ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 1.5 - Ivan
เว้นเสียแต่จะขับไล่มันออกไปด้วยแสงสว่างเท่านั้น
อีวานเดินไปตามทางเดินที่ค่อนข้างมืด มีเพียงไฟฉายในมือเท่านั้นที่คอยส่องสว่างนำทางเขาอยู่
ผมเกลียดความมืดที่สุด
เขาคิดในใจแต่ก็ต้องเดินต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอของดีอะไรซักอย่างที่จะทำให้เขาจบเกมบ้าๆนี้ได้
ยิ่งมืด... ก็ยิ่งฟุ่งซ่าน...
ยิ่งฟุ่งซ่าน... ก็ยิ่งจะบ้าขึ้นเท่านั้น...
บางที เขาอาจจะเดินย้อนกลับไปรอที่เดิม แต่ถ้าทำแบบนั้น ก็ไม่ค่อยต่างอะไรกับการเดินอยู่แบบนี้เท่าไหร่ ยิ่งตรงนั้นกว้าง เขาก็ยิ่งไม่สบายใจ
แต่การเดินไปเรื่อยๆแบบไร้จุดหมายเหมือนจะทำให้เขาไม่สบายใจกว่า
ยิ่งเดินยิ่งคิดยิ่งฟุ่งซ่านยิ่งสติเตลิด เขาต้องหาอะไรซักอย่างที่จะลดความกลัวนี้ลงไป
จริงสิ เรามีสิ่งนั้นมานี้นา
เขาหยิบคัมภีร์ไบเบิลขึ้นมา เปิดไปตรงส่วนพระคัมภีร์เดิมและเริ่มสวดบทเพลงสรรเสริญตั้งแต่ภาคที่1 ถ้าเขาส่วดถึงภาคที่4แล้วยังไม่ถึงจุดหมาย เขาก็คงจะท่องสุภาษิตต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจบบทวิวรณ์นั้นแหละ แล้วถ้าหากยังไม่ถึงอีกก็จะย้อนไปอ่านเยเนซิศใหม่ เอาให้มันรู้ไป...
"ความสุขย่อมมีแก่ผู้ที่ไม่ดำเนินตามคำชักชวนของคนชั่ว และไม่ได้ยืนอยู่ในทางของคนกระทำผิด, หรือนั่งอยู่ในที่นั่งของคนหมิ่นประมาท... (บทเพลงสรรเสริญ บทที่1 วรรคที่1)"
เขาท่องไปเดินไปในความมืด ถึงเขาจะเห็นซองจดหมาย กระดาษ ไขควง รอยเลือด มีด หรือกุญแจ เขาก็ยังคงที่จะท่องไปเก็บไปเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจไม่ให้เตลิดหายไปกับความมืด จนในที่สุด...
เขาก็เห็นผู้ชายสูงพอๆกัน ผมสีนิลดุจความมืดที่เขาผ่านมา ผิวขาวซีดไร้สีเลือด และที่แน่นอนเลยคือ...
ไม่มีเงา...!!!
สัญชาติญาณสั่งให้เขารีบหันหลังกลับแล้ววิ่งอย่างไม่คิดจะสนใจว่าที่เจอคืออะไร แต่ที่แน่ๆคือมันไม่สมควรจะอยู่ที่นี้ในตอนนี้อย่างยิ่ง เขาหวังว่าสิ่งที่เขาเห็นจะกลัวถ้อยคำที่เขาท่อง อย่างน้อยก็ลงไปดิ้นพรากๆร้องเสียงโหยหวนแล้วหยุดไล่ตามมา แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น
สันมือสับลงมาอย่างแรงที่ท้ายทอยราวกับจะทำให้เขาความจำเสื่อมแทนสลบ ร่างที่วิ่งอยู่ล้มลงทันที แต่ก็ยังพอมีสติเหลือพออยู่นิดหน่อยที่จะมองหน้าคนประทุร้ายชัดๆก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบไป...
