[SF] :: HaeEun & 83line :: Alternative Love ll SJ

ลำดับตอนที่ #29 : [SF HaeEun] Daddy Donghae : Cooking

Daddy Donghae: Cooking

“คุณทงเฮครับครับ คุณทงเฮชอบกินอะไรเหรอ” ฮยอกแจเอ่ยถามขณะที่มือเรียวทั้งสองกำลังจัดเนคไทด์สีเข้มของร่างโปร่งให้เข้าที่ ตั้งแต่เด็กน้อยฝึกผูกไทด์เป็น เจ้าตัวก็อ้อนขอทำหน้าที่นี้ในทุกๆเช้าจนกลายเป็นกิจวัตร รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานหลังจากที่เนื้อผ้าแถบยาวผูกเป็นปมอย่างที่ใจต้องการ

“ฉันกินได้หมดนะ มีอะไรเหรอ”

“อ้อ เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้เฉยๆเอง”

“อาหารที่ชอบกินฉันไม่มีหรอก มีแต่ของที่ชอบกินเป็นประจำ” ทงเฮเอ่ยพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ตามองไปที่ริมฝีปากแดงๆที่ขยับเอื้อนเอ่ยวาจาน่าฟัง

“อะไรเหรอครับ? คุณทงเฮทานอะไรเป็นประจำเหรอ” ฮยอกแจถามพาซื่อ ดวงตาคู่กลมมองคนอายุมากกว่าด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทงเฮตอบคำถามด้วยการเลื่อนมือขึ้นประครองใบหน้าสวยก่อนจะประกบริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากอิ่มสีหวาน

“เธอไง ฉันชอบกินเธอ แถมกินเป็นประจำด้วย”คำตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปากของทงเฮทำให้พวงแก้มข้าวขึ้นริ้วสีด้วยความเขิน แม้ฮยอกแจจะด้อยประสบการณ์แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจคำพูดสองแง่สามง่ามเช่นนี้

“ผมหมายถึงเมนูอาหารต่างหากล่ะครับคุณทงเฮ” เด็กวัยสิบห้าปีเบี่ยงความสนใจเดินไปหยิบสูทที่แขวนเตรียมเอาไว้มาให้ทงเฮสวมใส่ มือเรียวกลัดกระดุมเสื้อสูทสีเข้มให้กับทงเฮพลางเลื่อนสายตาสำรวจความเรียบร้อย

“หล่อเหมือนเดิมเลยครับแด๊ดดี้ของผม”ฮยอกแจกดจูบเบาๆลงบนอกแกร่งผ่านเนื้อผ้าชั้นดี แล้วฉีกยิ้มหวาน ทงเฮเห็นเช่นนั้นจึงฝังปลายจมูกเข้าที่ที่พวงแก้มนิ่มฟอดใหญ่

“ช่างพูดจังนะเจ้าตัวดีของแด๊ดดี้”

“ผมพูดความจริงต่างหาก”ร่างบางขยับกายเข้ากอดอีกฝ่ายพลางเลื่อนแก้มแนบเข้ากับแก้มตอบของร่างโปร่งแล้วถูไถเล่นไปมา

“ฉันหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ”

“ยังครับ แด๊ดดี้ยังไม่ได้ฉีดน้ำหอมเลย”ร่างบางเอ่ยก่อนจะเดินไปหยิบขวดน้ำหอมราคาแพงกลิ่นประจำของทงเฮมาฉีดให้ร่างโปร่งอย่างรู้หน้าที่ หลังจากฉีดเสร็จเด็กน้อยก็แตะปลายจมูกลงที่หลังใบหู และอกแกร่งของอีกฝ่ายเพื่อทดสอบกลิ่น

“เรียบร้อยแล้วครับคุณทงเฮ ไปทานข้าวกันเถอะครับ”

“อืม ไปสิ”ทงเฮเอ่ยพลางเลื่อนมือไปโอบเอวคอดแล้วรั้งกายเล็กเข้ามาแนบชิด ฮยอกแจเดินเคียงข้างทงเฮลงไปที่โต๊ะอาหารที่เตรียมพร้อมเอาไว้สำหรับทงเฮและฮยอกแจ เด็กน้อยฉีกยิ้มหวานพลางเอ่ยอ้อนป้าแม่บ้านเสียจนคนที่มองยิ้มตาม

นับตั้งแต่วันที่ฮยอกแจเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้เด็กน้อยก็ดูคุ้นเคยกับข้าวของ และคนในบ้านมากเสียจนเหมือนเจ้าตัวเป็นส่วนหนึ่งของบ้านไปเสียแล้ว ฮยอกแจเป็นที่รักของเหล่าแม่บ้าน และบรรดาคนขับรถ หลายครั้งที่เขาหงุดหงิดกับการทำงานของลูกน้องเขา ก็มีฮยอกแจนี่ล่ะที่ช่วยปรามอารมณ์ร้อนของเขาเอาไว้ได้

“ฟักทองผัดไข่อีกแล้ว ดีจังเลยครับป้า”ฮยอกแจยิ้มหวานเมื่อเมนูโปรดถูกวางลงตรงหน้า สองมือจับช้อนและส้อมให้ถนัดถนี่ก่อนจะที่เจ้าตัวจะตักฟักทองสีเหลืองอร่ามเข้าปากพร้อมทำหน้าทำตามีความสุขจนทงเฮหลุดขำ

“อะไรจะอร่อยขนาดนั้น”

“อร่อยนะครับคุณทงเฮ ทานสิ”เด็กน้อยเอ่ยพลางใช้ช้อนตักฟักทองผัดไข่คำเล็กๆไปจ่อริมฝีปากร่างโปร่ง ทงเฮเหลือบมองแม่บ้านที่ยืนมองเขาอยู่แล้วส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่กินเช้า”

“อาหารเช้าเป็นมื้อที่สำคัญนะครับ สักคำนะ ผมป้อน”เด็กชายยังคงอ้อน

“ฉันบอกว่าไม่ไง”ทงเฮกระแอมก่อนเอ่ยเสียงเข้ม นั่นทำให้เด็กน้อยที่ออดอ้อนรีบยั้งปากแล้วส่งช้อนที่มีฟักทองผัดไข่ของโปรดเข้าปากตัวเองแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ไหล่บางลู่ลง สีหน้าหวานหงอยในทันทีที่ถูกเขาดุ จริงๆทงเฮก็ไม่ได้ถืออะไรที่ฮยอกแจจะป้อนเขา เพียงแค่เขารู้สึกเขินสายตาของแม่บ้านที่มองมาก็เท่านั้น

“ผมขอโทษครับ”ฮยอกแจงุบงิบเอ่ยคำขอโทษเบาๆ ก่อนจะนั่งเงียบกินข้าวไปเรื่อยๆ บรรยากาศมึนตึงบนโต๊ะอาหารผ่านไปเงียบๆ เมื่อทงเฮดื่มกาแฟในแก้วจนหมดร่างโปร่งก็ลุกขึ้น พลางเลื่อนมือไปกระตุกแขนเล็กที่กำลังตักข้าวให้ลุกขึ้นตาม

“ผมยังกินไม่เสร็จ”

“มากับฉันก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมากิน ฉันจะไปแล้ว”

“ครับ”ทงเฮดึงฮยอกแจเดินไปอีกห้องก่อนจะเลื่อนริมฝีปากเข้าแตะกับเรียวปากอิ่มแดงเบาๆก่อนจะเลื่อนขึ้นกดจูบที่หน้าผากมน เด็กน้อยที่ไม่เข้าใจท่าทีที่เปลี่ยนไปรวดเร็วของคนโตกว่าจึงเอียงคอมองด้วยความสงสัย

“แด๊ดดี้ไม่ชอบให้เราทำอะไรต่อหน้าแม่บ้าน จะทำอะไรก็ทำตอนที่อยู่กันสองคน โอเคไหมครับ?”

