แบบสอบถามเล็กๆน้อยๆ
1.ในบรรดาตัวละครทั้งห้าตัวของไรต์คุณชอบใครมากที่สุด?
:ฟง หลิน ครับ พอดีทำให้นึกถึงตัวละครฮายามะ อากิระจากเรื่องโซมะ แล้วพี่แกโดนเซนเซอร์เนื่องจากดมไม้พะโล้(อบเชย,ชินนาม่อน)ครับ พอเห็นแล้วนึกถึงดราม่าเซนเซอร์นั้นขึ้นมาเลย
2.ในบรรดาตัวละครของท่านผปค.ทั้งหมดที่ส่งมา(สำหรับคนที่อ่าน) คุณชอบตัวละครคนไหนมากที่สุด?(ตัวเดียว ไม่เอาลูกตัวเอง)
:โรคจิตไลม่อนครับ น้ำตาล ... เครื่องเทศ ... สารพัดของกุ๊กกิ๊ก ทั้งหมดคือเครื่องปรุงที่เลือกสรรเพื่อสร้างสาวน้อยสมบูรณ์แบบ แต่ศาสตราจารย์ Utonium เติมสารพิเศษอีกอย่างลงไปในส่วนผสมโดยไม่ได้ตั้งใจ ..... สารเคมี X
3.เรื่องนี้อาจต้องรอนานนนนนนน..หน่อยนะ คล้ายๆกับกระบวนการทำหนังที่ต้องรอเป็นปีๆ แต่รอได้ใช่ไหม?(สาเหตุคือ ไรต์ยังแต่งภาคสองไม่จบ)
:นี่ก็รออ่านภาค2อยู่นะ
4.ถ้าลูก(กรณีตัวละครนิวไทป์)ติด ได้ตำแหน่งทายาทประจำตระกูลจะดีใจไหมคะ?
:ก็น่าจะดีใจละมั้ง
5. ในบรรดาตัวละครที่คุณส่งมา(กรณีคนส่งหลายๆตัว)คุณภูมิใจลูกคนไหนมากกกกกกกที่สุด
:ขอแยกเป็น2หมวดนะครับ หมวดความเท่ให้มินาโตะครับ ส่วนหมวดความฮาต้องเจ๊จีโน่
6. มีอะไรอยากถามไรต์ไหม?(สำหรับคนที่เข้าใหม่นะ ไม่เอาคนที่เคยสมัครตั้งแต่ภาคเก่าๆ)
:ถึงจะมาจากภาคเก่าแต่จะถามครับ ขอบของบาเรียอยู่ห่างจากขอบชายฝั่งไปแค่ไหนครับ บนเกาะมีแวร์วูฟไหม แล้วถ้าฮาร์ฟบลัด2คนมีลูกด้วยกันจะออกมาเป็นอย่างไรครับ
ขอบคุณที่มาสมัครนะ ไรต์จะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังค่ะ
[พูดคุยกับตัวละคร]
ยามราตรีที่แสนเงียบสงบ เป็นช่วงเวลาที่เราจะได้เห็นดวงจันทราบนท้องฟ้าสีรัตติกาลอันเรียบง่าย มันส่องแสงเลือนลางอาบพื้นพิภพ
นี่คือช่วงเวลาที่ผู้คนต่างเข้าสู่ห้วงนิทราแห่งการหลับใหล เป็นช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันใหม่ในยามรุ่งอรุณของวันพรุ่งนี้
แม้แต่ที่เกาะมิวเทนต์สตาร์ก็เช่นเดียวกัน แต่ทว่า...
