คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Some day ♥ 3
Fic --- > Tao*Kacha @ AF8 (ร้ายกาจ)!!
ตอนนี้ผมนอนเล่นอยู่บนเตียงของพี่เต๋า ส่วนเจ้าของเตียงกำลังอาบน้ำอยู่ เฮ้อ ทำไมพี่เต๋าเลิกกับแฟน ผมยังคงสงสัยเป็นเพราะแค่พี่เต๋าจะบินกลับไทยเหตุผลนิดเดียวเนี่ยนะ
“ตัวเล็กอาบน้ำเร็ว จะได้เล่นเกมส์” ผมหันไปตามเสียงเรียก พี่เต๋าที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หยดน้ำยังเกาะตามผิวหนัง คชาอยากตาย >///<
“ชาเป็นไร ดูทำหน้า”
“ยะ อย่าเข้ามาพี่เต๋าหยุดตรงนั้นแหละ”ผมบอกพร้อมเอามือห้ามไว้ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดที่แม่บ้านเตรียมให้วิ่งเข้าห้องน้ำไป ให้ตายเห่อะพี่เต๋าอะไรจะเซ็กซี่ป่านนั้นเนี่ย .... แม้เจ้า
“โห่ว พี่เต๋าอย่าโกงดิ่ โกงกันตลอดชาแพ้มาหลายตาแล้วนะ” ผมย่นจมูกใส่พี่เต๋า ก็เล่นชนะผมมาตั้งแต่ตาแรกจนถึงตอนนี้
“พี่ไปโกงเราตอนไหนเนี่ย ก็เห็นๆอยู่พี่เต๋าผู้หล่อบริสุทธิ์ไม่เคยรังแกเด็ก” พี่เต๋าพูดขำๆแล้วมือขาวๆผละกหัวของผมเบาๆอย่างเอ็นดู
“ไม่เล่นแล้วไปอ่านหนังสือแล้วนอนดีกว่า แบร่” ผมแลบลิ้นใส่ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้เมื่อตอนเย็นแล้วล้มตัวลที่
เตียงนุ่มเบาๆ
“อ่านเรื่องอะไร อ่านให้พี่ฟังบ้างสิ”พี่เต๋าบอก ร่างสูงนอนลงข้างๆผม มือหนาขยับหมอนเข้ามาใกล้ๆ
“นิทานความรักอะไรก็ไม่รู้เจอตรงชั้นหนังสือข้างล่างเลยหยิบขึ้นมา
“อ่อๆนอนเห่อะค่อยอ่านต่อพรุ่งนี้ดึกแล้ว” ผมพยักหน้ารับแล้ววางไว้บนโต๊ะวางโคมไฟ
“พี่เต๋า ถ้าพี่เปรียบความรักเป็นอะไรสักอย่างพี่จะให้มันเป็นอะไรหรอ” ผมหันหน้าไปถามคนข้างๆที่หลับตาไปแล้วแต่ผมรู้ว่าพี่เต๋ายัง
ไม่หลับก็เพราะมือพี่เต๋ายังเขี่ยผมบนหัวของผมเล่นอยู่น่ะสิ!!
“ของพี่หรอ คงเปรียบเหมือน การเดินทางล่ะมั้ง เพราะคนเรามักจะเดินทางไปในที่ๆตัวเองไม่เคยไป ไม่เคยสัมผัสมันก็เหมือนความ
รักที่เราโหยหามันไปเรื่อยๆเปลี่ยนไปเรื่อยๆเมื่อไหร่ที่นักเดินทางอยากจะอยู่ตรงที่แห่งนั้น ก็อาจจะเหมือนความรักของคนเราที่อยากจะจบลงที่คนๆนั้นเช่นกัน ... ถามทำไมหรอ”
“เมื่อกี้ชาอ่านหนังสือไง เรื่องต้นอะไร ก็คือมีเด็กชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมเมล็ดพันธุ์แล้วมอบให้กับเด็กหญิง เด็กชายและเด็กหญิงกับสงสัยในสื่งเดียวกันแต่ไม่มีใครพูดออกมา จากนั้นเด็กทั้งสองก็ช่วยเอาเมล็ดนั้นปลูกลงไปในดิน จากนั้นสองคนนั้นก็เป็นเพื่อนกัน ต่างคนต่างมีกันและกันเป็นเพื่อน ค่อยดูแลเมล็ดที่เติบโตขึ้นมาเป็นต้นกล้า เมื่อวันหนึ่งมีพายุเข้ามาเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายต่างรักษาต้นกล้านั้นไว้ เมื่อเวลาผ่านไปต้นกล้าก็เติบโต แต่ไม่ได้ให้ร่มเงา ไม่มีดอกที่หอม ไม่มีผลให้กินได้แต่มันเติบโตทามกลางความผูกพันของทั้งสองคน ทั้งสองคนก็ไม่รู้อยู่ดีว่าต้นนั้นคือต้นอะไร แต่เชื่อว่ามันมีความหมายมาก สำหรับทั้งสองคน พี่เต๋าว่ามันคือต้นอะไร”
“ต้น...ต้นรักมั้ง” ผมพยักหน้ารับรู้
“คชาก็คิดแบบนั้น แต่คนเขียนเค้าเก่งเน๊อะ เอาต้นมาเปรียบเป็นความรักได้ดีมากเลย คชาก็เลยอยากรู้ความคิดพี่เต๋าไง”
“แล้วคชาล่ะ เปรียบความรักเป็นอะไร”
“สำหรับคชาความรักคงเหมือน เปียโนล่ะมั้ง” คำพูดของผมทำให้พี่เต๋าหันมามอง
“ทำไมล่ะ”
