คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 : คิดยังไงกันแน่
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
บทที่ 3 : คิดยังไงกันแน่
Cin-Tam
“ เพราะนายไม่ใช่เขา แล้วทำไมยังสะเออะมามีใบหน้าแบบนี้ นายมามีเสียงแบบนี้ทำไม มามีรอยยิ้ม มามีน้ำตาแบบเขาทำไม !!! ”
“ ฮืออออออ ”
“ หยุดร้อง แล้วรีบถอดเสื้อผ้าออกซะ!!!!! ” ชายหนุ่มขู่ตะคอกด้วยเสียงดังลั่นโดยที่ไม่เกรงกลัวเลยว่าจะมีใครมาได้ยิน นั่นเพราะเขามั่นใจว่าชั้นบนสุดแห่งนี้คือที่ของเขา ที่ที่แม้แต่ผู้อำนวยการของโรงเรียนเองยังไม่ย่างกายเข้ามา
“ ฮึก ฮึก ผมขอร้อง อย่าทำอะไรผมเลย ” คนตัวเล็กคลุกเข่าอ้อนวอนทั้งน้ำตา แม้จะโดนดูถูกว่าไร้ศักดิ์ศรีเพียงใดเขาก็ไม่เคยสนใจ หวังเพียงผู้เป็นแม่หายป่วยถึงจะเจ็บแต่เขาจะทน หากแต่นี่มันเหมือนการฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นก็ว่าได้
“ นายมีทางเลือกอื่นอีกมั้ย ” ฮีชอลเอ่ยเสียงเยียบเย็น
“ ฮึก ฮึก ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงเกลียดผมมากขนาดนี้ แต่ผมมีความจำเป็นที่ต้องรับจ้างคุณก็รู้ ฮึก ฮึก ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ แม่ผม ฮึก ฮึก แม่ของผม ฮือออออออ ”
“ แล้วไง ฉันมีความจำเป็นต้องไปสงสารคนอย่างนายด้วยเหรอ ”
“ ถ้าคุณไม่สงสารผม ช่วยสงสารแม่ผมจะได้มั้ย ท่านนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล บ้านเราไม่มีเงิน ผมเป็นลูกชายแค่คนเดียว ฮึก ฮึก ถ้าไม่มีผม แม่จะอยู่ยังไง ”
“ พูดแบบนี้คิดว่าฉันจะเห็นใจนายรึไง!!!??? ” ร่างสูงกระชากแขนคนตัวเล็กขึ้นมา มือยาวบีบแขนเล็กจนขึ้นรอยแดง แทมินไม่มีแรงแม้แต่จะสะบัดหนี ปล่อยให้ฮีชอลทำตามอำเภอใจ ร่างบางยืนสั่นเทาด้วยความตื่นกลัว คนตัวเล็กอยากจะกลั้นใจให้ตายไปจากโลกนี้ทุกครั้งที่มือเรียวที่ลูบคลำไปทั่วทุกอณู และทุกครั้งที่ลิ้นร้อนไล้วนผ่านไปทั่วร่างกาย
“ อึก อื้ออออ ” มือเล็กปิดปากตนแน่นจนเกิดห้อเลือด จิตใจที่ต่อต้านแต่ร่างกายไม่เคยทำตามที่ใจคิด ทุกครั้งที่ฝ่ามือเรียวยาวปรนเปรอความสุขสมทางด้านหน้าหรือแม้กระทั่งแทรกผ่านเข้าไปยังช่องทางคับแคบด้านหลัง แทมินกลับรู้สึกต้องการมากกว่านั้น และทุกครั้งที่ตัวเองใกล้จะได้รับการปลดปล่อย ฮีชอลก็ละตัวออกมามันทำให้คนตัวเล็กรู้สึกทรมานอย่างสาหัส ความคิดเช่นนี้ทำให้ร่างบางรู้สึกเกลียดตัวเองเพิ่มขึ้นทวีคูณ
.
.
.
