Proving Love พิสูจน์หัวใจ ใครใช่เนื้อคู่!

ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิต in โคราช(Rewrite)

© Tenpoints !

1

ชีวิต in โคราช

 

 

    ไร้สาระ…

    ‘นี่แม่หนูไม่เคยได้ยินความเชื่อเดินวนลอดประตูเมืองที่นี่หรอ? ที่นี่น่ะ เขามีความเชื่อว่า หากใครที่เดินวนประตูเมืองครบ 3 รอบแล้ว เนื้อคู่ของเขาคนนั้นจะต้องเป็นชาวโคราช และอยู่ที่โคราชด้วยกันตลอดไป มีคนได้กันหลายคู่หลังจากที่เดินวนลอดด้วยนา…’

    ฉันนึกถึงเรื่องที่คุณยายพูดถึงก่อนหน้านี้

    กรี๊ดดดดด ไม่ได้ๆ เป็นไปไม่ได้ (>_<   ) (  >_<)  มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เนื้อคู่ของฉันจะเป็นคนโคราช ความเชื่ออะไรไม่รู้บ้าบอคอแตกที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมาเลย! ให้ตายสิ ทำไมฉันจะต้องมาเจอเรื่องบ้าๆอย่างนี้ด้วยนะ อีกอย่าง…เนื้อคู่ที่ฉันใฝ่ฝันคือ ‘พี่ซีเวล’ พี่ข้างบ้านที่ฉันที่ฉันแอบรักมาตั้งแต่สมัยเด็ก แหม…จริงๆฉันไม่ค่อยจะบอกความรู้สึกรักใครชอบใครให้คนอื่นรู้หรอกนะ แต่พี่ซีเวลคือผู้ชายที่ดีที่สุดที่ฉันเคยเจอมาจริงๆ  เพราะพี่เขาทั้งหล่อ รวย และนิสัยดีอย่างกับเทพบุตรมาเกิด และเหตุนี้ฉันจึงคิดว่าฉันรักเขา ฉันรักพี่ซีเวล และจะรักตลอดไปด้วย(ถึงตอนนี้จะต้องแอบรักก็เถอะT_T)

    แล้วเพราะอะไรที่ทำให้ฉันเจอกับเรื่องบ้าๆนี่งั้นหรอ...

    ก็เนื่องจากว่า อันที่จริงแล้วฉันเป็นคนที่กรุงเทพ แต่ที่มาอยู่โคราชนี้ก็เพราะฉันอยากลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง เพราะตอนนี้ฉันก็ม.5แล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่เป็นเลยซักอย่าง ไม่ว่าจะถูบ้าน กวาดบ้าน ล้างจาน หรือทำกับข้าว มันดูเหมือนเป็นง่อยเนอะ -_-  ฉันก็เลยขอแม่มาอยู่บ้านยัยเหม็นเขียว เพื่อนของฉันที่อยู่เคยโคราช ในช่วงปิดเทอม

    และ ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันที่ฉันมาถึงโคราชเป็นวันแรก ฉันก็เลยมาไหว้สักการะย่าโม สตรีหญิงผู้เก่งกาจแห่งเมืองโคราช(เพื่อนฉันบอกว่าอย่างนั้น)เพื่อเป็นสิริมงคลในการที่ฉันจะทำอะไรเองเป็นซะที แต่เพราะเพื่อนบ้าที่บอกว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่หายหัวไปเกือบชั่วโมง ฉันก็เลยต้องเดินหาซะให้ทั่วแล้วบังเอิ๊ญญ  บังเอิญ ไปเดินลอดประตูเมืองโคราชถึง3รอบ

    3 รอบเชียวนะ! มันเป็นเรื่องบังเอิญที่บ้าที่สุดที่ฉันเจอมาเลย!

    “เฮ้ เม็ดสี”

    “ยัยเหม็นเขียว! ยัยนมข้น!” 

