~ห้องส่วนตัว..เก็บของค่ะ~

ลำดับตอนที่ #3 : ใบสมัครค่ะ00

ตอนที่ 8 ; ใบสมัครยัยเย็นชาจอมกวนประสาทของ 'ลีทึก'

ลบประโยคสีแดงในวงเล็บออกด้วย *

     ขั้นตอนที่ 1

ชื่อ ; ลียูจิน

ชื่อเล่น ;ยูจิน

ฉายา ;ยัยชาเย็น**(ว้ายยที่จริงน่ารักจะตาย)

ชมรม  ;ชมรมศิลปะ

อุปนิสัย  ; เป็นคนเย็นชา หน้าตาย ไม่ค่อยจะยิ้มไม่ค่อยพูด ถ้าพูดก็จะตรงๆ คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น บางครั้งอาจดูหยิ่ง แต่จริงๆแล้วไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า  เป็นคนกวนประสาท ยียวนกวน(ทีน)เหลือเกิน ถ้าใครมามีเรื่องด้วย เธอก็จะไม่ยอมเหมือนกัน ต้องสู้กันไปข้าง  ปากเสียที่หนึ่ง เรียกได้ว่าในปากนี้มีสุนัขเป็นฝูงเลยทีเดียว ยิ่งเป็นคนที่เธอไม่ชอบด้วยแล้ว ไม่ตายกันไปข้าง เธอก็จะกัดแต่คนๆนั้นอย่างเดียว ฉลาดเป็นกรด  คิดนู้นคิดนี่เสมอ  ชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อย บางครั้งคิดมากไปจนพูดไม่รู้เรื่องเลยทีเดียว  อันที่จริงแล้วเธอน่ารักมาก  แต่อยู่ที่ว่าจะน่ารักให้ดูหรือเปล่านั่นเอง  ทุกคนบอกเลยว่าหน้าตาช่างขัดกับนิสัยอย่างยิ่ง ถ้าใครยังไม่รู้จักเธอ คงรักกันมากมาย แต่จริงๆแล้วเธอนี่ล่ะ ปีศาจน้อยๆเลยทีเดียว

ความสามารถพิเศษ ;  เธอสามารถวาดภาพได้สวยมากๆ..เวลาว่างๆเธอก็จะวาดแต่รูปนี่แหละ  รูปแต่ละรูปสามารถสื่อถึงอารมณ์ของเธอได้อย่างที่ว่าเหมือนเล่าให้ฟังอย่างนั้นเลย ดังนั้นทุกคนเลยชอบรูปของเธอมาก

สิ่งของโปรดปราน ; เครื่องเล่นเพลงMp3 สิ่งของเดียวที่สะกดอารมณ์ให้เธออยูนิ่งๆได้ และเกมส์กด เครื่องคลายเครียดเวลาที่ไม่สบายใจ

สิ่งแปลกปลอมสุดเกลียด ; แมลงหวี่ และแมลงวัน เสียงมีชีวิตที่น่าเกลียดที่สุด ตัวมันดึ๋กดึ๋ยๆ บินไปบินมา แหวะ น่าเกลียดมาก 

เอกลักษณ์ของตัว ; ผมหน้าม้ายาวประมาณหลัง แต่ส่วนมากรวบไว้ ตาที่โตมากๆ ใบหน้าน่ารักเหลือเกินช่างขัดกับนิสัยเสียจริงๆ

งานอดิเรกสุดพิเศษ ; วาดรูป เล่นเกมส์กด ฟังเพลง ว่างมากๆก็นอนซะเลย

นิสัยเสียที่ติดตัว ;เป็นคนที่สื่ออารมณ์ไม่เก่ง ไม่เข้าใจความรู้สึกตนเอง ทำให้ต้องมานั่งเสียใจอยู่บ่อยๆ

ความใฝ่ฝันอันสูงสุดในชีวิต ; ได้เป็นนักวาดรูปที่เก่งที่สุดระดับโลก หรือว่า ได้ประกวดส่งผลงานไปแข่งขันกับชาวต่างชาติ

ความรักสุดโรแมนติก  ; ไม่เคยมี

ชื่อเจ้าของอิมเมจสุดเพอร์เฟ็ค ; Lee Eun-Jin

อิมเมจแสนเลิศ  ;
 

    


 
ขั้นตอนที่ 2

ชื่อเจ้าของตัวละคร ; เกตน์จ้า

อีเมล์ ;ket_nana4@hotmail.com

อายุ ; 14 ขวบจ้า (ช่างกล้า)

