คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part III
3P – Three LovE
Title : 3P – Three LovE
Author : -BallOonzA-
Staring : Lee Dong Hae x ????
Part III
สิ่งของที่ถูกผลิตจากเครื่องจักรและแม่พิมพ์เดียวกัน ย่อมคล้ายจนแทบจำแนกลำบาก ฉลากด้านนอกคือสิ่งที่ทำให้คนไม่รู้แยกมันออกจากกันได้ นั่น...คือสิ่งของ
แต่คนไม่ใช่ปลากระป๋องหรือใจผักกาดดองในกระป๋องเหล็ก การแต่งกายภายนอกคงเป็นสลากที่อาจจะทำให้แยกกันได้ชัดเจน
ทว่า...สิ่งพิเศษที่สุดที่คนมีมากกว่าสิ่งไร้ชีวิตและจิตใจ นั่นก็คือ เอกลักษณ์ ต่อให้เหมือนกันด้านนอกร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่สมองซึ่งรอยหยักต่างกัน มันทำให้คนเรา คิด และรู้สึกต่างกันไป ทงเฮ ดงแฮ และดองเฮรู้ดี ...รู้ดีที่สุด
แม้จะรู้ แต่คราใดที่สำนึกว่า.. ตนเองไม่ใช่เอกลักษณ์เดียวที่คนอื่นจะมองเห็น มันยังคงทำเขาอยาก อยากที่จะเป็นสิ่งสำคัญ สำคัญที่สุดกว่าใครๆ
“นายอยู่ไหน ?”
“ที่บ้าน เป็นอะไร” คนเสียงขรึมตอบเฉยๆ เฉย...แต่ทำใจเบื่อไม่เคยลง
“เปล่า... แค่เซ็งๆ”
“อืม... มาสิ” คิบอมชักชวนให้คนกำลังเซ็งมาหาตน
“ชั้น ไม่อยากไปที่บ้านนาย” ดงแฮบอกแบบไม่เต็มปาก
“ทำไม กลัวทำอะไรงั้นรึ”
“แน่ล่ะ ชั้นมันน่ารักนี่ ไม่งั้นนายจะมาขอชั้นเป็นแฟนทำไม”
“หึหึ น่ารักที่สุด”
“ชั้นน่ารัก...ที่สุด จริงๆ ใช่มั๊ย” คนที่ไม่เคยมั่นใจว่าตนเองจะเป็นที่หนึ่งสำหรับใคร อยากได้คำยืนยันจากเขาคนนั้น คนแรกที่บอกว่า..เขาสำคัญที่สุด
“อืม..จริง รอที่บ้านนะ”
“เดี๋ยวคิบอม.. นาย จะไม่ทำอะไรชั้น อย่างวันนั้น.. ใช่มั๊ย”
เพื่อนกันที่เคยเล่นงัดข้อ หรือเล่นอะไรมาด้วยกันตั้งหลายปี ทุกครั้งดงแฮเอาชนะคิบอมได้สบายๆ เสมอ แต่เพิ่งมารู้ความจริงว่า..หมอนั่นแค่แกล้งยอมแพ้เพราะอยากให้เขารู้สึกดี เค้าพิสูจน์เพราะเพียงแค่ใช้แรงยังไม่หมดทุกส่วน ก็ทุ่มดงแฮลงบนเตียงแล้วระดมจูบจนเขา.....เคลิ้ม
“ไม่รับปาก ถ้าอยาก ก็จะทำ” ชายคนนี้ตอบตรงจนดงแฮทนไม่ได้
“งั้นก็อย่าหวังเลยว่าชาตินี้จะได้อยู่กันสองคนลำพัง ไอ้บ้า”