    “-*- เดี๋ยวเถอะ ฉันบอกแกกี่รอบแล้วว่าฉันชื่อ ชาเขียว ไม่ใช่ เหม็นเขียว”

    “เหม็นเขียวแหละดีแล้ว นี่แกหายหัวไปไหนมาฮะ แกรู้มั้ยว่าฉันหาพวกแกแทบตาย โทรหาก็ไม่ติด จนต้องมาเกิดเรื่องบ้าบอคอแตกขึ้นเนี่ย” ฉันว่าพร้อมชี้หน้ายัยเพื่อนนิสัยไม่ดีทั้งสองคน

    “ก็ไปเข้าห้องน้ำอย่างที่แกบอกนี่แหละ แต่ห้องน้ำที่นี่มันหายาก แกก็เห็นนี่ว่ามองไปทางไหนก็มีแต่ห้องแถว” เหม็นเขียวว่าแล้วชี้โบ้ชี้เบ้ไปตามทาง

    “พวกแกไปหาห้องน้ำเกือบชั่วโมงเลยเรอะ”

    “ก็...”

    “จริงๆแล้วเราบังเอิญไปเห็นตลาดนัดน่ะ ชาเขียวเลยขอแวะซื้อของ นี่ไง หอบของมาตั้ง3ถุงแน่ะ” นมข้นเสริม พร้อมกับยกถุงที่ยัยเหม็นเขียวซื้อมา โอ้โหแฮะ 3 ถุงเลยจริงๆด้วย -_-;

    “กรี๊ด ยัยนมแฟบ! แกจะไปบอกความจริงให้ไอ้เม็ดสีรู้ทำม้ายย>_<”

    “ไอ้…”

    “เดี๋ยววว อย่าหลุดสัตว์เลื้อยคลานออกมาเดินเพ่นพ่านเชียวนะเม็ดสีเพื่อนรัก คือ…แหะๆ เค้าขอโต้ดนะตัวเอง ก็เค้าเป็นขาช็อปนี่นา เค้าเป็นของน่ารักๆก็เลยต้องแวะซื้อหน่อยนึง”

    “หน่อยนึงบ้านแกดิ ปล่อยให้ฉันตามหาตั้งนาน”

    “พอเถอะพอ” นมข้นปราม “ที่ว่าเรื่องบ้าๆน่ะ มันเกิดอะไรขึ้น”

    “อ๋อ เรื่องนั้น…ไม่มีอะไรหรอก มันเป็นแค่เรื่องไร้สาระน่ะ” ฉันปัดมือเชิงว่าอย่าไปสนใจเรื่องพรรค์นั้นหรอก

    “*-*”

    แต่แววตาเปล่งประกายระยิบระยับที่สอดไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นจากเหม็นเขียวกับนมข้นเห็นแผ่ประกายวิ้งๆมาที่ฉันจนเกินจะรับไหว -_-; ให้ตายเถอะ ไอ้นิสัยที่ยัยเหม็นเขียวใช้ศัพท์ว่า ‘ทำเรื่องให้กระจ่าง’ (หรือสอดนั่นแหละ)มันไม่เคยหมดไปจากเพื่อนบ้านี่จริงๆ ฉันจึงจำเป็นต้องเล่าเรื่องทั้งหมดระหว่างพวกมันไม่อยู่อย่างหมดเปลือก

     และดูเหมือนว่าพวกมันจะอินสุดๆ

    “แล้วแกทำยังไงต่อหลังจากที่ยายพูดว่าเนื้อคู่แกเป็นคนโคราชอ่ะ*0*”

    “ยักไหล่ครั้งนึงแล้วเดินจากไป”

    “กรี๊ด เท่ระเบิดค่า >0<”

    “จากนั้นพวกแกก็มา แค่นั้นแหละ”

    “โห่ น่าเสียดายอ่ะ น่าจะมาเร็วกว่านี้หน่อย T^T”

    “แล้วใครที่มันช็อปเพลินจนลืมเพื่อนล่ะ”

    “แหม ก็ฉันไง โฮะๆๆๆ”

    น่าภูมิใจมาก! =__=

    ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป ปู้ดดดดด ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป ปู้ดดดดด

    “กรี๊ด ใครมาเขม่วตดเป็นเสียงเพลงอะไรตรงนี้ฟะเนี่ย เหม็นโคตร >.,<”

