คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Prologue 3 : The Wolf & The Billy
โกสต์ กดปิดสวิตช์ของด้ามมีดเลเซอร์ที่ปักอยู่ที่คอของอดีตสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าศัตรูออกมา ร่างไร้วิญญาณล้มลงไปกองกับพื้น ของเหลวสีแดงไหลออกมาไม่หยุด เขาหยิบผ้าสะอาดที่อยู่แถวนั้นออกมาเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วจึงหยิบอุปกรณ์สื่อสารมาเสียบเอาไว้ที่ใบหูของเขา
"ยืนยันเป้าหมาย ชายชาวแฟนตาเซีย เสียชีวิตแล้ว"
"ภารกิจราบรื่นดี เป็นไปตามแผนทุกอย่าง.. เฮ้ออออออ จะได้กลับบ้านสักที กินแต่หญ้ามาเป็นอาทิตย์แล้วนะ" เขารำพึงใส่อุปกรณ์สื่อสารโดยไม่คาดว่าจะมีคนตอบรับ
"โกสต์ ! ได้ยินฉันไหม?" เสียงปลายสายตอบกลับมา ซึ่งเป็นเสียงของหญิงคนหนึ่งที่เขารู้จักดี
"ได้ยินแล้ว สโนว์"
"นี่ ฉันหิวแล้ว"
"ฮัลโหล ได้ยินไหม ฉันหิวแล้ว" เขาพูดต่อไม่หยุด "ง่วงแล้วด้วย ง่วงง่วงง่วง" เขางอแงด้วยท่าทีไม่เหมาะกับขนาดตัว
"หยุดงอแงซะ เอาล่ะ จะทวนแผนการให้อีกครั้ง" น้ำเสียงของเธอเริ่มจริงจังขึ้น "ขนศพทั้งสองขึ้นรถ แล้วเผาทำลายอาคารที่นายอยู่ซะ จากนั้นเมื่อขับรถออกมาจากตรงนั้นจนถึงถนนหลักที่มีกล้องวงจรปิดอยู่ แล้วขับออกจากเมืองไปทางชายแดนแฟนตาเซีย"
"แล้วก็ทำเป็นเสมือนว่ามีชายคนหนึ่งเผาบ้านตัวเอง และหนีไปทางแฟนตาเซีย" เขาพูดตัดบทขึ้นมา "ภารกิจของฉัน ฉันรู้มากกว่าเธอน่า"
"เผื่อนายจะลืม" เธอตอกกลับ "ขับรถออกจากถนนหลักมายังพิกัด (-2708,5900) เวลา 0500 จะมียานบินไปรับนายที่นั่น"
"รับทราบ" เขาตอบ "บนยานเตรียมเสต็กเนื้อไว้ด้วยนะ ฉันอยากกินอ่ะ"
"หึ แพะอย่างนายเนี่ยนะเป็นสัตว์กินเนื้อ"
"หุบปากไปเลยยัยหมาป่า เท่านี้นะ พูดมากแล้วหิว" เขาตอบกลับพร้อมกับปิดสวิตซ์ที่หูฟังของเขา และเริ่มลงมือทำในสิ่งที่เขาต้องทำ
...
..
.
"ไหนล่ะสเต็ก" ชายหนุ่มพูดพลางจัดการกับคอเสื้อเชิ้ตของตัวเองที่กระเซอะกระเซิงไม่เป็นรูป เขาพยายามเอามือปัดปอยผมคู่หนึ่งบนหัวเขาให้เข้าที่ แต่ไม่สำเร็จ
"เอ้า!" หญิงสาวพูดพร้อมใช้มือซ้ายโยนกล่องพลาสติกมายังชายที่อยู่อีกมุมหนึ่ง
"ฉันบอกว่าจะกินสเต็ก นี่มันซุปเห็ด !" เขาทำเสียงไม่พอใจอยู่เล็กๆ เมื่อเปิดกล่องออกมา แต่ใบหน้าเขากลับยิ้มร่าเริงขัดกับน้ำเสียง
"ฮ่าๆๆๆๆ โทษที พอดีตอนนายติดต่อมาสัญญาณมันไม่ชัดน่ะ" เธอพูดยังไงก็ดูเหมือนการแถ "แต่ว่านะ หน้านายตอนนี้น่ะไม่เรียกว่าหงุดหงิดนะ ขมวดคิ้วเข้าด้วยกันอีกหน่อย เออ นั่นล่ะ กัดฟันอีกนิด... อุ๊บ ฮ่าๆๆๆ" เธอกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
เบื้องหน้าของเขาเป็นหญิงสาวอายุไล่เลี่ยกัน เธอสูงน้อยกว่าเขาราวครึ่งไม้บรรทัด ผมยาวสีน้ำตาลสลวยปัดไว้ด้านซ้าย ถูกมัดไว้ยาวถึงกลางหลัง ใบหน้าของเธออมยิ้มเล็กน้อย ดวงตาเรียวคมเบื้องหลังแว่นกรอบแดงของเธอจดจ้องออกไปยังรุ่งสางที่ยังมาไม่ถึงอยู่เบื้องนอกหน้าต่าง เธออยู่ในชุดคล้ายเครื่องแบบทหารสีเทาเข้ม ที่แขนขวามีตราสัญลักษณ์ที่บ่งบอกได้ว่าเธอและเขาอีกคนนั้นอยู่สังกัดเดียวกัน
