คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Story ; CHASE ( doc )
“ It’s time to BEGIN, isn’t it? ”
เชส ซีมัวร์ รู้สึกมึนตึ้บ เมื่อเพื่อนแสนรักที่เขาพักอยู่บ้านของอีกฝ่ายมานานกว่าสามปีนั้นบอกว่ากำลังมีปัญหาเรื่องการเงินอย่างใหญ่หลวงเข้าขั้นวิกฤติ – ซึ่งมันคงไม่เป็นการดีเท่าไหร่ที่จะให้คนซึ่งไม่ใช่สมาชิกในครอบครัวมาอาศัยต่อ ชายหนุ่มรู้ดี จึงบอกเพียงแค่ “ไม่เป็นไรพวก เดี๋ยวฉันหาหอสักหอแถว ๆ นี้ก็ได้”
และนั่นคือสาเหตุที่เขาต้องมาเดินตระเวนแถบมหาวิทยาลัยเพื่อที่ซุกหัวนอน
บอกตามตรง ถึงในมหาวิทยาลัยจะมีหอให้ แต่มันไม่ใช่สไตล์เท่าไหร่(…)
วันนี้เป็นวันดี สายลมอ่อน ๆ พัดปลิวทำให้รู้สึกเย็นสบาย เจ้าของร่างใหญ่ไม่รีบร้อนที่จะตามหา เขายังเหลือเวลาอีกสองวันสำหรับการย้ายออก ส่วนใหญ่สำรวจมาแล้วว่าแถบนั้นมีย่านที่อยู่อาศัยบ้าง แต่ก็รู้สึกว่าไม่ถูกชะตาอยู่ดี โว้ว ปกติเชสไม่เรื่องมากหรอก แต่การตัดสินใจมีผลต่อวิถีกินอยู่หลังจากนี้เลยนะ
จนกระทั่งกระดาษแผ่นหนึ่งถูกพัดพามาจนแปะเข้าที่หน้าผากเต็มรัก มือหนาหยิบจับมันขึ้นมาและไล่สายตาอ่าน
“หือ นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย”
ข้อความในนั้นระบุเอาไว้ว่า
..เหลือเพียงแห่งเดียว..
คุณอาจจะไม่แน่ใจเลยสักนิดว่าตนเองอยากจะมาอยู่ที่นี่
แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อตอนนี้แทบจะไม่เหลือทางเลือกแล้ว
มาที่นี่แล้วคุณจะรู้ว่าที่นี่ไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือน
..หอพักชายลิเบราโต ฟลัว..
หอพักชายลิเบราโต ฟลัว?
เชสทวนคำอย่างฉงนสงสัย เมื่อพลิกด้านหลังก็เป็นแผนที่ของหอพักโดยสังเขป ซึ่งมันอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเลยนี่หว่า(…) คำโปรยก็แปลก อะไรก็แปลก ชายหนุ่มรู้สึก...แปลก(?) ถึงอย่างนั้นก็น่าสนใจดี ลองหน่อยก็ได้ ด้วยบางอย่างทำให้เขาคิดเช่นนั้น
การลองเลือกพักไม่น่าเสียหายอะไร เขาเดินตามแผนที่ไป เมื่อเชสมุ่งหน้ามาถึงตำแหน่งที่ระบุอยู่ในแผนที่ ก็ได้พบกับตู้บริจาค ที่ระดับต่ำกว่าสายตาของเขาเล็กน้อยมีกระดาษโน้ตใบเล็กสีน้ำเงินพร้อมหมายเลขติดต่อหอพักชายลิเบราโต ฟลัวติดไว้ ไม่ทันได้อะไรดีก็ถูกเหรียญห้าบาทตกใส่หัวอย่างจัง
“…ใครมาโยนเหรียญเล่นตรงนี้” เชสพึมพำพลางลูบศีรษะตนเองและเก็บเหรียญห้าบาทขึ้นมา อืม มันเป็นสกุลของประเทศไทย แต่เอาไว้แลกทีหลังก็ได้ล่ะมั้ง(?) ฉะนั้นเก็บไว้ก่อน(??) จริง ๆ ก็อยากจะคืนนะ แต่หาตัวเจ้าของไม่เจอ และแถวนั้นก็ไม่เห็นป้อมตำรวจด้วย –
หนุ่มนักศึกษากดเบอร์โทรศัพท์ไป ระหว่างเสียงตู๊ด...ตู๊ด...อันยาวนาน ก็ได้รับข้อความว่า
‘หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ’
เชสขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วกดโทรอีกครั้ง – เหมือนเดิม
เขาดูสัญญาณมือถือของตนเอง มันก็ยังใช้ได้อยู่ ฉะนั้นจะลองอีกทีหนึ่ง มีคำบอกเล่ากันมา พระเจ้าให้อภัยได้เพียงสามครั้ง(…?)