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ; ยินดีเช่นกานจ้า

     ขั้นตอนที่ 3

หาก Audition ติด..อื้ม..มาคอมเม้นต์ทุกครั้งที่อัพด้วยนะคะ ; ได้จร้า

อย่าลืมทวงด้วยล่ะ ไม่มีคอมเม้นต์ทวงไรเตอร์ก็ไม่อัพ ^_^ ; ได้อยู่แล้ว

รายงานตัวภายใน 3 วันนะ ; ค่า..ขอให้ติดเถอะ

มีธุระในบอกด้วย แล้วอยากได้บทสำรอง , ยัดหรือเปล่า ? ; เอาก็ได้ค่ะ

     ขั้นตอนที่ 4

ลีทึก..ผู้ชายที่คุณเห็นครั้งแรกก็ไม่ชอบขี้หน้าอย่างแรง ! เขาต้องมาดูแลคุณในภาคเรียนที่ 2 เป็นเวลาหนึ่งเดือน ซึ่งมันก็น่าเบื่อ เพราะไม่ว่ากลับบ้าน เรียนหนังสือ หรือ กินข้าว เขาจะตามคุณตลอดแม้กระทั่งเข้าห้องน้ำ เขาก็มายืนรอหน้าห้อง คุณด่าว่าเขาตลอด เขาดูเหมือนจะโกรธคุณ แต่เขาก็ยังไม่เลิกดูแล บางครั้งเขาก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย คุณจะด่าเขาอย่างไรให้เจ็บแสบเพื่อให้เขาเลิกตามคุณซะที ;
ออกจากห้องเรียน เห็นลีทึกยืนรออยู่ ด้วยความว่าเบื่อมากมาเฝ้าซะตลอดเวลา ยูจินคนนี้ก็เริ่มมีน้ำโหแล้ว
" นี่นาย..ว่างมากหรือไงถึงได้มีเวลามาคอยเฝ้าฉัน" ฉันถามไม่รู้จะเฝ้าไปถึงไหน ฮ่วยย เบื่อจริง
"  ก็ไม่ว่างเท่าไหรหรอก..แต่ยังไงฉันก็จะมา" นายนั่นตอบ คนอะไรกวนชะมัด
" นี่นายหาเรื่องฉันหรอ..วันๆเอาแต่ตามฉันอยู่นั่นแหละ "
" ไม่รู้หรือไง นับวันนายเหมือนจะเป็นสุนัขรับใช้ เดินตามต้อยๆ กลัวเจ้านายจะหายหรอย่ะ" ฉันเริ่มยวน อีตานี่พูดดีๆด้วยได้ซะที่ไหน
" ไม่รู้ล่ะ..ยังไงฉันก็ต้องตามเธออยู่ดี ไม่ว่าเธอจะอยู่ไหน  รู้ไว้ซะด้วย ยัยชาเย็นจอมกวน " หนอยย..นี่เขากล้าว่าฉันหรอย่ะ ไม่ได้ๆ 
" โว้ยยย..ฉันเกลียดนาย ถ้านายยังมาตามฉันอีกนะ ฉันจะประกาศให้คนทั้งโรงเรียนรู้เลยว่า นายนี่แหละสุนัขรับใช้ของฉัน !!! " ด้วยความโมโห ฉันเลยด่าเขาไม่ยั้ง ไม่รู้ว่าเค้าจะโกรธมั้ย ช่างเถอะ..เค้าจะโกรธก็ช่างเขาสิ
" ก็ได้!!!..ต่อไปฉันจะไม่มาให้กวนใจเธออีก" เขาพูดแล้วเดินจากไป เอ่อ..ฉันทำอะไรผิดไปหรอ 55 5 นายนั่นไปแล้ว ดีใจชะมัด

