คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter:3rd Consider
Chapter:3rd Consider
“ประกาศจากฝ่ายกิจกรรมนะครับ ขอให้คณะกรรมการนักเรียนทุกคนเข้าประชุมแผนงานหลังเลิกแถวด้วยครับ”เสียงประกาศผ่านไมค์โครโฟนของไอ้น้ำ ประชาสัมพันธ์ประจำคณะกรรมการนักเรียนดังขึ้น หลังจากที่นักเรียน จำนวนกว่า 4พันคน ทำกิจกรรมหน้าเสาธงกันเสร็จเรียบร้อย ทำเอาผมหน้างอด้วยความไม่พอใจ แมร่งอะไรกันนักกันหนาฟะ!!
“ไอ้คุณมึงเป็นไรอีกวะ!! ทำหน้าอย่างกับอั้นขี้มา2ปี”ไอ้ชาตบหลังผมเบาๆ หลังจากที่ปากสุนัขๆของมันทำหน้าที่อย่างเสร็จสมบูรณ์แล้ว ผมหันไปมองมันที่นั่งอยู่ข้างๆผม อันที่จริงไอ้ห่าชาแมร่งมันต้องมานั่งแถวเดียวกับผมอ่ะครับ แต่ไอ้นี่แมร่งกวนตี นบอกอยากนั่งแถวห้องสอง ทั้งที่ตัวเองอยู่ห้องหนึ่ง กวนตี นปะครับไอ้ห่านี่
“ก็ไอ้คุณ แมร่งมันยังทำการบ้านของจารย์สุเทพยังไม่เสร็จอ่ะดิ เลยมานั่งกลุ้มอยู่นี่ไงล่ะ”ทันทีที่ผมอ่าปากจะตอบคำถามไอ้ชา ก็มีตัวเสือกตัดหน้าตอบคำถาม ที่ผมเข้าใจไม่ผิดว่าเป็นของผมออกไปอย่างหน้าตาเฉย ไอ้ห่านี่!!
“ไอ้สันดาน!! มึงไม่ยุ่งเรื่องกูสักเรื่องไม่ได้เหรอวะไอ้สัดกรีน”ผมหันไปตบหัวเพื่อนตัวแสบของผมอีกตัว ไอ้กรีนเป็นเพื่อนที่ผมต้องยอมรับในเรื่องความสอดรู้สอดเห็น เรื่องชาวบ้านเป็นที่สุดครับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเด็กม.ต้นต่อยกัน หรือ จะเป็นเด็กม.4ตบกับพี่ม.5 มันก็รู้เรื่องไปทั่ว ทั้งที่ตัวมันก็อยู่กับพวกผมแทบตลอดเวลา (ยกเว้นตอนมันไปขี้ครับ ไม่มีใครอยากไปกะมัน555+) แต่มันก็รู้ข่าวทุกอย่างที่เกิดขึ้นในโรงเรียนเก่งปะครับเพื่อนผม(น่าภูมิใจตรงไหน)
“งั้นมึงก็ตายดิวะไอ้คุณ จารย์สุเทพตีอย่างกับเฆี่ยนควาย ตูดมึงดิ้นแน่วะ”ไอ้ชาพูด ทำเอาผมเสียวสันหลังทันที เมื่อได้ยินคำเลื่องลือการทำโทษนักเรียน ของอาจารย์สอนวิชาฟิสิกส์ ที่ขึ้นชื่อว่าตีได้เจ็บสุดๆ อย่างที่พวกผมเรียกว่า ‘เฆี่ยนควาย’
“กูขอดูของแพทเมื่อกี้แล้ว เยอะชิบหาย ลอกไม่ทันแน่เลยวะ เสือกเรียนคาบ4อีก ตูดกูไม่รอดแน่วะเมิง” เมื่อวานผมมัวแต่ทำงานของอาจารย์สุพิณ เจ้าของวิชาสังคมศึกษา ที่ผมต้องพรีเซนท์หน้าห้องวันนี้จนลืมงานของอาจารย์สุเทพที่ต้องส่งในวันเดียวกัน ไอ้พอจะนึกได้ก็ดันนึกได้เมื่อตอนเช้านี้เอง พอมาถึงก็เพลงโรงเรียนก็ดังพอดี ไอ้จะนั่งลอกต่อที่โรงอาหารรองการุณก็ถือไม้เรียวไล่ฟาดจนต้องยอมละงานวิ่งมาเข้าแถว ไอ้จะกลับไปลอกตอนเข้าแถวเสร็จ ก็ดันมีประชุมเช้าที่จะเลิกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก้นผมไม่รอดจากไม้เรียวจารย์สุดเทพแน่ครับ ใครก็ได้ช่วยคุณที T^T!!
