ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไนท์ตี้ช็อค
“หนูๆออกห้องน้ำแล้วปิดไฟด้วยนะ”
“ค่ะ” สาวน้อยวันมอต้นตอบรับป้าแก่ๆคนหนึ่งที่เป็นภารโรงของโรงเรียนนี้ เธอก้มลงไปล้างเอาครีมโฟมล้างหน้าอันแพงหูฉี่ออกไปจากหน้าอันแสนสวยของเธอที่อ่างล้างหน้าหน้ากระจก
“นี่ตัวเองๆ ป้าเค้าไปไหนแล้วละ” มีอีกคนหนึ่งวิ่งออกมาจากห้องน้ำเล็กๆ
“ไม่รู้สิ เธอเห็นหรือเปล่ามด เอ๊ะหรือว่าอาจจะออกไปแล้วนะ”
“นี่! ป้าเขาจะออกไปได้ยังไง ประตูเราก็ล๊อคอยู่นะ อีกอย่างถ้าป้าเขาออกไปแล้วก็น่าจะได้ยินเสียงปิดประตูบ้างสิ จริงมั้ยๆ” ยัยปิ่นพูดใส่คุณหนูเทป
“แต่ว่าป้าเขาก็ไม่ได้อยู่ข้างในห้องน้ำเลยนะ หรือว่า….” พวกผู้หญิง 6 คนในห้องน้ำ พากันเงียบไปพักหนึ่ง และมองหน้ามองตากันปริบๆ
“ตัวเอง ตัวเองคิดแบบที่เค้าคิดหรือเปล่าอ่ะ” คุณหนูเทปมองตาเพื่อนที่เหลือ
“คิดสิ” ผู้หญิงทั้ง 6 คน ทำหน้าตาเหมือนกับจะร้องให้
“ผีหลอก! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” ทั้ง 6 คนวิ่งออกจากห้องน้ำไปแทบไม่ทัน
************
กลุ่มวิชานาฏศิลป์ที่ 7 ปี 3 ห้อง F เทป อัมร์ ปิ่น ฟ่าง หนิง วิว ฟิล์ม เบน นาย ซ้อมรำกันไม่เหมือนบ้านเหมือนเมือง จะ หกโมงอยู่แล้วยังไม่กลับบ้านกันเลย ยังคงส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวเต็มห้องเรียน 658 ที่เป็นห้องประจำของตนเอง
“นี่เจ๊อัมร์ เมื่อไหร่จะให้กลับบ้านซ่ะที มันเย็นแล้วนะ”นายเบนโอดครวญ
“บ่นอยู่นั่นแหละ จะเอาไม๊คะแนนหน่ะ เอาก็ไม่ต้องบ่น คนอื่นเขายังไม่บ่นอะไรกันเลย เห็นไม๊ หัดมีความอดทนบ้างสิ ฉอดๆๆๆ” เบนทำตาปริบๆ โดนยัยอัมร์เทศจนเละ
“อืม ก็ได้ๆเอ้า กลับบ้าน” เพื่อนทั้ง 9 โห่ ร้องดีใจกันยกใหญ่ หลังจากที่ต้องโดนบังคับซ้อมรำอันมหาโหดของเจ๊อัมร์ หมดทุกข์หมดโศกเสียที ทั้ง 9 คนเดินลงไปข้างล่างพร้อมๆกัน ระหว่างทางนั้นเกือบจะมืดแล้วและวังเวงมากด้วย เป็นที่สยึ๋มกึ๋ยกันมาก ต้องจับกลุ่มค่อยๆพากันไป ไปที่ชั้น 2 ประตูกรงเหล็กที่บนไดใหญ่ปิด
“เห็นไม๊เจ๊อัมร์เราบอกแล้ววววว ว่าอย่าซ้อมให้เย็นนักเลย เห็นมะประตูปิดแล้วจะทำไงดีเนี่ย” เบนตอกเจ๊อัมร์สุดลิ่ม
