(SNSD & SJ) One love...เพราะรักแท้มีเพียงครั้งเดียว

ลำดับตอนที่ #3 : chapter1 feat วอนเจส 100%

CHAPTER 1

 

สิบสองปีก่อน...

"โอ้ย!" ร่างเล็กผอมบางของเด็กชายวัยสี่ขวบล้มลงก้นกระแทกพื้นเมื่อถูกมือหนาของเพื่อนวัยเดียวกันผลัก เด็กน้อยเงยหน้ามองเพื่อนร่วมห้องทั้งสามอย่างงุนงงแกมไม่เข้าใจ
            เขาแค่ช่วยเก็บลูกบอลให้เท่านั้นทำไมต้องผลักเขาด้วย...

“นี่ ไอ้ลูกแหง่ๆๆ ไปไกลๆเลยอย่ามาเล่นแถวนี้”

“ฉันไม่ใช่ลูกแหง่นะ!” เสียงใสเถียงน้ำตาคลอเบ้า

“แกมันลูกแหง่ ไอ้ลูกติดแม่ ไอ้ขี้แย ไม่มีคนเล่นด้วย แบร่!!!”

“ฉันไม่ใช่คนขี้แยซะหน่อย...ฮึก...ฮือๆ” ยังไม่ทันขาดคำน้ำตาใสๆก็ไหลพรากสร้างเสียงหัวเราะให้เด็กชายทั้งสามตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

“ฮ่าๆ ดูสิ แค่นี่ก็ร้องซะแล้ว ไอ้เด็กขี้แย คยูฮยอนจอมขี้ยะ...”

“หยุดนะ!!!พวกนายทำอะไรเพื่อนฉัน!!” ร่างเล็กๆบอบบางตะโกนก้องตรงเข้าผลักเด็กชายที่โตกว่าอย่างไม่เกรงกลัว น่าแปลกที่เรี่ยวแรงของเธอมหาศาลจนเด็กน้อยนั้นเซถอยไปหลายก้าว

“โอ้ย! ยัยยุนอา!” เจ้าของชื่อกอดอกจ้องหน้าตอบอย่างไม่เกรงกลัวแม้คนตรงหน้าจะใหญ่กว่า มือน้อยชี้ไปข้างหน้าก่อนสั่งเสียงเข้ม

“ถอยไปนะไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณครูว่านายรังแกเพื่อน”

เด็กน้อยทั้งสามจ้องหน้าเด็กสาวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแต่ร่างเล็กตรงหน้าหากลัวไม่ จ้องตอบราวกับจะฆ่ากันด้วยสายตา ในที่สุดเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นหัวโจกก็พูดขึ้น

“เชอะ...ฉันไปก็ได้” เสียงใสเอ่ยอย่างหงุดหงิดปรายตาไปมองคนข้างหลังเด็กสาวก่อนจะยิ้มเยาะ “ฝากไว้ก่อนเถอะ”

พูดจบร่างอ้วนปุกลุกทั้งสามก็หันหลังเดินจากไปโดยหันมาจ้องหน้าทั้งสองด้วยแววตาอาฆาตเป็นระยะๆจนระทั่งลับหายเข้าไปในตึกเรียน

“ฮึก...” เสียงสะอื้นด้านหลังทำให้เด็กหญิงร่างเล็กหันกลับไปมองก่อนจะเท้าสะเอวมองใบหน้าที่ยังเปรอะเปื้นคราบน้ำตาของเด็กชายพลางถอนหายใจ

“นี่เลิกร้องซะที...พวกนั้นไปหมดแล้วน่า”

“ฮือๆ”

“อ้าวๆ เค้าบอกให้หยุดไง นายนี่!” ยุนอาบ่นอย่างหงุดหงิด มือน้อยควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าก่อนจะส่งให้เด็กชาย

“เอ้า! เอาไป เช็ดน้ำตาซะ” เด็กชายโจวคยูฮยอนมองผ้าในมือน้อยที่ถูกส่งมาให้ก่อนจะหยิบรับอย่างกล้าๆกลัวๆ เด็กหญิงอิมยุนอายิ้มกว้างปล่อยเสียงหัวเราะคิกๆ