“ แทมิน แทมิน......ลูกแม่ ” เสียงแหบพร่าของผู้เป็นมารดาดังผ่านเครื่องช่วยหายใจอย่างยากเย็น สายตาของหญิงวัยกลางคนจ้องมองบุตรชายเพียงคนเดียวของตนแน่นิ่ง ใบหน้าที่ไร้ความสุขของลูกชายยิ่งทำให้ใจของตนเจ็บปวดขึ้นไปทุกขณะจิต ร่องรอยแดงช้ำตามแขนยิ่งทำให้อยากถามออกไปว่า ลูกหาเงินมาด้วยวิธีไหน แต่มีหรือที่เด็กชายจะตอบออกมา หัวใจของผู้เป็นมารดาจึงได้แต่ร่ำร้องอยู่ภายใน
“ อ๊ะ!!! ฮะ แม่ ”
“ เหม่ออะไรอยู่ลูก ”
“ เปล่าฮะ ” เด็กชายส่งยิ้มหวานกลับไปพร้อมยื่นมือไปสัมผัสฝ่ามือของมารดาผู้เป็นหลักสุดท้ายในชีวิต ขอให้ผู้เป็นแม่ได้หายป่วย ต่อให้ต้องทรมานร่างกายและจิตใจแค่ไหนเขาก็จะทน
“ ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมตัวลูกร้อนจัง ”
“ เพราะแม่ตัวเย็นมากเกินไปต่างหากล่ะฮะ ”
“ ลูกไม่ต้องมาเฝ้าแม่บ่อยๆนะ พักผ่อนบ้าง ”
“ ฮะ....วันนี้ผมไปเรียนก่อนนะฮะ ” เด็กชายลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ จ้ะ ” มารดาจ้องมองแผ่นหลังของลูกชายที่เดินจากไป ลูกชายที่ต้องคอยดูแลตนที่กำลังป่วย ลูกชายที่ผ่านความยากลำบากมาทั้งชีวิต ลูกชายที่ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยแม้เหงื่อจะไหลเพราะตรากตรำทำงานหนัก ลูกชายที่มีรอยยิ้มหม่นหมองอยู่บนใบหน้าเสมอ ลูกชายผู้ที่.....ไม่ใช่สายเลือดแท้ๆของตนเอง
.
.
.
“ แทมิน ”
“ ครับ รุ่นพี่มินโฮ ” ร่างบางยิ้มให้กับรุ่นพี่ตนรู้จักได้เพียงไม่นาน แต่ความปรารถนาดีที่อีกฝ่ายให้มานั้นเขาซาบซึ้งเป็นอย่างมาก ทุกๆเที่ยงรุ่นพี่จากฝั่งมัธยมปลายจะเดินมาหาตนเองทุกวัน และวันนี้ก็เช่นกัน รุ่นพี่รูปร่างผอมสูงคนนี้ก็นำข้าวเที่ยงมาฝาก หากแต่วันนี้สายตาที่จ้องมองมายังตนและรุ่นพี่ปีสองไม่ได้มีแค่เพื่อนร่วมชั้นแต่กลับมีสายตาดุๆของอาจารย์ประจำภาควิชาภาษาอังกฤษมองมาอย่างดูแคลน แทมินเลือกที่จะไม่สนใจสายตาหยามเหยียดนั่น คนตัวเล็กเดินจูงมือรุ่นพี่ไปยังโต๊ะหินอ่อนด้านล่างเพื่อหลบสายตาคู่นั้น โดยหารู้ไม่ว่ายิ่งทำแบบนี้ ก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์โมโหของคิมฮีชอลเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัว
.
.
.
“ เอ่อ....วันนี้คุณไม่.....” เด็กชายถามอาจารย์หนุ่ม เมื่อเขาเข้ามาถึงห้องพักได้ครึ่งชั่วโมงแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้เอ่ยปากหรือทำอะไรแต่อย่างใด
“ ทำไม??? นายอยากให้ฉันทำอะไร???? ” ฮีชอลวางปากกาในมือลง สายตาเฉี่ยวจ้องมองไปยังเด็กชายเพื่อหาคำตอบ
“ ปะ เปล่าครับ ” เด็กชายก้มหน้าเอ่ยกลับไป
“ ถ้าอย่างนั้นก็นั่งอยู่เฉยๆ อีกสิบนาที ”
“ คุณจะให้ผมกลับบ้านได้เลยใช่มั้ยครับ ” แทมินถามอย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กที่ครูให้กลับบ้านเร็วแถมไม่มีการบ้านอีกต่างหาก แต่เพียงครู่เดียวความรู้สึกของคนตัวเล็กก็แปรเปลี่ยนไปเหมือนพลิกฝ่ามือ เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยออกมา
“ คิดว่าฉันจะใจดีอย่างนั้นมั้ย??? ”
“ ..... ”
“ วันนี้ฉันจะพานายไปที่คอนโดของฉัน ”
“ เอ๋??? มะ ไม่ได้นะครับ ”
“ นายมีสิทธิ์นั้นด้วยรึไง ”
“ ป่ะ เปล่า แต่ว่า.... ”
“ นายคิดว่าฉันจะทำอะไรมากกว่าที่เป็นอยู่อย่างนั้นเหรอ ”
“ คือว่า ผม ผม.... ”
“ เงิน ท่องไว้สิ อยากได้นี่ ” ฮีชอลจ้องหน้าเด็กชายเขม็งก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานของตนต่อไป
“ ใช่ครับ ผมอยากได้เงิน ” แทมินทำได้เพียงตอบกลับในใจ เมื่อรู้ว่าถ้าตอบกลับไปรังแต่จะสร้างความเจ็บปวดให้ตัวเอง
.
.
.