“ค่าาา ไม่เป็นไรเราก็เรียกคนแถวๆนี้ดิ” ทั้ง 9 ตะโกนจนเสียงแทบก็ไม่มีใครได้ยินเพราะว่าไม่มีใครอยู่ในโรงเรียนกันแล้ว
“อุ๊ยลืมไป มือถือค่ะ มือถือๆ”เจ๊อัมร์กำลังจะกดมือถือ
“อุ๊ย ไม่มีคลื่น” ป่อย! เสร็จเลยคราวนี้
“อ่าวซวยแล้วเดะส์แล้วจะทำไงละทีนี้เจ๊อัมร์ ประตูก็ปิดออกจากตึกไม่ได้ โทรศัพท์ก็ไม่มีคลื่น คนแถวนี้ก็ไม่มีใครอยู่ซ่ะด้วย” หนุ่มนายเริ่มตอกย้ำบ้าง
“นั่นดิ ชั้นว่าแล้ววววววว ตั้งแต่เจอผีอีป้ามรณะที่ห้องน้ำหญิงเมื่อตอนบ่ายละ” บรรยากาศแถวๆนั้นเริ่มวังเวงขึ้นไปอีก เจ๊วิวเอ๊ย ไม่น่าเลย
“สงสัยต้องค้างที่นี่แล้วละ” เจ๊อัมร์ฟันธง
“ไม่เอาาาาาา เค้ากลัวอ่าาส์” คุณหนูเทปไม่ยอมลูกเดียว
“หยุด! ห้ามโวยวาย ชั้นมี 2 ทางเลือก ว่าจะอยู่กันตรงนี้ หรือว่าขึ้นไปอยู่ที่ห้อง 658เรา”
“658!” เอกฉันท์ แล้วความมืดก็เริ่มปกคลุม ทั้ง 9 คนก็เกาะกลุ่มค่อยๆย่องกันขึ้นไปที่ห้องชั้น 5 เหมือนเดิม แบบกลัวว่าผีจะรู้ว่ามีคนอยู่ในตึก แล้วก็ถึงห้องรีบปิดประตูกันใหญ่ ไปนั่งรวมกลุ่มกันอยู่ที่หลังห้อง ท้องทุกคนเริ่มร้องเพราะหิวข้าวมาก
“โทรสั่งข้าวกล่องค่ะ” เจ๊อัมร์กะลังจะกดมือถือ
“เริ่มโง่แล้วไม๊ละ เจ๊อัมร์”
“แหะๆ ลืมไป มือถือไม่มีสัญญาณ” ตอนนี้ทุกคนค้อนเจ๊อัมร์กันหมด ยังดีที่มีขนมของเจ๊
หนิงที่ซื้อมาตุนไว้ในห้องกินประทังความหิว น่าอนาถใจเหลือเกิน เด็กน้อยทั้ง 9 สลัดความเป็นลูกไฮโซ แย่งกันกินขนมเหมือน…(เซ็นเซอร์) ขนมหมดแล้ว เริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติ รู้สึกว่านายเบนจะพุงกางมากกว่าเพื่อน แต่ที่น่าสงสารที่สุดเจ๊ปิ่นแม่นางกางจ้องของหมู่เฮา
“นี่ ถ้าผีมันโผล่ออกมาอ่ะ” เจ๊อัมร์เริ่มอีกแล้ว ขนลุกซู่กันหมดเลย
“ก็ดีสิเจ๊ ไนท์ตี้ช๊อคกันไปเลย โอ๊สม์” นายเบนเริ่มชั่ว คิดได้ยังไง
“เหอะๆ เอาเข้าไป เดี๋ยวพวกแกได้ช๊อคกันจริงๆหรอก” หนุ่มนายพูดขึ้น และเข้าสู่ความเงียบและวังเวงอีกครั้ง หมาบ้าข้างโรงเรียนก็เจ๋อหอนอีก ต้องมีสักคนที่อยากจะเอายาเบื่อไปให้หมาตัวนั้นกินมากที่สุด เงียบ….
