[SF] :: HaeEun & 83line :: Alternative Love ll SJ

ลำดับตอนที่ #28 : [SF HaeEun] Daddy Donghae : Study

Daddy Donghae: Study

"อยู่ว่างๆ อยากเรียนไหม?" ร่างโปร่งเอ่ยถามคนตัวเล็กที่นอนพิงอกเขาดูการ์ตูนตาไม่กระพริบ มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มเล่นเบาๆก่อนจะกดปลายจมูกเข้าสูดดมกลิ่นแชมพูเด็กที่เขาชอบ

"เรียน? เรียนอะไรเหรอครับ ผมเคยเรียนแค่ถึงตอนป.5เอง" ฮยอกแจละความสนใจจากหน้าจอหันมาตอบคำถามของเจ้านายเขา นิ้วเล็กๆทั้ง5ชูขึ้นตรงหน้าประกอบคำพูดตัวเอง 

"อยากเรียนต่อไหม?"

"อยากครับ แต่ว่าผมไม่มีเงิน"

"อยู่กับฉัน เงินเคยเป็นปัญหาเหรอ"

"ไม่ครับ คุณทงเฮจ่ายให้ผมทุกอย่างเลย"ฮยอกแจส่ายหน้าแรงจนกลุ่มผมนิ่มๆกระจาย พลางจับมือหนาของอีกฝ่ายมาแตะแก้มตัวเองอย่างออดอ้อน 

ทงเฮมองการกระทำน่าเอ็นดูแล้วอดจะฝังปลายจมูกเข้าที่แก้มนิ่มๆอีกข้างไม่ได้ ตั้งแต่เขาซื้อฮยอกแจมาเลี้ยงดูที่บ้าน เจ้าตัวก็เรียนรู้สิ่งที่เขาชอบแล้วเอาอกเอาใจไม่หยุด เมื่อไรที่เขาดุก็มักจะไหล่ตก ตาเศร้า ปากก็เอาแต่อ้อนว่า ‘อย่าเพิ่งทิ้งผมนะครับ’ อยู่เสมอ

"เดี๋ยวฉันจ้างคนมาสอนเธอทุกวันก็แล้วกัน อยู่บ้านว่างๆจะได้ไม่เบื่อ"ทงเฮเอ่ยสรุป เด็กน้อยจึงหันมายิ้มกว้างให้เจ้านายก่อนจะเลื่อนริมฝีปากแตะเข้าที่แก้มสาก

"จริงๆแค่ผมได้ดูการ์ตูนทุกวันก็ไม่เบื่อแล้วครับ ... แต่ถ้าได้เรียนก็คงดีมากๆเลยครับ"

“เอาใจเก่งจังนะ”

“ครับ ผมอยากให้คุณทงเฮไม่เบื่อผม”ฮยอกแจเอ่ยพลางเลื่อนปลายจมูกเข้าแตะปลายจมูกอีกฝ่าย ปากนิ่มกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากอุ่น

"ช่างพูดจังนะ แล้วเธอชอบอะไรล่ะ อยากเรียนอะไรเป็นพิเศษไหม?"มือหนาเกลี่ยเล่นบนแก้มนิ่ม ก่อนปลายนิ้วยาวจะเลื่อนไปเกี่ยวปอยผมทัดใบหูเล็ก

"ไม่มีครับ ผมเรียนได้หมดเลย แต่ผมชอบคุณครูภาษาอังกฤษนะครับ ตอนเด็กๆผมตอบคำถามได้ ผมจะได้ลูกอม คุณครูที่คุณทงเฮจ้างมาสอนผม จะแจกลูกอมไหมครับ?"

"ไม่รู้สิ แต่ถ้าเธออยากกินลูกอม เดี๋ยวให้แม่บ้านไปซื้อมาให้ก็ได้นะ"

"ไม่เป็นไรครับคุณทงเฮ ลำบากคุณป้าแม่บ้านเปล่าๆ แค่ทุกวันนี้ทำอาหารให้ผมกินก็น่าจะเหนื่อยพอแล้วครับ อ๊ะ โดเรม่อนมา"เด็กน้อยพูดถึงคุณป้าแม่บ้านคนใจดีพร้อมรอยยิ้มหวาน ก่อนจะหันไปสนใจโทรทัศน์เมื่อการ์ตูนเรื่องโปรดกำลังเริ่มฉาย 

"เด็กดื้อ คุยกับฉันอยู่ แล้วทำไมถึงหันไปสนใจการ์ตูนล่ะ"

"อ่าาา...ผมขอโทษครับคุณทงเฮ"ฮยอกแจหน้าสลดเมื่อโดนเจ้านายดุเสียงเข้ม

"ผมไม่ดูแล้วครับ"ฮยอกแจเอ่ยพลางเลื่อนมือไปกดปุ่มในรีโมทให้หน้าจอปิดลงด้วยความเสียดาย แต่ถึงอย่างไรก็ตามฮยอกแจก็รู้ดีว่าระหว่างการ์ตูนเรื่องโปรดกับทงเฮ เขาก็ต้องเลือกความพึงพอใจของทงเฮอยู่แล้ว

"ดูต่อเถอะ ถ้าเธอชอบก็ดูไป"

"ได้เหรอครับ"

"ได้สิ วันนี้ฉันไม่ต้องออกไปไหน ฉันจะดูเป็นเพื่อนเธอเอง"ทงเฮว่าอย่างนั้นก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวีอีกครั้ง ส่วนคนที่ได้ดูรายการโปรดสมใจก็แย้มยิ้มตาจ้องดูการ์ตูนแมวหุ่นยนต์สีฟ้าอย่างใจจดใจจ่อ

ทงเฮมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของฮยอกแจที่แย้มยิ้ม สลับหัวเราะคิกคักกับตัวเองอยู่ในโลกของการ์ตูนในโทรทัศน์ เด็กน้อยตรงหน้าเขายิ้มง่ายกว่าช่วงแรกที่มาอยู่ในบ้าน เพียงแค่การกระทำเล็กๆน้อยๆอย่างการยอมให้เจ้าตัวเลือกช่องทีวีดู หรือได้กินขนมที่ชอบหลังมื้ออาหาร เจ้าตัวก็อารมณ์ดียิ้มหวานไปทั้งวัน บางครั้งเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าฮยอกแจเคยมีเรื่องเศร้าอะไรบ้างรึเปล่า

“การ์ตูนจบแล้วครับ คุณทงเฮดูข่าวไหมครับ”ฮยอกแจเอ่ยถามพลางกดเลื่อนช่องในทีวีเป็นช่องข่าวที่ทงเฮชอบดู ข่าวเศรษฐกิจโลกที่ฉายอยู่บนหน้าจอทำให้ฮยอกแจขมวดคิ้ว เขาไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เรื่องเศรษฐกิจมากเท่าไรนัก แต่ก็ยอมนั่งนิ่งๆดูข่าวจนจบข้างๆทงเฮ

ทงเฮมักใช้เวลาในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ทงเฮไม่ได้มีธุระออกไปไหนนั่งดูทีวี หรือเล่นเกมเป็นเพื่อนเด็กน้อยของเขาจนหมดวัน บางครั้งก็พาออกไปข้างนอกเพื่อกินข้าวหรือซื้อข้าวของบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยครั้งเพราะเจ้าตัวเอาแต่ย้ำว่าเกรงใจอยู่เสมอ

ถ้าเทียบกับเด็กที่เขาเคยซื้อมาคนก่อนๆ ฮยอกแจเป็นคนที่เรียกร้องสิ่งของจากเขาน้อยกว่าคนอื่นๆ เพราะเด็กเหล่านั้นมักถูกสอนมาให้ตักตวงเงินทองของเขาให้มากที่สุดก่อนที่เขาจะขายต่อให้กับคนอื่น แต่กับฮยอกแจ เด็กน้อยขี้เกรงใจตรงหน้ามักจะไม่ขออะไรถ้าเขาไม่เสนอ สิ่งเดียวที่เจ้าตัวขอก็คงเป็นเรื่องที่ขอให้เขาไม่รีบเบื่อเจ้าตัวกระมัง จะกลัวอะไรกับการถูกขายนักนะ เด็กคนนี้

"คุณทงเฮกลับมาแล้วเหรอครับ"ฮยอกแจเอ่ยทักทายร่างโปร่งที่เดินเข้ามาในห้องนอน มือบางปิดหนังสือแบบเรียนที่กำลังอ่านแล้วรีบลุกเข้าไปหาเจ้านายพร้อมรอยยิ้มกว้าง

"เธอทำอะไรอยู่"

"อ่านหนังสือครับ แต่ว่าเลิกอ่านแล้ว คุณทงเฮเหนื่อยไหมครับ กลับดึกจัง"ฮยอกแจเอ่ยพลางเลื่อนมือไปปลดเนคไทด์ให้อีกฝ่าย เมื่อทงเฮปลดกระดุมคอ และกระดุมข้อมือเสร็จ เด็กน้อยก็เข้าไปพับแขนเสื้อให้ทงเฮอย่างที่ทำเป็นประจำจนกลายเป็นหน้าที่ 

"กินข้าวแล้วใช่ไหม?"