คราวนี้ประสบผลสำเร็จ เมื่อมีน้ำเสียงทุ้มของชายหนุ่มคนหนึ่งดังจากปลายสาย “ลิเบราโต ฟลัว... สวัสดีครับ...”
ต้นสายไม่ทันตอบอะไรอีกฝ่ายก็พูดต่อ “อาร์เกสรับสาย คุณต้องการติดต่อเพื่อเข้าอยู่อาศัยที่หอพักชายลิเบราโต ฟลัว ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ครับ” เชสตอบแทบจะในทันที
“ถ้าเช่นนั้นกรุณามาติดต่อที่ xxx นะครับ ผมจะส่งข้อมูลแผนที่ไปให้”
ไม่ปล่อยเวลาให้เขาสงสัย แผนที่ก็ถูกส่งมาอย่างน่าอัศจรรย์ผ่านสัญญาณโทรศัพท์(?) ซึ่งเชสก็เดินตามเส้นทางไปจนถึงที่หมาย
หลังจากที่เชสมาถึง สิ่งแรกที่ดวงตาสีน้ำตาลพบคือห้องโถงอันถูกประดับประดาไปด้วยโคมไปหรูส่องแสงสว่างไสว มีประตูหลายบานอยู่โดยรอบ และที่เคาท์เตอร์รับก็พบชายหนุ่มคนหนึ่ง
“ยินดีต้อนรับครับ” อีกฝ่ายกล่าวด้วยรอยยิ้มทักทาย
“ผมชื่ออาร์เกส เป็นผู้จัดการอยู่ที่นี่”
เขาแนะนำตัวก่อนหยิบยื่นเอกสารฉบับหนึ่งส่งให้ หนุ่มนักศึกษารับมันมา นั่นคือเอกสารรายละเอียดต่าง ๆ เกี่ยวกับหอพัก
เชส ซีมัวร์ใช้เวลาอ่านไม่นานนักก็จบหมด มีทั้งหมดห้าชั้น และอุปกรณ์ครบครัน รวมไปถึงสถานที่อำนวยความสะดวกต่าง ๆ – นี่มันสุดยอดไปเลยไม่ใช่เหรอ เขาคิด แถมราคาก็ประมาณสี่พันเหรียญ อืม ถือว่าคุ้มอยู่ล่ะมั้ง?
“ตอนนี้คุณก็คงจะรู้อยู่แล้วนะครับ ว่าหอพักของเราเป็นอย่างไร ทีนี้...ผมอยากจะถามว่า... คุณยังสนใจพักที่ลิเบราโต ฟลัวอยู่หรือไม่?”
ร่างใหญ่ใช้เวลาตริตรองครู่หนึ่ง
“สนใจครับ”
“ผมดีใจนะที่คุณตัดสินใจเข้ามาอยู่กับเรา” อีกฝ่ายกล่าวก่อนจะยื่นใบสมัครเข้าหอพักชายลิเบราโต ฟลัวให้กับเขา
“เพียงแค่กรอกใบสมัคร ทุกอย่างก็จะเรียบร้อยครับ”
เชสไม่ได้กล่าวอะไรมาก ชายหนุ่มพยักหน้ารับน้อย ๆ แล้วลงมือกรอกข้อมูลส่วนตัวของตนลงไปในนั้น...
ความคิดเห็น