“คิดว่าคนเยอะจะไม่กล้า ?” ขนาดว่าดงแฮลองให้โอกาสคนที่มาขอคบ..อย่างไม่โรแมนติกที่สุดในโลกนี้แล้วว่า จะลองพิจารณา เขยิบฐานะจากเพื่อน..เป็นอย่างอื่น คิบอมก็ยังไม่เคยพูดจาหวานๆ กับดงแฮซักคำ ยังกระด้างไม่เคยเปลี่ยน
“บ้าเอ๊ย ไปตายซะไอ้ห้วน” ดงแฮหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับคนนี้ได้เสมอ ไม่เคยทำอะไรถูกใจ ไม่เคยอ่อนโยนกับตนเอง แต่...ที่ยังเกลียดไม่ลง เพราะคำพูดคำนั้นคำเดียว
‘ต่อให้มีคนแบบคุณอีกซักร้อยคน เราก็จะยังเลือกคุณ ชัดรึยัง’
ไม่รู้ว่ามันคือคำสารภาพรักหรือเปล่า ประโยคที่ยาวที่สุดที่ดงแฮเคยได้ฟังจากคิบอม รู้แต่ว่าไอ้ห้วนนั่นมันหน้าแดงตอนพูด ดงแฮขำแทบตายตอนเพื่อนในห้องคนนี้มาพูดด้วยแบบนั้น แต่พอเริ่มขำปุ๊บ คิบอมก็จับเค้าทุ่มลงกับเตียง ... แล้วจูบ ดิ้นรนแทบตายสุดกำลังก็สู้แรงเจ้าบ้านั่นไม่ได้
“ถ้าตาย ใครจะอยู่ด้วย”
“ชั้นมีคนอยากอยู่ด้วยเยอะแล้วเว้ย ไปตายที่ไหนก็ไป แล้วชั้นก็จะลืมว่าเคยเผลอรับปากเรื่องบ้าๆ นั่นเหมือนกัน” คนห่ามโวยวายใหญ่
“ไม่ลืม คำสำคัญของคนสำคัญ”
แค่คำพูดที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนนิดหน่อย ก็ทำให้ดงแฮชะงักการโวยวายทั้งหมดลงได้
“เรื่องของนายสิ แค่นี้นะ”
“เดี๋ยว อยู่ไหน ?” หนุ่มเสียงขรึมรั้งไว้ก่อน
“ทำไม ถามทำไม”
“จะไปหา”
“จะมาทำไม”
“อยากเจอ” คิบอมตอบสั้นตลอดเวลา อย่างมากสุดที่ดงแฮได้ยินยังไม่เคยประโยคยาวเกินยี่สิบคำ นั่นคือมากสุดแล้ว ตอนแรกรู้จักกันคิดว่าคิบอมเป็นใบ้ด้วยซ้ำ
“...........” ดงแฮไม่อยากแปลคำว่าอยากเจอคือคำว่าคิดถึงเลย แต่ไอ้คำพูดของเจ้าคนนี้ทำให้เขาเข้าใจผิดอะไรได้บ่อยๆ ...คิดเข้าข้างตัวเองเสมอกับคำพูดนั่น
“กำลังจะซ้อมเต้น ที่เดิม”
“อืม เจอกัน”
“ไม่ต้องมาหรอก ซ้อมนาน จะแข่งแล้ว”
“จะรอ” คิบอมน้ำเสียงเรียบเฉยเหลือเกินกับทุกคำพูด
“จะเสียเวลามารอทำไม” ดงแฮแอบรู้สึกดี แต่ปากอย่างเขาจะให้ยอมแพ้ง่ายๆ ก็คงไม่ใช่เจ้าแสบของผองเพื่อนแน่ๆ
“สำคัญ... นายสำคัญ”
ไม่รู้ว่ามันคืออะไร หรือหมายความอย่างไร แต่คำว่าสำคัญนั่น... ทำให้ดงแฮยอมลดลาวาศอกให้..อีกครั้ง เหมือนทุกครั้ง
