ลำดับตอนที่ #33
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : [[Sorry Sorry,,I'm Mafia*20]] อุปสรรค...[แก้ค่ะ แก้^^'']
"ฮันคยอง" เสียงเล็กที่คุ้นหูร่างหนาดังขึ้น ร่างหนาค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง ร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า ตอนนี้เค้าใส่เสื้อสีชมพูตัวโปรดกัยกางเกงยีนส์ ยิ้มอย่างน่ารักพลางเรียกชื่อร่างหนา
"ฮยอกแจ นายกลับมาหาชั้นแล้วใช่มั้ย?" ร่างหนาวิ่งเข้าไปหาร่างเล็กแล้วกอดไว้แนบกาย
"ฮันคยอง ชั้นรักนาย รักที่สุด นายต้องอยู่กับชั้นนะ...." ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเสียงสั่น ร่างหนาลูบหัวเจ้าคนขี้แงเบาๆ
"อยู่สิ ชั้นจะอยู่ข้างๆนายจนกว่าชั้นจะหมดลมหายใจนั้นแหละ เราจะเดินไปข้างๆกัน" ร่างหนาเอ่ยขึ้นแล้วจูบเบาๆที่หน้าผากของร่างเล็ก
"ในเมื่อเส้นทางที่เราเดินยังไม่สิ้นสุด นายสัญญาได้มั้ย นายจะมีชั้นแค่คนเดียวเท่านั้น" ร่างเล็กเอ่ยขึ้น
"ได้สิ....." ร่างหนาตอบแล้วสบตากับคนตัวเล็กตรงหน้า "ชั้นจะมีนายแค่คนเดียว" ร่างหนาตอบแล้วทั้งสองก็ค่อยโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆกัน.......
"ฮันคยอง.....ฮันคยอง.....ฮันคยอง!!!!!" ร่างเล็กปลุกร่างหนา และตีที่หลังร่างหนาแรงๆ
"อ๊ะ!! อ่าาาาาา ฮยอกแจ ชะ ชั้นเจ็บนะ..." ร่างหนาเอ่ยพลางขยี้ตาแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียด
ที่แท้............
ก็แค่ฝันหรอกหรอ???
เฮ้อ..............น่าเสียดายชะมัด
"ฮันคยอง ชั้นเจ็บตรงนี้อ่ะ" ร่างเล็กเอ่ยเบาๆแล้วชี้ที่มีด้านที่มีสายน้ำเกลือติดอยู่ "ชั้นถอดมันออกได้มั้ย?" ร่างเล็กถามขึ้นพลางทำท่าจะแกะสายน้ำเกลือออกแต่มือหนากลับกุมมือเล็กไว้แน่นเพื่อไม่ให้แกะสายน้ำเกลือออก
"ทนหน่อยนะฮยอกแจ อีกไม่นานนายก็จะหาย ต้องอดทนนะ" ร่างหนาเอ่ยขึ้นพลางลูบหัวเจ้าคนตัวเล็ก
"แต่ชั้นเจ็บนี่นา....." ร่างเล็กพูดพลางซบลงบนอกกว้างของร่างหนา
"ถ้านายไม่คิดว่ามันเจ็บ มันก็จะไม่เจ็บนะ ฮยอกแจ.....ชั้นไม่อยากให้นายเป็นแบบนี้เลย ชั้นขอโทษ ขอโทษจากใจ ขอโทษจริงๆนะ ชั้นมันไม่ดีเลย" ร่างหนาเอ่ยแล้วลูบหัวร่างเล็กเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะฮันคยอง ก็ชั้นจำไม่ได้นี่นา...." ร่างเล็กเอ่ยพลางยิ้มหวาน "นายหิวรึยัง ไม่ลงไปกินอะไรก่อนหรอ?" ร่างเล็กถามร่างหนาแล้วจับมือแกว่งไปมา