“แต่ผมแค่ป้อนคุณทงเฮเองนะครับ ไม่ได้เหรอ”เด็กน้อยต่อรอง

"ฉันบอกว่าอะไรห้ามทำ ก็คือห้าม หรือว่าเดี๋ยวนี้เธอไม่ฟังฉันแล้วล่ะ? กลายเป็นเด็กดื้อไปแล้วเหรอ"ทงเฮย้อนถาม เด็กน้อยจึงพยักหน้ารับตามสิ่งที่เจ้านายของเขาพูด

“ไม่ครับ ผมไม่เป็นเด็กดื้อ ผมเชื่อฟังคุณทงเฮ”ฮยอกแจรับคำอย่างว่าง่าย เมื่อเห็นว่าฮยอกแจยอมเชื่อฟังโดยไม่มีคำถามอะไรต่อทงเฮจึงจรดริมฝีปากเข้ากับหน้าผากมนอีกครา กลิ่นหอมๆของแชมพูเด็กจากกลุ่มผมสีธรรมชาติยังคงดึงดูดเขาได้เสมอ ทงเฮกลั้นยิ้มกับท่าทางว่าง่ายของเด็กน้อยแล้วอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ แต่เขาก็ต้องตีหน้าขรึมไว้เพื่อไม่ให้บรรดาแม่บ้านหรือลูกน้องของเขาเห็น

"สายแล้วครับ คุณทงเฮไปทำงานเลยไหม เดี๋ยวผมไปส่งที่รถ"

"เอาสิ เธอจะได้กลับไปกินข้าวต่อ"ร่างบางเดินไปส่งทงเฮที่หน้าบ้านที่มีรถคันหรูจอดรออยู่ คนขับรถคนสนิทของทงเฮเปิดประตูรถให้กับเจ้านายของเขาพลางยกยิ้มให้เด็กชาย ฮยอกแจยิ้มกว้างตอบกลับอย่างเป็นมิตร

ให้ตายเถอะ เด็กน้อยของเขานี่ยิ้มเรี่ยราดไปทั่วเลย

“ตั้งใจทำงานนะครับคุณทงเฮ”

“เธอเองก็ตั้งใจเรียนล่ะ วันนี้เรียนวิชาอะไร”

“วันนี้เรียนภาษาอังกฤษครับ”

“วิชาโปรดนี่ ตั้งใจเรียนล่ะ”

“ครับ ผมตั้งใจเรียนทุกวันอยู่แล้ว”เด็กน้อยยิ้มกว้างก่อนจะปิดประตูรถยนต์ให้กับทงเฮที่เข้าไปนั่งด้านในแล้ว มือเรียวโบกบ้ายบายให้กับคนในรถไปตลอดทางตั้งแต่รถสตาร์ทจนเคลื่อนลับสายตาไป

ฮยอกแจเดินเข้าไปในบ้านอีกครั้งก่อนจะสวนทางกับคยูฮยอนที่กำลังเตรียมตัวออกไปเรียน ร่างโปร่งกวาดตามองฮยอกแจด้วยสายตาเย็นชาสีหน้าไม่เป็นมิตรเช่นเคย แต่ฮยอกแจก็เริ่มชินกับมันไปเสียแล้ว เด็กน้อยวิ่งเข้าไปในห้องอาหารก่อนจะเริ่มลงมือรับประทานอาหารต่อ

พอไม่มีคนคอยแย่งฟักทองผัดไข่อาหารโปรด เด็กน้อยก็ตักฟักทองสีเหลืองอร่ามในจานมาทานไม่หยุด คุณป้าแม่บ้านคนใจดีของฮยอกแจมองเด็กชายด้วยความเอ็นดู คุณหนูคนนี้ไม่เรื่องมาก ไม่เคยบ่นเรื่องอาหารการกิน ซ้ำยังไม่เคยดื้อเอาแต่ใจเหมือนคุณหนูคนก่อนๆที่ทงเฮเคยพามาเลี้ยง

“ป้าครับ วันนี้คุณครูจะมาตอนบ่าย ป้าสอนผมทำผัดผักนะครับ”หลังจากทานอาหารเสร็จ เด็กน้อยก็ช่วยแม่บ้านเก็บจานเข้าไปในครัว ฮยอกแจจึงอ้อนคุณหัวหน้าแม่บ้านเสียงหวาน 

“ป้าเตรียมวัตถุดิบเอาไว้แล้วค่ะคุณหนู คราวนี้คุณหนูต้องระวังตอนหั่นผักหน่อยนะคะ คราวที่แล้วก็บาดนิ้วไป คุณผู้ชายดุไหมคะเนี่ย”คุณป้าแม่บ้านเอ่ยถามขณะเดินไปที่เคาน์เตอร์ทำครัว สองมือเปิดตู้เย็นหยิบผักและเนื้อสัตว์สำหรับสอนคุณหนูตัวเล็กทำอาหารในวันนี้

“ครับ ผมจะระวังนะ คราวที่แล้วแด๊ดดี้ เอ้ย คุณทงเฮไม่สังเกตครับ เลยไม่รู้ว่าผมโดนมีดบาด”ฮยอกแจตอบพลางยิ้มแหย คราวก่อนที่ฮยอกแจเอ่ยปากอ้อนให้คุณป้าแม่บ้านสอนทำอาหารครั้งแรกเจ้าตัวก็ได้แผลที่นิ้วไปสองรอยตอนหั่นต้นหอม ตอนแรกเธอคิดว่าคุณหนูตัวเล็กตรงหน้าคงล้มเลิกที่จะเรียนทำอาหารกับเธอตั้งแต่เจ็บตัวแล้ว แต่ฮยอกแจก็ยังคอยมาอ้อนเธอทุกวันว่าอยากทำอาหารเป็น

“คุณหนูลองปอกเปลือกแครอทนะคะ ใช้ที่ปอกเปลือกค่อยๆขูดแบบนี้นะคะ”คุณป้าเอ่ยพลางสาธิตวิธีการปลอกเปลือกแครอทให้ฮยอกแจ เด็กน้อยมองมันด้วยความตั้งใจก่อนจะเริ่มทำตาม 

เมนูอาหารง่ายๆอย่างผัดผักรวมมิตรถูกฮยอกแจทำออกมาจนเสร็จ แม้หน้าตาผักที่หั่นออกมาจะไม่เท่ากันไปบ้างแต่รสชาติที่คุณป้าแม่บ้านช่วยปรุงก็อร่อยจนเด็กน้อยยิ้มภูมิใจ จริงๆฮยอกแจอยากจะเก็บอาหารจานนี้เอาไว้ตอนเย็นให้ทงเฮลองชิมเสียด้วยซ้ำ แต่เขาก็อยากจะเซอร์ไพรส์ทงเฮด้วยการทำเมนูอื่นให้เก่งๆแล้วทำให้เจ้านายเขากินทีเดียว คราวก่อนต้มจืดใส่เต้าหู้ คราวนี้ผัดผัก คราวหน้าเขาคงอ้อนทำอาหารอย่างอื่นได้เพิ่มอีกหลายเมนู

“เธอไปทำอะไรมาน่ะ ทำไมแปะพลาสเตอร์”ทงเฮเอ่ยถามขณะที่เขาไล่จูบไปตามเรียวแขนเล็ก เรียวนิ้วสวยสองนิ้วถูกปิดพันไว้ด้วยพลาสเตอร์ลายโดเรมอนสีฟ้า

“ผมเผลอทำแก้วแตกครับ แก้วเลยบาด”ฮยอกแจเอ่ยคำโกหกไปด้วยความหวาดหวั่น แต่เมื่อเห็นทงเฮไม่ติดใจอะไรเด็กน้อยจึงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ริมฝีปากร้อนกดจูบไปตามหลังมือและปลายนิ้วที่ถูกพันด้วยพลาสเตอร์ลายน่ารัก

“เธอเจ็บมากไหม?”

