ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [❤]_____Hard Stop►Chapter 1
too ns.
------------------------------CENCER------------------------------
...ร่างสูงถอดถอนแกนกายออกก่อนจะเดินออกห่างจากร่างเล็ก...สะโพกมนกระแทกลงกับพื้นเมื่อไม่มีที่ประคอง
Chapter 1
บรรยากาศหลังโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งที่แสบสงบสุข...ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ดูจะร่มเย็นมากที่สุดถูกจับจองด้วยร่างสองร่าง...รุ่นน้องปี1และรุ่นพี่ปี3 ทั้งสองหลีกหนีบรรยากาศที่แสนวุ่นวายในโรงอาหารมานั่งทานข้าวด้วยกันที่นี่ประจำ...แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่เคยรู้เลยว่าเขามาที่นี่เสมอ
“พี่เรียวอุค ทานนี้สิครับ”
มือหนายื่นขนมปังไส้ครีมให้คนตรงหน้า...รอยยิ้มเล็กประดับขึ้นบนใบหน้าหวานก่อนจะอ้าปากงับขนมปังแสนหวานไปพร้อมเอ่ยขอบคุณเพื่อนสนิทของตน...เขาคือเพื่อน คนเดียวที่เรียวอุคมี
“ขอบใจนะ ซีวอน~”
“ครับผม~ต่อไปนี้ผมจะดูแลพี่เองนะ...ใครรังแกก็บอกผมได้แล้วเลย!”
.
.
.
.
.
เสียงสะท้อนอยู่ในหัวเต็มไปหมด...’ใครรังแกก็บอกผมได้เลย’…สิ่งที่โดนกระทำอยู่ตอนนี้ใครจะช่วยได้กัน
------------------------------CENCER------------------------------
...ร่างสูงถอดถอนแกนกายออกก่อนจะเดินออกห่างจากร่างเล็ก...สะโพกมนกระแทกลงกับพื้นเมื่อไม่มีที่ประคอง
“โอ๊ย!”
เสียงเล็กหลุดออกมมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้ง...ใบหน้าคมเลื่อนเข้าหาก่อนจะกดจูบแรงๆที่ริมฝีปากบาง
“หึ!บอกแล้วไงว่าอย่าร้องให้ฉันได้ยิน...เธอต้องโดนลงโทษ!”
“ฮึกๆ อย่า”
มือเล็กดันอกแกร่งออกห่างจากตัวเขารู้สึกกลัวมากเหลือเกิน...พยายามไม่ร้องแล้วแท้ๆแต่มันเจ็บจนทนไม่ไหว
“ไม่ต้องกลัว...ไม่ใช่ตอนนี้!เลิกเรียนฉันจะไปรับเธอ ถ้าหนีได้เห็นดีกัน!”
มือหนาสวมเสื้อผ้าให้ร่างบางจนเสร็จ...ยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับดึงร่างเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา
“ยืนสิ”
“ผะ ผมยืนไม่ไหว”
“งั้นนอนอยู่ตรงนี้แล้วกัน!!!”
เสียงทุ้มกระแทกอย่างจนน่ากลัว...พร้อมกับสะบัดแขนเล็กออก...ร่างทั้งร่างล้มลงกระแทกพื้นอีกครั้ง
ปึง!!!
ประตูห้องเปลี่ยนเสื้อถูกปิดลง...ใบหน้าคนที่คอยห่วงใยลอยเข้ามาในห้วงความคิด...ขอโทษนะซีวอน ฉันรักเขาไปแล้ว
“ฮึก ฮือๆ”
ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงไป...ร้องไห้ให้กับความใจร้ายของเขา คนที่ตัวเองรัก...และเลิกรักไม้ได้สักที
เพราะอะไร...ทำไมพี่ต้องเกลียดผม ทำไม?...คำถามก่อขึ้นในหัวใจดวงเล็กมากมาย...ล้มตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะค่อยๆหลังตาลงช้าๆ อยากลืมความเจ็บปวดทั้งหมด...ทุกสิ่งมันเป็นแค่ความฝัน
แต่ก็คิดผิด...สิ่งที่เผชิญอยู่มันคือความจริง
.
.
.
.
.
“พี่ดูไม่ค่อยดีเลย? ไหวหรือเปล่าครับ”
ซีวอนพยุงร่างเล็กขึ้นจากโต๊ะนักเรียนหลังจากการเรียนวันนี้สิ้นสุดลง
“ฉันไหว^ ^”
รอยยิ้มถูกส่งให้เพี่ยงชั่วครู่ก่อนจะหายวับไปอย่างรวดเร็ว...รอยยิ้มที่แต่ก่อนซีวอนได้รับมันเสมอ...แต่ช่วงหลังๆมันเกิดอะไร ทำไม?เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนั้นอีกเลย
“พี่ยังไม่ตอบผมนะ...ว่าพี่ไปนอนอยู่ในห้องนั้นได้ไง”
ถามด้วยความสงสัย...หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จร่างเล็กก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย...ไปเจออีกทีก็นอนหลับอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อซะงั้น...หาแทบตาย
“เอ่อ ฉันแอบไปงีบนะ...ที่นั้นมันปลอดอาจารย์ดี”
“แน่ใจนะ?”