“ ถึงแล้ว เข้ามาสิ หรือจะให้อุ้มเข้ามา ” ฮีชอลเปิดประตูห้องออกกว้าง เพื่อให้แทมินเดินตามเข้ามา เด็กชายที่กำลังเนื้อตัวสั่นเทา สองขาก้าวเข้ามาในห้องอย่างเชื่องช้า ช้าจนทำให้ร่างเสียงหงุดหงิด มือเรียวจึงกระชากร่างบางให้เข้ามาก่อนจะเหวี่ยงลงบนโซฟากว้าง ใบหน้าหวานที่ตอนแรกซีดเผือดก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ หลบสายตาที่จ้องมองลงมา
ชายหนุ่มทาบทับลำตัวของตนลงบนร่างของเด็กชาย ริมฝีปากร้อนชื้นไล้เลียทั่วใบหน้าและลำคอ แทมินดันร่างสูงออกมาแม้จะรู้ว่าไม่ได้ผล แต่เขาก็ไม่อยากโอนอ่อนไปตามแรงปรารถนาที่อยู่ในจิตใจ
“ อ๊ะ!!! ” ร่างบางสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ๆนิ้วเรียวก็ไล้เข้าไปสัมผัสส่วนอ่อนไหว เคล้าคลึงตลอดความยาวสร้างความปั่นป่วนให้ตนจนจวนเจียนจะปลดปล่อย และเช่นเคยที่สายธารแห่งรักใกล้จะทะลักออกมาฮีชอลก็ละมือเรียวและลำตัวออกห่าง
“ จัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย แล้วไปทำอาหารให้ฉันกินสักอย่างสองอย่าง ” ฮีชอลบอกขณะยืนขึ้นใกล้โซฟาหนาที่ร่างบางนอนสั่นสะท้านด้วยความทรมานก่อนจะเดินออกไปทำความสะอาดร่างกายของตน
“ อื้ออออออ ” แทมินนอนบิดตัวไปมา มือเล็กค่อยๆเคลื่อนไปยังแกนกลางของตน ชักพาให้ถึงจุดหมายปลายทาง ลำตัวกระตุกเกร็ง น้ำขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลดังจะขาดใจ
.
.
.
“ คุณอยากทานอะไรครับ ”
“ อะไรก็ได้ ทำมาเหอะ สองที่ ”
“ คุณทานคนเดียวเถอะครับ ผมไม่หิว ”
“ หึ นายคิดว่าตัวเองจะได้รับเกียรติขนาดนั้นเชียวเหรอ อีแทมิน ”
“ ครับ??? ”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
“ นั่นไง เขามาแล้ว นายไปเปิดประตูทีสิ ”
.
.
.
.
.
.
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
Won-Kyu
“ คยูฮยอน !!!! ” เสียงทุ้มร้องเรียกเมื่อวิ่งเข้ามาในบ้านของตน สักพักก็ได้ยินเสียงวิ่งตึงตังลงมาจากชั้นสอง คนตัวโตเซถลาไปเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆคยูฮยอนก็โผลกระโดดกอดร่างสูงจนเต็มแรง มือหนากำลังจะผละคนตัวเล็กออกจากอ้อมแขนเพื่อสอบถาม แต่ร่างที่สั่นเทาของคยูฮยอนทำให้ซีวอนโอบกอดตอบสนองกลับไป
“ ฮืออออออออ ไหนบอกจะรีบกลับมาไง ฮืออออออ ”
“ เป็นอะไรไปคยูฮยอน ร้องไห้ทำไม???? ” ร่างสูงถามแต่คำตอบที่ได้รับก็มีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น
“ นาย นาย ฮืออออออ ”
“ ฉันกลับมาแล้วนี่ไง อย่าร้องไห้นะเด็กดี ” มือหนาลูบศีรษะมนอย่างปลอบประโลม
“ ฮืออออออออ นายทิ้งฉันไว้คนเดียว ”
“ เป็นอะไรบอกฉันมาสิ ” มือหนาจับไหล่ที่สั่นเทาออกห่างจากตัวเองเล็กน้อย
เปรี๊ยง!!!!!!!!!!!!!!!!
