คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Memory ;; 3
" นายนี่มัน โค-ตะ-ระ- รวยจริงๆเลยนะ..." แจจุงพูดพลางจัดห้องพลาง
" รวย...คืออะไร..."แจจุงถอนหายใจอีกครั้งกับสมองซึนเดเระของยุนโฮ
" รวยก็คือ มีแบงค์วอนเยอะๆอ่ะ...ฉันก็ไม่รู้จะอธิบายยังงัยดี...." แจจุงวางของชิ้นสุดท้ายลงกับข้างเตียงพร้อมกับหันมาทางยุนโฮอย่างรวดเร็ว
" นาย...เชิญ..คงไม่ได้หักระทบกับประตูห้องนะ..ถึงจำทางกลับขึ้นห้องตัวเองไม่ได้..." ยุนโฮยังคงนั่งอยู่ที่เดิม และตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
" ลืม....ไปส่งหน่อย...." แจจุงแทบอยากจะเอาหัวไปโขกพนังห้องให้รู้แล้วรู้รอด(กลัวเจ็บบY^Y)เค้าสูดหายใจลึกๆให้อารมณ์เย็นขึ้น
" โอเค..ก็ได้..ฉันไปส่ง..." แจจุงจับคอเสื้อยุนโฮก่อนจะกระชาก(เน้น...กระชาก)ออกมาพร้อมกับลากขึ้นชั้นสองไป...
" ถึงห้องนายแล้ว....ลาหล่ะ.." แจจุงจะเดินหันหลังออกไปก็ต้องหยุดเมื่อมีมือหนาดึงตัวเอาไว้
" ฉันกลัวหลง...นอนเป็นเพื่อนไดไหม??" แจจุงช็อคอีกครั้ง แล้วรีบเก็บสีหน้าอย่างรวดเร็ว
" นี่มันบ้านนายนะ...." แจจุงยังคงพูดโดยไม่สะบัดมืเหมือนหนังรักทั่วไป(นี่ไม่ใช่หนัง..นี่ฟิค)
" ไม่ได้หรอ???" น้ำเสียงวิงวอนทำให้คนถูกขอร้องสับสนหนักยิ่งกว่าเดิม
" แค่คืนนี้คืนเดียว...เท่านั้น....." แจจุงยื่นคำขาด ก่อนจะส่งอะไรบางอย่างมาให้ยุนโฮ
" นี่อะไร...??"
" กุญแจห้องนายน่ะสิ..." แจจุงพูดจบก็เดินไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า
" นาย...ไม่อาบน้ำหรอ.." ยุนโฮทิ้งตัวลงข้างๆคนที่กำลังจะนอน..
" อาบสิ...ไม่อาบก็บ้าแล้ว.." แจจุงลุกขึ้นก่อนจะไปเปิดตู้เสื้อผ้าของร่างสูงที่ยังอึนอยู่
" ฉันอาบก่อนได้ไหม...??"
" ไม่ได้เด็ดขาด...ฉันจะไม่อาบทีหลังนาย..นั่งรอตรงนี้แหละ..จะหลับไปซักงีบก็ได้นะ..." ยุนโฮยังคงงงเหมือนเดิม....
1 ชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนแต่งฟิค...-*-
" น้ำอุ่นดีจัง...ฟู่-3- อ้าว...ไอ้หมีอึนหลับไปแล้วหรอ..??" แจจุงเดินออกมาในสภาพผมที่เปียกลู่ลงมากับไปหน้า ส่วนร่างสูง..
สลบเรียบร้อย....-*-...
" หลับดีจัง...เหมือนเด็กเลย..ฮิฮิ.." แจจุงยิ้มนิดๆก่อนจะควานหาเสื้อผ้าไซด์เล็กๆมากใส่
" บอกซ์เซอร์กะเสื้อยืดก็โอเค...ทำไมเสื้อผ้ามันหอมผิดปกติวะเนี่ย??" ร่างบางสูดดมกลิ่นเสื้อเบาๆ ก่อนจะใส่อย่างรวดเร็ว..
