คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 ,,* จุดเริ่มต้น {rewrite}
CHAPTER 1 ,,*
2 เดือนก่อน ..
“ ริท ไอ้ริท !! ทางนี้เว้ยย~ ” เก่งพยายามยืดแขนให้สูงที่สุดแล้วโบกเรียกริทที่เพิ่งเดินผ่านประตูเข้าสู้รั้วมหาวิทยาลัย ดูจากท่าเดินและอาการของคนตัวเล็ก ไม่บอกก็รู้ว่ายังไม่ตื่นเต็มตา ร่างเล็กแบกกระเป๋าสีดำที่ดูเหมือนจะใหญ่กว่าตัวเองด้วยซ้ำอย่างทุลักทุเล ความสูงที่มีน้อยนิดอยู่แล้วก็ถูกกระเป๋าใบโตกดให้สูงน้อยลงไปอีก เขาเดินเฉื่อยๆมาที่โต๊ะประจำที่มักจะมาสิงสถิตทุกเช้ากับเพื่อนซี้ทั้งสองที่รู้ไส้รู้พุงกันหมดทุกอย่าง
“ ฮ้าวววว วว~ ” เมื่อก้นแตะม้านั่งหินก็อ้าปากหาวหวอดๆอย่างไม่แคร์สายตาใคร เพราะไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดูดีไปซะหมดทุกอย่างอยู่แล้ว รับประกันได้ด้วยตำแหน่งเดือนของคณะ
“ ไม่คิดจะทักกันหน่อยหรอว่ะไอ้คุณเพื่อนริท ” กันพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้กับท่าทางของเพื่อนตัวเล็ก ซึ่งมันก็เป็นปกติของทุกวันที่ริทจะต้องมามหาลัยด้วยสภาพที่เหมือนคนยังไม่ตื่นนอนแบบนี้
“แจ๊บๆ งืมม .. อย่าเพิ่งกวนน่ากัน ขอนอนก่อนนะ ” ร่างเล็กพูดปัดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ นอนดึกอีกแล้วหรอว่ะ? มึงเป็นบ้าอะไรของมึงว่ะ อ่านหนังสือเอาตอนดึก พอมามหาลัยก็หลับเป็นตายในคาบเรียน แทนที่จะตั้งใจเรียนในคาบ จะได้ไม่ต้องอ่าน ” เก่งพูดขึ้นบ้างพลางจิ๊ปาก ไม่เข้าใจไอ้นี่เลยจริงๆ ริทเหลือบตาขึ้นไปมองเพื่อนรุ่นพี่อย่างเซ็งๆ เขาก็เป็นของเขาอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว บ่นเป็นคุณพ่อไปได้
“ แหม ใครจะเหมือนพี่ล่ะ ตอนกลางวันก็ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดี พอตกกลางคืนก็ออกไปกับสาวๆไม่เคยซ้ำหน้า ถามจริงเหอะ ทั้งมหาลัยมีสาวคนไหนที่พี่ยังไม่เคยควงบ้างไม๊เนี่ย? ” ไม่ใช่ริทแต่เป็นกันเองที่ตอบพร้อมกับแถมแขวะเล็กน้อยพอเป็นพีธี
“ ไอ้กันดูนั่นดิ ไอ้พี่โตโน่เดินมากับเซนอีกแล้วว่ะ สองคนนี้นี่ยังไงนะ ตัวติดกันอย่างกับปลาท่องโก๋ หรือว่าจะเป็นแฟนกัน? ” ถึงแม้ใกล้จะดิ่งลงถึงห้วงนิทราแล้ว แต่ประโยคแทงใจดำของเก่งก็ปลุกให้เขาตื่นขึ้นเต็มตาจนได้
“ ไม่มีทาง !! ” ริทพูดเสียงดังจนร่างสูงอีกสองคนที่นึกว่าเขาหลับไปแล้วถึงกับสะดุ้ง
“ ทีเรื่องพี่โน่นี่ตื่นเต็มตาเชียวนะมึง เมื่อกี้มึงยังง่วงอยู่เลยไม่ใช่เรอะ? ” ไม่พูดเปล่า กันจัดการดีดหน้าผากเขาทีนึงด้วยความหมั่นไส้
“ หมดอารมณ์นอนแล้วโว้ยย ~ ”
“ เรื่องของมึงดิ ” ตากลมหันไปมองค้อนเจ้าของประโยคก่อนจะลุกขึ้น
“ ไปฉี่แป็บเดี๋ยวมา ! ” พูดเสียงดังก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด
ฮึ้ยย ! ทำไมถึงต้องเจอภาพบาดตาบาดใจแต่เช้านะ
พี่โน่กับเซนเป็นแฟนกันจริงๆหรอเนี่ย ?