“นิดหน่อยครับแด๊ด”

“คราวหน้าระวังตัวหน่อยนะ”ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นก่อนจะเลื่อนขึ้นจูบหน้าผากมน ฮยอกแจเลื่อนมือไปโอบรอบลำคอแกร่งก่อนจะเป็นฝ่ายรุกจูบที่ริมฝีปากของทงเฮก่อน เด็กน้อยไม่อยากให้ทงเฮรู้ว่าตอนนี้ตนกำลังแอบเรียนทำอาหารเพื่อเซอร์ไพรส์เขา ฮยอกแจจึงพยายามเบี่ยงเบนประเด็นไม่ให้ทงเฮสนใจแผลของเขามากนัก 

“ยั่วฉันมากไปแล้วนะฮยอกแจ”ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นก่อนจะก้มลงฝังร่องรอยรักบนซอกคอขาวอีกครา เด็กน้อยเชิดหน้าขึ้นรอรับสัมผัสจากทงเฮด้วยความเคยชิน

“แด๊ดดี้ทำรอยตรงไหล่ให้ผมหน่อยนะครับ รอยเดิมมันจางไปแล้ว”เด็กน้อยอ้อนขอเสียงกระเส่า เขายังเชื่อคำของทงเฮที่ว่ารอยบนตัวเขาเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกความเป็นเจ้าของของทงเฮ เพราะฉะนั้นยิ่งทงเฮทำรอยไว้บนตัวเขามากเท่าไร นั่นยิ่งหมายความว่าระยะเวลาที่เขาเป็นของของทงเฮยิ่งยาวนานมากขึ้นเท่านั้น

“จะทำให้ลายทั้งตัวเลย เด็กดีของฉัน”ทงเฮเอ่ยจบก็จรดริมฝีปากเข้าที่ไหล่บาง ร่างโปร่งฝังร่องรอยสีชมพูเข้มกึ่งม่วงไปตามลาดไหล่ อกเนียน และท้องบางไว้จนทั่ว ฮยอกแจสูดปากร้องเซี้ดเบาๆเมื่อฟันคมกัดลงที่เนื้อเนียน

ทงเฮเหลือบสายตามองซอกคอขาวที่มันกำลังเรียกร้องให้เขาฝังร่องรอยความเป็นเจ้าของก่อนที่เรียวปากร้อนจะประกบลงแล้วขบเม้มดูดดึงเสียจนเนื้อขาวเกิดร่องรอยสีเข้ม ทงเฮมองมันด้วยความเปรมปรีดิ์ ไม่บ่อยครั้งนักที่เขาจะฝังรอยใหญ่ๆไว้ที่คอ แต่ในเมื่อฮยอกแจร้องขอให้เขาทำ เขาก็จะทำให้ทั่วทั้งตัว

“แด๊ด...อ๊ะ เข้ามา...เข้ามาเถอะครับ”

“เธอน่ารักเสมอเลยเด็กดี”

“ไปไหนฮยอกแจ”ทงเฮพึมพำถามทั้งที่ตายังปิดสนิทเมื่อรู้สึกได้ว่าร่างนุ่มนิ่มที่เขากำลังโอบกอดกำลังจะขยับลุกไปจากเตียง

“ไปเข้าห้องน้ำครับแด๊ดดี้ เดี๋ยวผมกลับมานะ แด๊ดดี้ไม่ต้องรอ”ฮยอกแจเอ่ยเช่นนั้นทงเฮจึงยอมคลายอ้อมกอดที่รัดเอวบางเอาไว้ ก่อนที่คนตัวเล็กจะลุกจากเตียงไปคว้าเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่กองอยู่บนพื้นมาสวมใส่แล้วเดินออกจากห้องไป

6 โมงกว่าเกือบ 7 โมงแล้ว เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงเศษก่อนที่ทงเฮจะลงมากินข้าว ฮยอกแจรีบวิ่งลงไปที่ครัวเพื่อเตรียมข้าวกล่องมื้อกลางวันให้ทงเฮอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่เมื่อวาน มือบางยกขึ้นขยี้ตาทั้งที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนคุณทงเฮก็เล่นสนุกกับเขาเสียข้ามเข้าวันใหม่ เด็กน้อยเหลือบมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกบานใหญ่ที่ติดเอาไว้เสริมฮวงจุ้ย เด็กน้อยจัดเสื้อที่ใส่มาลวกๆ รอยสีม่วงเข้มที่ปรากฏข้างลำคอทำให้ฮยอกแจยกยิ้มดีใจกับตัวเอง

“ตายแล้วคุณหนู ทำไมคุณทงเฮทำรอยเสียใหญ่ขนาดนั้นคะ”เมื่อเด็กน้อยเดินเข้าไปในครัวคุณป้าแม่บ้านคนใจดีก็ตกใจเสียยกใหญ่ ปกติเธอก็เห็นรอยตามเนื้อตัวของฮยอกแจมาหลายครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมคราวนี้คุณชายของเธอถึงทำรอยสีเข้มเอาไว้เสียใหญ่ข้างลำคอ

“ครับ?”

“ที่คอน่ะสิคะ ทำไมคุณชายทำเสียเข้มแบบนั้น วันนี้ก่อนคุณครูมาสอน คุณหนูต้องหาอะไรปิดนะคะ อายคุณครูแย่เลย”

“อ้าว ทำไมล่ะครับ คุณทงเฮบอกว่าเป็นรอยที่คุณทงเฮตั้งใจทำให้ผมนะครับ”ฮยอกแจถามด้วยความสงสัย ท่าทางแสนใสซื่อของเด็กชายวัย 15 ที่มันขัดกับคำพูดคำจาทำให้คุณป้าแม่บ้านลมแทบจับ

“ตายแล้ว อกอีป้าจะแตก คุณทงเฮสอนอะไรคุณหนูมาคะเนี่ย”

“ก็คุณทงเฮบอกผมว่ามันเป็นรอยที่แสดงว่าผมเป็นของคุณทงเฮ ถ้าคุณทงเฮยิ่งทำเยอะ ทำใหญ่รอยยิ่งหายช้าลงก็แปลว่าคุณทงเฮจะให้ผมอยู่ที่นี่ไปอีกนานๆไงครับ”เด็กน้อยเอ่ยตามที่เข้าใจ

“โอ้ยย ตายแล้ว คุณหนูก็เชื่อคุณชายเขานะคะ รู้ไหมคะเนี่ยว่ามันไม่ดี”

“ไม่ดี? ไม่ดียังไงครับ? มันไม่เห็นน่าอายอะไรเลย”เด็กน้อยว่าพลางลูบลำคอของตัวเองเล่น

“เอาเป็นว่ามันไม่ดีหรอกค่ะคุณหนู คุณหนูจะโดนมองไม่ดี”

“ยังไงครับ?”