" ยังไม่ตื่นอีก...นี่..ยุนโฮ..-0- ไอ้หมีซึนเดเระ....ไอ้หมีตาตี่...ไอ้หมีความจำเสื่อม...ไอ้หมีบ้า...ตื่นสิว้อย~" แจจุงเขย่าร่างสูง แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น...
" โอเค..นอนก็นอน..เถิบไปเดะ!! นอนไม่ได้เฟ่ย - -*" แจจุงผลักร่างสูงออกไปห่างๆ ก่อนจะโน้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า...
.............
...........
..........
.........
........
.......
......
.....
....
...
..
.
' ยุนโฮ~~ฉันเทพธิดาโบอามาแล้วว~' ....อ้าว..ยัยบ๊อง..มาแล้วเหรอ..
' อุ๊ย!เลวมากค่ะ บังอาจมาเรียกฉันว่ายัยบ๊อง ฉันจะสาปให้แกซึนเดเระชั่วกัปล์ชั่วกัลป์ ฮ่าๆๆ' ...ตกลงเทพธิดาหรือนางมารร้ายฟะ - -^^....
' โอเค..นอกเรื่องมามากพอแล้ว..ทำไมไม่ไปอาบน้ำยะ...- -**' ...รู้ดีว่าเฮ้ย!!ต่อยกันไหม?!...
' ตบกันดีกว่า...เอาหล่ะ..ฉันจะบอกใบ้เธอซักนิดด เพื่อเธอจะได้จำอะไรได้บ้าง...' ....หมายความว่างัย??.....
' คนคนนั้น...เป็นผู้ชาย...- -' ...อันนี้รู้ซึ้งถึงแก่นแท้แล้วว้อยยย~!! =[ ]=*!!.....
' คนคนนั้น...คือคนลิขิตคนแรก...' ..ลิขิตแรก....งงอ่ะ??......
' มีสมองไว้ประดับศีรษะรึยังงัยยะ!! คนๆแรกที่เสนอตัวมา....' ......ไม่รู้อยู่ดีอ่ะ....
' ฉันบอกอะไรนายไม่ได้อีกแล้ว....ลาก่อน....ไปอาบน้ำซะไป๊!เหม็นจะตายโหงอยู่แล้วเนี่ยย เทพธิดารับไม่ได้~~~' .......ไปตายซะเลยป่ะ!!!....
วูบ!!.................
----------------------------------------------------
" ไอ้หมีสกปรก..ตื่นได้แล้วนะ.." แจจุงตบที่แขนของยุนโฮเบาๆ แต่ก็ได้ผลลัพธ์แค่ยุนโฮพลิกตัวหลีกหนี
" ตื่นซิว้อย...ไอ้หมีบ้านี่..." แจจุงสบถกับตัวเองเบาๆก่อนจะหยิกแก้มยุนโฮอย่างแรง!
" โอ๊ยยย~~!! T[ ]T ตื่นแล้วค้าบบบบ~~~ YoY!!" ยุนโฮดีดตัวอย่างรวดเร็ว แจจุงปล่อยมือจากการทรมานแก้มของยุนโฮ
" ไปอาบน้ำเดี๊ยวนี้เลยนะ...เมื่อคืนปลุกก็ไม่ตื่น..." แจจุงบ่นอุบอิบ ยุนโฮยันตัวเองให้ลุกจากเตียงก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ถูกพึ่งไว้บนเก้าอี้
" งั้นรอก่อน..ฉันจะอาบน้ำ..." แจจุงเบิกตากว้าง ก่อนจะรีบไปฉกผ้าเช็ดตัวคืน
" นายไปหาผ้าเช็ดตัวมาใหม่เองสิ...นี่ฉันใช้แล้วนะ..." ร่างสูงยังคงตีสีหน้าเรียบ จากนั้นก็ล้มตัวนอนบนเตียงต่อ
" เห้ย~!!! บอกว่าให้ไปอาบน้ำ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอฟะ !!" หรือว่าต้องให้พูดภาษาหมีก๊าน!!!