“อื้ม~นายกลับไปได้แล้ว...ฉันไม่เป็นไร”
“ผมไปส่งพี่ก่อน”
“นายต้องเข้าชมรมไม่ใช่หรอ? ไปเถอะ ฉันกลับเองได้~”
“ได้ไงเล่า~ให้ผมไปส่งนะ ไปกันเถอะ”
มือหนาฉุดข้อมือเล็กให้เดินตามพร้อมกับถือกระเป๋าของเรียวอุคไว้ด้วย...ร่างเล็กเงยหน้ามองนาฬิกา ความคิดแล่นเข้าสู่สมองอย่างรวดเร็ว...’เลิกเรียนฉันไปรับเธอ!’
“ซีวอน”
แขนเล็กยื้อแรงของซีวอนไว้...ใบหน้าคมหันมาหาคนตัวเล็กทันที
“มีอะไรครับ?”
“ฉะ ฉันกลับเองดีกว่า”
“ไม่เอาหน่า...ก็ผมบอกแล้วว่าจะไปส่ง”
“ฉันขอร้อง~”
“พี่เป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า ฉะ ฉันแค่...อยากกลับคนเดียว”
“พี่มีนัดใช่ไหม?”
“เอ่อ...”
“ใช่!เค้ามีนัดกับฉัน”
“พี่เยซอง”
เรียวอุคเอ่ยเสียงแผ่ว...ซีวอนค่อยๆปล่อยมือจากข้อมือบางเบาๆ พร้อมกับหันตามเสียงที่ประตูกว้าง
“พี่เยซองจะรับเรียวอุคกลับหรอฮะ”
“ใช่!”
“งั้นฝากด้วยนะฮะ...ผมไปนะพี่เรียวอุค บายครับ”
“อืม”
เยซองตอบรับเบาๆ...ซีวอนไม่ได้กลัวเยซองเพียงแต่ไว้ใจรุ่นพี่คนนี้เอามากๆ...พี่เยซองรุ่นพี่ที่เขารู้จักเป็นคนแรก เพราะความเอาใจใส่รุ่นน้องและความใจดีของเขา แต่พักหลังๆเราเริ่มห่างกัน...จนไม่สามารถพูดกันได้ทุกเรื่องเหมือนเมื่อก่อน...หรือคนที่เปลี่ยนไปคือผมกันแน่
ซีวอนเดินออกจากห้องก่อนจะตรงเข้าสู่ชมรมของตน...ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมอยากเปลี่ยนทุกเรื่อง ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม...พี่เรียวอุคที่มีรอยยิ้มสวยงาม ผมอยากได้คนๆนั้นคืน ต้องทำยังไง
.
.
.
.
.
“ยั่วมันหรอ?”
คำถามแรกที่ทักทาย...ห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กมีเพียงคนสองคน ร่างสูงมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้างุด...มือหนาบีบแก้มเล็กให้เชิดขึ้น
“ผะ ผมเปล่า ฮึกๆ”
“หึ!อยากรึไง...ตอนกลางวันไม่พอใช่ไหม?”
“ฮึกๆ”
“ฉันเตือนเธอแล้วไง!...อย่ามาร้องไห้ให้ฉันเห็น!”
“ฮึกๆ ฮือๆ”
น้ำตาไหลอาบแก้มนุ่มเมื่อแรงบีบทวีคูณขึ้น...ความเจ็บมันสะเทือนไปทั่วโครงหน้าสวย ดวงตากลมไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า...กลัว สายตาแบบนั้นมันทำให้เค้ากลัว สายตาที่ไม่อยากได้รับ...แต่ก็ได้รับมันเสมอ
“เธอกำลังทำฉันโมโห!...หยุดร้อง! ฉันสั่งให้เธอหยุด”
“ฮึกๆ ฮือ อุ๊บ!”
เสียงสะอื้นถูกปิดด้วยริมฝีปากหนาที่ประกบลงไป...ลิ้นหนาเข้ากวาดต้อนน้ำหวานในโพรงปากมือที่บีบแก้มนุ่มเลื่อนไปรั้งท้ายทอยเพื่อให้ลิ้นชื้นสามารถเข้าไปลึกกว่าเดิม
“อืม~ อื้อ~”
มือเล็กยกขึ้นดันอกแกร่งเมื่อหมดอากาศหายใจ...ร่างสูงผละริมฝีปากออกช้าๆ ลิ้นหนาไล่เลียไปทั่วริมฝีปากเล็ก...ในขณะที่ร่างเล็กพยายามกอบโกยอากาศเข้าไป
“อื้อ~พอแล้ว”
“มีสิทธิ์สั่งฉันหรอ?”