“มึงลอกในห้องประชุมดิ”ไอ้กรีนสะกิดหลังให้ผมหันไปสนใจมัน ทำเอาผมเกิดไอเดียปิ้ง!!ขึ้นมา เหมือนอิ๊กคิวซังนั่งมาธิ ที่ผมเคยดูตอนเด็กๆ (ได้ข่าวว่าตอนนี้ก็ยังดูอยู่)
“ไอ้กรีน! เรียกแพทให้กูหน่อยดิ”ผมหันหลังไปนั่งคุยกับมันอย่างเปิดเผย ไม่เกรงใจอาจารย์ที่ยืนพูดอยู่บนเวทีตอนนี้เลย (เป็นตัวอย่างที่ไม่ได้ อย่าเอาเป็นแบบอย่างนะจ๊ะ)
“แพทจ๋า!! คุณเรียกอ่ะ” มันตะโกนเรียกแพทที่นั่งต่อท้ายพวกผู้ชายอยู่ด้านหลัง ทำเอายัยแพทต้องหยุดการสนทนากับยัยแฝด(นรก)ที่คุยกันอย่างเปิดเผยเช่นเดียวกับพวกผม -_-;;
“กรีน!! มึงไม่ไปขอไมค์จารย์สุชาติบนเวที แล้วเรียกแพทให้กูเลยล่ะ ไอ้ห่า!! ไม่รู้กาลเทศะ”ผมบ่นมันที่ทำไรไม่รู้จักเวลาและสถานที่ แทนที่มันจะสะกิดผ่านเพื่อนคนอื่นเรียก อย่างนี้ผมลุกแล้วเดินไปหน้าแพทเองจะดีกว่ามั้ย?!
“ก็มันไกลนี่หว่า แมร่งช้า กูขี้เกียจ! มัวแต่ด่ากู แม่มึงคลานมาหาแล้วนั่น” เพื่อนผมไม่มีคนไหนไม่กวนอวัยวะเบื้องล่างครับ คนพวกเดียวกัน ก็จำต้องอยู่ด้วยกันอ่ะครับ (เอ๊ะ!! มันยังไงยังไงอยู่นะ ไอ้ประโยคหลังเนี่ย)
“คุณมีไรป่าว?”แพทคลานมาหยุดข้างผม ทำให้ผมต้องกลับไปสนใจเธอก่อนไอ้เพื่อเวรอย่างไอ้กรีน ที่นั่งทำหน้าตากวนตีนมาให้ผม รอให้กูคุยกับแพทเสร็จก่อนเหอะมึง!!!
“แพทเราขอยืมสมุดฟิสิกส์ไปลอกหน่อยดิ เดี๋ยวจะลอกตอนประชุมอ่ะ”ผมว่า แพทพยักหน้าเข้าใจแล้วคลานกลับไปที่นั่งเธอ
“แม่มึงเป็นไรปะวะคุณ?” ไอ้กรีนถามผม เมื่อมองว่าแพทอยู่ห่างจากระยะที่จะได้ยินว่าพวกเราคุยอะไรกัน
“แม่กูสบายดี เมื่อเช้าก็ยังเห็นออกไปทำงานอยู่เลย”ผมว่า ทั้งที่รู้ว่า ‘แม่’ ที่มันพูดถึงน่ะไม่ได้หมายถึงแม่ผมจริงๆหรอก
“ไอ้ห่า! อย่ากวนส้นเท้าดิครับเพื่อน กูหมายถึงแพทอ่ะเป็นไร ประจำต้องมีข้อแลกเปลี่ยนไม่ใช่เหรอ กว่าจะให้ลอกน่ะ” มันแสดงความเสือกออกมาอีกแล้วล่ะครับทุกคน ผมบอกแล้วครับว่ามันมีชีวิตอยู่เพื่อสิ่งนี้ครับ(เป็นความน่าภาคภูมิใจมาก)
“ไม่มีไรหรอก! แค่เมื่อว่าทำผิดไว้มาก” ใช่อย่างที่ทุกคนคิดแหละครับ เรื่องเมื่อวานแพทเป็นคนแกล้งผมให้เข้าใจผิด เรื่องจดหมายนั่น พูดถึงก็ยังขายขี้หน้าไม่หาย ผมดันปล่อยนกกระจอกเทศ(ไก่เล็กไปครับสำหรับเรื่องนี้)ตัวโตๆต่อหน้าไอ้อัคไปเต็มๆ
“เรื่องไรวะ?”ไอ้กรีนยังทำหน้าที่ของมันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง มันเสือกจริงๆครับ
“มึงไม่รู้สักเรื่องคงไม่ตายหรอก” คำตอบของผมทำเอามันแทบลงไปดิ้นอยู่กับพื้นเลยที่เดียว ดีครับสมน้ำหน้ามัน!!