"ทานแล้ว คุณทงเฮทานหรือยังครับ ให้ผมไปบอกป้าแม่บ้านให้เตรียมโต๊ะไหมครับ"ฮยอกแจเสนอ

"ฉันกินมาจากข้างนอกแล้ว ไหน วันนี้เธอเรียนวิชาอะไร"ทงเฮเอ่ยพลางเดินไปหยิบหนังสือบนโต๊ะญี่ปุ่นปลายเตียงขึ้นมาดูปก 

"ภาษาอังกฤษครับ วันนี้ผมได้เรียนคำศัพท์ใหม่เยอะเลยครับ"เด็กน้อยเอ่ยพลางแย่งหนังสือในมือหนามาเปิดหน้าคำศัพท์ที่ตัวเองเพิ่งเรียน ทงเฮกวาดสายตามองลายมือที่จดเพิ่มเติมด้วยดินสอตัวโต เด็กน้อยจดทั้งความหมายของคำศัพท์ ทั้งเสียงอ่านอย่างเป็นระเบียบ เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเจ้าตัวตั้งใจเรียนมากแค่ไหน

"เหรอ เกี่ยวกับอะไรบ้างล่ะ จำได้หมดไหม"ทงเฮเอ่ยถามพลางขยับไปนั่งบนเตียง มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนไปโอบเอวบางมานั่งข้างๆ

"หน้านี้เกี่ยวกับเรื่องครอบครัวครับ หน้านี้เกี่ยวกับโรคต่างๆเวลาไปหาคุณหมอ คุณครูบอกว่าผมจำศัพท์ได้เร็ว ก็เลยสอนให้ผมสองบทเลย เก่งไหมครับ"ฮยอกแจเล่าเรื่องตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เห็นเช่นนั้นมือหนาจึงเลื่อนไปหยิกแก้มนิ่มเบาๆด้วยความเอ็นดู 

"เก่งจริงรึเปล่า ศัพท์เยอะขนาดนี้จำได้เร็วขนาดนั้นเลย?"ทงเฮเลิกคิ้วถาม 

"จำได้ครับ ถ้าคุณทงเฮไม่เชื่อลองตั้งคำถามให้ผมตอบได้นะครับ ผมรับรองเลยว่าคุณทงเฮจะไม่เสียดายที่จ่ายเงินให้ผมเรียน"เด็กช่างพูดฉีกยิ้มหวานจนตาหยี

"ไม่ต้องหรอก ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจเรียน"มือหนาเลื่อนขึ้นลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ ฮยอกแจจึงหันไปวางหนังสือลงที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวเดิม ก่อนที่สองมือจะเลื่อนไปกอดเอวหนาเอาไว้หลวมๆ ริมฝีปากอิ่มแดงจูบเบาๆอย่างออดอ้อนที่ปลายคาง 

"คุณทงเฮใจดีเหมือนเดิมเลย"

"อยากให้ฉันใจร้ายไหมล่ะ?"

"ไม่ครับ อย่าใจร้ายกับผมนะครับคุณทงเฮ ผมไม่อยากโดนทิ้งนะครับ"เด็กน้อยเอ่ยพลางช้อนตามองอ้อน เรียวปากอิ่มกดจูบย้ำๆที่ข้างแก้มสาก 

“เหรอ ฉันว่าจะพาเธอไปขายอาทิตย์หน้านะ”คำขู่ของทงเฮทำให้เด็กน้อยทำตาโต ฟันซี่ขาวกัดริมฝีปากล่างเบาๆพยายามคิดหาคำพูดที่จะโน้มน้าวอีกฝ่ายให้เปลี่ยนใจ

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”

"ให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่อย่าเพิ่งไล่ผมไปเลยนะครับ นะนะ นะครับแด๊ดดี้"เด็กน้อยอ้อนเสียงหวาน พลางเลื่อนมือไปแตะลงที่สาบเสื้อของอีกฝ่าย ปลายนิ้วปลดกระดุมเม็ดบนออกอย่างรวดเร็ว

"อย่าทำแบบนี้บ่อยๆ รู้ไหม?”ทงเฮจับมือเล็กห้ามเอาไว้พลางเอ่ยเสียงเข้ม เด็กไม่ทันโลกหน้าเสียทันทีเพราะคิดว่าตัวเองกำลังทำให้เจ้านายไม่พอใจ ดวงตาคู่สวยวูบไหวพลันหยดน้ำใสๆคลอเบ้าเพราะความกังวล

"คุณทงเฮไม่ชอบเหรอครับ ขอโทษนะครับ ผมนึกว่าคุณทงเฮจะชอบ"

“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ฉันชอบเธอแบบใสๆมากกว่ายั่วแบบนี้”

“ยั่ว? ยั่วเหรอครับ? ผมทำแบบนั้นเหรอ?”

“ที่สุด”

“ยังไงเหรอครับ”เด็กน้อยเอียงคอถาม ทงเฮจึงรั้งคนตัวเล็กเข้ามานั่งคร่อมตักก่อนจะใช้ปลายจมูกถูกับปลายจมูกรั้นของอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยว คำพูดคำจาของเด็กตรงหน้ามันไม่ประสีประสา ไม่ทันคนจนเขารู้สึกอยากแกล้ง ขนาดเขาสอนฮยอกแจให้รู้จักกิจกรรมผู้ใหญ่มาหลายต่อหลายครั้งแต่เด็กตรงหน้าก็ยังคงใสซื่อไม่ต่างจากวันแรกที่เขาเจอ

“หนวดคุณทงเฮยาวแล้ว เดี๋ยวผมโกนให้นะครับตอนอาบน้ำ”ฮยอกแจเอ่ยเมื่อถูกไรหนวดปลายคางของร่างโปร่งถูเข้าที่ใบหน้าจนจั๊กจี้

“เอาสิ”

“ถ้างั้นคุณทงเฮอาบน้ำเลยไหมครับ เดี๋ยวผมช่วยอาบนะ”

“ไปเตรียมน้ำอุ่นสิ”

“ได้ครับ”เด็กน้อยรับคำก่อนจะลงจากตักอีกฝ่าย เรียวขาเล็กรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปิดน้ำอุ่นใส่อ่าง ฮยอกแจเลือกผงอาบน้ำกลิ่นหวานที่ช่วยคลายเครียดและช่วยให้หลับสบายผสมกับหัวเชื้อสำหรับทำฟองสบู่ มือเล็กตีฟองในอ่างจนฟองสีขาวปกคลุมไปทั่วอ่างก่อนที่เด็กน้อยจะวิ่งกลับออกไปหาร่างโปร่งที่เอนกายนอนอยู่บนเตียง 

“พร้อมแล้วครับแด๊ด”ฮยอกแจเลื่อนกายไปนั่งข้างๆร่างโปร่ง สองมือบรรจงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้อีกฝ่าย กล้ามเนื้อบริเวณไหล่และอกเผยให้คนตัวเล็กเห็น ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อสายตาพลันเห็นรอยข่วนจางๆที่ไหล่แกร่ง

“หน้าแดงแบบนี้ เขินอะไร”

“เปล่าครับคุณทงเฮ ผมเปล่าเขิน”เด็กน้อยปฏิเสธพัลวัน ก่อนจะรีบเลื่อนมือไปปลดตะขอและรูดซิปกางเกงอีกฝ่ายออก

“เห็นอยู่ว่าเธอกำลังเขินฉัน”ทงเฮหยัดกายลุกจากเตียงพลางดึงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นตาม ใบหน้าคมเลื่อนเข้าชิดกับใบหน้าหวาน ลมหายใจอุ่นรดแก้มเนียนที่ขึ้นสี ก่อนที่สองแขนแกร่งจะช้อนร่างบางขึ้นอุ้ม ร่างโปร่งก้มลงแนบเรียวปากกับริมฝีปากนิ่ม ลิ้นร้อนสอดเข้าเกี่ยวกระหวัดรัดกับลิ้นเล็ก ริมฝีปากขบเม้มสลับดูดดึงหยอกล้อจนพอใจก่อนจะผละออก

เมื่อถึงห้องน้ำทงเฮจึงถอดเสื้อเชิ้ตที่ถูกอีกฝ่ายปลดกระดุมรอไว้ออก ก่อนจะรูดกางเกงสแลคสีเข้มพร้อมชั้นในโยนใส่ตะกร้าผ้า ฮยอกแจก็รู้หน้าที่ เด็กน้อยรีบถอดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นออกจากร่าง ผิวเนียนๆที่มีร่องรอยของทงเฮฝังไว้ทั่วปรากฏให้เห็น

“เดี๋ยวโกนหนวดก่อนไหมครับ? ผมโกนให้”

“ตามใจเธอสิ”

คำอนุญาตของทงเฮทำให้เด็กน้อยแย้มยิ้ม มือบางจูงข้อมือร่างโปร่งให้เดินตามไปที่อ่างล้างหน้า ก่อนที่เจ้าตัวจะเอื้อมมือไปหยิบครีมโกนหนวดขึ้นมาบีบใส่มือ มือเรียวบรรจงทาโฟมครีมโกนหนวดลงที่แก้มและปลายคาง

ฮยอกแจจับมีดโกนขึ้นมาจรดลงกับแก้มสาก บรรจงโกนหนวดให้อีกฝ่ายช้าๆ ร่างบางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคมเพื่อมองว่าเขาโกนหนวดให้ร่างโปร่งได้เกลี้ยงเกลาอย่างที่ต้องการหรือไม่ เด็กน้อยคอยสังเกตปฏิกิริยาของอีกฝ่ายอยู่เสมอ เพราะเขากลัวว่าหากเขาทำแรงไปคมมีดจะบาดใบหน้าอีกฝ่ายจนเป็นแผลแบบครั้งแรกที่เขาได้ลองโกนหนวดให้ทงเฮ

“เสร็จแล้วครับคุณทงเฮ”ฮยอกแจเอ่ยพร้อมยิ้มภูมิใจเมื่อเขาจัดการโกนหนวดให้ทงเฮได้จนหมด นิ้วเรียวเลื่อนไปลูบวนที่ปลายคางเพื่อทดสอบความเกลี้ยงเกลา

“เก่งขึ้นแล้วนะ ฮยอกแจ”คำชมของเจ้านายนั้นทำให้ฮยอกแจอุ่นใจ อย่างน้อยคราวนี้เขาก็ไม่ถูกคุณทงเฮทำโทษเหมือนคราวที่แล้ว

