(-strange? แปลกตรงไหน ก็กูชอบ (yaoi)

ลำดับตอนที่ #3 : chapter3 :: ข้อตกลง (100%)

chapter3 :: ข้อตกลง

'ได้กูจะแข่งกับมึง '

 พอมาถึงบ้านไอ่ฟิสิกที่ใหญ่โตโอ้โหอลังการ ผมก็เดินตามมันไปที่สระว่ายนํ้า

ผมวางเป้คิตตี้ไว้ที่เก้าอี้ริมสระก่อนจะมองไปรอบๆสระของมัน

'สวยว่ะ'  ไอ่ฟิสิกมองหน้าผมแบบประมาณว่า มึงไม่เคยเห็นสระว่ายนํ้ารึไง ? -  -

ผมเดินเล่นรอบสระนํ้าไปเรื่อยเปื่อยระหว่างที่รอมันไปเอาชุด แล้วก็มีคุณป้าแม่บ้านยกขนมกับนํ้ามาเสิร์ฟ

'อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกป้าได้เลยนะคะ'

'อ่า ครับ ^^''   แล้วป้าแกก็เดินออกไปทิ้งให้ผมอะโลนอยู่เช่นเดิม 

ผลั๊วะ 

 ไอ่ฟิสิกเดินมาแล้วโบกหัวผม

'ไอ้เชี่ยถ้าหน้ากูควํ่าลงสระขึ้นมาทําไงวะ!'

'ก็ตายไง แค่นี้ไม่รู้ ? ควาย :)'

ผมเพิ่งสังเกตครับว่าฟิสิกมันเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว ซิกแพ็กนั่นคืออะไร ทําไมผมไม่มีแบบมันบ้าง!

พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรม T[]T; แต่ก็อดยอมรับไม่ได้จริงๆครับว่าซิกแพ็กมันโคตรน่ามอง

 เรียกว่าถ้าไม่มีภูมิต้านทานคงเลือดกําเดาพุ่งกันแล้วล่ะครับ 

'เปลี่ยนชุดได้แล้วเว้ย นั่งอึ้งทําซาก' หุ่นมึงขนาดนี้ใครไม่อึ้งก็ไม่ได้คนแล่ว -//-

'ไหนห้องเปลี่ยนอ่ะ'

'ห้องเชี่ยไร เปลี่ยนตรงนี้แหละมึง'

'ตรงนี้ !!!! 0.0'ใจแป้วเลยกู

'เออตรงนี้ ทําไม กลัวหนอนชาเขียวของมึงรึไง หึ'

มันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ตัวผมเรื่อยๆ จนผมต้องถอยหลังไปชนเก้าอี้ที่ผมใช้วางเป้ ไอ่ฟิสิกเอื้อมือผ่านตัวผมไป แล้วใช้อีกมือประคองไว้ที่เอวผม

ถ้ามองไม่ดีเหมือนกําลังกอดกันอยู่เลยอ่ะ -///-

เฮ้ย..! ไอ้เหี้ย อย่าทํากูหวั่นไหว !

พลั่ก ! 

ผมผลักมันออกไปแบบไม่ทันตั้งตัวจนมันต้องเซถอยหลัง

'ทําเหี้ยไรมึง !'

'ก็เปล่า แค่หยิบกางเกงว่ายนํ้าให้มึง ^^' มันพูดแล้วแกว่งกางว่ายนํ้าของผมไปมา เห้ย เอาไปตอนไหนวะ !

'เอามานี่โว้ยย' ผมดึงกางเกงในมือมันมาพร้อมทําหน้าไม่สบอารมณ์พร้อมเหวี่ยงสุดๆ

'ไม่ต้องอายขนาดนั้นก็ได้มั้ง ผู้ชายกันเองน่า'

'กูอายเหี้ยไร ไหน ไหนหลักฐาน!' ผมพูดพร้อมกับถอดเสื้อไปด้วย

'หลักถานบนหน้ามึงไง แหม่ะ หน้าแดงใหญ่เลย'

'อากาศมันร้อนเว้ย !'

