คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : God's game
Application Form
(ตัวจริงหูไม่ยาวขนาดนี้นะ)
“ต่อให้เป็นแค่พล๊อพประกอบฉากก็ไม่มีสิทธิมาบดบังรัศมีของฉันยะ! หลีกไป ชิ้วๆ”
บท ::
ชื่อ-สกุล :: :ซิสธอเลีย นีวา อโดนิส (Zistoria Neva Adonis)
ชื่อเล่น :: ธอเลีย (Toria)
อายุ :: 17
เผ่าพันธุ์ :: มนุษย์
รูปร่าง-หน้าตา :: เด็กสาวเรือนร่างผอมบาง ดูอ้อนแอ้นอรชร ทรวดทรงส่วนโค้งเว้าดูตราตรึงชวนมอง น้ำหนัก 58 กก. ส่วนสูงเฉียด170 เซนฯ ยิ่งเสริมให้เธอดูสูงส่งสง่างามเป็นที่สุด ผิวเนียนนุ่มสีขาวอมชมพู กลิ่นกายหอมอ่อนๆของมวลบุปผาน่าหลงใหล ใบหน้าสวย งามหวานหยดย้อยชวนเคลิ้ม ที่แม้เพียงริมฝีปากบางอิ่มเอิบ สีแดงชมพูนั้นแย้มยิ้มก็ราวกับฉุดดึงสติการรับรู้ของผู้คนได้ในเสี้ยววิ นัยน์เนตรคู่งามสีฟ้าใสดุจอัญมณีเลอค่า เปล่งประกายเรืองรอง เย้ายวนราวหยอกล้อผู้คนให้ลุ่มหลงเพียงปลายตา แพขนตายาวเรียงสวยทรงเสน่ห์ เรือนผมยาวสลวยถึงบั้นเอว สีชมพูอ่อนนุ่มลื่นดูพลิ้วไหวราวกับดอกไม้งามที่โบกพลิ้วตอบรับการสัมผัสจากสายลมอันน่ารื่นรมณ์
ตำหนิ :: ตราประทับรูปดอกอโดนิสสีแดงบนเนินอกข้างซ้าย
นิสัย :: เป็นคนที่เชิด สูงส่ง สง่างามดุจนางพญา สายตาที่ใช้มองคนอื่นแม้จะเย้ายวนแต่ก็คมกริบ ชอบใช้หางตาในการมอง แต่ก็สามารถทำให้คนที่ถูกมองระทวยไปตามๆกัน แอบถือตัวเล็กน้อย ไม่ชอบให้ใครมาเข้าใกล้ หรือมาบดบังทัศนียภาพรอบๆตัวเธอ ไม่ชอบให้ใครมาพูดแทรกในขณะที่เธอกำลังพูดอยู่ เธอจะพูดตอกด้วยวาจาที่หากไม่ฟังดีๆคงไม่รู้ว่าโดนจิกเข้าให้แล้ว ทักษะการพูดเจรจาอยูในระดับสูง หว่านล้อมผู้คนพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ไม่ว่าใครต่างก็หลงเชื่อในหลุมพลางนั่นทั้งนั่น
ดื้อมาก ด้วยความที่ยังมีนิสัยแบบเด็กๆอยู่ ยึดหลักความรู้สึกตัวเองสำคัญที่สุด ไม่คิดจะฟังคำพูดใครเด็ดขาด สิ่งที่เธอต้องการเธอจะหามาให้ได้ เพราะเธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะสูญเสียมันไปตลอดกาล ดังนั้นมันจึงทำให้คนรอบๆตัวเธอปวดหัวไปตามๆกัน แต่ถึงกระนั้นก็ดูน่าเอ็นดู เหมือนความรู้สึกที่ได้ดูแลเด็กดื้อและหาทางกำราบยัยตัวแสบ
มีไหวพริบที่ดีโดยเฉพาะอะไรสวยๆงามๆจะตรงรี่เข้าไปหาในทันทีต่อให้ทางข้างหน้าจะมีอะไรข้างอยู่เธอก็จะฝ่าฟันมันไปด้วยความพลิ้วไหว(?) หรือจะบอกว่าเซนซิทีฟมากดีล่ะ เพราะหากไม่ใช้ของสวยๆงามๆแต่เป็นอะไรที่ผกผันกันสุดๆ เธอจะแสดงอาการแหยงสุดฤทธิ์ภาพลักษณ์นางพญาหายวับไปทันที กลายเป็นเด็กน้อยที่กำลังเจอผีจนต้องเกาะกระเตงๆกับคนข้างๆ ต่อให้เขาจะเอ่ยไล่หรือบอกว่าหนักก็ไม่เข้าหูแต่อย่างใด เผลออาจพูดตอบกลับไปว่า 'อย่าทิ้งฉัน! อย่าทิ้งฉันนะ โฮฮ อุ้มฉันไปหน่อย แบกฉันที!' ...ใครมาเห็นเธอในสภาพนี้คงพูดอะไรไม่ออกนอกจากหัวเราะฝืดๆ 'เหอะๆ'