“ขะ...ขอบใจ”

“ขี้แยไปได้”เสียใสบ่นกระปอดประแปดก่อนร่างเล็กจะวิ่งกลับไปเล่นกับเพื่อนๆตามเดิมโดยไม่ทันได้เห็นดวงตากลมโตของเด็กชายซึ่งมองตามแผ่นหลังเล็กๆนั้นไปด้วยความชื่นชม คยูฮยอนน้อยยิ้มกว้างขณะบรรจงเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้ในกระเป๋าเสื้ออย่างทะนุถนอม

ดวงหน้าเล็กๆซึ่งกำลังแย้มยิ้มพลางส่งเสียงหัวเราะนั้นทำให้เด็กน้อยอย่างคยูฮยอนพลอยยิ้มไปด้วย เด็กสาวหันมามองเขาอีกครั้งพลางกวักมือเรียก คยูฮยอนมองแดดจัดตรงหน้าก่อนส่ายหน้าเบาๆ เด็กหญิงเบ้ปากแลบลิ้นใส่เขาก่อนจะวิ่งเล่นกับเพื่อนๆต่อ

เด็กชายตัวเล็กอมยิ้มชันเข่าขึ้นกอดตัวเอง นัยน์ตากลมโตมองตามหลังเล็กๆสลับกับรอบๆตัว ใบหน้ากลมป้อมเศร้าหมองลงจนต้องก้มหน้าซ่อนน้ำตา

เธอเหมือนพระอาทิตย์และเขาเป็นเพียงเงา...

ทำได้แค่มอง ไม่อาจอยู่ใกล้ ไม่อาจเคียงข้าง...

‘พวกนายทำอะไรเพื่อนฉันนะ!’

เพื่อนเหรอ...

คำๆนี้เขาไม่เคยได้รู้จักมาก่อน ไม่มีใครสนใจจะเรียกเขาไปเล่นด้วย ไม่มีใครพูดคุยกับเขาดีๆและไม่เคยมีใครช่วยเหลือเขาเหมือน...เธอ

เพราะ...เธอ

เขาถึงรู้สึกว่าการมาโรงเรียนไม่น่าเบื่ออีกต่อไป

ขอบคุณที่นับคนขี้แยอย่างฉันเป็นเพื่อนนะ...ยุนอา

 



           “คยูฮยอน!” เสียงใสตะโกนอยู่ด้านหลังตามมาด้วยฝีเท้าวิ่งทั่กๆเข้ามาหา เจ้าของชื่อเรียกหันไปมองร่างเล็กซึ่งกำลังส่งสายตาค้อนๆมาให้