'หน้าแดงเหมือนมะเขือเทศเลยนะมึงอะ'

'มะเขือเทศดอยคําด้วยป่ะล่ะ รสชาติอุบาทว์ '

'อะไรของมึงเนี่ย = ='' 

'เออน่า เรื่องของกู !'

ไอ่เชี่ยฟิสิกทําหน้างงแล้วกระโดดลงสระไปแบบไม่รอผมเลย -  -+

ผมกับมันว่ายน้ำกันอยู่สักพักก่อนจะ

‘มึงมาแข่งว่ายน้ำกันไหม ’ มันหยุดว่ายน้ำแล้วหันมาพูดกับผมพร้อมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์  

หน้ามึงนี่หื่นได้ตลอดเวลาเลยรึไงว่ะ

‘ถ้ากูชนะกูได้อะไรล่ะ ’

‘กล้าถามนะ ถามว่าแพ้ได้อะไรดีกว่าไหมมึงอ่ะ ’  ไอเลว ดูถูกกู

‘สัส ’

‘ถ้ามึงชนะ มึงขอให้กูทำอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง แต่ถ้ากูชนะมึงก็ต้องยอมทำตามกู J’ เออ หึไอ่ฟิสิกถ้ากูชนะ

กูจะให้มึงมาเป็นเบ๊ให้กู  กูจะใช้งานจนมึงตายเลย !

‘เออได้ กูจะแข่งกับมึง ’….

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

‘ฮ่า ฮ่าฮ่า ๆ’ เสียงใครหัวเราะน่ะหรอครับ เสียงไอฟิสิกข้างๆผมเนี่ย 

อย่าถามนะครับว่าทำไม อย่าถามด้วยว่าใครชนะ เจ็บใจว่ะ ฮืออ กูว่ายน้ำเร็วแล้วนะ ไอสัสนั่น

ว่ายอย่างกับฉลาม มึงไปแอบเป็นนักกีฬาว่ายน้ำทีมชาติรึเปล่าเนี่ย

‘มึงไปแอบซุ่มเป็นนักกีฬาว่ายน้ำทีมชาติมารึไงวะ ! ’ ฉุนครับฉุน กูอดได้เบ๊เลย - -

‘ทีมชาติพ่องมึงสิ ’  ‘แค่..ระดับภาคเฉยๆ’ 

‘ไอ่สัสทำไมมึงไม่บอกกู มึงหลอกกู’

‘กูหลอกอะไรมึง มึงไม่ได้ถามกูหนิ มึงควายเองนะครับ J’  นี่ถ้ามันไม่เป็นเพื่อน(?)ผมคงจับมันกดน้ำไปนานแล้ว

‘ไม่รู้แหละยังไงวันนี้มึงแพ้ มึงก็ต้องทำตามกติกา ’ ซวยแล้วไงกู

‘ให้กูทำอะไรล่ะ  แต่มึงอย่าลืม มึงบอกว่าถ้ากูมามึงจะให้เคสคิดตี้กู ’ ทวงของก่อนกู
ยังไงกูก็ต้องได้สักอย่าง เปล่างกนะ J

‘เอามือถือมึงมาดิ’  ผมคว้าเป้คิดตี้แล้วล้วงเอาไอโฟน4 ในกระเป๋ายื่นให้มัน แล้วมันก็เดินเข้าไปในบ้าน 

อ่าวไอเหี้ยปล่อยกูอยู่คนเดียว กูหนาวนะเนี่ย  ผมเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนจาก

สีฟ้ากลายเป็นสีส้มอ่อนๆบ่งบอกให้รู้ว่า ตอนนี้เริ่มเย็นแค่ไหนแล้ว   ฟ้าตอนเย็นก็สวยเหมือนกันนะ

 ผมไม่ได้นั่งมองฟ้าแบบนี้มาตั้งนานแล้ว  บ้านผมไม่ได้มีสระน้ำในบ้านเหมือนบ้านมันนี่  สวยเหมือนกันนะ 

         ผมนั่งมองท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนจากสีส้มอ่อนเพราะพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าไป  

