~The BAttLE of TaleS~::epic of mythologys::

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 02:: It's happened in the white room

บทที่2

It's happened in the white room

                          "นี่มัน...อะไรกันเนี่ย!!!!!" กริชร้องเสียงดังลั่น
                    ขาของเธอเริ่มสั่น ไม่มีแรง จนสุดท้ายก็ต้องลงไปนั่งฮวบกับพื้น ยังสงสัยอยู่เลยว่าไม่ได้ตะโกนคำนี้ออกมาจากปากเป็นเวลากี่ปีแล้วไอคำคำเนี่ย
                    "ใครก็ได้...ช่วยด้วย!!!!!!!"


                    "เดี๋ยว!นั่นนายจะไปไหน?" เชสเชอร์ร้องถาม
                    "ถามได้ ก็ไปกำจัด'ตุ๊กตาของพิน๊อคคิโอ'ไง" ควีนตอบเหมือนกับนั้นเป็นเพียงเรื่องธรรมดา ทำเอาเจ้าแมวเชสเชอร์อ้าปากค้างไปเลย
                    "อย่าห่วงน่า..มือชั้นไหนแล้ว ไปล่ะแล้วเดี๋ยวจะซื้อนมมาฝากด้วย" 
                    ควีนกล่าวทิ้งทาย และถีบตัวขึ้นไปบนอากาศ เขากระโดดขึ้นไปเหยียบที่เส้าไฟแล้วต่อด้วยต้นสนจากนั้นก็กระโดดไปตามที่สูงต่างๆ วิธีนี้มันก็เร็วใช้ได้ แต่จะถึงที่หมายได้ทันโดยที่ไม่มีใครบาดเจ็บได้รึเปล่าไม่รู้


                    ป้าบ!!!!!
                    "โอ๊ย!!!"
                    กริชร้องอย่างเจ็บปวด เธอโดนเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ฟาดมาหลายหนแล้ว ตอนนี้ทั้งร่างของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ทั้งยังเลือดกลบปากและหน้าผากแตก แถมยังรู้สึกเหมือนซี่โครงจะหักซัก2ซี่ ใช่ว่าเธอไม่ชินกับเหตุการณ์แบบนี้เสียทีเดียว ตอนสมัยอยู่ม.ต้นเธอก็มักจะมีเรื่องชกต่อยกับคู่อริอยู่ค่อนข้างบ่อยเพียงแต่มันไม่ถึงขนาดนี้เนี่ยสิ
                    กร๊าซซซซซ!!!!!
                    เจ้าสัตว์ประหลาดแผดเสียงร้องอีกครั้ง แต่คราวนี้มันเอากรงเล็บอันแหลมคมราวกับดาบที่ซ่อนไว้ถายในอุ้งมือที่เหมือนท่อนซุงของมันออกมา และดูเหมือนมันพร้อมที่จะฉีกเนื้อของกริชได้ทุกเมื่อ
                    กริชยังคงนอนแน่นิ่งด้วยความเจ็บปวด เธอไม่แม้แต่จะมีแรงคลานหนี ไม่แม้แต่จะมีแรงขยับปากขอความช่วยเหลือด้วยซ้ำ แต่ถึงร้องขอความช่วยเหลือออกไปใครมันจะได้ยินล่ะ เมื่อกี้ก็ลองไปทีแล้ว แต่ถึงจะได้ยินก็คงไม่มีใครมองเห็นเจ้าสัตว์ประหลาดนี้ได้หรอก
                    มันจบแล้วล่ะยัยกริช ชีวิตเธอมันคงมาได้แค่นี้จริงๆปิดตารอความตายได้เลย
                    กริชคิด ว่าแล้วเธอก็หลับตาลงให้เหมือนกับหลับ เธอคงจะหมดแรงแล้วบางทีอาจจะขอหลับสักงีบ จากนั้นก็รอลุ้นว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเธอจะได้ไปอยู่บนสวรรค์หรือในนรก ไม่แน่อาจจะไปอยู่ในโลกของวิญญาณแบบในการ์ตูนก็ได้ ฮะๆ
                   
                    ฉัวะ!!!!!