“ตัวเอง ตัวเองเงียบกันทำไมอ่ะ” คุณหนูเทปพูดเสียงอ่อยๆ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเพื่อนข้างๆ ยังคงรักษาความเงียบกันต่อไป หลับกันหมดหรือเปล่า ก็ไม่ได้หลับ แล้วเงียบกันทำไม ตอนนี้ทุกคนเริ่มหวั่นไหวแล้ว มันต้องมีอะไรสักอย่างบังเกิดแน่ๆ ไม่ทันขาดคำ ผีอีป้าเมื่อตอนบ่ายก็ค่อยๆโผล่มาอยู่หน้ากระดานแล้ว
“ตัวเอง เค้าเจอผีอ่ะ” เจ๊เทปสะกิดเจ๊ปิ่น
“จริงหรอ” เจ๊ปิ่นไม่แน่ใจ
“จริงสิ” ทุกคนมองไปที่กระดานหน้าห้อง เห็นแล้ว จะจะเลย ชัดเลย ใช่เลย
“ผีหลอก! กรี๊ดดดดดดดดดดดส์” เหมือนเดิม ทั้ง 9 วิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เริ่มโกลาหนกันอีกครั้ง ใครไม่รู้คิดว่ามีเทศกาลอะไรสักอย่าง เจ๊อัมร์กะคุณหนูแท็ปดวงซวย วิ่งผ่านหน้าห้อง 655 ดันไปสะดุดศพ 2 ศพที่นอนอยู่หน้าห้องด้วยสภาพเน่าเฟะ
“กรี๊ดดดดดส์” ทั้ง 2 ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ที่สุดในชีวิตและทั้ง 9 ก็วิ่งไปหลบที่ห้องพระพุทธ ชั้น 6 คิดว่าคงอุ่นใจมั้ง เหอะๆ หารู้ไม่ เห็นจะจะเลย ศพคนตายท้องกลมผูกคอตายอยู่บนพัดลม เจ๊ปิ่นเจอคนแรกเลย แน็ปหน้าตั่ง และก็ตั้งตามๆกันไป กรี๊ดรอบที่พันกว่าแล้วมั้ง ซวยกันจริงๆ
เจ๊อัมร์เริ่มมีแผลการร้ายจะวิ่งลงไปชั้น 2 จะไปทำลายประตูให้ได้ ยังไงก็จะออกไปให้ได้ แบบว่ากูไม่อยู่แล้ว ก็วิ่งตามกันไปเป็นพรวนเลย ถึงชั้น 5 ต้องชะงักอีกรอบ
“ตัวเอง ไช่เลย ไช่แน่ๆเลย พวกเดียวกะเรา” คุณหนูแท็ปเห็นเป็นคนแรก ผีนักรำ รำสวยมากอยู่ตรงบันได ชั้น 5 มีอยู่ 3 ตัว เอาละสิมาซ้อมรำเจอนักรำ
“พี่ค่ะสนใจจะสอนพวกหนูรำไม๊ค่ะพี่รำสวยดี” เจ๊อัมร์เอ้ยยย ยังไม่เลิกคิดรำ
“อีโง่! มึงไม่เห็นเหรอ นั่นผีโว้ยย” เจ๊ปิ่นเริ่มมิ่งจัด
“เหรอ” ผีนักรำทั้ง 3 หันมาอีกครั้ง มีแต่เลือดอาบหน้าเต็มไปหมดเลย ป่าราบกันอีกรอบสิคราวนี้ วิ่งโผล่ห้องนู้นห้องนี้ มีทั้งเสียงหมาหอน ทั้งเสียงกลองสะบัดชัยที่ดังขึ้นมาเองจากห้องนาฏศิลป์กลางโรงเรียน อาถรรพ์จริงๆ เอาละสิช๊อคกันไปข้างนึงเลย สรุปก็คือวิ่งตามกันเป็รพรวนคนนำหน้าคือเจ๊อัมร์ โอ้วว ประเทศราชชาติไทย เอาอะรัยมาคิดเนี่ย ให้เจ๊อัมร์นำ ในที่สุดก็วิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงเรียน วังเวงงงที่สุด เสียงกรี๊ดกร๊าดเมื่อกี้ก็หายไป มีแต่ความเงียบและเสียงลมพัดหวิว ที่ชั้น 7 ดาดฟ้า ทั้ง 9 ต่างทิ้งร่างอันเหนื่อยอ่อนนอนแผ่หราอันเป็นแถว
