คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : SO WHAT? CHAPTER 28
SO WHAT?
CHAPTER 28
“เซฮุน...” ฝันอยู่หรือเปล่านะ
ผมหันไปมองยูที่เดินมากับพ่อและผู้ชายอีกคนที่ชีวิตนี้จำเบ้าหน้ามันได้อย่างดีไอ้จงฮยอนคนที่ซ้อมผมปางตายไงละ ยูปลอดภัยผมลุกขึ้นยืนแล้วเข้าสวมกอดเธอไว้แน่นอย่าง “คิดถึง”
“ไม่เป็นไรใช่ไหม...” ฝ่ามือลูบที่เส้นผมหอมเบาๆกระซับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เพียงแค่ได้สบสายตากับพ่อเธอก็ค่อยๆดันยูออกแทบไม่ทัน
“นายเจ็บไหม” ปลายนิ้วเรียวสัมผัสอ่อนโยนอยู่ที่แก้มผมเบาๆเธอน้ำตาคลอมันยิ่งทำผมใจหายถึงจะรู้ว่ายูที่ปลอดภัยดีแต่พอได้เจอ แล้วน้ำตาเธอไหลออกมามันก็เจ็บใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่วันนั้นช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง
“ฉันไม่เป็นไร ใช่ไหมจงฮยอน” เกลียดมัน!
“อย่ามากวนตีนฉัน” เธอดันบ่าผมไว้แล้วนั่งลงที่โซฟาเมื่อพ่อดันตัว ผมมองไปที่ไอ้คนไร้มารยาทแล้วชี้หน้าขู่แต่ดูมันจะไม่กลัวเท่าไหร่เพราะมันยกเท้าใส่ไง “ยุ่งมากดูยัยลิดนู้น”
ไม่ต้องบอกกูก็ดูอยู่แล้วครับ...คิดถึงจังเลย...
ผมนั่งลงข้างๆเธอในขณะที่พ่อเดินออกไปกับแม่เมื่อครู่แล้วไอ้คนเผือกก็เผือกอยู่วันยังค่ำด้วยการเกะขนมออกมากินนั่งลงข้างๆยูแล้วป้อนเธอไปด้วย
“ถ้าไม่ได้ฉันยัยลิดตายไปแล้ว”
“จริงหรอยู...ที่เธอวางใจไอ้หมอนี่นะ” ผมดึงคนที่นั่งมองผมมากอดไว้
“อือ เขามีบุญและคุณกับฉันมากนะเซฮุน ไม่ได้เลวไปซะหมด”
“แค่เกือบหมดอ่ะดิ” ไม่ชอบที่พวกหน้าตาดีชอบเข้าใกล้บอกไว้เลยนี่ของผมนะเว้ยยิ่งผมดึงเธอเข้ามาใกล้เท่าไหร่มันก็เบียดเธอมากขึ้นเท่านั้น
“เลวก็ว่าไป บางครั้งใจก็หล่อเป็นนะ” ถุย...
“จงฮยอนนายอย่าเบียด” เธอดันตัวมันออกแล้วดันผมออกด้วย “นายเหมือนกัน ฉันอึดอัดนะ” เป็นอะไรหน้าซีดๆ “อี้ป๋อละ”
“ฝึกงาน อยู่กับมันเป็นเดือนไม่พอ ยังจะถามหามันอีก” ไอ้น้องเวรนั้นแผนสูงกว่าภูเขาฟูจิอีกใช้ให้ไปพากลับ แต่มันไปกล่อมให้ยูอยู่เที่ยวทะเลกับมันเป็นเดือน...