ถึงแม้จะเป็นพวกไม่เชื่อฟังใคร แต่หากเป็นคนที่เธอให้ความเคารพก็พอจะฟัง อยู่บ้าง เพราะเธอไม่ใช่คนที่รอบรู้อะไรทุกอย่างจะฟังคนอื่นบ้างนิดหน่อยก็ดีจะได้ไม่ซวย แต่ถ้าเป็นพวก...แล้วยังเสร่อมาสอนเธอ สั่งเธอทำนู่นทำนี่ละก็ ฮึ! แม่เจื๋อนซะหรอก!
หลงตัวเองมากๆถึงมากที่สุด มั่นใจในความงดงามแสนจะเพอเฟคซ์ของตัวเองเป็นที่หนึ่ง สำหรับเธอแล้วไม่ว่าอะไรก็มาเทียบความงามของเธอไม่ได้ มักคิดเองเออเองบ่อยๆว่าเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นเพราะเธอสวย? อย่างถ้ามีใครมาตีกันแถวๆที่เธออยู่เธอจะประคองหน้าน้อยๆก่อนจะเอ่ย 'เกิดมาสวยช่างลำบากจริงๆ' พร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อยพองาม
ขี้เหงา ถ้าหากต้องอยู่คนเดียวแล้วจะรู้สึกเคว้งในอกขึ้นมา ท่าทางพยองที่แสดงออกก่อนหน้าถูกพับเก็บลงไปเล็กน้อย แต่ก็มีแสดงออกนิดนึง อย่าง นั่งอยู่คนเดียวในห้องเงียบๆแต่ก็ยังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง 'หึ พวกไม่ได้เรื่อง พ่ายแพ้ต่อความงามของฉันจนไม่กล้าเสนอหน้ามาเลยสิ...'จากนั้นก็จะนิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะบ่นกับตัวเองใหม่และกับไปนิ่งใหม่ วนอย่างนี่ไปเรื่อยๆจนเหนื่อยและพล่อยหลับไป
ประวัติ :: เคยได้ยินคำพูดที่ว่า สาวงามล่มเมืองหรือป่าว? สำหรับเธอแล้วก็คงใช้มันอธิบายถึงตัวตนของเธอได้ แต่...เด็กสาวผู้บอบบางอย่างเธอคงไม่ถึงขนาดที่ล่มมันได้ทั้งเมืองหรอกจริงมั้ย? ความงดงาม ลุ่มหลง และมัวเมา นำพาซึ่งความสุข แต่กระนั้นก็นำพาซึ่งความเจ็บปวดไม่ต่างจากตายทั้งเป็น ...ตัวเธอนั้นในตอนที่ถือกำเนิดก็มีความงดงามนี้ติดตัวมาแล้ว ถ้าหากเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ในตระกูลดังๆล่ะก็ ผู้คนรอบตัวจะต้อง เอยสรรเสริญแก่พระเจ้าที่มอบเด็กหญิงที่แสนงดงามนี้ให้ ...แต่ว่า เธอไม่ได้เกิดมาในที่แบบนั่น ชีวิตของเธอน่ะไม่ได้งดงามสูงส่ง หรือเต็มไปด้วยอำนาจ เกียรติยศ ...ไม่เลย ความหมายในการมีชีวิตของเธอก็คือ 'หน้าที่' มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่บ่งบอกว่าเธอมีค่า และหน้าที่ของเธอ ก็คือการทำลาย เธอได้รับคำสั่งให้ล่อลวงตระกูลของผู้มีอิทธิพลแห่งหนึ่ง ด้วยเหตุผลที่ว่า พวกเขาอาจเป็นภัยต่อความมมั่นคง เธอถูกส่งเข้าไปในตระกูลนั้นผ่านญาติฝ่ายหนึ่งซึ่งร่วมมือกับเรา เข้าไปในฐานะลูกเลี้ยง เธอได้รับการเลี้ยงดูจากพวกเขาเป็นอย่างดี ความไร้เดียงสาที่แสดงออก