                    ไม้กางเขนสีทองอันยักษ์ถูกสะบัดฟาดฟันลงราวกับดาบ วินาทีต่อมาเจ้าสัตว์ประหลาดตนนั้นก็ถูกหั่นครึ่งและสลายหายไป
                    กริชได้ยินเสียงนั่น เสียงที่คร่าชีวิตของอสุรกายที่พยายามจะสังหารเธอ กริชพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ตรงหน้าของเธอไม่ใช่เจ้าสัตว์ประหลาดตนนั้นอีกต่อไป แต่กลับเป็นแขกผู้มาเยือนใหม่ เด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ที่ขาดรุ่งริ่งทับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่อยู่ข้างใน บนเส้นผมสีควันบุหรี่ของเขามีประกายเพลิงสีน้ำเงินติดอยู่ แถมยังใส่มงกุฎพระราชาสีแดงสดไว้บนหัวอีกต่างหาก แต่ที่น่าสนใจกว่าคือไม้กางเขนสีทองอันใหญ่กว่าตัวเขา มันคมกริบราวกับดาบ บนตัวไม้กางเขนดูเหมือนจะมีเพชรนิลจินดาฝั่งเอาไว้อยู่นิดหน่อย
                    กริชคงจะไม่เชื่อแน่ว่าเด็กหนุ่มร่างผอมบางที่ดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเป็นผู้สังหารอสุรกายตนนี้ไป ถ้าบนไม้กางเขนไม่มีคราบเลือดสีดำหลงเหลืออยู่
                    เรี่ยวแรงของกริชดูเหมือนจะเริ่มกลับมาอีกครั้ง แต่ก็คงแค่พอเรียกแท็กซี่ไปโรง'บาลน่ะแหละ คงเดินกลับบ้านเองไม่ไหวแล้วล่ะ
                    "ขะขอบใจนะ ทะที่ช่วย ตะแต่นายจะไม่คะ...ฆ่าฉันใช่ไหม?" กริชถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ความหวาดกลัวมันยังคงหลงเหลืออยู่
                    "อะไรนะ!? นี่เธอมองเห็นฉันด้วยงั้นเหรอ แล้วทำไมบาดเจ็บแบบนั้นล่ะ?"
                    ควีนรัวคำถามออกไป เหมือน'ในตอนแรก'เขาจะไม่ได้สังเกตเห็นกริชเลยด้วยซ้ำ กริชทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อยที่คนคนนี้ไม่ได้สนใจเธอเลย คนจะตายอยู่ร่อมร่อแล้ว แต่จะว่าไปครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เธอคุยกับพวกคนประหลาดนี่นา แต่ช่างเถอะ ไม่สนแล้ว หมอนี่อาจจะเปลี่ยนใจมาฆ่าเธอก็ได้ ยังไงก็วิ่งหนีแบบสุดชีวิตไปเลย ไม่อยู่แล้ว
                    กริชรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย แล้ววิ่งจากไปทั้งอย่างนั้น แต่ก็...
                    "เฮ้!เดี๋ยว นี่เธอหยุดก่อน.."
                    โครม!
                    สั้นๆง่ายๆ รถชนกริช เธอวิ่งแบบไม่ดูตาม้าตาเรือเอาเสียเล้ย! วันนี้มันอาจจะเป็นวันโชคร้ายที่สุดของเธอก็ได้
                    "เฮ้!เธอ!"
                    ควีนรีบวิ่งเข้าไปตรงที่เธอนอนคว่ำอยู่ เลือดของเธอนองเต็มพื้นถ้าผนวกกับที่โดนตุ๊กตาของพิน๊อคคอโอทำร้ายเมื่อกี้ตอนนี้เธอคงตายไปแล้ว....แต่ไม่! กริชยังคงมีลมหายใจอยู่ แม้จะแผ่วเบาลงเรื่อยๆก็ตาม
                    "รอเดี๋ยวนะ ฉันจะรักษาให้ บ้าเอ๊ย!ไม่ค่อยเก่งเวทรักษาซะด้วยสิ"
