คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : [Si x Han]สุภาพ VS หยาบคาย ใครจะชนะ!! P.1
Title : สุภาพ VS หยาบคาย ใครจะชนะ!!
Paring : Siwon x Hankung
Author : แพนด้า 103
Part : 1
Note : เรื่องนี้มีคำหยาบปะปนอยู่มากนะค่ะ
[Hankung : Talk]
“ไอ้แห้ง ตื่นสิวะ นอนทับแขนกูเนี่ย!!”ผมรู้สึกถึงแรงเขย่าที่มีมากจนกระดูกแทบหลุดออกจากกัน เรียกดีๆไม่ได้หรือไง - -*
“โอ๊ย! คุณครับ ผมก็เจ็บเป็นนะ เรียกผมดีๆไม่ได้หรือไง”ผมค่อยๆหรี่ตาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่จะหันไปมองคนข้างๆที่เขย่าตัวผมอย่างเอาเป็นเอาตาย
โอ๊ย! ทำไมมันปวดหนึบๆขนาดนี้เนี่ย@_@
“ก็กูพอใจที่จะเรียกอย่างนี้อ่ะ หนักส่วนไหนของมึงอ่ะ”น่าน พูดภาษาคนทั่วไปไม่เป็นซะด้วยแฮะ แล้วผมจะสื่อสารกับหมอนี่รู้เรื่องไหมเนี่ย
“ตื่นแล้วก็ลุกซักทีสิ กูหนัก!!”ยังไม่ทันที่จะสวนกลับ หมอนี่กลับมาสั่งผมซะงั้นอ่ะ คนอะไรหยาบคายมากๆเลย คอยดูนะ ผมไม่มีทางเอาคนแบบนี้มาเป็นคู่ชีวิตแน่!!
“แล้วพูดกับผมดีๆไม่เป็นหรือไงครับ เอ่อ.. แล้วผมอยู่ไหนเนี่ย”ผมถาม พร้อมกับลุกขึ้นนั่งช้าๆ ทำให้หมอนั่นลุกขึ้นตามมาอย่างรวดเร็ว
“บ้านกูเอง มีอะไรไหม”หมอนั่นตอบกลับมาไม่วายคว้าตัวผมเข้าไปใกล้ แล้วค่อยๆไซร้คอ อึ๋ย! ขนลุก
“ผมแค่สงสัย แล้วคุณหยุดพูดอะไรที่หยาบคายได้ไหม มันไม่สุภาพ ผมจะบอกะไรให้นะ....”ไม่ทันที่จะพูดจบ ตัวผมก็ลงไปติดกับเตียงอีกครั้ง มือหนาได้ปิดปากผมที่กำลังพูดอยู่ พร้อมกับส่งสายตาที่รำคาญออกมาอย่างไม่ปิดบัง ทำไมชอบทำตัวเสียมารยาทจังนะ!!
“มึงหยุดพล่ามอะไรแบบนี้สักที กูจะอ้วก”ผมปัดมือหนาของคนที่อยู่บนตัวผมออกอย่างแรง แต่ผลที่ออกมาคือ มือของผมกลับถูกรวบไว้ด้วยมืออีกข้างของหมอนั่น
“มึงนี่ดื้อเนอะ กูบอกว่าจะอ้วกยังจะหาทางพูดให้กูอ้วกอีก สัสเอ๊ย! มึงไม่เข้าใจที่กูพูดหรือไง”หมอนั่นท่าทางหงุดหงิด ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้ม คล้ายกับว่าคิดอะไรดีๆออก ทำไมผมรู้สึกไม่ค่อยชอบรอยยิ้มแบบนี้เลยนะ
“กูจะยอมฟังมึงพล่ามก็ได้ ถ้าแลกกับ.....”หมอนั่นมองผมด้วยสายตาหื่นกาม ผมเดาได้เลยว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ผู้ชายเต็มร้อยแน่
ผมพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากหมอนี่ แต่ทำไมเข้าแรงเยอะจังล่ะครับ ผมทำอะไรไม่ได้เลย
“ดิ้นหาพ่อมึงเหรอ!”เสียงที่ดังกว่าปกติลอยขึ้นมา นอกจากจะหยาบคายแล้วยังเจ้าอารมณ์อีกหรอเนี่ย ไม่น่าคบเอาซะเลย
“อ๊ากกก!”เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น เมื่อผมไปกัดมือหนาเข้าเต็มแรง เป็นผลให้มือของหมอนั่นออกไปจากปากผมด้วยความเร็วแสง
