คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
หลังจากที่เด็กชายนั่นได้หายตัวไปจากในห้อง
พริบตาต่อมาเด็กชายก็ได้มาปรากฏอยู่ในเอลีเซียน คาเฟ่แล้ว
แต่ภายในนี้นั่นดูเหมือนจะยังไม่มีใครอยู่เลยสักคน
“หึหึ ไม่คิดเลยว่าจะมาคนแรก”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับออกมาจากที่ตัวเองอยู่โดยที่บาดแผลของเด็กชายดูยังไงก็ยังน่าเป็นห่วงนั่นจึงทำให้เด็กชายผู้ใส่เสื้อพ่อบ้านนั่นเดินตามเด็กชายไป
“คุณชายเซน
คุณควรทำแผลนะครับ”
เสียงของชายชรากล่าวออกมาจากด้านหลังของเด็กชายนั่นจึงทำให้เด็กชายหันไปมองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเท่าไร
สักพักเด็กชายก็ยิ้มขึ้นมาพร้อมกับเด็กชายไปชายชรา
“หึหึ
ชังมันสิ แต่ว่านะ~คุณผู้ส่งสาร~”
“ถ้าได้ยิ้มเสียงร้องขอพวกคุณ
ที่ร้องอย่างทรมานจะเป็นไงนะ~มันคงดีน่าดู หึหึหึหึ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเดินไปใกล้ๆชายชราที่ตอนนี้เหมือนจะทอยหลังสองก้าวด้วยความตกใจ
เพราะตนนั่นไม่ใช่คนไปรับเด็กชายตรงหน้าการได้มาเห็นบุคลิกนี้คงเป็นเรื่องที่แปลก
“น่าเบื่อ~ ผมไม่ทำเหรอ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับหันหลังกลับไปจากชายชราที่ตอนนี้กลับมายืนแบบเดิมแถมดูตอนนี้เด็กชายก็กลับมาเป็นแบบเดิมแล้ว
ชายชราหันไปหาเด็กชายผู้เป็นผู้ส่งสารเช่นเดียวกับตน
เพื่อที่จะถามว่าเกิดอะไรกับชายตรงหน้าตนที่เดินขึ้นไปชั้นสองแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณชายเซนเหรอครับ”
“ตอนที่ผมไปรับคุณชาย
สถานที่ที่คุณชายอยู่นั่นชังมืดและหนาวเย็นมีกลิ่นเลือดอยู่ทุกที่ครับ”
“อา
จะเรียกว่าสมกับที่ได้พรกับเทพแห่งความตาย ทานาทอสก็ว่าได้”
ชายชรากล่าวออกไปเพราะเมื่อกี้บรรยากาศรอบตัวเด็กชายเย็นและน่ากลัวก็ว่าได้
ถ้าเป็นไปได้ชายชราคงไม่อยากที่จะเข้าใกล้ตัวเด็กชายตรงหน้าสักเท่าไรนักถ้าอยู่ในบุคลิกนี้
เด็กชายที่ขึ้นมาอยู่ชั้นสองนั่น
ยืนหาหนังสือที่จะอ่านต่อไปเรื่อยๆแต่เด็กชายผู้ใส่เสื้อพ่อบ้านก็มาอยู่ได้หลังของเขาพร้อมกับ
“คุณชาย
ลองอ่านเล่มนี้ดูไหม”
เด็กชายผู้ใส่เสื้อพ่อบ้านกล่าวออกมาพร้อมกับยื่นหนังสือที่ตนนั้นนำมาให้กับบุคคลข้างหน้า
เด็กชายรับมาจากมือของอีกฝ่ายและมองไปที่ชื่อเรื่องของหนังสือ
“ทำไมถึงเลือกนิยายฆาตกรรมมาให้ผมละครับ”
“เพราะคุณชายในตอนนี้
ถ้าอ่านเล่มนี้แล้วผมว่าคุณคงจะสนุกกับมันมากที่สุดไงละครับ”
เด็กชายที่เห็นอีกฝ่ายกล่าวออกมานั่นได้ยิ้มประหลาดออกมาพร้อมกับจ้องมองไปยังดวงตาของอีกฝ่ายดวงสายตาที่น่ากลัวแต่สักพักก็เลิกมองไป
