ลำดับตอนที่ #31
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : [[Sorry Sorry,,I'm Mafia*18]] รับรักชั้นนะ......[SC K+K]
วันต่อมา.........
"นี่ เรายังไม่ได้ไปเยี่ยมพี่ฮยอกแจตั้งแต่เช้าแล้วนะคิบอม.." ร่างบางเอ่ยขึ้น ก็เจ้ามาเฟียจอมบงการน่ะสิ ลากเค้าออกจากบ้านตั้งแต่เช้า
"วันนี้เราไปเดทกันนะ!" ร่างสูงเอ่ย
"อะไรนะ!!!!" ร่างบางเอ่ยถามอย่างตกใจ เดท จะบ้ารึป่าว เดทในเวลาวุ่นวายแบบนี้เนี่ยนะ??
"เอาหน่า.......แล้วเดี๋ยวค่อยไปเยี่ยมพี่ชายนายก็ได้ ตอนนี้ชั้นหิวแล้ว ไปหาอะไรทานกันเถอะ แล้วชั้นมีเซอร์ไพร้ส์ให้นายด้วย" ร่างสูงเอ่ยแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นทั้งสองก็ไปที่ห้างดังแห่นหนึ่งเพื่อไปทานข้าวกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"คิบอม เดี๋ยวๆ.....นายจะพาชั้นไปไหน" ร่างบางโวยวายหน่อย เพราะร่างสูงทั้งเอาผ้ามาปิดตา แล้วก็ลากเค้าตั้งแต่30นาทีที่แล้ว แล้ว
"เดี๋ยวนายก็รู้เอง ชั้นรับปาก ชั้นจะไม่ทำอะไรนายถ้านายไม่เต็มใจ โอเคมั้ย?" ร่างสูงเอ่ย
ตอบเพียงเท่านั้น "ยืนนิ่งๆตรงนี้นะ เดี๋ยวชั้นมา แปปนึง แปปเดียวๆๆ" ร่างสูงพูดแล้วปล่อยมือร่างบาง แต่กลับถูกคว้าไว้แน่น
"นี้ๆๆ นายห้ามไปไหนนะไอ้โรคจิต นายพาชั้นมาแล้วจะทิ้งชั้นหรอ ไม่เอา....ไม่เอา!!!" ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น
"แปปเดียว แปปเดียวจริงๆ เดี๋ยวชั้นมา" ร่างสูงพูดแล้วรีบวิ่งไปที่ลูกน้องของเค้าอีก4-5คนที่ยืนหน้าเข้มรอเจ้านายของเค้าอยู่
"ทำไมพวกนายยืนทำหน้าแบบนั้น?" ร่างสูงเอ่ยกับลูกน้องของเค้า
"แต่เจ้านายฮะ มาให้ทำแบบนี้ใช้พวกเราซะที่ไหน แล้วเจ้านายเป็นอะไรไปฮะ?" ลูกน้องรูปร่างโปร่งพูดขึ้นอย่างสงสัย
"แล้วแต่พวกนาย จะทำตามดีๆ หรือต้องให้มีแผลหนัดจากมือชั้นลงบนหน้าพวกนาย......" ร่างสูงเอ่ยอย่างเย็นชากับลูกน้องทั้งหลาย
"เอ่อ.........รับทราบครับ" ลูกน้องของร่างสูงทุกคนตอบแล้วต่างคนก็ต่างแยกไป ร่างสูงยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินไปคว้าบ่าของลูกน้องคนหนึ่งมา
"นายอยู่ที่จุดสุดท้ายใช่มั้ย?" ร่างสูงเอ่ยถามลูกน้องหน้าหล่อที่อยู่ในชุดสีเขียวอ่อนคอปกแขนสั้น สวมกางเกงยีนส์สีขาว
"ครับ เจ้านายมีอะไรรึป่าว?" ลูกน้องของร่างสูงถามกลับ
"นายไปเปิดผ้าให้กับผู้ชายคนนั้น แล้วบอกให้เค้าไปตามทาง ชั้นจะไปรอที่จุดสุดท้ายเอง" ร่างสูงเอ่ย ลูกน้องของเค้าโค้งเป็นการรับทราบแล้วเดินไปหาร่างบางที่ยืนกอดตัวเองปะทะกับลมหนาวอยู่
ชายร่างโปร่งลูกน้องของร่างสูงเดินเข้ามาทางด้านหลังของร่างบางแล้วค่อยๆเปิดผ้าออกช้าๆ ร่างบางลืมตาขึ้นมามองสถานที่รอบๆ มันคือสวนสาธารณะขนาดกลาง มีสนามเด็กเล่นที่ยังดูไม่เก่ามากนัก แต่กลับไม่มีใครอยู่เลยซักคน.....
