คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : บทที่ 3 : เส้นทางที่เปลี่ยนแปลง
บทที่ 3 : เส้นทางที่เปลี่ยนแปลง
ตลอดหลายสัปดาห์สองแฝดหมกตัวอยู่ในบ้านโพรงกระต่าย เฮเลนยังคงรอจดหมายจากเดรโกโดยมีรอนคอยพูดกระแนะกระแหนอยู่เสมอว่าป่านนี้เขาคงลืมเธอไปแล้ว เฮเลนอยากจะเขวี้ยงกรงนกฮูกใส่เขาทุกทีที่รอนพยายามจะกวนประสาท งานวันเกิดที่ผ่านมาของแฮร์รี่และเฮเลนไม่ได้เป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น ทุกคนไม่ค่อยสนุกกับมันเท่าไหร่เพราะรีมัสและบิลมักจะคอยเอาข่าวการหายตัวไปและการฆาตกรรมมาพูดทุกวันแม้กระทั่งวันงานจนงานกร่อยและล่มไม่เป็นท่า
วันต่อมาหลังจากงานวันเกิดที่ล่มไปจดหมายรายการหนังสือก็เข้ามา
จดหมายของแฮร์รี่มีข่าวให้แปลกใจมากมาด้วยเพราะเขาได้รับการแต่งตั้งเป็นกับตันทีมควิดดิช!
เฮอร์ไมโอนี่ดูท่าทางดีใจที่เขาจะมีสถานะเทียบเท่ากันกับเธอเนื่องจากปีที่แล้วเธอได้รับหน้าที่เป็นพรีเฟ็ต ทั้งสามคนดูกังวลเล็กน้อยเมื่อมองมาทางเฮเลนแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เธอไม่ได้คิดเรื่องอยากจะเป็นพรีเฟ็ตหรือผู้มีสิทธิพิเศษอะไรอยู่แล้ว เพราะยังไงตอนนี้เฮเลนมั่นใจแล้วว่าเธอไม่มีทางกลับโลกเดิมของตัวเองได้อย่างแน่นอนและนอกจากนั้นเธอจะแก้ไขเรื่องที่กำลังจะเกิดต่อไปได้อย่างไรในเมื่อตอนนี้ความทรงจำของเฮเลน พอตเตอร์คนเดิมเหมือนกำลังจะซ้อนทับความทรงจำของเธออยู่ก็ไม่ปาน
สามวันต่อมานางวีสลีย์พาเด็กๆ
ไปที่ตรอกไดแอกอนโดยให้บิลกับเฟลอร์คอยเฝ้าบ้าน
(เฮอร์ไมโอนี่กับจินนี่ดูจะพออกพอใจเป็นอย่างมาก)
ก่อนจะไปบิลยื่นถุงเงินถุงใหญ่ที่อัดไปด้วยทองเต็มแน่นให้กับแฮร์รี่
สองแฝดมองหน้ากันอย่างงๆ
“ฉันไปเอามาจากห้องนิรภัยให้น่ะ”
บิลว่า “เดี๋ยวนี้กว่าจะไปเอาทองของตัวเองออกมาได้ใช้เวลานานมาก
เมื่อวันก่อนมีคนโดนเครื่องหยั่งความซื่อสัตย์เสียบเอา...
เชื่อเถอะว่าวิธีนี้ง่ายกว่าพวกเธอไปถอนเงินมาเองเยอะ”
“ขอบคุณมากบิล”
แฮร์รี่บอกพลางรับถุงมาและแบ่งกับเฮเลนคนละครึ่งก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าของตน
ในวันนี้ร้านหม้อใหญ่รั่วว่างเปล่าไม่มีลูกค้าแน่นเอี๊ยดเหมือนย่างที่แฮร์รี่เคยเห็น
พวกเขาผ่านบาร์ไปยังตรอกไดแอกอนอย่างคุ้นเคยแต่ว่าตรอกไดแอกอนนั้นเปลี่ยนไปราวกับคนละที่
ไร้ซึ่งผู้คนและความคึกคักดังที่เคยเป็น พวกเขาแวะซื้อของกันนิดหน่อยก่อนที่เด็กสามคนจะตรงดิ่งไปหาร้านเกมกลวิเศษวีสลีย์ของเฟร็ดกับจอร์จที่ออกจากบ้านไปเปิดร้านตั้งแต่เช้า
มีเพียงเฮเลนคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้ตามพวกเขาไป เด็กสาวจำได้ว่าเดรโกอาจจะมาซื้อของในวันเดียวกันที่นี่เวลานี้ เธอเดินไปเรื่อยๆ เอื่อยๆ พลางมองป้ายที่กระทรวงเวทมนตร์ติดประกาศเอาไว้อย่างขัดตา จอมมารกำลังสั่งสมอำนาจเพื่อทำลายฝาแฝด เฮเลนกังวลใจเหลือเกินว่าตัวเองจะเป็นตัวแปรที่ทำให้จอมมารครองโลกหรือไม่
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ
เผื่อว่าแม่จะไม่ได้สังเกต ผมไปซื้อของเองได้!”
