทั้งๆที่ตอนนี้เขารู้สึกร้อนไปทั้งแก้มลามไปถึงใบหูหมดแล้ว

“ให้ฉันพอเรื่องอะไรล่ะ ฉันแค่บอกเฉยๆเองนะว่ายูคาตะมันถอดง่าย”

“ก็นั่นแหละครับ ไม่พูดแล้วนะครับคุณทงเฮ”

“ไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ คืนนี้เดี๋ยวจะลองถอดให้ดู เอาไหม?”คนเจ้าเล่ห์ยังคงแกล้งกระเซ้าเย้าแหย่เด็กชายที่ตามเกมไม่ทันไม่หยุด ยิ่งเห็นฮยอกแจหน้าแดงทำตัวไม่ถูกเขาก็ยิ่งอยากแกล้งซ้ำๆ

“ไม่เอาแล้วครับ ไม่พูดเรื่องนี้แล้วครับ”

“ทำไมล่ะ หื้อ”

“ฮื้อออ คุณทงเฮก็รู้นี่ครับ”

“ไม่นี่ ฉันจะไปรู้อะไรล่ะ”

“อื้อออ ผมเขินครับ มันน่าอายออกพูดเรื่องนี้ตอนกินข้าวนะครับคุณทงเฮ”เด็กน้อยเริ่มทำเสียงงอแงงุ้งงิ้งในลำคอเมื่อเจ้านายของเขายังคงแกล้งไม่หยุด

“ถ้างั้นเธอก็รีบกินข้าวสิ รีบกินให้อิ่ม จะได้เปลี่ยนไปพูดเรื่องนี้ตอนอยู่ในห้อง ดีไหม?

“คุณทงเฮ~~~”ฮยอกแจลากเสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายยาวเหยียด ปากอิ่มเริ่มเบะลงเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกแกล้งหยอกเขาเสียที

“ว่าไง หื้ม”

“คุณทงเฮทะลึ่งตลอดเลย ไม่เอาแล้วครับ ไม่คุยแล้วครับ ผมจะกินข้าว”เอ่ยพลางคีบข้าวคำโตเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆแทนการตัดบทสนทนา เสน่ห์อย่างหนึ่งของเด็กคนนี้คงจะเป็นความขี้เขิน ขี้อายนี่ล่ะมั้ง ที่ทำให้ทงเฮรู้สึกหวงแหนไม่อยากปล่อยมือให้เจ้าตัวหนีไปไหน

“หิวไม่ใช่เหรอ ทำไมกินแต่ข้าว กินปลาด้วยสิ”ทงเฮเอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นว่าฮยอกแจเอาแต่ตักข้าวสวยในชามข้าวเข้าปากสลับกับเครื่องเคียง แต่เนื้อปลาที่เป็นอาหารจานหลักกลับแทบไม่ถูกแตะต้อง

“ปลามันกินยากครับ ดูสิครับ ติดก้างไปหมดเลย”เจ้าตัวเอ่ยพลางพยายามใช้ตะเกียบแซะเนื้อปลาย่างเกลือในจานให้ทงเฮดู แต่เพราะก้างปลาที่ขวางอยู่ทำให้คนไม่ถนัดใช้ตะเกียบอย่างฮยอกแจคีบได้เพียงเนื้อปลาชิ้นเล็กๆเข้าปาก

เด็กชายยู่ปากแล้วถอนหายใจเบาๆกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง ตาคู่สวยมองเนื้อปลาย่างกลิ่นหอมตาละห้อย ท้องก็ร้องเสียงดังขนาดนี้ ทำไมคนญี่ปุ่นจะต้องทำอาหารให้กินยากๆนะ

“ทำแบบนี้่ก่อนสิ”ทงเฮเอ่ยพลางเลื่อนตะเกียบในมือไปเลาะก้างปลาออกแล้ววางไว้ที่ข้างจานให้คนตัวเล็ก เห็นดังนั้นฮยอกแจจึงยิ้มกว้าง

