คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ใคร...คนนั้น
“ ซองมิน ซองมิน นายช่วยแบกไอ้หมีอ้วนหน่อยซิ” อีทึกปลุกซองมินที่หลับน้ำลายยืดอย่างไม่ได้สติให้ลุกขึ้นมาช่วยแบกร่างท้วมของเพื่อนรักที่ตอนนี้สลบราวกับโดนจับทุ่ม
“ = =ครับๆคุณอีทึก” ซองมินตอบรับอย่างงัวเงียก่อนจะช่วยอีทึกแบกร่างอันท้วมใหญ่ของคังอินลงมาจากรถแท็กซี่
“ โอ๊ะๆ เบาๆนะครับคุณผู้โดยสาร เดี๋ยวอาจารย์ยิ่งสากแกจะบาดเจ็บ” อีตาลุงคนขับแท็กซี่คนเดียวกับที่ส่งคังอินเมื่อเช้าพูดขึ้น
“ มันไม่ใช่อาจารย์ยิ่งสากหรอกลุง” อีทึกตอบก่อนจะค่อยๆพยุงคังอินไปวางไว้ที่ประตูรั้วหน้าบ้านของเขา
“ นี่ลุง!เงิน เอาไปแล้วรีบไสหัวไปไกลๆเลยไป้” อีทึกตัดรำคาญ
เมื่อได้เงินแล้วอีตาลุงคนขับก็รีบบึ่งรถออกทันที
“ นานแล้วสินะ..ที่ไม่ได้มาที่นี้” อีทึกยิ้มพลางพูดกับตัวเอง
ภาพเก่าๆในอดีตปรากฏขึ้นมาเป็นฉากๆราวกับฉายหนังซ้ำ
อีทึกซื้อบ้านหลังนี้ไว้ก่อนที่จะย้ายไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
ก่อนจะไปเขาได้มอบบ้านหลังนี้ให้คังอินอาศัยเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุด
ที่สำคัญคังอินยังยากจนมากอีกด้วย..ถ้าไม่เป็นคังอินที่จะได้บ้านหลังนี้ล่ะก็..คงจะเป็นคิมฮีชอล..เพื่อนรักอีกคนของเขาเป็นแน่..คิมฮีชอล..ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ
“ คุณอีทึกครับ..เข้าบ้านกันเถอะครับ” ซองมินพูดพลางตบยุงตัวที่เกาะแขนของเขาอย่างอารมณ์เสียพลางเกาแขนยิกๆอย่างรำคาญ
“ จริงสิ ฉันลืมไปว่าฉันไม่มีกุญแจบ้านหลังนี้นี่นา ลองค้นกระเป๋าคังอินดูซิ” อีทึกสั่งซองมิน
ร่างเล็กของซองมินค้นหากุญแจจนทุกซอกทุกมุมของกระเป๋าของคังอิน..แต่ไม่ยักจะมี
“ ไม่มีเลยครับ” ซองมินพูด
“ โอ้ยแล้วจะเข้าบ้านยังไงเนี้ย ทั้งกระเป๋าเสื้อผ้า ทั้งคนบ้าที่แต่งชุดบ้าๆแถมยังเมาเละอีกเนี้ย” อีทึกแทบอยากจะเอาทรีนงามๆอัดเข้าหน้าคังอินสักครั้งเมื่อเห็นร่างสูงนั้นนอนหลับไม่ได้สติแถมยังกรนเสียงดังน่ารำคาญเป็นที่สุด
ซองมินเองก็อีกคนเพิ่งลงจากแท็กซี่ไม่เท่าไหร่ก็เตรียมจะนอนแล้ว
“ แกรกๆ” เสียงซองมินแหวกโพรงหญ้าเตรียมหาที่หลับที่นอนนั่นเอง
“ เอาตัวรอดเป็นยอดดีจริงๆนะแก๊..ไอ้ซองมิน” อีทึกอยากจะตบกบาลตัวเองให้หลุดซะที..ทำไมถึงเจอแต่คนบ้าๆบอๆเข้ามาในชีวิตนะ
“ คุณๆ..คุณครับมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า” ชายหนุ่มร่างกำยำในชุดลำลองเดินถือไฟฉายเข้ามาหาอีทึก
“ คุณพี่ยาม” อีทึกตาลุกด้วยความดีใจ
“ มีอะไรหรือเปล่าครับเนี้ย “ ชายคนนั้นพูด
“ เนี้ยคือว่าเพื่อนของผมมันเมาน่ะครับ ส่วนอีกคนก็หลับไปแล้ว แถมยังเปิดประตูบ้านไม่ได้อีก” อีทึกทำเสียงเซ็ง
“ อ๋อไม่เป็นไรครับ ผมมีกุญแจบ้านทุกบ้านสำรองไว้อยู่แล้วครับ” ชายคนนั้นควักกุญแจพวงใหญ่ที่เต็มไปด้วยลูกกุญแจแขวนอยู่..ไม่รู้ว่าอันไหนเป็นอันไหน
“ ดีจังเลย” อีทึกอุทาน..พลางมองชายคนนั้นไขกุญแจอย่างช่ำชอง
ยามอะไรหนอ..ดูกำยำมาดแมนเหลือเกิน
..จมูกโด่งเป็นสัน
ตาโตรับกับจมูก
ใบหน้าเรียว
มีแผงอกและกล้ามเป็นมัดๆเหมาะสมแก่ความเป็นชายจริงๆ
แต่!..ไม่ได้นะอีทึก
อย่าลืมว่าอีทึกคืออีทึกผู้ไฮโซสุดสวยและสง่างาม
จะไปใฝ่ต่ำรักยามจนๆไม่ได้นะย่ะ!!
