ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 หมาป่าทริสทอร์
ตอนที่ 2 หมาป่าทริสทอร์
นกสีสวยสองสามตัวส่งสำเนียงขับขานบทเพลงไพเราะ กิ่งไม้และใบสีเขียวสดไหวระริกตามแรงลม ทั้งหมดผสมผสานเข้ากับเสียงซ่าของสายน้ำที่ไหลเอื่อยต่อกันเป็นทอดยาวกระทบหินและฝั่งทั้งสองข้างให้ความรู้สึกถึงความอบอุ่นอ่อนโยนของธรรมชาติที่มีต่อสรรพชีวิต...
แต่ลอเรนซ์ ดอว์นไม่สนใจเรื่องหยุมหยิม ก็เขาแค่จะมาล้างมีดนี่นา....
ร่างเล็กๆเดินตรงไปที่ริมลำธาร วางตะกร้าลงข้างตัวก่อนจะยกมีดที่เปิ้อนของเหลวสีแดงสดขึ้นมาแล้วเตรียมนำไปล้างกับน้ำสะอาดเบื้องหน้า...
แต่ก่อนจะได้ทำความสะอาดอย่างที่ตั้งใจ อาวุธที่เปื้อนนั่นก็ยังต้องถึงคราวนำมาใช้เสียก่อนเมื่อเด็กชายรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาของใครบางคน ให้กลไกป้องกันตัวเองส่งมีดสั้นตวัดพรึ่บเข้าหาเป้าหมาย
เฟี้ยว!! หมับ!!
เสียงมีดสีเงิน (ที่ตอนนี้เป็นสีแดงเพราะเปื้อนเลือด) แหวกอากาศก่อนจะไปหยุดลงด้วยการใช้นิ้วคีบอย่างรวดเร็วของหมาป่าขนสีดำมะเมื่อมตัวใหญ่...
\"ฝีมือดีนะเจ้าหนู\" หมาป่าว่าขึ้นด้วยเสียงนุ่มพร้อมแย้มรอยยิ้ม \"อันที่จริงเมื่อครู่ชั้นก็ได้เห็นมาแล้วล่ะนะ แต่พอมาเจอกับตัวเองมันก็ทำให้แน่ใจมากเข้าไปอีก\"
ลอเรนซ์จ้องมองสิ่งมีชีวิตขนดำที่ยังคงยืนอ้อยอิ่งอยู่ที่โคนต้นไม้ก่อนว่าเสียงเย็น \"ถ้าดูมาตั้งแต่แรกนายก็คงจะรู้ว่า...การเข้ามายุ่งเรื่องของชั้นไม่ใช่ความคิดของใครก็ตามที่ยังอยากมีชีวิตอยู่\"
\"นายจัดการจิ้งจอกเฒ่าอาเธอร์ บริสตั้นได้....ทำเอาเจ้าหมานั่นเกือบได้กลายเป็นหมาเสียบไม้\" หมาป่ายังคงว่าพลางหัวเราะหึหึไม่ได้ใส่ใจคำเตือนของร่างเล็กๆปม้แต่น้อย \"ชั้นไม่ปฏิเสธว่านายนะเก่ง ลอเรนซ์ ดอว์น แต่ก็ไม่ถึงที่สุด\"
สิ้นคำพูด หมาป่าก็กระโจนด้วยความไวลงมาใกล้กับเด็กชาย ลอเรนซ์ซัดมีดป้องกันตัวอีกครั้งแต่อีกฝ่ายกลับหลบได้สบายๆ
และบัดนี้ หมาป่าใหญ่สีดำก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของลอเรนซ์!!
\"ชั้นบอกแล้วไงว่านายนะ ฝีมือดีแต่ไม่ถึงที่สุด...\" สัตว์หน้าขนเอ่ยอย่างมีชัย หนุ่มน้อยกระชับมีดที่เหลืออีกเล่มในมืออย่างบ่งบอกว่ายังไงเขาก็คิดจะสู้ไม่ถอย....