“เพราะผมชอบเล่น แค่นี้แหละ ความรักคือสิ่งที่ผมชอบและอยากใช้เวลาอยู่กับสิ่งนั้นนานๆจบนอนดีกว่า” ผมหลับตาลงเสียดื้อๆ ถ้า
ตอบไปว่าเปรียบความรักเหมือนพี่ มันคงจะตลกฝืดไม่ใช่น้อย
“เอ้า...คาใจนะเนี่ยแต่นอนก็ได้”คนข้างๆผมบ่นอุบอิบ สักพักลมหายใจแรงๆก็ค่อยสม่ำเสมอผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะถอน
หายใจ เกือบไปแล้ว ผมสะบัดหัวไล่ความคิดออกไปก่อนจะหลับตาแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามพี่เต๋าไปอีกคน
“คชาๆเช้าแล้ว”เสียงคุ้นหูเรียกผมก่อนผมจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“ขี้เซานะเรา เกิดไปนอนค้างอ้างแรมที่ไหนใครทำอะไรจะรู้ตัวไหมหืม”พี่เต๋าบ่นมือขาวๆนั้นรั้งคอผมให้เข้าอยู่ในอ้อมอก มือหนาๆค่อยขยี้หัวเบาๆเหมือนเคย
“หิวยัง ไปล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปกินข้าวกัน” ผมยิ้มเล็ก
“อื้อ หิวแล้วเหมือนกันพี่เต๋าไปล้างก่อนเลยคชานอนรอได้”
“โอเค นอนรอนะครับตัวเล็ก ไม่ใช่นอนหลับรอ” แม้จะเดินลงจากเตียงไปแล้วยังมิวายแซว
“รู้ทันตลอดนะ” ผมบ่นอุบอิบ
เมื่อเราสองคนผลัดกันล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง ขนาดพี่เต๋ากลับมาวันเดียวผมยังมีความสุขขนาดนี้ถ้าได้อยู่ใกล้ๆแบบนี้
ตลอดไปคงจะมีความสุขกว่านี้มาก
“เป็นไงจ๊ะหนูชา นอนสบายไหมลูก” ป้าเต่าที่นั่งดื่มกาแฟที่โต๊ะอยู่ก่อนเอ่ยถามยิ้มๆ
“อ่าสบายมากเลยครับ แอร์เย็นดี”
“ไม่สบายได้ไงแม่ เต๋าตื่นมาห่มผ้าให้ตลอด”
“คชาก็ห่มให้พี่เหมือนกันแหละน่า” ผมเถียงกลับ
“ตอนไหน แม่คชาชอบถีบผ้าห่ม”
“เอ๊ะ พี่เต๋านี่ยังไง ป้าคครับพี่เต๋าก็ชอบถีบครับ แถมถีบของตัวเองมาแย่งของผมอีกเมื่อคืน”
“ตอนไหนๆพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย มั่วๆตัวเล็กมั่ว”
“พี่นั่นแหละมั่ว บู้-3-“
“ก็พอกันทั้งคู่แหละจ้า เต๋าเค้านอนดิ้นมาตั้งนานแล้ว โตแล้วก็ยังไม่หาย ดีนะที่ถีบแค่ผ้าห่มถ้าพี่เต๋าถีบคชาป้าว่าน่าจะยุ่งกว่านี้ ส่วน
คชาเห็นแม่หนูบอกว่าหนูก็ชอบถีบถ้าห่มไม่ใช่หรอลูก”
“เปล่านะครับ ม๊ามั่วแล่ว” ผมย่นจมูกแบบอายๆ
“เอ้า...คนเราทำผิดไม่ยอมรับผิดอีก”
“พี่เต๋า!!! พี่นั่นแหละ เยอะๆ”
“ไม่เอาละพี่ไม่เถียงตัวเล็ก กินข้าวดีกว่านะ จะได้โตกับเค้าสักที”
“อร่อยเปล่า” คนข้างๆผมหันมาถามผมในขณะที่ผมกำลังเคี้ยวข้าวต้มตุ้ยๆอยู่ในปาก เมื่อปากไม่สามารถพูดได้ ผมจึงยกนิ้วโป้งเป็น
สัญญานบอกว่า “เยี่ยมมาก”
“เสร็จแล้วจะไปไหนกันต่อจ๊ะ” ป้าเต่าถาม
“พาคชากลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่แล้วเดี๋ยวเราไปเที่ยวกันครับ”
“อิ่มแล้วฮะ อร่อยที่สุดในสามโลกเลย” ผมพูดเสียงดัง
“ไปงั้นเตรียมตัวกลับ”
“ป้าเจอกันนะฮะ ข้าวต้มอร่อยมากไว้วันหลังป้าไปทานบ้านชาบ้างนะ”
“จ้า ไงก็บอกแม่เราว่าเจอกันพรุ่งนี้ที่ร้านเดิมนะ”
“โอเคฮะ รักป้านะ ม๊วฟบ๊ายบาย” ผมโบกมือบ๊ายบายป้าเต่า
“อยากไปไหนหรือเปล่าพี่เต๋า เดี๋ยวคชาเป็นไกด์ให้”
“พี่หรอ ชาอยากไปไหนพี่ก็ไปนั่นแหละ”
TALK !!
- ป่วงๆไปหน่อยน๊า = = อีกไม่นานFC จะได้ซดมาม่าแน่ๆ หึหึ 5555+
- เจอกันจ้า ม๊วบๆ ดูแลตัวเองด้วย [♥]
สวนด .............F O R E V E R ......233
อยู่นอกสายตา ของเธอตั้งไกล
ฉันนั้นก็ทำได้ แค่มองจากตรงนี้
แต่ฉันยังรอซักวัน เธอหันมองผ่านทางนี้
แค่ซักวินาที เธอเห็นฉันคนนี้ในสายตา