คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Will Love, So I love[Part 1]=เพื่อนใหม่ อีซองมิน || แก้คำผิด รีไรท์เล็กน้อย
1
เพื่อนใหม่ อีซองมิน
“ให้ตายเถอะ!! เมื่อไหร่พวกนั้นจะเลิกมองซักทีนะ”
ร่างบางบ่นงุบก่อนจะสะบัดสายตาตอบโต้พวกที่ส่งเสียงดังและชี้มาที่เค้าราวกับว่าเป็นตัวประหลาด ก็แค่ยังไม่มีเครื่องแบบของโรงเรียนมัธยมฮันวองเท่านั้นเอง ไม่ใช่สัตว์ประหลาดซักหน่อย แถมที่เขามาเองก็วันเสาร์นะไม่ใช่วันธรรมดา
หรือว่าเด็กซองจินไม่เคยมาที่โรงเรียนนี้หรอ?
“เธอ อีทงเฮ จากมัธยมซองจินใช่รึเปล่า?”
“อ่อ....ใช่แล้วฮะ!”
“งั้นก็ตามฉันมา ฉันเป็นอาจารย์ของที่นี่” ทงเฮก้มหัวเพื่อทำความเคารพก่อนจะเดินตามอาจารย์ไป มัธยมฮันวองเป็นโรงเรียนชายล้วนและเป็นโรงเรียนประจำ ฉะนั้นเวลาจะเดินไปไหนมาไหนก็จะเจอแต่ผู้ชายเดินอยู่เต็มโรงเรียน คนตัวเล็กเดินตามเข้าไปในห้องพักอาจารย์ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาเมื่อได้รับอนุญาต
“เธอพอจะรู้อยู่ใช่มั้ยว่าที่นี่เป็นโรงเรียนประจำ”
“ฮะ”
“ถ้าอย่างนั้น นี่กุญแจห้องของเธอ มีเพื่อนอีกคนหนึ่งที่อยู่ห้อเดียวกัน ชั้น 7 ห้อง 703 แล้วก็สิ่งที่เธอควรรู้ไว้เป็นสำคัญ และจำให้ขึ้นใจเลยก็คือ ห้ามขึ้นไปยุ่มย่ามที่ชั้น 11 ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม”
“ทำไมล่ะครับ?”
“รูมเมทของเธอคงจะรู้ ฉันเองเป็นอาจารย์พูดอะไรมากไม่ได้ เดี๋ยวอีกซักพักเพื่อนร่วมห้องของเธอคงมาแล้วล่ะ”
อาจารย์เงียบลงไปทำให้คนตัวเล็กเงียบบ้าง ซักพักก็มีเสียงโครมครามให้ได้ยินก่อนจะมีคนเปิดประตูเข้ามาโครมใหญ่ ภาพที่ทงเฮเห็นคือ ผู้ชายที่หน้าตาจิ้มลิ้มยืนหอบอยู่ด้านหน้าด้วยสีหน้ายินดีก่อนจะส่งยิ้มแบบเหนื่อยๆให้กับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างเป็นกันเอง ถ้าให้เขาเดาล่ะก็ คนที่เพิ่งวิ่งมาคงจะเป็นรูมเมทของเขาแน่ๆ
“มาแล้วหรอ ทงเฮ นี่อีซองมินรูมเมทของเธอนะ เอาเป็นว่าพวกเธอก็ไปได้แล้ว ครูมีงานต้องทำต่อ ไปละ”
เมื่ออาจารย์ออกไปจากห้องแล้ว ซองมินจึงปรี่เข้ามาประชิดตัวทงเฮก่อนจะแย่งกระเป๋าเสื้อผ้าไปถือ ร่างเล็กจะท้วงก็ไม่ทันซะแล้ว รูมเมทของเค้าดูท่าว่าจะไม่คืนง่ายๆซะด้วย ทงเฮเลยได้แต่เลยตามเลย
“ฉันชื่อซองมินนะ อย่างที่อาจารย์ได้แนะนำไว้นั่นแหละ โอ๊ย!ฉันดีใจมากเลยที่ได้ยินจากอาจารย์ว่าจะมีคนย้ายเข้ามา ฉันนอนห้องนั้นคนเดียวมาตั้งปีกว่าเหงาจะแย่!! นายเรียนห้องไหนอ่ะ”
“ห้อง B ม.ปลายปี 2 ครับ”
“อ๊ะ!~ อยู่ห้องเดียวกันนี่ แล้วครับเคริบอะไรกัน เป็นกันเองหน่อยสิ เราต้องสนิทกันนะทงเฮ!!”