หมาป่ามองเห็นนัยน์ตาสีม่วงกร้าวนั่นแล้วก็หลุดพรืด หัวเราะอย่างขำขัน \"ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้น ชั้นไม่ได้คิดจะทำร้ายนาย\" ว่าพลางมันก็ส่งมีดโยนคืนให้กับลอเรนซ์อย่างบ่งบอกถึงความไม่คิดร้าย รังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านกดทับไปทั่วบริเวณเมื่อกี้หายไปแล้วโดยสิ้นเชิง...
เด็กชายผมสีทองหยิบมีดขึ้นมาจากพื้น หันมองมีดที มองฝ่ายตรงข้ามที่กำลังยิ้มอย่างร่าเริงทีแล้วถามเสียงหนัก \"ทำไมถึงรู้จักชื่อชั้น?\"
\"ครอบครัวเดียวที่อยู่ในป่าแห่งนี้และมีเด็กเล็กๆอย่างเธอก็มีแค่ครอบครัว ดอว์น\" มันเฉลยคำถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเล็กๆ \"ยิ่งฝีมือปามีดของเธอ ก็ยิ่งบอกยี่ห้อจนไม่ต้องสงสัย\"
ลอเรนซ์พยักหน้ารับรู้กับคำเฉลยที่เหตุผลฟังขึ้นของสิ่งมีชีวิตตรงหน้า การ์ดแข็งๆลดลงเล็กน้อยแม้มือจะยังคงถือมีดเพื่อเตรียมพร้อมเสมอหากอีกฝ่ายเกิดอยากเล่นตุกติก \"แล้วนายเป็นใคร?\"
\"ชั้น...? \" เจ้าหมาป่าตรงหน้าทวนถามด้วยแววตาซื่อจนน่าหมั่นไส้ \"ชั้นคือ ลูคัส ซาโดเรีย หมาป่าดำแห่งทริสทอร์\"
\"ทริสทอร์....แล้วหมาป่าดำแห่งทริสทอร์มาอยู่อะไรที่เอดินเบิร์กนี่?\"
คำถามที่ดูจะแสนธรรมดาในความรู้สึกของเด็ก แต่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามหุบรอยยิ้มฉับ ความรู้สึกบางอย่างไหววูบในดวงตาสีนิลของหมาป่าก่อนที่มันจะตอบสั้น \"ที่นั่นไม่ใช่ที่ของชั้น\"
สรรพเสียงรอบตัวดูจะตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนที่ฝ่ายหมาป่าจะปรับตัวเองให้เข้าสู่สภาวะปรกติอีกครั้ง มันยิ้มกวนและต่อความ \"อีกอย่างที่เอดินเบิร์กแห่งนี้ดูจะมีเรื่องน่าสนุกมากกว่า\"
\"เรื่องสนุกของนายก็อย่างเช่นจับสัตว์เล็กสัตว์น้อยกินหรือหาทางแกล้งคนอื่นงั้นสินะ...\" ลอเรนซ์กล่าวเรียบ ๆ พลางสายตาของเขาก็ประเมินสัตว์ตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจถกแขนเสื้อขึ้น หันหน้าเข้าหาลำธารเตรียมตัวจะนำมีดไปล้างให้เสร็จๆอย่างที่ตั้งใจสักที
\"ข่าวลือดูเหมือนจะเป็นยังงั้น แต่ชั้นรับประกันได้ว่าไม่ใช่\" คำพูดเข้าข้างตัวเองสุดๆดังจากปากหมาป่าลูคัสอย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าจะทำมาก่อน ให้ลอเรนซ์ถอนหายใจให้กับสิ่งมีชีวิตตรงหน้าที่ตัวมันเองยังมีหน้ามาการันตีได้....
\"ไม่มีไฟย่อมไม่มีควัน\" ลอเรนซ์ค้านเรียบ
\"แต่ควันที่มีอาจไม่ได้มาจากกองไฟที่คิดว่ามีอยู่ก็ได้\" หมาป่าดำโต้กลับ \"อย่างตัวนายยังผิดไปจากข่าวลือที่เคยเป็นเลยจริงไหม หนูน้อยลอรี่ที่น่ารักของคุณแม่...\"
เฟี้ยว!!ฉึก!!
