คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Triangle : : Chapters 2 EDIT!!
C H A P T E R S 2
ผมตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะคว้ากระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้อง ประตูห้องตรงข้ามของผมถูกเปิดออกเช่นกันพร้อมกับเจ้าของห้องที่สวมชุดนักเรียน ..โรงเรียนเดียวกับซอฮยอน
“สวัสดีตอนเช้านะเซฮุน”
เซฮุนหันมามองหน้าผมเดินลงไปข้างล่างโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ ผมมองตามแผ่นหลังของเขาก่อนจะเดินตามลงไป หลังจากคุยกับคุณแม่เมื่อวานท่านก็ตัดสินใจให้เซฮุนมาอยู่ที่นี่ ตอนแรกท่านจะให้เซฮุนไปอยู่ที่บ้านหลังเล็กซึ่งผมไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งเพราะที่นั่นคือบ้านของพวกแม่บ้าน คุณพ่อเลยจัดการให้เซฮุนขึ้นมาพักอยู่ข้างบนฝั่งตรงข้ามกับผมซึ่งคุณแม่ไม่ค่อยเห็นด้วยนักแต่ก็ขัดอะไรคุณพ่อไม่ได้
“อาลู่ มาทานข้าวสิลูก วันนี้มีแต่ของโปรดของลูกนะ”เมื่อเห็นผมคุณแม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวก็เรียกผม ผมมองไปที่เซฮุนที่หยุดเดินเขาหัวเราะในลำคอก่อนจะยืนอยู่ที่เดิม
“ครับ ..คุณแม่”ผมเรียกท่านอย่างเกรงใจเซฮุนที่ยืนอยู่ข้างหน้า “เซฮุน ทานข้าวด้วยกันก่อนสิเดี๋ยวฉันไปส่งที่โรงเรียน”
เขาไม่พูดอะไรแต่เดินไปนั่งที่โต๊ะทานอาหาร ผมตามไปแล้วนั่งลงข้างๆเขา คุณพ่อปิดหนังสือพิมพ์ก่อนจะถามคำถามเซฮุน
“เธอมีโรงเรียนอยู่แล้วเหรอ”
“ครับ คุณพ่อจัดการให้”
“ถ้าพ่อเธอจัดการให้ ทำไมไม่ให้เขาจัดการเรื่องที่อยู่ให้ด้วยล่ะ มาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ทำไม”คุณแม่พูดเหน็บ ผมมองท่านอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อนักว่าคุณแม่ที่แสนใจดีของผม ท่านใจร้ายมากถึงขนาดนี้
“ก็เพราะว่าผมยังมีแม่อยู่น่ะสิครับ”เซฮุนพูดก่อนจะจ้องไปที่คุณแม่ “แล้วพ่อก็ไม่ค่อยแข็งแรงนัก ผมไม่อยากรบกวนท่าน”
“เอาล่ะๆๆๆ ทานข้าวกันได้แล้ว”คุณพ่อพูดก่อนจะถามเซฮุนอีกครั้ง “เธอจะไปเรียนยังไง ให้คนขับรถไปส่งไหม”
“ไม่หรอกครับ ผมขอบคุณมาก”เซฮุนตอบสั้นๆก่อนจะก้มหน้าทานข้าว
"เดี๋ยวผมไปส่งเองก็ได้ครับ ยังไงผมก็ต้องไปรับซะ.."