“รอดตายละมั้งเรา” เจ๊อัมร์โอดครวญ เพิ่งสำนึกผิด เมื่อเจอผี เจริญจริงๆ
“เหอะๆ ไนท์ตี้ช๊อคมึงละยังไอ้เบน” หนุ่มนายพูดไปหอบไป มันก็ช๊อคกันหมดนั่นแหละ สนุกจริงๆ เหอะๆ ยัง! ผีมันไม่ยอมจบง่ายๆหรอก คราวนี้ซวยเลย ปีขึ้นมาล้อมทั้ง 9 คน ไว้ทุกทางเลย ไปไหนไม่รอดแล้ว
“กรี๊ดดดด ผีมาอีกแล้ว” เจ๊ปิ่นเจอคนแรกอีกแล้ว
“มีผีนักรบโบราณ ผีหัวขาด ผีตายท้องกลม ผีแม่นาก ผีนักรำ ผีป่าช้า ผีหทารสงครามโลก ผีตานี โห มาเยอะจังสงสัยรวมรุ่นผีแน่เลย” เบนนับผี โดนเจ๊ปิ่นตบหัวไป 1 เบิ๊ด
“นี่ ยังมีหน้ามานับอีกเหรอ ไอ้โง่” เบนก็เพิ่งรู้ตัวว่าโง่จริงๆ ขนาดกำลังโดนผีหลอกอยู่นะเนี่ย ผีก็บีบวงเข้ามาเรื่อยๆ เข้ามาเรื่อยๆ พวกนั้นก็ยังกรี๊ดไม่หยุด
“คุณผีขาคุณผีต้องการอะไรเหรอค่ะ คุณผีบอกหนูได้นะค่ะ แต่ว่าอย่ามาหลอกหนูอย่างนี้เลย หนูเหนื่อย” ป่อย! ไม่มีสัญญาณตอบรับจากผีที่ท่านเรียก
“เจ๊อัมร์ นายฟิล์มมีพระค่ะะะะ” หนูวิวเอาพระให้เจ๊อัมร์ เจ๊อัมร์เอาพระไปขู่ผี ป่อย! หน้าแตก ผีไม่ยักกะกลัว ผีก็หลอกอยู่นั่น บ้างก็กรี๊ดจนเสียงหายแล้ว บ้างก็ร้องให้ กลัวกันจนฉี่ราดกันหมดแล้ว สามร้อยกว่าผีมาหลอกเนี่ยตายเลยนะ ขนาดตัวเดียวก็ป่าราบแล้ว และผีก็เข้ามาจนถึงประชิดตัวทั้ง 9 คน จนสลบเป็นลมกันไปหมดเลย….
********
ทั้ง 9 คน นอนเกยหาดกันอยู่บนดาดฟ้า เช้าแล้ว เจ๊ปิ่นตื่นคนแรกเลย บางคนยังไม่หายเหนื่อยจากไนท์ตี้ช๊อคเมื่อคืน แต่ก็ช่วยกันพยุงกันลุกลงไปถึงที่ห้องกันหมดครบทุกคน และลงไปรอภารโรงมาเปิดประตูที่ชั้น 2 บางคนก็ยังหลับอยู่เหมือนเดิม แต่ที่ดีกว่าเพื่อนคือนายเบน กะหนุ่มนายที่กำลังยังเหลือเฟือกว่าเพื่อน
รอแล้วรอเล่าภารโรงก็ยังไม่มาเปิดประตูซักที นายเบนเดินไปกินน้ำไปเจอนาฬิกาที่บอกวันที่ ไว้เรือนหนึ่ง
“ทำไมภารโรงยังไม่มาเปิดประตูเนี่ย ทำไมนักเรียนยังไม่มาเรียนสักคนเลยเนี่ย ภารโรงนี่ก็ใช้ไม่ได้เลย มาเปิดประตูช้า นักเรียนไม่ได้ขึ้นมาเลย” เจ๊อัมร์อารมเสีย เบนเดินมาหาเพื่อนๆ
“ว่าแล้วววว ทำไมเมื่อวานผีมันถึงมาเยอะจัง ที่แท้ก็ วันศุกร์ 13 นี่เอง”
“เมื่อวาน ศุกร์ 13 “ เจ๊อัมร์เริ่มทำหน้าเบ้
“งั้นวันนี่ก้อ….”