“ ฮืออออออออออออ ” คนตัวเล็กรีบกระโจนเข้าหาชายหนุ่มอีกรอบเมื่อเสียงฟ้าฟาดลงมาอีกครั้ง ตอนนี้ซีวอนก็ได้รับรู้แล้วว่าสิ่งที่ทำให้ร่างบางร้องไห้งอแงเหมือนเด็กๆนี่คืออะไร คนตัวโตกว่ายกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา
“ ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ ฉันกลับมาแล้ว ”
“ ฮือออออออ ซีวอน..... ”
“ ไม่ต้องกลัวนะ ” ร่างสูงดันคนตัวเล็กออกมา มือหนาเช็ดน้ำตาให้คนในอ้อมกอด แววตารั้นๆมองซีวอนอย่างเด็กที่ไร้เดียงสาผิดกับเวลาปกติที่มักจะมีปากเสียงกับเขาเสมอ โดยที่ไม่รู้อะไรดลใจ ซีวอนก้มลงประทับจูบอ่อนโยนแก่คยูฮยอนที่ไม่ได้ผละตัวออกมา นานสองนานกว่าที่ชายหนุ่มจะถอนจูบของตนจากริมฝีปากหวาน
เปรี๊ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ อ๊ะ!!! ” คยูฮยอนสะดุ้งโหยง มือเรียวโอบกอดผู้เป็นสามีไว้แน่นลืมความอายที่ได้รับจากริมฝีปากหนานุ่มจากผู้เป็นสามี
“ กลัวหรือ??? ”
“ อื้ออออออ ”
“ ทำไมกลัวเสียงฟ้าได้ล่ะ ”
“ ไม่รู้ แต่ฉันกลัว เสียงดังๆ ฉันไม่ชอบ ”
“ กลัวเข็ม กลัวรถ กลัวเสียงดัง นายนี่กลัวอะไรแปลกๆนะคยูฮยอน ฮ่ะฮ่ะ ”
“ ก็รถน่ะฉันรู้สึกว่ามันคับแคบ ฉันอึดอัด ฮึก ฮึก ทำไม ทำไมนายต้องมาเยาะเย้ยเรื่องแบบนี้กับฉันด้วย ฮึก ฮึก มันไม่ใช่เรื่องตลกสักหน่อย นายเห็นความกลัวของฉันเป็นเรื่องล้อเล่นอย่างนั้นเหรอ ” มือเรียวดันตัวเองออกมาสายตาจ้องมองผู้เป็นสามีด้วยความรู้สึกหลากหลายก่อนจะวิ่งขึ้นชั้นบนของบ้านไป เขาไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าทำไมต้องโมโหมากขนาดนี้ หรือบางที เขาอาจจะไม่ได้โกรธแต่กำลังกลบเกลื่อนความรู้สึกจากจูบหวานนั่นอยู่ก็เป็นไปได้ นิ้วเรียวแตะริมฝีปากตนแผ่วเบา มือขวาทาบทับหน้าอกซ้ายที่ดังตุบตับคล้ายจะกระเด็นออกมาเสียให้ได้
“ จูบเหรอ หมอนั่นจูบเรา โจวคยูฮยอน ซีวอนจูบฉันด้วยล่ะ ” ร่างเพรียวเดินตรงไปยังรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พูดคุยกับรูปโดยที่ไม่ได้กลัวว่านั่นคือรูปของคนที่จากไปแล้ว ความรู้สึกผูกพันกับคนในรูปทำให้คยูฮยอนระบายความในใจกับรูปนี้บ่อยๆ
เปรี๊ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ อ๊ะ!!! ” คนตัวเล็กกระโจนขึ้นเตียงนอน คลุมผ้าห่มตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังรู้สึกกลัวเสียงฟ้าข้างนอกนั่น แต่ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่อรู้สึกว่าในบ้านหลังนี้ไม่ได้มีเขาอยู่เพียงลำพัง
“ โจวคยูฮยอน นายว่าฉันเป็นบ้าไปแล้วรึเปล่า นี่ถ้าไม่ใช่เพราะหมอนั่นผิดสัญญาฉันคงไม่ต้องมาตกใจแบบนั้นหรอก ใช่แล้ว เพราะหมอนั่นแอบไปกินข้าวกับผู้หญิงมา คอยดูนะจะไม่พูดด้วยเลย ” ร่างบางบ่นงึมงำก่อนจะเผลอหลับไปพร้อมรอยยิ้มเล็กๆบนมุมปาก
.
.
.