“เขาพลิกแผ่นดินหาฉันเลยนะเซฮุน” ฮ่ะ! ผมจ้องมองใบหน้าโกรธเคืองแล้วจับมือเธอไว้
“อะไรยัยลิด มันมาคั้นคอฉันต่างหาก” เธอเหวี่ยงตาไปมองไอ้คนข้างๆอย่างรวดเร็วแล้วทำหน้าสงสัยจงฮยอนหัวเราะออกมาแล้วจับเข้าที่ขาเธอ “น้องไอ้จงอินทำไมจะไม่รู้จัก”
“น้องกูต่างหาก”
“ไม่ต้องการคอมเม้นต์” ไอ้หมอนี่มัน “สะ-เหลือก”
“ไหนนายบอกฉันว่าอย่าบอกใคร” จงฮยอนยึกยักก่อนจะผลักไหลเธอเบาๆ
“ก็บอกอยู่...จนกว่าเรื่องจะเสร็จอะไรของคนท้องวะ” ห่ะ!! คนท้อง
ยูหันมามองหน้าผมแล้วเงยหน้าพิงโซฟาเธอมองอยู่อย่างนั้นใบหน้าเหมือนกลั้นยิ้มอยู่ผมจงเสมองเดรสที่เธอยาวเลยเขาดูหลวมๆปกติไม่เคยจะแตะพวกชุดผู้หญิงแต่วันนี้สวยกว่าทุกวัน ตื่นเต้นว่ะ ถ้าเป็นแบบที่คิดนะ อยู่ๆหัวใจก็เต้นแรงมากกว่าเดิมฝ่ามือทั้งชื้นและสั่น
“จ้องกันอยู่ได้ เป็นปลากัดหรือไงวะ”
“เธอท้องหรอยู” ใจเย็นไว้เซฮุน ท้องกับผมใช่ไหม เธออยู่กับอี้ป๋อเป็นเดือนไหนจะก่อนหน้าก็ไอ้จงอิน เดี๋ยวๆ ผมต้องห้ามความคิดสัปดนของตัวเอง...ลูกผมแน่ๆก็เราเป็นแฟนกันยัยนี่ไม่เคยจะมองชายใด... โอ๊ย!!ตื่นเต้น
“สองเดือนกว่า” ว้าว...อธิบายไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงแต่ใบหน้าของผมมันต้องแดงแน่ๆ
“กูถามมึงหรอฮะ แล้วรู้ได้ไงวะ” รู้ดีเกินไปแล้ว
“กูรู้คนแรก ก่อนคนเป็นสามีอีก เฮอะ!” ถีบสักทีเถอะแล้วมือที่จับขาเธออยู่ไม่ปล่อยสักทีวะผมจับมือมันออกแต่มันก็จับใหม่เราทำอย่างนั้นอยู่สักพักจนยูถอนหายใจผมจึงมองหน้าเธอ
“ยู...ทำไมเธอให้มันรู้ก่อนฉันละวะ”
“จะบอกแล้วแต่ถูกพาตัวออกมาก่อน ถ้าฉันไม่ท้องเขาคงฆ่าฉันไปแล้ว” เธอหันไปมองไอ้หมอนั้นแล้วลูบหัวมันเบาๆเพียงแค่นั้นจงฮยอนก็นิ่งเหมือนรูปปั้นทันที
ถ้ามีคู่แข่งเป็นหมอนี่อีกคน ฉันไม่ยอมนะเว้ยอย่ามาหน้าแดงหรือยิ้มใส่เมียฉันนะของใครของมันสิว๊ะ
“พ่อเธอเลี้ยงงูหางกระดิ่งไว้หรือป่าววะ” ของมีพิษก็ต้องมีพิษอยู่วันยังค่ำตอนนั้นที่ผมเลือกจะเชื่อมันเพราะเป็นหนทางสุดท้าย ผมหมดหวังจะเจอเธอก็เท่านั้น
“ฉันช่วยเพราะน้องฉันชอบเธอต่างหากละยัยปลาสลิด ท้องไม่ท้องจะเกี่ยวไหม”
“อะไรนะ!/อะไรนะ!”
ยูหันมามองผมแล้วทำตาโตเธออ้าปากค้างก่อนจะมองจงฮยอนและผมสองคนสลับกันสับสนอะไรเธอลืมแล้วหรอว่ามีผมเป็นแฟนและลูกในท้องอีก อีจงอินเล่นเสน่ห์ใส่หรอ
น้องมันก็ไอ้คิม จงอิน แล้วมาบอกว่าน้องมันชอบเธอก็แปลว่าไอ้อดีตประธานนักศึกษามันชอบยูน่ะสิ ไว้ใจไม่ได้ทั้งพี่ทั้งน้องผมมองยู เธอทำแววตาสับสนผมจับที่ใบหน้าให้หันมาแล้วจูบที่ริมฝีปากเบาๆอย่างอ่อนโยน
เธอกอดคอผมไว้แล้วดันไหล่ออก
“อย่าหวั่นไหวนะเว้ย ถึงมันจะดีกับเธอมากก็เถอะ”
“ผัวอะไรงี่เง่า เมียท้องมันยังกล้าพูด เธอว่าไหมลิด” ถ้าจำไม่ผิดเธอชื่ออลิซไม่ใช่หรอวะแล้วไอ้หมอนี่มันยังมาหลอกด่ากันอีกถ้าไม่มีแบ็คหลังเป็นยูน่ะ ต่อยให้...