“สัสเอ๊ย! กัดเจ็บจังนะ แสดงว่ามึงต้องเล่นลิ้นเก่งน่ะสิ ดูสิว่ามึงจะเล่นลิ้นเก่งกว่ากูไหม”จากคำพูดที่เสียงดัง กลับกลายมาเป็นถ้อยคำที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ แล้วพูดจบไอ้คนบนตัวผมเนี่ยโน้มหน้าลงมาทันที ผมเม้มปากแน่นที่สุด พร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากหมอนี่ให้ได้
แต่มืออีกข้างที่ว่างเปล่าของบุคคลข้างบน ได้ไล่ลงไปถึงส่วนล่าง เฮ้ย! ไอ้บ้ากามนี่จะทำไรผมเนี่ย
“อื้อ!~”ขณะที่ผมกำลังอ้าปากห้ามตามสัญชาติญาณ ไอ้บ้ากามข้างบนก็อาศัยช่วงในสอดลิ้นเข้ามาในปากผมทันที
เออ! แล้วไอ้บ้ากามนี่เป็นใครเนี่ย ผมรู้จักเขาด้วยเหรอเนี่ย
แล้วมันใช่เวลาคิดไหมเนี่ย ตอนนี้โดนจูบอยู่นะ คิดเรื่องอื่นได้ไงเนี่ย
ผมเริ่มขยับร่างกายส่วนอื่นที่ไม่ใช่แขน และ ลำตัว เพราะอะไรน่ะเหรอ?? เพราะผมโดนทับอยู่น่ะสิ
แต่แล้วตอนนี้พระเจ้าก็เห็นใจผม ที่ขาผมขยับได้อย่างอิสระ(เสรี) มันเลยทำให้ผมปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้
“อุ๊ก!”ผมถีบซ้ำอีกครั้งทันทีที่หลุดออกจากไอ้บ้ากามนี่ได้ อยากรู้ไหมล่ะครับ ว่าผมทำอะไร
ผมก็แค่ถีบน้องชายสุดรักอย่างเต็มแรงก็เท่านั้นเอง ส่วนรอบหลังก็แค่ถีบหน้าท้องไปเบาๆ ก็เท่านั้น^^
“ผมขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจน่ะครับ”ผมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม และค่อยๆลงบนเตียงช้าๆ
“มึงจะหนีกูไปไหน!!”อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวแท้ๆ เท้าผมก็จะติดพื้นแล้ว ทำไมเขาต้องมากระชากผมขึ้นมาบนเตียงด้วยล่ะ!!
“ปล่อยผมนะ”ผมพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากอุ้งมือของคนตรงหน้า แต่เผอิญ มือของเขาเป็นมือปลาหมึกซะด้วยสิ ถึงได้ติดแน่นขนาดนี้
“กูปล่อยก็ควายเต็มทนแล้ว ฤทธิ์เยอะหรือไง เดี๋ยวกูจะเอาแม่งให้นอนเฉาอยู่บนเตียงเลย!!!!”
“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรที่ต้องทำกับผมแบบนี้ด้วยล่ะ แม้แต่ชื่อผมยังไม่รู้เลย”
“สิทธิ์ของกูก็คือผัวมึงไง ส่วนชื่อน่ะเหรอ มึงจำใส่สมองไว้เลยนะ กูชื่อชีวอน เชว ชีวอนชัดไหม!!!”ผมอึ้ง อึ้งมากๆ ทำไมชีวอนเขาพูดได้เต็มปากเต็มคำล่ะครับ ว่าเป็น... เอ่อ.. สามีผมน่ะ
“ใครเป็นสามีผม? เราไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย แล้วอีกอย่างผมกับคุณก็ผู้ชาย.....”
“หยุด!! กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไอ้ที่มึงพล่ามมาน่ะ กูจะอ้วก!!!~”รอบที่สองแล้วนะที่ชีวอนขัดผมเนี่ย มารยาทของเขาน่ะมีใครสอนไหม?
