คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เลิกกันเถอะ HaeEun
" ไอ้ไก่ ฉันคิดถึงแก หายหัวไปทั้งวัน มัวทำอะไรอยู่น่ะ " เสียงทุ้มกรอกมาตามสาย
" กำลังจะนอน "
" เพิ่งตีสองเอง จะรีบนอนไปไหน ขึ้นมาหาหน่อยสิ ข้างบนกำลังปาร์ตี้กันสนุกเลย "
" ไม่ล่ะ ฉันปวดหัวน่ะ เชิญนายตามสบายเถอะ "
" งั้นเหรอ " พูดจบก็วางสายลงทันที
" เวลาแบบนี้อย่างน้อยหมอนั่นน่าจะถามฉันสักคำสิว่า กินยารึยัง ...นี่ฉันคาดหวังอะไรกับคนอย่างไอ้ปลาบ้านั่นกันแน่นะ...คำว่าคิดถึงของนายจะจริงจังสักแค่ไหนเชียวทงเฮ" ร่างบางล้มตัวลงนอน ก่อนที่เปลือกตาจะปิดเข้าหากัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก.... เสียงเคาะประตูดังขึ้น โดยไม่ทันที่เจ้าของห้องจะอนุญาตมือหนาก็ผลักประตูเข้ามา แล้วมาหยุดนั่งลงตรงเตียงนุ่ม
" ฮยอกแจ นอนแล้วเหรอ " พูดพร้อมยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากมล
" อื้ม...ทงเฮเหรอ " งัวเงียพูดออกมา
" ไปทำอะไรมา ทำไมตัวร้อนๆ ซ้อมเต้นมากเกินไปรึเปล่า "
" คงอย่างนั้นแหละ วันนี้กินอะไรเข้าไปก็อ๊วกออกมาหมดเลย "
" กินยาแล้วรึยัง "
" อื้อ "
" กินโจ๊กหน่อยมั้ย "
" ไม่ล่ะ ...นายขึ้นไปปาร์ตี้ต่อเหอะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก " ร่างบางหันหน้าหลบไปอีกทาง
" นั่นสินะ ฉันจะห่วงนายทำไม " เสียงทุ้มเอ่ยราบเรียบ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วไปหยุดอยู่ตรงประตูบานเล็ก
" ถ้ามาแล้วก็ไปอย่างนี้ สู้อย่ามาให้เห็นยังจะดีซะกว่า " คนที่นอนอยู่ได้แต่เก็บความรู้สึกน้อยใจเอาไว้ข้างใน
" ถ้านายเป็นแค่คนอื่นสำหรับฉัน ฉันคงไม่รีบลงมาหาหรอกนะ "
" เอ๋ ??? หมอนั่นพะ พูดว่าอะไรนะ ฉันหูฝาดไปรึเปล่า "
" เดี๋ยวฉันจะไปทำโจ๊กมาให้กินรองท้อง อย่าเพิ่งหลับล่ะ "
" ไอ้บ้า...ใครจะนอนหลับลงล่ะทีนี้ พูดอะไรออกมาน่ะ " ฮยอกแจได้แต่เพียงคิดในใจ ก่อนที่จะรู้สึกว่าร่างกายร้อนขึ้นกว่าเดิม
" ที่พูดนั่น มันหมายความว่าฉันเป็นคนพิเศษสำหรับนายรึเปล่าทงเฮ "
.
.
.