ก๊อก ก๊อก ~
“ คยูฮยอน เปิดประตูสิ ตื่นได้แล้ว นี่มันสายแล้วนะ ”
“ วันนี้วันอาทิตย์ ฉันจะนอน อย่ารบกวนได้มั้ย ”
“ ออกมาทานข้าวก่อนแล้วค่อยกลับเข้าไปนอนใหม่ ”
“ ทำไมต้องกินข้าว นายยังไม่อิ่มรึไง เมื่อวานไปกินข้าวกับผู้หญิงมานี่ ”
“ รู้ด้วยเหรอ เพราะนาย ทำให้ธุระของฉันไม่เรียบร้อยนะ ”
“ เพราะฉันงั้นเหรอ ใช่สิ ฉันเป็นตัวถ่วงนายนี่ คงเสียเวลามากสินะ การที่จะต้องกลับมาดูแลเด็กอย่างฉันน่ะ งั้นวันนี้ก็ไปใหม่สิ ไม่ต้องห่วงฉัน ไปหากัน ไปกินข้าวด้วยกัน หรือจะไปค้างกับแม่นั่นก็ไปเลย ไม่ต้องมาสนใจฉัน ”
“ คยูฮยอนงอแงแล้วนะ ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น ”
“ ฉันมันขี้แงนี่ ไปหาคนที่เขาจะไม่งอแงใส่นายสิ ”
“ ฟังฉันหน่อยสิ เมื่อคืนตอนกลับมายังดีๆอยู่เลย ”
“ ไม่ต้องมาพูด นายหัวเราะเยาะฉัน ”
“ คยูฮยอนฟังนะ ”
“ ไม่ฟัง แล้วก็ไม่อยากฟังด้วย ”
“ บทสรุปมันเป็นยังไง ???? ” ชายหนุ่มตะโกนถามคนที่อยู่ในห้อง
“ .... ”
“ บทสรุปของเรื่องเมื่อวานมันเป็นยังไง บอกฉันมาสิ ” ซีวอนยังคงถามต่อไป
“ ได้ นายจะให้ฉันขอโทษ งั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วยที่ฉันเป็นตัวถ่วงของนายกับผู้หญิงคนนั้น ” คยูฮยอนตอบกลับมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ”
“ ไม่ใช่อย่างนั้นแล้วมันจะเป็นอะไรได้ล่ะ ”
“ นายคิดว่าผู้หญิงคนนั้นสำคัญสำหรับฉันใช่มั้ย ”
“ ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นนายจะโกหกฉันเพื่อไปหาเขาเหรอ ”
“ ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมฉันต้องทิ้งเรื่องสำคัญเพื่อกลับมาหานายล่ะ ”
“ ใครจะไปรู้เล่า!!!! ”
“ ก็เพราะว่านายสำคัญกว่าน่ะสิ ”
“ .... ”
“ นายสำคัญสำหรับฉันนะคยูฮยอน ”
“ คนโกหก ”
“ ฉันไม่ได้โกหก ”
“ ….. ”
“ ฉันพูดเรื่องจริง ถ้านายไม่เชื่อก็ไม่เป็นอะไร....ยังไงก็ลงไปทานข้าวก่อน เข้าใจมั้ย ” ซีวอนเดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน เสียงประตูชั้นสองถูกเปิดออกพร้อมเสียงวิ่งลงมาด้วยความเร็ว เป็นอีกครั้งที่คนตัวโตต้องเซถลาเมื่อถูกคยูฮยอนพุ่งเข้ามาโอบกอดจากทางด้านหลัง
“ ซีวอน ....”
“ หืม มีอะไร ” ชายหนุ่มกุมมือที่กอดเอวของตนไว้อย่างหลวมๆ
“ ฉันสำคัญจริงๆนะ ” ใบหน้าหวานซุกลงบนแผ่นหลังกว้าง
“ …. ”
“ ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงมาแต่งงานกับฉันด้วยเหตุผลที่นายก็ปฏิเสธได้ ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อนายมันคืออะไรแต่ทุกครั้งที่ฉันไม่สบายใจฉันมักจะเห็นหน้านายลอยมาก่อนใครเสมอ ฉันไม่รู้ว่าควรทำตัวกับนายยังไง แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือฉันไม่เสียใจที่มีนายอยู่ข้างๆ ฉันไม่เสียใจที่มีนายเป็นคนดูแล ไม่เสียใจเลยที่..... ”
“ หืม...ว่าไงครับ ” ซีวอนหันตัวไปเผชิญหน้ากับร่างบางที่ยืนก้มหน้าไม่ยอมสบสายตากับตน มือหนาเชยคางมนขึ้นมา ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจางๆ นัยน์ตาเหมือนมีอะไรบางอย่างเก็บงำเอาไว้ ชายหนุ่มจึงถามออกไปอีกครั้ง
“ นายมีอะไรในใจอีกมั้ย บอกฉันมาสิ บอกมา ว่านายไม่เสียใจกับอะไรอีก ”
“ ไม่มีอีกแล้ว ” คยูฮยอนส่ายหน้าปฏิเสธ แต่ลึกๆแล้วเขาอยากบอกความลับในใจออกไป ความลับที่คนตรงหน้าน่าจะรับรู้ความรู้สึกนั้นไปแล้ว
“ ซีวอนฉันไม่เสียใจเลยที่.....ที่มีนายมาให้รัก แม้นายจะไม่รักฉันเลยก็ตาม ”
“ อย่าคิดมากสิ ”
“ ซีวอน???? ”
“ หืม??? ”
“ แล้วนายล่ะ....คิดยังไงกับฉันกันแน่???? ”
.
.
.
.
.
.
.
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
Hyun-Hyuk
“ ผมไปไม่ได้จริงๆครับ ”
[ “ บอกว่าไม่สนไงล่ะ รีบมานะ ถ้าไม่มาฉันจะอดข้าวประท้วง ” ]
“ งั้นก็เชิญคุณอดข้าวประท้วงไปได้เลย ” พูดจบก็กดวางสายโทรศัพท์ทันที นั่นมันก็ทำให้ฮยอนจุงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา
“ หนอย....กล้าขัดคำสั่งฉันเรอะ อีฮยอกแจ ”
.