“เฮ้อ เอาไว้โตกว่านี้ป้าจะอธิบายให้คุณหนูฟังนะคะ ตอนนี้เราไปทำข้าวกล่องให้คุณทงเฮกันดีกว่าค่ะ ป้าล้างกล่องข้าว ผัก แล้วก็วัตถุดิบเอาไว้แล้ว”คุณป้าเอ่ยตัดบทก่อนจะเดินนำฮยอกแจเข้าไปที่เคาน์เตอร์ครัวที่มีเหล่าแม่บ้านคนอื่นวุ่นวายกับการเตรียมข้าวเช้าให้ฮยอกแจกับคยูฮยอนอยู่

ฮยอกแจเดินไปที่มุมหนึ่งของเคาน์เตอร์ที่มีผักที่เขาชอบถูกล้างเตรียมจัดใส่จานเอาไว้แล้ว มือเรียวหยิบมีดขึ้นมาบรรจงหั่นเนื้อหมู และผักเป็นชิ้นเล็กๆพอน่ารับประทานก่อนจะนำไปผัดรวมกันเป็นผัดผักบล็อคโคลี่ใส่แครอท ก่อนจะหันมาทอดไส้กรอกที่ฮยอกแจจงใจหั่นตรงปลายให้เป็นแฉกเมื่อทอดแล้วก็กลายเป็นไส้กรอกหน้าตาเหมือนปลาหมึกแบบที่เขาเคยเห็นตามร้านค้า

เมื่อกับข้าวปรุงเสร็จ ฮยอกแจก็จัดการตักข้าวใส่กล่องข้าวสีกรมท่า ใจจริงตอนฮยอกแจเลือกซื้อกล่องข้าวเขาอยากจะซื้อลายโดเรมอนลายโปรดที่เขาชอบด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดที่ว่าเขากลัวทงเฮจะไม่ใช้งานมัน เด็กน้อยบรรจงตักกับข้าวใส่แต่ละช่องของกล่องที่ถูกจัดเอาไว้เป็นสัดส่วน

มือบางเรียงผักใบเขียว แครอท และมะเขือเทศสีแดงสดลงในช่องใส่สลัด โดยไม่ลืมเทน้ำสลัดใส่ถ้วยแบ่งเตรียมไว้ให้ทงเฮด้วย คุณป้าแม่บ้านที่กลายเป็นลูกมือของเชฟหน้าใสยืนมองคุณหนูของเธอตั้งใจทำข้าวกล่องให้กับทงเฮแล้วอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ขนาดเธอเป็นแม่บ้านที่บ้านนี้มาตั้งแต่รุ่นคุณพ่อคุณแม่ของคุณทงเฮกับคุณซีวอน ก็ยังไม่เคยมีแม่บ้านคนไหน หรือใครที่จะเสนอตัวทำข้าวกล่องให้เจ้านายของเธอ

“น่ารักไหมครับ ป้า”ฮยอกแจเอ่ยถามเมื่อจัดเรียงข้าวกล่องเสร็จ ใจจริงฮยอกแจอยากจะทำข้าวกล่องลายน่ารักๆแบบที่เคยเห็นในนิตยสาร แต่แค่วันนี้เขาหั่นไส้กรอกแล้วทอดออกมาให้เหมือนปลาหมึกได้นี่ก็ยากจะแย่ เด็กน้อยหั่นมะเขือเทศลูกเล็กวางลงบนข้าวแทนลูกตา ใช้แครอทหั่นยาวแทนจมูก และแตงกวาหั่นขวางแทนปากที่กำลังยิ้ม

“ค่ะ น่ารักมากเลยค่ะคุณหนู”คุณป้ามองฝีมือของคุณหนูของเธอแล้วอมยิ้มด้วยความเอ็นดู ฮยอกแจยิ้มภูมิใจกับข้าวกล่องฝีมือของตัวเองก่อนมือบางจะค่อยๆบรรจงปิดกล่องข้าวแล้วนำมันใส่กระเป๋าเข้าเซตกับกล่องข้าวที่ฮยอกแจตั้งใจเลือกมาสำหรับทงเฮ

“คุณทงเฮจะชอบไหมครับ”

“ชอบสิคะ คุณหนูฮยอกแจตั้งใจทำให้ทานขนาดนี้ คงดีใจแย่”

“อยากให้คุณทงเฮกินเร็วๆจังเลยครับป้า อ๊ะ กี่โมงแล้ว เดี๋ยวผมรีบขึ้นไปผูกไทด์ให้คุณทงเฮก่อน”ฮยอกแจเอ่ยถามพลางมองหานาฬิกาในครัว

“รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวสักพักคุณทงเฮก็จะลงมาแล้วค่ะคุณหนู”

“แย่แล้ว เดี๋ยวคุณทงเฮโกรธ ผมไปก่อนนะครับป้า”ฮยอกแจเอ่ยเช่นนั้นก่อนที่สองขาเรียวจะรีบจ้ำขึ้นบันไดไปชั้นสามเพื่อไปหาเจ้านายของเขาที่น่าจะกำลังแต่งตัวอยู่

“คุณทงเฮครับ ผมมาแล้ว”ฮยอกแจเปิดประตูเข้าไปเห็นทงเฮกำลังยืนติดกระดุมข้อมืออยู่หน้ากระจก เด็กน้อยจึงเดินไปคว้าเนคไทด์ที่เตรียมเอาไว้ให้ร่างโปร่งก่อนจะเข้าไปยืนตรงหน้าทงเฮ สองมือถือเนคไทด์สีกรมท่าเตรียมจะผูกให้ร่างตรงหน้า

“หายไปไหนมา ไหนว่าไปห้องน้ำ”ทงเฮถามเสียงเข้ม มือหนารั้งร่างบางเข้ามาแนบชิด ปลายจมูกโด่งกดลงที่กลุ่มผมนิ่มเพื่อสำรวจกลิ่นแปลกๆที่มาจากตัวเด็กน้อย ก่อนที่มือหนาจะจับมือเรียวขึ้นมาแตะปลายจมูกลงที่ฝ่ามือ

“อ่า...ผม คือ...คือผม”ฮยอกแจอ้ำอึ้ง นึกคำแก้ตัวไม่ออก ถ้าจะบอกว่าไปห้องน้ำมาก็ดูจะนานไป ซ้ำกลิ่นกระเทียมที่มือเขาเมื่อกี้ก็น่าจะบอกทงเฮได้ชัดว่าเขาไปไหนมา

“ฉันไม่ชอบเด็กโกหกนะ รู้ใช่ไหม”ทงเฮเอ่ยถามพลางใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มใส ฮยอกแจเห็นสายตาของทงเฮที่มองจ้องเข้ามาเจ้าตัวจึงเม้มปากลังเล อยากจะบอกความจริงตอนเจ้านายเขาเห็นข้าวกล่องก่อน แต่ถ้าเขาไม่บอกความจริงไปเสียตอนนี้คงโดนโกรธแน่ๆ

“คือ...”

“ตอบตามจริง ฉันจะไม่โกรธ”

“.....”

“ไม่ต้องตอบว่าห้องน้ำนะ ผมเธอมีกลิ่นอาหาร มือเธอมีกลิ่นกระเทียม ไปทำอะไรที่ครัวมา”

“ผมไปทำอาหารมาครับ”ร่างบางหลุบตามองพื้น ไม่กล้าสบสายตาของคนโตกว่าเท่าไรนัก ไหล่บางห่อเข้าหากันด้วยความรู้สึกผิด เด็กดื้ออย่างเขาต้องโดนทงเฮโกรธแน่ๆ

“ทำอาหาร? ทำไมไม่ให้แม่บ้านทำล่ะ? มองตาฉัน ไม่ต้องหลบ”ทงเฮเอ่ยพลางใช้นิ้วดันคางมนขึ้นสบตา ฮยอกแจจึงต้องจำยอมมองใบหน้าคมอย่างช่วยไม่ได้

“คือ...ผมเห็นในนิตยสารที่อ่าน มันมีข้าวกล่องน่ารักๆ ผมอยากลองทำอาหารให้คุณทงเฮทาน เลยลงไปเตรียมข้าวกล่องมาครับ”ฮยอกแจตอบตามความจริง เรียวปากอิ่มเม้มจนเป็นเส้นตรง คำตอบแสนน่ารักน่าชังทำให้ทงเฮหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ฮยอกแจน่ารักเกินไป