“โห ทำแบบนี้ได้ด้วย เจ๋งครับ”

“มันไม่ได้ยากอะไรไหมล่ะ เด็กโง่”ร่างโปร่งเอ่ยก่อนจะยีกลุ่มผมนุ่มเล่นด้วยความเอ็นดู ถึงแม้เจ้าตัวจะพยายามแสดงออกว่าโตแล้วแค่ไหน แต่สุดท้ายเด็กน้อยก็ยังต้องการการเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆแบบนี้อยู่ดี

“ผมไม่ชอบให้คุณทงเฮเรียกผมว่าเด็กโง่เลยอะครับ?”

“หืม? ทำไมล่ะ?”

“ก็ผมไม่อยากเป็นเด็กโง่นี่”

“งั้นอยากให้เรียกว่าอะไรล่ะ”

“เด็กดีสิครับ ผมเป็นเด็กดีของคุณทงเฮนะครับ”เด็กชายหน้างอตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง ยิ่งมองยิ่งรู้สึกอยากบีบแก้มให้หายหมั่นเขี้ยว

“เด็กดีที่เดี๋ยวนี้ชอบขัดฉันน่ะเหรอ หื้ม?”

“ผมแค่หิวเอง ไม่ได้ขัดคุณทงเฮตลอดนะครับ”ฮยอกแจเถียง

“อย่างนั้นเหรอ”

“ฮื้ออ ไม่เด็กดีก็ได้ครับ จะเรียกว่าอะไรก็เรียกเลย ผมตามใจคุณทงเฮ”

“เดี๋ยวนี้หน้างอเก่ง งอแงเก่ง”

“ผมไม่ได้ทำหน้างอนะครับ ไม่ได้งอแงด้วย”

“แล้วที่เป็นอยู่คือ?”

“ก็...ครับ โอเค หน้างอก็ได้ ก็ผมน้อยใจนี่ คุณทงเฮชอบบอกว่าผมเป็นเด็กดื้อบ้างล่ะ เป็นเด็กโง่บ้างล่ะ ผมต้องทำยังไงถึงจะเป็นเด็กดีของคุณทงเฮล่ะครับ ผมไม่อยากเป็นเด็กไม่ดีนะ”

“มาญี่ปุ่นแล้วทำไมอ้อนเก่งขึ้นครับ หือ? น้อยใจเก่งขึ้นด้วยนะเนี่ย”ทงเฮเอ่ยถามพลางเลื่อนมือไปเกลี่ยข้าวที่เลอะมุมปากของเด็กชาย

“ไม่น้อยใจแล้วก็ได้ครับ ผมหายแล้วก็ได้”เด็กน้อยว่าพลางก้มหน้าก้มตาคีบเครื่องเคียงเข้าปาก จริงๆเขาก็พอจะรู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์อะไรไปน้อยใจคุณทงเฮ แต่พอนึกๆแล้วคุณทงเฮพาเขามาถึงญี่ปุ่นก็เอาแต่ทำงาน ปล่อยเขาทิ้งไว้ที่โรงแรมทุกวัน ซ้ำพอได้มาเที่ยวก็ยังมาดุเขาอีก จะไม่ให้น้อยใจได้ยังไงกัน

“งั้นแด๊ดไม่ต้องง้อใช่ไหม”

“อื้อ ครับ”

“งั้นก็กินเยอะๆแล้วกันนะ”ทงเฮรู้ดีว่าเด็กน้อยตรงหน้าคงกำลังงอนเขา แต่ในเมื่ออีกฝ่ายบอกเองว่าไม่ต้องง้อ เขาก็จะยียวนทำตามที่เจ้าตัวบอกนั่นแหละ

“ครับ”