ไม่น้า พี่โน่ของผมมม !
อุตส่าห์แอบรักแอบมองมาเป็นปีๆ ไม่ยอมให้ไอ้หน้าจืดนั่นสอยไปง่ายๆหรอก !
ผมหน้าตาน่ารักกว่ามันตั้งเยอะ ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะเนี่ย
ดูจากจดหมายรักที่เต็มจนแทบจะล้นล็อกเกอร์ของผมทุกวัน
ก็น่าจะตัดสินได้แล้วว่าผมดีกว่าไอ้หน้าจืดนั่นเป็นไหนๆ !
ความคิดทั้งหมดทั้งมวลหยุดลงเมื่อร่างเล็กเดินมาถึงห้องน้ำ
“ อ้าวกรรม ภารโรงทำความสะอาดอยู่หรอวะ? ไปที่อื่นก็ได้ ” ริทบ่นอุบกับตัวเองก่อนจะเดินไปอีกทางซึ่งเป็นทางไปตึกเก่าที่ไม่ค่อยมีนักศึกษาไปเท่าไหร่นัก ขาเรียวเดินไปเรื่อยๆจนได้ยินเสียงที่คุ้นหูก็หยุดลง
“ กูกลัวว่ะเซน ถ้ากูแค่เข้าข้างตัวเองล่ะ น้องเขาอาจจะไม่ได้ชอบกูก็ได้ ” ร่างเล็กพยายามทำตัวให้แนบไปกับกำแพงมากที่สุดพอๆกับที่พยายามเงี่ยหูฟังให้ได้มากที่สุด ตากลมจ้องมองโตโน่กับเซนที่กำลังคุยกันอยู่อย่างตั้งใจฟัง
“ ไม่ลองจะรู้หรอพี่ ผมว่านะ เกรซเค้าก็ดูมีใจให้พี่อยู่นะ สู้ๆหน่อยสิ แค่นี้ป๊อดหรอไง? ” เสียงเซนพูดขึ้นเบาๆ คนที่เคยเป็นมารหัวใจเขา แต่ตอนนี้คงไม่ใช่แล้ว ..
“ เอาวะ ! เป็นไงเป็นกัน งั้นเย็นนี้ตามแผนนะ ”
“ โอเค ” ทั้งสองตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยก็ทำท่าจะเดินกลับออกมา ริทค่อยๆย่องหนีจากซอกตึกตรงนั้นอย่างระมัดระวัง แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง
‘ เคร้งงง ง~! ’
ปั๊ดโธ่ !! ไม่ใช่ละครน้ำเน่านะเว้ย ! ไอ้ขวดบ้ามาทำอะไรตรงนี้ห๊า !!!!
