The Strange Tales Of Panorama Island

ลำดับตอนที่ #273 : honnou okotowari ～本能お断り～ (5-60% สักอย่าง หมาสวบ)

honnou okotowari ～本能お断り～

Playlist: the GazettE – DEVOURING ONE ANOTHER

.

อารารากิ ริยุพยายามใช้ชีวิตใหม่ ในรั้วโรงเรียนใหม่ ของเมืองชนบทใหม่ที่เพิ่งจะย้ายมาอยู่กับพี่ชายให้เงียบเชียบที่สุด ไม่สุงสิงกับใครที่สุด และไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของคนอื่นให้มากที่สุดถ้าทำได้ เมื่อลำพังแค่ปัญหาของตัวเองก็เป็นภาระหนักอกมากพออยู่แล้ว อย่างเช่นการที่เธอต้องปกปิดความลับหนักใจเรื่องที่ตัวเองไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแต่ว่าเป็น...แวมไพร์

หากเจตนาเพียงฝ่ายเดียวย่อมเป็นเรื่องยากต่อให้จะพยายามมากแค่ไหน นับตั้งแต่ตอนที่เธอได้ทำรายงานคู่กับเด็กหนุ่มร่วมห้องที่มีชื่อว่าคุโรดะ โคกิ ผู้ที่อยู่ตรงข้ามกับทุกสิ่งอย่างที่ริยุต้องการ ด้วยความที่เป็นเด็กหนุ่มป๊อปปูลาร์เลยเป็นจุดสนใจของสาวๆ ตลอดเวลาไม่ว่าจะในหรือนอกรั้วโรงเรียน ริยุแทบไม่ได้พบกับความสงบสุขเลยในวันเสาร์ที่เขานัดไปทำรายงานในห้องสมุดหรือตอนที่แวะเข้าร้านฟาสต์ฟู้ดก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน (เธอตัดปัญหาแต่ต้นลมด้วยการปฏิเสธไม่ให้เขาเดินไปส่ง) เมื่อสาวๆ มากหน้าหลายตาต่างก็แวะเวียนมาพูดคุยกับเขากันไม่ว่างเว้น และเจ้าตัวก็เก่งที่ทำให้พวกหล่อนพออกพอใจก่อนปิดท้ายด้วยการเน้นย้ำสถานะของเธอให้พวกหล่อนมั่นใจว่า “ขอฉันทำรายงานกับเพื่อนก่อนนะ แล้วเราจะได้ไปเดตด้วยกันไวๆ ไง” ได้ทุกราย

นอกจากรูปร่างหน้าตาในระดับแนวหน้าของเขาที่ริยุก็ยอมรับแล้วนั้น คารมคมคายเองก็ไม่แพ้น้ำเสียงที่น่าฟังเป็นบ้า ขนาดทำให้ริยุเข้าใจเหตุผลของพวกหล่อนที่ยอมมอบกายถวายหัวทั้งที่เจ้าตัวก็เอาแต่สับรางเปลี่ยนหน้าสาวๆ ที่คบควงไปเรื่อย ไม่เห็นว่าจะจริงจังกับใครเลยสักคน

อย่างไรก็ดี ความสัมพันธ์ในฐานะ ‘เพื่อนร่วมห้อง’ ของพวกเขาก็ได้เขยิบขึ้นมานิดหนึ่งหลังจากการทำรายงานและออกไปนำเสนอหน้าชั้นร่วมกัน ไปเป็น ‘เพื่อน’ ที่ทักทายพูดคุยส่งยิ้มให้กันเมื่อเดินสวนทางหรือว่าบังเอิญได้สบตา แน่นอนว่าส่วนใหญ่หมายถึงคุโรดะที่อัธยาศัยดีมากกว่าและไม่ได้เป็นไปในเชิงชู้สาวเลยด้วยซ้ำ แต่บางครั้งก็จะมีพวกสาวๆ ที่หึงหวงเขามากเกินไปเลยพาลขึงตาหาเรื่องให้ริยุเป็นต้องได้นึกฉิวนึกรำคาญใจ แต่แค่เท่านั้นก็มากพอให้ชีวิตในรั้วโรงเรียนของริยุไม่อาจเรียกได้ว่าสงบสุขอย่างที่ต้องการ

ทว่าเหตุการณ์วิปโยคที่แท้จริงกลับมาจากตัวเธอเอง

มันเป็นตอนเย็นย่ำของวันกลางฤดูร้อนที่ริยุต้องอยู่โยงทำเวรคนเดียวเพราะคู่ไม่มา หลังจากเอาขยะไปทิ้งเรียบร้อยแล้วเลยถือโอกาสนี้นั่งอ่านหนังสือนิยายที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานก่อนกลับบ้านดีกว่า เพลิดเพลินกับมันได้ไม่นานริยุก็จะได้ยินเสียงเลื่อนบานประตูห้องเรียนให้เธอรีบโดดผลุงลงจากโต๊ะตัวหน้าสุดเพราะกลัวว่าจะโดนครูด่า ครั้นแล้วจึงถอนหายใจออกมาเต็มแรงกลั้วไปกับเสียงหัวเราะน้อยๆ เมื่อได้เห็นว่าเป็นใคร

“คุโรดะ มีอะไรเหรอ?”