"ไม่ต้อง"เซฮุนพูดตัดบท ก้มหน้าลงทานข้าวเงียบๆ
ผมคอยลอบมองเขาเป็นระยะๆอย่างเป็นห่วงความรู้สึก ก่อนจะมองคุณแม่ด้วยความผิดหวังโดยที่ท่านไม่รู้ตัว เมื่อเซฮุนวางช้อนส้อมก่อนจะโค้งลาคุณพ่อของผม ผมก็เลยรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเขาออกไป
“นายไปเรียนยังไง ไปด้วยกันสิ ฉันต้องไปที่โรงเรียนนั้นอยู่แล้วน่ะ”
“ไม่ต้อง ขอบใจ”
ผมมองตามเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ..หัวใจของนาย คงจะเจ็บปวดมากเลยสินะ
-Seohyun Part-
ฉันยืนโบกมือให้พี่ลูฮานที่ยิ้มอ่อนๆมาให้ก่อนจะออกรถ วันนี้มีอะไรแปลกๆเกี่ยวกับเขา เขาไม่ร่าเริง ไม่พูดอะไรกับฉันอย่างที่ควรจะเป็น แถมยังทำหน้าตาเครียดอยู่ตลอดเวลาอีกด้วย
ฉันเดินขึ้นไปบนห้องเรียนอย่างครุ่นคิด ปกติพี่ลูฮานเป็นคนยิ้มเสมอแม้จะมีปัญหาหนักหนาแค่ไหนก็ตาม และเขาก็มักจะเล่าให้ฉันฟังทุกอย่างแต่แปลกที่วันนี้เขาไม่พูดกับฉันเลยสักคำ
มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย
“สวัสดีซอ”
“จ้ะโชรง”ฉันตอบเธอก่อนจะเดินไปนั่งที่ของตัวเอง ไม่นานนักอาจารย์ก็เดินเข้ามา ฉันมองไปที่เก้าอี้ว่างเปล่าๆข้างตัวก่อนจะนึกถึงเจ้าของที่นั่งตรงนี้
“โอเซฮุนทำไมยังไม่มาอีกนะ”
“เดี๋ยวเช็คชื่อกันก่อนเลยนะจ๊ะ”อาจารย์พูดก่อนจะเปิดสมุดเช็คชื่อ ไล่มาเรื่อยๆ ผ่านฉันและถึงคนสุดท้าย “โอเซฮุน”
“...”
“โอเซฮุน”
ฉันชะเง้อมองออกไปหน้าห้องหวังว่าจะเห็นเขา แต่ก็ยังไม่มี
“โอเซฮุน อะไรกัน มาเรียนวันที่ 2 ก็โดดเรียนแล้วเหรอเนี่ย”อาจารย์บ่นพึมพำเบาๆ ฉันลุกขึ้นยืนอาจารย์มองฉันอย่างสงสัย “มีอะไรจ๊ะจูฮยอน”
“หนูขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำนะคะ”
“เชิญจ้ะ”
ฉันดันเก้าอี้เข้าที่ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องเพื่อตามหาเซฮุน ฉันว่าเมื่อเช้าฉันเห็นเขาอยู่นี่นา ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนกันนะ
“สถานที่ที่โดดเรียนที่ดีสุดคือที่ดาดฟ้า”
จู่ๆคำพูดของเพื่อนผู้ชายในห้องที่เคยคุยกันเมื่อวันก่อนก็ดังขึ้นในสมองของฉัน หรือว่าเซฮุนจะอยู่ที่นั่น ฉันเดินขึ้นบันไดไปชั้นบนสุดก่อนจะดันประตูเข้าไป และเป็นไปตามคาดเมื่อฉันเห็นใบหน้าหล่อๆ กับร่างสูงๆของเขายืนพิงกำแพงและกำลังหลับตาอยู่
ฉันเดินไปใกล้เขาก่อนจะสะกิดเรียก “นี่”
เขาลืมตาขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นฉันเขาก็ถอนหายใจก่อนจะมองฉันอย่างไม่พอใจ “อะไรของเธอ”
“นายโดดเรียนไม่ได้นะ”
“...ฉันจำได้ว่าฉันบอกไปแล้วว่าอย่ามายุ่งกับฉัน”
ฉันมองหน้าเขาที่ดูเหมือนจะรำคาญฉันเต็มทีก่อนจะไปยืนเท้าเอวต่อหน้าเขา “ไม่ได้ ฉันไม่ยุ่งกับนายไม่ได้”