“ผมก็แค่...สงสัยนี่ครับ”
“สงสัยอะไรของมึงอีกวะ!!!!”ชีวอนมองผมอย่างไม่ประสบอารมณ์เท่าไร อย่าทำหน้าโหดใส่ผมแบบนั้นสิ ผมกลัวนะเออ
“เอ่อ..”ผมเกิดอาการที่พูดไม่ออก เพราะชีวอนเล่นตะคอกใส่อย่างนั้นน่ะ เป็นใคร ใครก็กลัวจริงไหมล่ะ???
“มึงจะเอ่อหาพ่อมึงเรอะ!!! กูถามมึงอยู่เนี่ยว่าสงสัยอะไร ตอบมาสิวะ!!!!”
“แล้วคุณพูดดีๆกับผมไม่เป็นหรือไงครับ ผมก็คนเหมือนกันนะ”
“กูพูดกับมึงขนาดนี้ นับว่ามึงมีบุญมากพอแล้ว มึงจะเอาอะไรอีก!!”ผมเลี่ยงที่จะไม่พูดกับชีวอน แต่กลับไปทำอย่างอื่นแทน ไอ้อย่างอื่นที่ว่าน่ะ ก็แกะมือที่ชีวอนจับไว้น่ะครับ จับไว้แน่นเกิน~
“มองหน้ากูสิ!!”ใบหน้าของผมที่ก้มต่ำกลับถูกกระชากขึ้นมาให้สบตากับชีวอนด้วยความแรง
“ปล่อยผม ผมไม่สงสัยอะไรแล้ว ผมจะกลับบ้านของผม”ผมแสร้งเปลี่ยนเรื่องคุยกับชีวอน ขืนผมตอบไป เรื่องก็ไม่จบ
“มึงจะกลับทำไมล่ะ?”ผมมองหน้าของชีวอนที่เต็มไปด้วยความเจาเล่ห์ ผิดกับผมที่มีเครื่องหมายคำถามเต็มหน้าไปหมด
“ก็ที่นี่ไม่ใช่บ้านผมนี่ครับ”ผมพูดไปตามความเป็นจริง ถ้าที่นี่เป็นบ้านผมจริงๆนะ ผมยอมแก้ผ้าวิ่งรอบบ้านเลยเอ๊า!!!!
“ใครว่าไม่ใช่ นี่แหละบ้านมึง”ขี้ตู่จัง!! ก็ผมจำได้อ่ะว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านผม
“....”
“ก็มึงเป็นเมียกูไง บ้านกูก็เหมือนบ้านมึง”พูดอะไรออกมาอีกแล้วง่ะ แล้วนี่ไม่ใช่บ้านผมหรอกนะ!!! ไม่อยากวิ่งแก้ผ้ารอบบ้านด้วยT^T
“แล้วผมไปเป็นภรรยาคุณตอนไหนครับ??”
“อย่าบอกนะว่ามึงจำเมื่อคืนไม่ได้ กูให้เวลาคิด ถ้ามึงยังคิดไม่ออก กูจะทวนความจำให้”เมื่อลองนึกย้อนไปเมื่อคืน ผมจำได้ว่าไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆผม แล้วก็เผลอดื่มเหล้าเข้าไปมาก จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว
“ผมยังไม่รู้เลยว่าผมกับคุณเจอกันได้ไง”เมื่อผมพูดจบ สภาพของผมก็เปลี่ยนไป จากที่นอนอยู่ใต้ร่างของชีวอน ตอนนี้กลับมานั่งตักของชีวอนแทน
“คุณจะทำอะไรผมน่ะ”ผมรีบถามด้วยความตกใจ แต่แล้ว สายตาผมก็ไปปะทะกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนของผมที่ใส่เมื่อวาน ข้างๆมีเสื้อกล้ามสีขาวสะอาดที่ยับยู่ยี่ เอ่อ.... ผมกับชีวอนคงไม่มีอะไรกันใช่ไหม แต่ผมว่ามันคงไม่ใช่ที่ผมคิดหรอก
“กูก็จะทบทวนความจำให้มึงไง ทวนให้รู้อ่ะ ว่ามึงอ่ะเมียกู”