“เอ๊ะ?” สีหน้าของเขาแสดงความงุนงง หยุดฝีก้าวเอาไว้ที่หน้าประตูห้องเรียนซึ่งเปิดค้างไว้อยู่อย่างนั้น “อารารากิไม่ได้เรียกฉันมาหรอกเหรอ?”

คิ้วของริยุเลิกขึ้น สั่นหัว คำถามหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากได้แค่ “หมายความว่ายัง...” ก็จะถูกกลบกลืนด้วยเสียงตะโกนดังลั่นว่า “เพราะแกบังอาจมาแย่งริยุของฉัน! ตายซะเถอะ!” กับจังหวะที่รวดเร็วมากเสียจนคุโรดะที่รีบหันไปแล้วก็ยังไม่ทันได้ป้องกันตัวเมื่อคมมีดแทงลึกลงมาที่ไหล่ขวา ขนาดทำให้เขาต้องหลุดร้องออกมา แต่มันก็หาได้สนใจนอกจากกระหน่ำซ้ำลงไปบนลำตัวสะเปะสะปะโดยไม่เจาะจงว่าเป็นที่ใด ใช่ว่าคุโรดะเป็นเด็กหนุ่มปวกเปียกในเมื่อเขาเก่งกีฬาหลายชนิดและทำคะแนนได้เป็นอันดับต้นๆ ในวิชาพละเลยด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะขนาดตัวของมันที่ใหญ่กว่ามากถึงเกือบสองเท่า ไหนจะคมมีดปลายแหลมเปี๊ยบที่กรีดเฉือนทะลุผ่านผิวหนังคนได้อย่างง่ายดาย เช่นนั้นก็ย่อมไม่มีทางที่เด็กหนุ่มธรรมดาอย่างคุโรดะจะทำอะไรได้

ทว่าเด็กสาวที่ไม่ใช่คนธรรมดากลับได้แต่ตะลึงงันมองดูภาพเบื้องหน้าที่เกิดขึ้นในแววตาอยู่อย่างนั้นด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา

“ไม่มีใครจะขัดขวางเราได้อีกแล้วนะ ริยุ” มันหันใบหน้าอัปลักษณ์น่ารังเกียจเฉกเช่นเดียวกับรอยยิ้มชั่วช้าที่เปื้อนเปรอะไปด้วยเลือดมาทางเธอ “นับจากนี้ไป ริยุจะเป็นของฉันคนเดียว”

ประโยคสุดท้ายของมันดังก้องอยู่ในหัวสมองของเธอ เหมือนกับอีกเหตุการณ์วิปโยคเมื่อเก้าปีก่อนที่เปลี่ยนชีวิตปกติสามัญของริยุไปตลอดกาล

หาใช่ความกลัวที่ทำให้เนื้อตัวของเธอสั่น หากแต่เป็น...ความแค้น

นัยน์ตาของริยุเปลี่ยนไปเป็นสีดำสนิทแล้วพุ่งตัวเข้าไปแย่งมีดจากมัน หวนนึกไปถึงชีวิตครั้งยังเป็นมนุษย์ริยุในยามนั้น ยามที่เธอยังเป็นเด็กสาวป๊อปปูลาร์เพราะรูปร่างหน้าตาที่สดสวย นิสัยใจคอที่ร่าเริง สดใส มีน้ำใจกับเพื่อนฝูงรอบข้างโดยไม่แบ่งแยก เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้พยายามเปลี่ยนตัวเองให้แตกต่างไปจากครานั้นเพื่อไม่ให้เหตุการณ์ต้องซ้ำรอยเดิมอีก แต่นอกจากไม่มีอะไรเปลี่ยนไปแล้ว หนนี้เธอยังดึงคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เหมือนกับที่เดรัจฉานตัวนั้นแปลเจตนาบริสุทธิ์ของเธอผิดไปเป็นอะไรที่เลวทรามน่ารังเกียจ ความรักที่มากเกินไปจนถึงขั้นเพ้อฝันจินตนาการไปเอง หมกมุ่นอยากครอบครองเอาไว้กับตัวคนเดียวถึงต่อให้เธอต้องกลายเป็นร่างไร้วิญญาณ แม้ว่าอย่างน้อยๆ มันก็ได้สาสมในชั่ววินาทีหนึ่ง ไม่ต่างจากเดรัจฉานตัวนี้ที่ก็หลงละเมอไปกับความตายของศัตรูที่มันคิดไปเองแต่เพียงฝ่ายเดียว