ความสวยงามเกินวัย พวกเขาทั้งรักและเอ็นดูเธอ แต่ก็นั่นแหละมันยิ่งทำให้เธอสับสน เหตุใดเล่าพวกเขาที่แสนอ่อนโยนและใจดีนี้ถึงถูกกล่าวหาว่าเป็นภัย ความลังเลที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ ทำให้เธอไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับพวกเขา เมื่อเธอคำนึงคิดได้ว่าเธออยู่ที่นี้เพื่ออะไร เธอจึงเลือกที่จะเสาะหาความจริงให้เจอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องทำร้ายพวกเขา เหล่าผู้คนที่เธอรักและ รักเธอ เธอเพียรพยายามอยู่ช่วงระยะหนึ่งก่อนที่จะได้พบความจริง พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลยแม้เพียงนิด แต่กับมีข่าวลือไปทั่วว่าพวกเขาทำเรื่องเลวร้าย มีพยานรู้เห็นว่าพวกเขาทำ แต่ผู้ที่ทำนั่นก็คือญาติคนนึงในตระกูลของเขา แม้เป็นคนในครอบครัวแต่หากเพื่อสิ่งที่ต้องการย่อมทำลายได้...มันช่าง 'น่ารังเกียจ' และญาติคนที่ว่าก็คือคนที่พาเธอเข้ามานี่แหละ มันร่วมมือกับตระกูลอื่นอีกเพื่อแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ เธอบอกเรื่องนี้กับพวกของเธอ แต่พวกเขากลับมองเธอราวกับเธอเป็นเศษขยะ 'หน้าที่'หากไม่ทำแล้วก็ไร้ค่า ...สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องเลือกที่จะทำ ทำลายพวกเขา...เธอเอ่ยชักชวนให้พวกเขาเข้าไปชมป่าแห่งหนึ่ง บอกพวกเขา เล่าถึงความงงดงามของมวลดอกไม้ที่เธอได้พบเสแสร้งยิ้มแย้มอย่างสดใสแม้ในใจกำลังกรีดร้อง 'อย่าไป'...เธอพาพวกเขาเข้ามาในป่าส่วนที่ทึบแทบจะไร้ซึ่งแสงสว่างจะส่องถึง พวกเขาต่างเฝ้ารอให้เธอนำพาต่อไป ในขณะที่ใบหน้าของเธออาบไปด้วยนน้ำตา บดบังสีแดงฉานที่สาดกระเซ็น กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนคลื่นไส้ เธอทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างของพวกเขา เสียงสะอื้นแปรเปลี่ยนเป็นกรีดร้อง คำขอโทษเอ่ยออกมานับครั้งไม่ถ้วน มือเล็กๆเอื้อมจับไปที่มือพวกเขาซึ่งกำลังเย็นลงเรื่อยๆ ก่อนจะพูดกับพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย 'ขอโทษนะ ที่ไม่ได้...พาไปดูดอกไม้น่ะ...ขอโทษ...' แต่พวกเขากลับยิ้มและมองเธอ คนที่อยู่ข้างๆเอื้อมมือมาหมายจะจับที่ใบหน้าของเธอ ก่อนจะชะงักลง และประสานมือเข้าด้วยกัน 'ดอกไม้ที่งดงามที่สุด...ก็อยู่ตรงหน้านี้แล้วยังไงล่ะ ไม่...จำเป็นต้องขอโทษสักนิด...แค่เพียงได้พบเธอ...เท่านั้น'ก่อนที่เสียงของเขาจะค่อยๆเบาลงและเงียบไป รอบกายเธอไม่ได้ยินเสียงใด ภายในใจได้แต่ครุ่นคิด ทำไมเธอถึงพยายามที่จะมีค่า...ทั้งที่เธอก็ได้รับมันมาแล้ว...แต่ตอนนี้ เธอกลับทำลายมันลง...