“วันเสาร์! กรี๊ดดดดดดดดดส์!!!!!”
“ค่ะ” สาวน้อยวันมอต้นตอบรับป้าแก่ๆคนหนึ่งที่เป็นภารโรงของโรงเรียนนี้ เธอก้มลงไปล้างเอาครีมโฟมล้างหน้าอันแพงหูฉี่ออกไปจากหน้าอันแสนสวยของเธอที่อ่างล้างหน้าหน้ากระจก
“นี่ตัวเองๆ ป้าเค้าไปไหนแล้วละ” มีอีกคนหนึ่งวิ่งออกมาจากห้องน้ำเล็กๆ
“ไม่รู้สิ เธอเห็นหรือเปล่ามด เอ๊ะหรือว่าอาจจะออกไปแล้วนะ”
“นี่! ป้าเขาจะออกไปได้ยังไง ประตูเราก็ล๊อคอยู่นะ อีกอย่างถ้าป้าเขาออกไปแล้วก็น่าจะได้ยินเสียงปิดประตูบ้างสิ จริงมั้ยๆ” ยัยปิ่นพูดใส่คุณหนูเทป
“แต่ว่าป้าเขาก็ไม่ได้อยู่ข้างในห้องน้ำเลยนะ หรือว่า….” พวกผู้หญิง 6 คนในห้องน้ำ พากันเงียบไปพักหนึ่ง และมองหน้ามองตากันปริบๆ
“ตัวเอง ตัวเองคิดแบบที่เค้าคิดหรือเปล่าอ่ะ” คุณหนูเทปมองตาเพื่อนที่เหลือ
“คิดสิ” ผู้หญิงทั้ง 6 คน ทำหน้าตาเหมือนกับจะร้องให้
“ผีหลอก! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” ทั้ง 6 คนวิ่งออกจากห้องน้ำไปแทบไม่ทัน
************
กลุ่มวิชานาฏศิลป์ที่ 7 ปี 3 ห้อง F เทป อัมร์ ปิ่น ฟ่าง หนิง วิว ฟิล์ม เบน นาย ซ้อมรำกันไม่เหมือนบ้านเหมือนเมือง จะ หกโมงอยู่แล้วยังไม่กลับบ้านกันเลย ยังคงส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวเต็มห้องเรียน 658 ที่เป็นห้องประจำของตนเอง
“นี่เจ๊อัมร์ เมื่อไหร่จะให้กลับบ้านซ่ะที มันเย็นแล้วนะ”นายเบนโอดครวญ
“บ่นอยู่นั่นแหละ จะเอาไม๊คะแนนหน่ะ เอาก็ไม่ต้องบ่น คนอื่นเขายังไม่บ่นอะไรกันเลย เห็นไม๊ หัดมีความอดทนบ้างสิ ฉอดๆๆๆ” เบนทำตาปริบๆ โดนยัยอัมร์เทศจนเละ
“อืม ก็ได้ๆเอ้า กลับบ้าน” เพื่อนทั้ง 9 โห่ ร้องดีใจกันยกใหญ่ หลังจากที่ต้องโดนบังคับซ้อมรำอันมหาโหดของเจ๊อัมร์ หมดทุกข์หมดโศกเสียที ทั้ง 9 คนเดินลงไปข้างล่างพร้อมๆกัน ระหว่างทางนั้นเกือบจะมืดแล้วและวังเวงมากด้วย เป็นที่สยึ๋มกึ๋ยกันมาก ต้องจับกลุ่มค่อยๆพากันไป ไปที่ชั้น 2 ประตูกรงเหล็กที่บนไดใหญ่ปิด
“เห็นไม๊เจ๊อัมร์เราบอกแล้ววววว ว่าอย่าซ้อมให้เย็นนักเลย เห็นมะประตูปิดแล้วจะทำไงดีเนี่ย” เบนตอกเจ๊อัมร์สุดลิ่ม