แม้จะวางสายไปแล้ว ดองแฮก็ยังแอบยิ้มทุกมุมปาก
“เจ้าบ้าเอ๊ย...รองั้นเหรอ เอ๊ะ..เราเผลอคิดอะไรเนี่ย โอ๊ย เผลอคิดถึงไอ้บ้านั่นอีกแล้ว ไม่เอาแล้ว ไปซ้อมดีกว่า อยากได้ก็รอไปสิ ชิส์”
ถึงปากจะพูดอย่างนั้น แต่เขาก็หยุดยิ้มเพราะคำพูดไม่กี่ประโยคนั่นเสียที...คิบอม..ตาบ้าเอ๊ย
พี่ชายสองคนออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเนื่องจากมีธุระ ในยามปิดเทอมเช่นนี้ ดองเฮน้องคนเล็กกลับมีธุระที่ต่างออกไป คนร่างกายที่ไม่แข็งแรงเช่นเขา มีนัดตรวจสุขภาพกับหมอ ดองเฮโตพอที่จะไปเพียงคนเดียวแล้ว ตั้งแต่ไม่มีอาการมากนัก ดองเฮก็ย้ายโรงพยาบาลมารักษาที่โรงพยาบาลทั่วไป ที่ไม่ใช่เฉพาะทาง อีกอย่างคงถือเป็นโชคดี ที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดมีชื่อทางเรื่องคอ หู จมูก ปอด จึงไม่จำเป็นต้องเดินไปรักษาที่โรงพบาบาลเฉพาะทางที่อยู่ห่างไกล สามารถไปเองคนเดียวได้สบายมาก
“สวัสดีฮะ เค้ามาพบคุณหมอยูจินฮะ” ดองเฮบอกกับพยาบาลที่เคาเตอร์อย่างคุ้นเคย เขามาตรวจและดูแลตนเองกับโรงพยาบาลนี้ตั้งแต่เริ่มขึ้นมัธยมปลาย จนนี่จบมัธยมปลาย สามปีแล้วสินะ ดองเฮจึงคุ้นเคยกับหมอและพยาบาลเป็นอย่างดี
“อ้าว สุดน่ารักมาแล้วเหรอจ๊ะ คิดถึงจังเลย ไม่เจอกันตั้งเดือนนึง” พยาบาลหญิงวัยกลางคนบิดแก้มขาวไปมา เธอเอ็นดูเด็กน้อยคนนี้มากทีเดียว
“เค้าก็คิดถึงคุณพยาบาลฮะ นี่ยาจะหมดแล้ว เลยรีบมาหาเพราะคิดถึงทุกคนไงฮะ” เขาอ้อนทุกคนที่ส่งยิ้มมาให้ น้อยรายที่คนป่วยจะร่าเริงสดใสแบบนี้ ดองเฮจึงตรึงใจหมอ พยาบาล และพนักงานในโรงพยาบาลนี้โดยง่าย
“หนูดองเฮ คุณหมอยูจินน่ะ เค้าเบื่อดองเฮจนย้ายโรงพยาบาลหนีไปแล้วล่ะ” พยาบาลรายเดิมทำหน้าจริงจัง
“หา..!! อ๊า..ทำไมหมอยูจินทำแบบนี้ล่ะ หมอยูจินเกลียดเค้าแล้วเหรอ ฮึก..ฮึก ...ฮือๆ” เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยจะร้องไห้เข้าจริงๆ คุณพยาบาลก็รีบเฉลยความจริง
“ล้อเล่นจ๊ะ แหม...อย่าร้องไห้เลยนะ เดี๋ยวไม่น่ารักน๊า... คุณหมอยูจินลาไปแต่งงานจ๊ะ ท่านเลยย้ายไปประจำโรงพยาบาลที่นู่นจ๊ะ”