.
.
“ น้อง ขอน้ำด้วย ”
“ ครับ ”
“ น้องโต๊ะนี้ยังไม่ได้เลย ”
“ อะ ... ครับ ครับ รอสักครู่ครับ ”
“ น้องงงงงงงงงง คิดเงินด้วย ”
“ ครับ.... ”
“ น้อง ต๊อกพกกีทีนึง ”
“ ครับ ”
“ น้องขอซุปเพิ่ม ”
“ ครับ ”
“ โซจูด้วยครับ ”
“ ครับ ” เสียงหวานคอยตอบรับลูกค้าเป็นประจำในร้านโพจังมาชาหรือร้านขายอาหารริมถนน ตลอดหัวค่ำถึงใกล้รุ่งที่คนตัวเล็กต้องมาทำงานอยู่ แม้ว่าจะเป็นเขตธุรกิจขนาดใหญ่ แต่รถเข็นขายอาหารราคาถูกก็เป็นที่ถูกปากของคนทั่วไป ฮยอกแจมาทำงานกับป้าเจ้าของรถเข็นตั้งแต่มีแค่รถเข็น ตอนนี้ป้าเจ้าของรถเพิ่มเก้าอี้นั่งจนร้านเริ่มมีขนาดใหญ่พอสมควร และคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ลูกค้าแน่นขนัด จนไม่สามารถทำให้ฮยอกแจทิ้งร้านเพื่อไปหาฮยอนจุงได้
“ น้องสาวจ้ะ คืนนี้ไปต่อกับพี่มั้ยน้อง ” เสียงเอ่ยแซวดังขึ้นมาพร้อมกับฝ่ามือหนาที่รั้งข้อมือเล็กๆของฮยอกแจไว้
“ อ๊ะ ครับ ยังไงก็รอร้านปิดก่อนนะครับ ” ร่างบางได้แต่ยิ้มหวานให้ไป เหตุการณ์นี้เจ้าตัวเจอเป็นประจำทุกคืนจึงไม่เป็นกังวลมากนัก มือเล็กแกะข้อมือตัวเองออกแล้วรีบเดินไปเสริ์ฟอาหารต่อ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงตีสี่เวลาที่ฮยอกแจและป้าเจ้าของร้านเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับบ้าน
“ ขอบใจมากนะจ๊ะหนูฮยอกแจ วันนี้ก็ช่วยได้เยอะเลย ” หญิงวัยกลางคนเอ่ยหลังเก็บข้าวของเสร็จ
“ ครับ ”
“ ช่วงที่ป้าหยุดสองวันนี่หนูก็ไปเที่ยวพักผ่อนบ้างนะ อย่าห่วงแต่ทำงานล่ะ ”
“ ครับ คุณป้าก็เหมือนกันนะครับ ”
“ จ้ะ ”
“ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ” ร่างบางโค้งตัวให้ก่อนจะรีบเดินกลับไปยังหอพักของตน คนตัวเล็กยกข้อมือเพื่อดูเวลา เขามีเวลาอีกห้าชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเรียนคาบแรก สิ่งที่ฮยอกแจคิดถึงเวลานี้ก็คือเตียงนอน เตียงในห้องแคบที่ทำให้ปากบางเผลอหาวออกมาอย่างอดไม่ได้ แต่แล้วก็มีเงาวูบเคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกลจากตนเท่าไร ฮยอกแจชะงักอยู่สักครู่ก่อนจะหันหลังกลับไปดูความว่างเปล่าที่อยู่เบื้องหลัง สองขาจึงรีบเร่งเดินให้เร็วขึ้น แต่ยิ่งเดินก็เหมือนมีคนตามมาติดๆ ไม่รอช้าที่ฮยอกแจจะวิ่งให้สุดแรงเกิดจนไปถึงหอพัก
“ เฮ้อ!!! เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ” คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ แผ่นหลังเรียวพิงกับประตูห้อง มือเล็กยกขึ้นทาบหน้าอกของตนอย่างโล่งใจก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า
.
.
.
[ “ ผมไปไม่ได้จริงๆครับ ” ]
“ บอกว่าไม่สนไงล่ะ รีบมานะ ถ้าไม่มาฉันจะอดข้าวประท้วง ” ฮยอนจุงโวย
[ “ งั้นก็เชิญคุณอดข้าวประท้วงไปได้เลย ” ]
“ หนอย....กล้าขัดคำสั่งฉันเรอะ อีฮยอกแจ ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ~ ~ ~
“ บังอาจมากที่ตัดสายฉัน แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ”
.