แต่รู้สึกได้ถึงความอุ่นจากผ้าขนหนูที่ถูกเอามาคลุมตัวผมไว้  ใครเอามาคลุมว่ะ

‘ไม่หนาวรึไง ’ ผมหันไปตามเสียงนั่น แน่นอนเป็นใครไปไม่ได้นอนจากไอฟิสิก

พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่กำลังปรากฏบนใบหน้าของมัน 

 ‘แล้วมึงไม่หนาวรึไง อยากโชว์นักหรอมึง’  มันเดินออกมากับกางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ซิกแพ็คมึงโชว์อยู่ได้

คืออิจฉากูก็อิจฉาอยู่หรอกนะ แต่คือกูรู้สึกใจเต้นแปลกๆ  แล้วมันก็นั่งลงข้างๆผมเอาเท้าหย่อนในน้ำ  
แล้วหันมายิ้มให้ผม

‘เออกูอยากโชว์ เผื่อใครแถวนี้จะหลงกู J อีกอย่างกูไม่หนาวหรอก กูเป็นคนอบอุ่น ’  ใครจะหลงมึง!  

‘กล้าพูดนะไอ่สัส คนอบอุ่นเนี่ยนะ - - ’

‘ทำไมมึงไม่เชื่อกูหรอ ’ มึงพูดพร้อมเอาหน้ามาใกล้ผม หน้าผมกับมันตอนนี้ห่างกันไม่ถึงเซ็น   
ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าว

        แต่ก็แดงกว่าเดิม เมื่อมันค่อยๆเลื่อนหน้ามากระซิบใกล้หูผม  ‘ให้กูพิสูจน์ให้ดูไหมล่ะ ’ 

‘ไม่ต้องโว้ย ’ ผมโวยวายแล้วผลักอกมันออกไปเต็มแรง   

‘หน้ามึงโคตรแดงเลยว่ะ ฮ่าฮ่า ๆ’  อ่าวไอ่เวรแกล้งกู

‘ไหนเคสกู กูจะเอาเคสกูจะกลีบบ้าน ! ’

‘อ่ะ ’ มึงยื่นมือถือผมที่ใส่เข้ากันเคสสีขาว ที่มีลายคิดตี้ สวยเหี้ยๆอยู่บนนั้น โคตรสวยเลย มันคงเป็นรุ่นลิมิเต็ด

เพราะผมไม่เคยเห็นลายนี้ขายที่ไหน ผมเคยซื้อเคสอยู่หลายทีเหมือนกัน แต่ไม่มีลายไหนถูกใจเลยสักที   

ผมเหลือบไปเห็นมุมล่างด้านขวาของเคสเขียนชื่อผมอยู่ด้วย  โอ๊ยเคสนี้โดนใจผมที่สุด  -//-

‘กูคงไม่ต้องถามมึงแล้วล่ะว่ามึงชอบไหม ’ เสียงไอฟิพูดขึ้น มันคงเห็นผมตาลุกวาว มัวแต่เอามือถูๆกับเคสโทรศัพท์

โรคจิตรึเปล่าว่ะกู  แต่มันสวยจริงๆนะ  

‘เออขอบใจ ’ ผมพูดปัดๆมันแล้วหันไปสนใจเคสไอโฟนต่อ   

‘มึงได้ของแล้วก็อย่าลืมข้อตกลงล่ะ ’ นั่นไง กูนึกว่ามึงจะลืมแล้วนะเนี่ยกูอุส่าห์เนียนๆ

‘อย่าคิดว่ากูจะลืม กูไม่โง่!’ อ่านความคิดกูออกรึไง ทำไมคำว่าโง่ต้องเน้นใส่กูด้วยฟร่ะ !

‘แล้วมึงจะให้กูทำอะไรล่ะ ’  มันส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ผม กูชักกลัวแล้วนะเนี่ย เกิดมึงให้กูไปแก้ผ้ากลางสี่แยก

ไปทำอะไรแปลกๆขึ้นมา  กูจะทำไงล่ะ กูลูกมีพ่อมีแม่นะเว้ยเห้ย 

‘ตอนนี้กูยังคิดไม่ออก ’ ไอ่เหี้ยกูอุส่าลุ้น

‘แต่มึงเตรียมใจไว้เถอะ กูจะเอาให้คุ้มกับค่าเคส ’  กูว่าแล้วตงิดตงิดความซวยคงจะเยือนแล้วจริงๆ

