คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : HitsuKarin || ด้ายแดงแห่งโชคชะตา 2
運命の赤い糸 2 。
ด้ายแดงแห่งโชคชะตา 2
PG-13 | Short Fic (2-4ตอน)
Hitsigaya Toshiro x Kurosaki Karin
_____________________________________
งานประจำการโลกมนุษย์ใกล้หมดแล้วสำหรับเวรของข้าแต่ข้ากลับไม่สามารถเลิกนึกถึงวันแรกที่พลาดท่าทำอะไรน่าอายออกไปได้ ถึงจะไม่มีใครเห็นก็เถอะแต่ก็รู้สึกอายไม่ต่างกับมีคนเป็นล้านมาแซวไปเรียบร้อย ยิ่งเรื่องด้ายแดงอะไรนั่นข้าก็ไม่อยากสนใจแล้วก็ไม่เห็นมันอีกนับตั้งแต่คืนนั้น
"นึกอีกทีข้าคงจะเมาจริงๆนั่นแหละ" สาบานเลยว่าจะไม่ยอมโดนยัยรันงิคุเอาเหล้ากรอกปากเป็นครั้งที่สอง!
หลังจากเรื่องวุ่นวายมากมายโลกมนุษย์ก็เลยกลายเป็นสถานที่สงบสุขพิลึก ไม่มีฮอลโลว์มากมาย ส่วนวิญญาณก็มีอิจิโกะคอยช่วยส่งบ้างเวลาว่าง เมืองคาราคุระเลยสงบสุขขึ้นยิ่งกว่าอะไร
ดังนั้นก็เลยมีเวลาเดินเล่นริมแม่น้ำและสวนสาธารณะตามสบายอย่างสงบสุข
"โถ่เว้ยยยย!"
รอบนี้เหมือนข้าจะพูดอะไรผิดไปนิดหน่อย
"เฮ้ยย ลูกบอลฉัน!!" เสียงดังโหวกเหวกโวยวายของเด็กผู้หญิงที่วิ่งลงเนินชันเพื่อเก็บลูกบอลของตัวเองอย่างไม่กลัวตาย มันกลิ้งมาอยู่ใต้เท้าให้ข้าเก็บอย่างพอดิบพอดี
"นี่ของเธอใช่ไหม" ข้าหันไปมองพร้อมลูกบอลในมือส่วนเธอก็ดูเหมือนจะนิ่งอึ้งไป
ไม่รู้ว่าเธออึ้งอะไร แต่ข้าในก็อึ้งนิ่งไม่ต่างกัน แค่หันไปก็เห็นด้ายแดงแดงสดแกว่งไปมาระหว่างเรา อุตส่าห์ทำใจนึกเสียงว่าตาฝาดมาได้หลายวันแล้วสุดท้ายก็กลับมาเจอเหมือนเดิม
ดวงชะตาข้าผูกกับเด็กผฺู้หญิงใส่กางเกงออกกำลังกายกับเสื้อลายทีมฟุตบอลนี่นะ!? เมื่อคืนก่อนนั้นมองหน้าเธอตอนหลับยังดูเหมือนเจ้าหญิงน้อยอยู่แท้ๆ
"ชะ ใช่ลูกบอลฉันเอง"
"ก็เอาไปสิ" ข้าไม่อยากจะอยู่ในเหตุการณ์กระอักกระอ่วนแบบนี้อีกต่อไป จะออกอาการอะไรไม่ได้ก็เลยรีบโยนลูกบอลนั่นกลับไปให้เธอและรีบกระโดดหนีอย่างรวดเร็ว
"ดะ เดี๋ยวสิ!" เธอทำท่าจะรั้งข้าไว้แต่นั่นจะไม่เกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด
"เอ๊ะ นายนั่นหายไปไหนเร็วจัง"
ข้าเผลอรีบจนใช้ก้าวพริบตาทั้งที่อยู่ในกายหยาบไปให้ไกลพร้อมกับใจที่เต้นแรง ตอนนี้ไปทางไหนก็ไม่รู้แล้ว มาโพล่ทางไหนของเมืองคาราคุระคงต้องหาทางกลับโดยป้ายเหมือนกับคืนแรกที่โผล่มาผิดที่ผิดทาง
"ตั้งสติซะโทชิโร่ ยัยนั่นจะมาทำให้ข้าลงทางทุกครั้งที่เจอแบบนี้ไม่ได้นะเว้ยยย" ข้าสบถเสียงดังด้วยความขัดใจ เรื่องแแบบนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้ และจะให้จินตะออกมาตามจนพอกลับไปก็มีฮุราฮาร่ามาหัวเราะเยาะใส่ข้าแบบเดิมไม่ได้อีกนะ!!
