ฟิคบารามอส-LxFรักแท้ที่ตามหา

ลำดับตอนที่ #3 : 3.เจ้าหญิงเฟลิโอน่า2

3.

หลังจากที่ลูคัสและโซมาเนียเดินออกจากห้องไปนั้น

บุรุษเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้องจึงค่อยๆเดินไปใกล้ร่างบางที่ยังนอนหมดสติบนพื้นอย่างช้าๆ

เสื้อยืดสีดำสกปรกมอมแมมของเธอเปียกจากน้ำที่เขาสาดใส่เธอเมื่อเช้าจนทำให้เสื้อผ้าแนบชิดร่างบางจนเห็นสัดส่วนของเจ้าหล่อนอย่างชัดเจน

ใบหน้าของบุรุษนามลอเรนซ์ขึ้นสีจัด ก่อนที่เขาจะค่อยๆหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนเก้าอี้ในห้องของโซมาเนียมาเช็ดหน้าของเธออย่างทนุถนอม ก่อนจะค่อยๆช้อนร่างบางไปนอนบนเตียง และเพ่งมองพินิจใบหน้างามเบื้องหน้าอีกครั้ง

ใบหน้าขาวซีดเหมือนกับกระดาษของเจ้าหล่อนไม่ได้ลดความงามบนใบหน้าได้เลย ขนตาที่เป็นแพยาวปิดลง ขณะที่ริมฝีปากที่ออกจะเป็นสีม่วงหน่อยๆเผยออก ราวกับเจ้าหญิงนิทราที่รอรับจุมพิตจากเจ้าชายเพื่อที่เธอจะได้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอคงจะดูน่ารักกว่านี้ในสายตาของลอเรนซ์ ถ้าใบหน้านั้นไม่ได้ซีดเผือดขนาดนี้

 

ลอเรนซ์ตบแก้มตัวเองเบาๆอย่างเรียกสติ แต่ว่าใบหน้างามที่อยู่เบื้องหน้าก็ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างไม่รู้ตัว มือที่ขาวแล้วแต่ก็ขาวน้อยกว่าใบหน้าซีดเผือดของคนตรงหน้า ค่อยๆยื่นไปแตะแก้มนวลเบาๆ นิ้วของเขาปัดเส้นผมสีน้ำตาลที่ปิดบังใบหน้าของเธอ ก่อนจะไล่นิ้วลงมาจนหยุดที่ริมฝีบางอวบอิ่ม

เหมือนกับมีมนต์สะกดใบหน้าคมสันยื่นเข้าไปใกล้ๆใบหน้างามเพียงแต่ว่า

ปัง

ประตูที่ถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรงทำให้ค่อยรีบถอยห่างและรีบปั้นหน้าบูดทันที

“เปิดประตูเสียงดังทำไม”

เสียงเรียบๆที่เอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดจัดทำให้ผู้มาเยือนเลิกคิ้วขึ้น

ก่อนที่คิ้วสีน้ำเงินจะชนกันอย่างใช้ความคิด

“นายดูหงุดหงิดแปลกๆนะลอเรนซ์”

ผู้มาใหม่เอ่ยขึ้น ก่อนจะแย้มรอยยิ้มกว้าง ที่ทำให้ใบหน้าคมคายแลดูมีเสน่ห์มากขึ้น ขณะที่นัยน์ตาสีไพลินที่วาวระริกจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีอะเมทิตย์ราวกลับว่าต้องการจะอ่านใจคนตรงหน้า

“เปล่า ฉันไม่ได้หงุดหงิดสักหน่อย”

 

‘ให้ตายสิ ไม่ได้หงุดหงิด แล้วหน้าบูดของแกมาจากไหนวะ’

โรเวนคิดก่อนจะพยายามกลบความคิดของตน ด้วยการแสร้งทำเป็นมองเลยไปทางหญิงสาวที่นอนสลบอยู่บนเตียง

“แล้วเจ้าหญิงเฟลิโอน่า เป็นยังไงบ้าง?”

“ยังสลบอยู่”

น้ำเสียงที่อ่อนลงทำให้โรเวนต้องเลิกคิ้วอีกครั้งก่อนจะมองร่างของหญิงสาวบนเตียงกับชายหนุ่มสลับกันไปมา

 

เจ้าชายโรเวน ฮาเวิร์ด หรือเจ้าของฉายาเมจิคปรินซ์ และยังเป็นถึงเสนาธิการฝ่ายซ้ายของป้อมอัศวิน มองชายหนุ่มที่เป็นถึงคนในอาญัติของตนอย่างแปลกใจ ขณะที่ ลอเรนซ์ ดอร์น นักบวชหนุ่มจาก เอเรียสก็ตีหน้าบูดบึงธรรมดาเหมือนปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

แค่กๆ

เสียงไอเบาๆจากร่างที่นอนอยู่บนเตียงทำให้ ชายหนุ่มทั้งคู่หันไปมองตนเสียงทันที

พลัน นัยน์ตาสีน้ำตาลก็เผยออก ขณะที่นัยน์ตาสีน้ำตาลมองขึ้นไปบนเพดาน

“ฟื้นขึ้นมาได้ยังไงกัน….”

เสียงพึมพำของเธอ ทำให้สองหนุ่มมองไปอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก

“สวัสดี เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เกรเดเวล แห่งเดมอส และบารามอส เป็นเกียรติที่ได้เจอท่าน”

โรเวนเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก ขณะที่นัยน์ตาสีน้ำตาลก็เหลือบมามองอย่างงงๆ

“ท่านรู้จักเรา?”