"นะ นายไม่ใช่...คิบอมนี่!!!" ร่างบางเอ่ยอย่างตกใจ เมื่อคนด้านหลังของเค้าไม่ใช่ร่างสูงตามที่คิดไว้
"ครับ ไม่ใช่คิ เอ่อ..... ไม่ใช่เจ้านายครับ นี่เป็นแผนที่ครับ ให้คุณหนูเดินไปตามทาง ก็จะพบเจ้านายเองครับ" ชายร่างโปร่งเอ่ยแล้วยื่นกระดาษที่พับไว้จนเป็นสี่ส่วนให้กับร่างบาง
"นายคิบอม.....ทำไมต้องให้ชั้นตามหานายด้วยนะ เจ้าบ้าเอ้ย ...." ร่างบางบ่นเบาๆ ก่อนที่จะคลี่กระดาษนั่นออกมาแล้วเดินไปตามทางเรื่อยๆ..........
ร่างบางเดินผ่านสถานที่ ที่มีพุ่มไม้รกรุงรังเต็มไปหมด เจอทั้งเสียงจักจั่นที่ร้องในเวลายามเย็นแบบนี้ รวมกับบรรกาศที่หนาวเย็นและเงียบงันแบบนี้ ยิ่งทำให้ร่างบางยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ ร่างบางค่อยๆเดินไปตามทางเรื่อย จนไปหยุดอยู่ที่ลานน้ำพุกลางสวนสาธารณะพอดีกับที่ในกระดาษเขียนหมายเลข 1 เอาไว้.....
"สวัสดีฮะ คุณหนูโจ คยูฮยอน" ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นแล้วเดินมาจากอีกด้านหนึ่งของน้ำพุ เค้าสวมชุดสีฟ้าโดยมีสูทสีขาวยาวเกือบถึงพื้นคลุมไว้ กับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม
"นายเป็นใครน่ะ?? แล้วทำไมถึงรู้จักชื่อชั้นล่ะ" ร่างบางเอ่ยถามขึ้นอย่างงงๆ
"ผมเป็นลูกน้องของเจ้านายครับ นี่เป็นสร้อยที่เป็นตัวแทนของเจ้านาย เมื่อคุณหนูใส่ ก็จะทำให้รู้สึกเหมือนมีเจ้านายของผมอยู่เคียงข้างและเค้าจะคอยปกป้องคุณหนูตลอดไปครับ" ชายคนนั้นพูดขึ้นและค่อยๆเดินไปด้านหลังร่างบางแล้วค่อยๆใส่สร้อยที่สลักชื่อของร่างสูงไว้ให้กับร่างบาง
"รักษามันดีๆนะครับคุณหนู" ชายคนนั้นเอ่ยเบาๆก่อนจะเดินจากไป
"อะไรของเค้านะ?" ร่างบางพูดพลางเกาหัวแกรกๆ แล้วเดินต่อไปตามแผนที่จนไปหยุดอยู่ที่ม้าหินตัวหนึ่ง
"ฮึ่ม!!! ทีนี้มันส่วนไหนของเกาหลีใต้ล่ะเนี่ย?" ร่างบางเอ่ยเบาๆ แล้วนั่งลงที่ม้าหิน และด้วยสายตาที่เฉียบแหลมก็หันไปเห็นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลอ่อนขนาดกลางนั่งอยู่ข้างๆ ร่างบางค่อยๆหยิบขึ้นมาแล้วกอดเอาไว้...