มีดสำรองเล่มหนึ่งถูกขว้างไปอีกครั้ง เฉียดปากของหมาป่าไปปักที่ต้นไม้ด้านหลัง....
\"ชั้นก็แค่ยกตัวอย่าง\" หมาป่าดำแห่งทริสทอร์แก้ตัว แม้จะไม่มีความหวาดหวั่นใดๆฉายอยู่บนใบหน้าเปื้อนยิ้มนั่น
\"อย่าเรียกชั้นว่าลอรี่....ลูคัส ซาโดเรีย ถ้ายังอยากมีปากหมาๆนั่นไว้ใช้งาน\" น้ำเสียงติดดุอย่างกำลังจะอาละวาด
เจ้าหมาป่าโคลงหัวอย่างไม่ติดใจกับอาการโมโหของคนตรงหน้า ก่อนถามย้ำอีกครั้ง \"สรุปว่านายคิดว่าไง\"
\"คำจากปากหมาป่าเจ้าเล่ห์เชื่อได้แค่ไหนกัน...?\" เด็กน้อยว่าโดยไม่ละสายตาจากมีดสีเงินซึ่งบัดนี้สะอาดเรียบร้อย เขายกมันขึ้นและหมุนไปมาให้สะท้อนเล่นกับแสงอาทิตย์
ฝ่ายถูกถามแย้มรอยยิ้ม ก่อนถามกลับ \"ดวงตาเล็กๆของนายมองเห็นแล้วคิดว่าเป็นยังไงละ\"
นัยน์ตาสีม่วงตวัดกลับมาจ้องตรงประสานกับนัยน์ตาสีรัตติกาลของลูคัส ปากก็ขยับเอ่ยวาจาเย็นๆ \"มองแค่ตาคงไม่สามารถเข้าใจอะไรได้..\"
คำตอกกลับที่หมาป่าหัวเราะลั่นเหมือนเป็นเรื่องขำขันเสียเต็มประดา แล้วกล่าวอย่างจริงจัง \"ถ้างั้นก็ใช้ใจของนายมองสิลอเรนซ์ ดอว์น...นายก็รู้ตัวว่ามีสัญชาตญาณเรื่องนั้นเพียงพออยู่แล้ว\"
สิ่งที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นจงใช้ใจสัมผัส.....
คำสอนก่อนจากไปของผู้เป็นพ่อ....
\"นายรู้จักพ่อชั้น?\" คนร่างเล็กกว่าถามเสียงเข้ม
เจ้าหมาป่าไหวไหล่ เฉลยอย่างเห็นเป็นปรกติธรรมชาติ \"ชั้นเคยพบเขาหลายครั้งเมื่อนานมาแล้วตั้งแต่ตอนที่เขาไปเยือนทริสทอร์\"
\"ออ...\" ลอเรนซ์รับงึมงำในลำคอ เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับคำที่อาจจะเป็นแค่เล่ห์ลมปากของหมาป่าตรงหน้า เขาคว้าตะกร้าที่อยู่ข้างตัวขึ้นก่อนจะหันมาพูดกับลูคัส \"วันนี้ชั้นไม่ว่าง เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องพิสูจน์ความจริงกับนายคงต้องเก็บไว้คราวหน้า\"
ปฏิกริยาของอีกฝ่ายที่ลอเรนซ์คิดก็คือมันคงจะโกรธที่เห็นเขาทำเหมือนไม่ใส่ใจ ไม่ต่างกับจิ้งจอกที่มันเรียกว่าอาเธอร์นั่น แต่ลูคัสกลับทำตัวผิดคาดโดยการแย้มรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน หัวที่เต็มไปด้วยขนสีดำเป็นมันผงกขึ้นลงอย่างเข้าใจ
\"ขอให้โชคดี ลอเรนซ์ ดอว์น ระวังให้ดี ป่านี้แม้จะดูอบอุ่น แต่บางครั้งหมาป่าก็มาในคราบของลูกแกะ ใช้ใจของนายมองให้มาก และอย่าไว้ใจใครง่ายนัก\" เสียงของหมาป่าดำแห่งทริสทอร์กำชับแว่วไล่หลังมาก่อนที่ทั้งเสียงและร่างของมันจะหายวับไป
+ + + + + + +
นกสีสวยสองสามตัวส่งสำเนียงขับขานบทเพลงไพเราะ กิ่งไม้และใบสีเขียวสดไหวระริกตามแรงลม ทั้งหมดผสมผสานเข้ากับเสียงซ่าของสายน้ำที่ไหลเอื่อยต่อกันเป็นทอดยาวกระทบหินและฝั่งทั้งสองข้างให้ความรู้สึกถึงความอบอุ่นอ่อนโยนของธรรมชาติที่มีต่อสรรพชีวิต...