น้ำเสียงขุ่นเคืองดังมาจากร้านขายเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นส์
เด็กสาวเหลือบไปมองทางร้านที่มีกระจกทึบเห็นเพียงเงารางๆ
ของใครบางคนที่ดูคุ้นตาในนั้น แต่เสียงนั้นเธอจำได้ดีเลยทีเดียว
เดรโก มัลฟอย
ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ซีดสะบัดตัวไปมาอย่างหงุดหงิดเมื่อมาดามมัลกิ้นส์ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเขา เด็กหนุ่มเดินสะบัดออกมาจากร้านทิ้งให้แม่ของเขาสาละวนอยู่กับมาดามมัลกิ้นส์ด้านใน เดรโกหน้าตาบูดเบี้ยวอย่างไม่พอใจ หัวคิ้วของเขาแทบจะชนกันอยู่แล้ว แต่เขายังคงไม่เห็นเฮเลนที่ยืนอยู่ไม่ห่างไปเท่าไหร่ เด็กสาวก้าวเดินไปใกล้ๆ กับเดรโกแต่ในขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปดึงชายเสื้อของเขาอย่างเคยชินนั้นเอง...
“อย่ามาแตะต้องลูกชายฉัน พอตเตอร์!” เด็กสาวสะดุ้งเฮือกเธอถอยห่างจากเดรโกในทันที เขาเหลือบตามามองเธอและแสดงอาการตกตะลึงนิดหน่อย ใช่ นิดเดียวเท่านั้นและดูเหมือนว่าเขากำลังเก็บอาการเอาไว้มากเลยทีเดียว “ใครใช้ให้เธอมาอยู่ตรงนี้! ไสหัวไปซะก่อนที่ฉันจะทำให้แน่ใจว่านั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะได้ทำ”
นาร์ซิสซาร์กล่าวเสียงเรียบ
เด็กสาวเงยหน้ามองเดรโกนิดหน่อย
เขาส่งสายตาบอกให้เธอไปก่อนเฮเลนจึงรีบย้ายตัวเองออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
จริงๆ
เธอรู้ดีว่านาร์ซิสซาร์คงเกลียดขี้หน้าเธอมากพอสมควรเพราะเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ลูเซียสตาย
แต่เธอไม่คิดว่าจะถึงขั้นมองเธอด้วยสายตารังเกียจได้ขนาดนี้
ในละแวกเดียวกันที่มีบรรยากาศอึมครึม
ร้านของเฟร็ดและจอร์จดูสะดุดตาด้วยสีสัน
เด็กสาวรีบเดินเข้าไปในร้านตามหาแฮร์รี่และคนอื่นๆ ในทันที
ร้านแน่นขนัดไปด้วยลูกค้ามากมาย เฮเลนเบียดเสียดกลุ่มเด็กๆ
เข้าไปในร้านอย่างยากลำบาก จนในที่สุดเธอก็พบรอนที่เพิ่งโยนสินค้าทิ้งลงพื้นไปหมาดๆ
“เธอหายไปไหนมา”
แฮร์รี่เอ่ยถามทันทีที่เห็นเธอ
“นิดหน่อยน่ะ”
เฮเลนเลี่ยงที่จะตอบ “นี่กำลังทำอะไรกันอยู่”
“รอนกำลังจะเอาของพวกนี้ไปน่ะ
แต่รู้สึกว่าเฟร็ดกับจอร์จจะต้องการให้เขาซื้อมากกว่า”
เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย
รอนทำท่าฮึดอัด
“พวกกระล่อน! ฉันเป็นน้องชายเขาแท้ๆ”
เฮเลนยิ้ม ในตอนนั้นเอง แฮร์รี่ เฮเลน รอนและเฮอร์ไมโอนี่ก็มองผ่านหน้าต่างร้านออกไปพอดี
สายตาสี่คู่มองเห็นเดรโก มัลฟอยกำลังเดินอย่างเร่งรีบอยู่ตามลำพัง
ขณะที่เขากำลังเดินผ่านร้านเกมกลวิเศษวีสลีย์เขาก็ชำเลืองมองมา แต่เพียงไม่กี่วินาทีเขาก็ขยับไปจนพ้นจากการมองเห็นของทั้งสี่
“ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าแม่เขาไปไหน” รอนว่า “ดูเหมือนจะหลบมานะ เมื่อกี้ยังหาเรื่องเรากันอยู่เลย”
“ทำไมล่ะ...