เจ้าของถิ่นดูท่าว่าจะพูดไม่หยุด ทงเฮเลยสิ่งยิ้มน้อยๆไปให้พลางคิดอยู่ว่าอยู่ที่โรงเรียนเก่านั้นมีหลายคนบอกว่าเค้าพูดมากเวลาอยู่กับฮยอกแจ แต่พอมาเจอซองมินที่ยืนพูดอยู่ข้างๆกันนี่ถึงกับจอดสนิท ช่างพูดคุยโดยไม่เมื่อยปากเลยจริงๆ
“ถึงแล้วๆ นี่แหละห้องของเรา เตียงนั่นฉันให้นายเลือกว่าจะนอนชั้นไหน เพราะฉันนอนมันจนเบื่อแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็ล่างดีกว่า ไม่ชอบอะไรสูงๆน่ะ”
“โอเค!! ทางฝั่งเดียวกับประตูนายเห็นใช่มั้ย มันคือห้องน้ำนะ ในนั้นมีอ่างอาบน้ำสุดเจ๋งด้วยล่ะ! ส่วนทางขวามือของนายคือโต๊ะเขียนหนังสือ นายเอาโต๊ะนั้นละกัน ส่วนใกล้ๆกับหัวเตียงคือคอมของทางโรงเรียนเอาไว้ให้ใช้ด้วยกัน แล้วก็ซอกนั่นเป็นพวกไมโครเวพกับกระติกน้ำร้อน เรื่องเสื้อผ้านายไม่ต้องเป็นห่วงนะมีแม่บ้านมาเก็บไปซักทุกวัน เอ้อ!! ตู้เสื้อผ้าของนายเป็นตู้ที่ติดกับโต๊ะคอมนะ”
ซองมินยิ้มหวานเมื่อแบ่งของที่ควรจะแบ่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทงเฮเอากระเป๋าเสื้อผ้าในเล็กวางไว้กับพื้นก่อนจะเดินมานั่งที่เตียงของตัวเอง จริงๆแล้วห้องนี้ก็ใหญ่เหมือนกันแหละ ไหนจะโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ระหว่างทีวีจอยักษ์กับตียงอีก แต่ห้องก็ไม่ได้ดูแคบหรือรกเลยแม้แต่น้อย
“นายอยากเดินไปดูรอบๆโรงเรียนมั้ย”
“เอาสิ แล้วระหว่างทางฉันถามนายได้ใช่มั้ย”
“ได้สิ! อยากถามอะไรก็ถามมาได้”
ร่างอวบเล็กน้อยพาเพื่อนคนใหม่ลงจากเตียงด้วยการลากแถมยังลากลงจากตึกอีกด้วยเพื่อเดินไปยังโรงอาหาร ส่วนเพื่อนคนใหม่นั้นก็กำลังคิดว่าจะถามดีมั้ย? แต่อาจารย์ไม่ยอมบอกอาจจะเป็นเรื่องเสียหาย สุดท้ายคนตัวเล็กก็เลยเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“ซองมิน ที่ชั้น 11 มีอะไรหรอ”
“อืม~ ชั้น 11 หรอ ก็ไม่มีอะไรนี่ ห้องเรียนธรรมดา”
“ชั้น 11 หอพักของเราน่ะหรอห้องเรียน?”