ก่อนที่ริยุจะมอบความรักที่มันว่ากลับคืนไปให้จากมีดเล่มเดียวกันที่เธอเจาะเข้าลำคอจนทะลุ แล้วกระชากออกมาจ้วงแทงลงไปยังหน้าอกและแขนที่ยกขึ้นกุมลำคอซ้ำๆ ไม่รู้ต่อกี่แผล จนเลือดกระเซ็นกระซ่านสาดกระจายไปทั่วใบหน้าและเนื้อตัวของเธอ ขณะที่มันก็กระอักไอออกมาแล้วดิ้นพราดอย่างกับปลาขาดน้ำที่ไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้เพราะร่างที่คร่อมอยู่ด้านบน

ความทรงจำในอดีตที่เฝ้าลืมเลือนมาตลอดหวนกลับคืนมาอีกครั้ง ความรู้สึกทั้งหมดชัดเจนแจ่มชัดราวกับเหตุการณ์ที่กำลังทับซ้อน เรี่ยวแรงของเธอมหาศาลประหนึ่งอะดรีนาลีนเฮือกสุดท้ายกำลังออกฤทธิ์ ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดทรมานที่ช่องท้องซึ่งถูกกระซวกแทงแล้วคว้านบิดถึงก่อนหน้านั้นจนเธอเฝ้าภาวนาให้ความตายมาถึงโดยไวอีก สิ่งเดียวที่ริยุปรารถนาคือขอให้มันต้องเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าที่เธอ...หรือเขา...ได้รู้สึก กระทั่งร่างนั้นแน่นิ่งลงไป ริยุก็ทิ้งมีดลงแล้วระเบิดเสียงร้องไห้โฮออกมาให้กับทุกสิ่งที่ต้องถูกพรากไปอย่างชีวิตและอนาคตสดใสนับจากนี้ของเธอ...และคุโรดะ

ชายที่ริยุเรียกขานว่า ‘พี่ชาย’ แท้จริงแล้วคือคนแปลกหน้าโดยสิ้นเชิงที่ช่วยชีวิตเธอไว้ในค่ำคืนที่เกิดเหตุการณ์วิปโยคนั้น เขาไม่ได้มีชื่อนามสกุลว่าอารารากิ รินทาโร่ เหมือนอย่างที่แนะนำตัวกับคนอื่นๆ ในเมืองนี้ แต่ว่าเป็นมาซาคาโดะ โยชิโนริ นักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องที่กำลังเริ่มต้นทำการทดลองเรื่องสิ่งมีชีวิตอื่น นับตั้งแต่ได้มอบอนาคตใหม่ที่แม้ว่าอาจไม่ได้สดใสอะไรมากมายนักให้เมื่อเธอจำต้องก้าวย่างเข้าสู่ความมืดมิด หากแวมไพร์ริยุก็ได้รับสิ่งที่เรียกว่า ‘ชีวิต’ คืนกลับมา

เมื่อริยุไม่อาจนิ่งดูดายปล่อยให้คุโรดะที่ต้องมารับเคราะห์เพราะเธอตายไปทั้งอย่างนั้นได้ ก่อนที่จิตวิญญาณของเขาจะหลุดลอยไปยังโลกอีกใบหนึ่งโดยไม่หวนกลับคืนมาอีก ยังไม่สายเกินไปที่ริยุจะกัดข้อมือของตัวเองแล้วหยดเลือดเข้าไปในปากของเขา ขณะพร่ำคำกระซิบทั้งน้ำตาที่บอกว่าเขาจะไม่เป็นไร