"แล้วนายจะอยู่กับใครล่ะ? ชั้นไม่ทิ้งนายหรอกหน่าา" ร่างหนาเอ่ยขึ้น
"ชั้นไม่ได้เป็นเด็กเล็กๆซะหน่อย แค่นี้สบายมากเลย" ร่างเล็กเอ่ยแล้วยิ้มให้ร่างหนา
"งั้นรอชั้นแปปนึงนะ" ร่างหนาเอ่ยแล้วเดินออกไปจากห้อง เป็นจังหวะเดียวกับที่ดงเฮเดินออกมาจากห้องของซองมินพอดี
"อ้าว นายจะไปไหนน่ะ" ร่างหนาถามดงเฮขึ้น
"ไปทานข้าวน่ะ แล้วนายอ่ะ?" ดงเฮถามกลับ
"ชั้นก็จะไปทานข้าวเหมือนกัน ไปด้วยกันมั้ยล่ะ?" ร่างหนาเอ่ยชวน ดงเฮพยักหน้ารับแล้วสองคนก็ไปด้วยกัน
-----------------------------------------------------------------------------
"นานแล้วนะ เมื่อไหร่ดงเฮจะกลับมาล่ะ?" ซองมินถามบอดี้การ์ดของเค้าหลังจากที่เวลาผ่านไปเพียง 5นาที
"คุณหนูดงเฮอาจจะมีธุระก็ได้นะครับ คุณหนูซองมินพักผ่อนเถอะครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยขึ้น
"ฮึ่ม!!! คงไปเฝ้าพี่ชายอยู่ละมั้ง เดี๋ยวชั้นมานะ" ซองมินเอ่ยเท่านั้นแล้วเดินไปยังห้องข้างๆ
แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดด.......
"ดงเฮ นายอู่ไหน...................ยะ ฮยอกแจ" ซองมินเอ่ยชื่อคนรักเก่าเบาๆ ก่อนจะมองหน้าของร่างเล็กด้วยความตกใจ พี่ชายที่ดงเฮพูดถึง ก็คือรักครั้งเก่าของเค้านั้นเอง...
"หืม?? คุณเป็นใครหรอฮะ? ทำไมรู้จักผมด้วยล่ะ?" ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
"ฮยอกแจ นายอย่าทำเป็นไม่รู้จักชั้นหน่อยเลย ชั้นซองมิน ลี ซองมิน แฟนเก่านายไง นายจำชั้นไม่ได้รึไง?" ซองมินถามแล้วจับแขนทั้งสองข้างของร่างเล็ก
"กะ ก็ชั้นจำอะไรไม่ได้นี่นา....อ๊ะ ชั้นเจ็บอ่ะ ปล่อยเถอะนะ" ร่างเล็กเอ่ยขึ้น
"อะไรกันฮยอกแจ นายจำชั้นไม่ได้หรอ นายโกหก นายต้องจำชั้นได้สิ นายต้องจำชั้นได้สิ!!!!!" ซองมินเอ่ยแล้วเขย่าตัวร่างเล็กแรงขึ้นๆ
"อ๊ะ ชั้นเจ็บ ชั้นไม่รู้ ฮึก....อย่า อย่าทำร้ายชั้น ชั้นไม่รู้จริงๆ ฮือๆๆๆ" ร่างเล็กเอ่ยเสียงสั่นเครือ น้ำตาใสๆ ค่อยๆไหลออกมาอาบแก้มของร่างเล็กที่ซีดขาวเต็มที่
"ฮยอกแจนายจะโกหกชั้นทำไม? โกหกชั้นทำไม!!!! นายจำชั้นได้ ชั้นรู้ ได้จำได้!!!!!" ซองมินเอ่ยอย่างบ้าคลั่ง ร่างเล็กร้องไห้หนักกว่าเดิมและพยายามแกะมือของซองมินออก