พลัง :: กลิ่นอายหอมหวานที่หลอกล่อผู้คนให้หลงมัวเมาไปในขณะหนึ่ง กลิ่นของมันเหมือนกลิ่นกำยานเครื่องหอมดอกไม้ กลิ่นอ่อนๆไม่แรงหรือฉุนมาก
สายตาหวานเยิ้มยั่วยวนชวนหลงใหลสะกดให้ผู้คนทำตามคำสั่งของเธอ แต่มันจะใช้ได้กับพวกที่มีจิตใจไม่แข็งพอเท่านั้น แต่เธอสามารถใช้มันกับสัตว์ได้ ผู้คนที่ถูกเธอสะกดไว้จะไม่รับรู้เหตุการณ์ในข่วงที่ถูกสะกดแม่แต่นิดเดียว
พันธะสัญญาคู่รัก เนื่องจากเธอชอบที่จะเป็นแม่สื่อ เธอจึงมักจะเป็นพยานรักให้พวกเขา แต่คู่ที่เกิดหมดรักกันแล้วจะรักกับใครไม่ได้อีกเลย
การจำแลงรูปร่าง ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ สัตว์สิ่งของ หรือแปรเปลี่ยนให้หญิงสาวผู้อัปลักษณ์งดงามขึ้นในทันที แต่เพราะมันเป็นแค่การจำแลงไม่ใช่เนื้อแท้ ยังไงก็ต้องกลับเป็นดังเดิม
อาวุธ :: ดาบสีชมพูเล่มบางเฉียบ(ที่เหมือนเอามาประดับมากกว่าเอามาใช้)
ของที่พกติดตัว :: ต่างหูรูปดอกไม้
ลักษณะการพูด :: แทนตัวเองว่าฉัน แทนคนอื่นว่า นาย เธอ ฮาร์ดคอหน่อยก็ ยัย แก ไอ...
"แม้ไม่มีกระจก ฉันก็รู้ย่ะ ว่าฉันสวย ฮิฮิ"
"ถึงจะสวยเทียบฉันไม่ได้ แต่เธอก็น่ารักดีนะ ลูก หมา น้อย คิกๆ"
"เห ไหนลองบอกเหตุผลที่ฉันต้องฟังคำพูดของนายมาหน่อยซิ"
"พูดขัดคนอื่นมันเสียมารยาทนะ ช่วยหุบปาก หรือไม่ก็ไสหัวไปหน่อยได้มั้ย?"
"น นะ นั่นมันอะไรอะ ยี๊! หยะแหยงง โฮๆๆๆ เอามันออกไปที เอาออกไป๊ ฉันจะเป็นลมแล้ว จะเป็นลมแล้ว ฮือ"
"พวกนายมันงี่เง่า ฮึ ฉันไม่ผิดซะหน่อย ทำไมต้องโทษกันด้วย... ใช่แล้วไม่ใช่ความผิดฉัน!"