"ตุ๊กตาของเจ้านายของผม คงจะพอที่จะให้ความอบอุ่นของคุณหนูโจ คยูฮยอนนะครับ" ชายรูปร่างสูงหน้าตาหลอเหลา แทบจะเเทียบเท่ากับเจ้านายของเค้าเอ่ยขึ้นพลางผายมือไปที่ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลที่อยู่ในอ้อมกอดของร่างบาง
"อ้อ ผมเป็น....."
"ลูกน้องของคิม คิบอมใช่มั้ย?" ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยพูดจบ ร่างบางก็ตัดบทซะก่อน
"เอ่อ....ครับ ตุ๊กตัวนั้นน่ารักมั้ยครับคุณหนู?" ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น
"อื้มมม น่ารักดีนี่" ร่างบางพูดแล้วหมุนเจ้าหมีน้อยสีน้ำตาลไปมา
"ถ้ามันน่ารัก ก็ต้องรักมัน เหมือนที่เจ้านายของผม.......รักคุณหนูด้วยนะครับ ผมไปก่อนละครับ" ชายคนนั้นเอ่ยแล้วโค้งหัวเป็นการลาแล้วเดินจากไป
"ชิส์ เจ้านายของพวกนายน่ะหรอจะรักชั้น คิก.....ฟังแล้วเลี่ยนเป็นบ้า" แม้ว่าร่างบางจะพูดเหมือนไม่ถูกใจ แต่สีหน้ากลับขึ้นสีแดงเรื่อ แล้วก้มหน้างุดๆอยู่คนเดียว พลางใช้มือข้างขวาเปิดกระดาษออกมาดูที่ต่อไป.........
คราวนี้เค้าพบกับชายสองคนยืนรออยู่ ในมือของชายคนแรกถือดอกกุหลาบสีขาวอยู่หนึ่งดอก ส่วนอีกหนึ่งคนนั้นถือดอกกุหลาบสีแดงสดที่เหมือนจะพึ่งจะบานเมื่อครู่
"ยินดีต้องรับคุณหนูโจ คยูฮยอนสู่จุดหมายสุดท้ายครับ....." ชายหนุ่มทั้งสองแต่งชุดสูทขาวทั้งตัวเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
"อ่อ......อื้มมม ว่าแต่ พวกนายยิ้มกันไม่เป็นหรอ?" ร่างบางเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสาพลางเอียงคอหน่อยๆให้ดูน่ารัก ทำเอาลูกน้องของร่างสูงทั้งสองคนก้มหน้างุดๆ ด้วยความเขินอายกับความน่ารักของคุณหนูคนนี้
"อะ เอ่อ.........มันเป็นกฎครับ ผมเป็นมือขวาของคุณชายคิม คิบอมชื่อ คิม จงอุนครับ" ชายคนแรกพูดแล้วโค้งตัวลงทำความเคารพ
"ผมเป็นมือซ้ายของคุณคิม คิบอมชื่อ คิม ยองอุนครับ" ชายคนที่สองพูดแล้วโค้งตัวลงเช่นเดียวกับจงอุน
"แล้วพวกนายถือดอกไม้มาทำไมล่ะ จะสารภาพรักชั้นรึไง ฮ่ะๆน่าขำชะมัด" ร่างบางพูดพลางขำหน่อย
"ดอกกุหลาบสีขาว หมายถึงความรักอันบริสุทธิ์ของเจ้านาย ที่มีต่อคุณหนูครับ" จงอุนเอ่ยแล้วยื่นดอกกุหลาบสีขาวไร้หนามให้กับร่างบาง
"สำหรับดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งดอก หมายถึงหัวใจของคุณคิม คิบอม ก็จะมีคุณหนูโจ คยูฮยอน แค่เพียงหนึ่งเดียวครับ " ยองอุนเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มให้กับร่างบางพลางยื่นดอกกุหลาบสีขาวไปให้
".................ขอบคุณพวกนายทั้งสองคนนะ อ๊ะ จะทำอะไรน่ะ" ก่อนจะพูดจบ ร่างบางก็โดนปิดตาด้วยผ้าสีดำสนิทโดยจงอุนเป็นคนพันไว้
"ไม่ต้องกลัวครับคุณหนู พอผมบอกให้เปิด คุณหนูก็เปิดเลยนะครับ..." ยองอุนเอ่ยขึ้นแล้วส่งสายตาเข้าไปที่พุ่มไม้ใกล้ๆที่มีเจ้าร่างสูงคนคิดแผน เป็นเชิงว่าสำเร็จแล้ว
ร่างสูงค่อยๆเดินออกมาจากพุ่มไม้ช้าๆ แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของร่างบางด้วยระยะห่างสามก้าวกำลังดี แต่ก็อดขำไม่ได้กับท่าทีร้อนรนของร่างบางตรงหน้า
"นี่ๆ ยองอุน จงอุน....ชั้นเปิดตาได้รึยัง?" ร่างบางโวยวายหน่อยๆ
"เปิดตาได้แล้วครับ" ร่างสูงเอ่ยขึ้น ร่างบางรีบเปิดผ้าออกทันที
และทันทีที่เปิดออก เข้าก็แทบจะโผเข้ากอดคนตรงหน้าที่ยืนยิ้มอย่างที่ไม่เคยมาก่อน ร่างสูงยืนไขว้หลังแล้วยิ้มอย่างสดใส และดูต่างจากมาเฟียที่โหดร้าย...
"คิบอม นายทิ้งชั้นอ่ะ....."
"แต่ตอนนี้ชั้นก็มาอยู่กับนายแล้วไง" ร่างสูงเอ่ย "ชั้นมีอะไรจะบอกนายล่ะ คยูฮยอน......" ร่างสูงเอ่ยแล้วชี้ไปที่เจ้าหมีน้อยที่ร่างบางกอดอยู่
"ทำไมอ่ะ??" ร่างบางถาม ร่างสูงยิ้มแล้วกดที่ท้องตัวเองเบาๆเพื่อจะเอ่ยถึงว่าให้ร่างบางกดที่ท้องของเจ้าหมีน้อยนั้น และเมื่อร่างบางกดลงไป ก็มีเสียงๆหนึ่งเอ่ยออกมาว่า
"คยูฮยอน.............รับรักชั้นนะ" เสียงเจ้าหมีน้อยสีน้ำตาลเอ่ยขึ้นอย่างน่ารักน่าชัง ไม่ต่างกับคนตรงหน้าที่ยืนก้มหน้าอย่างเขินๆนิดๆ
"คิบอม.......ชั้นไม่รับ" ร่างบางเอ่ยแล้วยิ้มหน่อยๆต่างจากร่างสูงตรงหน้าที่กลับทำหน้าเศร้า
"ชั้นไม่รับ.... ไม่ได้หรอก ^^" ร่างบางเอ่ยแล้วยิ้มอย่างน่ารักน่าชังจนน่าหยิก ร่างสูงโผเข้าไปกอดร่างบางแน่น แล้วค่อยๆคลายออกพร้อมหยิบแหวนสีเงินที่สลักว่า 'K&K' บนแหวนนั้น แล้วสวมมันเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของร่างบางอย่างพอดิบพอดี
"ชั้นรักนายนะคยูฮยอน....."
"แล้วใครว่าชั้นไม่ได้รักนายล่ะ นายมาเฟียติงต๊อง" ร่างบางเอ่ยขึ้น
ทั้งสองสบตากันและกัน หน้าของทั้งสองเอียงได้รูปและริมฝีปากนุ่มของทั้งคู่ก็ค่อยๆประกบเข้าด้วยกัน จูบอันหวานหอมน่าจดจำ อะไรจะดีไปกว่าคนสองคนได้รักกันคงไม่มีอีกแล้ว....