‘ไปอาบน้ำได้แล้วมึง เดี่ยวก็ปอดบวมตายห่ากันพอดี ’ มันพูดผลางฉุดแขนผมให้เดินตามมันเข้าไปในบ้าน

เราเดินขึ้นบันไดมา จนถึงห้องมัน ห้องมันกว้างพอสมควร ตกแต่งอย่างหรู เทียบกับห้องรังหนูของผมหรอ 

TT TT อย่าพูดเลย    ‘อ่ะมึงอาบน้ำห้องนิ้ละกัน’ มันพูดพลางชี้ไปที่ประตูห้องน้ำ  อ่าวแล้วมึงไม่อาบหรอไอเวร

‘เดี่ยวกูไปอาบอีกห้องนึง ทำไมอยากให้กูอาบด้วยหรอถึงทำหน้าอย่างนั้น ’

‘พ่องมึงสิ ’

‘งั้นกูเปลี่ยนใจล่ะ กูอาบกับมึงก็ได้ ’

‘ไม่เอาโว้ย ’ ผมผลักมันออกไปก่อนจะผิดประตูล๊อกกลอนอย่างแน่นหนา 

พอผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จไอฟิสิกก็ขับรถของมันมาส่งที่บ้าน  ที่จริงมันจะให้ผมโบกแท็กซี่กลับด้วยซ้ำ  

ไอสันดารค่ำขนาดนี้จะให้ผมโบกแท็กซี่กลับคนเดียวได้ยังไง ไม่สงสารกูบ้างเกิดกูโดนฉุดขึ้นมา 

 เอ่อไม่ใช่ล่ะ! เหตุผลจริงๆคือผมขี้เกียจนี่แหละครับ  มึงไปรับกูมามึงก็ต้องไปส่งกู หึ  หลังจากอ้อนมันอยู่นาน

มันถึงยอม

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

พอเดินเข้าบ้านผมรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง  อะไรวะนึกไม่ออก  ..

ผมทิ้งตัวนอนบนเตียงด้วยความเพลีย  เหนื่อยเหมือนกันนะ 

‘ติ๊ง  เสียงมือถือผมดังขึ้นบอกให้รู้ว่ามีเมจเสจส่งมา  ใครส่งมาวะกูจะนอน

PHYSICS  :

มึงลืมเป้ไว้บ้านกู’   

นั่นไง กูลืมจริงๆด้วย  ว่าแต่กูเมมเบอร์มึงตอนไหน! แล้วทำไมมีหัวใจด้วยว่ะ  ไอ่เหี้ย

‘มึงถึงบ้านเร็วชิบหาย เหยียบ200รึไงมึง เอาเป้มาให้กูด้วย ! ’ ผมพิมพ์เมสเสจตอบกลับไป

‘ทำไมเป็นห่วงกูหรอ กูไม่ได้เหยียบ 200 ไอ่ห่า แค่ 180

กูไม่เอาไปให้หรอกนะ มึงมาเอาเองสิครับ  J’

‘ห่วงคนที่มึงจะไปชนเขาตายน่ะสิไอเหี้ย สันดาร!เออเดี่ยวกูไปเอาเอง ไม่ต้องส่งมาแล้วกูจะนอน ’ ผมพิมพ์ตอบ

เมจเสจกับมันอยู่นาน โทรคุยง่ายกว่าไหม  ก่อนผมจะทิ้งมือถือไว้บนหัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอน 

‘ติ๊ง  ไอ่เหี้ยกูบอกแล้วไงไม่ต้องส่งมาแล้ว กูกำลังเคลิ้ม จะนอนโว้ย   ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะเอื้อมมือไปคลำๆ

หาโทรศัพท์บนหัวเตียง

 PHYSICS  :

ฝันดีครับ J

________________________________________________________________________________________

Talk with writer  : ยาวไหมตอนนี้ ชดเชยกับที่ไรเตอร์หายไป  หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะค่ะ
                            ไรเตอร์มือใหม่ ชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นนะจ๊ะ  แล้วไรเตอร์จำนำไปปรับปรุง :)

เม้นให้กำลังใจไรเตอร์ด้านล่างเลยจ้า <3