ฟิคบารามอส ตอน รักลุ้นๆของป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #3 : รักลุ้นๆของคิล เรนอน(ความฝัน)100%

                                                               

                                                                                                     คิล VS เรนอน


"อะไรกัน ผู้ชายกะหล่อนน่าเกลียดที่สุดไม่สุภาพเลยสักนิด"เรนอนบ่นพลางทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนอย่างแรง


"เธอเป็นอะไรเรนอน"มาทิลด้าถามอย่างสงสัยอาการของเรนอน


"อ้อ เปล่าค่ะไม่มีอะไร"เรนอนพูดแล้วก็พลิกตัวนอนตะแคงไปทางหน้าต่าง แล้วบ่นงึมงำต่อตามลำพังจนในที่สุดก็หลับไป






"หนีไปเรนอนหนีไป!!"เสียงบุรุษคนหนึ่งตะโกนลั่น


"ไม่ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าจะอยู่กับเจ้า"เรนอนยังคงดิ้อดึง


"ไม่ได้มันอันตรายถ้าเจ้าไม่ไปพวกมันอาจจะฆ่าเจ้าได้"


"แต่ว่า........"


"ไม่มีคำว่าแต่ นี่คือคำสั่งทหารนำตัวนายหญิงออกไป และจงพานางไปที่ที่ปลอดภัย เรนอนข้าสัญญาว่าข้าจะไปหาเจ้าให้เร็วที่สุด"


"ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เรนอนตะโกนสุดเสียง


"ปล่อยเดี๋ยวนี้ ข้าสั่งให้พวกเจ้าปล่อยข้า"เรนอนตะโกนพลางพยายามสะบัดแขนออกจากข้าทาส


"ขออภัยนายหญิงพวกข้าไม่ได้ตั้งใจ..แต่"ข้าทาสนายหนึ่งกำลังจะเอ่ยขึ้นแต่....


"พอ..ข้าไม่อยากฟังพวกเจ้าออกไปได้แล้ว"เรนอนพูดเสียงอ่อนพลางทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนแล้วร้องไห้โฮทันที


"ทำไมเจ้าต้องทำกับข้าแบบนี้ด้วย ฮึก เจ้าทำให้ข้าเสียใจ ฮึกๆ เจ้ายังไม่รู้รึไงว่าข้า...."เรนอนพูดพลางเอามือลูบท้องเบาๆ


"โถ นายหญิงของข้าทำไมถึงได้โศกาถึงเพียงนี้"บ่าวนางหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเรนอน


"เยลร่า..ฮือๆข้าเสียใจ ข้า"


"ไม่ต้องพูดหรอกเจ้าค่ะ ข้าเข้าใจดีนายหญิง ที่นายท่านทำแบบนี้เป็นเพราะนายท่านรักและเป็นห่วงนายหญิงนะเจ้าคะ"เยลร่าพูดอย่างใจเย็น


"ไม่....คิลไม่เคยห่วงข้าเลย ไม่เลยแม้แต่น้อย"เรนอนพูดอย่างน้อยใจ


"ใครบอกเจ้าเช่นนั้น"เสียงบุรุษดังเข้ามาพร้อมกับปรากฎตัวออกมา


"คิล ฮือๆทำไมเจ้าถึงทิ้งข้าแบบนี้"เรนอนพูดพลงกระโดดกอดคิลไว้แน่น


"เจ้าปลอดภัยข้าก็มีความสุขแล้ว"คิลพูดแล้วก็กอดเรนอนไว้แน่น เยลร่าเห็นดังนั้นจึงออกจากห้องไปเงียบ


"ตอนนี้สถานะการภายนอกเป็นอย่างไรบ้าง"เรนอนถามเพราะดูจากอาการคิลที่ยังคงมีสีหน้ากังวลอยู่


"ตอนนี้เสบียงของพวกมันเพิ่งจะหมดมันถึงถอยทับกลับไป ข้าคิดว่าอีกไม่นานมันคงจะมาอีกครั้ง"


"เจ้าอย่าเครียดมากนักนะ ข้าเป็นห่วง"


"ข้าขอบใจเจ้ามากที่เจ้าเป็นห่วงข้า"


"ไม่เป็นรัย แต่ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้าอย่างนึงคือ.."เรนอนพูดพลางหน้าแดงขึ้นมา


"หืมม์เจ้ามีเรื่องอะไร"


"เอ่อ..คือ คือ ข้ากำลังจะมีบุตรให้เจ้า"เรนอนพูดพลางก้มหน้าลง


"เจ้าพูดจริงรึเปล่า เรนอนข้ารักเจ้าที่สุดเล้ย"คิลดีใจมากจึงกอดเรนอนอีกรอบ


"รักกันมากใช่มั้ย งั้นก็ไปตายด้วยกันทั้งคู่เลยไป!!!!!"เสียงบุรุษทรงอำนาจคนหนึ่งเดินเข้ามาในที่พักพลางง้างไกลปืนขึ้น


"แก..ไอควาตั้น แกเข้ามาได้ยังไง"คิลแผดเสียงลั้น พลางดันเรนอนไปไว้ข้างหลัง


"ฮ่าๆๆ ไม่มีสิ่งใดที่ควาตั้นผู้ยิ่งใหญ่อย่างข้าจะทำไม่ได้"


ปั๊ง!!!!