“จริงเหรอ ทำไมถึงอยากทำให้ฉันกินล่ะ แล้วทำอะไรให้กิน”

“ผัดผัก ไส้กรอกทอด แล้วก็สลัดครับ ผมเพิ่งทำได้แต่เมนูง่ายๆครับ คุณป้าแม่บ้านเพิ่งสอนผมเอง”

“เหรอ แล้วอร่อยไหม?”ทงเฮเอ่ยถามพลางแตะมือบางให้ฮยอกแจเริ่มผูกเนคไทด์ให้ตัวเอง สองมือเรียวจึงค่อยๆบรรจงผูกเนคไทด์สีเข้มเข้ากับลำคอแกร่งช้าๆ ปมไทด์แบบคลาสสิคที่ร่างโปร่งชอบค่อยๆถูกผูกขึ้นช้าๆ

“คุณป้าเคยชมว่าอร่อยครับ แต่หน้าตาอาจจะไม่ค่อยสวยนะครับ ผมยังหั่นผักไม่เก่ง”ฮยอกแจสารภาพตามตรง ผักที่เจ้าตัวหั่นค่อนข้างจะไม่สม่ำเสมอ เพราะฮยอกแจใช้มีดยังไม่เก่ง ซ้ำเด็กน้อยยังได้แผลมาจากมีดอยู่หลายครา เขาจึงกลัวการใช้มีดอยู่ไม่น้อย

“หั่นผักเองด้วย?”

“ครับ หั่นเอง เตรียมเองทุกอย่างเลย”

“ครั้งก่อนที่นิ้วมีแผลเยอะๆนี่ก็เพราะทำอาหารรึเปล่า หื้ม”

“อ่า...ครับ”ฮยอกแจยอมสารภาพ ทงเฮจึงจับมือเล็กที่กำลังจัดเนคไทด์ให้ตัวเองขึ้นมาแตะจูบเบาๆที่หลังมือ ริมฝีปากอุ่นบรรจงกดไปตามนิ้วเรียวที่ยังมีรอยแผลเป็นจางๆปรากฏ แม้ร่องรอยจะดูไม่ร้ายแรงแต่รอยแผล 4-5 รอยสำหรับเด็กน้อยก็คงหนักหนาเอาการ

“ดื้อนักนะเดี๋ยวนี้ หัดโกหกแด๊ดดี้ด้วย”ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นก่อนที่ฟันคมจะกัดเข้าที่ปลายนิ้วชี้ของฮยอกแจเบาๆด้วยความมันเขี้ยว เด็กน้อยมองคนโตกว่าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งกลัวจะโดนดุ ทั้งกลัวจะโดนโกรธ แต่ไหงบทลงโทษครั้งนี้ของเขาจึงมีเพียงฟันคมๆที่ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บแม้แต่น้อย

“ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

“ช่างเถอะ ลงไปกินข้าวกัน ฉันหิวแล้ว”

มื้ออาหารของเช้าวันนี้สงบเงียบกว่าวันอื่นเพราะซีวอนกับคยูฮยอนไปเที่ยวต่างประเทศ จึงมีแค่ฮยอกแจที่นั่งกินข้าวเงียบๆเพราะยังมีความผิดติดตัวกับทงเฮที่นั่งอ่านข่าวออนไลน์เพื่ออัพเดทข่าวสารประจำวันพลางจิบกาแฟไปด้วย

“ข้าวกล่องของฉันล่ะ ข้าวกล่องที่เด็กคนนี้ทำน่ะ”ทงเฮหันไปเอ่ยถามแม่บ้านที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องอาหาร

“คุณหนูเธอบอกคุณชายแล้วเหรอคะ ป้านึกว่าคุณหนูจะเซอร์ไพรส์เสียอีก”

“ฮยอกแจโกหกไม่เก่งหรอก คราวหลังอย่าให้โกหกอีกล่ะ”

“ค่ะคุณชาย เดี๋ยวป้าไปเอาข้าวกล่องมาให้นะคะ”

“ไม่ต้องครับป้า เดี๋ยวผมไปเอามาให้เอง”ฮยอกแจเอ่ยเช่นนั้นก่อนที่สองมือบางจะรีบวางช้อนส้อมลงกับจานแล้วรีบลุกเดินเข้าไปในครัวเพราะกลัวว่าคุณป้าแม่บ้านจะแย่งหน้าที่

ร่างบางกลับเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกับกระเป๋าข้าวกล่องที่เตรียมเอาไว้พร้อมรอยยิ้มกว้าง เด็กน้อยดูภูมิใจไม่น้อยที่ตัวเองพอจะทำอะไรตอบแทนทงเฮได้บ้าง ข้าวกล่องในมือที่ตั้งใจทำสุดความสามารถอาจจะเป็นหนึ่งสิ่งที่จะซื้อใจทงเฮได้นานกว่าเก่า

“เอามาสิ”ทงเฮแบมือรอ

“นี่ครับ อ๊ะ”

แต่ดูเหมือนโชคชะตาเล่นตลกกับฮยอกแจไม่น้อย ในขณะเจ้าตัวเดินเข้าไปใกล้ทงเฮขาเจ้ากรรมก็ดันสะดุดกับขาโต๊ะกินข้าวส่งผลให้กระเป๋าข้าวกล่องหลุดจากมือน้อยๆตกลงกับพื้น ฮยอกแจมองข้าวกล่องของตัวเองด้วยความตกใจ ก่อนที่สองมือจะรีบเก็บมันขึ้นมา

“....”ฮยอกแจเงียบทว่าสีหน้าดูร้อนรน ปากแดงๆเม้มเข้าหากันแน่น ดวงตาคู่สวยพลันร้อนผ่าวเพราะมีน้ำใสๆคลอหน่วงจนเกือบจะไหล ความภาคภูมิใจที่เขาอุตส่าห์ตื่นมาแต่เช้าพังทลายลงในพริบตาเพียงเพราะเขาสะดุดกับขาโต๊ะเมื่อครู่ ทงเฮหลุดเสียงหัวเราะเบาๆกับความซุ่มซ่ามของเด็กน้อยพลางส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู

“ฮึก..”ฮยอกแจกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ขณะที่สองมือค่อยๆรูดซิปเปิดกระเป๋าข้าวกล่องออกดู ฝากล่องสีใสทำให้มองเห็นด้านในได้ทำให้ฮยอกแจยิ่งเสียใจกับภาพที่เห็น ข้าวที่เขาอุตส่าห์หั่นผักจัดแต่งให้เป็นรูปหน้าตาคนกำลังยิ้มหกคะเมนตีลังกาจนเป็นชิ้นผักที่มากองๆอยู่ด้านข้าง น้ำจากผัดผักบางส่วนซึมมาเลอะข้าวขาวๆ มีเพียงคุณปลาหมึกไส้กรอกที่เขาบรรจงจัดเอาไว้ที่ยังอยู่ในที่ในทางของมัน

“ข้าวกล่องวันนี้ผมไม่ให้ได้ไหมครับ มันตกพื้นอะ ไม่สวยเลย”ฮยอกแจเอ่ยถามเสียงแผ่ว เด็กน้อยเริ่มงอแงเพราะความเสียใจ มือข้างนึงยกขึ้นปาดน้ำใสๆที่มันกำลังจะไหลอาบแก้ม เขาจะไม่เป็นเด็กขี้แยให้ทงเฮรำคาญใจ แต่ข้าวกล่องตรงหน้ามันก็ทำให้เขาน้อยใจในความพยายามของตัวเองอย่างสุดซึ้ง