“ไหน เธอทดสอบให้ฉันหน่อยสิ โกนได้เกลี้ยงหมดรึเปล่า”ทงเฮเอ่ยพลางแนบแก้มเข้ากับแก้มนิ่ม เขาจงใจถูคราบฟองจากครีมโกนหนวดเล่นกับพวกแก้มอีกฝ่าย ฮยอกแจหัวเราะคิกคักให้กับสัมผัสลื่นๆ เมื่อเช็คไรหนวดที่แก้มข้างหนึ่งเสร็จ คนตัวเล็กก็แนบแก้มอีกข้างเข้าทาบทับเพื่อตรวจสอบผลงานของตัวเองให้ถี่ถ้วน

“หมดแล้วครับ เกลี้ยงเลย คราวนี้ไม่ต้องโกนซ้ำสองรอบแล้ว คุณทงเฮว่าผมเก่งไหมครับ”

“เก่งสิ เด็กน้อยของฉัน”ฮยอกแจฉีกยิ้มหวานกับคำชมเรียบๆจากเจ้านายของเขา มือบางคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กไปชุบน้ำก่อนจะนำมันมาเช็ดคราบฟองที่ติดอยู่ที่ใบหน้าคมออก ก่อนจะเช็ดให้ตัวเองบ้าง

“คุณทงเฮไปอาบน้ำดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปเช็คน้ำให้นะ”ฮยอกแจเดินไปที่อ่างขนาดกว้างก่อนจะก้มลงใช้มือจุ่มลงในน้ำเพื่อทดสอบอุณหภูมิอีกรอบ ท่าทางแสนวาบหวิวขณะที่เจ้าตัวก้มทำให้ทงเฮเผลอมองตามแล้วจินตนการไปไกล สะโพกนิ่มมีรอยแดงเป็นทางยาวเมื่อครั้งที่เขาเผลอใช้เข็มขัดฟาดเพื่อลงโทษเด็กน้อยยังคงปรากฎให้เห็นอยู่จางๆ ทงเฮขยับกายเข้าทาบทับร่างบางพลางแกล้งใช้ความเป็นชายของเขาถูเบาๆที่รอยแยกระหว่างก้อนเนื้อนิ่มทั้งสอง

“อ๊ะ คุณทงเฮ”

“คิดจะยั่วฉันเหรอไง”ทงเฮกระซิบข้างใบหูเล็กพลางลากปลายนิ้วลูบไปตามสีข้างและเอวบาง ปลายลิ้นร้อนลากลงที่สันหลังบางจนฮยอกแจสะดุ้งไปทั้งร่าง

“คะ..คุณทงเฮลงอ่างเถอะครับ อาบน้ำก่อนนะครับ”ฮยอกแจเอ่ยพลางแอ่นแผ่นหลังหลบสัมผัสซุกซนของอีกฝ่าย ทงเฮเห็นเช่นนั้นจึงรวบตัวคนตัวเล็กลงอ่างไปพร้อมกัน กายเล็กนั่งระหว่างขาร่างโปร่งก่อนจะเอนแผ่นหลังพิงกับอกแกร่ง

มือบางเล่นฟองสบู่สีขาวที่ลอยอยู่เหนือน้ำ เจ้าตัวโกยให้ฟองนุ่มๆมากองรอบตัว ก่อนจะใช้ฝ่ามือช้อนมันขึ้นแล้วเป่าเล่นเบาๆ เด็กน้อยหัวเราะคิกคักเมื่อฟองสีขาวกระจายไปทั่วแล้วตกลงในอ่าง เมื่อฟองในมือหมดเด็กน้อยก็โกยฟองขาวนวนขึ้นมาแปะลงบนเรียวแขนทั้งซ้ายขวา

“ฟองเต็มตัวผมเลย ดูสิครับ”ฮยอกแจเอ่ยพลางยกแขนสองข้างอวดทงเฮ ฮยอกแจชอบเล่นฟองสบู่ในอ่าง เขามักจะนั่งเล่นจนตัวเปื่อยทุกครั้งที่ทงเฮอนุญาตให้เขาแช่น้ำ

“ฮยอกแจ เธอก็ตื่นเต้นกับฟองสบู่แบบนี้ทุกครั้ง””

“ผมชอบนี่ครับ คุณทงเฮไม่ชอบเหรอ?”

“ฉันชอบมองเธอเล่นมันมากกว่านะ”ทงเฮเอ่ยตอบพลางเลื่อนริมฝีปากคลอเคลียอยู่แถวไหล่บาง เขาไม่อยากรุกเร้าเจ้าตัวเวลาเล่นมาก เพราะการนั่งมองฮยอกแจมีความสุขแบบเด็กๆมันก็มีความสุขจนเขาเผลอยกยิ้มกับตัวเองทุกครั้ง

“คุณทงเฮชอบเล่นฟองไหมครับ ผมชอบมากเลยนะ”ฮยอกแจเอ่ยพลางโกยฟองสบู่นุ่มขึ้นมาเต็มสองมืออีกครั้ง ปากแดงห่อเข้าหากันก่อนจะเป่าลมเบาๆให้มันกระจายไปทั่ว ทงเฮมองภาพของเด็กน้อยที่เพลิดเพลินกับการเล่นฟองสบู่ มือหนาที่วางอยู่บนเอวลูบไล้ผิวเนียนเล่นเบาๆ

“เธอเล่นเถอะ ฉันโตแล้ว ไม่เล่นหรอก”

“สนุกนะครับ คุณทงเฮลองเป่าไหม”ฮยอกแจเอ่ยพลางยื่นสองมือที่เต็มไปด้วยฟองสบู่สีขาวไปตรงหน้าร่างโปร่ง ทงเฮออกแรงเป่าเบาๆให้ฟองสบู่ลอยกระจายออก ฮยอกแจหัวเราะคิกคักดีใจที่เจ้านายของเขายอมเล่นด้วย แต่ทว่าฟองบางส่วนกลับกระเด็นเข้าตาคู่สวยจนคนตัวเล็กชะงัก

“อื้ออ”ฮยอกแจครางเบาๆ หลับตาปี๋ ใช้หลังมือที่ไม่เลอะฟองสบู่ถูเปลืองตาหมายจะให้หายเคือง

“หยุด อยู่นิ่งๆครับเด็กดี เดี๋ยวแสบนะ”ทงเฮสั่งเสียงเข้ม มือหนาเลื่อนไปเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างมือให้สะอาดก่อนจะวักน้ำเปล่าขึ้นมาล้างตาให้คนตัวเล็ก เรียวปากอิ่มเบะลงเพราะความแสบที่ดวงตาคู่กลม ทงเฮมองภาพของเด็กน้อยที่งอแงแล้วกดจูบซ้ำๆที่หน้าผากแทนการปลอบประโลม

“เด็กดี ไม่ร้องนะ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับเด็กดีของแด๊ด””คำปลอบประโลมแสนนุ่มนวลของทงเฮทำให้ฮยอกแจสงบ น้ำเปล่าที่ราดล้างดวงตาคู่สวยชะล้างฟองที่เข้าตาจนฮยอกแจหายแสบ ปากอิ่มแดงจึงกลับมายกยิ้มได้เช่นเคย

“ผมไม่ร้องแล้วครับ ผมเป็นเด็กดีใช่ไหม?”คำถามแสนน่าเอ็นดูทำให้ทงเฮอดไม่ไหวที่จะก้มลงไปฟัดแก้มนิ่มทั้งซ้ายและขวา

“อืม เธอเป็นเด็กดีฮยอกแจ”

“ครับ”ฮยอกแจยิ้มแป้นจนดวงตาคู่กลมหยีเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ฮยอกแจมักจะยิ้มกว้างให้กับคำชมแสนเรียบง่ายของทงเฮ แม้จะเป็นคำพูดที่ตอบรับเพื่อปัดความรำคาญ แต่นั่นมันก็ทำให้เด็กน้อยชุ่มชื่นหัวใจได้เสมอ 

“เธอชักจะน่ารักเกินไปแล้วนะฮยอกแจ”

“แบบนี้น่ารักใช่ไหมครับ งั้นผมทำบ่อยนะๆ”ฮยอกแจฉีกยิ้มหวานก่อนจะกดประทับจุมพิตออดอ้อนที่ปลายคางอีกฝ่ายแล้วเอนกายพิงแผ่นอกแกร่งอีกครั้ง มือเล็กๆเลื่อนไปสอดประสานนิ้วกับฝ่ามือใหญ่ที่โอบเอวบางคอด

“จะขี้อ้อนเกินไปแล้วนะเด็กน้อย”

“ไม่ชอบเหรอครับ”

“ชอบสิ”คำตอบเรียบๆของทงเฮทำให้ฮยอกแจเขิน แต่ในขณะเดียวกันใจดวงน้อยก็เต้นระรัวเพราะความดีใจ ฮยอกแจชอบทุกครั้งที่ตัวเองสามารถทำให้ทงเฮชอบในสิ่งที่เขาทำ

“กลิ่นนี้หอมไหมครับ ผมบอกให้คุณป้าแม่บ้านซื้อมาใหม่ เห็นว่ามันช่วยให้ผ่อนคลาย คุณทงเฮจะได้หายเหนื่อยเวลาอาบน้ำ”ฮยอกแจชวนอีกฝายคุยเมื่อทงเฮเงียบไม่ยอมคุยอะไรต่อ

“ก็หอมดี แต่เวลาที่ฉันอาบน้ำกับเธอ ฉันก็ไม่เคยได้พักนี่ เหนื่อยตลอดเลยนะเด็กน้อย”ทงเฮเอ่ยก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอ ฮยอกแจทำหน้าฉงนเพียงชั่วครู่ แต่เมื่อเข้าใจในคำพูดสองแง่สองง่ามของคนโตกว่าพวงแก้มนิ่มก็ขึ้นสี