"เอ้า กินซะ ท้องจะได้ไม่ว่าง กินแล้วก็นอนพักผ่อนซะ...ฉันไปก่อนล่ะ " ชายหนุ่มถือถ้วยโจ๊กมาวางไว้หัวเตียงของฮยอกแจ ก่อนจะหยุดพูดและเดินออกไป
" ทงเฮ ... " ร่างบางเรียกไว้
" หืม ??? " หันมาอีกครั้ง หากว่าคนตัวเล็กจะใช้อะไรเขาอีก
"ขอบใจนะ " มีเพียงรอยยิ้มเท่านั้นที่ตอบคำขอบคุณของคนตัวเล็ก ก่อนที่ชายหนุ่มจะหมุนตัวกลับไป
วัน วัน เธอก็เอาแต่พูดว่าคิดถึง
และพูดคำซึ้งๆ ฉันไม่เข้าใจ
ก็แอบสงสัย ก็แอบสงสัย
จนทำให้นอนไม่หลับเลย
" อรุณสวัสดิ์ยามสายโด่งฮยอกแจ " เสียงแหบแซวคนที่เดินสลึมสลือออกมา
" ครับ พี่จงอุน คนอื่นหายไปไหนหมดเนี่ย "
" ออกไปบริษัทกันหมดแล้ว เหลือแต่ฉันกับนายแค่สองคน "
" ฮ้าววววววววววววว " คนตัวเล็กหาวออกมาคำใหญ่
" ฮยอกแจ ง่วงอีกแล้วเหรอ แล้วทำไมขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าอย่างนั้น เมื่อคืนก็นอนเร็วไม่ใช่รึไง " เยซองถามน้องร่วมห้อง
" พี่สนใจผมด้วยเหรอ อยู่ชั้นเดียวกันแท้ๆ ผมไม่สบายพี่ยังไม่มาดูดำดูดีผมเลย สนใจแต่เต่าของพี่ไปเถอะ " คนตัวเล็กเอ่ยประชดก่อนจะเดินไงยังโต๊ะอาหาร
" งอแงแบบนี้แสดงว่าไม่เป็นอะไรมากแล้วมั้ง งั้นวันนี้ฉันจะทำตัวเป็นพี่ที่แสนดีของนายวันนึงแล้วกัน ...ไหนดูซิตัวร้อนรึเปล่า " เมือเรียวยื่นไปแตะหน้าผากฮยอกแจ
" ไม่ต้องมาพูดดี อย่างนี้ทุกทีแหละ ทำดีกับผม สักพักก็กลับไปหาเจ้าตังโก พี่รู้ตัวหรือเปล่าว่าพี่น่ะ หน้าคล้ายเจ้าตังโกเข้าไปทุกวันๆแล้วนะ "
" เฮ้ย...งั้นตังโกของพี่ก็เป็นเต่าหล่อเทพเลยสิ ว่าแล้วเชียวหมู่นี้พี่คิดว่าพี่หน้าตาดีขึ้นทุกวันๆ "
" แหวะ เทพ โพธิ์งามล่ะสิ ขอร้องเลย อย่าทำให้ผมอยากอ๊วกแต่เช้า "
" อ้าว...คนไม่สบายนายกล้าพูดกับฉันแบบนี้เรอะ ฉันเป็นพี่นายนะ อยากลองดีใช่มั้ย ?"
" โอ๊ย!!! ผมเจ็บนะ " ฮยอกแจยกมือลูบหน้าผาก หลังจากโดนพี่ชายดีดเข้ามาเต็มๆ
" นี่เอานี่ไปกินอีกเม็ด " เยซองยัดขนมปังในมือของตัวเองเข้าไปในปากของฮยอกแจ ทั้งสองดันกันไปมาตอนนี้มองดูเหมือนเยซองกำลังปล้ำกอดฮยอกแจซะมากกว่า ขณะเดียวกับที่ทงเฮเดินเข้ามาพอดี
" ขอโทษ ฉันมาขัดจังหวะหรือเปล่า " ร่างหนาเอ่ย
" ขัดสิ ขัดมากด้วย ฉันกำลังป้อนอาหารเช้าให้มายสวีทฮาร์ทฉันอยู่เนี่ย แล้วนายมีธุระอะไรหรือเปล่า " คนแก้มป่องถามคนที่เข้ามาใหม่ โดยยังไม่หยุดการกระทำนั้น
" พี่จงอุน ปล่อยได้แล้วน่า ไม่อายทงเฮรึไง "