ทงเฮนั่งทานข้าวเย็นเงียบๆหลังจากที่ฮยอกแจเอาแต่ก้มหน้าก้มตาสนใจอาหารไม่สนใจจะพูดคุยกับเขาอย่างทุกที จริงๆไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากง้อเด็กน้อยตรงหน้า แต่การได้เห็นเจ้าตัวทำแก้มป่องๆปากยื่นปากยาว คอยหลบสายตายามที่เขาหันไปมองมันก็น่ารักดี

มือหนายกแก้วเบียร์ขึ้นจิบเขาค่อยๆละเลียดรสชาตินุ่มนวลของน้ำข้าวหมัก วันนี้รสชาติอาหารที่นี่ไม่ถูกปากเขาเท่าไรนัก แต่ก็ไม่อยากเรื่องมากขอเปลี่ยนอาหารให้เสียเวลา เขาจึงวางตะเกียบลงตั้งแต่ทานไปได้ไม่ถึงครึ่งจาน ยังดีที่เบียร์สดนี่พอจะทำให้มื้ออาหารมีสีสันขึ้น

“อิ่มแล้วครับคุณทงเฮ”เอ่ยพลางวางตะเกียบลงพาดบนชามข้าว เด็กน้อยเหลือบสายตามองที่อาหารของร่างตรงข้ามก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคม

“คุณทงเฮไม่ทานเหรอครับ ยังเหลืออีกเยอะเลยนะ”เด็กน้อยถามทั้งๆที่ยังทำปากยื่นอยู่ แม้ว่าจริงๆจะยังน้อยใจคุณทงเฮอยู่ก็ตาม แต่ถ้าเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้เจ้านายของเขาไม่กินข้าวเขาก็คงรู้สึกผิด

“ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่น่ะ ถ้าอิ่มแล้วจะกลับห้องเลยไหม?”

“ยังครับ ยังไม่กลับ”

คุณทงเฮต้องกินให้หมดก่อน”

“หืม?”

“คุณทงเฮไม่กินข้าวเพราะผมดื้อเหรอครับ? ผมจะไม่ดื้อ จะไม่น้อยใจแล้วก็ได้ครับ”

“หึ เปล่า ฉันไม่ได้ไม่กินเพราะเธอดื้อ ฉันแค่ไม่อยากกิน”

“ไม่ได้สิครับ คุณทงเฮไม่กินข้าวเช้า ข้าวเย็นก็ทานน้อย สุขภาพจะแย่เอานะครับ ไม่ดีเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้หิวอะไร”

“คุณทงเฮชอบบอกว่าไม่เป็นอะไรอยู่เรื่อยเลย นี่ก็กินเบียร์อีก ทำไมชอบทำลายสุขภาพจังเลยครับ”เด็กน้อยบ่นเสียงงุ้งงิ้งขัดกับสีหน้าจริงจังที่พยายามปั้นแต่งขึ้น

มือเล็กๆจับตะเกียบคีบเนื้อปลาขึ้นจ่อเรียวปากหยักเพื่อบอกให้อีกฝ่ายกิน ทงเฮมองตะเกียบในมือเล็กสลับกับใบหน้าหวานด้วยความสงสัย

“วันนี้เป็นอะไรเนี่ย หืม?”

“ไม่ได้เป็นอะไรครับ แต่เป็นห่วงคุณทงเฮเฉยๆ ไม่อยากเห็นคุณทงเฮไม่สบายแบบพ่อผม”

“ฉันไม่หิวขนาดนั้น ไม่กินก็ได้ อีกอย่างฉันแข็งแรง ไม่ป่วยง่ายๆหรอก”

“ไม่ได้ครับ คุณทงเฮชอบว่าผมดื้อ ตอนนี้คุณทงเฮก็ดื้อ ดื้อกว่าผมอีก พ่อของผมก็เคยพูดว่าแข็งแรง สรุปเขาก็เป็นโรคกระเพาะเรื้อรัง ผมไม่อยากให้คุณทงเฮเป็นแบบพ่อผมนะ จริงๆนะครับ”

