เฮอร์ไมโอนี่+เดรโก=รักที่พูดไม่ได้

ลำดับตอนที่ #3 : เฮอร์ไมโอนี่+เดรโก=รักที่พูดไม่ได้ บทที่ 3

บทที่ 3 ความโกรธของเฮอร์ไมโอนี่



“ให้ตายเถอะแฮร์รี่ นายคืนดีกับโชจริงๆเหรอ” รอนถามแฮร์รี่ขณะที่พวกเขากำลังทำการคัดสรรอยู่

“อื้ม!” แฮร์รี่ยิ้มแป้นด้วยความดีใจ

“แต่เค้าเคยทิ้งนายมาครั้งนึงแล้วนะ นายจะไม่..เอ่อ..หาคนที่ดีกว่านี้เหรอ” รอนพูดแล้วชำเลืองมองไปทางจินนี่น้องสาวของเขาที่กำลังดูการคัดสรรอย่างสนุกสนานกับเพื่อน

“นายว่าโชเป็นคนไม่ดีเหรอ?” แฮร์รี่พูดเสียงเขียว

“กะ..ก็...ไม่เชิง อ๊าก!!! แฮร์รี่ๆ อย่า!!” รอนร้องลั่นเพราะแฮร์รี่เอาแขนล็อกคอเขาไว้ รอนดิ้นรนอย่างสุดฤทธิ์ “เฮอ...มาย..โอหนี่..ชะ..ช่วยล่วย..”

“พวกเธอสองคนนี่เงียบๆกันได้มั้ย พิธีคัดสรรเสร็จแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดดุๆ รอนหยุดโวยวายทันทีและแกะแขนแฮร์รี่ออกจากคอของเขา แฮร์รี่จ้องรอนตาเขียวที่รอนไปว่าโช

“นี่แฮร์รี่ ทำไมนายถึงเข้าข้างยัยโช แชงนั่นจัง” รอนพูดพลางนวดคอตัวเอง

“เรื่องของฉัน!!”

“พอนายมีความรักแล้วดูซื่อบื้อๆยังไงก็ไม่รู้นะ” รอนหัวเราะเยาะ

“ฉันก็ยังซื่อบื้อน้อยกว่านายละกัน รักใครชอบใครแล้วเงียบอยู่อย่างเนี้ย ระวังเหอะไม่รีบคว้าเดี๋ยวคนอื่นจะแย่ง” แฮร์รี่กระซิบข้างหูรอนแล้วบุ้ยใบ้ไปทางเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังตั้งอกตั้งใจฟังศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูด

รอนหน้ามุ่ยทันทีแต่แล้วเขาก็ยิ้มสดใสเมื่ออาหารปรากฏขึ้นตรงหน้า เขาหยิบอาหารใส่ปากเท่าที่จะยัดได้แล้วเคี้ยวตุ้ยๆ

“นี่เธอรู้มะ เฮอมาย..โอนี่” รอนพูดทั้งๆที่อาหารยังเต็มปาก

“กินให้เสร็จแล้วค่อยพูดก็ได้ย่ะ”

“ก้อล่าย..” รอนรีบเคี้ยวและกลืน “ยัยโบนส์นั่นน่ะสุดยอดแห่งความประสาทเลย จริงๆนะแฮร์รี่”เขาเอื้อมมือไปตักอาหารใส่จานจนพูน “ตอนที่เปลี่ยนชุดนักเรียนน่ะ ยัยนั่นวี๊ดว้ายชะมัด ขนาดฉันออกมายืนรอเค้าเปลี่ยนชุดยังกรี๊ดกร๊าดไม่เลิก ยังมาหาว่าฉันจะแอบดูซะงั้น หุ่นอย่างกะแหนมใครเค้าจะอยากดู” แฮร์รี่ เนวิลล์และเชมัสหัวเราะก๊าก (แฮร์รี่อารมณ์ดีขึ้นเมื่ออาหารเข้าปากเหมือนรอน) แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ขำด้วย พอรอนพูดแบบนี้ขึ้นมาเธอก็นึกถึงเหตุการณ์บนรถไฟทันที