“อ้าว~ ขอโทษที ฉันเข้าใจว่าเป็นตึกเรียนที่เราเรียนซะอีก จริงๆนายไม่น่าจะรู้เรื่องได้เร็วขนาดนี้นะ อาจารย์บอกหรอ”
“อาจารย์บอกแค่ว่าอย่าขึ้นไปยุ่ง นอกนั้นให้มาถามนาย”
“โอเค! งั้นฉันจะเริ่มตั้งแต่กลุ่มที่มีอิทธิพลในโรงเรียนของเราก่อนเลยนะ พวกนั้นมีชื่อกลุ่มว่าเดจาวู มีเกือบ 200 กว่าคนเลยล่ะ แต่ตัวหลักๆเลยก็คือคิมคิบอม หมอนี่เป็นหัวหน้ารุ่นที่ 12 ของแก๊ง นิสัยไม่ดีมากเลยๆ ฉันเคยเจอหมอนั่นอยู่ครั้งตอน ม.ปลายปีแรก เดินชนแล้วยังไม่ขอโทษด้วย คนถัดมาก็คือโจวคยูฮยอน หมอนี่เป็นรองหัวหน้า นิสัยเสียไม่แพ้กันเลย เป็นพวกล่าเคะในโรงเรียน นายเองก็ระวังตัวไว้ด้วยล่ะ ตัวเล็กๆน่ารักๆแบบนี้หมอนั่นน่ะยิ่งชอบ”
“นายไม่จิ้น.....แล้วหรอ”
“บ้าสิทงเฮ!! ฉันยังจิ้นอยู่เหอะ ช่างเรื่องนั้นมันดีกว่า!~ ส่วนคนถัดมาคือคังอิน หมอนี่เป็นเพื่อนสนิทกับพี่อีทึกที่เป็นมือขวาของกลุ่ม แน่นอนว่าคังอินเองก็เป็นมือซ้าย เหมือนกับจะเป็นคู่หูกันเลยก็ว่าได้ ถัดมาก็คือชเวชีวอน โอ๊ย!! หมอนี่น่ะเจ้าชายสุดๆ ฉันล่ะแอบหมั่นไส้นิดๆด้วยนะ หมอนี่อยู่ในตำแหน่งบ้าอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้ระบุไว้”
“อ่า....แล้วทำไมอาจารย์ถึงห้ามขึ้นไปเพ่นพ่านบนนั้นด้วยล่ะ ฉันยังไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับพวกกลุ่มเดจาวูตรงไหน”
“ก็เพราะมีคนเคยขึ้นไปบนนั้นแล้วถูกคยูฮยอนทำไม่ดีใส่น่ะสิ!! นายเห็นแล้วใช่มั้ยว่ามันเกี่ยวกันตรงไหน ก็เพราะว่าชั้นนั้นเป็นที่พักของพวกนั้นไง ฉันน่ะเกือบจะไปเหยียบชั้นนั้นแล้ว เข้าใจว่ามันคือ ชั้น 13 ที่เป็นฟิตเนส ตกใจแทบตายแน่ะที่เห็นคยูฮยอนมายืนอยู่ข้างๆ”
ทงเฮยังคงทำหน้าไม่เข้าใจกับสิ่งที่ซองมินพูด เพราะที่โรงเรียนเก่านั้น ไม่มีกลุ่มอะไรแปลกๆพวกนี้ ทุกคนก็ต่างคนต่างอยู่แทบจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันถ้าไม่รู้จัก มีอิสระที่จะทำนู่นทำนี่ ส่วนตัวเขาเองก็ไม่เคยมีปัญหากับใครเพราะเอาแต่ขลุกอยู่กับฮยอกแจทั้งวัน
“คืออย่างนี้นะ นายเคยดูหนังประเภทแบบมาเฟียคุมเมืองอะไรทำนองนี้ใช่ป่ะ?”