                    ควีนสบถ เขาเริ่มจะจนปัญญา นี่เขาจะทำย่างไรดี เธอคนนี้ยังไม่สมควรจะถึงเวลาตายแต่เขากลับทำให้เธอใกล้ความตายเข้าไปทุกที ถ้าพวกผู้ใหญ่รู้เข้ามีหวังถูกเนรเทศออกมาจากองค์กรยมทูตแหง
                    ขณะที่กำลังจนตรอกอยู่นั้น สัมผัสอันคุ้นเคยก็ปรากฎอยู่บนไหล่ของเขา มันมาพร้อมกับเสียงที่คุ้นเคย มันพูดว่า
                    "มั่วคิดอะไรอยู่...นายช่วยเธอได้ไม่ใช่รึ?"
                    "ชะ เชสเชอร์!"
                    เมื่อควีนหันไปเขาก็ได้พบกับแมวพูดได้ของเขา เชสเชอร์เชิดริมฝีปากขึ้นพลางพยักหน้าไปด้วย
                    "นายมา...ทำอะไรที่นี้? ฉันบอกให้นายรออยู่ไม่ใช่เหรอ?"
                    "ทีเมื่อกี้ล่ะทำเป็นเก่ง โธ่เอ๊ย! มือชั้นนี้แล้วไม่พลาดหรอก แล้วนี่มันอะไรล่ะ?"
                    เชสเชอร์บุ่ยหน้าไปทางกริช ส่วนควีนก็ได้แต่กัดริมฝีปากของตนเอง
                    "นายน่ะมีอยู่ไม่ใช่เหรอ...วิธีช่วยน่ะ" เชสเชอร์พูด
                    "หา?"
                    "ทำให้เธอกลายเป็น'เทลส์'เสียสิ"
                    "ว่าไงนะ นายจะบ้าเหรอ?"
                    "ทำ-ให้-เธอ-กลาย-เป็น-เทลส์!" เชสเชอร์พูดท้วนที่ล่ะพยางค์
                    "แต่ว่า"
                    "ไม่มีแต่ นายลองคิดดูสิ ทำแบบนี้มีแต่ได้กับได้ ยัยนี้ไม่ตายแถมนายไม่โดนเนรเทศ ดีไม่ดีจะได้ยัยนี้มาเป็นพาร์ตเนอร์ฟรีๆอีกด้วย"
                    "แต่เธอเป็นมนุษย์ธรรมดานะ เธอเป็นเทลส์ไม่ได้!"
                    ควีนแย้ง
                    "มนุษย์ธรรมดาจะมองเห็นเทลส์ได้ยังไง! ยัยนี่ไม่ธรรมดาหรอกนะรู้ไว้ซะด้วย ถ้านายอยากช่วยให้ยัยนี่รอดก็ทำให้เธอกลายเป็นเทลส์ซะ!"
                    เชสเชอร์ยังยืนกร่านคำเดิม
                    "นายเป็นใครกันแน่เชสเชอร์ แล้วนายมารู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน?"
                    ควีนเริ่มสงสัยในตัวเชสเขอร์ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าอยากจะช่วย แต่ที่มันแนะนำมาน่ะมันเหมือนกับคำแนะนำของปิศาจมากกว่า
                    "ฉันอยู่ฝ่ายเดียวกับนายน่ะแหละ ฉันตามหานายมาตลอดควีน นายรู้บ้างมั้นว่ากว่าฉันจะหนีออกมาจาก'ที่นั้น'ได้ มันลำบากขนาดไหน เร็วเข้าสิมีโอกาสแค่ครั้งเดียวนะ ถ้ามีคนมาเจอเข้าจะทำยังไง?"
                    "กรี๊ดดดดด!! มีคนนอนตายอยู่ตรงนี้ กรี๊ดดดดดด!!"
                    มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น มีคนมาเห็นกริชเข้าให้แล้วซึ่งแน่นอนว่าต้องไม่เห็นควีน เขาต้องรีบตัดสินใจแล้ว....เธอคนนี้กำลังจะตาย
                    "บ้าเอ๊ย!ช่วยไม่ได้แหะ"

