คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: Chapter :: Two - บุคคลที่อยู่ในเงา
Chapter :: Two - บุคคลที่อยู่ในเงา
Author :: iMerCutE'z :)*
Author Note :: ใส่เพลงไว้ด้วย จะฟังไปด้วย รึ ปิดไว้ก็ได้นะค๊า ^^
------------------------------------------------------------------------------
ตุบ...
“เฮ้..เจ้าห่วยสึนะเก็บลูกบอลให้ทีสิ” เสียงเรียกของเพื่อนคนหนึ่ง ที่บังเอิญเตะลูกบอลออกนอกสนามมาทางร่างบางที่นั่งวาดรูปอยู่ข้างสนาม
“เอ๊ะ...อือ”
“ขอบใจนะ เจ้าห่วยสึนะ”
“....” รอยยิ้มถูกส่งออกมาจากริมฝีปากบางๆนั่น แลดูสดใสเสมอในสายตาของผม... แม้ว่า...ทุกคนจะเรียกคุณว่า ' เจ้าห่วยสึนะ ' แต่สำหรับ... คุณคือท้องนภาอันแสนสดใสเสมอมา...
“ห๊า!! …อะไรกันเนี่ย!!” เสียงที่ส่งออกมาอย่างตกใจของร่างบาง ทำเอาร่างสูงนัยตา 2 สีต้องหันกลับไปมองในทันที...
“เฮ้ออ...ฉันเป็นเจ้าห่วยสึนะอีกแล้วเหรอเนี่ย” เสียงบ่นพ่นออกมา กลายๆ ก่อนจะมองดูสภาพงานของตนเองที่โดนลูกบอลชนเข้าให้อย่างจัง...
... ผมจะเข้าไปช่วยคุณเก็บดีไหมนะ? ...
ความคิดที่ผลุดขึ้นมาในหัว ทำให้ผมต้องเดินไปทางนั้น...ทางที่มีคุณกำลังยืนเก็บชิ้นงานที่ตอนนี้แปลเปลี่ยนสภาพไป...แต่...
“อีกแล้วเหรอสึนะ....ฉันเจอนายทีไรต้องมีเรื่องทุกทีสินา”
เสียงของใครคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามา มันทำให้ขาของผมต้องหยุดชะงักลงอย่างกระทันหัน... อีกแล้ว... กี่ครั้งแล้ว ทุกครั้งที่คุณเกิดปัญหา ทั้งๆที่ทุกๆอย่างที่มันเกิดจะอยู่ในสายตาของผมตลอด... แต่ทำไม...ไม่ว่าจะครั้งไหนๆ ผมก็ไม่สามารถเข้าไปช่วยคุณได้ก่อนเขาคนนั้น ... คาบัลโลเน่ ดีโน่ ...
รอยยิ้มของคุณคงมีไหวให้เขาจริงๆ สินะครับ... คุณสึนะ... เมื่อไหร่กันที่ผมจะไม่ต้องมานั่งแอบมองคุณอยู่แบบนี้... เมื่อไหร่กันที่ โดคุโร มุคุโร่ คนนี้ จะได้ไปอยู่เคียงข้างคุณ...
ผมยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวกลับไปอีกทาง ผมไม่สามารถที่จะหยุดยืนดูคนที่ผมแอบรักเขาข้างเดียวอยู่กับใครคนนั้นของเขาได้อีกต่อไปแล้ว... ในขณะที่เท้าของผมกำลังจะกล่าวเดินไปข้างหน้านั้น เสียงใสๆ เสียงหนึ่ง ที่ไม่ว่าได้ยินเมื่อไร่ หัวใจของผมก็รู้สึกกระชุ่มกระชวยนึ้นได้ทุกครั้ง ไม่ว่าก่อนหน้านี้หัวใจของผมจะรู้สึกหดหู่ขนาดไหน...
" มุคุโร่คุง "
ผมหันไปตามเสียงเรียกนั้น แล้วผมก็ได้พบกับร้อยยิ้มที่แสนสดใสที่ส่งออกมา...ผมรู้ว่ารอยยิ้มนี้ไม่ได้มีความใดซ่อนอยู่ แต่ทุกครั้งที่ได้เห็นผมก็ยังอยากจะหวังว่า รอยยิ้มนั้นคุณมีมันให้ผมเสมอมา...