“คะ...คุณทงเฮ ไม่ต้องทำก็ได้นี่ครับ จะได้ไม่เหนื่อย”ฮยอกแจอ้อมแอ้มตอบเสียงแผ่ว

“เธอเล่นมาแก้ผ้าตรงหน้า ถ้าฉันไม่เอาคงเสียชื่อฉันสิ”ทงเฮกระเซ้า มือเล็กยกขึ้นปิดแก้มเนียนที่เห่อร้อนเพราะความเขินอาย

“เขินอะไรกัน ฉันทำให้เธอเขินขนาดนั้นเลยเหรอ”

“นิดนึงครับ คือ...ผมยังไม่ชินน่ะครับ ไม่ชินเลย”เด็กน้อยตอบตามตรง ใบหน้าหวานก้มงุด หลบสายตาที่มองจ้องตาไม่กระพริบของทงเฮ

“เมื่อไรจะชินล่ะ ฉันมีเซ็กส์กับเธอหลายรอบแล้วนะ”

“ยัง...ยังครับ ผมยังไม่ชินเลยครับคุณทงเฮ”ฮยอกแจตอบเสียงตะกุกตะกัก เมื่อลมหายใจอุ่นๆของทงเฮรดข้างแก้ม ฝ่ามือหนาของทงเฮเลื่อนลงลูบไล้ตามเรียวขา ร่างเล็กรีบหนีบขาเข้าหากันเมื่อฝ่ามือหนาลากขึ้นใกล้ส่วนอ่อนไหว

“งั้น ฉันจะทำบ่อยกว่านี้ดีไหม”ทงเฮบีบต้นขานิ่มเบาๆเพื่อให้คนตัวเล็กยอมอ้าขาออก แต่เจ้าตัวยังคงหนีบเรียวขาแน่นเข้าหากันเพื่อบดบัดความแข็งขืนที่เป็นหลักฐานฟ้องว่าฮยอกแจเริ่มรู้สึกกับสัมผัสวาบหวิวของทงเฮ

“....”

“ดีไหม? เธอไม่ได้ยินคำถามของฉันเหรอ เด็กดี”ทงเฮถามย้ำเสียงเข้ม เด็กขี้อายที่หลับตาปี๋เม้มปากแน่นจึงยอมอ้าปากเอื้อนเอ่ยคำตอบเสียงแผ่ว

“ละ...แล้วแต่คุณทงเฮสิครับ”

“งั้น ตอนนี้ฉันอยากแล้ว อ้าขาออกสิ”คำสั่งเรียบๆของทงเฮทำให้เด็กน้อยใต้อำนาจค่อยๆแยกขาออกเปิดทางให้อีกฝ่ายให้รุกเร้า มือหนาลื่อนเข้าแตะส่วนอ่อนไหวของฮยอกแจที่กำลังพองโตขึ้นเพราะอารมณ์ร้อนที่ก่อตัว

ท้ายที่สุดเด็กไร้เดียงสาของทงเฮก็ยอมโอนอ่อนไปกับการชักจูงของคนมากประสบการณ์ มือหนารูดรั้งปรนเปรอให้กับส่วนหน้าของฮยอกแจ ในขณะที่มืออีกข้างบดขยี้ลงกับยอดอกสีหวาน ฮยอกแจที่ถูกปลุกเร้าทั้งด้านบนและด้านล่างดิ้นเร่าไปมาในอ้อมแขนแกร่ง เรียวปากอิ่มอ้าออกหลุดเสียงครางกระเส่าไม่หยุดเมื่อทงเฮเร่งจังหวะร้อน

ขณะที่ทงเฮกำลังส่งเจ้าตัวไปถึงฝั่งฝัน ร่างโปร่งก็จับเรียวขาเล็กข้างหนึ่งขึ้นพาดขอบอ่างเปิดทางให้ปลายนิ้วลากลงต่ำเพื่อรุกรานช่องทางคับแน่นทางด้านหลัง ปลายนิ้วยาวกดลงที่ปากทางเบาๆจนฮยอกแจครางเสียงสั่น สะโพกมนแอ่นเข้าหาเรียวนิ้ว

ฮยอกแจรู้ดีว่าขั้นตอนต่อไปเขากำลังจะเจอกับอะไร เขาจึงยอมเป็นเด็กดียกสะโพกขึ้นให้ทงเฮสอดนิ้วเข้ามาได้ง่ายขึ้น ทงเฮดันนิ้วเข้าไปช้าๆ แรงดันจากน้ำรอบกายมันทำให้ช่องทางที่อ่อนนุ่มฝืดคับ ฮยอกแจสูดปากครางซี้ดด้วยความอึดอัด

“เจ็บเหรอ”

“ไม่เจ็บมากครับ แต่มันฝืด มันแน่นอะครับ”ฮยอกแจเอ่ยตอบเสียงแผ่ว แม้เรียวนิ้วที่สอดแทรกเพิ่งเข้าไปเพียงนิ้วเดียว แต่เพราะอยู่ในสภาพนี้มันจึงทำให้เขารู้สึกจุกกว่าทุกครั้ง ช่องทางอุ่นขมิบรัดนิ้วยาวถี่ยิบ ร่างบางหายใจเข้าออกช้าๆพลางขยับกายให้อยู่ในท่าผ่อนคลายหมายจะให้ทงเฮข้ามขั้นตอนไปเร็วๆ

“ไม่ชอบเหรอ เด็กดี”

“ไม่เป็นไรครับคุณทงเฮ ทำเถอะ”

“เรียกฉันว่าอะไรนะ หื้ม”ทงเฮเอ่ยถามพลางสอดนิ้วเข้าไปเพิ่มอีกสองนิ้วแล้วกระแทกเข้าหาความอุ่นร้อนภายในร่างบางในคราเดียว ความจุกเสียดที่แล่นไปทั่วช่วงล่างทำให้สะโพกบางกระตุก ฮยอกแจครางฮือเสียงดังก่อนจะเม้มกัดริมฝีปากล่างระบายความอึดอัด

“แด๊ด แด๊ดดี้ทงเฮ...อย่าแกล้ง ผมจุก”

“เด็กดื้อต้องโดนลงโทษแบบนี้แหละ”ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นก่อนจะขยับนิ้วยาวเข้าออกเร็วๆ ฮยอกแจที่ไม่ทันตั้งตัวกับจังหวะที่กระแทกกระทั้นเข้ามารุนแรงจึงถดสะโพกถอยหนี มือหนาอีกข้างยึดเอวบางเอาไว้แล้วขยับวนนิ้วทั้งสามเร็วๆจนฮยอกแจครางหวิว

“คุณ..อ๊ะ แด๊ดดี้ เร็ว ..เร็วไป”

“เธอต้องโดนแบบนี้แหละ เด็กดื้อ”ทงเฮกระซิบบอกเสียงต่ำก่อนจะถอดถอนนิ้วออกอย่างรวดเร็ว แล้วผละออกจากร่างบางลุกขึ้นออกจากอ่าง เด็กน้อยที่อารมณ์ค้างเติ่งคว้าขอบอ่างเอาไว้เพื่อยึดทรงตัว ก่อนที่เด็กน้อยจะรีบลุกขึ้นจากอ่านตามทงเฮไปที่ห้องอาบน้ำฝักบัว

“แด๊ดดี้ โกรธฮยอกแจเหรอครับ”เด็กน้อยถามเสียงสั่นมือน้อยเลื่อนไปโอบกอดอีกร่างจากด้านหลัง หยดน้ำจากฝักบัวไหลรินอาบร่างทั้งสอง ฮยอกแจเบียดกายเข้าหาอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน เรียวปากอิ่มกดจูบไล่ไปตามแผ่นหลังกว้างที่มีรอยข่วนอยู่ทั่วเบาๆ มือเล็กลูบไล้วนที่หน้าท้องที่มีลอนกล้ามเนื้ออ่อนๆก่อนจะลากต่ำลงสัมผัสกับส่วนแข็งขืน

“แด๊ดดี้ หันมาหาฮยอกแจหน่อยสิครับ นะ”ฮยอกแจอ้อน แต่ทงเฮยังคงยืนนิ่ง

“หนูขอโทษ...ที่ลืมเรียกแด๊ดดี้ว่าแด๊ดดี้ แด๊ดดี้จะลงโทษอะไรหนูก็ได้ อย่าโกรธหนูเลยนะ”สรรพนามแสนน่าอายที่เจ้าตัวไม่กล้าพูดบ่อยๆถูกหยิบขึ้นมาใช้เป็นไม้ตายสุดท้าย ไหล่เล็กๆสั่นสะท้านเพราะเจ้าตัวเริ่มปล่อยน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“เด็กบ้าเอ้ย แล้วแบบนี้ใครจะโกรธได้นานล่ะ”ทงเฮหันกลับไปโอบกอดเด็กน้อยที่ร้องไห้โยเย เรียวปากอุ่นจูบปลอบเด็กน้อยซ้ำๆ ก่อนที่เขาจะอุ้มเจ้าตัวไปทำกิจกรรมรักต่อจากเมื่อครู่บนเตียง

“อ่า...แด๊ดดี้ แรงๆเลยครับ”

“ฮยอกแจ อ่านหนังสืออยู่เหรอ”ทงเฮที่เพิ่งกลับจากการทำงานเอ่ยถามเด็กน้อยในโอวาทของเขาที่กำลังนั่งหน้ามุ่ยอ่านหนังสือที่โซฟาในห้องนั่งเล่น นิ้วเรียวทั้งห้ายกขึ้นนับหลายต่อหลายครั้งแต่คิ้วก็ยังขมวดยุ่งเพราะไม่เข้าใจเนื้อหาในหนังสือ