กว่าจะหาทางกลับมาแถวริมแม่น้ำหลักของเมืองคาราคุระก็เย็นตะวันคล้อยใกล้มืดแล้ว ข้าถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็หาจุดหลักของเมืองเจอไม่ต้องหลงอีกรอบ
มีเวลานิดหน่อยก็ขอนั่งมองพระอาทิตย์ตกดินเหมือนสมัยก่อน..
"นี่"
เธออีกแล้ว..มาได้ยังไง
"นายที่เก็บลูกบอลให้ฉันใช่มั้ย ขอบคุณมากนะ"
"ไม่เป็นไร" ข้าจะทำอะไรได้ล่ะนอกจากสนใจโทรศัพท์พับที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากแผนที่ตรวจจับฮอลโลว์ สงบเข้าไว้อย่าไปสนใจเด็กนั่น
"นี่นายอยู่โรงเรียนไหน แล้วเล่นฟุตบอลเป็นป่ะ"
"ข้ายุ่งอยู่และไม่ไปโรงเรียนแล้ว!" เอาจริงๆก็รู้อยูแล้วว่าข้าเหมือนเด็กแต่พอโดนพูดจี้จุดเข้าให้ก็รู้สึกหงุดหงิดตวาดขึ้นทันที ถ้าเป็นคนอื่นละก็คงโดนถีบไปซักตื้บ
แต่เธอกลับไม่สะท้านยิ้มกว้างกลับมาให้ มีท่าทางกระตือรือร้นยิงคำถามใหม่ชวนไปเล่นฟุตบอลด้วยกัน ยิ่งเห็นท่าทางกระโตกกระตากกับด้ายแดงที่ขยับไปมาพร้อมแรงของเธอก็ทำให้ข้ายิ่งหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก พอจะเดินหนีก็โดนบอลนั่นพุ่งเข้าใส่อีก แรงทั้งหมดจากความหงุดหงิดของข้าเลยถูกลงไปที่นั่น
"นายเตะบอลโคตรเก่งเลยนี่หว่า มาร่วมทีมกับเรานะ" พวกเพื่อนของเธอนี่น่ารำคาญยิ่งกว่าเสียอีก
ติ้ด ติ้ด
เหมือนโชคช่วย โทรศัพท์ดังเตือนว่ามีฮอลโลว์ให้จัดการอยู่แถวนี้พอดี
"ข้าไปล่ะ" แต่ถึงจะวิ่งออกไปสายตาเจ้ากรรมก็ดังเหลือบไปเห็นเธอจ้องมองในทิศทางที่ฮอลโลว์อยู่ เธอขมวดคิ้วมีท่าทีกังวลอย่างปิดไม่มิด
ตอนแรกว่าจะตัดใจไม่สนอะไรกับเธอแล้ว แต่ความคิดว่าหรือเธอจะมีพลังวิญญาณก็ดันก่อกวนให้ต้องอยู่ต่อคอยดูข้างๆเธออีกต่อไป
"หัวหน้าคะ ข้ามาผลัดเวรแล้วน้าา ทำไมถึงอยู่ต่อมานั่งเฝ้าเด็กมนุษย์แบบนี้ล่ะ" เธอค่อนข้างแปลกใจไม่น้อยเพราะปกติเวรหมดหัวหน้าของเธอก็กลับโซลโซไซตี้แทบไม่ทันแต่รอบนี้กลับอยู่ต่อซะงั้น
"ช่างเถอะน่า" ข้าไม่ได้เปิดปากอะไรเพราะไม่อยากจะหลุดมีพิรุธออกมา ส่วนมือข้างที่มีด้ายแดงก็ซ่อนมันไว้ด้านหลังหวังว่ามัตสึโมโตะจะไม่สังเกต
โชคดีที่แถวนี้ด้ายแดงของมนุษย์คนอื่นสองสามเส้นก็โยงไปมาไม่ได้ทำให้ด้ายแดงของเด็กผู้หญิงคนนั้นกับข้าเป็นจุดสนใจขนาดนั้น
แม้ข้าจะละสายตาไม่ได้ก็ตาม รวมถึงเย็นของวัน..