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้อง404 ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงแม้แต่น้อย จนป้าเจ้าของหอพักข้างๆห้องเดินเข้ามาถามไถ่
“ มาหาฮยอกแจหรือคะ ”
“ ใช่ ”
“ หน้าตาก็ดีแต่หยิ่งชะมัด ” หญิงชราลอบคิดในใจ
“ ว่าแต่ทำไมหมอนั่นไม่มาเปิดประตูสักที ” ฮยอนจุงถามขัดใจ
“ ไม่มีคนเปิดก็ฉะแดงว่าไม่มีคนอยู่ไงฮับ ” ซองมินที่แทรกตัวมาจากในห้อง เดินขยี้ตาออกมาแล้วตอบออกไปอย่างขุ่นใจนิดๆ
“ หมอนั่นไปไหน ” คราวนี้ร่างสูงก้มลงถามเด็กตัวอวบที่เหมือนนอนละเมอเดินออกมา มากกว่าจะเดินมาตอบคำถามของตัวเอง
“ ทำงานจิ ”
“ ที่ไหน ”
“ ทำไมต้องบอก ”
“ เด็กนี่ ถามดีๆก็มาสิ อย่ากวน ”
“ นี่ถามดีแล้วเหยอ ย็อกแจบอกว่า ถ้าเราจะพูดจากับคนอื่นให้พูดดีๆ ให้รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ด้วยนะ ”
“ แล้วทำไมนายไม่ทำตาม มายืนกวนฉันอยู่ได้ ”
“ ก็อยากมากวนก่อนไมอ่ะ ”
“ พอแล้วซองมิน .... หนูฮยอกแจแกออกไปทำงานร้านโพจังมาชา ทางไปสกายพาร์คน่ะจ้ะพ่อหนุ่ม ” เจ้าของหอพักห้ามทัพ พร้อมบอกทางแก่ชายหนุ่มที่ดูท่าทางโมโหร้ายรายนี้
“ คุณยายฮับ บอกเค้าไปทำไม ” ซองมินหน้ายู่
“ ทำไมจะบอกฉันไม่ได้ห๊ะ ”
“ หน้าอย่างกะคนร้ายแหนะ ”
“ ฉันไม่มีเวลาทะเลาะกับเด็กหรอกนะ ออกไปหาหมอนั่นดีกว่า ” พูดจบก็เดินออกไปโดยที่ไม่ได้บอกลาผู้บอกทางตามมารยาทที่ควรมี
“ เด็กอะไรแก่แดดชะมัด ”
“ คนอะไร ไม่มีมารยาท ”
.
.
.
“ ทำงานอยู่ร้านนี่เองเหรอ กระจอกชะมัด ” ชายหนุ่มยิ้มเย้ยให้กับร้านอาหารราคาถูกที่ฮยอกแจมาทำงานอยู่ ร่างสูงเดินไปยังเก้าอี้พักริมทางฝั่งตรงข้ามเพื่อเฝ้ารอเวลาคนตัวเล็กเลิกงาน ดูไป มองไป วิจารณ์ไป
“ จะโปรยเสน่ห์ไปถึงไหน ”
“ พอแล้วๆ จะยิ้มให้ใครอีก ”
“ คืนนึงๆ เดินแจกยิ้มให้แขกกี่รายแล้วนายน่ะ ”
“ เฮ้ย!!! หยุดเลย คิดจะลวนลามเรอะ ” ฮยอนจุงเตรียมพุ่งเข้าไปในร้านเมื่อชายวัยกลางคนจับแขนเรียวนั้นไว้ แต่แค่ไม่นานคนตัวเล็กก็ช่วยตัวเองออกมาได้ ร่างสูงจึงเดินกลับเข้าไปที่เดิมที่ตนนั่งอยู่ตั้งแต่ครั้งแรก
ฮยอนจุงยืนมองคนตัวเล็กที่เดินเสริ์ฟของในร้านเล็กๆที่มีพลาสติกสีขาวขุ่นกั้นอยู่ ร้านที่มีโต๊ะและเก้าอี้เพียงไม่กี่ตัว แต่คนก็เข้ามาไม่ขาดสาย ทั้งที่ๆแต่ละคนก็แต่งตัวดูดี เขาไม่คิดเลยว่าย่านดังแบบนี้จะมีร้านโกโรโกโสแบบนี้ตั้งอยู่ด้วย ชายหนุ่มที่รอบมองคนตัวเล็กฝั่งตรงข้ามโดยไม่รู้ว่าเวลาเลยผ่านไปนานเท่าไร คำถามมากมายผุดขึ้นในสมองเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานๆที่ส่งไปให้ลูกค้า ทั้งๆที่มีเหงื่อโทรมกายแบบนั้น แต่ทำไม....