" จะอายทำไม คนกันเองทั้งนั้น ใช่มั้ยทงเฮ...??? " เยซองปล่อยฮยอกแจแล้วหันไปถามอีกคน
" อืม...จะอายทำไมล่ะ คนรักกันจะแสดงความรู้สึกที่มีต่อคนที่เรารักไม่ผิดหรอกนะ " ชายหนุ่มตอบก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารฝั่งตรงข้ามกับสองคนที่กำลังฟัดกันนัวเนียอยู่นั่น โดยที่ไม่สบตากับคนตัวเล็กที่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือออกมา
" ฮะฮะฮ่า นั่นไง ทงเฮยังไม่ว่าอะไรเลย ... นายจะหวงตัวทำไมฮยอกแจ จะเอาไว้ให้ซีวอนมันกอดคนเดียวรึไง "
"เปล่าสักหน่อย ผมแค่หายใจไม่ออกเท่านั้นเอง พี่น่ะรัดซะแน่น "
" ฉันก็นึกว่านายจะเก็บอ้อมกอดไว้ให้ใครซะอีก อ้อ...นายกับทงเฮก็กอดกันออกจะบ่อย " เยซองว่า
" นั่นน่ะ คือว่า ...เอ่อ.. " คนตัวเล็กตะกุกตะกักตอบไม่ถูก
" ก็แค่กอดของเพื่อนน่ะพี่เยซอง อย่าคิดมากน่า…ใช่มั้ยฮยอกแจ " ทงเฮตอบเยซองก่อนจะหันไปถามอีกคนที่นั่งตรงข้ามกับเขา
" กะ..ก็ คงอย่างนั้น " ฮยอกแจหลบตา ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป โดยไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของอีกคนเลยแม้แต่น้อย
รู้ไหมว่าเธอนั้นทำให้ฉันต้องคิดลึก
และก็รู้สึกมากมาย แต่ก็เฉไฉ แต่ก็เฉไฉ
กลัวเธอจะรู้ตัว
" ซีวอนมาได้ไง " คนตัวเล็กตะโกนเสียงดัง เมื่อเห็นคนทีเดินเข้ามาในห้องตน
" พี่ทึกบอกว่านายไม่สบาย ฉันเลยมาดูสักหน่อย "
" ฉันไม่เป็นอะไรมาก...ขอบใจนะ แล้ว แล้วของเยี่ยมไข้ฉันล่ะ "
" งกว่ะไก่ พี่ทึกบอกว่าแกไม่สบายอย่างหนัก ฉันก็คิดว่าแกจะนอนอ้าปากพะงาบๆใกล้ตายซะอีก ที่ไหนได้นั่งเล่นเกมสบายใจเฉิบ "
" คนนะเฟ่ย ไม่ใช่ปลาเกยตื้นจะได้นอนอ้าปากพะงาบๆ "
" อ้าว โทษที ฉันนึกว่าแกอยากเปลี่ยนสปีชีส์ตามสามีในอนาคตของกะ.... " พูดยังไม่ทันจบ มือเล็กก็รีบอุดปากของร่างสูงเอาไว้
" แกจะพูดให้ใครได้ยินเล่า เบาๆดิ " ฮยอกแจทำท่าจุ๊ปาก
" อะไรวะ ยังไม่ได้บอกมันอีกเหรอ " ซีวอนแกะมือเล็กนั่นออกมา
" ใครจะกล้าวะ "
" ด้านได้อายอด ท่องไว้ดิ "
" เรื่องอย่างนี้มันไม่เหมือนกับที่ฉันขอของฝากจากนายสักหน่อย ถ้ามันง่ายแบบนั้นฉันพูดไปนานแล้ว "
" งั้นจะปล่อยให้ใครคาบปลาไปแดxก่อนรึไงฟะ "
" ใครจะคาบปลาไปแดx ฉันไม่สนหรอก ฉันห่วงก็แต่ว่าปลาจะแดxใครก่อนนี่แหละ หมู่นี้ทวิตบ่อยมากกกกกก ผู้หญิงงี้ตรึมเลย "
" ฉันก็บอกให้นายสมัครแล้ว ช่วยไม่ได้ ไม่อยากมาเล่นเองนี่หว่า "
" เรื่องนั้นช่างมันเถอะน่า ...เมื่อคืนทงเฮลงมาทำโจ๊กให้ฉันกินด้วยแหละ " คนตัวเล็กทำท่าเขิน
