คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Intro
“ขอบคุณครับที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าพ่อแม่ไม่รัก ไม่มีใครรัก อย่างผม...”
“ขอบคุณครับที่ทำให้ฝันอันโหดร้ายของผม ได้เป็นฝันดีขึ้นมา”
“ขอบคุณครับ ที่เอื้อมมือมาฉุดผมไว้ไม่ให้กลับลงสู่นรกที่ๆพึ่งส่งผมขึ้นมายังบนโลกมนุษย์ โลกที่ไม่มีใครต้องการผม”
... ขอบคุณจริงๆครับคุณพ่อคุณแม่บุญธรรมของผม ...
“ขอบคุณที่ไม่รังเกียจผม เพียงเพราะผมเป็นเด็กกำพร้า”
“ขอบคุณที่คุณทำดีกับผม แม้ว่าคุณจะทำไม่ดีกับผมมากกว่าก็ตาม”
“ขอบคุณที่ทำให้เด็กที่ไม่เคยได้รับความรักจากใคร ได้มาตกหลุมรักคุณ ถึงคุณไม่ได้รักผมก็ไม่เป็นไร”
... ขอบคุณจริงๆครับเต๋า ...
.
.
.
ผมเข้าไปในชีวิตเต๋าใหม่ๆเมื่อตอนประมาณ 4ขวบ ตอนนั้นผมถูกเพื่อนในสถานรับเด็กกำพร้าแกล้งจนผมทนไม่ไหวเลยหนีออกมา โดยที่ไม่มีใครรู้ ถึงรู้ก็คงไม่มีใครตามหาผมหรอก
จนได้มาพบกับคุณพ่อคุณแม่เต๋า.. ในตอนนั้นผมกลัวโลกภายนอกมาก ผมหิวเพราะผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า ผมเจ็บเท้าเพราะไม่มีรองเท้าใส่ ผมหนาวเพราะเสื้อที่ขาดวิ่น และตอนนั้นมันก็หน้าหนาว
ผมนั่งกอดตัวเองอยู่ข้างๆร้านขายของเล่น ที่ๆมีเด็กเต็มไปหมด นั่งอยู่ข้างๆรถคันหนึ่งซึ่งผมดูผมก็รู้ว่ารถคันนี้มันแพง ผมเห็นเด็กหลายคนยิ้มเพราะมีความสุขทั้งที่เดินและถูกอุ้มออกมาจากร้านนั้น ผมได้ยินเสียงเด็กร้องไห้เพราะความเอาแต่ใจของตัวเอง และผมก็รู้สึกว่าผมกำลังจะตาย ... มันทรมาน ทรมานมาก ... มากขนาดน้ำตายังไหลไม่ออก
...อีกไม่นานผมคงได้กลับไปสู่ที่ๆผมเคยอยู่ก่อนจะได้เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้แล้วสินะ..
“ตายแล้วคุณ! หนูคนนี้น่าสงสาร .. โถ~ พ่อคุณแม่คุณ หนาวมั๊ยลูก” มีเสียงนุ่มๆติดไปทางแหลมแบบเสียงผู้หญิงมันก้องเข้ามาในหูของผม พร้อมกับมือที่โอบอุ้มตัวผมอย่างทะนุถนอม ...ผมรู้สึกได้
“ใครช่างใจร้ายจริง เอาเด็กตัวน้อยๆมาทิ้งได้ ไม่สงสารเด็กมันบ้างรึไงเนี่ย” ผมอยากเห็นหน้าคนพูดจัง แต่ผมลืมตาไม่ขึ้น เหนื่อยเกินจะทำอะไร แม้แต่หายใจ...
“ฉันว่าฉันจะขอรับเด็กคนนี้ไปเลี้ยงนะคุณ ฉันว่าให้เค้าไปเป็นเพื่อนลูกของเราไง .. ดีมั๊ยค่ะ?” ...แต่ผมกำลังจะรอด ผมต้องทนอีกนิด ผมก็ยังอยากเป็นเหมือนเด็กคนอื่นๆนะ
“ดีเลย ไหนๆเราก็มีลูกแค่คนเดียว ไปเพิ่มอีกคนจะเป็นไรไป^^” ผมรอดแล้วใช้มั๊ยครับ ...หลังจากนั้นสติของเด็กชายตัวน้อยก็ดับวูบไป
ผมตื่นอีกทีผมก็พบกับห้องสีขาว ใหญ่ๆ ผมมองไปรอบๆ มันสวยมากเลย ผมไม่เคยเห็นห้องแบบนี้มาก่อน ก่อนที่ผมจะหันมาเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เค้าเป็นผู้ใหญ่มองผมอยู่ พร้อมกับยิ้มให้ผม .. เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
เขาคุยกับผม แนะนำตัวให้ผมรู้จักอย่างน่ารัก แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขา เพราะผมยังกลัวอยู่นิดหน่อย แต่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาป้อนข้าวให้ผมกิน และผมก็กินเพราะผมหิวมาก พอข้าวเลอะปาก เขาก็เช็ดให้ เขาทำแบบนี้จนกระทั่งน้ำตาผมไหลด้วยความซาบซึ้ง ผมรู้สึกรักคนตรงหน้าจัง ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมมาก่อนในชีวิต เค้าเห็นผมร้องไห้เค้าก็ทำท่าตกใจ แล้วก็กอดปลอบ อย่างใจดี
ผมดีใจมากที่พ่อแม่ทิ้งผม ผมดีใจมากที่เพื่อนแกล้งผมจนผมต้องหนีออกมา ผมดีใจจริงๆ ..ถ้าไม่มีใครทิ้งผม ผมก็คงไม่เจอคนดีๆแบบนี้ ไม่มีคำบรรยายใดๆนอกจาก “ผมรักคนตรงหน้าของผม”
เขาให้ผมเรียกเขาว่า แม่ และเรียกผู้ชายอีกคนว่า พ่อ ซึ่งผมก็ยังจำเสียงเขาได้ดี และให้เรียกเด็กอีกคนหนึ่งที่ตัวข๊าวววขาวซึ่งเป็นลูกของพวกเขาว่า “เต๋า” แค่ผมเห็นเต๋า ผมก็เริ่มชักจะชอบแล้วสิ นี่สินะความรูสึกที่เรียกว่า รักแรกพบ
หลังจากนั้นเมื่อผมกับเต๋า เรียนม.4 พ่อกับแม่ก็ไปทำงานที่ต่างประเทศกัน เหลือแค่ผมกับเต๋าสองคน จริงๆพ่อกับแม่จะจ้างคนรับใช้มาอยู่ด้วยสัก 2-3 คน แต่เต๋าไม่เอา เขาบอกว่าคนพวกนั้นเกะกะน่ารำคาญ และสั่งให้ผมเป็นหุ่นยนต์รับใช้เขาแทน ตอนแรกพ่อแม่ก็ค้าน แต่ผมขอไว้ ท่านก็เลยตามใจ
............. และเมื่อพวกเขามีพระคุณผม ผมก็ขอตอบแทนโดยการรับใช้เต๋า ฟังคำสั่งของเต๋า ละกันครับ.............
ความคิดเห็น