เสียงปืนได้ดังขึ้นพร้อมกับการปลิดชีพ คนสองคนไปในเวลาเดียวกัน







"ไม่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"เรนอน/คิลร้องตะโกนพลางลุกขึ้นมานั่งเหงื่อตก 


"เรนอนเธอเป็นอะไรหรือเปล่า"มาทิลด้ากับแองจี้รีบวิ่งมาที่เตียงเรนอนทันที


"มาทิลด้า แองจี้ฉันฝันร้าย"เรนอนพูดใบหน้าซีดเซียว


"ใจเย็นๆ แล้วเธอฝันว่าอะไรล่ะ"แองจี้พูด
 

"ฉันฝันว่าฉัน โดนยิงกับ กับใครสักคนฉันจำไม่ได้"เรนอนพูดพลางก้มตัวหงุดลงกับผ้าห่ม






"คิล นายเป็นอะไรหรือเปล่า"คาโลถาม


"ฉันฝัน ฝันว่า ว่าใครสักคนผู้หญิงที่เหมือนว่าฉันรัก...กับฉันโดนยิง"คิลพูดพลางเช็ดเหงื่อ
 

"งั้นเอาเป็นว่าพรุ่งนี้รอให้เฟรินตื่นก่อนค่อยแล้วค่อยมาปรึกษากันอีกที นายนอนต่อไปเถอะ"คาโลพูดแล้วก็ลงนอนต่อ









วันรุ่งขึ้น


"นี่เรนอนเธอทานข้าวบ้างสิ"แองจี้พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงที่เห็นเพื่อนสาวนั่งเขี้ยวข้าวเล่นมานานแล้ว


"ฉันไม่หิวค่ะ"เรนอนตอบแล้วก็ลุกขึ้น
 

"เรนอนเธอควรจะลงมาทานข้าวก่อนจะดีกว่านะ วิชาต่อไปเราจะเรียนฟันดาบนะเธอต้องใช้พลังงานมาก เพราะฉะนั้นลงมานั่งทานต่อซะ"มาทิลด้าออกคำสั่งกับเรนอน


"ไม่เอาดีกว่าค่ะ ฉันว่าเราไปรอที่จารย์กันดีกว่านะคะ"เรนอนพูดแล้วก้เดินไปทันที ส่วนสองสาวก็ได้แต่ทำใจเดินตามไปทั้งที่เป็นห่วงใจแทบขาด







"เอาล่ะวันนี้เราจะมาทบทวนการฟันดาบเบื้องต้น ขอให้ทุกคนจับคู่ตามเดิมนะ"ลาเวนสั่งแล้วก็เดินไปนั่งดื่มน้ำที่ใต้ร่มต้นไม้


"เฮ้อ...เบื่อจังต้องคู่กับเธออีกแหละ"คิลเดินมาพลางควงดาบเล่นไปด้วย
 

"ถ้าคุณคิลเบื่อนักทำไมไม่ไปจับคู่กับคนอื่นล่ะค่ะ ทำไมไม่เปลี่ยนคู่ตั้งแต่ตอนเริ่มเรียนครั้งแรก"เรนอนแขวะใส่ใบหน้าคิลเริ่มจางๆลงเหมือนความฝัน


"เหอๆ สาวน้อยได้จับคู่กับสาวงามอย่างเธออย่างเนี่ย ใครจะโง่เปลี่ยนล่ะจ๊ะ ขนาดเฟรินจ้างฉันตั้งหลายคราวน์ฉันยังไม่ยอมเลย"คิลพูดแล้วก็ยิ้มร่าอย่างมีความสุข


"คุณคิลคุณมันไม่สุภาพบุรุษเอาซะเลย"เรนอนเถียงแล้วหันหลังจะเดินหนีแต่ก็.......เป็นลมล้มไป


"อ่าว..เฮ้ยเรนอน!!!"คิลพูดแล้วก็รีบวิ่งมาประคองเรนอนไว้


"เรนอน!!!"เพื่อนที่เห็นต่างมากันตกใจกันหมด รวมกระทั่งลาเวนรีบวิ่งมาดู


"มานี่ฉันช่วยเอง"ลาเวนที่เดินมากำลังจะอุ้มเรนอนไปแต่


"ไม่ต้องหรอกอาจารย์ ให้คนทำรับผิดชอบสิ"เฟรินว่าใส่


"แต่องค์หญิง.."ลาเวนจะเถียง
 

"ไม่มีแต่ทั้งสิ้น"เฟรินว่ากลับ


"โว้ย เถียงกันอยู่นั่นแหละมานี่ฉันช่วยเอง"คิลพูดแล้วก็อุ้มเรนอนหายตัวออกไปจากเหตุการณ์ทันที