“ฉันก็กินไปตั้งครึ่งแล้ว ไม่เป็นอะไรหรอกครับเด็กดี”ทงเฮกล่อมให้เด็กชายยอมอ่อนลง แต่เด็กหน้างอก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมเชื่อสิ่งที่ทงเฮพูดเท่าไรนัก

“คุณทงเฮมาญี่ปุ่นก็เอาแต่ทำงานตลอดเลย ผมเห็นตอนดึกๆคุณทงเฮก็ลุกขึ้นมาเปิดคอมฯทำงาน ไหนๆวันนี้คุณทงเฮได้พักผ่อนพาผมมาเที่ยวแล้ว ช่วยดูแลตัวเองหน่อยไม่ได้เหรอครับ ผมไม่อยากเห็นคุณทงเฮเป็นอะไรนี่นา คุณทงเฮสำคัญนะครับ”เด็กน้อยร่ายประโยคที่แฝงด้วยความเป็นห่วงอีกฝ่าย  ดวงตาคู่สวยมองสบกับอีกฝ่าย พยายามจะแสดงสีหน้าจริงจังให้อีกคนรับรู้ถึงความห่วงใยจากเขา

แม้ทงเฮจะไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลของฮยอกแจเท่าไรนัก แต่อย่างน้อยเขาก็รับรู้ได้ดีว่าร่างบางตรงหน้าคงเป็นห่วงเขาอย่างที่ว่าจริงๆ

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รับความเอาใจใส่แบบนี้

“แต่ฉันไม่ชอบกินปลานะ”

“งั้นกินกิมจิอันนี้แทนครับ ผักดองก็ได้”

“กินเธอแทนน่าจะอร่อยกว่านะ”ร่างโปร่งเอ่ยพลางเลื่อนมือไปดันตะเกียบที่จอริมฝีปากอยู่

“ไม่ใช่ตอนนี้สิครับ ทานข้าวนะครับ นะครับคุณทงเฮ อ้าาา”ฮยอกแจแกล้งทำหน้าดุใส่ทงเฮไปทีนึงก่อนจะฉีกยิ้มหวานแล้วทำเสียงอ้อนใส่ร่างโปร่ง“นะน้า นะครับแด๊ดดี้”

“เฮ้อออ ตามใจเธอแล้วกัน”ในที่สุดทงเฮก็ยอมแพ้ให้กับความออดอ้อนของร่างบาง เขายอมอ้าปากรับชิ้นปลาที่เด็กน้อยคีบให้ แม้รสชาติที่กินจะไม่ค่อยถูกใจเท่าไร แต่พอเห็นตากลมๆที่มองมามันก็พอจะทดแทนกันได้

“อิ่มไหมครับ”เด็กชายหันมาเอ่ยถามทงเฮขณะทั้งสองกำลังเดินจากห้องอาหารกลับไปที่ห้องพักหลังจากที่ฮยอกแจพยายามป้อนข้าวทงเฮจนร่างสูงกินเนื้อปลาที่บอกว่าไม่ชอบไปจนเกือบหมด ร่างทั้งสองเดินเคียงข้างกัน เว้นระยะห่างเอาไว้เล็กน้อย แต่เมื่อหลังมือทั้งสองแตะเข้าหากันด้วยความบังเอิญ เด็กชายจึงค่อยๆเลื่อนนิ้วก้อยเล็กๆไปเกี่ยวกับเรียวนิ้วของอีกฝ่าย

ฮยอกแจไม่ได้อยากอ้อนเพื่อจะเอาอะไร เพียงแค่อยากจะให้อีกฝ่ายจับมือเขาเอาไว้แบบเดียวกับเวลาที่พาเขาไปเที่ยวข้างนอกเท่านั้น

“อยากจับมือเหรอ”

“ฮยอกแจหนาวครับคุณทงเฮ

“หนาวจริงๆหรืออยากจับมือครับ คนเก่ง”ทงเฮว่าพลางผสานเรียวนิ้วเข้ากับเรียวนิ้วเล็ก ฝ่ามือหนากุมมือของฮยอกแจเอาไว้ แลกเปลี่ยนความอบอุ่นเพียงเล็กน้อยผ่านร่างกายแต่ภายในใจมันก็ทำให้ฮยอกแจรู้สึกอบอุ่นจนแทบกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่