“ขะ ขอโทษ”
“หึ!คืนนี้เธอต้องนอนบ้านฉัน”
“โทรบอกแม่ซะ”
“ผมไม่…”
“หุบปากแล้วทำตามฉันสั่ง!”
“.....”
มือเล็กจำใจรับโทรศัพท์ที่ร่างสูงยื่นให้พร้อมกับโทรออกเข้าบ้านของตน
“ยอโบเซโย~”
“แม่ครับ!...ผมไม่กลับบ้านนะ จะไปนอนบ้านรุ่นพี่”
“คนไหนลูก?”
“พะ พี่ของซีวอนฮะ”
“อ่า~ได้จ๊ะ...ซีวอนไปด้วยรึเปล่า?”
“เปล่าครับ...”
“งั้นดูแลตัวเองนะ...อย่านอนดึกหละลูก”
“ครับ...ผมรักแม่ฮะ”
“จ๊า~แม่ก็รักลูก^^”
“บายครับ”
“จ๊า~”
ร่างเล็กส่งเครื่องมือสื่อสารคืนสู่เจ้าของ...ร่างสูงรับมันก่อนจะดันเข้ากระเป๋ากางเกงไป
“ไปกันได้แล้ว...!”
“.....”
มือหนาดึงร่างเล็กให้เดินตามตนไป...คนตัวเล็กก้มหน้ามองพื้นตลอดทั้งทาง ร่างกายเริ่มสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว พรานให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ
“ถ้าน้ำตาโดนมือฉันเมื่อไหร่ คืนนี้เธอโดนหนักแน่!”
“ฮึก!”
มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาให้หมดจากใบหน้าของตน พยายามสะกดเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกมา
“เข้าไป”
ร่างสูงเปิดประตูรถสปอร์ตสีดำสนิทก่อนจะดันร่างเล็กเข้าไปในรถ...เยซองนั่งประจำที่คนขับก่อนรถจะสตาร์ทตัวออก
“ฮึกๆ”
เสียงสะอื้นดังเป็นช่วงๆร่างที่พยายามกดกั้นเสียงตัวเอง...ดวงตาคมหันมองร่างที่อยู่ด้านข้าง...มือหนาผละจากพวงมาลัยมาจับต้นคอเล็กไว้...ยานพาหนะถูกจอดเทียบทางเปลี่ยว ถนนสายนี้เป็นทางรัด...ไม่ค่อยมีคนพรุกพร่านมากนัก
“ร้องจังนะ...ฉันอยากรู้เหมือนกัน ถ้าปากไม่ว่างเธอจะร้องยังไง”
------------------------------[CENCER!!~]-------------------------
“อ๊ะ คายมันซะ”
มือหนาส่งทิชชู่ให้ร่างเล็ก...มือเล็กรับมันไว้ก่อนจะคายของเหลวออกมา
“ฮึกๆ”
น้ำตาไหลลงมาอีกครั้งมือหนาปาดมันเบาๆก่อนจะจูบลงบนแก้มนุ่มเบาๆ ดวงตากลมหันมองร่างสูงอีกครั้ง...อ่อนโยน...ดวงตาห่วงใย อยากรับมันไว้ตลอดไป
“ฮือๆ”
สิ่งเหล่านั้นทำให้น้ำตาไหลมาอีกรอบ...ความคิดเกิดขึ้นในสมองของเยซองทันที...มือหนาผละออกจากใบหน้าเล็ก ก่อนรถจะสตาร์ทตัวออกอีกครั้ง...
“ไม่ต้องร้องหรอก...คืนนี้ยังอีกนาน!”
ความอ่อนโยนหายไปอีกครั้ง...คนตรงหน้าคิดอะไรกันแน่ ทำไมถึง ใจร้ายอีกแล้ว...ความสงสัยก่อขึ้นในใจมากมาย...ทำได้เพียงนั่งเงียบๆ เผื่อคนข้างๆดีกับเขาบ้าง
.
.
.
.
TO BE CON.
/*มาลงให้ใหม่
/*NCโหลดเอานะลูก >..<
/*ไม่เม้นระวังคราวหลังNCต้องใส่รหัส...ใครไม่เม้นไม่ส่งรหัสให้นะ 55 5 *
/*NC ยังไม่มีรหัสนะ...จะมีเมื่อเจอนักอ่านเงา 5 5 5 5 *(ระวังไว้ดีๆ)
/*ขอกำลังใจหน่อยเร็ววววววว~ กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!~
/*NCโหลดเอานะลูก >..<
/*ไม่เม้นระวังคราวหลังNCต้องใส่รหัส...ใครไม่เม้นไม่ส่งรหัสให้นะ 55 5 *
/*NC ยังไม่มีรหัสนะ...จะมีเมื่อเจอนักอ่านเงา 5 5 5 5 *(ระวังไว้ดีๆ)
/*ขอกำลังใจหน่อยเร็ววววววว~ กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น