“เคยสิ!”
“พวกนั้นก็เหมือนๆกับมาเฟียนั่นแหละ เพียงแต่ว่ามีอำนาจในโรงเรียน ทุกรุ่นเลยนะ! มีการขยายอำนาจไปนอกโรงเรียนด้วยการยกพวกตีกัน แต่มีรุ่นนี้ที่ไม่ต้องทำอะไรก็ได้แก๊งต่างๆนอกโรงเรียนมาอยู่ในอานัติหมดแล้ว”
“พอจะเข้าใจแล้ว นายพูดเยอะมากเลย เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมาให้”
คนพูดเยอะส่งยิ้มขอบคุณก่อนจะเอามือจับคอตัวเองก็นึกได้ว่าจริงๆแล้วหิวน้ำมาก ส่วนคนตัวเล็กก็เดินไปที่ร้านน้ำ สายตาเหลือบไปมองเห็นน้ำเปล่าขวดสุดท้ายจึงรีบหยิบ แต่ก็คว้าพร้อมกับใครบางคน ร่างเล็กมองหน้าคนตัวสูงอย่างอ้อนวอน ทำยังไงได้ ก็เพื่อนของเขาพูดไม่หยุด แถมยังดูเหมือนจะหิวน้ำซะด้วย
“เอ่อ.....ขวดนี้ ผมขอนะ”
“เด็กใหม่หรอ? มัธยมซองจิน.....”
“ฮะ!! ถ้าอย่างนั้นผมขอเลยนะ” มือบางทำท่าจะกระชากออกมาแต่ก็ยังคงถูกมือหนาที่วางไว้ด้านบนกดลงมาเพื่อไม่ให้หนีไปไหนพลางจ้องมองหน้าเจ้าของมือเล็กด้วยความสงสัย
“คะ....คือว่าเพื่อนผม....หิวน้ำมาก ป้ามีน้ำเย็นอีกรึเปล่าครับ”
“น้ำเย็นขวดสุดท้ายแล้วจ้ะ นอกนั้นไม่ได้แช่ไว้”
“ถ้างั้น...นี่ครับเงิน!! ผมจ่ายเงินแล้วนะ” ร่างบางหันไปขึ้นเสียงใส่คนร่างสูงที่ยังไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย อุตส่าห์จ่ายเงินก่อนก็หวังว่าจะให้คนที่เสียมารยาทจับมือตนเองนั้นปล่อยซักที แต่ดูสิ! เขายังจ้องหน้าอยู่เลย
“นายไม่รู้จักฉันหรอ?”
“ผมต้องขอโทษด้วยนะฮะที่ต้องบอกว่าไม่รู้จัก ซองมิน...”
