รับทดสอบอ่านวิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #3 : #โทมัส โจนส์ฯ -pc2pr

ขอบคุณที่เลือกใช้บริการนะคะ

เช่นเดิมกับสัญลักษณ์ สีน้ำเงินคือความรู้สึกส่วน สีแดงคือคำแนะนำนะคะ สีชมพู ความคิดเห็นแล้วกันค่ะ

สวัสดีท่าน pc2pr นะคะ เราได้อ่านนิยายของท่านตามที่รีเควสมาแล้ว ความรู้สึกแรกคือ นิยายของท่านค่อนข้างมาตรฐานนะ เราเห็นแนวนี้สมัยก่อนหลายเรื่องเลย ก็ไม่แน่ใจว่าจะแนะนำอย่างไรดี จะขอบอกความรู้สึกก่อนแล้วกันค่ะ

และก็ตามโจทย์ก็คือ บทที่ 1 ถึง 4 ดูเวิ่นเว้อหรือไม่ แล้วก็จะทำให้คนติดตามต่อได้ด้วยหรือเปล่า สองคำถามนี้ขอตอบรวม ๆ ก่อนเลยแล้วกันนะคะ ^^

ข้อแรกเรื่องความเวิ่นเว้อ อันนี้ในความรู้สึกของเรานะ เราจะให้คำจำกัดความคำว่าเวิ่นเว่อไว้ว่า แบบ มีแต่น้ำวนไปวนมาไม่ถึงเนื้อ ยังงี้แล้วกันเนาะ ซึ่งหลังจากอ่านมาสี่บท รู้สึกว่า มีความเวิ่นเว้อปานกลาง –x- คือเรารู้สึกว่าสิ่งที่ท่าน pc2pr ต้องการบอกมันเป็นเนื้อหาหลัก แต่มันยังไม่เข้าแกนรากแก้วอะ เหมือนเลียบอยู่บนผิวราก ก็คือเราไม่รู้ว่าเนื้อนั้น มันคือหัวเรื่องอะไร ทำให้รู้สึกสับสนอยู่ค่ะ (คร่าว ๆ)

ข้อที่สอง เรื่องจะทำให้คนติดตามต่อได้หรือเปล่า ข้อนี้ตอบยากอะ ถ้าสำหรับตัวเราเองนะคะ ต้องขออภัยที่จะตอบว่ายังไม่ได้ง่ะ แต่ด้วยแบคกราวของเราค่อนข้างหนา อ่านมาหลายแนว ดูหนังเยอะมาก เลยมีภูมิต้านทานสูงพอสมควร 555+ ทั้งนี้ทั้งนั้นโดยรวมแล้วคิดว่า พล็อตเรื่องมีความน่าสนใจอยู่นะคะ

แต่ถ้าให้ตอบตามหลักการขึ้นมาหน่อยหนึ่ง มีความเห็นว่า สี่บทแรกของนิยายของท่าน pc2pr ค่อนข้างเจาะจงกลุ่มผู้อ่านที่ชอบแนวนี้อยู่นะคะ ออกแนวผจญภัยเล็ก ๆ และตามหมวดที่ท่านเลือกคือวรรณกรรมเยาวชน ก็คิดว่าพอจะเข้าทีอยู่ และเพราะอย่างนั้นเราคาดว่า ต้องมีคนที่ติดตามอย่างแน่นอน แต่จะไม่ได้กลุ่มนักอ่านประเภทเรา (ส่วนตัวชอบเรื่องดราม่าหน่อย ๆ มีแอคชั่น บวกปริศนา แล้วก็แฟนตาซีค่ะ) และไม่ได้ได้นักอ่านจำนวนมากเป็นเทน้ำเทท่า เท่านิยายกระแสก็ตาม นะคะ

ขีดเส้นคั่นหน่อย

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ถ้างั้นเราขอเข้าสู่ช่วงต่อมาเลยนะ จะชี้แจงให้ละเอียดมากยิ่งขึ้น เราไม่ดุนะแต่จะขอพูดตรง ๆ จากความรู้สึก (ของคนอย่างเราที่ได้บอกแบคกราวเอาไว้ด้านบนแล้ว) เอาแล้วกันค่ะ ขอให้ ท่าน pc2pr ลองพิจารณาดูนะ

บทแรกนะ อันนี้คือจากการอ่านหนึ่งรอบ (ปกตินักอ่านเขาก็อ่านรอบเดียวก่อนถ้าติดใจถึงจะกลับไปอ่านใหม่ใช่มั้ย...)