“เพื่อนกันปะมึง!!” ไอ้กรีนเขย่าแขนผมอย่างไม่ยอมแพ้
“ขึ้นห้องแล้วมึง”เสียงประกาศให้ขึ้นห้องดังขึ้นขัดอาการสอดรู้สอดเห็นของไอ้กรีนได้จังหวะพอดี ผมเลยรีบลุกเดินหนีมันเข้าตึกเรียนไป ให้มันแดดิ้นเพราะความไม่รู้นี่แหละครับ ทรมารดี หึหึ
***
“อย่างที่เราตกลงกันครั้งแรกครับ ว่าเราจะมีการจัดงานกีฬากระชับความสัมพันธ์ระหว่างผู้ปกครองกับน้องม.1 ในวันเสาร์ที่จะถึงนี้นะครับ เรื่องกิจกรรมต่างๆผมทำเป็นตารางเรียบร้อยแล้วเหลือแต่เรื่องการส่งให้ผู้ปกครองเท่านั้น” ประธานฝ่ายกิจกรรมนักเรียน หรือไอ้เบลที่ผมรู้จักเป็นการส่วนตัวเพราะเป็นเพื่อนชมรมเดียวกัน กำลังแจ้งแผนการดำเนินงานต่างๆให้พวกคณะกรรมการนักเรียน ที่นั่งเรียงกันเป็นวงกลมตามรูปแบบของโต๊ะในห้องประชุมที่ประจำจะเป็นที่ใช่ประชุมของผู้บริหารโรงเรียน แต่วันนี้ได้สิทธิพิเศษจากการเป็นคณะกรรมการนักเรียนเข้ามาใช้ห้องประชุมสุดหรู เป็นไงล่ะครับ!! คณะกรรมการโรงเรียนผม ยิ่งใหญ่ครับ!!
“ข้อที่ลอกอยู่มันผิดนะคุณ”เสียงไอ้อัคทักผมที่กำลังลอกการบ้านฟิสิกส์อย่างเมามัน ไม่เงยหน้าขึ้นมาสนใจสิ่งที่กำลังประชุมกันสักนิดทำไงได้ครับงานมันด่วน!!
“เออขอบใจ!! แต่ถึงผิดก็ไม่มีปัญญาแก้เองหรอกวะ มีคนทำให้ลอกก็บุญแล้ว” นี่แหละครับ ลอกอย่างไม่ลืมหูลืมตา ใครจะมานั่งคิดโจทย์ยากๆ ในเวลาที่ก้นตัวเองกำลังจะมีภัยล่ะครับ ผมคนหนึ่งล่ะที่ต้องรักษาก้นตัวเองให้อยู่รอดปลอดภัย จากไม้เรียวของอาจารย์สุเทพ
“เดี๋ยวคิดให้รอเดี๋ยว ลอกข้ออื่นไปก่อน” อัคเขียนโจทย์ลงในสมุดตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตาคิด ไอ้ผมก็เกรงใจมัน แทนที่มันจะเอาเวลาไปสนใจการประชุมกลับต้องมานั่งคิดฟิสิกส์ให้ผม
“รู้ว่าเก่ง ไม่ต้องมานั่งคิดให้หรอกน่า หมั่นไส้!! นั่งฟังประชุมไปเหอะ มีอะไรสำคัญก็บอกด้วยแล้วกัน”ผมว่า แล้วก็ลงมือลอกการบ้านต่อ แต่ความจริงก็อยากให้มันแก้ให้หรอกครับ แต่ช่างเหอะ!!!! ผมต้องรีบแล้วเดี๋ยวก้นผมจะได้ลิ้มรสไม้เรียว
“บอกว่าไม่ต้องทำ แล้วเว้นที่ไว้ทำไม??”มันว่า ชะเง้อคอมาดูสมุดผม ทำเอาผมชะงัก ไอ้เขินก็เขินครับ ก็ใครอยากมานั่งทำข้อนี้ซ้ำอีก 5 รอบล่ะครับ 555+ แก้ใหม่ไม่สวยเลย
“เออ! รู้แล้วก็รีบๆทำดิ มั่วแต่คุยเดี๋ยวก็ไม่เสร็จหรอก” อัคสั่นหัวยิ้มๆ เหมือนขำกับเรื่องที่ผมทำไป เอาเหอะ!! ถือว่าช่วยหรอกนะ ไม่งั้นผมลุกขึ้นแตะมันไปแล้ว อย่านึกว่าตัวเองตัวใหญ่กว่าแล้วผมจะกลัวนะ คนอย่างกานคุณไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว!!