“คุณทงเฮกลับมาแล้วเหรอครับ ผมอ่านหนังสือเลขครับ วันนี้”ฮยอกแจเอ่ยพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ถึงแม้ว่าเมื่อครู่เขาจะเพิ่งทำหน้ายุ่งใส่เจ้าหนังสือเล่มโต แต่ฮยอกแจรู้ดีว่าเมื่ออยู่ตรงหน้าเจ้านายเขาจะต้องยิ้มหวานที่สุด

“เป็นอะไร ทำไมทำหน้ายุ่งล่ะ”

“ผมท่องสูตรคูณครับ แต่ท่องไม่ได้ ไม่ได้สักที”เด็กน้อยบ่นอุบอิบ

“เหรอ ท่องถึงแม่อะไรแล้ว”

“ตอนนี้เพิ่งได้ถึงแม่ 3 ครับ แม่ 4 ยังไม่ได้”ฮยอกแจสารภาพพร้อมยิ้มแหย

“ค่อยเป็นค่อยไป เดี๋ยวก็จำได้ ไปกินข้าวเถอะ ฉันหิว”ทงเฮเอ่ยก่อนเดินนำฮยอกแจเข้าไปในส่วนของโต๊ะรับประทานอาหาร ซึ่งมีซีวอนกับคยูฮยอนนั่งรออยู่ก่อนหน้า

“กลับมาช้านะ ทงเฮ”ซีวอนเอ่ยทักน้องชายต่างมารดาเสียงเรียบ สายตาคมตวัดมองหน้าผู้อ่อนอายุกว่า ก่อนจะพยักเพยิดให้คนมาใหม่นั่งประจำที่ ฮยอกแจเดินตามทงเฮไปนั่งลงที่ประจำของตัวเอง และนั่งรอแม่บ้านตักข้าวร้อนๆเสิร์ฟใส่จานให้

“รถติด”

“คุณหนูฮยอกแจคะ วันนี้มีฟักทองผัดไข่ของโปรดคุณหนูด้วยนะคะ”คุณป้าคนใจดีเดินมากระซิบกับฮยอกแจ เด็กน้อยแย้มยิ้มหวานมองกับข้าวจานโปรดที่วางอยู่ตรงหน้า

“ครับป้า มีเพิ่มอีกไหมครับ เผื่อผมกินไม่อิ่ม”ฮยอกแจถามพลางซื่อ สองมือกับช้อนส้อมพร้อมรับประทานอาหาร

“มีค่ะ แต่คุณหนูทานตรงนี้ให้หมดก่อนนะคะ”

“ครับ ^^”

“เธอชอบหรือฮยอกแจ”ซีวอนที่นั่งตรงข้ามกับทงเฮเอ่ยถาม จึงเรียกความสนใจจากคนทั้งโต๊ะ

“ชอบครับ ชอบมากๆเลยครับคุณซีวอน”คำตอบของฮยอกแจทำให้คยูฮยอนหันมองหน้าซีวอนสลับกับฮยอกแจด้วยความขุ่นเคือง พลางเลื่อนมือไปเลื่อนจานฟักทองผัดไข่ที่เด็กน้อยกำลังจะตักมาวางที่ตรงหน้าตน

เด็กน้อยมองอาหารจานโปรดสายตาละห้อย เมื่อเห็นว่าฟักทองสีเหลืองสุกกำลังถูกคยูฮยอนตักไปเกินกว่าครึ่ง เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันลุ้นในใจว่าอาหารจานโปรดจะหมดลงหรือไม่

“กินนี่สิฮยอกแจ”ทงเฮเอ่ยพลางตักไก่ทอดใส่จานของร่างเล็ก เด็กน้อยก้มมองไก่ทอดชิ้นโตในจานสลับกับจานฟักทองผัดไข่ที่อยู่ไกลมือ

“กินนี่ก่อน แล้วค่อยกินอย่างอื่น”ทงเฮสั่งฮยอกแจจึงพยักหน้าแล้วตักกินเงียบๆ คยูฮยอนมองหน้าเศร้าๆของคนที่นั่งตรงข้ามแล้วยกยิ้มมุมปาก

ตั้งแต่ฮยอกแจย้ายมาอยู่ในบ้านหลังนี้ เด็กน้อยก็กลายเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้าน ตั้งแต่ป้าแม่บ้าน คนขับรถ ลามไปถึงซีวอนแด๊ดดี้ของเขา คยูฮยอนจึงหงุดหงิดใจทุกครั้งที่จะต้องร่วมโต๊ะ หรืออยู่ใกล้กับเด็กตรงหน้า

“คยูฮยอน ตักเสร็จก็เลื่อนจานให้ฮยอกแจสิ”คำสั่งของซีวอนทำให้คยูฮยอนเผลอกำมือแน่น ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือไปดันจานฟักทองผัดไข่ไปตรงหน้าฮยอกแจ

ซีวอนรู้ดีว่าเด็กในโอวาทของเขาไม่ชอบใจฮยอกแจ และหลายต่อหลายครั้งเจ้าตัวก็พยายามกลั่นแกล้งเด็กน้อย แต่นั่นมันก็มีสาเหตุมาจากเขา เพียงเพราะเขาต้องการยียวนน้องชายต่างมารดาให้โกรธ เขาจึงมักหยอกเย้าฮยอกแจทางคำพูดอยู่เสมอ

“ขอบคุณครับ”ฮยอกแจยิ้มหวานก่อนจะตักฟักทองผัดไข่คำโตใส่จาน

“กินเยอะๆล่ะ เด็กน้อยของฉัน”ทงเฮเน้นคำพูดพยางค์ท้ายพลางตวัดสายตากลับไปมองจ้องซีวอน ผู้เป็นพี่ยกยิ้มให้กับท่าทีหึงหวงของน้องชาย ก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

มื้ออาหารดำเนินไปอย่างราบรื่น แม้ว่าคนร่วมโต๊ะจะเอ่ยคำเหน็บแนมใส่กันและกันอยู่เป็นระยะ แต่ฮยอกแจก็มักจะเอ่ยอ้อนขอนั่นขอนี่จากทงเฮ เรียกความสนใจจากคนใจร้อนเพื่อหยุดวาจาวิวาทลงจนได้ เมื่อทานข้าวเสร็จเด็กน้อยก็วิ่งไปคว้าหนังสือเรียนของตนแล้วเดินตามร่างสูงขึ้นห้องนอนอย่างรู้หน้าที่

“คุณทงเฮเหนื่อยไหมครับ อาบน้ำเลยไหม”ฮยอกแจเอ่ยถามเมื่อเข้ามาในห้องนอน

“เดี๋ยวฉันไปเคลียร์งานต่ออีกนิดหน่อยที่ห้องทำงาน เธออาบน้ำก่อนเถอะ แล้วนี่มีการบ้านไหม?”

“ไม่มีครับ มีแค่ต้องท่องสูตรคูณ ผมจะรีบท่องก่อนคุณทงเฮทำงานเสร็จนะครับ”ฮยอกแจตอบคำถามพลางเลื่อนสองมือไปปลดเนคไทด์และกระดุมคอให้ทงเฮ มือหนาเลื่อนขึ้นลูบกลุ่มผมนิ่มเล่นเบาๆก่อนจะกดริมฝีปากแตะเข้าที่เรียวปากอิ่ม

“ตั้งใจล่ะ เดี๋ยวฉันจะมาทดสอบว่าเธอท่องได้ถึงไหนแล้ว”ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป ฮยอกแจเห็นเช่นนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำให้เสร็จเพื่อจะได้มีเวลาอ่านหนังสือเพิ่มขึ้น

ฮยอกแจใช้ครีมอาบน้ำและโลชั่นเด็กที่ทงเฮซื้อเอาไว้ให้ พร้อมทั้งสวมใส่ชุดนอนขายาวสีกรมท่าที่ทงเฮให้เป็นของขวัญที่เขาเป็นเด็กดี หลังจากจัดการร่างกายตัวเองเรียบร้อยเด็กน้อยก็มานั่งจุ้มปุ๊กที่โต๊ะญี่ปุ่นปลายเตียงเพื่อท่องสูตรคูณตามที่รับปากไว้กับเจ้านายของเขา

ตัวเลขหลายตัวในตารางทำให้เด็กไม่ถนัดคณิตหงุดหงิดใจ เมื่อใดที่เจ้าตัวท่องไม่ได้ก็มักจะยกมือขึ้นยีหัวหรือตีเบาๆที่ศีรษะทุย เรียวปากอิ่มขยับพึมพำท่องสูตรคูณแม่เดิมซ้ำไปซ้ำมา สลับกับสายตาที่มองนาฬิกาที่บอกเวลาที่ผ่านพ้น ไม่เกิน 4 ทุ่มทงเฮคงจะเสร็จงานจากห้องทำงาน เขาเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว

มือบางปิดคำตอบของแม่สูตรคูณทีละช่อง เรียวปากเม้มแน่นเข้าหากันยามที่คิดคำตอบไม่ออก ตัวเลขตรงหน้ามันยากเกินกว่าที่เขาจะจำได้ในวันเดียว

“ไหน ท่องสูตรคูณได้รึยังเด็กดี”ทงเฮที่เดินเข้ามาในห้องเงียบๆเอ่ยทัก ทำเอาฮยอกแจที่กำลังใจจดจ่อกับหน้าหนังสือสะดุ้งหันไปมองหน้าเสีย เขาเพิ่งท่องสูตรคูณไปถึงแม่ 11 เอง ยังเหลือแม่ 12 ที่ยังไม่ได้เริ่มท่องเลยสักนิด  

“ยะ...ยังไม่เสร็จเลยครับ”ฮยอกแจตอบเสียงแผ่ว ดวงตาคู่สวยหลุบมองพื้นไม่กล้าสบกับเจ้านายเพราะกลัวโดนดุ

“งั้น ท่องไปก่อนแล้วกัน ฉันอาบน้ำก่อน ออกมาหวังว่าเธอจะจำได้หมดแล้วนะ”