ทงเฮมองภาพของเด็กน้อยตรงหน้าก่อนจะหลุดขำเบาๆ แม้หน้าตาข้าวกล่องที่เห็นจะดูตลกๆแปลกๆไปบ้างแต่เขาก็คิดว่ามันน่ากินเหมือนเดิม มือหนาเลื่อนไปวางบนหัวทุยก่อนจะลูบผมนิ่มเบาๆ

“ไม่เป็นไร ฉันกินได้”ทงเฮเอ่ยพลางดึงข้าวกล่องในมืออีกคนเข้าหาตัว ฮยอกแจดึงยื้อเอาไว้เล็กน้อยแต่เมื่อทงเฮยื้อกลับมือเล็กจึงยอมปล่อยง่ายๆ ปากอิ่มเบะลงน่าเอ็นดูเสียจนทงเฮต้องใช้ปลายนิ้วบีบเบาๆเล่นด้วยความหมั่นเขี้ยว

เด็กน้อยเวลางอแงนี่มันน่าฟัดเสียจริง

“คุณลุงหน้ายิ้มที่ผมตั้งใจทำไว้มันเละหมดแล้วครับ”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเศร้า มองดูข้าวกล่องในมือหนาตาละห้อย เสียใจก็เสียใจ นอยด์ก็นอยด์ หงุดหงิดกับความเด๋อด๋าของตัวเองที่ทำให้กล่องข้าวตกจนเละแบบนี้

“พรุ่งนี้ค่อยทำใหม่ก็แล้วกันนะ วันนี้ถือว่าซ้อมมือ”ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นก่อนทีฝ่ามือหนาจะยีหัวคนตัวเล็ก ใจจริงเขาอยากจะดึงเจ้าตัวเข้ามากอดแน่นๆแล้วจูบปลอบเสียให้หายเศร้าแต่เพราะสายตาของแม่บ้านที่มองมาที่เขามันก็ทำให้ร่างโปร่งกระดากเกินกว่าจะแสดงความรู้สึกกับฮยอกแจไปตรงๆ

“ก็ได้ครับ”ฮยอกแจเอ่ยเช่นนั้นก่อนจะยอมเดินกลับไปนั่งที่ตัวเองแล้วทานข้าวต่อสีหน้าหงอย ข้าวผัดหมูในจานดูรสชาติกร่อยไปทันทีที่ความภาคภูมิใจถูกทำลายไปเมื่อครู่ ร่างโปร่งเห็นเช่นนั้นจึงเลื่อนฝ่ามือไปบีบไหล่บางเบาๆแทนคำปลอบโยน

ฮยอกแจถอนหายใจเฮือกใหญ่ สายตามองกลับไปที่กล่องข้าวที่ถูกทงเฮเก็บเข้าสู่กระเป๋าไปแล้วก็ยิ่งรู้สึกหน่วงๆในใจ เขาน่าจะระวังตัวมากกว่านี้ ทงเฮจะได้เห็นหน้าตาคุณลุงยิ้มแป้นบนข้าว เผื่อว่าเจ้านายของเขาทำงานมาเครียดๆจะได้ยิ้มตามบ้าง

“ตอนเย็นฉันอยากกินสปาเก็ตตี้ เธอทำเป็นไหม? ยากไปหรือเปล่า?”

“สปาเก็ตตี้ซอสมะเขือเทศได้ไหมครับ ผมทำเป็นอันเดียว”

“งั้นทำให้กินหน่อยสิ แก้ตัวมื้อนี้”

“ได้เหรอครับ?”ฮยอกแจถามด้วยความตื่นเต้น

“อืม ฉันน่าจะกลับมาราวๆทุ่มนึง เธอทำรอเอาไว้แล้วกัน ส่วนพวกป้าวันนี้ตอนเย็นเลิกงานเร็วได้นะ ไม่ต้องมาที่ห้องครัว ค่อยมาล้างจานตอนเช้าพรุ่งนี้”ทงเฮเอ่ยสั่งเรียบๆก่อนจะลุกขึ้นยืนเหยียดตามความสูงเมื่อถึงเวลาที่ต้องออกจากบ้าน เป็นอีกครั้งที่ฮยอกแจต้องหยุดรับประทานอาหารกลางคันแล้วเดินตามออกไปส่งทงเฮที่รถเช่นเดียวกับทุกวัน

“ไม่ต้องร้องนะ ฉันจะกินให้หมดกล่องเลย”

“ถ้าไม่อร่อยก็ไม่ต้องกินก็ได้นะครับ ผมไม่อยากให้คุณทงเฮรู้สึกแย่”

“บอกว่าจะกิน ฉันก็จะกิน ไม่เข้าใจเหรอ?”

“อ่า...ครับ คุณทงเฮตั้งใจทำงานนะครับ เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะทำสปาเก็ตตี้รอ”ฮยอกแจเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง ทงเฮเห็นเช่นนั้นจึงพยักหน้ารับแล้วเดินขึ้นรถที่คนขับรถเปิดประตูรอ ฮยอกแจยืนส่งทงเฮไปจนลับสายตาอีกครั้งก่อนจะกลับไปกินข้าวต่อให้เสร็จ

วันนี้เขามีเรียนช่วงบ่ายแค่ 2 ชั่วโมง ก่อนถึงเวลาเรียนเขามีเวลาออกไปซื้อของสำหรับเตรียมทำมื้อเย็นให้กับเจ้านายของเขาได้ เด็กน้อยออกไปซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้บ้านโดยมีคุณป้าแม่บ้านคนใจดีคอยให้คำแนะนำในการเลือกวัตถุดิบแต่ละอย่าง

หลังจากซื้อวัตถุดิบสำหรับทำสปาเก็ตตี้เสร็จ เด็กน้อยก็ไม่วายแวะเข้าไปเดินสำรวจชั้นวางขนมหวานที่เขามักจะแอบซื้อติดไปกินด้วยทุกครั้ง เยลลี่รสเปรี้ยวหวานแบบที่ฮยอกแจชอบถูกหยิบใส่ตระกร้าสองสามถุง แต่ก่อนที่จะเอาตระกร้าไปต่อแถวจ่ายเงิน เด็กน้อยพลันหันไปเห็นชั้นสตรอว์์เบอร์รีสีแดงสดที่ติดป้าย 1 แถม 1 ตัวใหญ่

ร่างบางหันไปมองคุณป้าแม่บ้านสลับกับสตอเบอร์รี่บนชั้น ถึงปากหนักไม่กล้าขอเพราะยังติดจะเกรงใจเรื่องเงินทอง แม้ทงเฮจะสั่งว่าเขาสามารถขอใช้เงินที่ทงเฮให้ไว้กับคุณป้าแม่บ้านตามใจชอบ แต่มันก็ดูจะเสียมารยาทไปสักหน่อย เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างไม่รู้จะทำยังไง เมื่อหญิงวัยกลางคนหันมาเห็นสายตาเว้าวอนของเด็กน้อยเข้าจึงอมยิ้มแล้วเดินไปหยิบสตอเบอร์รี่่สองแพ็คใส่ตระกร้าโดยที่เจ้าตัวไม่ต้องเอ่ยปาก

“ขอบคุณนะครับ”ฮยอกแจฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อกล่องสตอเบอร์รี่สีสดถูกนำมาใส่ตะกร้าคิดเงิน วันนี้นอกจากฮยอกแจจะได้กินเยลลี่แล้วยังมีสตอเบอร์รี่่ของโปรดเป็นของแถมอีกด้วย เด็กน้อยนึกถึงนมสตอเบอร์รี่รสโปรดที่ยังแช่อยู่ในตู้เย็นอีกแพ็คแล้วก็อดจะยิ้มตามไม่ได้ วันนี้เขาจะกินสตอเบอร์รี่ีกับนมสตอเบอร์รี่ให้อิ่มจนพุงกางไปเลย

“คุณหนูทำเองได้ใช่ไหมคะ”คุณป้าถามย้ำอีกครั้งหลังจากที่ฮยอกแจเอ่ยปากไล่เธอให้เลิกงานวันนี้ตามคำสั่งของคุณทงเฮ แต่ท่าทางเงอะๆงะๆของเด็กน้อยก็ทำให้เธออดจะเป็นห่วงไม่ได้

“ได้ครับ คุณป้าไปพักผ่อนเถอะครับ ผมทำได้”

“เอาอย่างนี้ดีกว่า ให้ป้าช่วย...”

