คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความจริงที่คาดไม่ถึง(-_-)
............ถ้าผมตายไปจริงๆ พ่อจะไม่เสียใจเหรอครับ..........
ใครจะไปเสียใจ!!!!
...............ไม่ร้องไห้เหรอครับ............
ใครจะไปร้องไห้!!!!
...............................
ร่างเล็กผอมหนังหุ้มกระดูกลุกขึ้นนั่ง ดวงตาสีดำสนิทมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีแดงเป็นสัญลักษณ์ของวันใหม่ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้กินข้าวพร้อมกับครับครัวที่บ้าน.. เด็กชายกระพริบตาถี่ๆ ขับละอองฝ้าที่ทำให้ตาพร่ามัว... แล้วลุกขึ้นเพื่อทำภาระกิจของวันนี้
วันนี้ก็เหมือนกับทุกวันนับแต่วันที่จดหมาย 2 ฉบับมาที่บ้าน โทไบอัส และ ไอลีนไม่พูดกันเลย... ไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ แต่เซเวอรัสชินกับสภาพครอบครัวที่ย้ำแย่แบบนี้มานานแล้ว... ถ้าเพียงแต่เค้าไม่เกิดมา.. พ่อกับแม่คงจะมีความสุขกว่านี้... บางที.. การที่เค้าต้องไปเข้าโรงเรียนประจำอาจจะดีกับพ่อและแม่ก็เป็นได้
"พ่อครับ... ผมลานะครับ"
เซเวอรัสพูดด้วยจิตใจที่อ่อนล้า แต่โทไบอัสไม่ตอบ ไม่แต่จะชำเลืองมองด้วยซ้ำ.. ทำให้เด็กชายยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น... แต่มันก็ดีขึ้นเล็กน้อย เมื่อมือเรียวบางของไอลีนบีบที่ไหล่เค้าเบา ร่างสองร่างออกจากบ้านพร้อมกับสัมภาระสู่สถาณีรถไฟคิงครอส์ตโดยมีบาทหลวงโจเซฟ(พ่อทูนหัวของเซเวอรัส)ขับรถไปส่ง
"ให้คุณพ่อโจเซฟไปด้วยจะดีเหรอครับ"
"คุณพ่อโจเซฟรู้อะไรมากกว่าที่ลูกคิด อ้า.. ดูสิ.. พูดไม่ทันขาดคำ" เธอหยุดเมื่อบาทหลวงหนุ่มเข็นรถเข็นของเด็กชาย เดินหายเข้าไปในกำแพง เซเวอรัสอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น ไอลีนไม่รอช้าลากลูกชายตรงไปยังกำแพงที่มีป้ายติดว่า ชานชาลาที่ 9 และเซเวอรัสก็ต้องช๊อกหนักกว่าเก่า เมื่อพบว่าตนเดินทะลุกำแพงอิฐมาโผล่ในที่ๆ พิลึกพิลั่น และมีป้ายแขวนไว้เหนือหัวว่า ชานชาลาที่ 9 เศษ 3/4
"แม่... แม่.." เด็กชายพูดไม่ออก ไอลีนยื่นตั๋วให้แล้วก็กอดเค้าแน่นจนหายใจไม่ออก
"เดี๋ยวลูกตามหลวงพ่อขึ้นไปนะ แล้วก็ไม่ต้องกลับมาช่วงวันคริสต์มาส เพราะแม่จะไม่อยู่ แต่แม่จะส่งของขวัญวันเกิดไปให้ ตั้งใจเรียนนะ"
"ผมจะได้เจอแม่อีกมั้ยครับ" ดวงตาของเด็กชายฉายความเจ็บปวดอย่างเหลือคณานับ ไอลีนยิ้มจางๆ
"ลูกจะได้เจอแม่อีกแน่นอนเซวี... ขึ้นรถไฟเถอะ"
ดวงตาสีดำมองลูกชายเดินจากไปจนลับตา หัวใจนึกไปถึงครั้งที่ตนได้เห็นหน้าเค้า ได้กอดเค้า ได้รู้ว่าเค้าจะเกิดมา ภาพชายหนุ่มผมยาวในชุดเสื้อคลุมสีดำที่มาพบกับไอลีน พริ้นซ์ ด้วยเครื่องย้อนเวลา ยังตราตรึงใจความทรงจำของเธอไม่จางหาย...