" นาย..ถ้าไม่อยากให้ฉันใช้ผืนนั้น..." นิ้วเรียวยกขึ้นมาช้าๆ...
" ก็ไปหามาให้ฉัน..เดี๊ยวนี้...- -" แจจุงปรี๊ดทันที ก่อนจะปาผ้าเช็ดตัวใส่หน้ายุนโฮ แล้วเดินปึงปังออกไป แต่ยุนโฮได้ยินแว่วๆมาตามลมว่า ' ฝากไว้ก่อนไอ้หมีสกปรก '
ยุนโฮลุกจากเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องอาบน้ำไป..
เอ๊ะ! ท่านผู้อ่าน...
นั่นมันผ้าเช็ดตัวของแจจุง...ไม่ใช่หรอ??
-----------------------------------------------------
ชายหนุ่มร่างเล็กเดินทอดน่องอย่างสบายอารมณ์ ในมือก็ถือเล็คเชอร์สำหรับแต่งเพลงไว้อย่างหมั่นเหมาะ มือเล็กผลักประตูร้านกาแฟเข้าไปก่อนจะตรงไปที่ที่นั่งประจำของเค้า...
แต่...
" ไอ้ไก่ปากห้อย!!! แกลุกออกไปเดี๊ยวนี้นะ!!" ' เวีย จุนซู ' ชี้หน้าไล่คนที่บุกรุกมุมโปรดของเค้า
" ฉันไม่ลุก...แกจะมีปัญหาอะไรกับฉัน! ไอ้เตี้ย!" คนโดนด่าตอกกลับอย่างเจ็บปวด ตอนนี้สมุคเล็คเชอร์ของจุนซูแทบจะป่นปี้เพราะโดนขยำอย่างแรง
" ถึงเตี้ยก็ไม่ห้อยหล่ะว๊า~~" ร่างเล็กตอกกลับอย่างมั่นใจ ' ปาร์ค ยูชอน ' หน้าเสียทันที เมื่อสายตาจากคนทั้งร้านจับจ้องมาทางเค้า
" เงียบๆหน่อยสิวะไอ้เตี้ย..." ยูชอนลุกมาลากคนตัวเล็กทันที ซึ่งแน่นอน จุนซูก็ต้องถลาไปตามแรงลากเช่นกัน
" ปล่อยนะ!! ไอ้ไก่สองพันเก้า ไอ้ไก่เป็นเอดส์!" มือหนาปิดปากจุนซูอย่างรวดเร็ว เสียงของจุนซูก็ได้แต่อู้อี้อยู่ในลำคอ
" ถ้าแกไม่เงียบ..ฉันจะขยี้เล็คเชอร์ของแกให้ดู..- -*" น้ำเสียงเหี้ยมๆทำให้จุนซูสงบลงบ้าง เล็กน้อย...
" ฉันไม่อยากให้กาแฟเสียรสชาติ..เห็นหน้าแกแล้วมันจะอ้วก.." จุนซูพูดพร้อมทำท่าทางคลื่นไส้ประกอบ
" ก็เชิญแกออกไปเลย....เหม็นขี้หน้าจะตายอยู่แล้ว..." ยูชอนนั่งลงกับเก้าอี้ก่อนจะจิบกาแฟเล็กน้อย
" แกไม่ไล่ฉันก็ไป...ไม่มีใครอยากจะเสวนากับไก่ครึ่งคนหรอก! หวา~!" จุนซูด่าเสร็จก็ต้องเอี้ยวตัวหลบกล่องใสทิชชู่ทันที แล้วรีบวิ่งไปที่แคชเชียร์เพื่อสั่งกาแฟกลับไปดื่มที่อื่น..
" ไอ้บ้าเอ๊ย...กินไม่ลงว้อย...- -..." ยูชอนวางกาแฟลงก่อนจะพิงเก้าอี้ มองดูร่างเล็กที่คุยกับแคชเชียร์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม..