“ไม่เป็นไรหรอกครับป้า เมื่อเช้าผมก็ทำข้าวกล่องคว่ำไปแล้ว ผมอยากแก้ตัวใหม่ให้คุณทงเฮเห็นความพยายามของผมน่ะครับ เชื่อผมนะผมทำได้”ฮยอกแจตอบขณะที่มือก็กำลังซอยกระเทียมบนเขียงจนละเอียด

“แต่ถ้าคุณหนูติดขัดอะไร ไปเรียกป้าได้นะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เมื่อเช้าคุณทงเฮบอกนี่นาว่าให้พวกป้าเลิกงานกันเร็วๆ เพราะงั้นป้าไม่ต้องอยู่กับผมหรอกครับ อีกแปปนึงเดี๋ยวคุณทงเฮก็กลับมาแล้ว”ฮยอกยังคงยืนยันเช่นนั้น คุณป้าแม่บ้านคนใจดีจึงยอมตัดใจเลิกเซ้าซี้คุณหนูของเธอแล้วเดินออกจากส่วนครัวไป

ฮยอกแจบรรจงต้มเส้นสปาเก็ตตี้ตามที่เคยเรียนมาจากคุณป้าแม่บ้าน ขณะเดียวกันเจ้าตัวก็ทำซอสราดเส้นสปาเก็ตตี้ไปพร้อมกันระหว่างรอเส้นสุก เด็กน้อยตั้งใจทำเมนูโปรดของทงเฮด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เมื่อคิดถึงคำชมที่เขาอาจจะได้รับจากอาหารมื้อนี้เจ้าตัวก็อดตื่นเต้นไม่ได้

ขณะที่เด็กชายกำลังตั้งใจลงมือทำอาหารอย่างสุดฝีมือ เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้เลยว่าร่างโปร่งของเจ้านายของเขาได้เข้ามายืนกอดอกพิงกำแพงมองเขาอยู่นาน เด็กน้อยผิวขาวในเสื้อยืดสีขาวเนื้อบางกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีครีมตัดกันกับผ้ากันเปื้อนสีชมพูอ่อน ที่ผูกโบเอาไว้ที่เอวลวกๆ ร่างกายที่ขยับไปมาอย่างคล่องแคล่วนั้นน่ามองเสียจนทงเฮไม่อาจละสายตา

“ทำอะไรอยู่ เด็กดี”

“อ๊ะ คุณทงเฮกลับมาแล้วเหรอครับ”ฮยอกแจเอ่ยถามด้วยความตกใจ เมื่อร่างหนาของทงเฮขยับเข้ามาทาบทับทางด้านหลัง มือใหญ่เลื่อนไปโอบกอดเอวบางพลางเกยคางบนไหล่เล็ก ปลายจมูกโด่งคลอเคลียกับลำคอขาว สายตามองซอสสปาเก็ตตี้มะเขือเทศที่กำลังเดือดอยู่ในกระทะ ท่าทางว่าอาหารมื้อนี้ของเขาใกล้จะเสร็จในไม่ช้า

“ฉันหิวแล้ว”ร่างโปร่งกระซิบข้างใบหูเล็กก่อนจะขบเม้มเล่นเบาๆแกล้งให้ร่างบางสยิว มือเล็กที่กำลังจับตะหลิวสั่นไหว ฮยอกแจถดหนีสัมผัสอุ่นๆจากลมหายใจของทงเฮแต่มือแกร่งก็เกี่ยวรั้งยึดเอวเอาไว้ไม่ให้ขยับ

“ฮื้อ...คุณทงเฮไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารได้เลยครับ เส้นสปาเก็ตตี้สุกแล้ว ดะ..เดี๋ยวรอซอสปาเก็ตตี้สุกก็เสร็จแล้วครับ อ๊ะ คุณทงเฮ”ฮยอกแจหลุดเสียงครางสะท้านเมื่อปลายลิ้นร้อนลากผ่านลำคอขาวช้าๆ สัมผัสเสียวสะท้านทำเอาฮยอกแจเผลอปล่อยตะหลิวในมือลงกับกระทะ

“ชู่ว...ตั้งใจทำให้ฉันกินสิเด็กน้อย”ทงเฮเอ่ยพลางใช้ฝ่ามือประคองมือเล็กให้จับตะหลิว ในขณะที่เรียวปากยังคงขบเม้มไปตามลำคอขาว แกล้งเป่าลมหายใจอุ่นๆที่หลังใบหู จุดอ่อนที่ทำให้ฮยอกแจดิ้นหนี

“คุณทงเฮครับ ยะ...อย่าแกล้งสิครับ อ๊ะ ผมจะทำให้คุณกินไง”ฮยอกแจเอ่ยเสียงขาดห้วง สัมผัสร้อนๆของทงเฮมันทำให้เขาขาอ่อน มือบางข้างนึงยันเข้ากับเคาน์เตอร์ทำครัวเพื่อทรงตัว

“ฉันไม่อยากกินสปาเก็ตตี้ตอนนี้แล้ว”

“แต่ผมทำใกล้เสร็จแล้วนะครับ”ฮยอกแจหน้าเสียเมื่อได้ยินคำตอบของทงเฮ ความน้อยใจมันถาโถมจนฮยอกแจกัดเรียวปากตัวเอง เขาอุตส่าห์ลงมือทำมาเสียขนาดนี้หากทงเฮไม่อยากกินมันก็คงน่าเสียดายไม่น้อย

“ฉันไม่อยากกินสปาเก็ตตี้ตอนนี้ ปิดเตาเถอะ ฉันอยากกินเธอมากกว่า”

“อื้ออ...แต่คุณทงเฮครับ อีกแปปนึงจะเสร็จแล้ว”

“อย่าดื้อสิ ฉันหิวเธอมากเลยนะ”ทงเฮใช้ฟันงับใบหูเล็กแทนการลงโทษก่อนจะเอื้อมไปปิดไฟที่เตาลง แล้วจับพลิกฮยอกแจให้หันกายเข้าหา เด็กน้อยทั้งสะท้านไปกับสัมผัสเสียวซ่านทั้งยังพะวงกับซอสสปาเก็ตตี้ที่ยังไม่สุกดี ทั้งน้อยใจที่ทงเฮเมินสปาเก็ตตี้ที่ี่เขาทำไปอย่างไม่ใยดีทั้งๆที่เขาตั้งใจทำมาตั้งแต่เย็น

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น น้อยใจอะไร”ทงเฮเอ่ยพลางใช้ปลายนิ้วดันคางมนให้ขึ้นสบตา ภาพของดวงตาคู่สวยที่มีน้ำใสคลอมาอย่างง่ายดายทำให้ทงเฮรู้สึกอยากแกล้งเด็กชายตรงหน้าเข้าไปใหญ่

“ผมตั้งใจทำสปาเก็ตตี้ให้คุณทงเฮนี่นา อยากให้คุณทงเฮกิน”ฮยอกแจงึมงำเสียงแผ่ว ทงเฮเห็นเช่นนั้นจึงกดจูบเบาๆที่หน้าผากมนแทนคำปลอบโยน

“ไม่ใช่ไม่กิน ฉันกิน”ทงเฮเอ่ยพลางใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มใส

“แต่มันยังไม่เสร็จเลยนะครับ”