‘น่าขายหน้าชะมัด’ เธอคิด ‘ทำไมฉันถึงไม่ตบเขาซักฉาดตอนที่เขาหอมแก้ม ทำไมฉันต้องเขินด้วย ทำไมฉันถึงต้องสงสารเขาเวลาที่ทำหน้าเจ็บปวด ฉันต้องสะใจมากกว่าสิ ทำไมๆๆๆ’

เฮอร์ไมโอนี่ใช้ส้อมจิ้มฉึกๆลงไปบนเสต็กของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างโมโห

“ไปเก็บกดมาจากไหนล่ะเธอ” รอนถามอย่างสงสัย

“เงียบเหอะรอน” เธอพูดแล้วเอาพายไส้เนื้อบดยัดปากเขา

“ยี้!!!!” รอนร้องแล้วเอาพายออกจากปาก “คราวหลังเอาพายไส้อื่นได้มะเฮอร์ไมโอนี่ ฉันกินเนื้อบดมาตลอดชีวิตแล้วจากแซนด์วิชแม่ฉันน่ะ”



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



วันรุ่งขึ้น ทั้งโรงเรียนงดการสอนเพราะมีการประชุมของอาจารย์ทุกคน (“ประชุมเรื่อง ‘คนที่นายก็รู้ว่าใคร’ แหงเลย พนันได้ว่าอาจารย์ทุกคนเป็นสมาชิกของภาคี” รอนบ่นให้เฮอร์ไมโอนี่ฟัง) ดังนั้นจึงเป็นโอกาสทองของนักเรียนทุกคนที่จะมีอิสระก่อนที่จะไปหน้าดำคร่ำเครียดกับการเรียนในวันรุ่งขึ้น นักเรียนส่วนใหญ่จึงมักไปนั่งอยู่ริมทะเลสาบกัน รอนกับแฮร์รี่ก็เล่นหมากรุกกันเหมือนเดิมโดยมีเนวิลล์นั่งดูแล้วหัวเราะชอบใจเมื่อแฮร์รี่แพ้รอนเป็นรอบที่หก และมีเฮอร์ไมโอนี่นั่งบ่นพวกเขาว่าไม่ยอมไปท่องหนังสือเตรียมบทเรียน

“ขืนฉันใช้ชีวิตอย่างเธอฉันคงเครียดตายล่ะ” แฮร์รี่พูดอย่างไม่ใส่ใจ

“ช่าย...ถามจริงเหอะ เธอไม่สำลักตัวหนังสือตายรึไง” รอนพูดติดตลก ทำให้เนวิลล์ที่เส้นตื้นขำซะท้องคัดท้องแข็ง

เฮอร์ไมโอนี่เดินปึงปังออกไปอย่างโมโหที่รอนกับแฮร์รี่ไม่สนใจจะเตรียมบทเรียน “ใกล้สอบเมื่อไหร่อย่ามาขอร้องให้ฉันช่วยล่ะ” เธอพึมพำแล้วเดินไปที่ประจำของเธอ...ห้องสมุดไง...

‘โห...ขนาดมาดามพินซ์ยังไม่อยู่เลย ประชุมอะไรกันขนาดนี้เนี่ย’ เธอคิดเพราะในห้องสมุดนั้นว่างเปล่าและไร้ผู้คน เฮอร์ไมโอนี่เดินไปหยิบหนังสือจากชั้น ‘สมุนไพรและพืชวิทยา’ มาสองเล่ม และจากชั้น ‘ทักษะการแปลงร่างชั้นสูง’ มาหนึ่งเล่ม จากนั้นก็ไปนั่งที่ประจำของเธอที่อยู่หลังห้องเพื่อจะได้ไม่มีใครมารบกวน (ความจริงนั่งตรงไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ วันหยุดทั้งทีใครเค้าจะมาอ่านหนังสือกันล่ะ)

“ไงเกรนเจอร์”