“นู่น ?” ดองแฮหยุดอารมณ์ไว้ชั่วครู่แล้วเงยหน้าทำตาแป๋วถาม
“ก็โรงพยาบาลที่ใกล้เรือนหอไงจ๊ะ ฮิฮิ อิจฉาคุณหมอจังเลยน๊า.... ได้แต่งงานไปแล้ว”
“แล้วเมื่อไหร่คุณพยาบาลจะแต่งงานล่ะฮะ” เด็กน้อยยิ้มแป้นออกมาได้แล้ว เมื่อตนไม่ใช่สาเหตุการจากไปของคุณหมอประจำ แต่กลับเป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้จากกันแบบนี้
“โอ๊ย.. เลยวัยแล้วล่ะค่ะ หรือไม่ก็... รอให้ดองเฮโตแล้วมาขอไงคะ”
“ฮิฮิ คุณพยาบาลจะรอเค้าเหรอฮะ เค้าโตแล้วนะ แต่งงานได้แล้ว แต่เค้าไม่ขอคุณพยาบาลหรอก เค้าจะไปขอมิสเกาหลี”
“จ้า.. จะแต่งก็อย่าลืมเชิญล่ะ”
“ฮะ เดี๋ยวเค้าเชิญคุณพยาบาลไปงานแต่งเค้าด้วยนะฮะ”
“อึ๊ย.. ขี้โม้จริงๆ ดองเฮเนี่ย ไปจ๊ะ เข้าไปพบคุณหมอได้แล้ว อย่าให้คุณหมอรอนานดีกว่า ได้ยินข่าวว่าคุณหมอคนใหม่ดุมากด้วยล่ะ”
“อ๊ะ จริงเหรอฮะ คุณพยาบาล เค้า... เปลี่ยนคุณหมอได้มั๊ย เค้ากลัวคนดุอ่ะ”
“ไปเถอะจ๊ะ คุณหมอท่านนี้เก่งมากเลยนะ เพิ่งจบมาไม่เท่าไหร่ก็ถูกดึงตัวมาแทนคุณหมอยูจินแล้ว รับรองว่าอีกไม่นานดองเฮต้องหายขาดเลยล่ะจ๊ะ” เธอมีวิธีพูดกับคนไข้ด้วยจิตวิทยาพยาบาล
“แต่.....เค้า..กลัวคุณหมอ”
“อ๊ะ...คุณพยาบาล เค้าไม่ไป..เค้าไม่เอาคุณหมอคนนี้อ่า..เค้าไม่เอา” ดองแฮเริ่มโวยวายเมื่อโดนพยาบาลดันเข้าไปในห้องตรวจ นี่เค้าแกล้งพยาบาลไว้เยอะจนโดนเอาคืนแบบนี้เหรอเนี่ย
ปึง... !!!
หลังจากเสียงประตูที่ปิดลง ในห้องมีแต่เพียงความเงียบ คุณหมอคนใหม่นี่..เป็นผู้ชายงั้นเหรอ
“นี่..หมอจะไม่พูดกับเค้าเหรอ” เด็กดื้ออย่างดองเฮไม่ชอบใจนักที่โดนทำเหมือนไร้ตัวตนแบบนี้ เค้าเองก็คงมีเชื้อโรคจิตแบบเดียวกันกับดงแฮอยู่เหมือนกันสินะ
“อ้อ ขอโทษครับ เชิญนั่งครับ” คุณหมอยังก้มหน้าก้มตาอยู่กับแฟ้มประวัติในมือ พูดเหมือนไม่ได้ใส่ใจดองเฮเท่าใด ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้เจ้าตัวเล็กที่กำลังไม่พอใจ
“ไม่นั่ง หมอไม่จริงใจกับเค้า ไม่มองตาเค้าเวลาพูด” เด็กน้อยเริ่มแผลงฤทธิ์ เค้าไม่ชอบคนที่พูดด้วยแล้วไม่มองหน้า มันเหมือนกับว่า.. เค้าไม่ได้รับความสนใจ