" ก็แค่นั้น ฉันก็เห็นมันทำให้ทุกคนแหละ "
" เงียบหน่อยได้มั้ย ขัดอารมณ์ฉันซะจริงแกไอ้ม้า"
" แกไม่เบื่อ ไม่อึดอัดบ้างเหรอ ที่ต้องทนเป็นเพื่อนกับหมอนั่นน่ะ ลองพูดกับมันดูดิ ฉันว่าบางทีหมอนั่นอาจจะมีใจให้นายสักนิดน่ะนะ "
" อืม กำลังใจตูดีขึ้นมาทันทีเลย ที่แกพูดมาน่ะ...ไอ้บ้า แกจะพูดเข้าข้างฉันสีกหน่อยไม่ได้รึไงฟะ "
" เอาน่า เอาน่า ฉันล้อเล่น อย่างน้อยก็อยากให้นายพูดออกไปก็เท่านั้น "
" ถ้าพูดแล้วเสียเพื่อน มันก็เปล่าประโยขน์น่ะสิ "
" เสียเพื่อน แต่อาจจะได้แฟนนะเฟ่ย เลือกเอาจะอยู่อย่างอึดอัดแบบนี้ หรืออยากโล่งสบายเหมือนที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนหลังจากได้บอกหมอนั่นไปแล้ว "
" ฉันจะเอาความกล้าอย่างนั้นมาจากที่ไหนกันล่ะ " ฮยอกแจก้มหน้าลงอย่างท้อใจ
" ฉันจะมอบความกล้าให้นายเอง ฮยอกแจ " พูดจบก็เอื้อมมือไปโอบร่างบาง แล้วกระซิบเบาๆที่ข้างหู
" พระเจ้าจะอยู่ข้างนายเสมอ ฮยอกแจ "
" อาเมน ...คราวหน้าไม่ต้องกระซิบก็ได้นะมันจั๊กจี้ " ฮยอกแจดันตัวเองออกมา พร้อมกับทำท่าขนลุกใส่บาทหลวงซีวอนทันที หารู้ไม่ว่าคนที่เพิ่งจะเดินมาถึงได้เห็นสองเพื่อนรักนั่งกอดกันอยู่บนเตียงเขาจะรู้สึกเช่นไร
เธอคงไม่รู้ว่าฉันอึดอัดที่ไม่ชัดเจน
เธอทำให้ฉันจำเป็นต้องบอกเธอ ในวันนี้
เลิกกันเถอะ เลิกเป็นเพื่อนกัน
เป็นแฟนกันได้ไหม
ที่เธอพูดมาตั้งมากมาย จะได้ไม่ถือสา
" ฮยอกแจ วันนี้ทำไมน่ารักอย่างนี้เนี่ย " ทงเฮเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กใส่เสื้อผ้าน่ารัก แถมยังหมวกไหมพรมใบเก๋นั่นอีก
" เห...อะไรของหมอนี่นะ มาชมกันซึ่งหน้าแบบนี้ฉันก็เขินสิตาบ้า " คนตัวเล็กหน้าแดงด้วยความเขินอาย
" ขนาดหน้าแดงยังน่ารักเลยดูสิ "
" เป็นอะไรไปทงเฮ " คนตัวเล็กตัดสินใจเอ่ยถามออกไปทั้งๆที่หน้าตนเองแดงกล่ำไปทั่ว
" เปล่าฉันแค่เห็นว่านายน่ารัก ก็เลยพูดตามความรู้สึกของตัวเองก็เท่านั้น "
" ละ แล้ว มันไม่แปลกรึไงกัน อยู่ๆก็มาชมฉันแบบนี้น่ะ "
" แปลกทำไม ทำไมต้องแปลก " ทงเฮยักไหล่เล็กน้อย
" ร้อยวันพันปี ฉันไม่เคยได้ยินนายพูดอะไรแบบนี้ "
" ทำไมจะไม่เคย ฉันน่ะพูดออกบ่อย นายไม่เคยสนใจมันเองต่างหาก "
" ฉันจะไม่สนใจนายได้ยังไงล่ะ นายคือคนสำคัญอันดับหนึ่งของฉันนะ " ร่างบางตัดสินใจพูดออกไป
" นายก็คือคนสำคัญหมายเลขหนึ่งของฉันเหมือนกันแหละน่า ..."