“ เฮ้ย นั่นใครอ่ะ? ” เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่หันหลังกลับมามอง โตโน่และเซนเดินมาทางเขาอย่างรวดเร็ว ริทชั่งใจอยู่ไม่นานนักก็รีบปรากฏตัวออกจากมุมตึก อย่างน้อยก็ดีกว่าหนีแล้วโดนจับได้ละวะ
“ เอ่อ .. คือ .. เอ่อ ... ผมแค่จะมาเข้าห้องน้ำน่ะฮะ ไม่ได้จะมาแอบฟังพวกคุณวางแผน เอ้ย !! คุยกัน ” พูดพลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ อยากจะตบปากตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด พูดอะไรไม่คิดเลยให้ตายสิ
“ .......... ” เซนกับโตโน่หันไปสบตากันครั้งนึงก่อนจะกลับมาจ้องมองเขาอย่างจับผิด
“ ผมไม่ได้ยินอะไรจริงๆนะฮะ เรื่องเกรซ เอ้ย !! คือ .. ”
“ ไม่ทันแล้ว! ” เซนพูดขึ้นพร้อมกับทำตาถลึงใส่ราวกับจะงับหัวเขาให้ขาดไปเสียตรงนั้น
ตายแน่ตรู …
“ ยะ .. อย่าทำอะไรผมเลยฮะ ผมสัญญาวะ ..ว่าจะไม่บอกใคร นะ นะฮะ ” ร่างเล็กพูดติดๆขัดๆด้วยความกลัวพร้อมหลับตาปี๋
“ ฮ่าๆ ทำเหมือนพวกฉันเป็นมาเฟียงั้นแหละ พี่ไม่ทำอะไรหรอกน่า ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ ” โตโน่พูดขึ้นอย่างขำๆกับท่าทางของร่างเล็กก่อนมือใหญ่จะขยี้ผมเขาเบาๆ
“ ............. ” ริทได้แต่ก้มหน้ามองพื้นอย่างอึ้งๆ โตโน่กำลังลูบหัวเขาอยู่ ความรู้สึกของเขาตอนนี้เหมือนกำลังเป็นหมาน้อยกระดิกหางยิกๆอย่างมีความสุขที่เจ้าของลูบหัว แต่เขาก็ยอมถ้าเป็นสุนัขของคนๆนี้
“ แต่อย่าไปบอกน้องเกรซล่ะ ว่าพี่จะสารภาพรักเค้าเย็นนี้น่ะ คนนี้น่ะพี่จริงจัง เข้าใจไม๊? ” โตโน่พูดแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ช่างเป็นความอ่อนโยนที่โหดร้ายจริงๆ
“ เฮ้ อย่าเงียบสิ ” เซนพูดขึ้นเมื่อเขาเอาแต่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไร
“ ฮะ ผมจะไม่บอกใคร ” พูดจบเขาเดินผ่านทั้งสองคนมาโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง ขาเล็กก้าวฉับๆไปยังห้องน้ำเก่า เขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังรู้สึกยังไง เขาควรจะรู้สึกยังไงดี ครั้งแรกที่ได้คุยกับคนที่แอบชอบมาเป็นปีๆกลับกลายเป็นเรื่องของผู้หญิงที่เค้ารัก
ริทเดินเข้ามาให้ห้องน้ำชายที่ไม่มีคนก่อนจะมองตัวเองในกระจกเก่าๆเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ไม่มีเค้าของคนที่มีความมั่นใจในตัวเองเหลืออยู่ให้เห็นในกระจก มือเล็กเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำแล้วกวักน้ำเย็นๆขึ้นมาล้างหน้า ตากลมมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกอีกครั้ง