“อืม... ขอโทษครับ ผมมองแล้ว จะนั่งได้รึยังครับ” หมอหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองตามความต้องการของคนไข้ที่เอาแต่ใจ
ตอนแรกก็กลัวอยู่หรอกนะ แต่มาทำกับเค้าแบบนี้..เค้าไม่ยอมหรอกนะ ตาหมอขี้เก๊ก
“นั่งก็นั่งสิ หมอมาแทนหมอยูจินเหรอ”
“ครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นญาติคนไข้ที่มารับยาแทนรึเปล่าครับ”
“หืม...” ดองเฮไม่เข้าใจคำถาม
“อืม.. อาการของพี่คุณไม่น่าห่วงนะครับ แต่ต้องดูแลกันดีดี เพราะถ้าอาการภูมิแพ้ขึ้น ก็จะมีอาการหอบหืดประกอบด้วยใช่มั๊ยครับ ไม่ทราบในเดือนที่ผ่านมา มีอาการยังไงบ้างรึเปล่าครับ จริงๆ แล้วคนไข้น่าจะมาเองนะครับ จะได้ตรวจอาการไปด้วยเลย”
“อะไรของหมอเนี่ย พูดซะยาวเฟื้อยเลย ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ดองเฮหน้าหงิกใส่
“เฮ่อ ทำไมให้เด็กมาล่ะ ผมพูดอะไรแล้วคุณไปบอกพี่ของคุณได้เหรอเนี่ย” หมอหนุ่มเอือมระอา จริงอยู่ที่เขาเก่ง..แต่เขาไม่ได้อดทนเก่งอย่างหมอมีประสบการณ์เพดานบินสูง
“หมอบ้ารึเปล่าเนี่ย เค้าชื่อดองเฮ ชื่อเหมือนคนไข้รึยัง มีตาแต่หาไร้แววจริงๆ แบบนี้จะรักษาใครได้จริงรึเปล่าเนี่ย เค้าไม่รักษากับหมอแล้วนะ เค้ากลัวตาย” ดองเฮเตรียมตัวจะลุกจากที่นั่งไปซะจริงๆ
“เดี๋ยวนะ คุณคือคนไข้เหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิหมอ หมอชื่ออะไรเนี่ย เค้าจะได้ไปบอกคุณพยาบาลว่าเค้าไม่เอาหมอแล้ว”
“ผมฮันกยองครับ”
“ดีแล้ว หมอฮันกยอง เค้าไม่รักษากับหมอแล้ว” ดองเฮลุกจากเก้าอี้แล้วเดินหนีออกจากห้องตรวจไปซะดื้อๆ ทิ้งหมอหนุ่มให้เอ๋อ ..เขาไม่เคยเจอคนไข้ประเภทนี้ บอกตรงๆ ว่าอึ้ง
I
I
I
“คุณพยาบาล มีหมอคนอื่นอีกมั๊ยฮะ เค้าไม่รักษากับหมอฮันก๊องแก๊งอะไรนั่นแล้วนะ” ดองเฮเดินตุ๊บปั๊ดตุ๊บเป๋กระแทกเท้าออกมาจากห้องตรวจไปบอกกับคุณพยาบาลรายเดิม
“คุณหมอฮัน... ฮันก๊องแก๊ง ฮิฮิ คุณหมอฮันกยองจ๊ะดองเฮ ไม่ใช่ฮันก๊องแก๊ง” เธออธิบายพร้อมขำในทีเดียว
“นั่นล่ะฮะ คุณพยาบาล เค้าไม่เอาหมอคนนี้จริงๆ นะ มีหมออื่นมั๊ย นะนะนะ นะฮะ” ดองแฮวิ่งเขาไปเกาะแขนเขย่าไปมา