“หึหึ
งั้นฉันจะถือว่าสิ่งที่เธอให้มานั่นน่าสนใจ”
เด็กชายกล่าวออกมาไปพร้อมกับเดินไปที่โซฟาเพื่อที่จะอ่านหนังสือ
ทิ้งให้เด็กชายผู้ใส่เสื้อพ่อบ้านไว้อยู่ตรงตู้หนังสือ
สักพักใหญ่ๆก็มีเด็กผู้หญิงมาปรากฏออกมานั่นทำให้เด็กชายที่ตอนแรกจดจ้องแต่หนังสือมองลงไปข้างล่างจึงทำให้เห็นเด็กชายผู้มีเรือนผมยาวสีขาวประกายเงินและดูแลจะฟูตรงอยู่ปลายผม
“หึหึ
ผู้ที่ได้พรจากเนเมซิสสินะ น่าเบื่อจริง”
เด็กชายกล่าวออกมาเบาแล้วหันไปไปสนใจหนังสือที่อยู่ในมือต่อ
ถึงแม้จะอยู่ในเอลี้ซียน คาเฟ่ เจ้าตัวก็ไม่อยากที่จะรู้จักใครมากนัก
ยิ่งรู้จักมากเท่าไรก็อีกน่าเบื่อมากเท่านั้น
แต่เด็กชายก็กลับมาสนใจในตัวเด็กชายข้างล่างโดยที่อยู่ๆดวงตาของทั้งสองก็จับจ้องกันแปปนึงเด็กชายกับหลบสายตาไป
‘อ่านใจได้เหรอ ชังสนุกแล้วสิ ผู้ที่ได้พรจากเนเมซิส’
เด็กชายที่สนใจแต่หนังสืออยู่
สักพักก็มีคนมาปรากฏอีกครั้งรอบนี้เป็นเด็กชายผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลแถมดูจะไม่ค่อยเป็นมิตรมากนักเป็นไปที่มุมหนึ่งของห้อง
“หึ
รอบนี้คือผู้ที่ได้พรจากเฮฟเฟตัสเหรอ เป็นคนที่น่ารำคาญจริงๆเลยนะ”
เด็กชายกล่าวออกมาสียงเบาแถมอีกฝ่ายดูนะระแวงตนด้วยนั่นยิ่งทำให้เด็กชายไม่สนใจ
แทนคนประเภทนี้เป็นคนที่เด็กชายไม่ค่อยชอบอยู่ใกล้ด้วยเท่าไรนัก
เด็กชายจ้องมองอยู่แต่นั่นก็กลับมาอ่านหนังสือต่อและดูถ้าจะไม่ได้มาอยู่แค่นี้แน่ๆ
เด็กชายคิดไว้ในใจแล้วกลับไปจดจ้องหนังสือต่อ
คนต่อมาที่เข้ามาในเอลีเซียน
คาเฟ่คือเด็กสาวผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลสว่าง
แถมดูแล้วคงมีพลังเวทย์มหาศาลเดินไปที่ตู้หนังสือจากนั่นก็เดินกลับมานั่งที่โซฟาชั้นแรก
“ผู้ได้พรจากเฟรย่าเหรอ
เป็นคนที่น่าสนใจดีนิ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่เด็กสาวสักพักเด็กชายก็เลิกสนใจในตัวเด็กสาวไป
จนต่อมาคนที่มาปรากฏคือเด็กสาวผู้ทีเรือนผมสีน้ำตาล เหมือนกำลังรีบตรงไปที่ระเบียงร้านเหมือนจะฝึกการใช้พลัง
“ผู้ได้พรจากอินาริ
ที่ควบคุมพลังไม่ได้เหรอ หึ ชังน่าเบื่อจริง”
เด็กชายกล่าวออกมาและทำเหมือนว่าเธอเป็นอากาศในที่นี้
เด็กชายนั่นที่อ่านหนังสือได้ไปถึงครึ่งหน้าแล้วนั่นกำลังคิดว่าจะกลับเลยดีไหมแต่ก็มีบุคคลหนึ่งปรากฏในห้องในเด็กสาวผู้มีเรือนผมสีทองยาว
เด็กชายเห็นว่าเธออุ้มแมวมาด้วย
“รอบนี้ผู้ได้รับพรจากอพอลโลเหรอ”
ดวงตาของเด็กชายมีแววตาที่อยากจับแมวที่อยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่ายมาเล่นแต่เด็กชายไม่ทำเพราะเช่นนั้นแล้วกลับมาอ่านหนังสืออย่างใจจดใจจ่ออยู่กับมัน