"นี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ลูกจะได้พบกับแม่หรอก อย่างน้อยก็สำหรับลูก..."
"เราจะไปกันรึยัง" เสียงของบาทหลวงโจเซฟดังขึ้น เรียกสติเธอให้กลับสู่โลกแห่งความจริง
"รีบจังนะ... เอรีส... กลัวว่าเบริฟรอส ญาติที่รักที่เดินมาพร้อมกับลูกชายที่ไม่เคยรู้จักพ่อที่แท้จริงของตัวเองจะจำคุณได้รึไง" บาทหลวงยังเงียบอยู่ ไอลีนเรียกชื่อสกุลจริงด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยนิดๆ ที่เค้าคุ้นเคยมาตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเด็ก "รุ่นพี่เอรีส มัลฟอย"
"ไอลีน!?!"
ร่างบางเยียดยิ้ม ดูซ้อนทับกับภาพพ่อมดนักปรุงยาที่มาจากอนาคตคนนั้น ให้ตายสิ เซเวอรัสนี่ ชั่งมีรูปร่างหน้าตาที่เหมือนแม่จริงๆ... แต่ก็คิดได้แค่นั้น ร่างสองร่างก็ต้องรีบหลับให้พ้นเพื่อมิให้ถูกทักได้ ทันทีที่สังเกตเห็นผู้นำกระกูลมัลฟอยที่เดินมาพร้อมกับครอบครัวอุปถัมส์
**************************
"นั่งด้วยได้มั้ย"
เซเวอรัสที่กำลังใจลอยสะดุ้ง ใบหน้าขาวซีดกลายเป็นสีแดงเถือก ให้ตายสิ.. ลิลี่นี่นา... เด็กหญิงทิ้งตัวลงข้างๆ เซเวอรัสซึ่งลุกพรวดทันทีแล้วกระวีกระวาดค้นหีบ ก่อนจะส่งเสื้อกั๊กที่บรรจงซักเองสุดฝีมือให้ ลิลี่ยิ้มอย่างแจ่มใส
"โอ้..ขอบใจมาก วางไว้ตรงนั้นแหละ" แล้วก็หันไปอุ้มแมวดำตัวผอมๆ "ไง..แฮร์รี่.. เจ้าของดูแลดีมั้ย...เมี๊ยววว.. เอ่อ.. จริงสิ ชั้นยังไม่รู้จักเธอเลย"
"สเนปครับ.. เซเวอรัส สเนป" พักหนึ่งเค้าเห็นเธอทำหน้าคล้ายจะนึกอะไรออก
"ดี" เธอพูดในที่สุด "แนะนำตัวเลยนะ.. ชั้นชื่อเอฟเวนส์ ลิลี่ เอฟเวนส์"
ราวกับดาบแหลมพุ่งเข้าแทงกลางอก เซเวอรัสพูดด้วยน้ำเสียงแตกพร่า
"คุณรู้.. รู้จัก.. มัททิว เอฟเวนส์ บ้างมั้ยครับ" ดวงตาสีเขียวสดของเธอมองกลับมาที่เซเวอรัส และพูดสิ่งที่ทำให้เด็กชายเหมือนถูกเหวี่ยงหมัดใส่
"เค้าเป็นพ่อของชั้น... แล้วเธอล่ะ.. เธอคงไม่ได้เป็นลูกของโทไบอัส สเนปหรอกนะ.. เห็นบอกว่าผมกับตาของชั้นกับพ่อเธอเหมือนกันนี่"
เด็กชายทรุดลงกับเก้าอี้อย่างอ่อนแรง ทำให้ลิลี่รู้ว่าเธอเข้าใจถูก และดูจากท่าทีของเซเวอรัส ไม่ต้องสงสัยเลยว่า สิ่งที่เธอรู้เซเวอรัสก็รู้... จะต่างก็แค่.. รู้มากแค่ไหน...