“เดี๋ยวค่อยทำก็ได้ เด็กดี”นิ้วยาวแตะที่เรียวปากอิ่มแทนการห้ามปรามไม่ให้ฮยอกแจเถียงอะไรต่อ เมื่อเห็นว่าฮยอกแจยอมจำนนมือหนาจึงเอื้อมไปหยิบเส้นสปาเก็ตตี้ที่ลวกแล้วจัดใส่จานวางอยู่ไม่ไกลนัก

“ตอนนี้ฉันกินแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน เธอช่วยฉันกินหน่อยสิ”ทงเฮหยิบเส้นสปาเก็ตตี้มางับส่วนปลายด้านหนึ่งก่อนจะใช้ปลายอีกด้านจ่อที่เรียวปากอิ่มแดง ฮยอกแจเห็นเช่นนั้นจึงอ้าปากงับปลายเส้นสปาเก็ตตี้เอาไว้

ทงเฮค่อยๆเริ่มเคี้ยวเส้นสปาเก็ตตี้เข้าหาใบหน้าหวานช้าๆ พลางพยักเพยิดให้เด็กน้อยเริ่มกัดเส้นสปาเก็ตตี้เข้าหาเขาเช่นเดียวกัน ระยะใบหน้าทั้งสองคนเคลื่อนเข้าหากันทีละน้อยในขณะที่ความยาวของเส้นสปาเก็ตตี้จะค่อยๆลดลง ฮยอกแจมองสบสายตาคมของร่างโปร่งแล้วใบหน้าขาวก็พลันขึ้นสีระเรื่อเพราะความเขินอาย

เมื่อปลายจมูกโด่งเคลื่อนเข้าใกล้อีกฝ่าย ลมหายใจอุ่นๆที่สัมผัสได้ทำให้เด็กน้อยหลับตาลงช้าๆ รอสัมผัสจากเรียวปากร้อนที่แตะเข้าหาริมฝีปากของตัวเอง ร่างโปร่งบดจูบเข้าหาเรียวปากสีอิ่มสีเชอร์รี่ เรียวลิ้นแทรกเข้ากวาดต้อนความหวานจากโพรงปากเล็ก ฮยอกแจเลื่อนสองมือขึ้นวางบนลาดไหล่แกร่งเขาโอนอ่อนไปกับรสจูบร้อนแรงของทงเฮ

“อร่อยเนอะ”ร่างโปร่งผละออกมาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มมุมปาก เรียวนิ้วยาวเกลี่ยเล่นที่ริมฝีปากสวยเช็ดคราบน้ำใสๆที่เปรอะด้วยฝีมือของเขา

“ขะ..ครับ”ฮยอกแจพยักหน้ารับทั้งๆที่แก้มยังเห่อร้อน ดวงตาคู่สวยเสมองไปทางอื่นแก้เขิน ภาพตรงหน้าที่ทงเฮเห็นทำให้เจ้าตัวที่คิดจะแกล้งฮยอกแจเพียงการจูบต้องเปลี่ยนใจ แขนแกร่งรวบร่างบางก่อนจะอุ้มขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์ที่ยังพอมีพื้นที่ว่าง มือหนาดันอุปกรณ์ทำครัวต่างๆที่ฮยอกแจใช้งานไปไว้ในมุมเดียวเพื่อสร้างพื้นที่ให้ฮยอกแจได้นั่งสะดวก

“คุณทงเฮจะทำอะไรครับ ผมยังไม่ได้ทำความสะอาดครัวเลย”

“ฉันหิวเธอ ฉันจะกิน”คำตอบเรียบๆและสายตาที่มองมาทำให้ฮยอกแจรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนต้อน ทุกคราที่ทงเฮเอ่ยเช่นนี้เขามักจะปฏิเสธไม่ได้ แต่นี่มันในครัว ... ครัวที่มีแต่กลิ่นอาหารฟุ้งไปทั่วด้วยฝีมือของเขา

“ขึ้นไปข้างบนไหมครับ?”

“ทีนี่ ฉันจะกินเธอที่นี่ ฮยอกแจ”

'NC Part'

 "แด๊ดดี้ หนูเหนื่อย"ฮยอกแจอ้อนเสียงหวานเมื่อทงเฮกดจูบซับที่หน้าผากมนแผ่วเบา มือหนาเกลี่ยแก้มนุ่มนิ่มเล่นด้วยความเอ็นดู

"หนูน่ารักมากนะ รู้ไหมฮยอกแจ"

"แด๊ดดี้รักหนูมากๆนะ อย่าทิ้งหนูนะ"เด็กน้อยอ้อนก่อนที่เรียวแขนเล็กจัดเลื่อนไปคล้องคอทงเฮเอาไว้ เด็กขี้เกรงใจอย่างฮยอกแจกลายเป็นเด็กช่างอ้อนช่างพูดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ

ร่างโปร่งจัดการรวบร่างที่อ่อนปวกเปียกขึ้นอุ้มแนบอก แล้วก้มลงหยิบกองเสื้อผ้าที่เขาเป็นคนเปลื้องออกติดมือขึ้นไปที่ห้องนอน ขณะที่ฮยอกแจที่กำลังเหนื่อยอ่อนกับกิจกรรมเมื่อครู่ก็เอนใบหน้าแนบแผ่นอกแกร่งดวงตาคู่สวยหลับลงพริ้ม ความอบอุ่นของทงเฮทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกปกป้องอยู่เสมอ เขาชอบความใจดีของแด๊ดดี้ของเขาที่สุดเลย

"วันนี้เธอชอบไหม เด็กดี"ทงเฮเอ่ยถามขณะที่มือหนาลูบไล้ถูสบู่ไปทั่วกายบาง หยาดน้ำจากฝากบัวชำระล้างคราบเหนียวจากบรรดาของกินที่ทงเฮนำมาเล่นสนุก รวมถึงคราบหลักฐานการร่วมรักของทั้งสอง 

"ชอบครับ แด๊ดดี้"เด็กน้อยยิ้มหวานให้กับผู้เป็นเจ้านาย ทงเฮมองรอยยิ้มของเด็กชายก่อนจะใช้ฝ่ามือเชยคางมาเข้ามาบดจูบ หยาดหยดน้ำอุ่นๆที่ไหลจากฝักบัวทำให้ริมฝีปากนุ่มนิ่มลื่นขึ้นจนเขาอยากจูบซ้ำๆ เด็กน้อยเลื่อนฝ่ามือโอบกอดร่างหนาอย่างเอาอกเอาใจ ดวงตาทั้งสองสอดประสานเมื่อริมฝีปากละออกจากกัน พวงแก้มนิ่มของฮยอกแจขึ้นริ้วแดงเมื่อเจ้าตัวรู้สึกถึงแรงเต้นผิดจังหวะที่อกด้านซ้าย 

"แด๊ดดี้ ผมรักแด๊ดดี้นะครับ"ฮยอกแจเอ่ยเช่นนั้นก่อนที่เจ้าตัวจะหลับตาลงรอรับจุมพิตหวานอีกครา ทงเฮไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรกลับไป เขาเพียงแค่รู้สึกดีที่สุดในตอนนี้ เพราะเด็กน้อยของเขาก็กลายเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ทั้งตัว และหัวใจอย่างที่ต้องการแล้ว

Talk'

แด๊ดดี้รายเดือนมาเสิร์ฟแล้วค่ะ 555555555 

ตอนนี้รู้สึกว่าแต่งแล้วยาวมาก ยาวจนตัวเองเขินไปหมด และตอนต่อๆไปคาดว่าก็อาจจะยาวขึ้นเรื่อยๆ

อย่าเพิ่งเบื่ออ่านกันนะคะ รัก

#daddyproject #รักหลากรสเฮอึน