“คุณจะทำอะไรผมน่ะ!!!”ผมร้องถามเสียงหลง ทันทีที่ผมรู้สึกว่าชีวอนเอาอะไรมาแหย่ที่ช่องลับ
“ก็กูบอกว่ากูจะทวนความจำเรื่องเมื่อคืนให้ มึงจำไม่ได้หรือไง!!”ขณะที่ชีวอนพูดผมก็ใช้จังหวะนั้นเด้งตัวออกมาจากตักหนา แต่มันก็ไม่สำเร็จ เมื่อแขนแกร่งได้โอบเอวผมไว้ได้ทัน
“ไม่ต้องทวนแล้ว ผมไม่อยากรู้”
ชีวอนจ้องหน้าผมนิ่ง ผมเองก็ตัวแข็งทื่อเหมือนหิน เอาสั้นๆนะ ตอนนี้ชีวอนเหมือนสิงโตที่กำลังตระครุบเหยื่อตัวน้อยตรงหน้า
“ถ้าไม่ทวนแล้วมึงจะรู้ไหมล่ะ”
“ผมไม่อยากรับรู้ว่าผมกับคุณทำอะไรกันไว้”
“ตามใจมึงแล้วกัน ลุกออกไปสิ กูหนัก!!”ผมรีบเด้งตัวออกจากตักของชีวอนด้วยความเร็วแสง ว่าแต่เขาบอกว่าหนัก แสดงว่าผมอ้วนงั้นเหรอ??
“เตรียมอาหารให้กูหน่อยดิ กูหิว”ชีวอนสั่งผมก่อนที่จะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำโดยที่....
“ทำไมคุณ....ไม่เอาผ้ามาปิดอะ....อ่ะ..ไอ้....นั่นหน่อยล่ะครับ”ผมหันหลังให้ชีวอนก่อนที่จะพูดออกมาอย่างติดขัด
“ทำไม.... กูก็แค่อยากให้มึงเห็น ว่าลูกกูนี่แหละ ที่แหย่ตูดมึงเมื่อคืน”ผมอ้าปากค้างกับถ้อยคำที่ชีวอนพูดออกมา ‘ลูกกูเนี่ยแหละ ที่แหย่ตูดมึงเมื่อคืน’ เขาพูดออกมาได้ยังไง
งั้นที่ชีวอนพูดก็แสดงว่าเมื่อคืนผมกับเขา เราสองคน.......งั้นเหรอเนี่ย
“เฮ้ย! อย่านั่งเฉยสิ กูบอกว่าให้ทำอะไรให้กิน มึงยังไม่กระดิกอีกเหรอวะ ถ้าออกมาอีกรอบยังไม่เสร็จนะ กูจะกินมึงแทน”ผมรีบกูลีกูจรไปที่ครัวทันที แต่เฮ้ย! ผมลืมใส่เสื้อผ้านี่หว่า
เมื่อรู้สึกได้ ผมก็ค่อยๆเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง และมันทำให้ผมรู้สึกถึงปัญหาใหญ่อีกอย่าง ชีวอนเอาเสื้อผ้าผมไปไหน ตอนนี้รอบๆเตียงมันสะอาดเอี่ยมต่างจากเมื่อกี๊ที่มีเสื้อผ้ากระจุยกระจายลิบลับ หรือว่าหมอนี่จะแกล้งผม?? เป็นไปได้สูงนะ
หรือว่าชีวอนเค้าไม่รู้ เอ่อ... อันนี้ก็เป็นไปได้ แต่ต่ำพอสมควร
ผมหาเสื้อผ้าของผมอยู่นานสองนานแต่ก็ไม่พบอะไร หรือว่าผมจะโดนชีวอนแกล้งกันแน่เนี่ย
“นี่มึงยังไม่ขยับอีกเหรอ”ผมหันหลังไปเผชิญหน้ากับชีวอนที่เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่ปกปิดเบื้องล่างไว้ ผิดกับผมที่ยืนแบบไม่มีอะไรปกปิด แต่พอจะคว้าหาสิ่งของข้างกายมาปิดก็ไม่ทันซะแล้ว