ไม่นานประตูบ้านก็ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย
“ เข้าบ้านไปก่อนเถอะครับ ส่วนคุณสองคนนี้ผมจัดการเอง” ชายคนนั้นยิ้มให้อีทึกจนเห็นลักยิ้มที่แก้มบุ๋มลงไป..น่าหลงใหลจริงๆยามอะไรกันเนี้ย
ร่างบางเมื่อก้าวเข้าบ้านได้ก็รีบเปิดสวิตท์ไฟก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาอ่อนนุ่มสีขาว
“ เฮ้อ” ถอนหายใจบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้า
ไม่นานคุณพี่ยามรูปหล่อก็ขนทั้งซองมินและคังอินมากองไว้บนโซฟาส่วนกระเป๋าสัมภาระของอีทึกนั้นก็ถูกวางไว้ที่ห้องโถง
“ คงเหนื่อยน่าดูเลยนะครับ” อีทึกพูดขึ้นพลางส่งแก้วน้ำเปล่าให้ยามรูปหล่อ
“ ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แค่นี้สบายมากแรงยังเหลือเฟือ” ยามคนนั้นยิ้มจนเห็นแก้มที่บุ๋มลงไปสองข้างที่ชวนให้อีทึกหลงใหลอย่างช่วยไม่ได้
“ ขอบคุณมากเลยนะครับ เพราะคุณแท้ๆคุณยาม” อีทึกโค้งหัวให้กับยามสุดแสนหล่อคนนั้น
“ อะไรนะครับ ? ยาม? ยามหรอครับ” ยามสุดหล่อหัวเราะขึ้นมา
“ ผม พูดอะไรผิดหรอครับ” อีทึกเหวอๆเล็กน้อยทั้งๆที่ในใจอยากจะกระทืบอียามหน้าหล่อนี้สักที
ทำไมย่ะอายหรือไงที่เป็นยามน่ะ..หา!
“ ขอโทษจริงๆนะครับที่ทำให้คุณเข้าใจผิด..ผมไม่ใช่ยามหรอกครับ ผมเป็นเจ้าของโครงการที่นี้และก็เป็นเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆตรงหัวมุมโน้นด้วยครับ อร่อยนะครับ ว่างๆก็ลองไปดื่มดู” คุณ(อดีต)ยามไขข้อข้องใจ
“ - - อุ้ยตาย!ขอโทษนะครับ แหมก็ไม่นึกว่าเจ้าของโครงการจะมาเดินที่นี้ดึกๆดื่นๆน่ะครับ” อีทึกตอบ
ว่าแล้วเชียว..ยามอะไรจะดูดีขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นเจ้าของโครงการนี้เอง
“ ผมออกมาเดินเล่นน่ะครับ” ชายคนนั้นตอบ
“คงมาตรวจดีความเรียบร้อยของหมู่บ้านล่ะซินะครับ”
“ เปล่าหรอกครับ พอดีผมออกมาหากบ หาเขียดหาแย้แถวๆนี้น่ะครับเห็นว่ามันชุมเลยว่าจะเอาไปขายที่ตลาดหน้าหมู่บ้าน”
“ หา = _______ = ขายกบเนี้ยนะ”
“ คือผมยึดหลักเศษฐกิจพอเพียงนะครับ”
“ อย่างนี้นี่เอง”
“ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปก่อนนะครับ” ชายคนนั้นพูดพลางส่งแก้วน้ำกลับให้อีทึกก่อนจะหันหลังกลับไปยังประตูบ้าน
“ เอ่อ…เดี๋ยวครับคุณ!” อีทึกจับไหล่ชายคนนั้นเอาไว้
“ มีอะไรหรือครับ?” ชายคนนั้นค่อยๆหันหน้ามาอย่างช้าๆราวกับพระเอกเกาหลี
“ ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย…เผื่อว่าผมจะได้ตอบแทนอะไรคุณบ้าง” อีทึกกัดริมฝีปากอย่างเขินอายเมื่อสบตากับชายคนนั้นตรงๆ..คนอะไรหล่อเหลือร้าย
ชายคนนั้นยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวสวยเรียงตัวเป็นระเบียบอยู่ในปาก
“ผมชื่อ…เชวชีวอนครับ ^^”
_______________
อ้าก กรี๊ด วี๊ด ว๊าย(ไรเตอร์ใกล้ตาย) ตอนแรกกะว่าจะไม่อัพ
แต่พอเห็นเม้นส์แล้วไรเตอร์นอนดิ้นค่ะ ดีใจ ขอบคุณทุกเม้นส์มากๆเลยนะจ๊ะ
^_________^ ที่ไรเตอร์หายไปเนี้ย เพราะคอมมีปัญญาบวกกับเรียนอย่างหนักเลย
ยังไงก็ขอขมาผู้อ่านมา ณ ที่นี้ด้วยนะจ๊ะ
รักผู้อ่านทุกท่าน ทุกคน ทุกผู้ ทุกนาง จุ๊บๆ -3- ฮิฮิ
ไรเตอร์ 2/09/52
ความคิดเห็น