"นายอย่าไปทางนั้นเลยนะโทชิโร่ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีกับทางนั้นเลย" เธอจับแขนข้าแน่นพร้อมกับดวงตาดำสนิทฉายแววห่วงใยอย่างชัดเจน ภาพสะท้อนของข้าในดวงตาของ
ข้าค้นพบในตอนนั้นว่าเธอสามารถสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป
และค้นพบถึงความผูกพันธ์กับเธอที่เกิดขึ้นในใจอย่างลึกซึ้งไม่อาจอธิบาย
คาริน ชื่อของเด็กผู้หญิงคนนั้น
"โทชิโร่นายมาจริงๆด้วย"
"ข้าไม่ได้บอกว่าจะมาเล่นด้วยซะหน่อย" ถึงปากจะบอกแบบนั้นแต่ข้าก็นอนนึกถึงคำชวนของเธอทั้งคืน ทนอยู่ได้ไม่นานก็ต้องแวะมาดูซักหน่อย
"มาเล่นกันเถอะน่าโทชิโร่ คารินเค้าจะไม่ไหวแล้วนะ"
"ใครบอก ฉันยังไหวน่า!"
พอมองตามคำของเพื่อนเธอข้าก็หลุดอุทาน แทบจะไม่ได้สังเกตเพราะสีหน้าของเธอไม่ได้แสดงท่าทีเจ็บปวด แต่เข่าของเธอที่เป็นรอยฟกช้ำถลอกนิดเดียวก็ทำให้ข้ารู้สึกราวกับถูกเชือกบีบรัดหัวใจจนเจ็บ ทั้งที่เธอเจ็บไม่ได้ครึ่งของการต่อสู้ของยมทูตทั่วไปซะด้วยซ้ำ
"เธอบาดเจ็บ"
"ไม่ๆ นิดเดียวเองดังนั้นฉัน-"
"ข้าลงเล่นด้วย กติกาเป็นยังไงล่ะ" ถึงจะพยายามไม่สนใจเธอมากแค่ไหน ข้าไม่อาจจะทนดูได้จริงๆ
ระหว่างเล่นเกมที่เธอเรียกมันว่าฟุตบอลพร้อมกับจ้องมองด้ายแดงที่แกว่งไปมาระหว่างที่วิ่งขนาบข้างเธอก็ทำให้ข้ามีความสุุขอย่างประหลาด ยิ่งตอนที่ชนะและได้เห็นเธอยิ้มร่ายินดีก็ให้ความรํู้สึกเหมือนมีดอกไม้ผลิบานอยู่ในใจ
และข้าไม่สามารถต่อต้านความรู้สึกนั้นได้อีกต่อไปเมื่อเห็นเธอเผชิญหน้ากับเมนอสอย่างห้าวหาญ
"อย่าเข้ามาใกล้เพื่อนฉันนะ!" ตอนที่เธอวิ่งเข้าใกล้เมนอสใจข้าหล่นวูบไปอย่างน่ากลัว
"คารินระวัง!!" ข้าตวาดสุดเสียงเพราะรู้ดีว่าลูกบอลแค่นั้นไม่สามารถทำลายฮอลโลว์แรงดันวิญญาณสูงอย่างเมนอสได้
"จงสถิตเหนือฟ้าเหมันต์ เฮียวรินมารุ!"
