จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #3 : ฝึกฝนอย่างเอาจริง

หลินเฟยเดินลัดเลาะสวนดอกไม้ มุ่งหน้าสู่ลานฝึกซ้อมของตระกูลหลิน ใบหน้าที่เคยสดใส 

บัดนี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“แม้จะไม่มีพรสวรรค์เหมือนคนอื่น แต่ข้าก็จะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้!”

เขาไม่ต้องการเป็นคนอ่อนแอที่ต้องคอยหลบอยู่หลังใครอีกต่อไป

ลานฝึกซ้อมของตระกูลหลินคลาคล่ำไปด้วยเสียงดัง เด็กๆ ในชุดฝึกสีขาวกำลังฝึกซ้อมวิทยายุทธ์กันอย่างขะมักเขม้น บ้างก็ฝึกเพลงกระบี่ บ้างก็ฝึกควบคุมพลังปราณ

หลินเฟยเดินตรงไปยังมุมสงบมุมหนึ่งของลานฝึก ซึ่งเป็นที่ที่เขาใช้ฝึกซ้อมเป็นประจำ เขาหยิบตำราเก่าเล่มหนึ่งขึ้นมา บนหน้าปกเขียนด้วยตัวอักษรโบราณว่า "เคล็ดวิชาเสริมรากฐานกายา"

ตำราเล่มนี้เป็นสมบัติที่หลินเฟยแอบหยิบมาจากห้องสมุดของตระกูล มันเป็นตำราที่บันทึกวิชาฝึกฝนร่างกายขั้นพื้นฐาน

“ลมปราณเป็นเพียงแก่นกลาง แต่รากฐานกายาคือรากแก้ว รากฐานที่มั่นคงจะนำไปสู่ความแข็งแกร่งที่แท้จริง…”

หลินเฟยท่องตามตำราเบาๆ แม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความลึกซึ้งของมัน

ตามตำราอธิบายว่า มนุษย์ทุกคนเกิดมาพร้อมกับ “แก่นลมปราณจิต” ซึ่งเป็นแก่นพลังวิญญาณที่กำหนดศักยภาพในการฝึกฝน ผู้มีแก่นลมปราณจิตระดับสูงย่อมมีพรสวรรค์เหนือกว่า สามารถดูดซับพลังปราณจากธรรมชาติได้รวดเร็ว

ส่วน “แก่นรากฐานกายา” นั้นแตกต่างออกไป มันคือแก่นพลังที่เกิดจากการฝึกฝนร่างกายอย่างหนักหน่วง เป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่ง ความอึด และพลังชีวิต

แม้หลินเฟยจะมีแก่นลมปราณจิตเพียงระดับธรรมดา ซึ่งถือว่าปกติในหมู่ผู้ฝึกตน แต่เขากลับมีความตั้งใจที่จะฝึกฝน “แก่นรากฐานกายา” ให้แข็งแกร่ง เพื่อชดเชยข้อด้อยของตน

เขาเริ่มต้นด้วยท่าฝึกพื้นฐาน ยกตัว วิดพื้น ลุกนั่ง ทุกท่วงท่าล้วนทำอย่างช้าๆ เน้นความถูกต้อง และใช้พลังจากทุกส่วนของร่างกาย

เหงื่อไหลไคลย้อมเสื้อผ้า กล้ามเนื้อเล็กๆ สั่นเทาจากความเหนื่อยล้า แต่หลินเฟยไม่ยอมแพ้ เขายังคงฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง

“ฮึบ… ฮึบ…”

เสียงหอบหายใจของหลินเฟย ดังก้องอยู่ในลานฝึกอันเงียบสงบ

ในขณะที่เด็กชายมุ่งมั่นฝึกฝน สายตาคมกริบของใครบางคนกำลังจับจ้องมองมาจากมุมมืด

“เด็กคนนั้น…” ชายชราในชุดคลุมสีเทากล่าว ดวงตาเป็นประกายวิบวับ “ฝึกฝนหนักขนาดนี้ ทั้งๆ ที่มีแก่นลมปราณจิตแค่ระดับธรรมดา น่าสนใจยิ่งนัก…”