อ่านแล้วท่าน pc2pr ใช้ภาษาได้ดี มีการใช้คำที่สวยและหลากหลายมากกว่าเรามาก สามารถบรรยายสิ่งแวดล้อมและ อากัปกริยาท่าทางรวมทั้งภาพลักษณ์ต่าง ๆ ได้ดี ทางด้านภาษาการบรรยายจึงไม่น่าติดขัดอะไร แต่ที่เรารู้สึกว่ายังติดอยู่คิดส่วนของการบรรยายเพื่อดึงอารมณ์ร่วมของคนอ่านนะคะ T^T

บอกไว้ตรงนี้ก่อนเลยดีกว่า คือทั้งสี่บทที่อ่านมาง่ะ เรารู้สึกเหมือนเรียงความมากกว่านิยายยังไงไม่รู้ ไม่รู้ว่าเรารู้สึกไปคนเดียวหรือเปล่า -x- แต่รู้สึกงั้นจริง ๆ นะ อ่านง่ายอ่านสบายแต่ว่ายังไม่วูบไหว ยังไม่ตื่นเต้นเหมือนมีคนเล่าเรื่องที่เขารู้สึกเฉย ๆ ให้เราฟังทั้งสี่บท เราก็เลยเฉย ๆ ตามอะค่ะ โอเค เข้าเรื่องดีกว่า

เปิดเรื่องมา

เราเห็นมาสเตอร์(ชื่อยาวอะ แป็บเดียวก็ลืมแล้ว เราจำได้ก็เถอะ 555)รัมเมอร์สตาร์ คุยกับคนติดตาม ลูกศิษย์  คนรับใช้ หรือใครก็ไม่รู้ ที่เป็นผู้ชาย คุยกันเหมือนเป็นเรื่องซีเรียส แต่ว่าคนอ่านไม่รู้เลยว่าเรื่องอะไรกัน –x- เราเลยยังรู้สึกไม่ค่อยอินกับเนื้อเรื่องมากนัก แล้วก็รู้สึกสับสนเพราะไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไรกันแน่ และ ประธาน หรือ กรรม อย่างเจาะจง รวมทั้งกลุ่มบุคคลที่พวกเขากล่าวถึงอย่างเจาะจงเหล่านั้น คือใครหรือ คืออะไรกันแน่ นอกจากนี้ เราก็ไม่รู้จักมาสเตอร์เลย ว่าเป็นใคร T T อยู่มานานแค่ไหน ทำอะไร เราจะได้เข้าไปมีความรู้สึกร่วมได้ถูกต้องอะ

จุดนี้ เราเองเข้าใจว่ามันเป็นปัญหาหนักของใคร ๆ หลายคน การเริ่มต้นบทแรกเป็นอะไรที่ยากมาก เราเองก็เคยเขียนแบบท่าน pc2pr เหมือนกัน ฮา ตอนนี้คิดว่าบทนำของเราก็น่าจะยังเป็นอย่างนั้นอยู่ 5555 แต่พยายามแก้โดยให้ข้อมูลกับนักอ่านเพิ่มมากขึ้น น่ะค่ะ

เห็นเราติแบบนั้นแล้ว วิธีแก้จะทำอย่างไรดีล่ะ? อันนี้ก็ไม่สามารถตอบได้เหมือนกัน (ฮา) แต่เรามีเทคนิคที่ติดสมองเราไว้ตลอดเหมือนกันนะ คือ จะถามตัวเองก่อน ว่า บทนี้ เขียนเพื่อ “บอกอะไร” กับคนอ่าน และมัน ”มีประโยชน์” กับเนื้อเรื่องต่อไปอย่างไรบ้าง คือจะไม่ใช่เขียนเพราะอยากโชว์เฉย ๆ แน่ แต่มีการ ฮิ้นท์ เนื้อเรื่องภายใน หรือ มีจุดที่จะใช้เชื่อมโยงไปถึงตอนหลัง ๆ อย่างไรได้บ้าง เรามักจะถามตัวเองแบบนี้อะ