" ครับ "
อยากจะตบปากตัวเองสักที... ทำไมทุกๆ ครั้งผมถึงพูดกับคุณได้แค่นี้กันนะ
" นายเห็นรีบอร์นบางไหม? พอดีรุ่นพี่ดีโน่เขาตามหาอยู่อ้ะ "
หึ... คุณมาเพื่อถามผมแค่นี้หรอครับ?... มาตอกย้ำให้ผมฟังว่าทุกการกระทำของคุณคุณทำเพื่อคุณดีดน่อย่างงั้นหรอ? ใจร้ายจังเลยนะครับ คุณสึนะ
" คง...นั่งจิบชาอยู่กับคุณฮิบาริที่ห้องประธานนักเรียนมั้งครับ "
" หยา...ไม่อยากไปที่นั่นเลยให้ตายเหอะ ขอบคุณนะมุคุโร่คุง ^^ " รอยยิ้มถูกส่งออกมาจากริมฝีปากบางอีกครั้ง ทำเอาคนที่ยืนตอบคำถามให้ถึงกับหน้าขึ้นสี
" ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัว " ก่อนที่เขาจะห้ามใจไม่อยู่แล้วทำในสิ่งที่ร่างบางอาจจะไม่ให้อภัยเขาเลยอีกตลอดชีวิต... เขาควรทีจะต้องไป... ไปหาที่ระงับสติของตัวเอง
" อ๊ะ...เดี๋ยว... " เมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังจะเดินจากไป ร่างบางก็ส่งเสียงเรียกรั้งตัวร่างสูงเอาไว้อีกครั้ง..
" ครับ? " หันกลับมาสบตากับร่างบางอีกครั้ง... ทั้งที่ใจแทบจะตะครุบร่างบางตรงหน้ากินอยู่แล้วก็ตาม
" คือ... มุคุโร่คุงไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม... คือว่า.. " น้ำเสียงอ้ำๆ อึ้งๆ เอ่ยออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ เรียกรอยยิ้มน้อยๆ จากร่างสูงได้ไม่ยาก...
อย่างน้อยผมก็ยังมีประโยชน์กับคุณอีกหน่อยใช่ไหมครับ?
" ครับ " มันคงเป็นบทสนทนาที่สั้นและแย่ที่สุดในชีวิตผม... ผมไม่เคยคุยกับคุณได้มากกว่านี้เลยสิน่า...
ตอนนี้ผมกับคุณสึนะกำลังเดินเข้าอาคารเรียนเพื่อที่จะไปที่ห้องประธานนักเรียนที่คาดว่าคุณรีบอร์นคงจะนั่งจิบชาอยู่กับคุณฮิบาริ แต่ละหว่างทางที่จะไปห้องประธานนักเรียนนั้น ผมขอลากคุณสึนะเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกันนะครับ...
" แวะห้องน้ำก่อนได้ไหมครับ " นี่อาจจะเป็นครั้งแรกของผมเลยก็ว่าได้... ทำน่ะหรอ? ก็ผมน่ะไม่เคยพูดกับคุณสึนะก่อนเลยน่ะสิ ดูท่าคุณสึนะก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่ผมคุยกับเธอก่อน
" อื้ม...งั้นฉันรอข้างนอกนะ "
" ไม่ได้ครับ...คุณต้องเข้าไปด้วย "
" เอ๋... " ผมไม่ปล่อยให้คุณสึนะพูดอะไรต่อ เพราะตอนนี้ผมได้ลากคุณสึนะเข้ามาในห้องน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว... ตอนนี้นัยย์ตาของคุณสึนะเบิกกว้างระคนที่กำลังตกใจกลัวอะไรบางอย่างซึ่งมาจากการกระทำของผม...
" เอ่อ...มุคุโร่คุงจะทำอะไรหรอ " เสียงสั่นๆ ถูกส่งออกมาจากริมฝีปากสีเชอร์รี่สุก ทำเอาผมแทบกลั้นตัวเองไม่ให้หัวเราะไม่ไหว
" ครับ...ผมก็แค่.. " มือแกร่งถูกยื่นออกมาหมายจะไปสัมผัสกับแก้มนุ่มๆ ของร่างบาง
" ก็แค่...อะ...ไรงั้น...หรอ " เบี่ยงหน้านี้มือของร่างสูงที่ยื่นเข้ามาใกล้ๆ อย่างตื่นตะหนก
" ก็แค่จะเช็ดสีที่ติดอยู่บนหน้าคุณน่ะครับ ^^ " พูดจบร่างสูงก็จัดการเช็ดคราบสีที่อยุ่บนแก้มของร่างบางออก ก่อนจะเอามือที่เลอะสีของตนไปจุ่มน้ำ แล้วควักขึ้นมาเช็ดคราบสีที่เหลืออยู่บริเวณแก้มนุ่มอีกครั้ง...
" อ่า... >////////< "
" เสร็จแล้วครับ...ขอโทษนะครับ ที่ผมทำให้คุณตกใจ ^^ "
" อ่า...ไม่เป็นไร " น้ำเสียงอ่อมแอ่มถูกส่งออกมาอีกครั้ง ก่อนจะก้มหน้างุดๆ เดินออกจากห้องน้ำไปด้วยความเขินอาย...