"เธอ.. รู้เรื่องพ่อของเราไช่มั้ย.." ใบหน้าซีดๆ พยักช้า.. ลิลี่หลุบตาลง "ชั่งมันเถอะน่า.." เสียงของเธออ่อนโยนมาก "มันเป็นเรื่องของพ่อ..ของเรา.. ไม่เกี่ยวกับเรานี่.. เออ.. เธอคิดว่าเธอจะได้อยู่บ้านไหน"
"แม่บอกว่า.. ครอบครัวของแม่เป็นสลิธีรีนทุกคน"
เสียงประตูเปิดผ่าง เซเวอรัสและลิลี่ลุกพรวดอย่างตกใจพร้อมกัน เด็กผู้ชายผมดำที่หน้าตาดีมากๆ ปรากฎตัวพร้อมกับเพื่อนอีกสามคน ทุกคนแต่งตัวแบบพ่อมด เด็กผู้ชายผมสีนำตาลดูท่าทางเกรงๆ พลางพูดว่า "อย่าน่าซีเรียส" เบาๆ เด็กผู้ชายอ้วนเตี้ย(เป็นคนเดียวในกลุ่มคนที่นี่ทุกคนที่เตี้ยกว่าเซเวอรัส) มองไปรอบๆ ราวกับกลัวว่าจะมีใครมาเห็น เซเวอรัสจำเด็กชายผมยุ่งที่มีท่าทางรำคาญใจได้ ...เจมส์ พอตเตอร์...
"เราต้องสะสางกันหน่อยนะเอฟเวนส์" ดวงตาสีเทาของซีเรียสเกรี้ยวกราด "นายกล้าดียังไงมาหยามชั้นต่อหน้าคนอื่น"
สะสาง... กับเด็กผู้หญิงนี่นะ...? เซเวอรัสคิดในใจ พลางเดินเข้าไปหาซีเรียส อย่างกล้าๆ กลัวๆ เค้าเองก็มักถูกเด็กที่โรงเรียนเก่ารังแกเอาจนขยาดแล้ว แต่ความที่ว่าตัวเองเป็นผู้ชาย... ต่อหน้าผู้หญิงที่แอบปิ๊ง แม่จะขี้ขลาดแค่ใหนมันก็ต้องแสดงความเป็นลูกผู้ชายบ้าง...
"ผมว่าเราพึ่งรู้จักกัน อย่าพึ่งเป็นศัตรูกันเลยนะ.. ดีกันไว้ก็ไม่เสียหายหรอก"
สิ้นคำร่างผอมกระหร่องราวกับเด็กขาดอาหารก็กระเด็นไปซบออกลิลี่(ซึ่งเธอรีบลุกขึ้นมารับร่างเค้าไว้ทันทีอย่างกับชำนาญซะเต็มประดา) เธอเอาตัวมาขวางเค้าไว้อย่างปกป้อง ในขณะที่เจมส์พูดอย่างตกใจ
"ซีเรียส!? นายจะใช้กำลังป่าเถือนกับผู้หญิงไม่ได้นะ"
"หุบปากเจมส์.. ไม่ต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษหรอก"
"ไอ้คนต่ำช้า... กล้าดียังไงมาทำเรื่องโสโครกต่อหน้าชั้น โดยเฉพาะกับเซเวอรัสน่ะ" ลิลี่ตะคอก
"โอ๋.. ปกป้องกันดีจริงๆ นะ แสดงว่ายัยเปียกนี้เป็นแฟนของนายจริงๆ สิเนี่ย ...ตาไม่ถึงเล้ย.. หน้าตาก็ดี.. ทำไมไปปิ๊งเด็กผู้หญิงจืดชืดท่าทางขี้โรคแบบนี้"