“ค่าาา ไม่เป็นไรเราก็เรียกคนแถวๆนี้ดิ” ทั้ง 9 ตะโกนจนเสียงแทบก็ไม่มีใครได้ยินเพราะว่าไม่มีใครอยู่ในโรงเรียนกันแล้ว
“อุ๊ยลืมไป มือถือค่ะ มือถือๆ”เจ๊อัมร์กำลังจะกดมือถือ
“อุ๊ย ไม่มีคลื่น” ป่อย! เสร็จเลยคราวนี้
“อ่าวซวยแล้วเดะส์แล้วจะทำไงละทีนี้เจ๊อัมร์ ประตูก็ปิดออกจากตึกไม่ได้ โทรศัพท์ก็ไม่มีคลื่น คนแถวนี้ก็ไม่มีใครอยู่ซ่ะด้วย” หนุ่มนายเริ่มตอกย้ำบ้าง
“นั่นดิ ชั้นว่าแล้ววววววว ตั้งแต่เจอผีอีป้ามรณะที่ห้องน้ำหญิงเมื่อตอนบ่ายละ” บรรยากาศแถวๆนั้นเริ่มวังเวงขึ้นไปอีก เจ๊วิวเอ๊ย ไม่น่าเลย
“สงสัยต้องค้างที่นี่แล้วละ” เจ๊อัมร์ฟันธง
“ไม่เอาาาาาา เค้ากลัวอ่าาส์” คุณหนูเทปไม่ยอมลูกเดียว
“หยุด! ห้ามโวยวาย ชั้นมี 2 ทางเลือก ว่าจะอยู่กันตรงนี้ หรือว่าขึ้นไปอยู่ที่ห้อง 658เรา”
“658!” เอกฉันท์ แล้วความมืดก็เริ่มปกคลุม ทั้ง 9 คนก็เกาะกลุ่มค่อยๆย่องกันขึ้นไปที่ห้องชั้น 5 เหมือนเดิม แบบกลัวว่าผีจะรู้ว่ามีคนอยู่ในตึก แล้วก็ถึงห้องรีบปิดประตูกันใหญ่ ไปนั่งรวมกลุ่มกันอยู่ที่หลังห้อง ท้องทุกคนเริ่มร้องเพราะหิวข้าวมาก
“โทรสั่งข้าวกล่องค่ะ” เจ๊อัมร์กะลังจะกดมือถือ
“เริ่มโง่แล้วไม๊ละ เจ๊อัมร์”
“แหะๆ ลืมไป มือถือไม่มีสัญญาณ” ตอนนี้ทุกคนค้อนเจ๊อัมร์กันหมด ยังดีที่มีขนมของเจ๊
หนิงที่ซื้อมาตุนไว้ในห้องกินประทังความหิว น่าอนาถใจเหลือเกิน เด็กน้อยทั้ง 9 สลัดความเป็นลูกไฮโซ แย่งกันกินขนมเหมือน…(เซ็นเซอร์) ขนมหมดแล้ว เริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติ รู้สึกว่านายเบนจะพุงกางมากกว่าเพื่อน แต่ที่น่าสงสารที่สุดเจ๊ปิ่นแม่นางกางจ้องของหมู่เฮา
“นี่ ถ้าผีมันโผล่ออกมาอ่ะ” เจ๊อัมร์เริ่มอีกแล้ว ขนลุกซู่กันหมดเลย
“ก็ดีสิเจ๊ ไนท์ตี้ช๊อคกันไปเลย โอ๊สม์” นายเบนเริ่มชั่ว คิดได้ยังไง
“เหอะๆ เอาเข้าไป เดี๋ยวพวกแกได้ช๊อคกันจริงๆหรอก” หนุ่มนายพูดขึ้น และเข้าสู่ความเงียบและวังเวงอีกครั้ง หมาบ้าข้างโรงเรียนก็เจ๋อหอนอีก ต้องมีสักคนที่อยากจะเอายาเบื่อไปให้หมาตัวนั้นกินมากที่สุด เงียบ….