ชอบ :: ดอกไม้ แค่ได้เห็นแม้เพียงดอกไม้ดอกเล็กๆ เธอก็จะตรงเข้าไปก้มๆมองๆเหมือนเด็ก ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ และฮัมเพลงไปด้วย
ของสวยๆงามๆ ท่าทางที่กระตือรือร้นกว่าปกติหลายเท่า สายตาจะเฉียบคมขึ้นมาในทันทีแยกแยะของจริงของเก๊ได้จนน่ายกย่อง ก่อนจะเอามาเทียบกับตัวเอง ก่อนจะพูดออกมาเบาๆประมาณว่า สวยจริงๆนะ...แต่ว่า ยังห่างจากฉันหลายขุม
ดนตรีเพราะๆอบอุ่นและอ่อนโยน เพียงได้ฟังก็คล้อยตามแถมบางทีอาจคลอตามไปกับมันด้วย
การเป็นที่รัก และให้ความรักกับเธอ ทำให้เธอมีรอยยิ้มร่าเริงประดับอยู่บนใบหน้าเสมอ
สัตว์น่ารักๆ สง่างามคู่ควรกับเธอ เธอจะมองมันอย่างชื่นชมสักพัก ก่อนค่อยหันมาชื่นชมตัวเอง(?)
เกลียด :: พวกที่ชอบขัดจังหวะ หรือพวกที่ชอบมาสกัดดาวรุ่ง(?)เธอ เบี่ยงเบนความสนใจของผู้คนไปจากเธอ เธอจะอารมณ์เสียมากและชักหน้างอเล็กน้อยก่อนจะเบียดไอคนที่ว่าเพื่อที่เธอจะได้โดดเด่นเหมือนเดิม
อะไรสกปรกๆเหม็นๆ เธอจะไม่เข้าไปไกล้มันเด็ดขาด ถ้าขยั้นขยอให้เธอเข้าใกล้มัน เธอก็จะบอกไปรัวๆว่า 'No!' 'ไม่น้าาา ไม่อ๊าวววว'และหาอะไรแถวนั่นเกาะไว้เพื่อยังชีพ(?)
แพ้ :: เลือด เธอจะรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา ยิ่งบวกกับกลิ่นซึ่งอาจทำให้เธอเป็นลมได้เลยล่ะ
เพิ่มเติม :: เธออกมาใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาแล้ว หลังจากที่เรื่องทั้งหมดกระจ่างไปเพราะเธอเป็นคนเปิดเผย แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเป็นฝีมือเธอ ไม่ใช่แค่ญาติคนนั้นกับตระกูลอื่นบางส่วน แต่พวกที่เธอทำงานอยู่ก็ถูกลงโทษด้วย
Talk with Writer
สวัสดีค่า ชีเกียค่ะ! คุณผู้ปกครอง ชื่ออะไรเหรอคะ?
- ย๊าคร่าาาา
อื้อๆ! ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ! เอ ว่าแต่คิดยังไงถึงมาสมัครล่ะคะเนี่ย...?
-อยากสมัครค่//แอ่บ เห็นบทแล้วอยากลงลูกค่ะ อิอิ
เรื่องนี้ลูกๆของท่านอาจจะกลายตัวร้ายในภายหลังได้เลยนะคะ รับได้มั้ย?
-เชิญค่าาา ต้มยำตำแกงอะไรก็ได้ทั้งนั่นเลยย
แล้วก็อาจจะตายได้เหมือนกันนะ
-อันนี้ก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆ แต่อย่าเร็วจะดีที่สุดล้าวว
ก็ยังไงก็ช่วยเตือนเวลาไรต์เขียนผิด เขียนตกด้วยเน้อ แป้นแข็งมากก
-จับมือไรต์รัวๆ// แป้นแข็งเป็นอุปสรรคสุดๆเลยค่ะ แข็งไม่พอค้างด้วยT ^ T
เอาล่ะ แล้วมาลุ้นกันว่าคุณจะได้เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องนี้รึเปล่า
ขอบคุณที่มาสมัครค่า!!
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น