ไปต่อ chapter 2
อีวานเดินไปตามทางเดินที่ค่อนข้างมืด มีเพียงไฟฉายในมือเท่านั้นที่คอยส่องสว่างนำทางเขาอยู่
ผมเกลียดความมืดที่สุด
เขาคิดในใจแต่ก็ต้องเดินต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอของดีอะไรซักอย่างที่จะทำให้เขาจบเกมบ้าๆนี้ได้
ยิ่งมืด... ก็ยิ่งฟุ่งซ่าน...
ยิ่งฟุ่งซ่าน... ก็ยิ่งจะบ้าขึ้นเท่านั้น...
บางที เขาอาจจะเดินย้อนกลับไปรอที่เดิม แต่ถ้าทำแบบนั้น ก็ไม่ค่อยต่างอะไรกับการเดินอยู่แบบนี้เท่าไหร่ ยิ่งตรงนั้นกว้าง เขาก็ยิ่งไม่สบายใจ
แต่การเดินไปเรื่อยๆแบบไร้จุดหมายเหมือนจะทำให้เขาไม่สบายใจกว่า
ยิ่งเดินยิ่งคิดยิ่งฟุ่งซ่านยิ่งสติเตลิด เขาต้องหาอะไรซักอย่างที่จะลดความกลัวนี้ลงไป
จริงสิ เรามีสิ่งนั้นมานี้นา
เขาหยิบคัมภีร์ไบเบิลขึ้นมา เปิดไปตรงส่วนพระคัมภีร์เดิมและเริ่มสวดบทเพลงสรรเสริญตั้งแต่ภาคที่1 ถ้าเขาส่วดถึงภาคที่4แล้วยังไม่ถึงจุดหมาย เขาก็คงจะท่องสุภาษิตต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจบบทวิวรณ์นั้นแหละ แล้วถ้าหากยังไม่ถึงอีกก็จะย้อนไปอ่านเยเนซิศใหม่ เอาให้มันรู้ไป...
"ความสุขย่อมมีแก่ผู้ที่ไม่ดำเนินตามคำชักชวนของคนชั่ว และไม่ได้ยืนอยู่ในทางของคนกระทำผิด, หรือนั่งอยู่ในที่นั่งของคนหมิ่นประมาท... (บทเพลงสรรเสริญ บทที่1 วรรคที่1)"
เขาท่องไปเดินไปในความมืด ถึงเขาจะเห็นซองจดหมาย กระดาษ ไขควง รอยเลือด มีด หรือกุญแจ เขาก็ยังคงที่จะท่องไปเก็บไปเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจไม่ให้เตลิดหายไปกับความมืด จนในที่สุด...
เขาก็เห็นผู้ชายสูงพอๆกัน ผมสีนิลดุจความมืดที่เขาผ่านมา ผิวขาวซีดไร้สีเลือด และที่แน่นอนเลยคือ...
ไม่มีเงา...!!!
สัญชาติญาณสั่งให้เขารีบหันหลังกลับแล้ววิ่งอย่างไม่คิดจะสนใจว่าที่เจอคืออะไร แต่ที่แน่ๆคือมันไม่สมควรจะอยู่ที่นี้ในตอนนี้อย่างยิ่ง เขาหวังว่าสิ่งที่เขาเห็นจะกลัวถ้อยคำที่เขาท่อง อย่างน้อยก็ลงไปดิ้นพรากๆร้องเสียงโหยหวนแล้วหยุดไล่ตามมา แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น
สันมือสับลงมาอย่างแรงที่ท้ายทอยราวกับจะทำให้เขาความจำเสื่อมแทนสลบ ร่างที่วิ่งอยู่ล้มลงทันที แต่ก็ยังพอมีสติเหลือพออยู่นิดหน่อยที่จะมองหน้าคนประทุร้ายชัดๆก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบไป...
ไปต่อ chapter 2
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น