คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องไม่เป็นเรื่อง
ถึงเรื่องเมื่อวานจะดูคลุมเครือจนสับสนเล็กน้อย แต่หน้าที่ก็ต้องดำเนินต่อไป ตอนนี้นั้นได้เพียงแต่พยายามหลีกเลี่ยงที่จะเจอหน้า ดีโน่ เป็นอย่างหลัก
'ตัวฉันมีเหตุผลอะไรที่ต้องหลบเจ้าหมอนั้นด้วย'
'ยังไงซะ เพื่อตัวฉันเอง หลบหน้ามันไปดีที่สุด..'
"เคียวยะ อยู่นี่เอง"ร่างเล็กมองไปเห็นแล้วรีบเดินหนีทันที ก่อนที่ร่างสูงจะคว้าไหล่ของร่างเล็กได้"คุยกับฉันก่อนสิ"
"ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับแก.."ร่างเล็กรีบเดินออกห่างทันที แต่ร่างสูงนั้นก็ยังไม่ยอมคราวนี้โอบกอดมาไว้ในอ้อมแขน ร่างเล็กนั้นพยายามขัดขืนแต่ไม่เป็นผล เพราะพิษไข้ทำให้ไม่มีแรงร่างเล็กหลับลงในที่สุด จนกระทั่งของมีคมปลายเป็น 3 ง่ามจ่ออยู่ที่คอของร่างสูง
"คราวนี้ไม่ได้มาขัดจังหวะนะครับ ครั้งนี้มันจงใจ ปล่อยเค้าถ้ายังไม่อยากตาย"ร่างสูงนั้นรู้ว่าตัวเองไม่มีทางที่จะสู้ได้ก็ต้องจำใจวางร่างเล็กลงพิงกับกำแพง
"นายมีเหตุผลอะไรที่ต้องมาแย่งเคียวยะ"
"เหตุผลของผมน่ะ คุณไม่ต้องมารู้หรอกนะครับ"
"เพราะมันเป็นเหตุผลลึกๆที่ผมน่าจะรู้กับเค้าคนนั้นได้แค่ 2 คนเท่านั้น"มุคุโร่เดินตรงไปยังฮิบาริแล้วค่อยๆอุ้มขึ้นมา"ถ้าคราวหน้ามันมีไอ้แบบนี้อีก ผมต้องฆ่าคุณมันก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับผมแล้วนะ"มุคุโร่เดินออกห่างจากดีโน่ไปได้แค่ระยะนึงแล้วหยุด
"จำเอาไว้ละ ฮิบาริเป็นของผม.."
.
.
.
ร่างเล็กค่อยๆรู้สึกตัวขึ้น พลางเอามือก่ายหน้าผากซึ่งมันร้อนๆอุ่นๆ ฮิบาริค่อยลุกขึ้นมามันอาจจะดูลำบากเพราะตอนนี้แทบไม่มีแรง มุคุโร่นั้นเดินเข้ามาใกล้ๆช่วยประคองให้ลุกนั่งพิงโซฟา
"ไม่สบายอยู่นี่ครับ พักอีกสักหน่อยไม่ดีกว่าเหรอ"
"แก..มาทำอะไรอยู่ที่นี่"
"จะมาหาคุณบ้างไม่ได้งั้นเหรอครับ"ร่างสูงค่อยๆนั่งลงข้างๆ มือเรียวจับเรือนผมสีดำสนิทนั้นอย่างบางเบา ร่างเล็กหันมองใบหน้านั้นอย่างสงสัย ในขณะที่ร่างสูงได้แต่ลูบหัว จู่ๆร่างเล็กก็โผเข้ากอด
"ฮิบาริ..คุณ"ความร้อนจากตัวของร่างเล็กสัมผัสเข้ากับตัวของร่างสูง เพราะความเหนื่อยจนทำให้หลับไปในที่สุด ริมฝีปากอุ่นๆของร่างสูงจูบเบาๆที่หน้าผากของร่างเล็ก แล้วค่อยๆคลายกอดออก แล้วค่อยๆขยับตัวของร่างเล็กให้นอนลง
"เวลาของผมหมดซะแล้วสำหรับวันนี้.. พรุ่งนี้เจอกันนะครับ"ร่างสูงนั้นค่อยๆอันตธานหายไป
.
"ลูกพี่ครับ.."
"ลูกพี่.. ลูกพี่!"ชาย 4-5 คนยืนเหมือนลูกพี่ของตัวเองอย่างเป็นห่วง ร่างเล็กตื่นขึ้นมามองหน้าลูกน้องของตัวเอง แล้วค่อยๆยืนขึ้นด้วยการประคองของลูกน้อง
"อาการเริ่มแย่แล้วนะครับ ผมว่าไปโรงพยาบาลไม่ดีกว่าเหรอครับลูกพี่"
"นั้นสิครับ หยุดซักหน่อยให้ร่างกายหายดีกว่าดีเถอะนะครับ ทางนี้เดี๋ยวพวกเราจัดการให้นะครับ"
"ก็ได้.. พวกแกต้องดูแลให้ดีซะละ"
"อา.. ครับ"ลูกน้องนั้นค่อยๆประคองลูกพี่ตัวเองออกจากห้องไป ร่างเล็กคิดภายในใจพยายามจะคำนวนสิ่งที่เป็นไปได้เมื่อครู่ หมอนั่น..
อ๊ะ.!
ไม่จริงน่า.. ทำไมฉันถึงต้องกอดเจ้านั้นด้วย ทำไม.. เพราะอะไร
ให้ตายเถอะ ฉันเป็นอะไรไปนะ..
เพราะอะไรถึงรู้สึกดี อะไรที่ทำให้รู้สึกแบบนั้น มีอะไรบ้างอย่างนั้นเหรอ
ไม่หรอก.. ไม่ใช่
'พรุ่งนี้เจอกัน'
พรุ่งนี้หมอนั้นจะมาอีกสินะ.. ความรู้สึกที่มันอยากเจอ มันคืออะไรกัน..
ความคิดเห็น