เฮเลนจะไปไหน!”
เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกเมื่อเห็นเด็กสาวทำท่ารีบร้อนวิ่งออกไปจากร้านเกมกลวีสลีย์
“เดี๋ยวฉันมา”
เธอตอบสั้นๆ และก้าวขาออกวิ่งตามเดรโกไปอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดเธอก็ตามเขาทัน
เฮเลนกระโจนคว้าเสื้อคลุมของเด็กหนุ่มเอาไว้ได้
ทันทีที่เดรโกรู้ตัวเขาก็รีบดึงคนตัวเล็กเข้าไปยังตรอกแคบๆ
และใช้ผ้าคลุมคลุมตัวเธอเอาไว้พร้อมกับการกอดที่แน่นที่สุดเท่าที่เฮเลนเคยสัมผัสจากเขา
“ฉันคิดถึงเธอ”
คำสั้นๆ
ที่เปี่ยมไปด้วยความหมายหลุดออกมาจากปากของเดรโก
เฮเลนซุกใบหน้าลงบนเสื้อของเขาแล้วพยักหน้าให้เงียบๆ
เดรโกกอดเธออยู่พักใหญ่จึงยอมคลายออก
“เหมือนแม่นายจะไม่ชอบหน้าฉัน”
“ฉันรู้
เพราะเรื่องพ่อน่ะ...”
เดรโกทำท่าสลดจนเฮเลนต้องเลื่อนมือไปประคองใบหน้าของเขาเอาไว้อย่างเบามือ
“มันไม่ใช่ความผิดนาย
รู้ใช่ไหมเดรโก”
“ฉันก็พยายามคิดแบบนั้น
แต่...”
เด็กสาวเลื่อนนิ้วไปปิดริมฝีปากของเขา
เธอมองเข้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง เดรโกดึงเธอเข้ามาสวมกอดอีกครั้งหนึ่ง
ในหัวนึกถึงภารกิจที่ตัวเองได้รับมอบหมายมาพร้อมกับสิ่งต่างๆ
ที่เขาไม่อาจพูดออกไปได้ เขาไม่แน่ใจว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้กอดเธอรึเปล่า
หรือว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้สัมผัสเธอไหม
สิ่งที่ท่านผู้นั้นพูด...
มันทำให้เขากลัวเหลือเกิน
“ฉันว่าแล้วว่าเธอต้องมาหาเขา”
เสียงทุ้มของแฮร์รี่ดังขึ้นโดยที่ไม่พบร่าง
เฮเลนผละออกจากเดรโกทันทีก่อนที่ทั้งสองจะพบว่าแฮร์รี่
รอนและเฮอร์ไมโอนี่แอบตามเธอมาด้วยผ้าคลุมล่องหนของพ่อ
“นายมาทำอะไรตรงนี้เดรโก”
แฮร์รี่เอ่ยถามเสียงเรียบ
“เราอาจจะได้คุยเรื่องนี้กันที่หลังแฮร์รี่”
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ทั้งสองคนเรียกชื่อกันอย่างสนิทสนมแบบนี้
แต่แววตาที่พวกเขามองกันดูไม่ค่อยเป็นมิตรเอาเสียเลย
“แล้วแม่นายล่ะ”
รอนว่า
“อีกสักพักคงตามมา”
เดรโกตอบเสียงห้วน “เอาเป็นว่าฉันไม่คิดว่านายจะแอบมาสอดส่องขนาดนี้”
“นั่นแฝดฉันเดรโก”
แฮร์รี่ทำเสียงแข็ง “ฉันก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา”
“นายลืมที่พนันเอาไว้แล้วรึไงล่ะ
ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย”
“เหอะ!” แฮร์รี่ทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ
เดรโกยิ้มเยาะแต่ก่อนจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้เขาก็กระชากแขนเฮเลนเหวี่ยงไปทางแฮร์รี่จนทั้งสามคนเกือบล้มหงายหลัง
เฮอร์ไมโอนี่เตรียมออกปากด่าเขาเต็มที่แต่ว่าเดรโกก็รีบพูดออกมาเสียก่อน
“คลุมผ้าโง่ๆ
นั่นซะ แม่ฉันกำลังมา”
ได้ยินแบบนั้นแฮร์รี่ก็รีบคลุมผ้าคลุมในทันที
ทั้งสี่คนอัดกันอยู่ในผ้าคลุมผืนเล็กผืนเดียวและดันตัวกันแนบไปกับกำแพงตรอกที่มีป้ายห้อยเอาไว้ว่า
‘ตรอกน็อกเทิร์น’