“ได้ครับ”ฮยอกแจตอบรับขณะที่สองมือเตรียมผ้าขนหนูยื่นให้ทงเฮที่กำลังยืนถอดเสื้อเชิ้ตออก

เมื่อร่างโปร่งหายเข้าไปในห้องน้ำ ฮยอกแจก็รีบกลับมานั่งท่องสูตรคูณอย่างขะมักเขม้น เสียงน้ำหยดที่ดังลอดมาจากประตูห้องน้ำมันคอยกดดันให้เด็กน้อยมือสั่น ฮยอกแจกลัวว่าหากทงเฮทดสอบเขาแล้วเขาตอบไม่ได้จะโดนดุ

"เป็นยังไง ท่องถึงไหนแล้วครับ"ร่างโปร่งเดินออกจากห้องน้ำมาโดยมีผ้าเช็ดตัวที่พันเอวไว้แค่ผืนเดียว แผงอกแกร่งที่มีกล้ามเนื้อสมชายชาตรีเผยให้เห็นร่องรอยข่วนของฮยอกแจประปราย บนบ่าแกร่งมีผ้าขนหนูผืนเล็กวางพาดเอาไว้ใช้สำหรับเช็ดผมที่ยังเปียกชื้น ร่างโปร่งเดินไปนั่งที่ปลายเตียงเหนือฮยอกแจที่นั่งท่องสูตรคูณบนเบาะที่พื้น 

"ก็...ได้เกือบหมดแล้วครับ"ฮยอกแจตอบเสียงแผ่ว พลางลุกคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กจากมือหนาแล้วค่อยๆเช็ดผมให้กับร่างโปร่ง 

"ไหน ท่องให้ฉันฟังหน่อยสิ"

"แม่ไหนครับ"

"ทุกแม่"

"สองหนึ่งสอง สองสองสี่..."เด็กน้อยเริ่มท่องสูตรคูณแม่ที่ถนัดที่สุดเสียงเจื้อยแจ้ว 

"เธอก็ท่องได้นี่"เมื่อท่องสูตรคูณจนจบแม่สอง ทงเฮก็ยกยิ้มให้กับความพยายามของร่างบาง ฮยอกแจที่ได้รับคำชมก็แย้มยิ้มด้วยความดีใจ เด็กน้อยช่างอ้อนขยับกายเข้าไปนั่งตักอีกฝ่ายขณะที่สองมือยังคงยีผ้าเช็ดตัวลงบนกลุ่มผมสีเข้ม

ต่อไปสิ"

"สามหนึ่งสาม สามสองหก.."แม่สาม แม่สี่ และแม่ห้าก็ยังท่องไปได้ด้วยดี เด็กน้อยยิ้มร่าทุกครั้งที่ท่องจบแล้วได้รับคำชมเรียบๆและรอยยิ้มอบอุ่นจากเจ้านายของเขา 

"หกสี่ ... ยี่สิบ ..."พอท่องมาถึงเลขมากๆ เด็กน้อยเริ่มท้องช้าลง รอยยิ้มบนหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความกังวล เสียงหวานแผ่ว มือสองข้างละจากกลุ่มผมของทงเฮมาชูขึ้นนับนิ้วด้วยความลังเล

"หกสี่เป็นเท่าไรครับฮยอกแจ"ทงเฮถามย้ำเมื่อเห็นฮยอกแจเริ่มตะกุกตะกัก เด็กน้อยหน้าเสียรีบนั่งท่องใหม่ตั้งต้น

"หกหนึ่งหก .. หกสองสิบสอง หกสามสิบแปด .. หกสี่ยี่สิบสี่ครับ"ฮยอกแจตอบเมื่อนึกคำตอบออก ก่อนที่ทงเฮจะพยักหน้าให้เด็กน้อยนั่งท่องต่อ 

"หกเก้า ... หกเก้า ..."ฮยอกแจติดขัดอีกครั้ง นิ้วเรียวทั้งสิบช่วยกันนับเพื่อท่องสูตรคูณต่อ ทงเฮหรี่ตามองเด็กน้อยนิ่ง ยิ่งทำให้ฮยอกแจหน้าเจื่อน

"จำไม่ได้เหรอครับ หื้ม"

"จะ...จำได้"ฮยอกแจตอบเสียงอ่อย 

"ใช่เหรอครับ อย่าโกหกแด๊ดสิเด็กดี"ทงเฮเอ่ยพลางบีบปลายจมูกรั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว

"งื้อออ ... ผมยังจำไม่แม่น ขอเวลาหน่อยได้ไหมครับ"ฮยอกแจทำใจดีสู้เสือ แม้ในใจจะกลัวอีกฝ่ายโกรธ แต่ร่างเล็กก็ทำเสียงออดอ้อนทงเฮ

"ไม่ได้ครับ เด็กไม่ดีแถมขี้โกหกต้องโดนแด๊ดดี้ลงโทษนะ รู้ไหม"ทงเฮเอ่ยพลางเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เด็กน้อย ลมหายใจอุ่นๆที่รดแก้มทำให้ฮยอกแจหลับตาปี๋ จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่พูดถึงทำโทษ เขาเคยโดนทงเฮตีก้นเสียหลายที 

"อย่าตีแรงนะครับ ผมเจ็บ"

"ใครว่าคราวนี้แด๊ดจะตีเราล่ะ แด๊ดจะลงโทษแบบนี้ต่างหาก"ทงเฮเอ่ยก่อนจะประกบริมฝีปากเข้าหาร่างเล็ก ฮยอกแจเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แต่ไม่ทันไรร่างโปร่งก็จับร่างที่อยู่บนตักพลิกลงนอนราบกับเตียง ริมฝีปากตามไปดูดดึงริมฝีปากแดงย้ำๆ สอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อนความหวานและเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นเล็กที่พยายามเกี่ยวตอบรับ ฮยอกแจปิดปรือดวงตาลงพลางยกสองมือขึ้นโอบรอบคออีกฝ่าย จำยอมรับบทลงโทษด้วยความเต็มใจ เมื่อจูบเสียจนพอใจร่างสูงก็ละออกพร้อมยกยิ้มมุมปาก

“บทลงโทษแรกสำหรับเด็กไม่ตั้งใจท่องสูตรคูณ ท่องต่อให้แด๊ดฟังหน่อยสิครับเด็กดี”ทงเฮเอ่ยก่อนจะผละออกจากฮยอกแจที่หายใจหอบหน้าแดงซ่าน

ร่างบางลุกขึ้นนั่งข้างๆทงเฮก่อนจะเริ่มท่องสูตรคูณแม่หกต่อ น่าแปลกที่บทลงโทษเมื่อครู่กลับทำให้เด็กน้อยท่องสูตรคูณแม่หกได้จนจบโดยไม่ตะกุกตะกัก

“พอโดนลงโทษแล้วก็จำได้นี่นา ... อยากโดนลงโทษอีกไหม?”

“มะ...ไม่ครับ อย่าเพิ่งนะ”ฮยอกแจตอบเสียงค่อย พวงแก้มนิ่มยังคงระเรื่อสีเลือดฝาดจางๆเพราะเด็กขี้อายยังคงเขินอายกับสัมผัสจูบร้อนแรงไม่เปลี่ยน แม้ว่าวันๆหนึ่งเขาจะถูกทงเฮขโมยจูบเช่นนี้หลายต่อหลายครั้งก็ตาม

“ไม่อยากโดนแด๊ดจูบเหรอ”

“อะ...อยากครับ แต่ ... แต่อยากท่องสูตรคูณ”เด็กน้อยหลุบตาลงมองหนังสือคณิตที่ถูกละเลยวางอยู่บนโต๊ะปลายเตียง

“ท่องต่อสิ แม่ 7”ทงเฮกอดอกเอ่ยสั่งฮยอกแจ ร่างบางจึงเริ่มท่องต่อ นิ้วเล็กทั้งสิบถูกยกขึ้นมาใช้อีกครั้ง ยิ่งท่องฮยอกแจก็ยิ่งช้า แม้ตอนท่องคนเดียวจะจำได้เกือบหมด แต่พอโดนทงเฮจ้องอยู่ตลอดแบบนี้มันก็ทำให้เด็กน้อยประหม่า

“อย่านับนิ้ว”ทงเฮเอ่ยพลางใช้มือข้างหนึ่งจับสองมือเล็กให้วางลงบนตัก เพราะรู้ดีว่าเด็กน้อยไม่ได้ท่องสูตรคูณจากความจำ แต่เป็นการนับนิ้วเพื่อหาคำตอบมาตอบเขา

“คุณทงเฮ ผม...คือผม...”ฮยอกแจอ้ำอึ้ง ปากอยากบอกออกไปว่ายังจำไม่ได้ แต่เด็กน้อยก็กลัวคนโตกว่าดุที่เขาไม่ตั้งใจท่องมากมาก ดวงตาคู่สวยมีหยดน้ำตาใสๆคลอหน่วง ฮยอกแจเม้มปากเบาๆก่อนจะเริ่มท่องใหม่อีกรอบ

“เจ็ดหนึ่งเจ็ด เจ็ดสองสิบสี่ เจ็ดสามยี่สิบเอ็ด...”

“.....”ทงเฮนั่งเงียบตั้งใจฟังฮยอกแจ สายตาคมมองจ้องใบหน้าหวาน จริงเขาไม่ได้จะใจร้ายดุฮยอกแจอะไรขนาดนั้น เพราะเขาเองก็รู้ดีว่าการท่องจำสูตรคูณทั้งหมดภายในวันเดียวมันไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งกับเด็กที่เกลียดคณิตศาสตร์อย่างฮยอกแจก็ยิ่งแล้วใหญ่

“เจ็ดแปด...”