“อยากจับมือครับแด๊ดดี้”

“หนูรู้ใช่ไหม ว่าถ้าหนูเรียกแด๊ดดี้ แด๊ดดี้จะรู้สึกยังไง”

“รู้ครับ ก็เมื่อกี้แด๊ดดี้ยอมให้หนูกินข้าว แล้วก็ยอมให้หนูป้อนข้าวแล้ว หลังจากนี้หนูจะตามใจแด๊ดดี้แล้วครับ”เด็กน้อยพูดจาเอาอกเอาใจอีกฝ่ายแม้ว่าเจ้าตัวจะรู้สึกร้อนไปทั่วใบหน้า ฮยอกแจกระดากอายกับคำพูดเชิญชวนของตัวเอง แต่เขารู้ดีว่าทงเฮชอบให้เขาพูดแบบนี้

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้แด๊ดดี้ขอเอาแต่ใจหน่อยนะครับ”

“ครับ แด๊ด”

ทั้งสองเดินกันจนมาถึงห้องพัก เมื่อทงเฮปิดประตูห้องลง ร่างโปร่งก็จัดการดันร่างบางเข้าชิดกับผนังห้อง เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลาร่างหนาขยับกายเข้าทาบทับก่อนจะกดริมฝีปากบดเบียดเข้าหาเรียวปากสีเชอร์รี่ มือบางของฮยอกแจเลื่อนขึ้นโอบลำคอขอแกร่งอย่างรู้งาน

ขณะที่เรียวปากทั้งสองบดเบียดแลกลิ้นเกี่ยวกระหวัดชิมรสชาติของกันและกัน มือหนาก็จัดการกระตุกสายรัดเอวที่พันธนาการชุดยูคาตะตัวหลวมออก ทงเฮลากปลายนิ้วไปตามแผ่นอกขาวที่โผล่พ้นมาจากสาบเสื้อตัวโต เขาถอนริมฝีปากออกเพื่อหันมาจ้องมองผิวขาวลื่นมือที่ปรากฎตรงหน้า

ร่างบางที่ถูกยูคาตะตัวใหญ่ห่อหุ้มเอาไว้ดูน่าทะนุถนอมเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ ทงเฮค่อยๆจับสาบเสื้อยูคาตะออกจากไหล่เล็กลงไปกองที่เรียวแขนทั้งสอง ริมฝีปากเลื่อนไปพรมจูบซ้ำๆ สัมผัสกับกลิ่นสบู่อ่อนๆที่ยังติดอยู่บนผิวกายนุ่ม

แม้อากาศภายในห้องจะถูกทำให้อุ่นขึ้น แต่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีตยังคงมีไอเย็นจากด้านนอกทำเอาร่างบางสะดุ้งเมื่อแผ่นหลังแตะสัมผัส

“อ๊ะ”

“เย็นเหรอ”ทงเฮเอ่ยพลางใช้ฝ่ามือรั้งร่างบางเข้ามากอดแนบอก ร่างโปร่งพรมจูบไปทั่วแก้มนิ่ม ปลายจมูกโด่งคลอเคลียเล่นกับปลายจมูกรั้น

“อื้อ แด๊ดดี้ พาฮยอกแจไปที่เตียงได้ไหมครับ”ฮยอกแจช้อนตามองอ้อน

“อ้อนกันจังเลยนะครับเด็กดี”

“ฮื้ออ แด๊ดดี้ให้หนูใส่ชุดได้ไหม หนูหนาว”ฮยอกแจว่าพลางดึงยูคาตะขึ้นคลุมไหล่ สองมือเล็กกระชับเสื้อเข้าหากันพลางเบียดกายเข้าหาอีกร่าง “กอดหนูนะ”