“เขารู้เรื่องผ้าคลุมของนายได้ยังไง!” รอนกระซิบ
“เอาไว้ฉันจะบอกนายที่หลัง
เงียบก่อนเถอะ”
แฮร์รี่พูดก่อนที่เขาจะเห็นนาร์ซิสซาร์เดินเข้ามาหาเดรโกด้วยท่าทางสง่างามราวกับราชินี
เธอดึงแขนเดรโกให้ตามเขาไปในตรอก ทั้งสี่แอบเดินตามสองแม่ลูกไปเงียบๆ
และหยุดลงที่ร้านบอร์เจ็นและเบิร์กส์ที่ขายวัตถุชั่วร้ายนานาประเภท
“เขาไปทำอะไรในนั้นน่ะ?” แฮร์รี่เอ่ยพลางหันไปมองหน้าเฮเลน เด็กสาวส่ายหน้า เธอก็พอจะรู้อยู่บ้างว่าเดรโกคงเข้าเป็นพวกผู้เสพความตายเต็มตัวแล้วสังเกตจากท่าทางของเขาเมื่อครู่แต่เมื่อเห็นว่าเขากับแฮร์รี่ต้องการจะพูดคุยเรื่องนี้กันที่หลังเธอก็ไม่ควรจะพูดอะไรออกไปในตอนนี้ เพราะยังไงก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย ทั้งที่เธอก็พยายามที่สุดแล้ว แต่เดรโกก็ยังถูกเลือกอยู่ดี
“บางทีฉันควรจะถามเรื่องนี้กับดัมเบิลดอร์”
เขาพูดอีกครั้งก่อนที่สองแม่ลูกจะออกมาจากร้าน
ใบหน้าของเดรโกดูเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงราวกับเรื่องที่เขารับรู้มันทำให้เขาค่อนข้างรู้สึกแย่
เด็กหนุ่มกำมือแน่นขบริมฝีปากล่างและดูเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ในใจเขามันช่างหนักหนาเสียเหลือเกิน
“ผมต้องทำมันจริงๆ สินะครับ” เด็กหนุ่มพูด เขาเองก็พอจะรู้อยู่ว่าแฮร์รี่ยังไม่ได้ไปไหน
“ใช่...
แม่ไม่อยากเสียลูกไปอีกคน ดังนั้นทำให้สำเร็จนะลูก”
“แต่ถ้าผมทำพลาดเขาจะ...”
เดรโกพูดเสียงเบาราวกับกระซิบจนพวกเขาไม่ได้ยินประโยคสุดท้าย
“เด็กพอตเตอร์นั่นสำคัญกับลูกมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
นาร์ซิสซาร์พูดพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจเมื่อต้องเอ่ยถึงตัวต้นเหตุที่ทำให้สามีของเธอต้องตาย เฮเลนสะดุ้ง จับมือแฮร์รี่แน่นเมื่อรู้ตัวว่านาร์ซิสซาร์กำลังเอ่ยถึงตนอยู่
“ครับ”
คำตอบเพียงสั้นๆ ทำให้ทุกอย่างกระจ่าง
นางมัลฟอยถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นโดยไม่รอเดรโก
ดูราวกับว่าเธอกำลังรู้สึกไม่ดีที่ได้ยินแบบนั้น
“ฟังเอาไว้นะ”
เดรโกพูดเสียงกระซิบแต่ก็ดังพอที่จะทำให้ทั้งสี่ในผ้าคลุมล่องหนได้ยินมัน
“เธอคือคนที่สำคัญมากสำหรับฉัน ฉันจะต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ "ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องเป็นอะไรไปแน่”
“...”
“แล้วเจอกัน”
เดรโกทิ้งคำพูดสุดท้ายเอาไว้และเดินจากไป
ทั้งสี่คนมองหน้ากัน
แฮร์รี่เดาว่าภารกิจที่เขาพูดถึงอาจจะเกี่ยวพันกับโวลเดอมอร์แน่
แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปและคิดว่าสิ่งที่เดรโกพูดเมื่อสักครู่นั้นเพื่อให้สามคนเป็นพยานว่าเขากำลังเสี่ยงอะไรสักอย่างเพื่อเฮเลน
ซึ่งไม่รู้ว่าภารกิจที่ว่านั่นคืออะไร
“กลับไปที่ร้านกันเถอะ”
เฮอร์ไมโอนี่ว่า
ทั้งสี่จึงค่อยๆ เดินกลับไปที่ร้านภายใต้ผ้าคลุมล่องหนอย่างเชื่องช้า
ติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น