"นี่ เรายังไม่ได้ไปเยี่ยมพี่ฮยอกแจตั้งแต่เช้าแล้วนะคิบอม.." ร่างบางเอ่ยขึ้น ก็เจ้ามาเฟียจอมบงการน่ะสิ ลากเค้าออกจากบ้านตั้งแต่เช้า
"วันนี้เราไปเดทกันนะ!" ร่างสูงเอ่ย
"อะไรนะ!!!!" ร่างบางเอ่ยถามอย่างตกใจ เดท จะบ้ารึป่าว เดทในเวลาวุ่นวายแบบนี้เนี่ยนะ??
"เอาหน่า.......แล้วเดี๋ยวค่อยไปเยี่ยมพี่ชายนายก็ได้ ตอนนี้ชั้นหิวแล้ว ไปหาอะไรทานกันเถอะ แล้วชั้นมีเซอร์ไพร้ส์ให้นายด้วย" ร่างสูงเอ่ยแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นทั้งสองก็ไปที่ห้างดังแห่นหนึ่งเพื่อไปทานข้าวกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"คิบอม เดี๋ยวๆ.....นายจะพาชั้นไปไหน" ร่างบางโวยวายหน่อย เพราะร่างสูงทั้งเอาผ้ามาปิดตา แล้วก็ลากเค้าตั้งแต่30นาทีที่แล้ว แล้ว
"เดี๋ยวนายก็รู้เอง ชั้นรับปาก ชั้นจะไม่ทำอะไรนายถ้านายไม่เต็มใจ โอเคมั้ย?" ร่างสูงเอ่ย
ตอบเพียงเท่านั้น "ยืนนิ่งๆตรงนี้นะ เดี๋ยวชั้นมา แปปนึง แปปเดียวๆๆ" ร่างสูงพูดแล้วปล่อยมือร่างบาง แต่กลับถูกคว้าไว้แน่น
"นี้ๆๆ นายห้ามไปไหนนะไอ้โรคจิต นายพาชั้นมาแล้วจะทิ้งชั้นหรอ ไม่เอา....ไม่เอา!!!" ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น
"แปปเดียว แปปเดียวจริงๆ เดี๋ยวชั้นมา" ร่างสูงพูดแล้วรีบวิ่งไปที่ลูกน้องของเค้าอีก4-5คนที่ยืนหน้าเข้มรอเจ้านายของเค้าอยู่
"ทำไมพวกนายยืนทำหน้าแบบนั้น?" ร่างสูงเอ่ยกับลูกน้องของเค้า
"แต่เจ้านายฮะ มาให้ทำแบบนี้ใช้พวกเราซะที่ไหน แล้วเจ้านายเป็นอะไรไปฮะ?" ลูกน้องรูปร่างโปร่งพูดขึ้นอย่างสงสัย
"แล้วแต่พวกนาย จะทำตามดีๆ หรือต้องให้มีแผลหนัดจากมือชั้นลงบนหน้าพวกนาย......" ร่างสูงเอ่ยอย่างเย็นชากับลูกน้องทั้งหลาย
"เอ่อ.........รับทราบครับ" ลูกน้องของร่างสูงทุกคนตอบแล้วต่างคนก็ต่างแยกไป ร่างสูงยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินไปคว้าบ่าของลูกน้องคนหนึ่งมา
"นายอยู่ที่จุดสุดท้ายใช่มั้ย?" ร่างสูงเอ่ยถามลูกน้องหน้าหล่อที่อยู่ในชุดสีเขียวอ่อนคอปกแขนสั้น สวมกางเกงยีนส์สีขาว
"ครับ เจ้านายมีอะไรรึป่าว?" ลูกน้องของร่างสูงถามกลับ
"นายไปเปิดผ้าให้กับผู้ชายคนนั้น แล้วบอกให้เค้าไปตามทาง ชั้นจะไปรอที่จุดสุดท้ายเอง" ร่างสูงเอ่ย ลูกน้องของเค้าโค้งเป็นการรับทราบแล้วเดินไปหาร่างบางที่ยืนกอดตัวเองปะทะกับลมหนาวอยู่
ชายร่างโปร่งลูกน้องของร่างสูงเดินเข้ามาทางด้านหลังของร่างบางแล้วค่อยๆเปิดผ้าออกช้าๆ ร่างบางลืมตาขึ้นมามองสถานที่รอบๆ มันคือสวนสาธารณะขนาดกลาง มีสนามเด็กเล่นที่ยังดูไม่เก่ามากนัก แต่กลับไม่มีใครอยู่เลยซักคน.....