แต่ลอเรนซ์ ดอว์นไม่สนใจเรื่องหยุมหยิม ก็เขาแค่จะมาล้างมีดนี่นา....
ร่างเล็กๆเดินตรงไปที่ริมลำธาร วางตะกร้าลงข้างตัวก่อนจะยกมีดที่เปิ้อนของเหลวสีแดงสดขึ้นมาแล้วเตรียมนำไปล้างกับน้ำสะอาดเบื้องหน้า...
แต่ก่อนจะได้ทำความสะอาดอย่างที่ตั้งใจ อาวุธที่เปื้อนนั่นก็ยังต้องถึงคราวนำมาใช้เสียก่อนเมื่อเด็กชายรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาของใครบางคน ให้กลไกป้องกันตัวเองส่งมีดสั้นตวัดพรึ่บเข้าหาเป้าหมาย
เฟี้ยว!! หมับ!!
เสียงมีดสีเงิน (ที่ตอนนี้เป็นสีแดงเพราะเปื้อนเลือด) แหวกอากาศก่อนจะไปหยุดลงด้วยการใช้นิ้วคีบอย่างรวดเร็วของหมาป่าขนสีดำมะเมื่อมตัวใหญ่...
\"ฝีมือดีนะเจ้าหนู\" หมาป่าว่าขึ้นด้วยเสียงนุ่มพร้อมแย้มรอยยิ้ม \"อันที่จริงเมื่อครู่ชั้นก็ได้เห็นมาแล้วล่ะนะ แต่พอมาเจอกับตัวเองมันก็ทำให้แน่ใจมากเข้าไปอีก\"
ลอเรนซ์จ้องมองสิ่งมีชีวิตขนดำที่ยังคงยืนอ้อยอิ่งอยู่ที่โคนต้นไม้ก่อนว่าเสียงเย็น \"ถ้าดูมาตั้งแต่แรกนายก็คงจะรู้ว่า...การเข้ามายุ่งเรื่องของชั้นไม่ใช่ความคิดของใครก็ตามที่ยังอยากมีชีวิตอยู่\"
\"นายจัดการจิ้งจอกเฒ่าอาเธอร์ บริสตั้นได้....ทำเอาเจ้าหมานั่นเกือบได้กลายเป็นหมาเสียบไม้\" หมาป่ายังคงว่าพลางหัวเราะหึหึไม่ได้ใส่ใจคำเตือนของร่างเล็กๆปม้แต่น้อย \"ชั้นไม่ปฏิเสธว่านายนะเก่ง ลอเรนซ์ ดอว์น แต่ก็ไม่ถึงที่สุด\"
สิ้นคำพูด หมาป่าก็กระโจนด้วยความไวลงมาใกล้กับเด็กชาย ลอเรนซ์ซัดมีดป้องกันตัวอีกครั้งแต่อีกฝ่ายกลับหลบได้สบายๆ
และบัดนี้ หมาป่าใหญ่สีดำก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของลอเรนซ์!!
\"ชั้นบอกแล้วไงว่านายนะ ฝีมือดีแต่ไม่ถึงที่สุด...\" สัตว์หน้าขนเอ่ยอย่างมีชัย หนุ่มน้อยกระชับมีดที่เหลืออีกเล่มในมืออย่างบ่งบอกว่ายังไงเขาก็คิดจะสู้ไม่ถอย....