“คร๊าบ คร๊าบ!! จะรีบทำให้แล้วครับ”ถ้าทุกคนได้ฟังเสียงมันตอนนี้คงอยากตบมันสักทีสองทีครับ ผมเชื่ออย่างงั้นครับ
“ไอ้ประธานกับไอ้หัวหน้าระดับ อย่าเล่นกันดิครับ ตอนนี้เรากำลังซีเรียสกันอยู่นะครับ” หลังจากลืมตัวไปชั่วขณะ เสียงอันดังของไอ้เบลที่กำลังแจ้งเรื่องอะไรสักอย่าง (ที่ผมไม่ได้ฟัง) อยู่ด้านหนึ่งของโต๊ะ ทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ
“ไอ้เบลมึงทำงานมึงต่อไปเหอะ อย่ารบกวนกูสองคนกำลังเข้าได้เข้าเข็ม” อัคตอบเบลขำๆ แต่คำตอบมันเล่นเอาผมขำไม่ออกครับงานนี้ ผมมองดูเพื่อนคณะกรรมการนักเรียนขำกันน้ำหูน้ำตาเล็ดกันทั้งห้อง นีมส์ที่ว่าเป็นเสือยิ้มยากยังแอบขำกับคำตอบของไอ้ประธานโรคจิตคนนี้เลยอ่ะครับ อยากเอาหน้ามุดแจกันดอกไม้ข้างหน้าผมซะจริงๆ
“ป้าบบบ!! ขอสักทีเหอะมึง เลิกเล่นได้แล้ว ไหนบอกจะคิดข้อนี้ให้กูไง ไม่เสร็จมึงโดนแน่” และแล้วความอดทนผมก็หมดลง เลยลงไม่ลงมือตับหัวมันไปหนึ่งที ข้อหากวนตีนไม่ดูสถานการณ์และอีกข้อหาคือ ทำผมขายขี้หน้า อยู่กับไอ้อัคผมมีแต่ขายขี้หน้าสินะครับ ที่หลังผมจะได้อยู่ห่างจากมัน!!
“ไอ้คุณองค์ลงแล้ว พวกเราอย่าไปสนใจมันสองคนเลย เรามาพูดเรื่องงานกีฬาต่อดีกว่า ปล่อยมันสองตัวตบกันไปแล้วกัน” ทุกคนฮาครืนกันทั้งห้องแล้วก็เลิกสนใจพวกผม ไปสนใจแผนงานของไอ้เบลแทน ส่วนตัวผมก็มองไอ้ตัวแสบข้างๆที่ลูบหัวบริเวณที่โดนฝ่ามือของผมประทับลงไปจังๆ เมื่อกี้นี้ เหอะ!! สมน้ำหน้า
“ตบมาซะแรงเลย!! ความรู้กระจายหมด”ไอ้ตัวการพูดเสียงอ่อยๆ ก้มหน้าก้มตาทำโจทย์ฟิสิกส์มหาหินต่อไป ไอ้ผมก็สงสารมันหน่อยๆ ทำงานให้แล้วยังโดนตบอีก แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ ดูที่มันพูดสิเล่นเอาผมอึ้งไปหลายวิฯ ทีเดียว ก็รู้ว่าพูดเล่นครับ แต่มันทำเอาผมไม่กล้ามองหน้าคนอื่นในห้องเลย ด้วยความอับอาย (ทั้งที่คนพูดมันยังไม่อาย แต่ผมขออายแทนได้ปะครับ)ก็สมควรแล้วล่ะที่มันโดนฝ่ามือพิฆาตไป เล่นอะไรไม่เข้าท่าก็ต้องโดนซะบ้าง!!
‘ท่าทางผมต้องเอากลับไปคิดใหม่แล้วล่ะครับ ว่าจะเชียร์เพื่อนผมให้ชอบไอ้อัคจริงๆดีมั้ย?’
To Be Continued.
Edit 13 March 2011
ความคิดเห็น