    “มั่ว แกจะเหม็นได้ไง นี่มันเสียงโทรศัพท์ฉันย่ะ เหม็นเขียวแล้วยังมั่วได้ใจอีกนะ”

    “อุบาทว์ =__=”

    อะไรอ่ะ เสียงนี้ออกจะแนว -.- แล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกงขาสั้น และมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มันชื่อกระพริบๆสายเรียกเข้าว่า ‘พี่ซีเวล’  เอ๋ พะ…พะ… พี่ซีเวลงั้นหรอO_o

    “กรี๊ดดดดด พี่ซีโทรมาว่ะแก พี่ซีโทรมาเพราะคิดถึงฉันแน่เลย เอ๊ะ หรือว่าอาจจะโทรมาสารภาพรักก็ได้นะ กรี๊ดๆๆๆ” ฉันกระโดดหยงๆ อารมณ์บูดเมื่อตะกี้นี้หายปลิดทิ้ง

    “ฉันก็เห็นแกพูดแบบนี้ทั้งปีเวลาพี่เขาโทรมา -_-” เหม็นเขียวพูด

    “แล้วก็แห้วทั้งปี -_-” นมข้นเสริม

    “ไอ้เพื่อนชั่ว! พวกแกไม่คิดจะให้ความหวังฉันเลยรึไงเล่า!”

    “เออๆ งั้นแกก็คุยกับพี่เขาไปก่อน แล้วฉันกับน้มข้นไปถามทางก่อนแล้วกันนะ”

    “ปลาทอง -_-; แกจำบ้านตัวเองไม่ได้หรอยัยเหม็นเขียว”

     “ฉันย้ายมากรุงเทพตั้งแต่ตอนอายุ 5 ขวบเว้ย เด็กขนาดนั้นจะจำทางได้ยังไงกัน”

     “พอๆ เม็ดสีรีบรับโทรศัพท์เถอะเดี๋ยวพี่เขาจะสายหลุดซะก่อน ส่วนเราก็ไปกันเถอะ” นมข้นปราม

    ใช่…ตลอดเวลาที่ฉันกับยัยเหม็นเขียวทะเลาะกัน นมข้นก็จะเป็นคนปราม คนห้ามเสมอ ถ้าไม่มีนมข้นซักคนป่านนี้ฉันกับยัยเหม็นเขียวคงต้องตายกันไปข้างนึงแหละ

ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป ปู้ดดดดด ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป ปู้ดดดดด

    ไม่ได้การล่ะ ต้องรีบรับสายซะแล้ว เดี๋ยวจะสายหลุดอย่างที่นมข้นบอก

    ติ๊ด

    “สวัสดีค่ะพี่ซี ^o^” ฉันพยายามทำเสียงให้น่ารักน่าหยิกที่สุดเท่าที่จะทำได้

    ((เม็ดสีใช่มั๊ย นี่พี่ซีเองนะ นี่เป็นอะไรรึเปล่า กว่าจะรับสายพี่ได้ให้ที่คอยตั้งนาน))

    “แหะๆ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีอยู่กับพื่อน”

    ((อ้าว พี่โทรมากวนงั้นหรอ งั้นไว้คุยกันทีหลังแล้วกันนะ))

    “เดี๊ยวววว เดี๋ยวค่ะพี่ซี อย่าเพิ่งวางสายนะ >__<”

    ((ก็เม็ดสีจะได้คุยกับเพื่อนไง))   

    “เพื่อนเม็ดสีไปกันแล้วค่ะ เพิ่งไปตะกี้นี้ พี่ซีมีอะไรจะพูดกับเม็ดสีก็พูดมาเถอะค่ะ”

    ((อ่า…งั้นหรอ))

     “ค่ะ พูดมาเล้ย”  ฮู่ววว ไอ้เพื่อนบ้า เกือบทำเสียเรื่องแล้วมั๊ยล่ะ =__=!

 

    เสร็จไปอีกหนึ่งตอน ฮูเร่~ (และวิ่งไปแต่งต่ออย่างรวดเร็ว)




 

      

 เม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะจ้ะ :D