คุณด่าเขาแรงมาก เขาอุส่าต์ไปช่วยชีวิตคุณจากนางเอกฮีชอลที่กำลังจะกระทืบคุณเพราะไม่ชอบหน้าคุณเลย เขาดูซึมๆลงมาก และเขาก็ค่อยๆห่างเหินกับคุณ จนกลายเป็นว่าเขาไม่มาดูแลคุณเลย เวลาเจอกันเขาไม่ทัก เพียงแค่หยุดยืนมองแล้วเดินต่อไป จนคุณรู้สึกอึดอัด และสุดท้ายคุณก็รู้ว่าคุณรักเขามากเกินที่จะรับไหว คุณมีวิธีบอกรักเขาแบบไหนที่สามารถทำให้เขาให้อภัยคุณได้ ;
พอลีทึกไม่ได้มาคอยดูแลยูจินอีก ยูจินก็เริ่มรู้สึกแปลกๆไป เหมือนว่าขาดอะไรไปสักอย่าง เหมือนขาดคนคอยดูแล ขาดเพื่อน แม้ว่าเขาจะชอบแกล้งเธอบ้าง แต่เขาก็เคยช่วยเธอให้รอดชีวิต พอตอนนี้ขนาดเจอหน้ากัน เขาก็ไม่เคยจะทักเหมือนก่อน มันทำให้เธอรู้สึกว่าขาดเขาไม่ได้ เธอรู้สึกอึดอักมาก ไม่รู้จะทำยังไง พอนึกไปเรื่อยๆก็ว่าที่แท้เธอก็รักเขามากนี่เอง ถึงไม่จากเขาไป พอคิดได้ดังนั้น เธอเลยคิดจะไปบอกรักเขา แม้ว่า เขาจะเกลียดเธอไปแล้วก็ตาม
ที่ ห้องเรียนของเขา
" เรียกลีทึกให้หน่อยสิ...บอกว่าฉันมาหา " ฉันบอกเพื่อนในห้องของเขา
" ลีทึกๆๆ...แฟนแกมาหา สงสัยมาง้อแกว่ะ " เพื่อนของเขาพูด เอ..ฉันไปเป็นแฟนกับเขาตอนไหนกัน บ้าจริง 
" เธอมาหาฉันทำไม..เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้วไม่ใช่หรอ"
" โธ..นายอย่าเพิ่งพูดอย่างนั้นสิ  ที่ฉันมาหานายก็เพราะว่า...." เอาล่ะ ได้เวลามาบอกเขาแล้ว สู้ๆ
" ว่า... คือ อันที่จริงนายก็คอยดูแลฉันตลอด ช่วยฉันซะทุกเรื่อง ฉันเลยอยากมา..."
" ถ้าจะมาขอโทษ..ฉันหายโกรธเธอตั้งนานแล้ว ไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก " พอพูดจบเขาก็หันหลังจะเดินกลับเข้าห้องไป
" เดี่ยวก่อนสิ..ฉันจะมาบอกนายว่า....ว่า...โอ๊ยยยย..อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ไหม " พอจะพูดเข้าจริงๆทำไมไม่กล้าน้า..ฮือๆๆ 
" ฉันไปทำหน้าอะไร..เธอไม่พูดฉันไปแล้วนะ "
" โว้ยยย..ก็ฉันรักนายจะให้ฉันพูดง่ายๆได้ไง อุตส่าเตรียมใจมาตั้งนาน รู้อย่างนี้ไม่น่ามาบอกเลย " ก็รู้ๆกันอยู่ ว่าฉันสื่ออารมณ์ไม่เก่ง ยังจะมาพูดอย่างนี้อีก ไม่บอกมันแล้ว
" เดี่ยวสิ..เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ "
" ไม่รู้..นายไม่ฟังเอง"
" ทำไมฉันจะไม่ฟัง ฉันได้ยินเต็มสองหูเลย แค่อยากฟังให้มันชัดๆแค่นั้นเอง " น้ำเสียงเขาอ่อนลงมาก..
" ไม่รู้ล่ะ..เรื่องแบบนี้พูดได้ครั้งเดียว " 
" เอาล่ะ..ฉันต้องยอมเธอสักทีสิน่า ฉันได้ยินที่เธอพูดฉันก็ดีใจ ที่มีคนคิดเหมือนกันกับฉัน ฉันก็รักเธอ " 
" ฮะ!!!...นี่นายยบอกรักฉันอย่างนั้นหรอ " 
" อืม..ผิดด้วยหรอครับบอกรักแฟนตัวเองเนี่ย "
" เฮ้ย!! แล้วฉันไปเป็นแฟนนายตอนไหน ไอ้บ้า.. " เพิ่งจะได้รู้พอเราบอกความรู้สึกไป มันทำให้รู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง
" ไม่เป็นก็เป็นซะ..ฉันอุตส่าขอเธอเป็นแฟน เธอก็รีบๆตอบตกลงซะทีสิ" 
" อ่ออยย..อืมมม "
" ฮะ!!!..."
" อื้มมมมมม...อย่ามาหาเรื่องฉันนะ "
" อ่อยยย..กลัวแล้วครับๆ รักเธอที่สุดเลย " ว้ายยนี่เขาบอกรักฉันอีกแล้ว ตกลงนี่เราเป็นแฟนกัน ทำไมทุกอย่างมันเร็วอย่างนี้นะ
" ตาบ้า.. ฉันก็รักนาย"