และที่สำคัญอีกอย่าง ถ้าหากต้องการบทเริ่มในแนวนี้ล่ะก็ ที่สามารถแนะนำให้แก้ได้คือ มันต้องไม่ใช่การแก้แบบให้ข้อมูลเพิ่มเติมเข้าไป เช่น บอกประวัติของเขา หรือบอกหน้าที่การงานของเขาอย่างทื่อ ๆ ตรง ๆ อะไรแบบนี้นะ หลายคนแนะนำให้ใช้เทคนิค show don’t tell เราคิดว่าเทคนิคนี้มีประสิทธิภาพและความสำคัญมากที่จะทำให้นักอ่านมีความรู้สึกร่วมกับเราได้ อาจจะให้ตัวละคร นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เรื่องราวที่เขาจดจำได้มากเป็นพิเศษ เปรียบเทียบกับสิ่งที่เขาเห็นในปัจจุบัน พวก หวนนึกถึง หรือ ขยายความเพิ่มเติม และให้เป้าหมายเจาะจงมากขึ้นรวมทั้งคำขยายความหรือนิยามของมันด้วยอะ

ก็ประมาณนี้นะคะ โดยสรุปคือบทแรกไม่ได้ดูยืดยาว แต่เราหาจุดประสงค์ไม่เจอว่าใครทำอะไรที่ไหนและตัวละครในบทนั้นต้องการทำอะไรกันแน่ ทำให้อารมณ์ร่วมไม่ค่อยมีค่ะ T T

ต่อมาบทที่สองนะ

บทนี้รู้สึกเหมือนบทแรกเลยอะ มีเพิ่มขึ้นมาก็คือ รู้สึกไม่ค่อยชอบพวกลอร์ดนั่นเลย เหมือนกำลังทำตัวว่างงานทั้ง ๆ ที่มีวิกฤตการณ์อะไรสักอย่างอยู่ชอบกล แล้วก็คุยอะไรกันก็ไม่รู้ไม่รู้เรื่อง 555 เหมือนจะอยู่ในศาลที่มีค้อนทุบปัง ๆ ๆ แต่พอมีคนพูดถึงปาร์ตี้ เราเลยเขวไปหน่อย เกิดอาการมึนว่า ตกลงมันที่ไหนกันแน่หว่า

รวม ๆ แล้วคือคล้าย ๆ บทแรกแต่ตัวละครเพิ่มขึ้นมาให้งงเพิ่มเข้าไปอีก orz แล้วเราแยกไม่ออกด้วยว่าลอร์ดไหนเป็นลอร์ดไหน T T ตอนแรกจำไม่ได้ว่าใครหยิบใบไม้ เป็นชื่อล็อควูด (?) เลยนึกว่า อ๋อ ๆ อะไรป่า ๆ เหรอคนนี้มั้ง อ่านไปอ่านมา เหมือนจะไม่ใช่ เออกลับไปอ่านใหม่ก็ได้ 555 สรุปได้ลอร์เฟอร์ดินานมา นอกนั้นจำไม่ไหวเรย T T แถมที่ร้ายกว่านั้นคือ บทออกมาบทนี้ แล้วเหมือนจะหายไป หายไปไม่รู้ว่าจะกลับมาอีกทีที่บทไหน กว่าจะกลับมา พวกเขาก็บินออกจากสมองเราไปหมดทุกคนแล้ว T[]T

เราเข้าใจท่าน pc2pr นะคะ ถ้าหากว่าทำเป็นหนัง คิดว่าคนดูคงจะให้ความสนใจเพราะเหมือนมันมีปริศนา ว่ามีเด็กคนหนึ่งที่จะกลายเป็นคนสำคัญของสภาที่เหล่าลอร์ดสำคัญ ๆ นี้นั่งเฉื่อยอยู่ –x- แต่ก่อนที่พระเอกจะได้เป็นหนึ่งในน้นต้องรับบททดสอบมากมาย แต่พอเป็นนิยายแล้วสำหรับเราแอบยากนิดหน่อย ตัวหนังเองที่มี trailer และเรื่องย่อเป็นพล็อตให้คร่าว ๆ ก็จะรู้จุดประสงค์ของเนื้อเรื่องได้เลย แต่สำหรับนิยายเราอ่านแล้วไม่รู้เลยง่ะ ว่าแต่ละคนมีหน้าที่อะไรหรือมีความสำคัญยังไงมั่ง (แน่นอนว่าท่าน pc2pr คงจะกล่าวถึงในตอนอื่น ๆ แต่มันน่าจะมีทางแก้ให้แบบ ไม่ต้องบอกหมดแต่ก็มีความรู้สึกร่วมได้น้า...นึกไม่ออก orz) หรือว่าใส่แกนหลักเพิ่มไปนิด ๆ หน่อย ๆ เราคิดว่าจะช่วยดึงคนอ่านให้อยู่ต่อได้นะคะ อาจจะใส่คำขยายของปริศนามากกว่านี้ แต่ไม่ต้องบอกตรง ๆ ก็ได้ค่ะ (ช่วยได้ไหมเนี่ย)