“ ทำไมหมอนี่น่ารักอย่างนี้นะ ”
“ เฮ้ย นี่มันตีสามกว่าแล้วหรือเนี่ย ” ชายหนุ่มตกใจไม่ใช่น้อยเพราะนี่เป็นเวลานอนอันแสนจะมีค่าของเขาแท้ๆ แต่ทำไมต้องมายืนรอคนที่เป็นลูกหนี้ของตัวเองแบบนี้ คิดได้จึงตั้งท่าจะเดินเข้าไปหาฮยอกแจ แต่เสียงที่ได้ยินมาจากหญิงชราอีกคน ทำให้เขาชะงักเท้าลง
“ ได้เวลาเก็บของกลับบ้านแล้วล่ะฮยอกแจ ”
“ ครับ ”
“ งั้นฉันให้เวลานายอีกนิดแล้วกัน ”
“ เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย ” ฮยอนจุงบ่นกับตัวเอง
“ ปล่อยให้รอตั้งนาน..... ” ร่างสูงลุกขึ้นยืนบิดเอวไปมาเพื่อไล่ความเมื่อยล้า สายตามุ่งตรงไปยังคนตัวเล็กที่ยังคงล่ำลาเจ้าของร้านอยู่
“ หยุดสองวันหรือ??? ” ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กๆเมื่อได้ยินบทสนทนานั้น
“ อ๊า ~ ป้า ไปได้สักที ผมจะได้ทำธุระกับหมอนี่สักหน่อย ” ขายาวตั้งท่าจะเดินอีกครั้งเมื่อฮยอกแจก้มตัวลาหญิงวัยกลางคน นี่เป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ที่ฮยอนจุงต้องมาชะงัก ติดๆขัดๆอยู่แบบนี้
“ ไม่สิ ถ้าออกไปตอนนี้ แล้วจะบอกหมอนั่นว่ายังไง ออกมาเดินเล่นเรอะ .... บ้าน่า ” เมื่อคิดหาวิธีเดินเข้าไปหาฮยอกแจไม่ได้ ฮยอนจุงจึงทำได้เพียงแอบเดินตามคนตัวเล็กเพื่อไปยังหอพัก แต่เมื่อเดินตามก็เหมือนกับว่าฮยอกแจจะร็ตัว ชายหนุ่มรีบหลบเป็นการด่วน
“ เฮ้อ !!! เกือบไปแล้ว.... ” ชายหนุ่มโพล่งลมออกมาจากปาก เมื่อหลบคนตัวเล็กได้ แต่เพียงไม่นาน ร่างบางที่เขาเดินตามก็วิ่งหายลับไปกับตา ฮยอนจุงจึงต้องรีบวิ่งตามแต่ก็ไม่ทันอยู่ดี ร่างสูงวิ่งกระหืดหระหอบมาถึงหอพักของลูกหนี้ตัวดีของตน ก่อนจะก้มลงหอบพร้อมบ่นกับตัวเองเบาๆ
“ คนบ้าอะไรวะ วิ่งเร็วฉิบ!!!! ฉันอุตส่าห์ไปหา แถมไม่ได้เข้าไปรบกวนเพราะเห็นกำลังทำงาน แล้วดูเด๊ะ พอจะมาส่งก็วิ่งหนี อกตัญญูจริงๆ ”
จ๊อกกกกก ~ ~ ~ ~ เสียงท้องร้องทำให้ชายหนุ่มยกมือลูบท้องเบาๆก่อนจะบ่นตัวเองออกมาอย่างหัวเสีย
“ แล้วคืนนี้ฉันมาทำอะไรกันแน่เนี่ย คิมฮยอนจุง ”
……………………………………………โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
จบไปอีกหนึ่งตอน โดยที่ไม่ดราม่ามาก
จะพยายามเข็นฟิคเรื่องนี้ให้เป็นฟิคใสๆให้เร็วที่สุด
เพื่อแฟนๆที่รักของเรา ^^
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและทุกคอมเม้นนะคะ
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะคะ
แม่ยกฮยอกตอบเม้น
| ||||
| ||||
| Name : The' Prince {Tan~}< My.iD > | |||
~~
~~
| ||||
| ||||
| Name : i'm KimHee< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : Beta Hansell< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : ae snoopy [ IP : 101.108.34.199 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : EternaL< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : HyukHyakforever< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : grabbb< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : กะแหล่ง< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : Auto-Hyuk< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : akiko (รักน้องคยูนะ) [ IP : 223.206.0.159 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : moonoy [ IP : 180.180.124.137 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : Le3 LeeBuL< My.iD > | |||
haeeun+bumhyuk-kuyhyuk ...
| ||||
| ||||
| Name : lucky_ann< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : Moo-NooK< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : mhoomin [ IP : 125.24.91.44 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : HanChul4ever< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : ... [ IP : 118.173.104.92 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : jimm_my< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : กะตังค์ คูก้า คร๊าฟ< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : kyupa< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : ่jkjan< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : kikkayu [ IP : 110.49.131.165 ] | |||
| |||
| Name : Dongแด็ง< My.iD > | ||
| ||||
| ||||
| Name : Aor*haehyuk*< My.iD > | |||
ความคิดเห็น