We Got Married [ A :: Minho x Key ]

ลำดับตอนที่ #3 : [ WGM ] Message Up now

nu eng     
                   

      @ บ้านพักตากอากาศ

  หลังจากที่ภารกิจแรกเสร็จสิ้นลง  มินโฮและคีย์บอมก็กลับมายังที่พัก

"คีย์อาหารเย็น....เสร็จยัง"มินโฮตะโกนข้ามห้องขณะที่ตัวเองนั้นกำลังอยู่ในท่ากึ่งนั่้งกึ่้งนอน
"แปปนึงเสะ"
"นี่มันหลายแปปแล้ว"
มินโฮลุกจากโซฟาเพื่อเดินเข้าหาคีย์ที่ครัว
       
      "อ๊าหอม"
"แน่นอน..ระดับนี้แล้ว"คีย์ว่าพลางหันมา
ริมฝีปากชมพูธรรมชาติที่เผยอขึ้นทำให้มินโฮหลงไหลนั้นรวมกับคิ้วที่ขมวดเล็กๆ
"...."มินโฮไม่มีท่าทีจะว่าอะไรเพียงแค่ดันคิมคีย์จนชิดเค้าน์เตอร์แล้วโยนผ้าเช็ดโต๊ะครุมกล้องตัวนั้น

       "มินโฮนายจะทำอะไรน่ะ"
คีย์พูดขึ้นหลังจากมองการกระทำมินโฮอยู่นาน
"...."มินโฮไม่ตอบอ่ะไรเช่นเคยเค้าทำเพียงแค่ยื่นใบหน้านั้นข้ามาหาคีย์

  "ป๊อก..อิ๊ย๊า..แกจะทำอะไร"คีย์ใช้ก้านทัพพีเคาะหัวมินโฮทีนึงก่อนจะท้าวเอวบ่นอุบอิบใส่มินโฮ
ดูแล้วเหมือนคุณแม่กำลังดุลูกชายที่ดื้อก็ไม่ปาน
"โอ๊ยเจ็บ...ชิ"มินโฮสถบ

     "รู้ว่าเจ็บก็ดีจะได้ไม่ทำ..สมน้ำหน้า"
"ติ๊งๆ "เสียงเมสเสจมินโฮดังขึ้น
เค้าคว้าแบล็คเบอร์รี่สีดำ ออกมาดู
 "แทมินส่งข้อความมาแหนะ"
"ส่งมาว่าไง..."


_________  อัพเพิ่ม

"มิสคอลไปทำไมไม่รับ  อ่า...เดี๋ยวฉันไปโทรกลับก่อนแล้วกัน"มินโฮว่าแล้วก็เดินออกไป
"ชิิชิชิ"คีย์คนซอสครีมไปมาอย่างเสียอารมณ์
"ใครกันแน่ที่เป็นภรรยานายห๊ะ....ฮึ่ย"

สิบนาทีผ่านไป


"เคร้ง"เสียงจานกระทบกับโต๊ะดึงความสนใจมินโฮก่อนที่เค้าจะกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ

ทำไมคีย์ต้องหงุดหงิด  หงุดหงิดเพราะอะไร
ไม่มีคนให้ทะเลาะก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ
เค้าก้มหน้าก้มตาม้วนเส้นพาสต้าในจาน
แต่สุดท้ายก็
"แท๊ง..แท๊ง..แท๊ง"คีย์ตะโกนเสียงดัง
มันคือสัญญาณหมดเวลานั้นเอง
"แปปนึงครับคุณภรรยา"มินโฮตอบกลับเสียงนั้น
"เหอะๆ"
[ไม่ทันไรเปลี่ยนสรรพนามกันแล้วเหรอ]
"อยากลองเรียกมั้ยล่ะ"มินโฮว่าพร้อมยิ้มเล็กๆ
"เรียกกะใครให้เรียกกับสองฮยองต้มจืดนั้นน่ะเหรอ"
"ฮ่าๆๆ"
"มินโฮนายจะกินมั้ยพาสต้าที่ฉันทำเนี่ยฉันให้เวลานายแค่ห้าวิ"
"สิบเถอะนะ"
"แปดๆๆ"
"สี่"
"ห้าเถอะ"
"สาม"
"แค่นี้นะแทมิน"มินโฮว่าพลางกดวางสาย  คนตรงหน้าเผลอตัวยิ้มอย่างพอใจ