“แด๊ดดี้กอดหนูอยู่แล้วไงครับคนเก่ง”

“กอดหนูบนเตียงนะครับแด๊ดดี้”ฮยอกแจกระซิบข้างใบหูร่างโปร่งก่อนจะแตะริมฝีปากจูบเข้าที่ปลายคางอย่างออดอ้อน มือเล็กเลื่อนไปลูบบนแผ่นอกแกร่งช้าๆก่อนจะลากลงไปกระตุกปมสายรัดยูคาตะที่เอวอีกฝ่ายออก

“อย่างนั้นเราเปลี่ยนจากเตียงเป็นในออนเซ็นไหม ตั้งแต่หนูมายังไม่ได้แช่เลยนี่”

“แต่ในน้ำมันร้อนนะครับ”

“แต่คงไม่มีอะไรร้อนเท่าตอนที่เรามีอะไรกันแล้วมั้งครับคนดี”

“ฮื้ออ แด๊ดดี้~”

“ถ้าหนูไม่ลองก็ไม่รู้นะ”

“อื้อ หนูตามใจแด๊ด”เด็กชายอ้อมแอ้มตอบ ได้ยินดังนั้นร่างโปร่งจึงจัดการถอดยูคาตะที่ยังเกี่ยวอยู่ที่เรียวแขนเล็กออกจากร่างขาวเนียน ก่อนจะจัดการช้อนอุ้มเด็กน้อยเดินไปที่ห้องอาบน้ำ ความเย็นที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาในส่วนของบ่อออนเซ็นส่วนตัวทำให้ร่างเปลือยเปล่ากระชับแขนกอดร่างแกร่งแน่นขึ้น

“หนูหนาว”   

“แด๊ดดี้ถอดเสื้อแปปนึงนะครับคนดี”ทงเฮเอ่ยก่อนจะจัดการวางฮยอกแจลง แต่ไม่ทันที่เขาจะเป็นฝ่ายถอดยูคาตะสีดำออกจากร่าง คนตัวเล็กก็ขยับเข้ามาช่วยปลดเปลื้องอาภรณ์ให้อย่างรู้งาน

“ค่อยๆลงนะ น้ำมันร้อนถ้าลงไปทีเดียวทั้งตัวร่างกายอาจจะไม่ไหว”ทงเฮว่าขณะพาเด็กน้อยลงไปในบ่อน้ำร้อนที่ถูกจัดตกแต่งสวยงาม ปลายเท้าค่อยๆแตะลงบนผิวน้ำช้าๆก่อนจะจุ่มลงไป อุณหภูมิร้อนที่ตัดกับอากาศหนาวเย็นทำให้ฮยอกแจสะดุ้ง

“ค่อยๆนะ”

“อื้ออ”เมื่อปรับตัวได้ฮยอกแจก็ค่อยๆหย่อนกายลงนั่งลงในบ่อน้ำร้อนช้าๆ อุณหภูมิของน้ำในบ่อทำให้ร่างกายที่หนาวสั่นอบอุ่นขึ้น มือเล็กๆที่เกาะเกี่ยวกับมือหนากระตุกเบาๆให้อีกร่างนั่งลงตาม ทงเฮเห็นดังนั้นจึงขยับกายนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กแล้ววาดแขนแกร่งโอบเอวบางรั้งอีกฝ่ายเข้าหา

“ชอบหรือเปล่า”

“ชอบครับ ตอนแรกรู้สึกว่าร้อนไป แต่ตอนนี้อุ่นแล้วครับ ชอบมากกว่าอากาศหนาวๆเยอะเลย”ฮยอกแจว่าพลางเอียงใบหน้าเข้าซบไหล่แกร่ง

“ดีใจนะที่เธอชอบ”

“แล้วแด๊ดดี้ชอบไหมครับ”