“ก็หวั่นไหวอยู่นะ”...อ่าวเฮ้ย... “เขาสองคนดีกับฉันมากเลยเซฮุนนายต้องตอบแทนพวกเขาบ้างนะ ฉันอาจจะไม่รอดถ้าคนนั้นไม่ใช่จงฮยอน”
“จะตอบแทนอย่างสาสม”
“เซฮุน...”
“ครับ จะตอบแทน” ผมจูบลงที่แก้มแดงของภรรยาแล้วกระตุกคิ้วมองจงฮยอนที่นั่งทำหน้านิ่งอย่าคิดว่าไม่รู้นะว่าอิจฉาฉันน่ะ คนนี้ของผม ในท้องก็ลูกผม
“หายแพ้ท้องยังอ่ะ”
“แพ้อะไร” ? เธอท้องแล้วผมจะแพ้ได้ไงคนนั้นต้องเป็นเธอสิ
“อี้ป๋อบอกว่านายใกล้ตายเพราะอ้วก” น้องอะไรวะนิสัยแมร่ง แต่เธอว่าผมแพ้ท้องหรอทำไมแม่ไม่บอกละ “เป็นไง”
“มาเป็นพักๆ” ไม่น่าถึงเกือบได้ต่อยกับหมอ ร่างกายคุณปกติดีครับเชิญรับยากลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ เสียเงินไปหลายหมื่นวอนได้พาราและยาแก้อักเสบ พื้นฐานมาก
ทำไมพักนี้รู้สึกอาการโรคจิตของตัวเองเริ่มกลับมา ผมตามเธอติดอีกแล้วแค่นั้นไม่พอเพียงแอบมองเธอทำนู้นนี่แล้วก็ยิ้มออกมาคนเดียวยิ่งพอหันมามองสบตากันโดยบังเอิญเมื่อไหร่นะผมแทบบิดตัวเป็นเกลียวอยู่ๆก็ร้อนๆหนาวๆ ทำไงดีๆ
“นายเขินอะไรเซฮุน...” ยังจะถาม “นายแปลกๆถ้าลูกเป็นตุ๊ดจะทำยังไง”
“เปล่า ยู...เธอจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรหรอ”
เธอกอดอกเอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก อย่างน้อยก็น่ารักกว่าแต่ก่อนเป็นกอง ไม่ใช่สิ...เป็นภูเขาเลยดีกว่าอาการอย่างนี้ถ้าไม่ท้องจะเห็นไหมนะ
“นายตั้งสิ” ผมน่ะหรอ...
“มิรินด้า” สุดๆอ่ะ..>///<
ผลั๊ว!!! “โอ๊ย”
“ไปนู้นไป ไปให้ไกลเลยไป๊!!!” ตีไหล่ไม่พอยังหยิกท้องอีกอะไรวะเนี่ยก็บอกว่าให้ตั้งไม่ใช่หรือยังไงฟระ
“โมโหอะไรวะก็เธอถามอ่ะ”
“นายคิดหรือยังก่อนจะพูดมันออกมานี่ลูกเรานะ” โกรธอะไรน่ากลัวซิบหายผมรีบจูบที่หน้าผากเธอเผื่ออารมณ์โกรธจะหายบ้าง “นายคิดถึงหญิงอีกแล้ววะเชื่อเขาเลย”
“ยู...ขอโทษใครๆก็ตั้งชื่อตามสิ่งที่ตัวเองชอบทั้งนั้น” เอ๊ะ ตายแน่พูดอะไรออกไปนะ
“พ่อค่ะ หนูจะให้ลูกใช่นามสกุลเรานะ” ไม่ได้นะเว้ย...