                    ตึง!!!
 
                    หัวของกริชเหมือนถูกอะไรแข็งๆกระแทก ตอนนี้เธออยู่ในห้องสีขาวที่กว้างยาวสุดลูกหูลูกตา หาขอบเขตไม่ได้ ทุกอย่างล้วนเป็นสีขาว ทั้งผนัง บนพื้น และเพดาน
                    "นี่มันที่ไหนกัน เราตายแล้วเหรอ?" กริชพึมพำกับตนเอง
                    "เจอตัวจนได้ แฮ่กๆ"
                    ควีนวิ่งมาในสภาพหอบแฮ่กๆ ตาของกริชเบิกกว้างพร้อมกับร้องเสียงดังว่า
                    "นาย...นายคนนั้น มาที่นี้ได้ยังไงกัน?"
                    "อย่าพล่ามมากน่า! มากับฉันเร็ว"
                    ควีนไม่สนใจพลางยื่นมือมาฉวยข้อมือของกริชแล้วออกวิ่ง
                    "เดี๋ยว!...นายจะพาฉันไปไหนปล่อยนะ!"
                    กริชสะบัดข้อมือออก เธอไม่ต้องการจะไปไหนทั้งนั้น
                    "เธอจะบ้าเหรอ? เธอกำลังจะตายนะ ฉันจะพาเธออกไป"
                    "จะพาฉันออกไปงั้นเรอะ! พอที ไร้สาระถึงฉันจะไม่รู้ว่าที่นี้ที่ไหนแต่ฉันก็ขออยู่ที่นีแล้วกัน"
                    หมับ! ควีนจับมือของกริชอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาบีบมือแรงขึ้นทำให้เกิดแสงสว่างปะทุออกมาเล็กน้อยที่หน้าอกของกริช แต่ว่ากริชก็สะบัดมืออกอีกครั้ง
                    "นายทำอะไรน่ะ!?"
                    "ทำให้เธอกลายเป็นเทลส์มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เธอรอดชีวิต"
                    "หมายความว่ายังไงกันเทลส์น่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย มันหมายถึงตัวประหลาดแบบพวกนายใช่มั้ย!?"
                    กริชแผดเสียงตะโกนให้ดังขึ้นกว่าเดิม และดูเหมือนว่าเธอจะทายถูกเรื่องความหมายของเทลส์เพราะควีนเพียงแค่ก้มมองพื้นสีขาวเท่านั้น
                    "นายจะทำแบบนี้ทำไม ถ้าฉันจะตายแล้วจะทำไมมันเกี่ยวกับนายด้วยงั้นเรอะ!?"
                    "เกี่ยวสิ!"ควีนตวาดกลับไปบ้าง"เกี่ยวมากด้วย!"
                    กริชอึ้งไปพักหนึ่ง ดูเหมือนเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอก็คงจะกังวลไม่แพ้เธอเหมือนกัน บ้างทีน่ะนะ  เขากำหมัดแน่นและหันมาสบตากับเธอแล้วพูดเสียงดัง
                    "ฟังนะ!ฉันเป็นยมทูต!! ถ้ายมทูตเปลี่ยนแปลงเวลาตายของมนุษย์จะถือว่ามีความผิดอย่างร้ายแรงและจะถูกเนรเทศออกจากองค์กรยมทูต ซึ่งฉันทำไปแล้ว เธอกำลังจะตาย ตอนนี้เธอกำลังจะตายทั้งๆที่ยังไม่สมควรตาย เข้าใจหรือยัง!!"
                    "ถ้าอย่างนั้นนายก็ทำเพื่อตัวเองน่ะสิ นายแค่ไม่อยากถูกเนรเทศออกมาก็แค่นั้น นายไม่กล้าไปรับโทษใช่มั้ยล่ะ ที่จริงแล้วนายก็ไม่ได้สนว่าฉันจะอยู่หรือเป็นหรอก!"
                    "ปากดีนัก!"
                    "นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันนะ!"                                   
                    "แล้วเธอคิดว่าฉันอยากเป็นยมทูตมากนักหรือไง!"
                    "หะหา?"
                    กริชถึงกับร้องหา ไม่อยากจะเชื่อจริงๆเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมา มันเป็นแค่คำโกหก ความคิดชั่ววูบ หรือการระบายอารมณ์กันแน่
                    "ฉันเคยพูดเหรอ...ว่าฉันอยากเป็น"
                    "......."
                    "......."
                    "......."
                    "ช่างเหอะ...ฉันมันขี้ขลาดเอง ฉันน่าจะกลับได้แล้ว กลับไปรับโทษ กลับไปยอมรับความจริง"
                    จบคำ ควีนก็เริ่มวาดสัญลักษณ์อะไรต่อมิอะไรลงบนอากาศ ต่อมาก็มีรูสีดำโผล่ออกมาจากพื้น เขากำลังจะไปแล้ว
                    "ดะเดี๋ยวก่อน!นายบอกว่าฉันจะไม่ตายใช่มั้ย?"
                    ควีนหันกลับมาพร้อมกับตอบว่า
                    "เออ"
                    "คือ...ฉันไม่คิดว่านายจะขี้ขลาดหรือปอดแหกหรอกนะ เอ่อคือ....ฉันหมายถึง บางทีนายอาจจะมีเหตุผลส่วนตัวก็ได้ เพราะงั้นฉันจะ...ไปกับนายก็ได้ยมทูต ฉันจะเป็นเทลส์"
                    ควีนยิ้มที่มุมปาก ยัยเด็กนี่ใจเด็ดกว่าทีคิด นึกว่าจะยอมมีชีวิตอยู่แค่นี้ตั้งแต่แรกเสียแล้ว
                    "งั้นก็แบมือมา"
                    ควีนบอก กริชทำตามอย่างว่าง่าย จากนั้นควีนก็วางมือลงบนฝ่ามือของกริช และพึมพำอะไรที่กริชฟังไม่ออกสักสองสามประโยคจากนั้นก็หยุดกึก เขาหันมาจ้องหน้ากริชพร้อมกับถามว่า
                    "ชื่อของเธอล่ะ?"
                    "จำเป็นต้องบอกด้วยเหรอ?" กริชถามกลับ น่าขันสิ้นดีทั้งๆที่ยืนเถียงกันอยู่ตั้งนานแต่กลับไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครเนี่ยนะ
                    "พอดี มันจำเป็นน่ะนะ"
                    "เฮ้อ!ก็ได้ฉันชื่อ กฤตยา ครีษมายัน ชื่อเล่นชื่อกริช อายุ 15 บอกทั้งชื่อเล่นกับอายุด้วยเลย พอหรือยัง?"
                    "หา?กริชเนี่ยนะ? สาบานได้นะว่านั้นชื่อผู้หญิง"
                    กริชแยกเขี้ยวใส่เขา ก่อนจะถามกลับไปบ้างว่า
                    "แล้วนายล่ะ ชื่ออะไร?"
                    "ควีน   ควีน เพอร์เพิซลี"
                    "อุ๊บ!ว้าฮ่าๆๆๆๆ นั้นชื่อผู้ชายเหรอ โอ๊ย!ฮ่าๆๆๆๆๆ" กริชระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ก่อนที่ควีนจะเหยียบเท้าของเธอพร้อมกับท่องมนต์ต่อ
                    แสงสว่างปะทุออกมาบริเวณหน้าอกของกริชแบบคราวก่อน แต่คราวนี้เธอรู้สึกเจ็บที่หน้าอกเหมือนกับถูกไฟล้วก นี่คือการทำให้มนุษย์กลายเป็นเทลส์เหรอ?แต่จะมีมนุษย์คนไหนมั้ยน้าที่ได้ทำแบบนี้ แต่ระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็เกิดเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
                                                  