“ตัวเอง ตัวเองเงียบกันทำไมอ่ะ” คุณหนูเทปพูดเสียงอ่อยๆ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเพื่อนข้างๆ ยังคงรักษาความเงียบกันต่อไป หลับกันหมดหรือเปล่า ก็ไม่ได้หลับ แล้วเงียบกันทำไม ตอนนี้ทุกคนเริ่มหวั่นไหวแล้ว มันต้องมีอะไรสักอย่างบังเกิดแน่ๆ ไม่ทันขาดคำ ผีอีป้าเมื่อตอนบ่ายก็ค่อยๆโผล่มาอยู่หน้ากระดานแล้ว
“ตัวเอง เค้าเจอผีอ่ะ” เจ๊เทปสะกิดเจ๊ปิ่น
“จริงหรอ” เจ๊ปิ่นไม่แน่ใจ
“จริงสิ” ทุกคนมองไปที่กระดานหน้าห้อง เห็นแล้ว จะจะเลย ชัดเลย ใช่เลย
“ผีหลอก! กรี๊ดดดดดดดดดดดส์” เหมือนเดิม ทั้ง 9 วิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เริ่มโกลาหนกันอีกครั้ง ใครไม่รู้คิดว่ามีเทศกาลอะไรสักอย่าง เจ๊อัมร์กะคุณหนูแท็ปดวงซวย วิ่งผ่านหน้าห้อง 655 ดันไปสะดุดศพ 2 ศพที่นอนอยู่หน้าห้องด้วยสภาพเน่าเฟะ
“กรี๊ดดดดดส์” ทั้ง 2 ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ที่สุดในชีวิตและทั้ง 9 ก็วิ่งไปหลบที่ห้องพระพุทธ ชั้น 6 คิดว่าคงอุ่นใจมั้ง เหอะๆ หารู้ไม่ เห็นจะจะเลย ศพคนตายท้องกลมผูกคอตายอยู่บนพัดลม เจ๊ปิ่นเจอคนแรกเลย แน็ปหน้าตั่ง และก็ตั้งตามๆกันไป กรี๊ดรอบที่พันกว่าแล้วมั้ง ซวยกันจริงๆ
เจ๊อัมร์เริ่มมีแผลการร้ายจะวิ่งลงไปชั้น 2 จะไปทำลายประตูให้ได้ ยังไงก็จะออกไปให้ได้ แบบว่ากูไม่อยู่แล้ว ก็วิ่งตามกันไปเป็นพรวนเลย ถึงชั้น 5 ต้องชะงักอีกรอบ
“ตัวเอง ไช่เลย ไช่แน่ๆเลย พวกเดียวกะเรา” คุณหนูแท็ปเห็นเป็นคนแรก ผีนักรำ รำสวยมากอยู่ตรงบันได ชั้น 5 มีอยู่ 3 ตัว เอาละสิมาซ้อมรำเจอนักรำ
“พี่ค่ะสนใจจะสอนพวกหนูรำไม๊ค่ะพี่รำสวยดี” เจ๊อัมร์เอ้ยยย ยังไม่เลิกคิดรำ
“อีโง่! มึงไม่เห็นเหรอ นั่นผีโว้ยย” เจ๊ปิ่นเริ่มมิ่งจัด
“เหรอ” ผีนักรำทั้ง 3 หันมาอีกครั้ง มีแต่เลือดอาบหน้าเต็มไปหมดเลย ป่าราบกันอีกรอบสิคราวนี้ วิ่งโผล่ห้องนู้นห้องนี้ มีทั้งเสียงหมาหอน ทั้งเสียงกลองสะบัดชัยที่ดังขึ้นมาเองจากห้องนาฏศิลป์กลางโรงเรียน อาถรรพ์จริงๆ เอาละสิช๊อคกันไปข้างนึงเลย สรุปก็คือวิ่งตามกันเป็รพรวนคนนำหน้าคือเจ๊อัมร์ โอ้วว ประเทศราชชาติไทย เอาอะรัยมาคิดเนี่ย ให้เจ๊อัมร์นำ ในที่สุดก็วิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงเรียน วังเวงงงที่สุด เสียงกรี๊ดกร๊าดเมื่อกี้ก็หายไป มีแต่ความเงียบและเสียงลมพัดหวิว ที่ชั้น 7 ดาดฟ้า ทั้ง 9 ต่างทิ้งร่างอันเหนื่อยอ่อนนอนแผ่หราอันเป็นแถว