เขาตวัดสายตาคมกริบมองฉันก่อนจะเปิดปากถาม “บอกเหตุผลมาสิว่าทำไม”
“ข้อที่หนึ่ง อาจารย์ให้ฉันดูแลนาย ข้อที่สอง ..เพราะฉันอยากเป็นเพื่อนกับนาย”ฉันพูดเบาๆ เซฮุนมองหน้าฉันก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง
“เข้าใจแล้ว”เขาพูดก่อนจะมองฉัน “งั้นเธอก็ลงไปเรียนได้แล้วไป ฉันขออยู่ที่นี่สักพัก”
ฉันส่ายหน้าก่อนจะนั่งลงกับพื้น “ไม่เอาอ่ะ ถ้านายจะโดด ฉันก็จะโดดด้วย”
“อะไรของเธอ”
“ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยโดดเรียนเลยสักครั้ง ไหนๆครั้งนี้นายก็จะโดดแล้ว งั้นเรามาโดดเรียนเป็นเพื่อนกันเถอะ”
“ติ๊งต๊อง”เขาพูดเบาๆก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน “ตามใจเธอเถอะ”
“ขอบใจ”ฉันยิ้มแล้วหันมองเขา
จมูกของเขาโด่งจัง ริมฝีปากก็บางแถมยังอมชมพูอย่างกับผู้หญิงแน่ะ .. “ถ้าจะอยู่ที่นี่ก็เลิกแอบมองหน้าฉันสักทีเถอะ”
“-///- อืม”ฉันตอบเบาๆก่อนจะหลับตาลงด้วยความเขิน
ก็หน้าเขามันน่ามองนี่นา
ฉันขยับตัวเมื่อรู้สึกแสบๆที่ข้อศอก เมื่อค่อยๆลืมตาขึ้นมาฉันก็พบว่ามีสายตาของเซฮุนที่จ้องมาที่ฉันด้วยสายตาแปลกๆ
“นาย โอ๊ะ”ฉันร้องเบาๆก่อนจะยกข้อศอกขึ้นมาดู พบว่ามีรอยถลอกและมีเลือดไหลซิบๆ อาจจะเป็นเพราะข้อศอกของฉันวางอยู่บนพื้นก็ได้ “ลงไปเรียนกันเถอะเซฮุน”
“หึ”เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะยื่นแขนที่ใส่นาฬิกาของเขามาตรงหน้าฉัน
“อะไร”
เขาไม่พูดแต่ชี้ไปที่หน้าปัดนาฬิกา ฉันขยี้ตาก่อนจะมองที่นาฬิกาของเขาก่อนจะสะดุ้งโหยง “ห๊า 4 โมงเย็นแล้วเหรอ”
“อืม”
“นี่ฉันหลับไปยันเลิกเรียนเลยเหรอเนี่ย”ฉันบ่นเบาๆก่อนจะมองหน้าเขา “นายทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ ทำไมไม่ปลุกฮะ”
“ก็เห็นว่าเธอกำลังหลับสบายเลยนี่”เขาพูดแล้วลุกขึ้นยืน “ตื่นซะได้ก็ดี ฉันจะได้กลับบ้าน”
“นี่ฉันโดดเรียนทั้งวันเลยงั้นเหรอ”
“อยากโดดนักไม่ใช่เหรอ”เขาพูดก่อนจะเขกหัวฉัน “แม้ตอนที่ฉันลงไปเอากระเป๋า เธอก็ยังไม่ยอมตื่น”
“กระเป๋า”ฉันมองเขาอย่างสงสัยแต่ก็ต้องพยักหน้าเมื่อเขายื่นกระเป๋าสะพายของฉันมาให้ “ขอบคุณ”
“ฉันไปละ นั่งเป็นเพื่อนเธอไม่ได้กินอะไรเลย หิวชะมัด”
เขาพูดก่อนจะเดินไปแต่ก็หยุดแล้วหันมาโยนผ้าเช็ดหน้าสีดำสนิทมาให้ฉัน “เอาซับเลือดไปก่อน ขอโทษที ฉันไม่เห็นว่าเธอมีแผลน่ะ”
ฉันยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาดูก่อนจะหันไปเพื่อจะขอบคุณเขาแต่ก็ไม่ทันเมื่อเขาเดินลงไปแล้ว .. “ขอบคุณนะเซฮุน”
และก็เป็นอีกครั้งที่ฉันพูดคนเดียว
ฉันวิ่งลงมาที่หลังโรงเรียนก่อนจะหอบหายใจถี่เพราะความเหนื่อย พี่ลูฮานยืนพิงรถจากัวร์ของเขา สายตามองเหม่อออกไปข้างหน้า แม้ฉันจะมายืนหอบอยู่ข้างๆเขาแต่เขาก็ไม่ได้ยิน
“รอนานไหมคะ”
“...”