"ชั้นจำไม่ได้ทั้งนั้น ฮึก ฮือๆๆๆ จำไม่ได้ จำไม่ได้ ได้ยินมั้ยยยยยยยย!!!! ฮือๆๆๆ อย่าทำชั้น อย่าทำชั้น ไม่!!! อย่า!!! ฮือๆๆๆ" ร่างเล็กเอ่ยซ้ำๆคำเดิม พลางสะอึ้นหนักแต่ซองมินก็ยังไม่เชื่อ
"ฮยอกแจ นายอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ไม่รักชั้นไม่เป็นไร ทำไมนายต้องทำไมแบบนี้ห๊ะ!!! นายชักจะมากเกินไปแล้วนะ!!!!" ซองมินพูดแล้วผลักร่างเล็กชนกับหัวเตียง
"ฮึก....ฮือๆๆๆ ชั้นจำไม่ได้ ฮันคยอง ฮือๆๆ ฮันคยองอยู่ไหน.....ช่วยชั้นด้วย ฮือๆๆ ฮึก...ฮึก ชั้นกลัว อย่าทำร้ายชั้นเลยนะ ชั้นขอร้อง" ร่างเล็กเอ่ยเรียกชื่อร่างหนาและกุมหัวแน่น
"...........ฮันคยอง ไอคนพรรนั้นจะเรียกหามันทำไมห๊ะ!!! มันทำอะไรให้นายมากกว่าชั้นงั้นหรอ? มันดีกว่าชั้นตรงไหน!!!!!!"
"อย่ายุ่งกับฮยอกแจนะซองมิน!!!!!!" ร่างหนามาได้เวลาพอดีแล้วดึงซองมินให้อยู่ห่างๆจากร่างเล็ก
"ซะ....ซองมิน ทำไมนายมาอยู่ที่นี่???" ดงเฮเอ่ยถามอย่างสงสัย
"ฮึก...ฮันคยองช่วยด้วย เค้าจะทำร้ายชั้น ฮึก ฮือๆๆๆ ชั้นเจ็บ ชั้นจำเค้าไม่ได้ ชั้นปวดหัว ชั้นไม่ ไม่!!!!!!!!............................" สิ้นเสียงนั้น ร่างเล็กก็สลบลงไปกลางอกของร่างหนาทันที.....
"ฮยอกแจ....ลี ฮยอกแจ!!!!" ร่างหนาเขย่าตัวเล็กที่อยู่ในอกแล้วกดออดเรียกหมอทันที
"ยะ ฮยอกแจ......ชะ ชั้นไม่รู้ ชั้นไม่รู้จริงๆนะดงเฮ" ซองมินพูดพลางตัวสั่นไปหมด
"ซองมิน ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร นายใจเย็นๆไว้ก่อน ขอโทษที ที่ชั้นไม่ได้เล่าให้นายฟัง...." ดงเฮเอ่ยขึ้นแล้วกอดซองมินไว้แน่น
"ดงเฮ....ชั้นขอโทษนะ ชั้นไม่รู้ว่าเค้าเป็นจริงๆ" ซองมินเอ่ยขึ้น
"มีอะไรเกิดขึ้นกับคนป่วยคับ?" คุณหมอจิตวแพทย์เดินเข้ามาในห้องพร้อมนางพยาบาลอีกสองคน
"คือ...ผมไม่รู้ฮะ อยู่ดีๆเค้าก็สลบไปเลย หมอช่วยดูอาการให้ด้วยสิฮะ" ร่างหนาเอ่ยขึ้นแล้ว่อยๆจับร่างเล็กให้นอนราบลงกับเตียง จากนั้นคุณหมอก็เริ่มตรวจร่างเล็กอย่างจริงจัง
"อาการของเค้าทรุดลงคับ เกิดจากการคิดอะไรหนักๆ คุณควรให้เค้าพักผ่อนนะคับ และค่อยๆให้จำทีละอย่าง ถ้าเค้าไม่รู้ก็ไม่ควรดันทุรังไม่งั้นอาการคงจะทรุดหนักลงกว่าเดิม....ผมขอตัวนะคับ" คุณพูดแล้วเดินออกไปพร้อมนางพยาบาลอีกสองคน