“เจ็ดแปดเท่าไรครับฮยอกแจ”

“เจ็ดแปด ... ห้า...ห้าสิบเจ็ด”คำตอบที่ผิดทำให้ทงเฮส่ายหน้าเบาๆก่อนที่มือหนาจะคว้าใบหน้าเล็กเข้ามาบดจูบอีกครั้ง ขณะที่เด็กน้อยโอนอ่อนไปกับรสจูบ มือหนาก็เลื่อนลงปลดกระดุมเสื้อนอนของฮยอกแจออกเสียหมด ไม่นานเสื้อนอนสีกรมท่าก็หลุดลงไปกองที่ข้างเตียงด้วยฝีมือของคนมากประสบการณ์

ริมฝีปากอุ่นกดจูบเบาๆไล่ไปตามซอกคอขาว ฟันคมงับเข้าที่เนื้อนุ่มจนฮยอกแจเผลอซี้ดปาก มือหนาของทงเฮลูบไปตามเอวคอด และหน้าท้องบาง เพียงเท่านี้เด็กน้อยก็สติกระเจิงทำอะไรต่อไม่ถูกนอกจากนอนนิ่งๆปล่อยให้เจ้านายของเขาสัมผัสไปทั่ว

“เจ็ดแปดห้าสิบหก ถ้ายังท่องผิด ก็ไม่ต้องใส่กางเกง”ทงเฮเอ่ยเช่นนั้นก่อนจะละออกจากฮยอกแจ ร่างโปร่งสั่งให้ฮยอกแจท่องสูตรคูณต่อโดยที่ร่างบางบางต้องเปลือยท่อนบนอยู่ตรงหน้า แอร์เย็นๆที่เป่าโดนผิวกายเนียนทำเอาฮยอกแจต้องยกมือขึ้นกอดตัวเอง และปิดบังร่างกายจากสายตาหื่นๆของร่างโปร่ง

“แด๊ดดี้ใจร้ายจัง”ฮยอกแจกระเง้ากระงอด แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ยอมท่องสูตรคูณแม่เจ็ดต่อจากที่ค้างเอาไว้ให้จบ สูตรคูณแม่เจ็ดจบลงไปด้วยดีหลังจากฮยอกแจได้รับบทลงโทษที่สอง ตามมาด้วยแม่แปดที่ฮยอกแจเผลอท่องผิดอีกครั้ง

“ถอดกางเกงกับชั้นในออกครับ”คำสั่งของทงเฮทำให้เด็กขี้อายรีบถอดกางเกงขายาวสีเดียวกันกับเสื้อนอนออกพร้อมชั้นในสีอ่อน ร่างกายเปลือยเปล่าของฮยอกแจปรากฎแก่สายตาทงเฮ เขากวาดมองร่องรอยความเป็นเจ้าของที่ฝังอยู่ตามต้นขาเล็กแล้วอมยิ้ม

“ฉันเพิ่งรู้นะว่ารอยฉันเยอะขนาดนี้”ทงเฮเอ่ยพลางลากนิ้วลูบไปตามเรียวขาขาว ปลายนิ้วยาวลูบวนที่รอยดูดสีม่วงเข้มที่ต้นขาด้านใน

“นอนลงแล้วอ้าขาออกสิ นี่คือบทลงโทษของเด็กที่ไม่ตั้งใจท่องสูตรคูณนะ”ทงเฮเอ่ยสั่งเช่นนั้น ฮยอกแจจึงเอนกายลงแล้วชันขาตั้งขึ้นพลางแยกเรียวขาออกจากกัน ทงเฮก้มประทับจูบลงเบาๆที่ต้นขาด้านใน เขาจูบวนเบาๆอยู่ใกล้ๆส่วนอ่อนไหวของฮยอกแจ แม้ไม่สัมผัสมันโดยตรงแต่สัมผัสวาบหวิวมันก็ทำให้ฮยอกแจหลุดเสียงครางเบาๆในลำคอ

“ฮื้ออ..แด๊ด..แด๊ดดี้ ฮยอกแจยังท่องสูตรคูณไม่เสร็จ”ฮยอกแจเว้าวอนเสียงสั่นเมื่อปลายลิ้นของทงเฮเริ่มลากเลียลงต่ำเข้าใกล้ช่องทางที่ซุกซ่อนอยู่ทางด้านหลัง

“ท่องต่อสิ อย่าหยุด”ทงเฮเอ่ยสั่ง ปลายลิ้นยังคงทำหน้าที่สำรวจกายฮยอกแจไปเรื่อยๆ เรียวลิ้นร้อนดุนดันกับปากทางเข้าด้านหลังทำเอาฮยอกแจดิ้นพล่าน สองขาเรียวหนีบเข้าหากันโดยอัตโนมัติ สองมือของทงเฮจับเรียวขาเล็กให้แยกออกอีกครั้ง ขณะที่เขายังคงกดจูบไปตามเนื้อนิ่มเนียนวนเวียนไม่ห่าง

“แปด...อ่ะ..แปดเก้า..เจ็ดสิบสอง แปดสิบ..อื้ออ”ฮยอกแจท่องสูตรคูณต่อเสียงสั่น สติที่มีกระเจิดกระเจิงไปกับสัมผัสที่รุกเร้า

แม้สะโพกบางขยับถดหนี แต่คนโตกว่าก็เลื่อนใบหน้าเข้ามอบสัมผัสหวิวให้ฮยอกแจ เรียวลิ้นร้อนลากขึ้นแตะกับถุงเนื้อนิ่มใต้แกนกายของร่างบาง เขาใช้ปากและลิ้นเขาปลุกเร้าปรนเปรอจนฮยอกแจครางลั่น มือบางเลื่อนผลักใบหน้าอีกฝ่ายแต่ทงเฮก็ขืนแรงต้านนั้นเอาไว้

“ท่องสิครับ เด็กดี”เมื่อหยอกล้อเสียหนำใจทงเฮจึงยอมละออกจากส่วนล่างของฮยอกแจแล้วกดจูบเบาๆที่หน้าผากมน ฮยอกแจหอบหายใจถี่ สัมผัสรัญจวนใจเมื่อครู่มันแทบทำให้เขาขาดใจ การท่องสูตรคูณแม่ที่ไม่ถนัดเช่นนี้ยิ่งเป็นปัญหาใหญ่สำหรับเขา

“เก้าหนึ่งเก้า..เก้าสองสิบแปด...เก้าสามยี่สิบเจ็ด”ขณะที่เด็กน้อยนอนบิดเร่าท่องสูตรคูณตามคำสั่ง สายตาร้อนก็มองปฏิกิริยาเขินอายของร่างบาง มือเล็กเลื่อนลงปิดส่วนอ่อนไหวที่แข็งขืนขึ้นเพราะความต้องการที่ถูกปลุก

“เก้าเก้า...เจ็ดสิบ...เจ็ดสิบเอ็ด...”

“ผิดอีกแล้วนะครับเด็กดี”

“ฮื้อออ..แด๊ด พอแล้ว อย่าลงโทษฮยอกแจอีกเลยนะ”ฮยอกแจอ้อนขอ แต่ทงเฮไม่ฟัง เขาจับฮยอกแจพลิกคว่ำลงกับเตียงแล้งจูบซับตามแผ่นหลังขาว เพียงจรดริมฝีปากที่สันหลังเด็กน้อยก็ดิ้นเร่า จุดรวมประสาทที่สำคัญที่เป็นจุดอ่อนของฮยอกแจ

ปลายลิ้นที่ลากตามความยาวของแนวกระดูกสันหลัง แม้จะแผ่วเบาแต่ฮยอกแจก็แอ่นหลังดิ้นหนีไม่หยุด มือบางจิกลงกับเตียงแน่น ทงเฮรู้ดีว่าทำแบบนี้ฮยอกแจจะทั้งเสียวซ่านและทรมาณใจในคราเดียวกัน

“แด๊ดดด..อื้อออ”ฮยอกแจครางไม่หยุดเมื่อทงเฮเปลี่ยนจากเรียวลิ้นเป็นฝ่ามือ ปลายนิ้วทั้งห้าลูบแผ่นหลังเร็วๆวนเวียนอยู่หลายครา

“พอแล้ว ไม่เอา...ไม่เอาที่หลัง ฮยอกแจไม่ไหว”

“ไม่ไหวอะไรกัน หื้ม เพิ่งแม่เก้าเอง ท่องต่อให้จบแล้วแด๊ดจะหยุด”

“...อ่ะ...เก้าสิบสองเป็นหนึ่งร้อยแปด”สูตรคูณแม่เก้าที่ใช้เวลาเนิ่นนานกว่าจะท่องจบทำเอาฮยอกแจหอบหายใจเหนื่อย ทงเฮยอมละออกจากแผ่นหลังขาวเนียนไปแล้ว แต่ความวูบหวิวที่ได้รับมันก็ทำให้ฮยอกแจรีบพลิกกายหงายขึ้น เพื่อป้องกันไม่ให้ทงเฮแกล้งเขาได้อีก

“ต่อสิครับ แม่สิบ”แม่สิบและแม่สิบเอ็ดผ่านไปได้ง่ายๆทำให้ฮยอกแจมีความหวังที่จะหยุดโดนคนใจร้ายรังแกเช่นนี้ แต่ทว่าเมื่อมาถึงแม่สิบสองที่เด็กน้อยเพิ่งท่องจำได้เมื่อครู่ คนตัวเล็กก็หน้าเสียตั้งแต่เริ่มเมื่อเห็นร่างโปร่งละออกจากร่างของเขาไปที่ลิ้นชักข้างเตียง

“ท่องให้จบนะครับแม่สิบสอง”