           “ทำไมไม่รอกันก่อนล่ะ คิดจะทิ้งให้เค้ากลับคนเดียวเหรอ” เด็กหญิงทำปากยื่นอย่างงอนๆแสร้งว่าโกรธหนักหนา คยูฮยอนนึกว่าเด็กสาวโกรธจริงก็หน้าหมองเศร้าลงทันที
            “ขะ...ขอโทษนะ ฉะ...ฉัน” พูดไปน้ำตาคลอไปไม่รู้จะตอบคนตรงหน้าว่ายังไง ยิ่งเมื่อเห็นเด็กหญิงทำท่าว่าไม่สนใจนักหนาเดินดุ่มๆไปก่อนก็ทำให้เขื่อนเล็กๆทะลักน้ำตาไหลพราก
            “ไม่รู้ล่ะ งอนแล้ว”
            “ฮึก...โฮ!” เสียงร้องไห้แปดหลอดดังลั่นสนั่นหวั่นไหวกึกก้องไปทั่วทางเดิน
            “แย่แล้วไง...” ยุนอาชะงักกึกพึมพำกับตัวเองร่างเล็กมองรอบๆตัวซึ่งมีผู้คนหันมองมาทางเธอด้วยสายตาแปลกๆ...แกล้งจนได้เรื่อง...
            “มาทางนี้เร็ว” เด็กหญิงวิ่งไปลากเด็กชายตัวน้อยซึ่งยังร้องไห้ไม่หยุดพาวิ่งออกไปที่อื่นแทบไม่ทัน
            ร่างเล็กซอยฝีเท้าตามหลังกันไปจนถึงสวนสาธารณะกว้างก่อนจะหอบแฮ่กๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทราย เด็กชายยังก้มหน้าซ่อนน้ำตาพลางสะอื้นฮักๆทำเอาเด็กหญิงมองตามด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะคิดอะไรขึ้นได้
            ยุนอาก้มตัวขยุกยิกอยู่เหนือพื้นทรายครู่หนึ่งก่อนจะสะกิดคยูฮยอนให้มอง ใบหน้าเล็กๆซึ่งเปื้นน้ำตาหันมามองอย่างสนใจ
         อย่าร้องนะ...เค้าล้อเล่น
           ตัวอักษรถูกเขียนบนพื้นทรายอย่างบรรจง เด็กหญิงส่งสายตาอ้อนวอนก่อนจะเขียนต่อว่า
         ขอโทษ...อย่าโกรธเค้าเลยT_T
           คยูฮยอนอมยิ้มพลางพยักหน้าส่งเสียง”อื้อ”ออกมาเบาๆ
           “เย้!เรายังเป็นเพื่อนกันสินะ”
           เด็กชายพยักหน้าเบาๆ ไม่กล้าสบสายตาของเด็กหญิงซึ่งกำลังยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ ยุนอาโน้มตัวลงเขียนอะไรอีกนิดหน่อยก่อนจะรีบฉุดเด็กน้อยให้ลุกขึ้นพากันกลับบ้านโดยที่คยูฮยอนไม่ทันได้เห็นว่าเธอเขียนอะไรไว้
           “พรุ่งนี้ที่บ้านเค้าจะมีปาร์ตี้”
           “ปะ...ปาร์ตี้อะไรเหรอ?”
           “งานคริสต์มาสไง...แม่บอกว่าแม่นายก็จะมา นายต้องมาด้วยนะ”
           “อือ”
            “ห้ามผิดสัญญานะ เค้าจะรอ”
            “อืม”
            “แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ” ยุนอาโบกมือให้เด็กชายอย่างร่าเริงก่อนจะรีบเข้าบ้านจึงไม่ทันเห็นสายตาของร่างเล็กที่ฉายแววกังวล
          พรุ่งนี้...วันเกิดเขานี่นา
            “มะม๊า”เสียงใสตะโกนเรียกหาแม่ทันทีที่เข้าไปในบ้าน
            “จ้า...อยู่นี่ลูก”เสียงตอบรับจากในห้องครัวทำให้เด็กสาวยิ้มกว้างวิ่งเข้าไปหาแม่แทบจะทันที
            “มีอะไรเหรอจ๊ะ เรียกแม่ซะลั่นบ้านเชียว” มารดาสาวถามทันทีที่เห็นหน้าลูกสาวคนเดียวของบ้าน
            “มะม๊าได้ซื้อ’ไอ้นั่น’มามั้ยค่ะ” ยุนอาถามอย่างกระตือรือร้นน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างปิดไม่ปิด ผู้เป็นแม่อมยิ้มก้มลงหยิบกล่องเล็กๆมาส่งให้
            “นี่ไงจ๊ะ’ของ’ที่ลูกอยากได้” ร่างเล็กตาวาวเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในกล่องก่อนจะเย่งขึ้นหอมแก้มมารดาอย่างมีความสุข
             “ขอบคุณค่ะ หนูเอาไปห่อก่อนนะค่ะ”ว่าพลางวิ่งลุ่นๆจะไปที่ห้อง
             “เดี๋ยวก่อนลูก!”
             “ค่ะ!”
             “บอกแม่ได้มั้ยว่าลูกจะเอาไปให้ใคร?” คำถามของแม่ทำให้เด็กหญิงก้มลงมองกล่องเล็กๆในมือซึ่งเธอถือมันอย่างทะนุถนอม ริมฝีปากเล็กแย้มยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงใบหน้ากลมๆป้อมๆของคนนั้น
             “เพื่อนค่ะแม่”
           เพื่อนรักที่สุดด้วย

 
ย้อนกลับไปที่สวนสาธารณะ...