"ซองมิน นายทำอะไรฮยอกแจน่ะ" ร่างหนาเอ่ยถามขั้น สายตาอันโหดร้ายมองไปยังเจ้าตัวการที่ทำลงไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"ชะ ชั้นเปล่า ชั้นไม่รู้ ชั้นไม่รู้จริงๆ" ซองมินพูดแล้วกุมมือดงเฮไว้แน่น "ดงเฮ บอกฮันคยองสิ ว่าชั้นไม่ได้ตั้งใจ ชั้นไม่ได้ทำนะ จริงๆนะ" ซองมินพูดกับดงเฮ
"อะ โอเคๆ นายไม่ได้ทำนะซองมิน ฮันคยอง ขอร้องล่ะ ซองมินเค้ายังไม่รู้เรื่องนี้ จริงๆนะ ชั้นขอโทษแทนเค้าด้วยแล้วกัน" ดงเฮเอ่ยขึ้นแล้วมองซองมินที่ตัวสั่นไปหมด
"ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายนะดงเฮ" ร่างหนาเอ่ยขึ้นแล้วให้ดงเฮพาซองมินออกไป เพราะเค้าอยากจะอยู่กับร่างเล็กเพียงแค่สองคน
ฮยอกแจ.......
ทำไมรักของเรา........
ถึงมีแต่อุปสรรคนักนะ??
แต่ถึงยังไง...
ชั้นก็จะต้องฝ่าฝันไปให้ได้
เพื่อนาย ฮยอกแจ
........หัวใจของชั้น
-------------------------------
ขอบคุณ HL²™ Girl GangzZ มากๆค่ะ
แหะๆ ไม่งั้นรีดเดอร์คนอื่นๆต้องงงแน่่เลย แง๊~~~
แก้ไขเรียบร้อยแล้วคร่าาาา
ถ้ามีส่วนไหนผิดอีก ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
พอดีไรท์เตอร์อยากให้เพื่อนๆได้อ่านกันไวๆ
ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ^^
"ฮยอกแจ นายกลับมาหาชั้นแล้วใช่มั้ย?" ร่างหนาวิ่งเข้าไปหาร่างเล็กแล้วกอดไว้แนบกาย
"ฮันคยอง ชั้นรักนาย รักที่สุด นายต้องอยู่กับชั้นนะ...." ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเสียงสั่น ร่างหนาลูบหัวเจ้าคนขี้แงเบาๆ
"อยู่สิ ชั้นจะอยู่ข้างๆนายจนกว่าชั้นจะหมดลมหายใจนั้นแหละ เราจะเดินไปข้างๆกัน" ร่างหนาเอ่ยขึ้นแล้วจูบเบาๆที่หน้าผากของร่างเล็ก
"ในเมื่อเส้นทางที่เราเดินยังไม่สิ้นสุด นายสัญญาได้มั้ย นายจะมีชั้นแค่คนเดียวเท่านั้น" ร่างเล็กเอ่ยขึ้น
"ได้สิ....." ร่างหนาตอบแล้วสบตากับคนตัวเล็กตรงหน้า "ชั้นจะมีนายแค่คนเดียว" ร่างหนาตอบแล้วทั้งสองก็ค่อยโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆกัน.......
"ฮันคยอง.....ฮันคยอง.....ฮันคยอง!!!!!" ร่างเล็กปลุกร่างหนา และตีที่หลังร่างหนาแรงๆ
"อ๊ะ!! อ่าาาาาา ฮยอกแจ ชะ ชั้นเจ็บนะ..." ร่างหนาเอ่ยพลางขยี้ตาแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียด
ที่แท้............
ก็แค่ฝันหรอกหรอ???