"นะ นายไม่ใช่...คิบอมนี่!!!" ร่างบางเอ่ยอย่างตกใจ เมื่อคนด้านหลังของเค้าไม่ใช่ร่างสูงตามที่คิดไว้
"ครับ ไม่ใช่คิ เอ่อ..... ไม่ใช่เจ้านายครับ นี่เป็นแผนที่ครับ ให้คุณหนูเดินไปตามทาง ก็จะพบเจ้านายเองครับ" ชายร่างโปร่งเอ่ยแล้วยื่นกระดาษที่พับไว้จนเป็นสี่ส่วนให้กับร่างบาง
"นายคิบอม.....ทำไมต้องให้ชั้นตามหานายด้วยนะ เจ้าบ้าเอ้ย ...." ร่างบางบ่นเบาๆ ก่อนที่จะคลี่กระดาษนั่นออกมาแล้วเดินไปตามทางเรื่อยๆ..........
ร่างบางเดินผ่านสถานที่ ที่มีพุ่มไม้รกรุงรังเต็มไปหมด เจอทั้งเสียงจักจั่นที่ร้องในเวลายามเย็นแบบนี้ รวมกับบรรกาศที่หนาวเย็นและเงียบงันแบบนี้ ยิ่งทำให้ร่างบางยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ ร่างบางค่อยๆเดินไปตามทางเรื่อย จนไปหยุดอยู่ที่ลานน้ำพุกลางสวนสาธารณะพอดีกับที่ในกระดาษเขียนหมายเลข 1 เอาไว้.....
"สวัสดีฮะ คุณหนูโจ คยูฮยอน" ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นแล้วเดินมาจากอีกด้านหนึ่งของน้ำพุ เค้าสวมชุดสีฟ้าโดยมีสูทสีขาวยาวเกือบถึงพื้นคลุมไว้ กับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม
"นายเป็นใครน่ะ?? แล้วทำไมถึงรู้จักชื่อชั้นล่ะ" ร่างบางเอ่ยถามขึ้นอย่างงงๆ
"ผมเป็นลูกน้องของเจ้านายครับ นี่เป็นสร้อยที่เป็นตัวแทนของเจ้านาย เมื่อคุณหนูใส่ ก็จะทำให้รู้สึกเหมือนมีเจ้านายของผมอยู่เคียงข้างและเค้าจะคอยปกป้องคุณหนูตลอดไปครับ" ชายคนนั้นพูดขึ้นและค่อยๆเดินไปด้านหลังร่างบางแล้วค่อยๆใส่สร้อยที่สลักชื่อของร่างสูงไว้ให้กับร่างบาง
"รักษามันดีๆนะครับคุณหนู" ชายคนนั้นเอ่ยเบาๆก่อนจะเดินจากไป
"อะไรของเค้านะ?" ร่างบางพูดพลางเกาหัวแกรกๆ แล้วเดินต่อไปตามแผนที่จนไปหยุดอยู่ที่ม้าหินตัวหนึ่ง
"ฮึ่ม!!! ทีนี้มันส่วนไหนของเกาหลีใต้ล่ะเนี่ย?" ร่างบางเอ่ยเบาๆ แล้วนั่งลงที่ม้าหิน และด้วยสายตาที่เฉียบแหลมก็หันไปเห็นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลอ่อนขนาดกลางนั่งอยู่ข้างๆ ร่างบางค่อยๆหยิบขึ้นมาแล้วกอดเอาไว้...