เซเวอรัสอ้าปากค้างกับคำพูดของซีเรียส นี่เค้าน่าสมเพชมากขนาดดูไม่ออกว่าเป็นเด็กผู้ชายเลยเหรอ...(ภาษาอังกฤษไม่มี ผม,หนู,คุณ,เธอ หรอก มีแต่คำว่า I กับ you แล้วก็ไม่มีครับ หรือ ค่ะ/ค่า ด้วย yes คำเดียวจบ) แต่ไม่ทันที่ความหดหู่จะหมดไป ลิลี่ก็พุ่งหมัดเข้าใส่ซีเรียส คนโดนโมโหหวังจะเอาคืน แต่ถูกเจมส์ดึงเอาไว้
"ให้ตายสิเจมส์ นายคิดจะให้จบง่ายๆ เลยรึไง" ซีเรียสฉุนจัด ตาเขียวไปข้าง
"แต่เค้าทำเพราะนายไปผลักผู้หญิง งานนี้เราผิดเต็มประตู เอาไว้ไปสะสางที่โรงเรียนดีกว่า ตอนไม่มีสเนปอยู่กับเค้า" น่าน.. กระทั้งเจมส์ยังไม่คิดว่าเค้าเป็นผู้ชายเลย
แล้วทั้งหมดก็จาก เจมส์แอบหันมายิ้มให้เซเวอรัสอย่างหยาดเยิ้ม ซึ่งทางเซเวอรัสก็ไม่รู้ว่าจะปลื้มหรือขนลุกดี... เด็กทั้งสองนั่งลง แล้วลิลี่ก็ทำให้เซเวอรัสใจเต้นไม่เป็นสำอีกรอบ
"เราเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักเรียนเถอะ"
ว่าแล้วก็จัดการเปลี่ยนชุดต่อหน้าเซเวอรัส สเนปซึ่งรีบปิดตาอย่างสุภาพ ให้ตายสิ.. ดูท่าเธอจะไม่รู้ว่าเค้าเป็นเด็กผู้ชายเหมือนกัน..
"เปลี่ยนสิ นั่งเฉยทำไม" ลิลี่ว่า
"หง่า.. คุณหลับตาก่อนสิ.. ไม่ก็หันไปทางโน้น"
"ทำไม?"
เซเวอรัสหน้าแดงเถือก ลิลี่หันหลังพลางพูดว่า "ก็ได้" เบาๆ แล้วจากนั้นก็เริ่มถามว่า "เสร็จยังเป็นระยะ" ในขณะที่เด็กชายถอดเสื้อผ้าให้เร็ว...
ชุดนี้เป็นชุดเก่าของคุณตา มันตัวใหญ่ไปหน่อย(ชุดทุกตัวของหมอนี่ใหญ่เกินไปทั้งนั้นแหละ) ลิลี่หันมาเมื่อเซเวอรัสไม่ตอบว่า "ยัง"
แล้วเธอก็ต้องตะลึงบ้างเมื่อเห็นร่างเกือบเปลือยของเซเวอรัส.. อีกผ่ายรีบปกปิดท่อนล่างที่มีแต่กางเกงในตัวเดียวอย่างร้อนรน ลิลี่น่าแดงระเรืองโดยฉับพลัน หันหลังกลับไปอีกครั้ง
"ผมขอโทษ.." เซเวอรัสพูดเบาๆ ในเวลาต่อมา
"ชั่งเถอะ... นายไม่ได้โกหกนี่.. ชั้นกับพวกนั้นติ๊งต่างเอาเองนี่นา"
แต่อย่างไรก็ตาม ลิลี่ไม่ได้หันมามองเด็กชายตรงหน้าตรงๆ อีกแล้ว เธอเบือนหน้าออกซ่อนสีหน้าแดงระเรือง...
******************************
TBC
ความคิดเห็น