“พี่ลู่”
“...”
“พี่ลูฮาน”
“...”
ฉันมายืนข้างหน้าเขาก่อนจะเขย่งให้ความสูงอยู่เท่ากับเขา “เสี่ยวลูฮาน"
“อะ อ้าวซอ”พี่ลูฮานสะดุ้งก่อนจะมองหน้าฉัน “เพิ่งมาเหรอ”
“ก็สักพักแล้วล่ะค่ะ”ฉันตอบเขาก่อนจะมองเขาอย่างแปลกใจ “เป็นอะไรรึเปล่าคะ ซอเรียกพี่ลู่ตั้งนานแล้วแต่พี่ก็ไม่ได้ยินเลย”
เขาไม่พูดอะไรแต่เปิดประตูแล้วดันให้ฉันเข้าไปนั่งก่อนที่เขาจะเข้ามานั่งประจำที่คนขับแล้วออกรถ ฉันมองเขาอย่างสงสัย “พี่ลู่คะ”
“หืม”
“พี่ลู่มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า”ฉันถามเขาเบาๆ
“ยังไม่กลับบ้านได้ไหม”
“คะ?”
“...”
“ตกลงค่ะ”ฉันตอบก่อนจะนั่งมองทางข้างหน้า ..ฉันรู้จักกับเขามานานมาก และอย่างที่เคยพูด พี่ลูฮานเป็นคนมองโลกในแง่ดี ยิ้มรับเสมอแม้ว่าปัญหาจะหนักแค่ไหน และเขามีอะไรมักจะเล่าให้ฉันฟังเสมอ ฉันเป็นห่วงเขาจริงๆ
ตอนนี้ฉันและพี่ลูฮานนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง พี่ลูฮานกำมือแน่น สายตาของเขาเหม่อมองออกไปข้างหน้า ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วตั้งแต่มาถึงที่นี่ แต่เขาก็ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ
ฉันมองหน้าเขาก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่หลังมือของเขาแล้วบีบเบาๆ “พี่ลู่คะ”
เขาหันมามองหน้าฉัน ใบหน้าและแววตาของเขาดูสับสนเหลือเกิน เขาเอนหัวลงมาซบที่ไหล่ของฉันเบาๆ ซึ่งฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรได้แต่บีบมือเขาอย่างให้กำลังใจ
“ขออยู่แบบนี้สักพักนะ”
“ค่ะ”
ฉันตอบแล้วปล่อยให้เขาซบไหล่ฉันอยู่อย่างนั้น “อะไรๆมันมักจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดเสมอ”
“คะ?”ฉันตอบเขาอย่างงงๆเมื่ออยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมา
“ช่างมันเถอะ พี่ไม่อยากเอาเรื่องเครียดๆมาเล่าให้ซอต้องเครียดไปกับพี่หรอก”
“พี่ลู่คะ แต่การที่พี่เก็บเอาไว้ในใจคนเดียว มันก็ไม่ได้ทำให้ซอรู้สึกดีหรอกนะคะ”
พี่ลูฮานผงกหัวขึ้นมามองหน้าฉัน “พี่ยังไม่พร้อมจะเล่าอะไรตอนนี้”
“งั้นต้องเล่าให้ซอฟังวันที่พี่พร้อมแล้วนะ”
“อืม”เขาพยักหน้าแล้วลูบผมฉันเบาๆ
“สัญญาแล้วนะ”
“อื้ม”
“งั้นตอนนี้ก็ยิ้มหน่อยสิคะ”ฉันพูดแล้วดึงแก้ม 2 ข้างของเขาจนยืด “ยิ้มหวานๆเลย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ทำอะไรของเราน่ะฮึ”พี่ลูฮานหัวเราะก่อนจะจับมือฉันทั้ง 2 ข้างแล้วเอามากุมกันไว้ “ขอบคุณนะที่อยู่เคียงข้างพี่เสมอ"
“ค่ะ”