น่ารัก..-////-...
ยูชอนสะบัดความคิดทรยศสมองออกทันที ก่อนจะหยิบกาแฟมาซดอึกใหญ่ แล้วก็ยังจะหันไปมองที่เดิมอีก..
น่ารัก..-////-*
คราวนี้ยูชอนทึ้งหัวตัวเองเบาๆ แถมได้ยินคนก่นด่าว่า ' ไอ้ไก่บ้าทำร้ายตัวเอง ' ซึ่งจากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ยูชอนเชยตาขึ้นไปมองที่เดิม ซึ่งตอนนี้ได้หายออกไปแล้ว..ร่างสูงพิงตัวกับเก้าอี้พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ มือเกยศีรษะช้าอย่างเคร่งเครียดก่อนจะปล่อยมือให้ผมสีดำสนิทปรกหน้าปรกตาเหมือนเดิม
" ไอ้บ้าเอ๊ย...ทำไมต้องคิดถึงมันด้วยวะ..." ยูชอนสบถกับตัวเองเบาๆก่อนจะลุกขึ้นไปเช็คบิลค่ากาแฟ
------------------------------------------------
" เอาหล่ะ..คราวนี้ถึงเวลาปฏิบัติงานของฉันแล้ว..." แจจุงหลังจากพันแผลที่ศีรษะกับแก้ม(?)ของยุนโฮเสร็จก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
" ปฎิบัติ...อะไร??"
" ฉันมาที่นี่เพราะจะมาทำให้ความจำของนายกลับมา..." โดยมีเงินต่ออาทิตย์ 25000 วอน ฮิฮิฮิ
" แล้วไง...ทำไมฉันถึงไม่มีความทรงจำ...."
" เรื่องมันยาว...สรุป.." แจจุงตบไหล่ยุนโฮเบาๆ ยุนโฮเงยหน้ามามองแจจุงช้าๆ
" สรุปคือ..นายไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...ว่างั้น?"
" ฮื่อ..ไม่รู้.." แจจุงพยักหน้าหนึ่งครั้ง
" แล้วฉันจะจำอะไรได้ไหม..ถ้านายไม่รู้เกี่ยวกับฉันเลย.."
" นายยน่ะ..เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำเมื่อสามวันก่อน แปลกใจไหมหล่ะ..นายกลับฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แต่พอนายตื่นขึ้นมา..นายก็จำอะไรไม่ได้.."
' เมื่อเธอตื่นขึ้นความจำของเธอจะเลือนหายไปหมด...ภายในพริบตา...'
" โอ๊ย!!....." อยู่ดีๆยุนโฮก็ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด แจจุงรีบหันมามองด้วยความตกใจ
" เกิดอะไรขึ้น!! ยุนโฮ นายเป็นอะไร!?" มือหนากุมศีรษะตัวเองอย่างบ้าคลั่ง สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวด
" ฉั..น..เจ็..บหั..ว.." เสียงพูดสั่นระริก แจจุงยิ่งใจหายหนักกว่าเดิม
" เป็นอะไร..ไหนปล่อยมือซิ..." แจจุงพยายามแกะมือยุนโฮออกด้วยความยากลำบาก แต่ก็ไม่สำเร็จ
" ฮ่า....ฉันหาย..แล้ว..." ยุนโฮลงไปนอนกองกับพื้น หายใจถี่อย่างผิดปกติ เหงื่อไหลซึมทั่วไปหน้า แจจุงเอามืออังที่หน้าผากช้าๆ ร่างบางตาเบิกกว้าง ก่อนจะพยุงตัวยุนโฮขึ้นเตียงอย่างนุ่มนวลที่สุด