“เป็นไรหน้างอ” พอพ่อเดินเข้ามาในสวนเธอเดินไปหาพ่ออย่างรวดเร็ว
“โกรธมัน” เธอเหวี่ยงตามามองแล้วซุกลงที่อก พ่อตาหันมามองผมอีกครั้งจะหายใจไม่ออกก็ทีนี่แหละ “พ่อตั้งชื่อหลานให้หน่อย”
“อืม เอซ ดีไหม” สุดยอดครับพ่อตา...ปรบมือให้เลยนับว่าเป็นชื่อที่ดี
“ถ้าผู้หญิงละ”
“ฮันนี่”
“รักพ่อนะ”
“รักด้วยสิ” ผมเดินเข้าไปใกล้แต่ถูกชี้หน้าห้ามไว้ เลยต้องมายุ่งอยู่กับการะบายลวดลายลงกระถางต้นไม้ตามเดิม
“นายตามใจเธอบ้างก็ได้ ลูกสาวฉันท้องอยู่” อย่าดุมากสิครับ...
“ครับ...พ่อ” TTOTT
เธอกลับมาหาผมตามเดิมหลังจากพ่อออกไปยูนั่งลงเก้าอี้ข้างๆแล้วจ้องหน้าก้มๆเงยๆมองผมแล้วปัดอะไรบางอย่างออกจากแก้มให้
“เลอะเถอะ”
“หล๋อหล่อ”
“หลอก”
“ล่อ”
แค่นี้ก็หน้าแดง...เชอะ
เราตกลงจะแต่งงานกันหลังจากลูกอายุได้สักห้าขวบ ยูเป็นพวกไม่รีบจริงๆเธอแมร่งไม่ตื่นเต้นเหมือนแม่ผมเลยวะ รายนั้นไปดูพวกแกลลอรี่ตั้งแต่วันที่ผมพาไปซื้อตลับแหวนบอกว่าจะขอเธอแต่งงานเลยด้วยซ้ำสงสัยแม่คงรออีกนาน
ดีหน่อยที่แม่ไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่แม่ผมจึงไม่ได้รู้สึกแบบ ท้องก่อนแต่งน่าขายขี้หน้าอะไรเถือกนั้นแต่ถ้าใครมาพูดใกล้หูให้ได้ยินจะคว่ำลงพื้นเลย
“เมื่อคืนนายนอนละเมอ” ใครบอก? ก็เธอไม่ให้ผมกอดไง...เลยต้องแสดงฝีมือที่เรียนมาสักหน่อย
“หือ...” แอ๊บไว้ก่อนเดี๋ยวยูจับได้
“ฉันเลยสวมบทเป็นพ่อนาย” เธอตีบทแตกเลยยูเอ้ย ผมนึกว่าเธอจะเป็นพ่อจริงๆซะอีก
“คิดถึงท่านแล้วทำไมไม่ไปหาบ้างละเซฮุน” อึก!!
“ไว้ลูกโตเดี๋ยวจะพาไป” ^^
มีความสุข
ผมล้างมือออกแล้วอุ้มพายูมาหลังบ้านตรงที่ฝังคิลล์ดอกกุหลาบสีแดงตรงนี้ที่เธอปลูกไว้ออกดอกเป็นพุ่มขนาดใหญ่บานรับวาเลนไทน์แล้ว ยูมองสักพักก่อนจะยื่นมือเข้าใกล้ผมจึงขยับออกอย่างรวดเร็ว
“หนาม”
“เออลืม...” ตลกแระ
“ยู”
“อะไร” เธอหันมามองผมจึงปล่อยเธอลงพื้นหญ้าช้าๆคงไม่เป็นไรใส่รองเท้าอยู่
“ขอโทษเรื่องที่ผ่านมา” ยอมรับว่าผมทำกับเธอไว้เยอะจริงๆ แต่ถ้ามันไม่เกิดขึ้นก็คงจะไม่มีผมกับเธอมายืนอยู่ตรงนี้ด้วยกัน
“ถ้าที่ผ่านไปเมื่อกี้ไม่ยกโทษ แต่ก่อนหน้านั้นฉันยกโทษให้” ผมจับแก้มเธอไว้แล้วบีบมันเบาๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะมีมุมนี้ และมุมอ่อนโยนของอีกคนก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเหมือนกัน
“เดี๋ยวเธอก็ให้อภัยฉันเอง” จะโกรธอะไรนักกับแค่มิรินด้า...
“มั่นใจมากไปไหมฮะไอ้ขี้เหล่” แค่ขยิบตาก็ฆ่าคนได้ขี้เหล่ตรงไหนบอกที
“สวยเหลือเกินนะ...”