" …. "
"…. "
" สองคนนี่เป็นอะไรไป มายืนหน้าแดงแข่งกันรึไง รีบขึ้นรถไปได้แล้ว " อีทึกที่เพิ่งเดินมาถึงก็ดันทั้งสองคนขึ้นรถตู้ไปในทันที หากแต่ขึ้นบนรถแล้วบรรยากาศกับเงียบสนิท ไม่มีใครยอมพูดกับใครก่อนเลย
" อยู่ข้างนอกก็แข่งกันเขิน เข้ามาข้างในแล้วยังจะแข่งกับเงียบอีก ...จงอุน เปิดเพลงให้ฟังหน่อย มันเงียบเกินไป ฉันไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาซะเลย "
เลิกกันเถอะ เลิกเป็นเพื่อนกัน
จะพูดคำหวานๆ จะได้ไม่
แปลกเธอว่าไง เป็นไปได้ไหม
ไม่รู้เธอคิดยังไง ถูกไหมที่พูดมา
"พี่ซึงครับ จอดรับซีวอนด้วยนะ วันนี้หมอนั่นจะไปกับพวกเราด้วย " เยซองบอกกับผู้จัดการวง(รูปหล่อ)
"เอ้า...ทงเฮ นายขยับเข้าไปข้างในหน่อยสิ ...ซีวอนขึ้นมาๆ เดี๋ยวฉันไปนั่งหลังเอง " อีทึกเรียกซีวอนขึ้นมาบนรถก่อนที่ตัวเองจะถอยลงไปนั่งข้างหลัง
" สวัสดีฮยอกแจ " ร่างสูงเอ่ยทักทายผู้เป็นเพื่อน
" อะไรกัน ในรถมีตั้งหลายคน ทักไอ้ไก่มันคนเดียวเนี่ยนะ " เยซองแซว
" ผมยังพูดไม่จบต่างหากพี่เยซอง ... สวัสดีทุกคนในรถเลยนะครับ วันนี้ขอให้พระเจ้าคุ้มครองทุกคนนะครับ "
"อาเมน.... " เสียงทุกคนในรถเอ่ยขึ้นแทบจะพร้อมกัน
" ฮยอกแจ นายมานั่งริมหน้าต่างนี่มา " ทงเฮที่นั่งชิดในบอกกับคนที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเขาและซีวอน
" หืม.. เดี๋ยวก็ถึงแล้วไม่เป็นไรหรอก นายนั่งไปเหอะ "
" ฮยอกแจฉันเอานี่มาฝากนาย " ซีวอนหยิบส้มมาให้คนตัวเล็กหนึ่งลูก
" ขอบใจมาก " ฮยอกแจยิ้มรับ "
"แล้วของฉันล่ะ ... " ทงเฮถาม
" ของฉันด้วย ..// ของฉันด้วย " อีทึกกับเยซองถามพร้อมกัน
" ขอโทษครับ พอดีว่าเอาติดมือมาฝากฮยอกแจคนเดียว " ซีวอนตอบออกไปจนทำให้คนที่ยื่นมาขอส้มชักมือกลับอย่างหัวเสีย
" หมอนี่มาใจดีแปลกๆแฮะ " ร่างบางคิดในใจ ก่อนที่จะหันไปทางทงเฮ
" กินกับฉันก็ได้นะนีโม่ " แกะส้มออกแล้วแบ่งให้คนข้างๆครึ่งหนึ่ง
" ไม่ล่ะ ขอบใจ เขาเอามาให้นายไม่ใช่ฉัน เชิญกินให้อร่อยนะ " พูดจบก็หันหน้าไปจ้องวิวข้างถนนตามเดิม
" ทงเฮอ่า...อย่าโกรธสิ ฉันป้อนนะ "
" ไม่ต้อง"
" เอาน่า สักชิ้นนึง " ฮยอกแจแกะส้มป้อนทงเฮ แต่คนตัวโตก็ไม่ยอมกินแต่โดยดี
" ฉันบอกว่าไม่ต้องไง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอฮยอกแจ " ร่างหนาเผลอตะคอกคนตัวเล็กออกไป จนคนในรถเงียบกริบแม้อยากจะพูดอะไรออกไป แต่ตอนนี้มันคือเรื่องที่สองคนต้องคุยกันเอง
" ฉะ ฉันขอโทษ นะทงเฮ " ฮยอกแจเสียงสั่น ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมา ซีวอนต้องโอบหน้าของฮยอกแจให้มาซบกับหน้าอกแกร่งของตน
" ทงเฮ นายที่มันหวงไม่เข้าเรื่อง " ซีวอนบ่นเสียงเบาแต่ก็ดังพอที่จะทำให้ทงเฮได้ยิน