"ตุ๊กตาของเจ้านายของผม คงจะพอที่จะให้ความอบอุ่นของคุณหนูโจ คยูฮยอนนะครับ" ชายรูปร่างสูงหน้าตาหลอเหลา แทบจะเเทียบเท่ากับเจ้านายของเค้าเอ่ยขึ้นพลางผายมือไปที่ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลที่อยู่ในอ้อมกอดของร่างบาง
"อ้อ ผมเป็น....."
"ลูกน้องของคิม คิบอมใช่มั้ย?" ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยพูดจบ ร่างบางก็ตัดบทซะก่อน
"เอ่อ....ครับ ตุ๊กตัวนั้นน่ารักมั้ยครับคุณหนู?" ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น
"อื้มมม น่ารักดีนี่" ร่างบางพูดแล้วหมุนเจ้าหมีน้อยสีน้ำตาลไปมา
"ถ้ามันน่ารัก ก็ต้องรักมัน เหมือนที่เจ้านายของผม.......รักคุณหนูด้วยนะครับ ผมไปก่อนละครับ" ชายคนนั้นเอ่ยแล้วโค้งหัวเป็นการลาแล้วเดินจากไป
"ชิส์ เจ้านายของพวกนายน่ะหรอจะรักชั้น คิก.....ฟังแล้วเลี่ยนเป็นบ้า" แม้ว่าร่างบางจะพูดเหมือนไม่ถูกใจ แต่สีหน้ากลับขึ้นสีแดงเรื่อ แล้วก้มหน้างุดๆอยู่คนเดียว พลางใช้มือข้างขวาเปิดกระดาษออกมาดูที่ต่อไป.........
คราวนี้เค้าพบกับชายสองคนยืนรออยู่ ในมือของชายคนแรกถือดอกกุหลาบสีขาวอยู่หนึ่งดอก ส่วนอีกหนึ่งคนนั้นถือดอกกุหลาบสีแดงสดที่เหมือนจะพึ่งจะบานเมื่อครู่
"ยินดีต้องรับคุณหนูโจ คยูฮยอนสู่จุดหมายสุดท้ายครับ....." ชายหนุ่มทั้งสองแต่งชุดสูทขาวทั้งตัวเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
"อ่อ......อื้มมม ว่าแต่ พวกนายยิ้มกันไม่เป็นหรอ?" ร่างบางเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสาพลางเอียงคอหน่อยๆให้ดูน่ารัก ทำเอาลูกน้องของร่างสูงทั้งสองคนก้มหน้างุดๆ ด้วยความเขินอายกับความน่ารักของคุณหนูคนนี้
"อะ เอ่อ.........มันเป็นกฎครับ ผมเป็นมือขวาของคุณชายคิม คิบอมชื่อ คิม จงอุนครับ" ชายคนแรกพูดแล้วโค้งตัวลงทำความเคารพ
"ผมเป็นมือซ้ายของคุณคิม คิบอมชื่อ คิม ยองอุนครับ" ชายคนที่สองพูดแล้วโค้งตัวลงเช่นเดียวกับจงอุน
"แล้วพวกนายถือดอกไม้มาทำไมล่ะ จะสารภาพรักชั้นรึไง ฮ่ะๆน่าขำชะมัด" ร่างบางพูดพลางขำหน่อย
"ดอกกุหลาบสีขาว หมายถึงความรักอันบริสุทธิ์ของเจ้านาย ที่มีต่อคุณหนูครับ" จงอุนเอ่ยแล้วยื่นดอกกุหลาบสีขาวไร้หนามให้กับร่างบาง
"สำหรับดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งดอก หมายถึงหัวใจของคุณคิม คิบอม ก็จะมีคุณหนูโจ คยูฮยอน แค่เพียงหนึ่งเดียวครับ " ยองอุนเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มให้กับร่างบางพลางยื่นดอกกุหลาบสีขาวไปให้