ซาโต้กลับเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้หลับ
พูดให้ถูกก็คือ ปกติแล้วตอนนี้ไม่ใช่เวลานอนของเธอ และตอนนี้เธอก็อยู่บนระเบียงเหนือหน้าปัดของหอนาฬิกาที่ตั้งอยู่ใจกลางเกาะ เธอเหม่อมองขึ้นไปบนฟ้า... เหม่อมองไปยังที่ไกลแสนไกล ในขณะที่กุมนาฬิกาสีทองเอาไว้ในมือ
‘ครั้งนี้ก็ไม่ได้ผลอีกแล้ว ขนาดเลือกวันที่บาเรียเปิดกับสถานที่ๆสูงที่สุดแล้วนะ หรือว่ามันจะไม่เกี่ยวกับบาเรียกันนะ’
แต่ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น
วิ้งๆๆๆ พั่บๆๆๆ
จู่ๆก็มีผีเสื้อปริศนาบินเข้ามาในระเบียงของหอนาฬิกา มันเป็นผีเสื้อที่มีรูปร่างแปลกประหลาด ปีกของมันเรืองแสงเป็นสีทองอ่อนๆ ลวดลายที่แต่งแต้มบนปีกของมันนั้นช่างแปลกตา แต่กลับแฝงไปด้วยสเน่ห์ที่ดูลึกลับและน่าดึงดูด ละอองสีทองของมันกระจายไปทั่วระเบียง และส่องสว่างเจิดจ้าจนทำให้คุณรู้สึกอบอุ่น
แต่แล้วในตอนนั้นมันก็บินวนรอบๆหน้าคุณก่อนจะบินไปเกาะที่จมูกของคุณ
“ฮัดชิ้ว! สูงขนาดนี้ บินขึ้นมาได้ยังไงเนี่ย?”
เจ้าผีเสื้อน้อยไม่ได้ตอบ กลับกันมันบินขึ้นฟ้าและบินออกไปนอกระเบียง มันกระพือปีกสองสามครั้งเป็นเชิงว่าให้คุณตามมันมา
แม้จะรู้สึกประหลาดใจ แต่สุดท้ายคุณก็กระโดดตามมันไป ปีกแสงปรากฏขึ้นที่ด้านหลังและโผบินออกไป
คุณบินตามเจ้าผีเสื้อๆไปอย่างช้าๆ ตามไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ..
จนกระทั่งมาหยุดที่ริมชายหาดแห่งหนึ่งบนเกาะ ไร้วี่แววของผู้คน มีเพียงเสียงคลื่นทะเลที่ซัดกระทบกับชายหาดในยามกลางคืน
และเมื่อเท้าของคุณสัมผัสพื้น ผีเสื้อก็นำทางคุณไปพบกับ
“เป็นการปรากฏตัวที่แปลกจังนะ แต่ในที่สุดเจ้าก็มา..”
บุคคลปริศนาที่นั่งอยู่บนโขดหินริมชายหาด ตัวของคนผู้นี้ถูกปกปิดด้วยผ้าคลุมสีขาวมีฮู้ดปกปิดใบหน้ามิดชิด จนมองไม่เห็นใบหน้า น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นฟังดูหวานปนทุ้ม..แต่ทว่ากลับยากที่จะคาดได้ว่าเป็นชายหรือหญิง
“คนๆนี้คือเจ้าของผีเสื้องั้นหรือ?”
“ข้ารู้นะเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่”
บุคคลปริศนากล่าว ก่อนจะกระโดดลงมาจากโขดหินและเดินตรงมาหาคุณ ถึงแม้คุณจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่คุณก็สัมผัสได้ว่าใบหน้าที่อยู่ภายใต้ฮู้ดนั้นกำลังหัวเราะ
เป็นเสียงหัวเราะที่ฟังดูขี้เล่น
“หือ เจ้าสงสัยอยู่สินะว่าข้าเป็นใคร?”
“เล่นถามดักแบบนี้แล้วจะให้ฉันทำยังไงละคะ?”
“แหม่ๆ ก็ไม่รู้สิ ฮิๆ อันที่จริงข้าไม่มีชื่อด้วยซ้ำ แล้วเจ้าล่ะ เจ้าชื่ออะไร?”
“ซาโตริค่ะ เรียกซาโต้ก็ได้”
“โอ้ เป็นชื่อที่ดีนะ”
“ค่ะ เป็นชื่อที่ดี แม้ว่าตัวฉันจะยังห่างไกลจากซาโตริ(การรู้แจ้ง)อยู่มากก็ตาม”
“ใจเย็นๆก่อนซี้ แม่สาวน้อย เธอยังเด็กอยู่นะ ซักวันหนึ่งเธออาจจะไปถึงได้ก็ได้นะ”
“แล้วสรุปคุณเรียกฉันมาทำไมกันแน่คะ?”