" นายรอที่นี่นะ...อย่าไปไหน..จนกว่าฉันจะมา...ไม่งั้นซี้ม่องเท่งแน่.." แจจุงรีบวิ่งลงไปชั้นล่างก่อนจะไปหาน้ำอุ่นกับผ้าสะอาดมาหนึ่งผืน
" มีอะไรรึเปล่าคะคุณแจจุง..." ป้าฮียอนเดินตามแจจุงออกมาจากห้องครัว
" ยุนโฮอ่ะป้า..เป็นอะไรไม่รู้..อยู่ดีๆก็ไข้ขึ้น.." ป้าฮีวานพยักหน้าน้อยๆก่อนจะไปช่วยแจจุงถือชามน้ำอุ่น
" คุณหนูเป็นอย่างนี้แหละ..ถ้าไม่ได้เต้นนานๆก็จะเป็นไข้..ไม่ค่อยจะกินข้าวเท่าไหร่..เลยเป็นโรคกระเพาะเลยซะนี่..." แจจุงครุ่นคิด..ถึงว่า...เมื่อวานไม่ค่อยกินเนื้อย่าง ส่วนใหญ่จะเสร็จเค้ากับชางมินซะมากกว่า..-*-
แจจุงเปิดประตูห้องช้าๆ ก็พบว่ายุนโฮไปนั่งตากลมอยู่ริมระเบียงเรียบร้อย แจจุงวางชามน้ำอุ่นลงแล้วเดินไปตรงระเบียงทันที..
" ฉันบอกว่าให้รออยู่บนเตียง..."
" บอกแล้วไง...ว่าไม่เป็นอะไร.."
" โกหก....มานี่เลย...." แจจุงดึงมือร่างสูงมาที่เตียงก่อนจะผลักให้ล้มลงนอน ก่อนจะจัดให้ยุนโฮนอนในท่าปกติ...
" อย่างนายน่ะ...โกหกไม่ขึ้นหรอก...ดูสิ...ตัวร้อนจะตาย..." แจจุงตีเบาๆที่หน้าผากของยุนโฮ ก่อนจะชุบผ้าลงในน้ำอุ่นกอนจะบิดผ้าช้าๆแล้วมาซับใบหน้าคมเบาๆ
" ทำไม...นายถึงทำแบบนี้.." แจจุงเงยหน้าขึ้นมาสบตามองยุนโฮ ก่อนจะพูดเบาๆ
" ฉันมาสมัครเป็นคนดูแลนายนะ...ถ้าฉันไม่ดูแลนาย..ฉันจะมาสมัครทำไม..??" ยุนโฮหลุบตาต่ำลง ก่อนจะหลับตาลง เสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอที่แสดงว่าหลับแล้วของยุนโฮทำให้แจจุงถอนหายใจอย่างเสียมิได้..
" ขี้เซาจริงน๊า~ " พูดจบก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกช้าๆ แล้วก็ชุบผ้าลงในน้ำแล้วบิดผ้ามาซับร่างสูงที่หลับไหลต่อ..
" ตัวใหญ่ชะมัด...พอๆกับชางมินเลย..." แจจุงบ่นเรื่อยเปื่อยโดยไม่ให้ยุนโฮได้ยินเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่กำลังหลับอยู่
" อือ...." เสียงครางของยุนโฮทำให้แจจุงเลิกสนใจที่จะซับเนื้อตัวมาเปลี่ยนเป็นมองหน้าแทน
" โอเค...ฉันไม่รบกวนก็ได้..นอนไปก็แล้วกัน..." แจงลุกจากเตียงก่อนคลุมผ้าห่มผืนหนาให้กับร่างบนเตียงช้าๆ ก่อนจะเอามืออังหน้าผากยุนโฮอีกถือเพื่อให้แน่ใจว่าคนร่างสูงไข้ลดลงรึยัง
" ฝันดีนะ...นอนเยอะ..ค่อยลุกขึ้นมาให้ฉันไถตังค์อีกนะ..." แจจุงยิ้มนิดก่อนจะปิดประตูห้องเบาๆ
---------------------------------------------------
to BE con...
ความคิดเห็น