เสียงคุ้นหูเสียงหนึ่งดังขึ้นขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังอ่านหนังสืออยู่

‘อย่าให้เป็นเขาคนนั้นเลย’ เธอคิด ‘ขอร้องล่ะ อย่าใช่เขา...อย่าใช่เขา’

เธอเงยหน้าขึ้น คำขอของเธอไม่เป็นผล เดรโก มัลฟอยยืนยิ้มอยู่ข้างหน้าเธอ

“นายมาทำอะไรที่นี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างหงุดหงิด

“เปล้า..ฉันแค่จะมาอ่านหนังสือ”

เฮอร์ไมโอนี่พ่นลมออกจมูกดังพรืด อย่างมัลฟอยน่ะรึจะอ่านหนังสือ

“ไม่ยักรู้ว่านายชอบอ่านหนังสือ”

“เมื่อก่อนก็ไม่หรอกนะ แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกรักหนังสือม้ากมาก..” มัลฟอยทำหน้าทำตาโอเวอร์

เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไปโดยพยายามที่จะไม่สนใจมัลฟอยที่กำลังร้องเพลงอยู่ใกล้ๆ

“Hermione..I love you...oh...la la la”

เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาแล้วขมวดคิ้ว ถึงเธอจะไม่รู้เรื่องเพลงมากนักแต่เธอก็พอจะรู้ว่าเนื้อร้องและทำนองแบบที่มัลฟอยร้องไม่มีอยู่ในโลกดนตรีแน่นอน

“เพลงอะไรของนายน่ะ”

“หือ?”

“เพลงที่นายร้องอยู่นั่นไง เพลงอะไรฉันไม่เคยได้ยิน”

“เธอไง” มัลฟอยตอบแล้วยิ้ม

“หา?” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างตกใจ

“เพลงของเธอ เกรนเจอร์”

“แล้วทำไมต้องมีไอเลิฟยูอะไรนั่นด้วย”

“ถ้าเธอไม่ถือนะ นั่นเป็นการสารภาพรักล่ะ” มัลฟอยพูดแล้วร้องเพลงต่อ

เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงแล้วลุกขึ้นทันที เธอเดินออกจากห้องสมุดไปโดยไม่สนใจที่จะเก็บหนังสือให้เข้าที่ มัลฟอยเดินตามเธอมาพร้อมกับร้องเพลง ‘เฮอร์ไมโอนี่’ ไปด้วย เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแต่มัลฟอยก็ยังตามทัน แม้ว่าเธอจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งแล้วก็ตาม มัลฟอยก็ยังคงไล่เธอทัน ในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็หยุดเดินแล้วหันมาพูดกับเขา

“นายตามฉันมาทำไม ฮึ”

“ก็ฉันรักเธอไงล่ะ”

เฮอร์ไมโอนี่ยืนตัวแข็ง อ้าปากน้อยๆอย่างตกใจ แต่จู่ๆมัลฟอยกลับหัวเราะก๊ากออกมา

“ดูทำหน้าเข้าดิ คิดว่าฉันพูดจริงรึไง น้ำหน้าอย่างเธอใครจะเอา หัวฟูออกอย่างนี้”

เฮอร์ไมโอนี่ต่อยหน้ามัลฟอยอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะแรงได้ เธอโมโหที่มัลฟอยดูถูกว่าคนอย่างเธอจะไม่มีคนมาชอบ มัลฟอยหงายหลังลงไปเพราะพลัง(โกรธ)อันมหาศาลของเฮอร์ไมโอนี่

“ไอ้บ้า!! คอยดูนะฉันจะเกลียดนายไปตลอดชีวิตเลย!!!” เธอพูดแล้วเดินตึงตังกลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์

“แรงช้างจริงๆยัยนี่” มัลฟอยพูดกับตัวเองพลางเช็ดเลือดที่มุมปาก เขามองเฮอร์ไมโอนี่จนลับสายตาแล้วยิ้มน้อยๆกับตัวเอง