“ชอบสิ ฉันชอบที่ได้อยู่กับหนูนะ เด็กดี”ทงเฮเอ่ยบอกก่อนจะเชยคางเล็กขึ้นสบตา คำพูดของร่างโปร่งทำให้เด็กชายยิ้มกว้าง เขาดีใจทุกครั้งที่เจ้านายของเขาบอกว่าชอบการที่มีเขาอยู่ในชีวิต

“หนูก็ชอบอยู่กับแด๊ดดี้ที่สุดครับ หนูอยากอยู่กับแด๊ดไปนานๆนะ”สิ้นคำพูดของร่างบาง ฮยอกแจก็ขยับใบหน้าเข้าหาใบหน้าคมช้าๆ สายตาสอดประสาน ขณะที่ปลายจมูกทั้งสองค่อยๆแตะสัมผัสกัน ทั้งสองแย้มยิ้มให้กันและกันก่อนที่เรียวปากทั้งสองจะประกบเข้าหากันอย่างอ้อยอิ่ง จุมพิตที่แสนอ่อนโยนแต่จังหวะและสัมผัสของทงเฮทำให้ร่างบางรู้สึกวาบหวามในช่องท้อง

“อ้อนเก่ง”ทงเฮยกยิ้มก่อนจูบหน้าผากมนเบาๆ

“แล้วแด๊ดดี้ชอบเวลาฮยอกแจอ้อนไหม”เด็กน้อยเอ่ยถามพลางช้อนตาอ้อน มือเล็กวักน้ำร้อนจากบ่อค่อยๆราดลงบนไหล่แกร่งก่อนที่นิ้วเรียวจะลากวนลูบไล้ช้าๆลงมาถึงแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม แล้วขยับริมฝีปากแตะเบาๆที่อกด้านซ้ายของร่างโปร่ง กริยาอ้อยอิ่งแสนเย้ายวนของเด็กน้อยทำให้ทงเฮไม่อาจละสายตาไปได้แม้แต่น้อย

“ฉันชอบเวลาเธอยั่วมากกว่านะ”

“แบบนี้เหรอครับ?”ฮยอกแจเลิกคิ้วถามพลางแตะจูบขึ้นมาที่ลำคอแกร่ง ก่อนจะค่อยๆขบเม้มแผ่วเบาช้าๆเลียนแบบสัมผัสที่เคยได้รับจากอีกฝ่าย เรียวลิ้นเล็กไล่ลงมาตามแผ่นอกแกร่งพรมจูบไปทั่วจนพอใจก่อนจะละออกช้อนตามองใบหน้าคมที่กำลังกัดกรามแน่น

“รู้งานเกินไปแล้ว ขี้ยั่ว”

“อยากให้แด๊ดดี้ชอบนะครับ”

“ฉันชอบมาก มากที่สุด เด็กดี”

>NC Part<

ทงเฮจัดการหยิบคว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมฮยอกแจก่อนที่จะพาฮยอกแจเข้ามาในส่วนของห้องนอน ร่างบางถูกวางลงก่อนที่มือหนาจะค่อยๆใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดกายบางเพื่อซับเอาคราบเปียกชื้นออกจากผิว เมื่อเด็กชายตัวแห้ง ร่างบางก็เป็นฝ่ายคว้าผ้าเช็ดตัวกลับมาเช็ดให้ทงเฮบ้าง

“สอนให้ผมเล่นกล้ามบ้างสิครับ”

“เอาไว้เดี๋ยวโตกว่านี้หน่อยนะ”

“จริงนะครับ?”