".................ขอบคุณพวกนายทั้งสองคนนะ อ๊ะ จะทำอะไรน่ะ" ก่อนจะพูดจบ ร่างบางก็โดนปิดตาด้วยผ้าสีดำสนิทโดยจงอุนเป็นคนพันไว้
"ไม่ต้องกลัวครับคุณหนู พอผมบอกให้เปิด คุณหนูก็เปิดเลยนะครับ..." ยองอุนเอ่ยขึ้นแล้วส่งสายตาเข้าไปที่พุ่มไม้ใกล้ๆที่มีเจ้าร่างสูงคนคิดแผน เป็นเชิงว่าสำเร็จแล้ว
ร่างสูงค่อยๆเดินออกมาจากพุ่มไม้ช้าๆ แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของร่างบางด้วยระยะห่างสามก้าวกำลังดี แต่ก็อดขำไม่ได้กับท่าทีร้อนรนของร่างบางตรงหน้า
"นี่ๆ ยองอุน จงอุน....ชั้นเปิดตาได้รึยัง?" ร่างบางโวยวายหน่อยๆ
"เปิดตาได้แล้วครับ" ร่างสูงเอ่ยขึ้น ร่างบางรีบเปิดผ้าออกทันที
และทันทีที่เปิดออก เข้าก็แทบจะโผเข้ากอดคนตรงหน้าที่ยืนยิ้มอย่างที่ไม่เคยมาก่อน ร่างสูงยืนไขว้หลังแล้วยิ้มอย่างสดใส และดูต่างจากมาเฟียที่โหดร้าย...
"คิบอม นายทิ้งชั้นอ่ะ....."
"แต่ตอนนี้ชั้นก็มาอยู่กับนายแล้วไง" ร่างสูงเอ่ย "ชั้นมีอะไรจะบอกนายล่ะ คยูฮยอน......" ร่างสูงเอ่ยแล้วชี้ไปที่เจ้าหมีน้อยที่ร่างบางกอดอยู่
"ทำไมอ่ะ??" ร่างบางถาม ร่างสูงยิ้มแล้วกดที่ท้องตัวเองเบาๆเพื่อจะเอ่ยถึงว่าให้ร่างบางกดที่ท้องของเจ้าหมีน้อยนั้น และเมื่อร่างบางกดลงไป ก็มีเสียงๆหนึ่งเอ่ยออกมาว่า
"คยูฮยอน.............รับรักชั้นนะ" เสียงเจ้าหมีน้อยสีน้ำตาลเอ่ยขึ้นอย่างน่ารักน่าชัง ไม่ต่างกับคนตรงหน้าที่ยืนก้มหน้าอย่างเขินๆนิดๆ
"คิบอม.......ชั้นไม่รับ" ร่างบางเอ่ยแล้วยิ้มหน่อยๆต่างจากร่างสูงตรงหน้าที่กลับทำหน้าเศร้า
"ชั้นไม่รับ.... ไม่ได้หรอก ^^" ร่างบางเอ่ยแล้วยิ้มอย่างน่ารักน่าชังจนน่าหยิก ร่างสูงโผเข้าไปกอดร่างบางแน่น แล้วค่อยๆคลายออกพร้อมหยิบแหวนสีเงินที่สลักว่า 'K&K' บนแหวนนั้น แล้วสวมมันเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของร่างบางอย่างพอดิบพอดี
"ชั้นรักนายนะคยูฮยอน....."
"แล้วใครว่าชั้นไม่ได้รักนายล่ะ นายมาเฟียติงต๊อง" ร่างบางเอ่ยขึ้น
ทั้งสองสบตากันและกัน หน้าของทั้งสองเอียงได้รูปและริมฝีปากนุ่มของทั้งคู่ก็ค่อยๆประกบเข้าด้วยกัน จูบอันหวานหอมน่าจดจำ อะไรจะดีไปกว่าคนสองคนได้รักกันคงไม่มีอีกแล้ว....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น