เพราะริยุรู้ว่าเขาจะไม่เป็นไรในความดูแลของมาซาคาโดะที่จะช่วยมอบชีวิตกลับคืนให้

ในฐานะ...แวมไพร์

ตอนจบคุโรดะจะฟื้นมาสวบนางเอกแบบนี้

2024年07月26日
_______________

★ พระเอกเดิมอยู่ไม่ได้แล้วก๊ต้องแปลงป่าววะ (หยอกๆ ความจริงอยู่ได้ แต่ในฟิคแนวนี้สำหรับกูคือไม่ได้แล้ว ขนลุกมาก สีฟ้าค่ะพี่สาว) ขนาดย้อนไปอ่านความฝันที่กูจดไว้ จำซีนที่ฮาชิโมโตะหล่อมากหล่อชิบหายวายวอดออก แต่ใจกูเฉยชามาก น่าจะเป็นสัญญาณว่าเลิกชอบจริงแล้วป่ะวะ ขนลุกมาก สีฟ้าค่ะพี่สาว (วงนี้พ้มไปแดงละงับ) เอาดีๆ เป็นพล็อตที่กูชอบอยู่นะ แต่อยากให้เมนกูคนไหนเล่นบทนี้ไหมก็ไม่มีในใจเลยสักคน น่าจะเป็นตอนที่เห็นอันอันเล่มใหม่ไม่กี่วันก่อนมั้งเลยคิดว่างั้นเอาคนนี้แหละวะ! 55555 ดูไปดูมาแม่งก็ฟีลทรงพระเอกเดิมอยู่นะ แบบกูเห็นละขนลุก บ่าคือ บ่าได้ (ส่วนมึงขนลุกคนละแบบ) ว่าไปทำคาแรกฯมาสามเรื่องกูทำไมใช้แต่คุโรดะผมดำทั้งที่ก็ไม่ได้หร่ออะไรมากด้วยวะ แผนสกัดตัดขาป่ะ

★ ได้ชื่อเรื่องใหม่มาจากเพลงของสุเคคิโยะที่แปลได้ว่า rejecting instinct ที่ทำไมมันตรงกับฟิคนี้จังโว้ยย แต่อย่าถามคำแปลเพลงเพราะกูไปอ่านแปลอิ๊งแล้วไม่เข้าใจอะไรเลยคนับ / ตอนแรกจะเปลี่ยนไปใช้เพลงของสุเคคิโยะแล้ว แต่หายังไงก็ไม่เปิงใจ ไปเดรุกับเปอตีต์ก็บ่ เลยกลับไปหาพ่อกาเซตต์ ที่เพลงนี้บอกได้แค่ว่า...ว้ากเอาเรื่อง คำแปลก็ลึกเกินกูเข้าไม่ถึงอะไรสักอย่าง แต่ชอบชื่อเพลงมากเพราะเดี๋ยวสวบกันเอง (หมายถึงแดกเลือด!) / เมาท์หน่อยว่าเลือกโยชิเพราะเล่นเรื่องยาโร่กุมิด้วยกันกับคุโรดะ (โคกิ+นาโอะและจูเนียร์อีกมากมาย) แล้วเผอิญเป็นคนที่แก่สุด ชื่อรินทาโร่ก็ลักมาจากเรื่องนี้แหละ กั่กๆๆ แล้วแม่งบังเอิญมากที่เรื่องอินวิเทชั่นแดกเลือดมึงก็พี่โยซิกับอุกี ไปเข้าป่าสวบต้นผลเลือด (ไอเดียกู เอาไปแปลงใหม่ก็ต้องจ่ายลิขสิทธิ์ทุกครั้งคัฟ สามล้านบาท) ก็สามคนนี้ เว่อร์นะ มึงก็เซนส์แรงจัด แต่รู้ป่ะ วันก่อนจู่ๆ กูก็คิดถึงฟิคเดกะแด๊งในคฤหาสน์ กำลังคิดว่าเดี๋ยวตื่นนอนจะลุกมาถามว่าทำไมเคนถึงไม่ได้รักกับคายะวะ สรุปไม่ต้องถาม! เพราะมึงเอาฟิคลงละเล่าเอง! นี่เองสินะ ยูจุงเชื่อมจิต >_< 

★ เมื่อวานกูนั่งแปลงเรื่องนี้ไปก็คิดว่าเดี๋ยวแต่งต่อดีกว่าว่ะ สนุกดี ไฟมาพรึ่บพรั่บ แต่พอลงไปนอนแล้วเปิดโน้ตมาจะพิมพ์กูก็กรี๊ดดดด!!! กูเผลอก๊อปวางทับสองวรรคห้าบรรทัดที่แต่งไว้นานแล้วทิ้ง!!! จำฉากได้อยู่แต่จำคำบรรยายไม่ได้เลยสักอย่าง ถึงจะเป็นแค่ฉากหมูหมาแต่สำหรับกูคือท้อว่ะ หมดเรี่ยวแรงจะไปต่อ T_T ก็เลยไม่ไปละ ยังไม่ใช่ตอนนี้ รอไปก่อนแล้วกันนะ (นาน) ฉากที่ทำให้กูขนลุกมากกกกกตั้งแต่ในฝันกับพระเอกคนเดิม...แต่แอบยิ้ม ถ้ากูแต่งมึงก็ยิ้ม ถึงจะเผ็ดอนุบาลมึงก็จะแอบยิ้ม

★ ปล. คิดถึงการแต่งฟิคแนวดาร์กแนวกุโระมากกๆๆๆ เมื่อก่อนแนวนี้สร้างชื่อให้กูเลยนะเนี่ย ทำไมเดี๋ยวนี้จะกลับพื้นเพเดิมมันยากมันเย็นจังวะ

SQW