ถ้าจะทำร้ายร่างกายบอกเลยว่า ยอมก็พ่อเธอสั่งอะจะให้ผมทำยังไง ผมจูงพายูเดินเล่นหลังบ้านเรื่อยๆตามบรรยากาศของฤดูใบไม้ร่วงในตอนเย็นหลังบ้านมีต้นไม้หลากพันธ์หายากใบไม้หลากสียิ่งสวยเข้าไปใหญ่
“เราจะไม่ย้ายไปอยู่บ้านหลังนั้นหรอยู” เรือนหอที่เธอตกแต่งเองกับมือ อันสวยงาม
“ฉันไม่อยากให้พ่ออยู่คนเดียว นายอยู่นี่ก่อนไม่ได้หรอฉันยังกังวลเรื่องแม่เก่าอยู่เลย”
“แค่ถามเฉยๆ เธออยู่ไหนฉันก็อยู่นั้นแหละ”
“อือ”
“ฉันชอบเธอนะ” สักหน่อยดีกว่า ผมบอกบ่อยอยู่นะแต่อีกคนไม่เคยแม้แต่จะพูดให้ได้ยินเลยสักครั้ง ก็ไม่คาดคั้นหรอก ปล่อยให้เธออยากเดี๋ยวก็พูดมันออกมาเอง
“-////-”
ความจริงจากใจและอยากแกล้งอยู่หน่อยๆเธอปล่อยมือผมออกแล้วหยุดเดินยูหันไปด้านหลังแล้วหันกลับมามองผมอีกครั้งเธอเป็นอะไรทำไมถึงหน้าแดงหรอ...ใสๆ
“ยังเขินอยู่อีกหรือไงวะ”
“เปล่าสักหน่อย ฉันแค่...” เธอยิ้มออกมาแล้วเดินเข้ามาหาสองมือเอื้อมมาโอบรอบคอผมโน้มใบหน้าเข้าใกล้ เฮ้ย ทำอะไรใจสั่นนะเว้ย
ก่อนจะจูบลงที่ใต้คางผมเบาๆ
“ยังเขินอยู่อีกหรือไงวะ”
“ยัยยู” >///<
ทำแบบนี้ฉันหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไงวะ แค่นอนกอดอยู่ทุกวันหัวใจก็จะวายอยู่แล้วดูเธอมาอ่อยกันอีกดิ มันใช่เรื่องไหมเนี่ย เขินเป็นนะเว้ย...
“มาเดินอะไรแถวนี้วะหาจนเหนื่อย”
“อะไรของมึงฮะปล่อยกูอยู่กับเมียบ้างดิ” ก็มันตามติดเธอไม่ห่างเหมือนกันแต่ไม่ขนาดเข้าห้องอะไรอย่างนั้นส่วนมากมันจะ...
“ไปเล่นเกมกันไหมวะ ล้างมือ เมื่อวานฉันแพ้” ประมานนี้...ชวนคนท้องเล่นเกมแล้วถ้าพวกตัวต่ออะไรจะไม่บ่นแต่นี่ฟีฟ่าอะไรวะ
“ไม่เอาฉันจะอยู่กับเขา” ^O^
“เออ ใช่สิ๊ฉันมันคนนอกนิ จะไปมีความสำคัญอะไร” รู้ตัวก็ดี อย่าคิดว่าที่เคยซ้อมฉันจนกระอักเลือดแล้วจะปล่อยไปได้โอกาสตอนไหนเละแน่ผมกับแบคฮยอนเมียคนที่สองไม่ยอมหรอกรอยูไม่อยู่ก่อนเถอะ
“อย่ามาปัญญาอ่อน” ผมจับบ่าเธอไว้แล้วมองไปยังจงฮยอน
“นายอย่ามาทำคนท้องอารมณ์เสียสิ๊ว๊ะ”
มันพยักหน้าแล้วอ้าปากเหมือนคิดอะไรบางอย่างออกก่อนจะโบกมือวิ่งจากไปอีกครั้งระเบิดมันจะลงที่ใครละทีนี้ เธอโมโหเข้าคนพาลก็วิ่งหายไป เคราะห์ร้ายก็ต้องเป็นผมน่ะสิ ไม่ได้กลัวแต่อย่างใดแต่แค่...เป็นคนอ่อนไหวเท่านั้นเอง
“เซฮุน!!!”
ความคิดเห็น