_____   อัพเพิ่ม  (พิมพ์ผิดเยอะเลย)  
  

คนตรงหน้าม้วนพาสต้ากินอย่างอร่อย 

ส่วนมินโฮนั้นอยู่ในสภาวะอารมณ์บูดบึ้ง  
"นายจะกินมั้ย...ทำหน้าอย่างกะมันไม่อร่อยอย่างนั้นแหละ"คีย์วีนใส่มินโฮอีกรอบ
"เปล่านิ...ฉันแค่กังวลภารกิจพรุ่งนี้"มินโฮว่า

   อะไรกันกังวลว่าจะทำไม่ได้หรือว่าเมื่อไหร่มันจะจบกันแน่ ชิชิ  คีย์ยังคงคิดเป็นตุเป็นตะเรื่องทรูมิน
"เฮ้อ..พรุ่งนี้ใครจะมานะ..ต้องไปรับที่สนามบินด้วย"
"หามีคนมาด้วยเหรอ"คงไม่ใช่ไอ้เห็ดนะ
"อื้ม..."
"พรุ่งนี้ฉันไม่อยากตื่นเช้า"
"แล้วปกตินายตื่นเช้าซะที่ไหน"มินโฮว่าพลางม้วนเส้นพาสต้าต่อไป
"ชิ..ทีตัวเองล่ะนอนก้นโด่งแล้ว..ปลุกก็ไม่เคยตื่น"
"ใครบอกกัน..ตื่นนานแล้ว....แค่คิดถึงความฝันเลยฝันต่อ"
"มันต่างกันรึไง"

                 "นาย...มินโฮ"คีย์เรียกพร้อมชี้หน้า
"หือ..มีอะไรเหรอ"
"ล้างจานด้วย  แค่นี้แหละฉันง่วง"คีย์สั่งเสียแล้วก็เดินออกไป
"อะไรว่ะ..ถ้วยชามเท่าภูเขากินแล้วปัดตูดหนีเลย..เฮ้อ"มินโฮบ่น
"พูดมากน่า..เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่ต้องกินมันดีมั้ย..ข้าวเช้าน่ะ"
"รามยอน..รามยอน..รามยอน..รามมยอนกระดูกหมูอร่อย.."(เสียงมินโฮร้องเพลง)
"ช้านนนนนนนนนนง่ววงนอนหนวกหู"
"รามยอน..รามยอน...เส้นสีเหลือง"
"หุบปากเดี๋ยวนี้"คีย์ตะโกน
"ฉันจะกินรามยอน...เส้นสีเหลืองๆ...ฉันชอบกินรามยอน"มินโฮยังคงแหกปากต่อไป
"ถ้านายไม่หุบปากอย่าหวังว่าทุกๆวันของนายจะได้อาหารครบห้าหมู่กับคนอื่นเค้าเลย"
"............"
"แหกปากอีกก็กินแค่รามยอนของนาย..กินให้มันทุกวีันเลยนะกินจนหมด..เข้าหูมั้ย"
"เก็ตแล้วครับคุณภรรยา"
"เออดี"
"เพราะยังไง...ฉันยังอยากกินไก่ทอดอยู่ดี"มินโฮบ่น
"หุบปาก"  คีย์เค้าบ่นนิดๆคีย์ถึงกับถลึงตาใส่แล้วตวาด   ช่างโหดจริงๆ
"คิคิคิคิ"โหดจนมินโฮหัวเราพคิกคัก
_______________________________________________
จบแล้ว  รู้สึกเหมือนมันสั้นเลย  
เป็นกำลังใจให้หน่อยนะค่ะ  กดคอมเม้นท์กันเยอะๆ  
ไรท์เตอร์ใกล้จะอู้เพราะคอมเม้นท์ไม่กระดิก