“รุ่นพี่ยุนโฮมาทำอะไรที่โรงอาหารครับ”
“มาซื้อน้ำน่ะ^^ แต่คงไม่ทันแล้ว นี่เพื่อนใหม่นายหรอ”
“ครับ ย้ายมาจากมัธยมซองจิน”
“งั้นฉันไปล่ะ แล้วเจอกันนะ.....อืม....อีทงเฮ^^”
รุ่นพี่ที่ซองมินเรียกหันมายิ้มที่มุมปากน้อยๆแล้วเรียกชื่อของเจ้าของมือได้อย่างถูกต้อง ทงเฮยืนงงอยู่กับที่ ด้วยความสงสัยจึงหันไปถามเพื่อนที่กำลังยืนยิ้มส่งรุ่นพี่คนนั้นอยู่
“ซองมิน! นั่นใครน่ะ”
“คนนั้นรุ่นพี่ยุนโฮ ครองตำแหน่งเจ้าชายของโรงเรียน แต่ที่แน่ๆก็คือพี่เค้าใจดีสุดๆไปเลย แล้วอย่าบอกนะว่านายไปแย่งน้ำจากพี่เค้ามา”
“ก็....เอ่อ....นายหิวน้ำนี่”
“เฮ้อ! เอาเถอะ ยังไงก็เป็นรุ่นพี่ยุนโฮ แต่ถ้าเป็นคิบอมนายถูกเก็บแน่ๆ อ้อ รุ่นพี่น่ะเป็นญาติห่างๆของคิบอม ดูเหมือนจะไม่ถูกกันด้วย ฉะนั้นถ้าอยู่กับรุ่นพี่ห้ามพูดถึงคิบอมเด็ดขาดเลยนะ”
“ทำไมโรงเรียนนี้วุ่นวายจังนะ”
“มาถึงแล้วนะคิบอม หนุ่มหน้ามนคนงามนั่น”
เสียงทุ้มนุ่มที่ฟังแล้วชวนเคลิ้มดังขึ้นหลังจากเปิดประตูเข้ามา พบเพื่อนนั่งดูทีวีจอยักษ์อยู่บนโซฟา ใบหน้านิ่งบนโซฟาแสยะยิ้มเล็กน้อยเหมือนกับจะตอบรับกับสิ่งที่ได้ยินมาจากผู้เข้ามาใหม่ ก่อนจะหันกลับไปสนใจภาพบนจอทีวีเหมือนเดิม
“เฮ้! เร็วว่ะเพื่อน ภาพกล้องวงจรตามติดหมอนี่แล้วหรอ”
“ตอนนี้อยู่ที่โรงอาหาร ฮึ! เจอกับยุนโฮก่อนฉันซะได้”
“เอาน่า ยังไงก็ตาม หมอนั่นเป็น 'ของ' ของนายโดยชอบธรรมอยู่แล้ว ไม่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจไปหรอกน่า”
“งานเลี้ยงที่จะมีเร็วๆนี้เตรียมของทั้งหมดให้พร้อม”
“เฮ้ย! จะเปิดตัววันเดียวกันกับงานเลี้ยงเปิดเทอมเลยรึไง”
“ใช่ จะรอช้าไม่ได้เด็ดขาด นายก็รู้ว่ายุนโฮเร็วแค่ไหน สิ่งที่ฉันพยายามมา ไม่อยากให้มันเสียเปล่า”
“โอเคๆ ฉันจะจัดการให้ละกัน”
“เดี๋ยว.....คยูฮยอน”
“ว่าไง.........”
“คนคนนี้ไม่ใช่คนที่นายจะยุ่งได้ด้วย เข้าใจใช่มั้ย”
“หึ! ฉันสนใจคนข้างๆหมอนั่นต่างหากล่ะ” ร่างสูงพูดจบก็บุ้ยปากไปทางทีวีจอยักษ์ที่ตอนนี้มีผู้ชายอีกคนหนึ่งหน้าตาน่ารักเข้ามาแทรกระหว่างคนสองคน ดังนั้นคนที่นั่งอยู่บนโซฟาจึงเงียบแล้วก็นิ่งราวกับจะบอกคนที่จะเดินออกจากห้องว่าไม่มีอะไรแล้ว คนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูเลยเดินออกจากห้องไป
“อีทงเฮ.......จะได้เจอกันแล้วนะที่รัก”
“โอ๊ย! เดินเมื่อยเลยแฮะ”
“ขอโทษทีนะซองมิน”
“ช่างมันเถอะน่า!! ฉันเองก็พูดไปงั้นแหละ ถ้าฉันไม่ได้พูดนั่นแหละจะตาย เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนละกัน นายเองก็จัดเสื้อผ้าไปนะ”
ซองมินบ่นอุบก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป คนตัวเล็กจึงทำหน้าจ๋อยเพราะรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนต้องเหนื่อย ก่อนจะหันไปหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าใบเล็กมาจัดเข้าตู้ให้เรียบร้อย
ก๊อกๆ
เมื่อจัดไปได้ซักพักก็มีคนมาเคาะประตู ทำให้คนที่กำลังจัดเสื้อผ้าเงยหน้าขึ้นมองประตูก่อนจะเดินไปเปิดประตูเมื่อยังคงได้ยินเสียงฮัมเพลงในห้องน้ำของซองมินยังคงดังเรื่อยๆ ที่นี่ไม่มีออดรึไงกัน??