ฉันปิดประตูบ้านก่อนจะเดินเข้าไปภายในบ้าน ฉันไม่เคยบอกใช่ไหมว่าบ้านของฉันทำอะไร ลืมไปได้ยังไงนะ บ้านของฉันมีฐานะที่ไม่ถึงกับรวยล้นฟ้าเหมือนกับพี่ลูฮาน คุณพ่อของฉันเป็นประธานบริษัทอะไหล่คอมพิวเตอร์ขนาดกลาง ทำให้บ้านของเรามีฐานะที่เรียกว่ามีฐานะ แต่ไม่ได้รวย งงไหมเนี่ย - -? ฉันเองก็งงเหมือนกัน แต่ช่างมันเถอะค่ะ แม่ของฉันก็เป็นแม่บ้านธรรมดาๆเหมือนอย่างคุณแม่ของพี่ลูฮานนั่นแหละ พวกท่านก็เป็นเพื่อนที่สนิทกันพอสมควรด้วย
“กลับซะดึกเลยนะลูก”
“คุณพ่อ”ฉันทักคุณพ่อก่อนจะเดินเข้าไปภายในห้องโถง คุณแม่และพี่เจสสิก้าก็อยู่ด้วย “ขอโทษนะคะที่ไม่ได้โทรบอก หนูไปกับพี่ลูฮานมาน่ะค่ะ”
“ไปออดอ้อนออเซาะอะไรอาลู่อีกล่ะ”พี่เจสสิก้าที่นั่งเล่นไอแพดอยู่ถามก่อนจะจิกตามองฉัน
“ยัยเจส ไปพูดแบบนั้นกับน้องได้ยังไงน่ะ”
“อะไรอีกล่ะแม่”พี่เจสสิก้าพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน “เข้าข้างกันเข้าไป เบื่อ!!”
พูดจบเธอก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่ลืมที่จะเดินชนฉันจนเซด้วย ฉันมองตามแผ่นหลังของพี่สาวไปอย่างงุนงง อะไรอีกล่ะเนี่ย
“เอาน่าคุณ ยัยเจสก็แค่ห่วงน้องเท่านั้นเอง”
“คุณก็เอาแต่ตามใจ ดูสิ เสียนิสัยหมดแล้ว”คุณแม่พูดแล้วหันมามองหน้าฉัน “ทานอะไรมารึยังลูก”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”ฉันตอบก่อนจะมองหน้าท่านทั้ง 2 คน “หนูขอขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อนนะคะ”
“ไปเถอะลูก”คุณแม่พูดในขณะที่คุณพ่อพยักหน้า
ฉันหันหลังแล้วเตรียมจะเดินออกไปจากห้องแต่คุณพ่อกลับเรียกฉันเอาไว้ก่อน “ซอ”
“คะ”
ฉันหันไปมองท่านก่อนจะมองอย่าสงสัยเมื่อคุณพ่อมองฉันเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ท่านก็ไม่พูด “ไม่มีอะไรลูก ไปนอนเถอะ”
“คุณพ่อ”ฉันเรียกท่านก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แล้วกอดท่านเบาๆ “หนูรักคุณพ่อนะคะ”
“พ่อก็รักหนูกับเจสสิก้ามากนะลูก”ท่านพูดเบาๆแล้วจูบหน้าผากของฉันเบาๆ
ฉันมองท่าน รู้สึกหวิวในท้องแปลกๆเมื่อเห็นสายตาของท่านในตอนนี้ ..เหมือนท่านกำลังมีเรื่องอะไรอยู่เลย
“ไปนอนเถอะลูก”
“หนูรักคุณแม่นะคะ”ฉันพยักหน้าก่อนจะกอดคุณแม่
“จ้ะ”
คุณพ่อและพี่ลูฮาน ..พวกเขากำลังมีปัญหาอะไรกันแน่นะ?
เมื่อขึ้นมาบนห้องฉันก็วางกระเป๋าแล้วเอนตัวลงนอนบนที่นอน มองเพดานอย่างเหม่อลอย ก่อนจะหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าของเซฮุนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“นายเป็นคนยังไงกันแน่นะเซฮุน”
บางทีเขาก็ดูเหมือนพวกขวางโลก ใจร้าย แต่บางที เขาก็ดูเป็นคน ..น่ารักดี -//-
แล้ว
ทำไมฉันจะต้องนึกถึงเขาด้วยล่ะเนี่ย >///<
ความคิดเห็น