สงสัยฝุ่นจะเข้าตาแฮะ ตาแดงเชียวเรา
ริทกระพริบตาถี่ๆหวังจะไล่เศษฝุ่นนั่นออกไป น่าแปลกที่มันกลับมีน้ำใสๆไหลออกมาแทน ไม่ได้เสียใจขนาดนั้นหรอก ก็แค่ผิดหวัง ยังไม่ทันจะได้สารภาพรักก็อกหักซะแล้ว
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาทำลายความเงียบ เขาหยิบมันขึ้นมาดูชื่อคนโทรเข้าอย่างชั่งใจก่อนจะกดรับ
“ ฮะ .. ฮัลโหล ว่าไงฮะลุง ? ” ก้อนสะอื้นถูกกลืนลงคออย่างยากลำบาก เขาพยายามปรับน้ำเสียงให้ฟังดูปกติที่สุด
[“ อะไรกัน ลุงโทรมาทั้งทีทักทายกันแบบนี้หรอ น่าน้อยใจชะมัด ”] เสียงแหบแห้งของคนมีอายุดังขึ้นจากปลายสาย ถึงกระนั้นน้ำเสียงก็ยังฟังดูสดชื่นไม่เหี่ยวเฉาไปตามวัย
“ โอ๋ๆ อย่างอนสิฮะ ผมคิดถึงลุงจะตาย ” หน้าหวานอมยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดหยอกล้อของอีกฝ่าย
[“ คืองี้ .. เข้าเรื่องเลยนะลุงมีเวลาไม่มาก ที่องค์กรลุงเค้าอนุมัติให้ลุงประดิษฐ์หุ่นยนต์ได้แล้วนะ ให้งบมาตั้งหลายสิบล้านดอลล่าร์แหน่ะ ”] น้ำเสียงตื่นเต้นทำเอาเขาตื่นเต้นไปด้วย ไม่ใช่เรื่องหุ่นยนต์อะไรนั่นหรอก เพราะเขาเห็นลุงประดิษฐ์ของพวกนี้มาตั้งแต่เขาจำความได้แล้ว และเท่าที่จำได้ก็พังไม่เป็นท่าทุกตัว
“ โห สิบล้านดอลล่าร์ ” เขาตื่นเต้นกับจำนวนเงินมากกว่าเยอะ
[“ ลุงอยากให้เราช่วยคิดหน่อยว่าเอาหุ่นยนต์หน้าตาแบบไหนดี เอาผู้ชายนะ แบบที่สาวๆน่าจะชอบน่ะ ฮ่าๆ จะได้ขายดี แล้วเราก็จะได้รวยกันซะที่ ว่ะฮ่าๆๆ ”] เสียงหัวเราะร่ากับความเพ้อฝันบ้าๆที่ลุงพูดกรอกหูเขามาตั้งแต่เด็กๆทำให้เขาหัวเราะตามไปด้วย รู้สึกดีขึ้นเยอะจนเกือบจะลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเมื่อครู่แล้ว แต่พอลองคิดตามสิ่งที่ลุงพูดมา ภาพที่ปรากฏขึ้นในหัวสมองกลับทำให้ยิ้มกว้างหุบลงอย่างช่วยไม่ได้
“ แบบที่สาวๆน่าจะชอบ .. พี่โตโน่ล่ะมั้ง .. ”
[“ หืม .. แบบใครนะตัวเล็ก ”]
“ ลุงอ่า .. เลิกเรียกผมแบบนั้นซักทีเถอะฮะ ผมโตแล้วนะ อายเค้า ” ริมพองแก้มนิดๆอย่างขัดใจ ถ้าใครมาเห็นภาพนี้เขาคงหลงในความน่ารักของร่างเล็กได้ไม่ยาก น่าเสียดายที่ในห้องน้ำนี้ไม่มีใครนอกจากคุณกระจกที่จ้องร่างเล็กไม่วางตา
[“ ก็เห็นตอนเด็กๆชอบให้เรียกนี่นา เอาเถอะ เรื่องหุ่นยนต์น่ะ ถ้าลุงสร้างเสร็จจะส่งไปให้ทดลองใช้ก่อนคนแรกเลย ดีป่ะ? ”]
“ ถ้าสร้างเสร็จ ” เขาเน้นคำแกล้งคนเป็นลุงเล่นอย่างชอบใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าแอบสนใจอยู่นิดๆ