เฮ้อ..............น่าเสียดายชะมัด
"ฮันคยอง ชั้นเจ็บตรงนี้อ่ะ" ร่างเล็กเอ่ยเบาๆแล้วชี้ที่มีด้านที่มีสายน้ำเกลือติดอยู่ "ชั้นถอดมันออกได้มั้ย?" ร่างเล็กถามขึ้นพลางทำท่าจะแกะสายน้ำเกลือออกแต่มือหนากลับกุมมือเล็กไว้แน่นเพื่อไม่ให้แกะสายน้ำเกลือออก
"ทนหน่อยนะฮยอกแจ อีกไม่นานนายก็จะหาย ต้องอดทนนะ" ร่างหนาเอ่ยขึ้นพลางลูบหัวเจ้าคนตัวเล็ก
"แต่ชั้นเจ็บนี่นา....." ร่างเล็กพูดพลางซบลงบนอกกว้างของร่างหนา
"ถ้านายไม่คิดว่ามันเจ็บ มันก็จะไม่เจ็บนะ ฮยอกแจ.....ชั้นไม่อยากให้นายเป็นแบบนี้เลย ชั้นขอโทษ ขอโทษจากใจ ขอโทษจริงๆนะ ชั้นมันไม่ดีเลย" ร่างหนาเอ่ยแล้วลูบหัวร่างเล็กเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะฮันคยอง ก็ชั้นจำไม่ได้นี่นา...." ร่างเล็กเอ่ยพลางยิ้มหวาน "นายหิวรึยัง ไม่ลงไปกินอะไรก่อนหรอ?" ร่างเล็กถามร่างหนาแล้วจับมือแกว่งไปมา
"แล้วนายจะอยู่กับใครล่ะ? ชั้นไม่ทิ้งนายหรอกหน่าา" ร่างหนาเอ่ยขึ้น
"ชั้นไม่ได้เป็นเด็กเล็กๆซะหน่อย แค่นี้สบายมากเลย" ร่างเล็กเอ่ยแล้วยิ้มให้ร่างหนา
"งั้นรอชั้นแปปนึงนะ" ร่างหนาเอ่ยแล้วเดินออกไปจากห้อง เป็นจังหวะเดียวกับที่ดงเฮเดินออกมาจากห้องของซองมินพอดี
"อ้าว นายจะไปไหนน่ะ" ร่างหนาถามดงเฮขึ้น
"ไปทานข้าวน่ะ แล้วนายอ่ะ?" ดงเฮถามกลับ
"ชั้นก็จะไปทานข้าวเหมือนกัน ไปด้วยกันมั้ยล่ะ?" ร่างหนาเอ่ยชวน ดงเฮพยักหน้ารับแล้วสองคนก็ไปด้วยกัน
-----------------------------------------------------------------------------
"นานแล้วนะ เมื่อไหร่ดงเฮจะกลับมาล่ะ?" ซองมินถามบอดี้การ์ดของเค้าหลังจากที่เวลาผ่านไปเพียง 5นาที
"คุณหนูดงเฮอาจจะมีธุระก็ได้นะครับ คุณหนูซองมินพักผ่อนเถอะครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยขึ้น
"ฮึ่ม!!! คงไปเฝ้าพี่ชายอยู่ละมั้ง เดี๋ยวชั้นมานะ" ซองมินเอ่ยเท่านั้นแล้วเดินไปยังห้องข้างๆ
แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดด.......
"ดงเฮ นายอู่ไหน...................ยะ ฮยอกแจ" ซองมินเอ่ยชื่อคนรักเก่าเบาๆ ก่อนจะมองหน้าของร่างเล็กด้วยความตกใจ พี่ชายที่ดงเฮพูดถึง ก็คือรักครั้งเก่าของเค้านั้นเอง...