หึ...ไม่ว่าเมื่อไหร่คุณก็น่ารักเสมอนะครับ ^^
" มุคุโร่คุง เอ่อ...ไปกันเถอะ " น้ำเสียงหวานที่ส่งออกมาจากด้านนอก เรียกรอยยิ้มให้กับร่างสูงที่ยืนเหม่ออยู่อีกครั้ง...
" ครับ "
.
.
.
ห้องประธานนักเรียน
ก๊อกๆๆ
" ขออนุญาติครับ "
" เชิญ " น้ำเสีงน่าเกรงขามของประธานนักเรียนกล่าวอนุญาติเป็นสัญญาณให้เดินเข้าไปได้...
สึนะสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดลูดบิดประตู เพื่อเปิดประตู
แอ๊ด...
" มีธุระอะไร ? " น้ำเสียงน่าเกรงข้ามถูกส่งออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาเยือน
" คือ...ผมมาหารีบอร์นน่ะครับ ไม่ทราบว่าเขามาที่นี่รึเปล่า " ตอบกลับไปอย่างเก็งๆ เรียกรอยยิ้มซึ่งหาดูได้ยากจากชายคนนี้ ฮิบาริ เคียวยะ ได้เป็นอย่างดี
" เพิ่งออกไปกับโคโคเน่โร่ เมื่อกี้น่ะ "
" เอ๋... งั้นหรอครับเนี่ย " ใบหน้าหวานสลดลงเล็กน้อย...ก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกาย..
" แล้วเราจะไปหาที่ไหนต่อดีหล่ะ มุคุโร่คุง "
" ลองโทรหาคุณโคโคเนโร่ดูดีไหมครับ? เพราะคุณโคโคเนโร่เขามีมือถือ "
" อ้ะจริงด้วยสิ ขอบใจนะมุคุโร่คุง "
" นี่แก 2 ตัวน่ะ ถ้าจะสวีทกันออกไปสักที ฉันจะทำงาน -*- " น้ำเสียงไร้เยื่อใยถูกส่งออกมาจากท่านประธานนักเรียนหน้าสวยจอมโหด
" อ๊ะ...ครับๆ ไปกันเถอะมุคุโร่คุง "
" ครับ "
ปัง...
เมื่อทั้ง 2 เดินออกจากห้องไปประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ด้วยฝีมือของ ...
แอ๊ด...
" เล่นอะไรพิเรน " น้ำเสียงเข้มกล่าวออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
" แหม๋...เคียวยะนี่เก่งจริงๆนะ รู้ด้วยว่าเป็นฉัน ^^ "
" หึ... "
" ไม่เอาน่า...อย่าทำหน้าตาแบบนั้นสิ ความสวยหายหมด ^^ "
" ดูท่านายจะอยากตาย.. "
" หวาๆ " ร้องออกมาเสียงหลงเมื่ออาวุธคู่กายของร่างบาง ...ทอนฟา... โผล่ออกมาจ่อที่คอ
" แฮ่ๆ ล้อเล่นจ้ะล้อเล่น ^^ "
" จะทำอะไรต่ออีก " ลดทอนฟาลงจากคอของร่างสูงแล้วถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่ก็นะนี่หล่ะนะ...นิสัยที่น่ารักของคนตรงหน้า...
" หึๆ แล้วเดี๋ยวนายก็จะรู้ ^^ "
" สนุกหรอไง? "
" มากมายเลยแหละ ^^ "
" ระวังความตายจะมาเยือน เจ้านั่นน่ะ...เวลาโมโห ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกัน " พูดเสร็จก็เสมองออกไปนอกหน้าต่าง มองลงไปยังคน 2 คนที่เพิ่งออกจากห้องนี้ไปก่อนหน้านี้...
" ครับๆ รู้แล้วครับผม ^^ " น้ำเสียงทะเล้นถูกส่งออกมาอีกครั้งก่อนจะล้มตัวนอนลงบนโซฟา แล้วหลับไป...
.
.
.
" ฮัลโหล โคโคเนโร่ หรอ นายอยู่กับรีบอร์นรึป่าว ? " น้ำเสียงหวานกรอกลงไปตามเครื่องมือสื่อสารเครื่องสวยอย่างสงสัย
หือ...อยู่ ฉันกำลังง้อเจ้านี่ แกมีอะไรรึป่าว?
" อ่า...บอกรีบอร์นให้หน่อยสิ ว่าคุณดีโน่เค้าตามหาอยู่ "
อ่อ...เออ ง้อเสร็จจะบอกให้เว่ยเฮ้ย!! แค่นี้นะ แย๊กก...รีบอร์นมันอันตรายนะเว่ยเฮ้ย!!! ติ๊ด....
Tul Tul Tul...