  “คิกๆ”
           “หัวเราะอะไรอยู่เหรอเจส” เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางสาวเท้าเข้ามาหาหญิงสาวร่างบอบบางงดงามเจ้าของเสียงหัวเราะอย่างสงสัย
            “ก็...มาดูนี่สิค่ะวอน เด็กที่ไหนไม่รู้มาเล่นบอกรักกันตรงนี้ น่ารักจริงๆ”
            “ไหนขอผมดูมั่งสิ” ว่าพลางเอี้ยวตัวมองผ่านหลังแฟนสาว ซีวอนกลั้นยิ้มก่อนจะฉวยโอกาสหอมแก้มใสฟอดหนึ่งอย่างรักใคร่
            “ใช่ น่ารักจริงๆ”
             “วอนนี่อายเค้ามั่งสิค่ะ คนอยู่เยอะแยะ” หญิงสาวตีแขนเข้าให้อย่างหมันไส้ คนตัวโตหัวเราะจับมือเล็กๆขึ้นมาจุมพิตเอ่ยกลั้วหัวเราะ
             “งั้นเราไปที่ๆไม่มีคนเห็นกันดีกว่า”
             “ใครจะไปกับคุณ ฝันไปเถอะ” คนตัวเล็กย่นจมูก ซีวอนฉวยโอกาสหอมแก้มอีกฟอด
             “ว้าย!” คนไม่ทันตั้งตัวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่องครั้นสบนัยน์ตาแสนรักนั่นเข้าก็ใจอ่อนยวบหน้าแดงก่ำ
             “หอมจัง”เสียงทุ้มเอ่ยยิ่งทำให้หัวใจเจ้ากรรมเต้นสะดุด เจสสิก้ารีบดึงมือออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มสะบัดหน้าใส่กลมเกลื่อนความเขิน
             “คนฉวยโอกาส! ไม่คุยด้วยเล่า”
           น่ารัก...
              ซีวอนมองตามแผ่นหลังเล็กๆที่รีบวิ่งหนีไปนั้นอย่างมีความสุข ก่อนจะก้มลงมองแผ่นทรายตรงหน้าอมยิ้มน้อยๆอีกครั้ง
           น่ารักจริงๆนั่นแหละ ชายหนุ่มพึมพำกับตัวก่อนจะรีบตามหลังแฟนสาวไป

     ผืนทรายตรงนั้นปรากฏรอยขีดเขียนเล็กๆลายมือไม่ต่างจากเด็กประถมอยู่สองสามรอยซึ่งทำให้ผู้พบเห็นอมยิ้มไปตามๆกัน
            อย่าร้องนะ...เค้าล้อเล่น

     ขอโทษ...อย่าโกรธเค้าเลยนะT_T

 และ…

รักนายจัง...เพื่อนรักของฉัน



 

 

Talk with writer

รักครั้งแรกของอิมยุนกับโจวกี้ ฮ่าๆ แอบแก่แดดนิดหน่อยเพราะตั้งแต่สี่ขวบ
แถมวอนเจสตามสัญญา คริคริ 


อยากรู้ว่ากี้ป่วยเป็นไรรอตอนหน้านะค่ะ


ปล.คู่น้องซอยังไม่สรุปผลนะค่ะ จะสรุปวันที่ไรเตอร์จะลงตอนที่สาม ประมาณอีกสองอาทิตย์
เชียร์ใครก็อย่าลืมโหวตกันด้วยนะค่ะ
เห็นมีคนเชียร์มินซอด้วย ไรเตอร์ขอโทษนะค่ะT_T
ไม่ทันคิดคู่นี้มาก่อนเลย ไว้โอกาสน้าไรเตอร์จะจัดคู่นี้ให้นะ ฮิๆ

คุณซอ ยงซอ คะแนนสูสีกันจริงๆ