สติของข้าขาดสะบั้น ความคิดในหัวตอนนั้นมีเพียงสิ่งเดียวที่จะปกป้องเธอ ทั้งที่ระดับพลังวิญญาณของข้าแค่ฟันทีเดียวมันก็สลายไปแล้ว ข้ากลับใช้ชิไคด้วยความคิดที่ว่าจะต้องทำลายมันให้โดยเร็วที่สุด
"ขอบใจนะโทชิโร่ นายเป็นยมทูตที่แข็งแกร่งเท่สุดๆไปเลย" ข้าเกาท้ายทอยด้วยความประหม่า ใช้ชิไคบ่อยกว่านี้เพื่อคำชมจากปากเธอก็ไม่เลว
คารินเป็นเด็กสาวที่น่าประทับใจที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบมา เธอไม่มีความเกรงกลัว ใจกว้างต้องการปกป้องเพื่อนพ้อง ตรงไปตรงมาแสดงออกในด้านที่สดใสให้คนรอบข้างเห็นเสมอ ข้าค้นพบว่าเธอเป็นน้องสาวของอิจิโกะและกำลังเป็นห่วงพี่ชายของเธอก็อดไม่ได้ที่จะเอ็นดูเธอเหมือนเจ้าหญิงน้อยตัวเล็กๆ
"อย่าได้เป็นห่วงไปเลย พี่ชายเธอเขาแข็งแกร่งมากพอที่จะจัดการเรื่องได้ด้วยตนเอง" ข้าได้แต่ปลอบประโลมทั้งที่สติไม่อยู่กับตัวเพราะมือของเราที่ประกบเข้ากับทำให้ด้ายแดงม้วนรวมกลุ่มเป็นขยุกเป็นรูปดอกกุหลาบดอกหนึ่งบนมือของสองเรา
"หัวหน้าค้าาาาาา"
ถ้ามัตสึโมโต้ไม่มาขัดกลางคันข้าก็คงจะเผลอบอกรักหรือพูดอะไรแปลกๆกับเธอไปแล้ว แต่ในเมื่อเธอมาก็ดีเหมือนกัน
"นี่คือ-"
"คุโรซากิ คาริน น้องสาวของอิจิโกะ" ข้าแนะนำเธอให้รู้จักโดยพูดเพียงชื่อ แต่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาก็บอกรองหัวหน้าที่รู้จักกันมานานได้มากพอว่าข้ากำลังจะบอกเธอว่าอะไร
"ยินดีที่ได้รู้จักจ้าฉันมัตสึโมโตะ รันงิคุ อ้อ และตอนนี้ได้เวลากลับของหัวหน้าแล้วนะคะ" เมื่อมัตสึโมโตะพูดอย่างนี้ มัยแปลว่ารอบนี้จะต้องกลับโซลไซตี้ไม่สามารถเลี่ยงได้อย่างแน่นอน
ข้าเสียใจนิดหน่อยแฮะ ไม่เคยรู้สึกไม่อยากจะห่างจากใครไปขนาดนี้เลย..
"นายจะไปแล้วเหรอ แล้วฉันจะได้เจอนายอีกมั้ยเนี่ย"
"ข้าจะกลับมาอีก" แม้ไม่รู้เมื่อไหร่แต่ข้าตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะกลับมาหาเธออีกแน่นอน
"ไว้เจอกันอีกนะโทชิโร่"
"อืม" คำตอบสั้นๆแต่สำหรับข้านั้นเป็นสัญญาหนักแน่นไม่แพ้ครั้งไหนที่เคยสัญญา ข้าลูบหัวของเธอแผ่วเบา ความรู้สึกของผมดำนิ่มลื่นมือข้าคงจดจำมันไปจนกว่าครั้งหน้าเราจะได้เจอกัน ไม่ต่างกับความรู้สึกครั้งแรกที่เจอในคืนนั้น ฉากที่ตอนนั้นข้าคิดว่าน่าอายแต่พอผ่านมานานเท่าไหร่ก็ยิ่งเด่นชัดและเริ่มรู้สึกว่าน่าจดจำ
"แล้วข้าจะมาหาเจ้า คาริน" ..เจ้าของด้ายแดงแห่งโชคชะตาของข้า
____________________________________________________
ไม่มีอะไรมากนอกจากมโนศาสตร์จากที่ดูอนิเมะตอนแรกที่ทั้งสองเจอกันเลยค่ะ
รอจะได้มูฟออนก็ต้องให้ท่านหัวหน้าฮิสึกายะรู้ใจตัวเองก่อนสิค้าาา ใช่มั้ยล่ะ;)
คุณ Snowy_snch. คือเม้นให้กำลังใจมากๆเลย ขอบคุณนะคะ เราเลยฮึดมาได้สามตอนรวดในวันหยุด55
ความคิดเห็น