“ข้าแค่มีคำถามจะถามเจ้า”
“ถามมาได้เลยค่ะ ยังไงเป้าหมายของฉันในวันนี้ก็ล้มเหลวไปแล้วด้วยถึงจะเหมือนกันทุกๆวันก็เถอะ”
บุคคลปริศนานิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยปากถามคุณว่า..
“หากสมมุติว่าเจ้าสามารถออกไปจากเกาะแห่งนี้ได้ เจ้าจะทำอะไรเป็นอย่างแรก?”
คำถามที่คนตรงหน้าถามทำให้คุณรู้สึกสนใจคุณใช้เวลาคิดสักครู่ก่อนตอบไปว่า
“มีคนๆหนึ่งที่ฉันอยากจะเจอให้ได้อยู่ค่ะ ถึงที่ผ่านมาจะเคยแค่ได้ยินเสียงไม่เคยเจอหน้ามาก่อนก็ตาม ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากจะเจอกันซักครั้งค่ะ”
“อืม..เจ้าแน่ใจนะ”เขากล่าว “งั้นมาฟังคำถามข้อต่อไป”
“หากมีคนบอกว่าสามารถพาเจ้าออกจากเกาะได้ แต่ต้องแลกกับความตายของคนที่เจ้ารัก เจ้าจะยอมหรือไม่?”
คุณมองคนตรงหน้าสักครู่ก่อนจะตอบว่า
“ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีประโยชน์ค่ะ... ในเมื่อที่ฉันอยากจะออกไปก็เพื่อจะไปเจอคนๆนั้นนี่นา”
“นี่เป็นคำตอบที่เจ้าเลือกสินะ แม่สาวน้อย”
คุณพยักหน้า ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนพื้นทราย
“งั้นก็จงทำตามที่เจ้าเลือกเถอะ และจงจำคำตอบที่เจ้าตอบไว้ดีๆล่ะ”
บุคคลปริศนากล่าว
“เพราะหลังจากนี้เจ้าจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงมันได้อีก หลังจากที่ ‘เธอคนนั้น’ มาถึงที่นี่”
“สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะมืดมิดหรือสิ้นหวังเพียงไร แสงจันทร์ก็จะนำทางฉันค่ะ แล้วคุณละ มองเห็นแสงนั้นหรือเปล่า?”
คุณถามออกไปพร้อมกับเอื้อมมือไปยังดวงจันทร์ คนตรงหน้าไม่ได้พูดอะไร นั่งลงข้างๆและเอื้อมมือมาแตะไหล่คุณ ก่อนจะ..
เปรี้ยง
ฉับพลัน คุณก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นเข้าไปในร่างกายของคุณอย่างไม่ทราบสาเหตุ มันเจ็บจนทำให้คุณถึงกับปวดหัวเหมือนกลับมีคลื่นรบกวนเข้ามาในสมอง
“เมื่อถึงเวลาเจ้าก็จะรู้คำตอบเอง และนี่คงจะเป็นการพบกันครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเราทั้งสองคน เพราะจากนี้ไปเจ้าจะจำเหตุการณ์ในวันนี้ไม่ได้อีก”
คนตรงหน้ากล่าว ก่อนจะก้มลงมามองคุณด้วยแววตาที่เรียบเฉย เขาเฝ้ามองคุณที่สติกำลังพร่ามัว และดับวูบ จมดิ่งลงสู่ความมืด
แต่ในวินาทีสุดท้ายที่คุณกำลังจะจมลงสู่ห้วงนิทราอย่างสมบูรณ์ คุณก็ได้ยินคนตรงหน้าพูดว่า
“ยามที่เธอผู้นั้นปรากฏกาย เกาะแห่งนี้จะเปลี่ยนแปลงไป..ตลอดกาล...”
หลังจากที่คุณหลับไปแล้ว เขาก็ได้พูดขึ้นมาเบาๆว่า
"ก็ต้องเห็นอยู่แล้วสิ... ก็คืนนี้นะ มันสว่างเป็นพิเศษนี่นา"
แล้วจากนั้นบุคคลปริศนาก็เดินจากไป ทิ้งให้คุณนอนหลับอยู่บนหาดทรายเพียงลำพัง...
ความคิดเห็น