                    โผละ!!
                                         
                    ควีนและกริชกระเด็นออกไปคนล่ะทิศ กล่องไพ่ของกริชที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากระโปรงกระเด็นออกมา ฝากล่องเปิด ไพ่กระจายไปทั่วพื้น กริชลนลานพยายามรีบเก็บก่อนที่มันจะหายไป คนประหลาดที่ร้านน้ำชาบอกว่ามันจะมีประโยชน์มาก เธอไม่รู้ว่าเธอไปเชื่อตอนไหนแต่เธอก็อยากเก็บมันเอาไว้ มันอาจจะมีประโยชน์จริงๆก็ได้
                    "นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?ฉันยังท่องมนต์ไม่เสร็จเลยนะ" ควีนเดินกลัยมาทางกริชพร้อมกับบ่น
                    "แล้วฉันจะไปตรัสรู้ไหมล่ะย่ะ!"
                    กริชยังคงพยายามเก็บไพ่หลายใบที่กระจายอยู่ทั่วพื้น แต่ทว่ากลับมีลมพัดมาจากหลุมที่ควีนเปิดทิ้งไว้ ไพ่ที่ยังไม่ได้เก็บเริ่มถูกดูดเข้าไปในหลุม
                    "ไม่นะ!" กริชร้องพร้อมกับวิ่งไปที่หลุม ไม่ได้คิดหน้าคิดหลังอีกแล้วยัยคนนี้!!!
                    "กริชกลับมานี่!"
                    ควีนคว้าตัวกริชไว้ได้ทัน แต่แรงของกริชทำให้เขาสูญเสียสมดุล ไม่นานพวกเขาก็เซล้มลงและกลิ้งลงไปในอีกหลุมหนึ่งที่โผล่มาตอนไหนไม่ทราบ แต่พวกเขาก็ตกลงไปเรื่อยๆๆๆ จนในที่สุด
                     พลั่ก!!!!


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้น่าจะคำผิดเยอะเพราะรีบพิมพ์-_-
ดังนั้นก็
ช่วยคอมเมนท์ติชมหน่อยนะค่ะ
สุดท้ายเหมือนเดิม
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านค่ะTwT