“มาหาซองมินหรอครับ”
“อ่าฮะ!.....ผมมาหาซองมิน”
“งั้นเข้ามาข้างในก่อนก็ได้ฮะ ซองมินยังอาบน้ำอยู่”
คนตัวเล็กเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้ร่างสูงโปร่งที่ยืนยิ้มหน้าทะเล้นอยู่หน้าห้องเข้ามาด้านใน ทงเฮรู้สึกแปลกใจกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนหน้าเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าเป็นเพื่อนของซองมินจริงๆ อาจจะเป็นเพื่อนที่ห้องเรียนก็ได้มั้ง
“โต๊ะสีชมพูนั่น?”
“อ๋อ ของซองมินน่ะ มาที่ห้องของซองมินครั้งแรกหรอ”
“อ๋อ....อื้ม! ฉันเป็นเพื่อนใหม่น่ะ^^”
“อ่า.....ฉันอีทงเฮนะ ย้ายมาจากมัธยมซองจิน แล้วนายล่ะชื่ออะไร?”
“ผม....คยูฮยอนครับ^^” ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดเมื่อรู้สึกคุ้นๆกับชื่อที่เพิ่งได้ยินมา เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแต่นึกไม่ออกแหะ-_-
ซองมินเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าเช็ดหัวปิดใบหน้าเอาไว้ ส่วนผ้าเช็ดตัวนั้นก็ปิดไว้เพียงแต่ส่วนล่างของร่างกายเท่านั้น ทำให้บริเวณช่วงลำตัวเปลือยเปล่า แขกที่เข้ามาในห้องทำหน้าตาตื่นตะลึงนิดหน่อยก่อนจะปรับสีหน้ากลับมาเป็นอย่างเดิม ส่วนทงเฮนั้นก็ชะงักแล้วกระแอมเบาๆในลำคอ
“ซะ....ซองมิน คยูฮยอนมาหาแน่ะ”
“ห๊ะ! คยูฮยอนหรอ?......เฮ้ย! นายจริงๆด้วย ชิบ!!!”
คนที่มีหยดน้ำเกาะเต็มร่างถึงกับเอาผ้าเช็ดผมที่ปิดหน้าตัวเองเมื่อครู่กระชากลงมาปิดส่วนที่เปลือยไว้ แขกที่มาใหม่ยืนอมยิ้มกับการกระทำของคนตรงหน้า แถมยังเดินเข้าไปหาทำให้เจ้าตัวทำให้ร่างเล็กนั้นถอยกรูดไปติดกำแพงพลางยกมือขึ้นชี้หน้า
“ถอยออกไปก่อน! ขอร้องล่ะ รู้ว่าไม่เคยมีใครกล้าทำกับนายขนาดนี้ แต่ฉันขอ!!”
“เอ่อ......คยูฮยอนที่เป็นรองหัวหน้าเดจาวูน่ะหรอ?”