“รอดตายละมั้งเรา” เจ๊อัมร์โอดครวญ เพิ่งสำนึกผิด เมื่อเจอผี เจริญจริงๆ
“เหอะๆ ไนท์ตี้ช๊อคมึงละยังไอ้เบน” หนุ่มนายพูดไปหอบไป มันก็ช๊อคกันหมดนั่นแหละ สนุกจริงๆ เหอะๆ ยัง! ผีมันไม่ยอมจบง่ายๆหรอก คราวนี้ซวยเลย ปีขึ้นมาล้อมทั้ง 9 คน ไว้ทุกทางเลย ไปไหนไม่รอดแล้ว
“กรี๊ดดดด ผีมาอีกแล้ว” เจ๊ปิ่นเจอคนแรกอีกแล้ว
“มีผีนักรบโบราณ ผีหัวขาด ผีตายท้องกลม ผีแม่นาก ผีนักรำ ผีป่าช้า ผีหทารสงครามโลก ผีตานี โห มาเยอะจังสงสัยรวมรุ่นผีแน่เลย” เบนนับผี โดนเจ๊ปิ่นตบหัวไป 1 เบิ๊ด
“นี่ ยังมีหน้ามานับอีกเหรอ ไอ้โง่” เบนก็เพิ่งรู้ตัวว่าโง่จริงๆ ขนาดกำลังโดนผีหลอกอยู่นะเนี่ย ผีก็บีบวงเข้ามาเรื่อยๆ เข้ามาเรื่อยๆ พวกนั้นก็ยังกรี๊ดไม่หยุด
“คุณผีขาคุณผีต้องการอะไรเหรอค่ะ คุณผีบอกหนูได้นะค่ะ แต่ว่าอย่ามาหลอกหนูอย่างนี้เลย หนูเหนื่อย” ป่อย! ไม่มีสัญญาณตอบรับจากผีที่ท่านเรียก
“เจ๊อัมร์ นายฟิล์มมีพระค่ะะะะ” หนูวิวเอาพระให้เจ๊อัมร์ เจ๊อัมร์เอาพระไปขู่ผี ป่อย! หน้าแตก ผีไม่ยักกะกลัว ผีก็หลอกอยู่นั่น บ้างก็กรี๊ดจนเสียงหายแล้ว บ้างก็ร้องให้ กลัวกันจนฉี่ราดกันหมดแล้ว สามร้อยกว่าผีมาหลอกเนี่ยตายเลยนะ ขนาดตัวเดียวก็ป่าราบแล้ว และผีก็เข้ามาจนถึงประชิดตัวทั้ง 9 คน จนสลบเป็นลมกันไปหมดเลย….
********
ทั้ง 9 คน นอนเกยหาดกันอยู่บนดาดฟ้า เช้าแล้ว เจ๊ปิ่นตื่นคนแรกเลย บางคนยังไม่หายเหนื่อยจากไนท์ตี้ช๊อคเมื่อคืน แต่ก็ช่วยกันพยุงกันลุกลงไปถึงที่ห้องกันหมดครบทุกคน และลงไปรอภารโรงมาเปิดประตูที่ชั้น 2 บางคนก็ยังหลับอยู่เหมือนเดิม แต่ที่ดีกว่าเพื่อนคือนายเบน กะหนุ่มนายที่กำลังยังเหลือเฟือกว่าเพื่อน
รอแล้วรอเล่าภารโรงก็ยังไม่มาเปิดประตูซักที นายเบนเดินไปกินน้ำไปเจอนาฬิกาที่บอกวันที่ ไว้เรือนหนึ่ง
“ทำไมภารโรงยังไม่มาเปิดประตูเนี่ย ทำไมนักเรียนยังไม่มาเรียนสักคนเลยเนี่ย ภารโรงนี่ก็ใช้ไม่ได้เลย มาเปิดประตูช้า นักเรียนไม่ได้ขึ้นมาเลย” เจ๊อัมร์อารมเสีย เบนเดินมาหาเพื่อนๆ
“ว่าแล้วววว ทำไมเมื่อวานผีมันถึงมาเยอะจัง ที่แท้ก็ วันศุกร์ 13 นี่เอง”
“เมื่อวาน ศุกร์ 13 “ เจ๊อัมร์เริ่มทำหน้าเบ้
“งั้นวันนี่ก้อ….”
“วันเสาร์! กรี๊ดดดดดดดดดส์!!!!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น