หมาป่ามองเห็นนัยน์ตาสีม่วงกร้าวนั่นแล้วก็หลุดพรืด หัวเราะอย่างขำขัน \"ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้น ชั้นไม่ได้คิดจะทำร้ายนาย\" ว่าพลางมันก็ส่งมีดโยนคืนให้กับลอเรนซ์อย่างบ่งบอกถึงความไม่คิดร้าย รังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านกดทับไปทั่วบริเวณเมื่อกี้หายไปแล้วโดยสิ้นเชิง...
เด็กชายผมสีทองหยิบมีดขึ้นมาจากพื้น หันมองมีดที มองฝ่ายตรงข้ามที่กำลังยิ้มอย่างร่าเริงทีแล้วถามเสียงหนัก \"ทำไมถึงรู้จักชื่อชั้น?\"
\"ครอบครัวเดียวที่อยู่ในป่าแห่งนี้และมีเด็กเล็กๆอย่างเธอก็มีแค่ครอบครัว ดอว์น\" มันเฉลยคำถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเล็กๆ \"ยิ่งฝีมือปามีดของเธอ ก็ยิ่งบอกยี่ห้อจนไม่ต้องสงสัย\"
ลอเรนซ์พยักหน้ารับรู้กับคำเฉลยที่เหตุผลฟังขึ้นของสิ่งมีชีวิตตรงหน้า การ์ดแข็งๆลดลงเล็กน้อยแม้มือจะยังคงถือมีดเพื่อเตรียมพร้อมเสมอหากอีกฝ่ายเกิดอยากเล่นตุกติก \"แล้วนายเป็นใคร?\"
\"ชั้น...? \" เจ้าหมาป่าตรงหน้าทวนถามด้วยแววตาซื่อจนน่าหมั่นไส้ \"ชั้นคือ ลูคัส ซาโดเรีย หมาป่าดำแห่งทริสทอร์\"
\"ทริสทอร์....แล้วหมาป่าดำแห่งทริสทอร์มาอยู่อะไรที่เอดินเบิร์กนี่?\"
คำถามที่ดูจะแสนธรรมดาในความรู้สึกของเด็ก แต่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามหุบรอยยิ้มฉับ ความรู้สึกบางอย่างไหววูบในดวงตาสีนิลของหมาป่าก่อนที่มันจะตอบสั้น \"ที่นั่นไม่ใช่ที่ของชั้น\"
สรรพเสียงรอบตัวดูจะตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนที่ฝ่ายหมาป่าจะปรับตัวเองให้เข้าสู่สภาวะปรกติอีกครั้ง มันยิ้มกวนและต่อความ \"อีกอย่างที่เอดินเบิร์กแห่งนี้ดูจะมีเรื่องน่าสนุกมากกว่า\"
\"เรื่องสนุกของนายก็อย่างเช่นจับสัตว์เล็กสัตว์น้อยกินหรือหาทางแกล้งคนอื่นงั้นสินะ...\" ลอเรนซ์กล่าวเรียบ ๆ พลางสายตาของเขาก็ประเมินสัตว์ตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจถกแขนเสื้อขึ้น หันหน้าเข้าหาลำธารเตรียมตัวจะนำมีดไปล้างให้เสร็จๆอย่างที่ตั้งใจสักที
\"ข่าวลือดูเหมือนจะเป็นยังงั้น แต่ชั้นรับประกันได้ว่าไม่ใช่\" คำพูดเข้าข้างตัวเองสุดๆดังจากปากหมาป่าลูคัสอย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าจะทำมาก่อน ให้ลอเรนซ์ถอนหายใจให้กับสิ่งมีชีวิตตรงหน้าที่ตัวมันเองยังมีหน้ามาการันตีได้....
\"ไม่มีไฟย่อมไม่มีควัน\" ลอเรนซ์ค้านเรียบ
\"แต่ควันที่มีอาจไม่ได้มาจากกองไฟที่คิดว่ามีอยู่ก็ได้\" หมาป่าดำโต้กลับ \"อย่างตัวนายยังผิดไปจากข่าวลือที่เคยเป็นเลยจริงไหม หนูน้อยลอรี่ที่น่ารักของคุณแม่...\"
เฟี้ยว!!ฉึก!!
มีดสำรองเล่มหนึ่งถูกขว้างไปอีกครั้ง เฉียดปากของหมาป่าไปปักที่ต้นไม้ด้านหลัง....