[“ โห่ตัวเล็กอ่ะ .. คราวนี้ลุงจริงจังจริงๆนะ ถ้าไม่สำเร็จอีกลุงก็กะว่าจะเลิกทำแล้ว จะได้พาพ่อแม่แกกลับไปอยู่กับแกที่ไทยด้วยกันด้วย ”] ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแฝงด้วยความเศร้าไว้ตอนท้าย
“ อ่า .. ผมล้อเล่นน่า อย่าคิดมากสิฮะ ลุงของผมเก่งจะตาย กะอีแค่หุ่นกระป๋องตัวเดียวจะไปยากอะไร๊ เนอะ ”
[“ อื้ม .. อย่าลืมส่งรูปโตโต้อะไรนั่นของแกมาให้ในเมล์ด้วยนะ อยากให้หุ่นยนต์ออกมาเป็นยังไงแกก็ส่งรายละเอียดมาให้ลุงเลย ลุงต้องไปทำงานต่อละเดี๋ยวโดนหาว่าอู้ ดูแลตัวเองด้วยนะตัวเล็ก พ่อแม่เค้าเป็นห่วง ”] ริทมองภาพที่ตัวเองกำลังยิ้มน้อยๆในกระจก รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและอ่อนโยนผ่านทางน้ำเสียง
“ ฮะ ผมเพิ่งโทรไปคุยกับแม่มาเมื่อวานเอง ลุงก็ดูแลตัวเองด้วยนะ แก่แล้วอย่าหักโหม ” ร่างเล็กพูดแขวะตามประสา ซึ่งก็ได้ยินเสียงหัวเราะแหบๆดังมาจากปลายสาย
[“ ไอ้ตัวแสบ ถึงจะแก่แต่ยังแข็งแรงเว้ย เดี๋ยวได้กลับไปเมื่อไหร่จะไปเบ่งกล้ามให้ดู ”] จบประโยคฝ่ายนู้นก็กดวางสายเรียบร้อย เขาอดหัวเราะไม่ได้เมื่อนึกภาพตาม หุ่นเป็นซานต้าคลอสซะขนาดนั้น เบ่งไขมันล่ะสิไม่ว่า
ริทมองดูตัวเองในกระจกอีกครั้ง รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าทำให้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองคนเดิมกลับมาแล้ว เขาชูนิ้วไฟท์ติ้งให้กับตัวเองในกระจกเป็นการสะบัดความเศร้าออกไปก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่ลืมที่จะทิ้งความอ่อนแอไว้ตรงนั้น
กะอีแค่อกหัก ไม่ถึงกับตายหรอก .. ก็แค่ ‘เจ็บ’
TBC ,,*
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
TALK ;}
จบไปกับตอนแรกกับการย้อนเวลา
แอบเศร้าปวดตับนิดๆ
สงสารริทได้ แต่อย่าทำร้ายไรเตอร์ 55
มันต้องเป็นไปตามเนื้อเรื่อง เดี๋ยวจะดีเองๆ
ตอนนี้ยาวกว่าอินโทสามหน้ากระดาษ A4 -0-
กร๊ากกกก กก~ 5555
ตอนที่คุยกับลุงอาจจะดูเว่อร์ๆไปหน่อย
ได้โปรดให้อภัยและคิดซะว่ามันสมจริงที่สุดแล้ว !
+ ขอบคุณโมมี่ที่ช่วยหาว่าอเมริกาเค้าใช้เงินสกุลอะไร
แล้วก็เตือนเรื่องคำผิด ตอนแรกเขียนฟุบ เป็น ฝุบ 55
แต่ ปจบ. ก็ยังไม่แน่ใจว่ามัน ฟุบ หรือ ฟลุบ กันแน่ ? ก๊าสสส !
แต่ถ้าผิดพลาดยังไงว่าเพื่อนเรานะ เราไม่เกี่ยว
เอิ๊กกกก กก ก~
* กลับมาแก้ย่อหน้า แบบนี้อ่านง่ายกว่าเนอะ ! ^ ^
* กลับมาแก้คำผิดให้เเล้วนะคะ ตอนแรกเข้าใจเลยแก้ผิดตอน แต่รู้สึกว่ามันก็มีพิมพ์ผิดแทบทุกตอนเลยแฮะ 555
ความคิดเห็น