"หืม?? คุณเป็นใครหรอฮะ? ทำไมรู้จักผมด้วยล่ะ?" ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
"ฮยอกแจ นายอย่าทำเป็นไม่รู้จักชั้นหน่อยเลย ชั้นซองมิน ลี ซองมิน แฟนเก่านายไง นายจำชั้นไม่ได้รึไง?" ซองมินถามแล้วจับแขนทั้งสองข้างของร่างเล็ก
"กะ ก็ชั้นจำอะไรไม่ได้นี่นา....อ๊ะ ชั้นเจ็บอ่ะ ปล่อยเถอะนะ" ร่างเล็กเอ่ยขึ้น
"อะไรกันฮยอกแจ นายจำชั้นไม่ได้หรอ นายโกหก นายต้องจำชั้นได้สิ นายต้องจำชั้นได้สิ!!!!!" ซองมินเอ่ยแล้วเขย่าตัวร่างเล็กแรงขึ้นๆ
"อ๊ะ ชั้นเจ็บ ชั้นไม่รู้ ฮึก....อย่า อย่าทำร้ายชั้น ชั้นไม่รู้จริงๆ ฮือๆๆๆ" ร่างเล็กเอ่ยเสียงสั่นเครือ น้ำตาใสๆ ค่อยๆไหลออกมาอาบแก้มของร่างเล็กที่ซีดขาวเต็มที่
"ฮยอกแจนายจะโกหกชั้นทำไม? โกหกชั้นทำไม!!!! นายจำชั้นได้ ชั้นรู้ ได้จำได้!!!!!" ซองมินเอ่ยอย่างบ้าคลั่ง ร่างเล็กร้องไห้หนักกว่าเดิมและพยายามแกะมือของซองมินออก
"ชั้นจำไม่ได้ทั้งนั้น ฮึก ฮือๆๆๆ จำไม่ได้ จำไม่ได้ ได้ยินมั้ยยยยยยยย!!!! ฮือๆๆๆ อย่าทำชั้น อย่าทำชั้น ไม่!!! อย่า!!! ฮือๆๆๆ" ร่างเล็กเอ่ยซ้ำๆคำเดิม พลางสะอึ้นหนักแต่ซองมินก็ยังไม่เชื่อ
"ฮยอกแจ นายอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ไม่รักชั้นไม่เป็นไร ทำไมนายต้องทำไมแบบนี้ห๊ะ!!! นายชักจะมากเกินไปแล้วนะ!!!!" ซองมินพูดแล้วผลักร่างเล็กชนกับหัวเตียง
"ฮึก....ฮือๆๆๆ ชั้นจำไม่ได้ ฮันคยอง ฮือๆๆ ฮันคยองอยู่ไหน.....ช่วยชั้นด้วย ฮือๆๆ ฮึก...ฮึก ชั้นกลัว อย่าทำร้ายชั้นเลยนะ ชั้นขอร้อง" ร่างเล็กเอ่ยเรียกชื่อร่างหนาและกุมหัวแน่น
"...........ฮันคยอง ไอคนพรรนั้นจะเรียกหามันทำไมห๊ะ!!! มันทำอะไรให้นายมากกว่าชั้นงั้นหรอ? มันดีกว่าชั้นตรงไหน!!!!!!"
"อย่ายุ่งกับฮยอกแจนะซองมิน!!!!!!" ร่างหนามาได้เวลาพอดีแล้วดึงซองมินให้อยู่ห่างๆจากร่างเล็ก
"ซะ....ซองมิน ทำไมนายมาอยู่ที่นี่???" ดงเฮเอ่ยถามอย่างสงสัย
"ฮึก...ฮันคยองช่วยด้วย เค้าจะทำร้ายชั้น ฮึก ฮือๆๆๆ ชั้นเจ็บ ชั้นจำเค้าไม่ได้ ชั้นปวดหัว ชั้นไม่ ไม่!!!!!!!!............................" สิ้นเสียงนั้น ร่างเล็กก็สลบลงไปกลางอกของร่างหนาทันที.....