ส่วนบทที่สาม

บทนี้เริ่มเข้าเรื่องของพระเอกของเราแล้ว~ ท่าน pc2pr ใช้การบรรยายแบบเล่าเรื่องเสียส่วนมาก ด้วยระดับอารมณ์ที่เหมือนจะเรียบ ๆ อะ เราเลยเรียบไปตามท่าน pc2pr –x- เราคิดว่าบทนี้ คนอ่านน่าจะสัมผัสความรู้สึกต่าง ๆ ไปพร้อมกับโทมัส และ มีรู้จักเขามากขึ้น แต่เราเองส่วนตัวรู้จักโทมัสมากขึ้นนะ แต่ยังรู้สึกห่างเหินกับเขาอยู่เลยอะ ทำให้อารมณ์ร่วมลดลงไปหน่อยค่ะ ถ้าหากมีเหตุการณ์หวือหวาน่าจดจำหรือปรับแก้คำบรรยายเล็กน้อย ให้มีอารมณ์วูบไหวมากขึ้น ก็จะทำให้คนเข้ามาเสพได้มากขึ้นมั้งนะ อ๋อ เห็นส่วนใหญ่ตัวนิยายของท่าน pc2pr มีบทบรรยายเยอะมากด้วยแฮะ บทพูดยังไม่ค่อยมาก ก็เลยรู้สึกราว ๆ ว่า มีคนบอกเราว่า คนนั้นนิสัยอย่างงั้นอย่างงี้ แต่ว่า เรายังไม่เคยได้เจอกับตัวเองเลยว่าเขานิสัยแบบนั้นจริง ๆหรือเปล่าในเกณฑ์การตัดสินใจของเราเอง อะไรประมาณนี้น่ะค่ะ

ส่วนเรื่องสมเหตุสมผลหรือไม่นั้น ตรงนี้เราขอไม่ท้วงติงนะคะ เพราะว่าไม่รู้ระดับของนิยายว่าท่านต้องการความสมเหตุสมผลมากขนาดไหน แต่ถ้าหากต้องการก็ถามได้ในภายหลังนะคะ

บทที่สี่

เหมือนบทที่ 3 เลยค่ะ orz เหมือนอ่านเรียงความกับเรื่องย่อของอะไรบางอย่างอะ จินตนาการภาพออกเห็นชัดเจนหมดเลยนะคะ แต่ว่ายังไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมมากเท่าไร และรู้สึกว่ายังเห็นคาร์แรคเตอร์ของโทมัสไม่ชัดด้วยค่ะ ไม่แน่ใจว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบหนึ่ง ๆ แล้วเป็นเขาจะตัดสินใจทำอะไรบ้าง เขามีความคิดอย่างไรบ้าง แล้วยังไม่ค่อยรู้สึกถึงสิ่งที่ทำให้เราอยากเชียร์เขาให้เขาพบเจอกับอะไรดี ๆ หรือมีความเจริญก้าวหน้าต่อไปอะไรแบบนี้อะ

ต่อมาเรื่องสุดท้ายนะคะ เรื่องประโยคภาษามีบางช่วงที่อยากจะถามและแนะนำให้นะคะ

 ตรงนี้หมายถึง เข้าถึงยากหรือเปล่าคะ? เดินทางไปได้ยาก กันดาร ฯลฯ

ตรงนี้เหมือนคำเชื่อมงง ๆ กับเหมือนประโยคยังไม่ครบไหมอะ? เราได้ความว่า "จริง ๆ แล้ว โทมัสแข็งแรงกว่าเด็กคนอื่น แม้ว่า แดดแรง ๆ จะทำให้รู้สึกหมดแรง พอ ๆ กับการเรียนวิชาอังกฤษเลยทีเดียว" ....? แล้วไงต่ออ่า แบบ อือ แข็งแรง แม้ว่าแดดจะทำให้หดหู่พอ ๆ กับวิชานั้น แล้ว?...อยากเสนอให้เปลี่ยน "เลยทีเดียว" เป็น "เลยก็ตาม" น่าจะเข้ามากกว่าไหมคะ ก็ประมาณนี้นะคะ

เห็นท่าน pc2pr ไม่ได้เฟฟเอาไว้ ไม่รู้ว่าจะกลับมาอ่านหรือไม่ แต่ว่ารีเควสเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ^^

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------