" อ่า...สายตัดไปแล้ว " หันมายิ้มเจื่อนๆ ให้กับร่างสูงนัยย์ตา 2 สีข้างกาย
" ครับ "
" อ้ะ...ขอบใจมากเลยนะมุคุโร่คุง "
" ครับ " ยื่นมือออกไปรับเครื่องมือสื่อสารของตนกลับมา ก่อนจะพับเก็บลงกระเป๋า
" มุคุโร่คุง...ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม? "
" ครับ ? " หันไปสบตาของร่างบางอย่างงงๆ คุณสึนะมีไรจะถามผมอย่างงั้นหรอครับ...ถ้าเป็นคำถามที่ผมตอบได้ ผมจะตอบนะครับ...
" ทำไมมุคุโร่คุงถึงชอบไปอยู่ที่ห้องสมุดหล่ะ "
" ........ " เพราะผมชอบที่จะแอบไปมองคุณที่นั่นยังไงหล่ะครับ...
" มุคุโร่คุง "
" ไม่รู้...สิครับ " ตอบคำถามของร่างบางอย่างเหม่อๆ ก่อนจะมองออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย...
ถ้าผมพูดออกมาว่าผมชอบคุณ... คุณจะจากผมไปรึป่าว?
" ชอบงั้นหรอ? "
" ครับ... คงอย่างงั้นหล่ะมั้ง " เพราะมันเป็นที่ๆผมสามารถแอบมองคุณได้ โดยที่คุณไม่รู้ว่าผมแอบมองคุณอยู่ไงหล่ะ...
" มุคุโร่คุงนี้แปลกคนชะมัด "
" ครับ " อาจจะเป็นอย่างนั้นแหละครับ...ผมคงแปลก... แปลกจริงๆ
" อื้ม...เอาเถอะ ...นี่มันก็ เย็นมากแล้ว กลับบ้านกันเถอะ ^^ "
" ครับ "
ฉันก็รู้ฉันเป็นได้แค่เป็นคนอื่น
ไม่ได้ลึกไม่ได้ซึ้งไม่ได้สนิท
แต่ผิดที่รักเธอ ผิดที่พร่ำเพ้อ
รู้ก็รู้ว่าเธอนั้นก็รักคนอื่น
ฉันก็ฝืนฉันก็ห้ามใจฉันไม่ได้
ไม่อาจจะห้ามใจ เปลี่ยนใจของฉัน
อยากขอเวลา ขอแค่เพียงไม่นาน ทำสิ่งที่มันค้างใจ
อยากขอเวลา ให้ฉันได้เจอกับเธอ อยากจะบอกว่า
รัก ฉันรักเธอ ได้ยินไหม
ได้ยินไหม เสียงจากหัวใจ
รัก ทั้งที่เธอมีใคร จะรอเธอตลอดไป
ไม่ได้ดั่งหวังก็ยังจะรักเธอ....
Song - ได้ยินไหม
by : Get II Gethe
ถ้าชอบแล้วไม่มี >>> จิ้มเลยฮะ <<<
TBC --0-- !!!~
เย้~ จบไปแล้วครับ >w<!!!!~ ใครสงสารมุคุโร่ ยกมือขึ้น!!!!~ ว้าว... คนยกกันพรึบพัรับ! ฮ่าๆ ต่อ 2 เรื่องในวันเดียว มันส์สะเด็ด ="=~
เป็นไงกันมั่งเอ่ย?... สนุกไหมอ่า? รึว่าเศร้า ? รึว่ายังไง ? ถ้ายังไงก็เม้นบอกกันด้วยนะค๊า ^3^
อย่างที่เมย์บอกไปเมื่อพาร์คที่แล้ว ว่าแต่งแบบไม่ปรึกษากัน 555+ อย่าไปเชื่อเมย์ค่ะ ถ้าไม่ปรึกษากันเลยก็หลุดสิค๊า! จริงมั้ย ^^...
เอาเป็นว่า เม้นเป็นกำลังใจให้กับฟิคคู่เรื่องแรกของออมกับเมย์กันหน่อยนะค๊า เห็นวิว แล้วมาดูคนเม้นมันรู้สึกสลดใจนะคะ T T'
ถ้าออมกับเมย์แต่งไม่สนุกอย่างไรก็ เม้นบอกกันได้นะคะ เรา 2 คนจะได้เอาไปปรับปรุงให้มันดีขึ้นค่ะ ^^
ออมพูดมากไปป่ะเนี่ย? ( มากๆๆๆ : คนอ่าน ) ขอโทษคร่าาาา >/\< เอาเป็นว่า เจอกัน Chapter :: Four ค่ะ!
ส่วน Chapter :: Three นั้นไซร้ ไปทวงกับ Mayziiz ค่ะ!!! 555+
บ๊ายบาย~ เจอกันตอน 4 น๊า~ >o<!!
edit : 1/08/2009 16.00 น. by iMerCutE'z :)*
ความคิดเห็น