“ฮ้า! นายรู้จักฉันด้วยหรอ” ร่างสูงถอยห่างจากคนตัวเล็กตามคำขอก่อนจะมาสนใจร่างบางที่เพิ่งพูดเรียกความสนใจเมื่อครู่ด้วยแววตาเป็นประกาย
ถ้าคิบอมมันเห็นผมทำแบบนี้ล่ะก็ ปั้นหน้านิ่งได้ไม่นานหรอก
“เอ่อ....รู้จักสิ! ก็ซองมินเพิ่งเล่าให้ฟัง.....นายมาทำอะไรที่นี่”
“เปล่าหรอก! ฉันแค่เดินผ่านมาเท่านั้นเอง”
“แล้วนายเคาะประตูห้องทำไมล่ะ? แถมยังบอกว่ามาหาซองมินอีก”
“ฮ่าฮ่า ถ้าไม่ทำแบบนั้นแล้วฉันจะเข้ามาในห้องนี้ได้งั้นหรอ”
คยูฮยอนโน้มตัวลงมาใกล้ร่างบางที่ชอบทำหน้าสงสัยอยู่ตลอดเวลาพลางยกมือขึ้นประคองใบหน้าเล็กอย่างถนุถนอม ก็ถ้าทำของคิบอมมันช้ำ=_= ผมก็ถูกฆ่าน่ะสิ
“อย่า.....อย่า...จับหน้าผมได้มั้ย เดี๋ยวสิวขึ้น”
“รู้อะไรมั้ยทงเฮ....นายน่ะน่ารักนะ”
“เอ่อ...มีคนบอกฉันแบบนั้นบ่อยๆเหมือนกันนะ”
“นายน่ะ ควรจะไปกับฉันนะ^^ ติดตรงที่ว่า.........”
ป้าป!!
“เฮ้ นายทำอะไรของนายน่ะตัวเล็ก!!”
คนตัวสูงกว่าหันไปมองหน้าเจ้าคนที่ประทุษร้ายหัวของตัวเองเมื่อครู่ ถึงมันจะแค่หมอนก็เถอะ แต่ก็ทำเสียฟีลเหมือนกันแหะ คนตัวเล็กยืนถือหมอนข้างด้วยสภาพที่เสื้อผ้าเรียบร้อยดีก่อนจะโยนหมอนทิ้งแล้วไปคว้าไม้เบสบอลมาไว้ข้างตัวแทนเมื่อคยูฮยอนเดินเข้ามาใกล้
“อะ....ออกไปนะ!! ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตามที่นายเข้ามาที่นี่ แต่ถ้าให้ฉันเดา ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ”
“หึ! กิตติศัพท์ของฉันในด้านนั้นก็ดังไม่ใช่ย่อยนะ”
“จะด้านไหนก็ช่างเหอะน่ะ!! ในฐานะเจ้าของห้อง ฉันขอให้นายออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันฟาดไม่เลี้ยงแน่ๆ”
เจ้าของห้องยกไม้เบสบอลขึ้นขู่อยู่ในท่าเตรียมหวด แขกผู้มาเยือนรีบใช้ความเร็วเข้าจับไม้ก่อนจะดันร่างเล็กให้ติดผนังพลางก้มลงกระซิบเบาๆเป็นการเตือน
“วันนี้จะฝากไว้ก่อน แต่ถ้าเจอกันคราวหน้า นายไม่รอดจากเงื้อมมือฉันแน่ๆ เข้าใจใช่มั้ย?..กระต่ายน้อยซองมิน”
คยูฮยอนพูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้นแล้วก็รีบออกจากห้องไปแถมก่อนจะจากไปนั้นยังฝากรอยจูบหนักๆไว้ที่แก้มด้านขวาของซองมิน ทำเอาคนที่ถูกจูบถึงกับมีอาการของขึ้นทันที
“ถ้าฉันเจอแกคราวหน้า! แกเองก็ไม่รอดเหมือนกันแหละ ไอ้หมาป่าบ้าคยูฮยอน!!!”
“=O=” <<< ทงเฮผู้อยู่ในเหตุการณ์
--------------------------------------------------------------------------------------------------
มาดิทชื่อตอน แก้คำผิด แล้วก็รีไรท์เล็กน้อย= =
เอิ๊กๆ 09/04/10
ขอร้องเหอะ!!!!~ อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงา
ความคิดเห็น