จนสักพักเด็กชายก็เห็นเด็กสาวนั่นเลยชวนคนอื่นคุยแต่นั่นก็ไม่สนใจของแค่ไม่เข้ามายุ่งกับตัวเองก็พออีกเห็นเด็กชายอีกคนโดนเด็กสาวที่ได้รับพรจากเนเมซิสอ่านใจนั่นยิ่งทำให้ตัวของเด็กชายคิดว่าต่อจากนี้ตัวของเขาคงวุ่นวายเป็นแน่แท้
‘วุ่นวายจริง ชิ’
จนกลุ่มที่เด็กสาวผู้ได้รับพรจากอพอลโลก็มาหาเด็กชาย
เด็กชายทำทางไม่สนใจเป็นอย่างมากถึงจะดูสนใจกับมันหน่อยๆก็ตาม
“หวัดดี! นายสนใจอยากจะเล่นกับพวกเราไหม”
เด็กสาวกล่าวออกมาแต่เด็กชายกลับไม่สนใจเพราะแค่นี้ตัวของเด็กชายก็ไม่พร้อมที่จะเล่นกับพวกเขาแล้วบาดแผลที่ได้มาจากเอลซ่านั่นยังไม่หายแต่มันยิ่งทำให้เจ็บเป็นอย่างมากและตอนนี้เด็กชายยังรู้สึกอยากทรมานคนอื่นด้วย
แต่ดูว่าทางเด็กสาวจะไม่สบอารมณ์จึงหันไปหาเด็กสาวอีกคน
‘ผมรู้ว่าเธออ่านความคิดผม หยุดซะก่อนที่เธอจะโดนฉันทรมานจนตาย~ หึหึความน่าเบื่อนะไม่น่าเบื่อจนไม่รู้อะไร~ พาพวกของเธอออกไปจะดีกว่าก่อนที่ฉันจะฆ่าเพื่อนเธอทุกคนและจับเธอมาทรมานล่น
เสียงร้องของเธอคงเพาะน่าดูว่าไหม~’
เด็กชายคิดในใจให้กับเด็กสาวที่ออกมาความคิดได้นั่นรู้ เด็กสาวหันไปบอกกับอีกคนแต่ดูจะไม่ได้เหมือนห้ามและไม่ออกมาไปจากตรงนี้เลยจนหญิงสาวตรงหน้าพุ่งมาปิดหนังสือของเด็กชายด้วยความไว
“ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!!!”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับจ้องไปทางอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ไม่คงที
เด็กชายมองไปยังเด็กหญิงผมขาวด้วยแววตาที่น่ากลัวหน่อยๆและกันกลับมา
“มาเล่นกัน!!”
เด็กสาวตรงหน้ากล่าวเสร็จ
บาดแผลของเด็กชายก็หายไปนั่นทำให้เด็กชายมองที่ข้อมือทั้งสองข้างของตัวเองและหันไปแสยะยิ้มให้อีกฝ่ายดูและนั่นยิ่งเพิ่มความน่าสนใจให้กับเด็กชายมากขึ้น
“น่าสนใจดีนี่! เอาแบบนั่นก็ได้”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับวางหนังสือไว้บนโต๊ะและเดินตามเด็กสาวไป
เด็กชายที่มองดูแผ่นหลังของคนทั้งห้านั่นได้แต่ยิ้มประหลาดออกมาแปปนึงแล้วก็หายไป
‘ไม่น่าอยู่นานเลย’
จนสุดท้ายเด็กสาวก็ได้คนมานั่งเล่นด้วยครบขาดแค่คนเดียวคือผู้ที่ได้พรจากอโฟรไดท์แต่เด็กชายก็ไม่สนใจเท่าไรเพราะเธอคนนั่นไม่ได้มาที่นี้
จนทั้งห้านั่นได้มานั่งลงที่โต๊ะกลมชั้นสอง
“แล้วเล่นอะไรละ
เล่นสนุกที่เธอว่า”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับมองรอบๆที่ตัวเองนั่งอยู่แถมยังคิดในใจอีกว่ารู้แบบนี้ไม่น่าวางหนังสือเลย
“จับคู่ไพ่เป็นไง”
“ช้าก่อน! แบบนี้เธอกับยัยหัวขาวนี่ก็โกงได้สิ!”