\"ชั้นก็แค่ยกตัวอย่าง\" หมาป่าดำแห่งทริสทอร์แก้ตัว แม้จะไม่มีความหวาดหวั่นใดๆฉายอยู่บนใบหน้าเปื้อนยิ้มนั่น
\"อย่าเรียกชั้นว่าลอรี่....ลูคัส ซาโดเรีย ถ้ายังอยากมีปากหมาๆนั่นไว้ใช้งาน\" น้ำเสียงติดดุอย่างกำลังจะอาละวาด
เจ้าหมาป่าโคลงหัวอย่างไม่ติดใจกับอาการโมโหของคนตรงหน้า ก่อนถามย้ำอีกครั้ง \"สรุปว่านายคิดว่าไง\"
\"คำจากปากหมาป่าเจ้าเล่ห์เชื่อได้แค่ไหนกัน...?\" เด็กน้อยว่าโดยไม่ละสายตาจากมีดสีเงินซึ่งบัดนี้สะอาดเรียบร้อย เขายกมันขึ้นและหมุนไปมาให้สะท้อนเล่นกับแสงอาทิตย์
ฝ่ายถูกถามแย้มรอยยิ้ม ก่อนถามกลับ \"ดวงตาเล็กๆของนายมองเห็นแล้วคิดว่าเป็นยังไงละ\"
นัยน์ตาสีม่วงตวัดกลับมาจ้องตรงประสานกับนัยน์ตาสีรัตติกาลของลูคัส ปากก็ขยับเอ่ยวาจาเย็นๆ \"มองแค่ตาคงไม่สามารถเข้าใจอะไรได้..\"
คำตอกกลับที่หมาป่าหัวเราะลั่นเหมือนเป็นเรื่องขำขันเสียเต็มประดา แล้วกล่าวอย่างจริงจัง \"ถ้างั้นก็ใช้ใจของนายมองสิลอเรนซ์ ดอว์น...นายก็รู้ตัวว่ามีสัญชาตญาณเรื่องนั้นเพียงพออยู่แล้ว\"
สิ่งที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นจงใช้ใจสัมผัส.....
คำสอนก่อนจากไปของผู้เป็นพ่อ....
\"นายรู้จักพ่อชั้น?\" คนร่างเล็กกว่าถามเสียงเข้ม
เจ้าหมาป่าไหวไหล่ เฉลยอย่างเห็นเป็นปรกติธรรมชาติ \"ชั้นเคยพบเขาหลายครั้งเมื่อนานมาแล้วตั้งแต่ตอนที่เขาไปเยือนทริสทอร์\"
\"ออ...\" ลอเรนซ์รับงึมงำในลำคอ เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับคำที่อาจจะเป็นแค่เล่ห์ลมปากของหมาป่าตรงหน้า เขาคว้าตะกร้าที่อยู่ข้างตัวขึ้นก่อนจะหันมาพูดกับลูคัส \"วันนี้ชั้นไม่ว่าง เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องพิสูจน์ความจริงกับนายคงต้องเก็บไว้คราวหน้า\"
ปฏิกริยาของอีกฝ่ายที่ลอเรนซ์คิดก็คือมันคงจะโกรธที่เห็นเขาทำเหมือนไม่ใส่ใจ ไม่ต่างกับจิ้งจอกที่มันเรียกว่าอาเธอร์นั่น แต่ลูคัสกลับทำตัวผิดคาดโดยการแย้มรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน หัวที่เต็มไปด้วยขนสีดำเป็นมันผงกขึ้นลงอย่างเข้าใจ
\"ขอให้โชคดี ลอเรนซ์ ดอว์น ระวังให้ดี ป่านี้แม้จะดูอบอุ่น แต่บางครั้งหมาป่าก็มาในคราบของลูกแกะ ใช้ใจของนายมองให้มาก และอย่าไว้ใจใครง่ายนัก\" เสียงของหมาป่าดำแห่งทริสทอร์กำชับแว่วไล่หลังมาก่อนที่ทั้งเสียงและร่างของมันจะหายวับไป
+ + + + + + +
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น