" ใครหวงใคร อย่ามาหาเรื่องหน่อยเลย ... นายรถก็มีจะมาอาศัยรถบริษัททำไมนะ " ทงเฮประชด
" อย่าพาลดิทงเฮ "
" ฉันไม่ได้พาล ... แต่คนกำลังหึงอยู่ดูไม่ออกรึไง ฮยอกแจมานี่เลย " พูดพร้อมดึงฮยอกแจให้มาซบกับอกตัวเอง
" ทะ ทงเฮ... "
" เงียบไปเลยนายน่ะ " ทงเฮเช็ดน้ำตาให้คนในอ้อมกอดก่อนจะพูดเบาๆ
" ต่อไปนี้ ห้ามไปกอดกับคนอื่นอีก โดยเฉพาะชเวซีวอน เข้าใจมั้ย "
" อะ...ทำไม??? "
" ไม่ต้องถาม...นี่คือคำสั่ง เข้าใจมั้ย "
" อื้อ " ร่างเล็กพยักหน้าลงกับอกอุ่นของชายหนุ่ม
บางทีเธอก็มีอารมณ์แบบหึงหวง
เธอนั้นมีสิทธิหวงตั้งแต่เมื่อไหร่
เธอเป็นอะไร เธอเป็นอะไร
แต่ในใจก็รู้สึกดี
" ทงเฮ..." ร่างบางเอ่ยถามเมื่อซบกับอกอุ่นมาได้สักพัก
" หืม...ว่าไง "
" ปล่อยได้แล้ว ฉันเมื่อย "
" ทะ โทษที " ดันร่างเล็กออกทันที แล้วเริ่มมองผู้คนรอบข้าง โชคดีที่แต่ละคนก็เข้าสู่โลกส่วนตัวซะแล้ว ทั้งอ่านหนังสือ ฟังเพลง และซีวอนก็หลับไปได้สักพัก
" ทงเฮ...อย่าแกล้งให้ฉันร้องไห้แบบนี้อีกนะ ฉันไม่ชอบเลย "
" ฉันไม่ได้แกล้ง ฉะ ฉัน หะ หึงจริงๆนะเฟ่ย "
" หยุดล้อเล่นได้แล้ว ฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะ "
" ก็บอกว่าไม่ได้แกล้งจริงๆ...อยากได้ข้อพิสูจน์มั้ยล่ะ "
" พิสูจน์เหรอ พิสูจน์ยังไง " คนตัวเล็กถามตาแป๋ว
" ก็แบบนี้ไง "
" จุ๊บ.... " ทงเฮหันหน้าหันหลัง สำรวจคนในรถก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากมล
" ทะ ทงเฮ .. " คนตัวเล็กหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศสุก ใช้มือทุบลงบนหน้าอกกว้างนั่นสองสามที ก่อนที่ทงเฮจะจับข้อมือนั่นไว้ และกระซิบเบาๆว่า
" นี่คือคำยืนยันจากฉันนะฮยอกแจ.. ฉันรักนาย ."
ฉันแค่ต้องการคำยืนยัน ฉันแค่ต้องการยืนยัน
ที่เธอนั้นเป็น ที่เธอนั้นเป็น ล้อกันเล่นใช่หรือเปล่า
หรือเธอต้องการจะจริงจัง หรือเธอต้องการจริงจัง
ถ้าอย่างนั้น...
" ต่อไปนี้ นายกับฉัน เราเลิกกันเถอะ "
" ห๊ะ วะ ว่าอะไรนะ เมื่อกี๊ นะ นายเพิ่งบอกว่าระ รัก ฉันไง " น้ำตาใสเริ่มไหลคลออีกครั้ง
" อย่าเพิ่งร้องสิ...ฉันแค่อยากบอกว่า เราเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะนะ "
"เอ๋??? " คนตัวเล็กเอียงคอสงสัย
" จะงงอะไรซื่อบื้อ ฉันหมายความว่า คบกับฉันนะ "
" ห๊า... "
" ไม่ต้องหาแล้ว ฉันอยู่ตรงหน้านายแล้ว ต่อไปนี้ห้ามซบกับคนอื่น ห้ามหยอกล้อ ห้ามยิ้มหวานให้คนอื่นเข้าใจมั้ย" ทงเฮสั่ง ไม่มีคำตอบจากฮยอกแจ นอกจากรอยยิ้มเปื้อนน้ำตาเท่านั้น
" ฮืออออ...คนบ้า "
เลิกกันเถอะ เลิกเป็นเพื่อนกัน
เป็นแฟนกันได้ไหม
ที่เธอพูดมาตั้งมากมาย จะได้ไม่ถือสา
เลิกกันเถอะ เลิกเป็นเพื่อนกัน
จะพูดคำหวานๆ จะได้ไม่
แปลกเธอว่าไง เป็นไปได้ไหม
ไม่รู้เธอคิดยังไง ถูกไหมที่พูดมา.