เด็กสาวผู้ได้รับพรจากเฟรย่ากล่าวออกมาด้วยท่าทางประชดหน่อยๆพร้อมกันมองไปยังไพ่
‘น่าเบื่อจริง’
“หมายความว่าไง?”
เด็กสาวผู้มีเรือนผมสีขาวกล่าวออกมาพลางมองไปยังคนที่กล่าวหาอย่างเอาเรื่องท่าทางมาสบอารมณ์
‘รำคาญสองคนนี้จัง’
“เธออ่านใจได้ก็รู้ว่าอีกฝ่ายมีไพ่อะไรอยู่ในมือ ส่วนเธอก็รอเห็นภาพที่ชนะก่อนถึงลงมือเล่น”
“โฮ่! พูดอย่างกับว่าเธอไม่มีทริคที่เอาไว้เล่นชนะอยู่อย่างนั้นละ!”
เด็กสาวยังกล่าวออกมานั่นยิ่งทำให้เด็กชายรู้สึกรำคาญนักกว่าเก่า
พวกเธอเป็นคนชวนตนเล่นแต่ดันมาทะเลาะกัน
“ไม่เอาน่า! อุตส่าห์ได้เล่นด้วยกันทั้งที ฉันขอสาบานว่าจะไม่มองล่วงหน้าก็แล้วกัน”
เด็กสาวที่เป็นคนชวกล่าวออกมา
พลางยกมือขึ้นสาบาน คราวนี้สายตาทุกคู่ก็หันไปทางเด็กสาวอีกคน
“ก็ได้!”
เด็กหญิงพูดพลางยกมือขึ้นแบบเดียวกัน นั้นทำให้คนที่เหลือสบายใจว่าจะไม่มีใครโกงกัน
แต่เด็กชายก็เงียบไว้แล้วมองไปที่ไพ่
“ฉันสาบานว่าจะไม่อ่านใจใคร”
หลังจากนั่นเด็กสาวก็แกะไพ่แล้วก็แจกให้กับทุกคนในที่นี้ไม่นานกลุ่มเด็กที่นั่งเล่นอยู่บนชั้นสองของเอลีเซียน
คาเฟ่ก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน เด็กชายได้แต่มองความสนุกกับการเล่นกับคนที่มีความคล้ายกับตนและนั้นจึงทำให้เด็กชายยิ้มออกมา
เด็กชายไม่ได้สนใจว่าตนชนะหรือแพ้ไปกี่ครั้ง
แต่สักพักเด็กชายก็หยุดเล่นและแยกตัวออกมาพร้อมกลับมาอยู่ที่เดิม เด็กชายมองไปยังหญิงสาวที่สลบอยู่นั่นก็นั่งลงที่พื้นก่อนจะกระซิบอีกฝ่ายว่า
“ถ้ามีครั้งหน้าอีกละก็
มันคงไม่จบแค่นี้แน่เอลซ่า ดี เดมอน หึหึ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเดินไปเปิดประตูนั้นทำให้คนที่ดูประตูเมื่อเห็นนายของตนนอนอยู่นั่นจึงทำให้คนที่ดูแลประตูรุมเข้ามาทำร้ายเด็กชายแต่เด็กชายส่งสายตาน่ากลัวและก็เตะกลับไปจนผู้ชายสองคนล้มไปนอนกับพื้น
“จริงสิ~ ยังไม่ได้ไปซื้อของเลยนิ ทำเสียเวลาจริง”
แล้วเดินชายก็เดินออกมาจากตรงนั่นเพราะดูแล้วเด็กชายเคยโดนจับมาที่นี้แล้วหลายต่อหลายครั้งเลย
-------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะชินะค่ะ ขอโทษที่ลงช้านะค่ะ ฮ่าๆๆๆพอดีพึ่งกลับมาจากต่างประเทศทำให้มาลงช้าแต่จะพยายามมาลงเพราะตอนนี้โรงเรียนของชินะเปิดแล้ว เจอกันใหม่ตอนหน้าบายค่ะ
ความคิดเห็น