"ฮยอกแจ....ลี ฮยอกแจ!!!!" ร่างหนาเขย่าตัวเล็กที่อยู่ในอกแล้วกดออดเรียกหมอทันที
"ยะ ฮยอกแจ......ชะ ชั้นไม่รู้ ชั้นไม่รู้จริงๆนะดงเฮ" ซองมินพูดพลางตัวสั่นไปหมด
"ซองมิน ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร นายใจเย็นๆไว้ก่อน ขอโทษที ที่ชั้นไม่ได้เล่าให้นายฟัง...." ดงเฮเอ่ยขึ้นแล้วกอดซองมินไว้แน่น
"ดงเฮ....ชั้นขอโทษนะ ชั้นไม่รู้ว่าเค้าเป็นจริงๆ" ซองมินเอ่ยขึ้น
"มีอะไรเกิดขึ้นกับคนป่วยคับ?" คุณหมอจิตวแพทย์เดินเข้ามาในห้องพร้อมนางพยาบาลอีกสองคน
"คือ...ผมไม่รู้ฮะ อยู่ดีๆเค้าก็สลบไปเลย หมอช่วยดูอาการให้ด้วยสิฮะ" ร่างหนาเอ่ยขึ้นแล้ว่อยๆจับร่างเล็กให้นอนราบลงกับเตียง จากนั้นคุณหมอก็เริ่มตรวจร่างเล็กอย่างจริงจัง
"อาการของเค้าทรุดลงคับ เกิดจากการคิดอะไรหนักๆ คุณควรให้เค้าพักผ่อนนะคับ และค่อยๆให้จำทีละอย่าง ถ้าเค้าไม่รู้ก็ไม่ควรดันทุรังไม่งั้นอาการคงจะทรุดหนักลงกว่าเดิม....ผมขอตัวนะคับ" คุณพูดแล้วเดินออกไปพร้อมนางพยาบาลอีกสองคน
"ซองมิน นายทำอะไรฮยอกแจน่ะ" ร่างหนาเอ่ยถามขั้น สายตาอันโหดร้ายมองไปยังเจ้าตัวการที่ทำลงไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"ชะ ชั้นเปล่า ชั้นไม่รู้ ชั้นไม่รู้จริงๆ" ซองมินพูดแล้วกุมมือดงเฮไว้แน่น "ดงเฮ บอกฮันคยองสิ ว่าชั้นไม่ได้ตั้งใจ ชั้นไม่ได้ทำนะ จริงๆนะ" ซองมินพูดกับดงเฮ
"อะ โอเคๆ นายไม่ได้ทำนะซองมิน ฮันคยอง ขอร้องล่ะ ซองมินเค้ายังไม่รู้เรื่องนี้ จริงๆนะ ชั้นขอโทษแทนเค้าด้วยแล้วกัน" ดงเฮเอ่ยขึ้นแล้วมองซองมินที่ตัวสั่นไปหมด
"ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายนะดงเฮ" ร่างหนาเอ่ยขึ้นแล้วให้ดงเฮพาซองมินออกไป เพราะเค้าอยากจะอยู่กับร่างเล็กเพียงแค่สองคน
ฮยอกแจ.......
ทำไมรักของเรา........
ถึงมีแต่อุปสรรคนักนะ??
แต่ถึงยังไง...
ชั้นก็จะต้องฝ่าฝันไปให้ได้
เพื่อนาย ฮยอกแจ
........หัวใจของชั้น
-------------------------------
ขอบคุณ HL²™ Girl GangzZ มากๆค่ะ
แหะๆ ไม่งั้นรีดเดอร์คนอื่นๆต้องงงแน่่เลย แง๊~~~
แก้ไขเรียบร้อยแล้วคร่าาาา
ถ้ามีส่วนไหนผิดอีก ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
พอดีไรท์เตอร์อยากให้เพื่อนๆได้อ่านกันไวๆ
ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น