" นี่พวกนายสองคน ทำอะไรไม่เกรงใจฉันบ้างเลยนะ "
" ขะ ขอโทษครับพี่ซึง ..." เฮอึนต่างเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
" บทมันจะง่ายก็ง่ายกันจริงๆแฮะ " ประโยคนี้ทั้งอีทึก เยซองและซีวอนคิดในใจ...เหมือนกันเด๊ะ
จบเหอะ
.....ต่ออีกนิด
ก่อนหน้านั้น
ทึกกี้ : จะลังเลอะไร บอกไปเลย เชื่อฉันเถอะ หมอนั่นก็ชอบนาย ไม่งั้นไม่ยอมให้นายกอดหรอก
นีโม : พี่รู้ได้ไง ไอ้ไก่มันก็กอดกับคนอื่นไปทั่วแหละ
ทึกกี้ : ถ้างั้นแกก็ต้องกอดมันให้มากกว่าคนอื่นดิ อย่าให้น้อยหน้า มีคนกอดก็ต้องกอดตาม กอดหนักๆไปเลย หมอนั่นมันชอบกอด อีกอย่างหมอนั่นมันชอบให้ชม ชมมันไปเหอะ จริงมั่งไม่จริงมั่ง
นีโม : แต่พี่ทึก ที่ผมชมหมอนั่นน่ะ ผมชมออกมาจากใจเลยนะ ฮยอกแจน่ะทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลย
ทึกกี้ : น่ารักแล้วกินได้มั้ย ขืนแกมัวช้า ซีวอนมันรอเขมือบอยู่นะเฟ่ย แกไม่เห็นรึไงสายตาที่เจ้าม้ามองไป ทางลูกไก่ของนายน่ะ ฉันล่ะไม่ไว้ใจจริงๆ
นีโม : ใช่ครับ...ซีวอนมันบ้ากอด แล้วก็ชอบมากอดฮยอกแจของผมด้วย
ทึกกี้ : นั่นไง เห็นมั้ย ต่อไปฉันจะให้จงอุนช่วยกันซีนสองคนนั่น เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไป
นายต้องลุกขึ้นสู้ เข้าใจมั้ย
นีโม : ครับ พี่
ก่อนหน้านั้นอีกที
ทึกกี้ : เป็นอันตกลงนะ ซีวอนนายก็แค่ทำหล่อ หลอกล่อให้สองคนนั่นมันหึงกันก็พอ ส่วนจงอุนนายก็แค่ หันมาสนใจฮยอกตอนที่อิเฮมันอยู่หน่อยนะ
เยเย่ : อืม...แล้วฉันต้องทำยังไงอีก
ทึกกี้ : ทำยังไงก็ได้ แค่ให้ทงเฮมันหึงน่ะ
ชายชเว : ทุกวันนี้มันยังหึงไม่พอเหรอพี่
ทึกกี้ : อย่าเพิ่งเถียงสิ...ทำๆไปเหอะ แผนฉันไม่มีพลาดสักหน หึหึ
ชายชเว : พี่นี่น่ากลัวจริง
เยเย่ : จองซูอ่า วางแผนแล้วไปช่วยฉันซื้อบ้านให้เต่าหน่อยนะ
จบแล้วจริงๆ
แม่ยกฮยอกชวนคุย
เพลงนี้น้องหมิวแม่ยกห้องสน 89 98 ณ SZ ขอมา
อาจจะไม่เข้ากับเพลงเท่าไร ก็ขอประทานอภัยมา ณ ที่นี้ด้วยจ้า
ความคิดเห็น