เธอเองก็เป็นสิ่งมีชีวิตคล้ายๆ กับเขานั่นแหละ ไม่ใช่แพะ แต่เป็นหมาป่า
"นี่สโนว์ ว่าแต่คนอื่นล่ะ ที่ฐานเหลือแต่เธอคนเดียวหรอ" เขาถามขึ้นมาเพื่อยุติความเงียบ
"อืม..." เธอหันมาตอบ "เฟลีนกับแดชอยู่ระหว่างภารกิจที่แฟนตาเซีย กริชคงอยู่แถวๆ เขาโอเวอร์โหลด ซาร่าห์น่าจะอยู่ที่สาขาย่อยในเขตสามนะ ส่วนบุญเลิศคงกำลังจะไปที่เอาท์โพสต์ ส่วน..." เธอพยายามทวนความทรงจำของเธอ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะสิ่งที่เธอเห็นอยู่ที่ฟากตรงข้าม
"อะไรกัน เผลอแปปเดียวก็หลับซะแล้ว" เธอพูดเบาๆ "คงจะเหนื่อยสินะ"
จริงๆ แล้วเธอเองก็ทำงานมาทั้งคืนเหมือนกัน เธอค่อนข้างมีความสามารถในการเจรจาสูงที่สุดในหน่วย วิธีการพูดจาและท่าทีเป็นผู้ใหญ่ (อย่างน้อยก็มากกว่าโกสต์) เลยเป็นฝ่ายที่คอยติดต่อประสานงานกับส่วนอื่นๆ รวมถึงการเคลียร์ภารกิจของโกสต์ด้วย
เธอหลับตาทั้งคู่หลังแว่นของเธอลง ยานบินขับเคลื่อนด้วยความนิ่มนวล ท้องฟ้าเบื้องนอกยังเป็นสีดำ ทุกอย่างสงบนิ่งราวกับเวลาได้หยุดเดินลง
...
..
.
"กาแฟ ! กาแฟกาแฟกาแฟ ----! " เสียงชายหนุ่มดังขึ้นหยุดทุกความสงบสุขที่เกิดขึ้น
นาฬิกาบ่งบอกว่านี่คือหกโมงสี่สิบห้า เขาตื่นขึ้นตรงเวลาราวกับมีนาฬิกาปลุกซ่อนอยู่ในหัวของเขา
"อือ..." หญิงสาวลืมตาสลึมสลือ "หลังที่นั่งนายมีกระติกกาแฟอยู่น่ะ เท่านี้นะ ราตรีสวัสดิ์" เธอตอบอย่างงัวเงีย ตาทั้งคู่ของเธอกลับไปปิดอีกครั้ง
ชายหนุ่มหันหลังไปค้นหาของที่เธอได้พูดถึงเอาไว้ เขาเปิดกระติกน้ำเหล็กออกมา ไอน้ำสีขาวและกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของเครื่องดื่มสีดำเตะจมูกของเขา เขายกกาแฟขึ้นจิบและมองไปยังหน้าต่างเบื้องหน้า เห็นดวงอาทิตย์กลมแดงและแสงอบอุ่นไม่แสบตาอยู่ลับๆ ขอบฟ้า ทำให้รู้ว่าพวกเขากำลังเคลื่อนที่ไปยังทิศตะวันออก
"นี่ สโนว์" เขาเรียกชื่อเพื่อนของเขา
"อือ.... อะไร" เธอยังคงสลึมสลือ
"รู้รึเปล่า ดวงอาทิตย์น่ะเกิดมาตั้งแต่สี่พันห้าร้อยล้านปีก่อน ห่างจากโลกประมาณร้อยห้าสิบล้านกิโลเมตร" เขาพูด "ทุกอย่างเริ่มจากกเมฆก๊าซไฮโดรเจนและฮีเลียมที่โคจรอยู่รอบๆ ใจกลางกาแล็กซี่ เมื่อมันเย็นตัวหลง มันจะเริ่มจับกันเป็นกลุ่มของโมเลกุล จนมีความหนาแน่นสูงขึ้นเรื่อยๆ ตามมาด้วยการยุบตัวอันเกิดมาจากการเหนี่ยวนำของแรงโน้มถ่วง จากนั้น..." เขาเล่าอย่างเพลิดเพลินจนลืมเครื่องดื่มสีดำที่อยู่ตรงหน้า ท่าทีของเขาราวกับเด็กที่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนให้กับแม่ฟัง เพียงแค่เขาลืมสังเกตท่าทีของคนที่ฟังอยู่
"อืม อืม... " เธอเคลิบเคลิ้มกับชั่วโมงบรรยายดาราศาสตร์ของเขาอยู่ในความฝัน
"และสุดท้ายมันก็จะจบลิ้นด้วยการกลายเป็นดาวยักษ์แดง ! แต่ว่าดาวฤกษ์ที่มีมวลมากกว่าลิมิตของจันทรเศขร ก็จะกลายเป็นหลุมดำในที่สุด" เขายังพูดต่อไปไม่หยุด
ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูงเรื่อยๆ แสงยามเช้าตัดผ่านเข้ามาในกระจก ทิวทัศน์ภายนอกเปลี่ยนจากที่ว่างเป็นอาคารสูง
ทั้งสองได้มาถึงจุดหมายแล้ว...เขตศูนย์ เมืองหลวงแห่งเมโทรโปลิส
ความคิดเห็น