“ฮันเมื่อคืนกลับยังไงหรอ”เมื่อผมรอดพ้นจากชีวอนมาได้ก็แทบแย่ เขายืนยันจะไม่ให้ผมไปไหนทั้งสิ้น แต่พอผมอ้างว่าจะมาเรียนก็ยังจะมาเฝ้าอีก จนผมต้องสละกระเป๋าตังค์ทิ้งไว้ที่บ้านของเขา ชีวอนจึงยอมให้ผมออกมาได้
ทุกคนอาจจะสงสัยใช่ไหมล่ะ ว่าผมโดนชีวอนทำอะไรหรือเปล่า คำตอบน่ะเหรอครับ โดนจนเกือบเดินไม่ไหว ทั้งๆที่ขัดขืนแล้วแท้ๆ ชีวอนก็ไม่ยอมฟังผมเลย
แต่พอมาถึงโรงเรียนก็เจอคำถามที่เอาผมตอบไม่ถูก ลึกๆในใจก็แอบโกรธเจ้าพวกนี้อยู่เหมือนกันที่ทิ้งผมไว้คนเดียว แต่ผมก็ถือว่าโชคร้ายระดับหนึ่งที่เจอชีวอน แทนที่จะเจอคนที่ดีกว่านี้
“ก็พักที่นั่นน่ะครับ ว่าแต่พวกคุณเมากันเละเลยใช่ไหมเนี่ย ผมได้ข่าวมาอ่ะ”
“รู้อีก”บรรดาเพื่อนๆผมทั้งห้าชีวิตพูดพร้อมกัน สงสัยที่ชีวอนบอกจะจริงแฮะ ก็ก่อนที่ผมจะมาเนี่ย ผมได้ถามถึงเพื่อนๆของผม ชีวอนก็เล่าให้ผมฟังพอสังเขป ก็ทำให้ผมรู้ว่าเขาน่ะแอบมองผมตั้งแต่เข้ามาในร้านแล้วล่ะ
“ว่าแต่ทำไมฮันมาช้าจังล่ะ ปกติมาก่อนพวกเราอีกนะ”ทงเฮถามขึ้น ขณะที่ผมหย่อนตัวนั่งลงบนที่ประจำ ขี้สงสัยจังเพื่อนผม
“ผมแค่มึนๆน่ะครับ กว่าจะจัดการอะไรเสร็จก็สายพอสมควรเลยล่ะ”
จากนั้นก็ไม่มีใครมาซักไซ้ถามอะไรผมอีก ทั้งโต๊ะก็กลับมาคุยเรื่องๆทั่วๆไปเหมือนทุกวันที่ผ่านมา
“เฮ้ย! วันนี้ไปอีกไหม เมื่อวานเจอสาวในฝัน ยังไม่ได้จีบเลย”คังอินเอ่ยขึ้นมาพลางทำหน้าเศร้าสุดขีด ผิดกับพวกผมที่ต่างหัวเราะเยาะใส่เขา
“วันนี้ไม่ว่างน่ะ พรุ่งนี้ดีกว่าไหม”
“ใช่ๆ พวกฉันไม่ว่างกันน่ะ มีนัดกับหวานใจหมดแล้วอ่ะ”ทงเฮเองก็เสริมขึ้นมาอีกคน ทำเอาคังอินหน้าหง่อยไปเลยล่ะครับ
“แล้วฮันล่ะ ว่างไหม”ผมสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อคังอินเอ่ยชื่อผมขึ้นมา ทำให้เพื่อนๆที่เหลือหันมาฟังคำตอบจากผม
“เอ่อ... ผม เอ่อ...”จะตอบว่าไงดีล่ะ ว่าวันนี้ไปไม่ได้ เพราะอะไร ผมว่าหลายๆคนอาจจะเดาได้นะ
“ตอบมาสิฮัน พวกฉันรอฟังคำตอบอยู่น่ะ”ซองมินเร่ง ทำให้ผมมีอาการเหงื่อตกเล็กน้อย ก็ผมไม่กล้าปฏิเสธนี่นา แฮะๆ
“คือ...ผม... เอ่อ....ผม...”
“ฮันเค้าไปไม่ได้น่ะ!”ผมตัวแข็งทื่อ เมื่อได้ยินเสียงๆนั้น สายของคนทั้งโต๊ะละไปจากผม และหันไปมองผู้มาใหม่
“ทำไมล่ะ!!”เพื่อนๆของผมประสานเสียงกันถามราวกับว่านัดไว้ล่วงหน้า
“ก็ผัวของมันไม่อนุญาตไง!!”
************************
COMMENT...
ความคิดเห็น