“ฮื้ออ..ผมยังจำได้ไม่แม่นเลยครับ”ฮยอกแจตอบเสียงแผ่ว สายตาก็มองตามมือหนาที่ควานหาสิ่งของที่อยู่ในลิ้นชัก ไม่รู้เลยว่าทงเฮจะมีบทลงโทษอะไรให้เขาต่อไป แต่ที่แน่ๆฮยอกแจรู้ดีว่ายังไงเขาก็ท่องไม่ได้แน่ๆอยู่แล้ว

“ท่องครับ เด็กดื้อเถียงแด๊ดหรือ”ทงเฮเงยหน้าขึ้นสบตาฮยอกแจ สายตากดดันของร่างโปร่งทำให้เด็กน้อยยอมอ้าปากเริ่มท่องสูตรคูณแม่ที่ยากที่สุด

“สิบสองหนึ่งสิบสอง ... สิบสองสองยี่สิบสี่ อ๊ะ..”เมื่อเริ่มท่องไปไม่นานจู่ๆทงเฮก็เข้ามาประชิดร่างแล้วสวมใส่บางอย่างทาบทับตาของเขาปิดบังไม่ให้เขารับรู้การกระทำของอีกฝ่าย

“แด๊ด..ทะ..ทำอะไรครับ”ฮยอกแจถามหวั่นๆ แต่กลับมีเพียงความเงียบเป็นคำตอบ ฮยอกแจได้ยินเสียงทงเฮเดินไปมารอบๆเขาแต่เจ้าตัวกลับไม่เอื้อนเอ่ยอะไร เด็กน้อยจึงต้องหันกลับมาสนใจภารกิจใหญ่ที่ทงเฮสั่งเขา

“สิบสองหนึ่งสิบสอง สิบสองสองยี่สิบสี่...สิบสองสาม...สามสิบหก...”ฮยอกแจท่องสูตรคูณแม่สิบสองไปอย่างกระท่อนกระแท่น หลายครั้งที่ฮยอกแจหยุดเงียบ แต่ทงเฮก็ไม่ได้เอ่ยสั่งอะไรเขา นั่นจึงทำให้เด็กน้อยมีเวลาคิดหาตัวเลขเพื่อท่องต่อได้

“สิบสองเก้า...”ฮยอกแจเงียบลงเนิ่นนานเมื่อพยายามคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก เรียวปากอิ่มแดงเม้มแน่นเข้าหากัน เขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าทงเฮกำลังจะทำอะไร เพราะตอนนี้ที่คาดตามันปิดสนิทไม่มี้แสงลอดเข้ามาให้เห็นเลยแม้แต่น้อย

“ท่องไม่ได้เหรอ”เสียงกระซิบข้างใบหูขวาทำให้ฮยอกแจเผลอถดหนี แต่สัมผัสอุ่นๆของฝ่ามือที่รั้งเอวเขาเอาไว้มันก็ทำให้ฮยอกแจยอมอยู่นิ่ง

“มะ...ไม่ได้ครับ”ฮยอกแจยอมรับผิดเสียงอ่อย

“บทลงโทษนี้ ... ต้องใช้ความกล้าหน่อยก็แล้วกันนะ”

>NC Part<

“เดี๋ยวนี้หนูอ้อนแล้วก็ยั่วแด๊ดเก่งจังนะ”ทงเฮเอ่ยพลางยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมชื้นเหงื่อ ฮยอกแจยิ้มหวานให้กับคำชมของเจ้านาย แล้วเลื่อนตัวไปกดจูบเบาๆที่ปลายคางสาก

“แด๊ดดี้ชอบ ผมเลยอยากทำ”

“รู้ไหมว่าทำแบบนี้แล้วฉันอยากเอาเธออีก”คำถามตรงไปตรงมาของคนอายุมากกว่าทำให้ฮยอกแจเม้มปากลงด้วยความเขินอาย มือบางยกขึ้นปิดหน้าเอาไว้ ไม่ชินเลยสักครั้งกับคำพูดตรงไปตรงมาแบบนี้

“แด๊ดดี้อา...ผม...ผมให้เอาก็ได้ครับ แต่แด๊ดดี้อย่าทิ้งผมนะ”เด็กน้อยยังคงงัดลูกอ้อนมาใช้ไม่หยุด ตั้งแต่ร่างบางรู้ว่าเขาแพ้ทางให้อ้อนเสียงหวานๆแบบนี้ฮยอกแจก็เอาแต่ออดอ้อนเขาไม่หยุด จะว่าน่ารักก็น่ารัก จะว่าน่าเอาก็น่าเอา

“หนูทั้งเซ็กซี่ ทั้งลีลาดีแบบนี้ แล้วแด๊ดดี้จะไปไหนรอดล่ะครับ หื้ม”

“ลีลาดี...แบบนี้หนูลีลาดีเหรอ”

“อื้ม ดีกว่าแต่ก่อนเยอะ”ทงเฮตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปาก คำชมแสนธรรมดาของทงเฮเป็นเหมือนกับแสงสว่างให้กับฮยอกแจอีกครั้ง เด็กน้อยยิ้มกว้างพลางเลื่อนใบหน้าเข้าพรมจูบไปทั่วแผ่นอกแกร่ง

“พอแล้ว”

“ไม่ชอบเหรอครับ?”

“เสียเวลา มาให้ฉันเอาเธอดีกว่านะตอนนี้”สิ้นเสียงของทงเฮเด็กน้อยแสนยั่วก็ถูกคนมากประสบการณ์พลิกกายขึ้นคร่อมอีกครั้ง บทรักครั้งใหม่ และไฟกามมันถูกปลุกเร้าขึ้นอีกครา ทั้งสองร่างแลกส่งสัมผัสร้อนแรงช่วยกันพาอีกฝ่ายไปถึงปลายทางฝั่งฝัน

“แด๊ดดี้ หนูเหนื่อย สองรอบหนูก็ไม่ไหวแล้วนะ”ฮยอกแจเอ่ยห้ามร่างโปร่งที่กำลังวนเวียนอยู่แถวหน้าอกของเขาเสียงอ่อน ทงเฮเห็นเช่นนั้นจึงยอมรามือแต่โดยดี ร่างแกร่งเลื่อนตัวไปนอนลงข้างๆแล้วจัดท่านอนให้ศีรษะของคนตัวเล็กวางทับอยู่บนแขนของเขา ดวงตาหวานปิดปรือเพราะความง่วงงุนและความเหนื่อยล้าที่เข้าเล่นงาน บทรักร้อนแรงที่กินเวลาไปเกือบ 3 ชั่วโมงมันทำให้เขาหมดแรงที่จะทำอะไรต่อ

“อย่าแทนตัวเองว่าหนูบ่อยๆสิ ได้ยินแล้วแด๊ดอยาก”

“ฮื้อออ...แต่แด๊ดก็ชอบให้หนูเรียก”

“อืม ก็มันน่ารักดี”ทงเฮเลื่อนฝ่ามือไปเกลี่ยแก้มนิ่มเล่น เด็กน้อยระบายยิ้มจางๆก่อนจะทำปากจู๋จุ้บไปที่ปลายนิ้วโป้งของทงเฮ

“แด๊ดดี้รักหนูไหม? แด๊ดดี้ให้หนูอยู่กับแด๊ดดี้นานๆไม่ได้เหรอ?”เด็กน้อยช้อนตามองสบกับดวงตาคู่คมที่มองใบหน้าหวานด้วยความหลงใหล

“ทำตัวเป็นเด็กดีแบบนี้ แด๊ดดี้ก็ไม่พาหนูไปขายหรอก”

“ครับ หนูจะเป็นเด็กดีของแด๊ด”เด็กน้อยเอ่ยพลางยกนิ้วก้อยขึ้นตรงหน้าทงเฮ มือหนาจึงเลื่อนนิ้วก้อยเข้าเกี่ยวกับเรียวนิ้วเล็กพร้อมรอยยิ้ม

“พรุ่งนี้ต้องท่องสูตรคูณอีกไหม”

“ท่องครับ”

“ตั้งใจท่องล่ะ ถ้ายังท่องไม่ได้ แด๊ดจะให้เราขย่มให้แด๊ดหลายรอบเลยนะ รู้ไหม”คำสั่งแสนทะลึ่งทำให้แก้มนวลขึ้นสีอีกครั้ง ฮยอกแจก้มหน้างุดพลางขยับซุกอกแกร่งเพื่อซ่อนความเขินอายของตัวเองเอาไว้ คราวก่อนที่ทงเฮบังคับให้เขาเป็นฝ่ายอยู่ด้านบน เด็กน้อยก็ใช้เวลาตั้งนานกว่าจะยอมขยับตามที่ทงเฮสั่ง หากต้องทำหลายรอบตามที่ทงเฮว่าเขาคงเขินจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่ๆ

“ผมจะพยายามท่องให้ได้นะครับ”

“ดีมาก เด็กดีของฉัน”ทงเฮเอ่ยก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากมน แล้วไล่ลงจูบลงที่เปลือกตาคู่สวย ปลายจมูกโด่ง และริมฝีปากอิ่มแดง

“ฝันดีนะครับ แด๊ดดี้ของฮยอกแจ

“อืม”

Talk'

ฮึกกกก.. ตอนที่สามแล้ว แด๊ดยังแกล้งน้องไม่หยุดไม่หย่อน 

สารภาพมาค่ะ ใครท่องสูตรคูณผิดๆถูกๆบ้าง 5555555555555555555 

หวังว่าตอนนี้จะทำให้หลายๆคนแฮปปี้นะคะ ตอนหน้าบอกเลยว่าแซ่บกว่านี้แน่นอน อิอิ

ใครอ่านแล้วรบกวนติดแท๊ก #รักหลากรสเฮอึน #daddyproject สองแท๊กน้า

เพราะ #รักหลากรสเฮอึน เป็นแท๊กรวมฟิคต่างๆที่ไม่มีแท๊กของตัวเองส่วนแท๊กแด๊ดดี้เป็นแท๊กแยกสำหรับเรื่องนี้จ้า