“ความงามของท่านเป็นที่เลืองลือไม่ว่าจะเป็นที่เอเดน หรือ เดมอส”

เสียงที่เอ่ยอย่างประจบทำให้ ร่างบางบนเตียงยิ้มเหยียดออกมา

“ความงามก็เป็นเพียงรูปลักษรภายนอก หาใช่ตัวตนที่แท้จริงของเราไม่ หากท่านได้รู้จักเรา ท่านคงจะไม่คิดจะพูดอย่างนั้น เจ้าชายโรเวน ฮาเวิร์ด”

น้ำเสียงเย็นทำให้โรเวนยิ้มออกมาบางๆ

“งั้นถ้าข้าจะขอรู้จักกับท่านอย่างลึกซึ้งล่ะ”

เสียงที่จงใจเย้าแหย่ แต่กลับเรียกสายตาของหญิงสาวให้หันมามอง

“ท่านควรระวังคำพูดของท่าน ก่อนที่เราจะฉีกท่านเป็นชิ้นๆ”

เสียงที่ทรงอำนาจทำให้ลอเรนซ์กุมขมับ

‘ไอ้เจ้าชายจ้าวคารมจอมขี้หม้อเอ้ย คิดอยากหาที่ตายหรือไง แต่ทำไมยัยเจ้าหญิงนี้ ต่างจากเมื่อคืนลิบลับเลยวะ’

“มิบังอาจเจ้าหญิงเฟลิโอน่า เราแค่พูดตามใจคิดเท่านั้น แต่มิได้คิดว่าท่านจะจริงจังกับคำพูดของข้า”

“ท่านควรจะไตร่ตรองคำพูดของท่าน เพราะท่านเป็นรัชทายาธคนสำคัญ และ เราแค่เตือนด้วยความหวังดี และ เราก็เป็นบุคลจำพวกที่เห็นคำพูดล้อเล่นเป็นเรื่องจริงจังซะด้วยสิ”

น้ำเสียงเย็นปานน้ำแข็งของเธอเหมือนจะเป็นแทงน้ำแข็งปักลงกลางใจของโรเวน เจ้าชายหนุ่มเอ่ยยอมแพ้ในทันที และสาบานกลับตัวเองว่าคิดผิดจริงๆที่ล้อเล่นแบบนี้กับเจ้าหญิงตรงหน้า

“ขอให้ท่านโปรดอย่าใส่ใจกับคำพูดของเราอย่างที่เราว่าไป จริงๆเราแค่ตั้งใจจะรู้จักกับท่านด้วยความปารถนาดีเท่านั้น ไม่ได้หวังจะคิดอะไรอย่างนั้นเลย”

ร่างบางบนเตียงแย้มรอยยิ้มบางๆออกมา ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นจากเตียง

“ถ้าท่านไม่ว่าอะไร ขอเราเข้าพบมหาปราญช์จะได้ไหม”

 

 

ในห้องรับรองของมหาปราญช์เลโมธี อาจาร์ยใหญ่ของโรงเรียนพระราชา ในห้องแน่นไปด้วยคนเกือบสิบคน

โซฟาสี่ตัวที่หันหน้าเข้าหาโต๊ะน้ำชา ตัวแรกมีปราญช์เลโมธีนั่งอยู่ โดยที่ตรงข้ามมีร่างบาง หรือเจ้าหญิงเฟลิโอน่า ผู้เป็นถึงทายาธของสองดินแดน ทางด้านซ้ายของเธอ มีอาจาร์ยเจ้าชาย ชามัล ผู้เป็นหนึ่งในบุคลในตระกูลฟาโรเวลนั่งอยู่ โดยที่ด้านตรงข้าม ก็มีเจ้าชายยูริซิส ผู้ที่เปรียบเสมือนอาบุญธรรมของเธอนั่งอยู่ด้วยใบหน้านิ่งๆ

รอบๆห้องมีบุคลสี่คนที่เธอเคยเจอ ซึ่งก็คือ เจ้าชายโรเวน ฮาเวิร์ด ลอเรนซ์ ดอร์น ชายผู้พาเธอขึ้นมา และเพื่อนของเขาอีกสองคนคือ ลูคัส ซาโดเรีย ทริสทอร์ และโซมาเนีย มิสทรัล โดยที่มีบุคลอีกสี่คนที่เธอรู้สึกคุ้นหน้า แต่ก็จำไม่ได้ว่าเป็นใคร

 

“น้องหญิงมาทำอะไรที่นี้”

เสียงเอ่ยถามเครียดดังมาจากยูริซิส ที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนยศตัวเองจากท่านอา มาเป็นแค่พี่ชาย

“หญิงมาตามหาคนๆนั้น”

“ทั้งๆที่น้องหญิงควรจะนอนพักอยู่ที่วังหลวง!”

เสียงตะคอกอย่างไม่พอใจทำให้ร่างบางหน้าเสียลง

“หญิงไม่อยากที่จะทนเป็นอยู่เหมือนตอนนี้ เจ้าพี่คิดว่าหญิงจะทนอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรได้อย่างนั้นน่ะเหรอ เจ้าพี่ไม่ได้เป็นเหมือนหญิงนิ….!”

เสียงที่ตะคอกกลับ ทำให้ยูริซิสหน้าเสีย มือใหญ่ดังร่างบางไปกอดอย่างปลอบขวัญ ขณะที่ไหล่บางเริ่มสั่น

“ยูริซิส เกินไปแล้ว!”