“เอ่อ... ถ้าหมอคอที่เหลือก็.. เป็นหมอใหม่ที่ย้ายมาพร้อมกันจ๊ะ แต่ไม่ลองกลับไปคุยกับคุณหมอฮันก่อนล่ะจ๊ะ ทำไมถึงไม่ชอบหมอฮันล่ะ”
“ก็ตาหมอฮันก๊องแก๊งนั่น หาว่าเค้ามาแทนพี่ หาว่าเค้าเด็กอ่า ไม่มีตาดูว่าเค้าเป็นคนไข้ แบบนี้เป็นหมอไม่ได้หรอก รักษาไปดีแต่จะทรุดกับตาย เค้าไม่เอาหรอก”
“เอ่อ... เอาไงดีล่ะ” หญิงสาวคิดหนัก การจะเปลี่ยนหมอแบบนี้ จริงๆ ต้องทำเรื่องหลายขั้นตอน
“คุณพยาบาลไม่รักเค้าแล้วเหรอ เสียทีเค้ารักคุณพยาบาลเหมือนพี่สาว อยากเห็นเค้าป่วยนานๆ จริงๆ เหรอ” ดองเฮเริ่มกระบวนการที่ใช้ได้เสมอ...บีบน้ำตา
“เอาเถอะๆ อย่าร้องสิดองเฮ เดี๋ยวไม่น่ารักนะ ตอนนี้คุณหมออีกท่านกำลังว่าง งั้นเข้าไปคุยกับท่านก่อนก็แล้วกันนะจ๊ะ แต่ว่าดิชั้นต้องไปเอาแฟ้มคนไข้กับคุณหมอฮันมาให้คุณหมอคนใหม่ ยังไงก็เข้าไปทำความรู้จักกับคุณหมออีกท่านก็แล้วกันนะจ๊ะ” เธอใจอ่อนกับเด็กคนนี้อีกครั้ง งอแงเอาแต่ใจก็ที่หนึ่ง แต่ก็เอ็นดู
“แล้วคุณหมออีกคนชื่ออะไรฮะ เค้าจะได้เรียกถูก”
“อ้อ..คุณหมออีกท่านชื่อซีวอน หมอซีวอน”
“ฮะ ห้องไหนอ่ะ ห้องนี้ใช่ป่ะ งั้นเค้าเข้าไปรอในห้องนั้นนะ รักคุณพยาบาลจังเลยฮะ” ดองเฮกระโดดกอดแล้วจุ๊บแก้มไปหนึ่งทีเบาๆ ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาคุณหมอคนใหม่
I
I
I
ก๊อก ๆ ๆ
“คุณหมอคะ คือ.. ดิชั้นมาขอแฟ้มคนไข้คนเมื่อสักครู่ค่ะ” เธอบอกไม่เต็มปากนัก เพราะมันดูเป็นการทำร้ายความมั่นใจทางวิชาชีพเหมือนกัน กับการที่คนไข้ขอย้ายแพทย์
“เอ่อ ครับ ไม่ทราบคนไข้ไปไหนแล้วครับ” ฮันกยองที่งงๆ กับเรื่องเมื่อสักครู่ได้สติ
“ดองเฮ เอ๊ย คนไข้ขอย้ายไปรักษากับหมอซีวอนค่ะ”
“หมอซีวอนงั้นเหรอครับ งั้นผมจะเป็นคนเอาแฟ้มไปให้เองครับ”
“เอ๋...” ไม่ใช่หน้าที่ของหมอที่ต้องทำแบบนั้น เธอจึงแปลกใจ แต่สันนิษฐานเอาว่าเป็นเคสพิเศษ หมอจึงมีทีท่าแบบนี้ ..คงรู้สึกเสียหน้า
“คือซีวอนเป็นเพื่อนรักผมเองน่ะครับ เลยอยากจะไปดูแลคนไข้ด้วย ถ้าหากว่า..มีแพทย์เจ้าของไข้สองคน ทำได้ใช่มั๊ยครับ”
“เอางั้นเหรอคะหมอ” พยาบาลกลืนน้ำลายเอื้อก
“เอางั้นล่ะครับ”
“ก...ก็ได้ค่ะ”
ความคิดเห็น