“จริงสิ”

“ดีใจจัง แด๊ดดี้ใจดีกับผมอีกแล้ว ขอบคุณนะครับ”ฮยอกแจยิ้มหวานก่อนจะมอบจุมพิตลงที่ปลายคางที่มีไรหนวดขึ้นเบาๆ

“ยังอยากอยู่รึเปล่า?”ทงเฮเอ่ยถามพลางใช้ฝ่ามือลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ เขาเคยใช้ยาปลุกเซ็กส์นี้กับเด็กคนเก่า เขารู้ดีว่าปลดปล่อยเพียงสองครั้งคงไม่อาจจะดับฤทธิ์ยาขนิดนี้ได้ ฮยอกแจเม้มปากเขินๆก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

แม้ร่างกายจะรู้สึกอ่อนเพลียจนแทบไม่มีแรง แต่ความร้อนในร่าง และอารมณ์ที่มันพุ่งสูงก็ทำให้ส่วนอ่อนไหวของเขาชูชันขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ทงเฮเห็นดังนั้นจึงยกยิ้มแล้วกดจุมพิตลงบนหน้าผากมน

“คืนนี้คงอีกยาว อยากจะลองอะไรที่มันเร้าใจขึ้นไหมล่ะ”

“ครับ? ยังมีอะไรมาแกล้งผมอีกเหรอเนี่ย แด๊ดดี้”ฮยอกแจเริ่มเบะปากหน้างออีกครั้ง ตั้งแต่เดินทางมาญี่ปุ่นทงเฮก็ดูจะชอบแกล้งเขา หาอะไรต่อมิอะไรมาทำให้เขาทรมานตั้งแต่บนเครื่องบิน เขาชักจะน้อยใจเจ้านายของเขาจริงๆจังๆแล้วนะ

“ลองเดินไปหยิบถุงกระดาษที่อยู่ตรงนู้นมาดูสิ”ทงเฮว่าพลางชี้ไปที่ถุงกระดาษสีชมพูที่มีโบเล็กๆผูกอยู่ มันถูกวางเด่นอยู่กลางโต๊ะ ฮยอกแจเดินไปหยิบเปิดดูก่อนที่แก้มนิ่มๆจะขึ้นสีระเรื่อเมื่อสายตาเห็นกับข้าวของที่อยู่ในนั้น

“แด๊ดดี้~”

“หมดนี่ ฉันมีเอาไว้เล่นสนุกกับเธอนะคนเก่ง”ทงเฮเอ่ยพลางขยับกายเข้าทาบทับแผ่นหลังบาง ปลายคางวางเกยบนไหล่เล็ก สายตามองไปในถุงที่ตอนนี้มือเล็กๆของฮยอกแจกำลังหยิบข้าวของในนั้นออกมาดู

“นะ...นี่อะไรครับ”ฮยอกแจเอ่ยถามพลางหยิบพวงหางขนนุ่มสีชมพูอ่อนขึ้นมาชูให้ทงเฮดู ตอนแรกเขาก็คิดว่ามันน่ารัก แต่เมื่อเห็นแท่งเหล็กขนาดเล็กที่ติดอยู่ตรงส่วนปลายเด็กชายก็กลืนน้ำลาย ขอให้ไม่เป็นอย่างที่เดาเอาไว้เลยนะ

“ลองเดาดูสิครับ เหมียวน้อยของแด๊ดดี้”

“ฮื้อออ~~แด๊ดดี้ทงเฮทะลึ่งที่สุดเลย”

“คืนนี้มาต่อกันเลยนะ เด็กน้อยของฉัน”

“แด๊ด~~”

Talk'

สวัสดีกลางเดือนกันยายนค่ะทุกคน

เรามาต่อพาร์ธ 2 ของตอนกันแล้วเน้ออออ อิอิ

สำหรับเดือนกันยายน ทริปญี่ปุ่นของแด๊ดดี้กับหนูน้อยก็จบลงกันตรงนี้ 

(พร้อมๆกับที่ทงเฮฮยอกแจตัวจริงก็ไปออนเซนกันมาเมื่อคืน T^T) 

เดือนหน้าตุลาคมก็เป็นเดือนเกิดของแด๊ดดี้แล้ว จะเป็นตอนสุดท้ายของโปรเจคนี้แล้วนะคะ

สำหรับใครที่ติดตามอ่านกันมาตั้งแต่เดือนเมษา มาอ่านต่อจนตุลาเลยน้า รัก

#daddyproject #รักหลากรสเฮอึน