ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : [[Sorry Sorry,,I'm Mafia*16]] ความจำเสื่อม...
"ฮยอกแจ....นายเป็นไงบ้าง" ร่างหนาเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วลูบหัวร่างเล็กเบาๆ
"นะ นายเป็นใคร แล้วพวกนายมาทำอะไรกัน ละ แล้วชั้นล่ะ? ชั้นมาทำอะไรที่นี่ " ร่างเล็กเอ่ยถามทุกคนแล้วมองไปรอบๆห้อง
"พี่ฮยอก พี่จำผมได้มั้ย ผมคยูฮยอนไง ผมเป็นน้องชายพี่นะ แล้วก็นี่พี่ดงเฮ พี่ลีทึก นี่คิบอม แล้วก็ฮันคยอง" ร่างบางเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มหวานให้ร่างเล็ก
"ไม่เลย พวกนายเป็นใคร พวกนายจะฆ่าชั้นหรอ ไม่ ไม่นะ ไม่!!!!!" ร่างเล็กหยิบหมอนหน้ากอดไว้แน่น น้ำตาใสๆ ไหลพราก ลีทึกเดินเข้ามาโอบกอดน้องชายของเค้าไว้แนบกาย
"ไม่ๆ พวกเราจะไม่ทำร้ายนะฮยอกแจ ชั้นจะดูแลนายอย่างดี พวกเราจะทำให้นายหายนะ" ลีทึกพูด ร่างเล็กไม่ตอบอะไร เอาแต่สะอึกสะอื้นอย่างเดียว
"ไม่เอา ฮึก.........อย่าทำชั้นนะ ชั้นกลัวแล้ว อยากได้อะไรชั้น ฮึก...ชั้นให้ทุกอย่างเลย" ร่างเล็กพูดเสียงสั่นเครือ
"ฮยอกแจ นายจำชั้นไม่ได้เลยหรอ? ชั้นฮันคยองไง นายจำชั้นได้มั้ย?" ร่างหนาเดินเข้าไปจับมือเล็กไว้ แต่ร่างเล็กกลับดึงมือกลับ แล้วผละตัวลีทึกที่กอดเค้าอยู่ออก
"ไม่ ไม่!!!!!!!!!!!! ชั้นจำไม่ได้ จำม่ได้ จำไม่ได้ ได้ยินมั้ย ม่ายยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!" ร่างเล็กกุมหัวแน่น ส่ายหน้าไปมาและตะโกนโหวกเหวกเสียงดังลั่น จนพยาบาลสองคนรีบเดินเข้ามาจับตัวร่างเล็กไว้ให้นอนนิ่งกับเตียง แล้วคุณหมอก็เดินเข้ามาฉีดยานอนหลับใส่ในขวดน้ำเกลือ
"คุณคะ ใจเย็นๆนะคะ หายใจเข้าลึกๆนะคะ ไม่มีอะไรแล้วค่ะ" พยาบาลสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น แล้วจับแขนทั้งสองข้างของร่างเล็กไว้แน่น เพื่อไม่ให้ร่างเล็กดิ้นหนักกว่าเดิม
"อย่า อย่าทำอะไรชั้น ไม่เอา ไม่เอาแล้ว ทรมาน ทรมานเหลือเกิน ขอร้อง ไม่เอา ไม่ ไม่..............ไม่เอาแบบนี้..................................." สิ้นเสียงสุดท้ายลง ร่างเล็กๆก็นอนแน่นิ่งอย่างสงบเพราะฤทธิ์ยาร่างหนาเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วนั่งลงข้างๆ
"พวกคุณไม่วครถามอะไรเค้าตอนนี้มากๆนะครับ เพราะสมองได้รับการกระทบกระเทือนจากการกระแทกอย่างรุนแรง ควรจะให้เค้าได้พัก อย่าให้เค้ารื้อฟื้นอะไรมาก ทางเราจะคอยช่วยอีกแรงนึงนะคับ" คุณหมอพูดขึ้นแล้วเดินออกไปพร้อมพยาบาลสาวอีกสองคน
"ฮันคยอง!! นายพูดบ้าอะไร ทำพี่ชั้นเกือบตายแบบนั้นน่ะ!?" ดงเฮโวยวาย พุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อร่างหนาขึ้น
"พี่ดงเฮ ใจเย็นๆก่อน เข้าอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้" ร่างบางรีบคว้าตัวพี่ชายให้ออกห่างจากร่างหนาทันที
"แกก็เห็น มันทำพี่ฮยอกแจแทบบ้า แกยังจะปล่อยมันไว้อีกเรอะ!!" ดงเฮพูด
"ใจเย็นๆ มันไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะทะเลาะกัน นายเข้าใจมั้ย? เราควรจะทำทุกวิถีทาง ที่จะทำให้ความทรงจำของฮยอกแจกลับคืนมา และทุกคนก็ต้องช่วยกัน ไม่ใช่มาทะเลาะกันแบบนี้" ลีทึกตะโกนขึ้น ทำเอาทุกคนหยุดชะงัก
"เอ่อ.......พวกเราควรจะนั่งเงียบรอให้ฮยอกแจตื่นก่อนนะ" ร่างสูงพูดเสียงเรียบแล้วนั่งไขว่ห้างบนโซฟาสีขาวสะอาดในห้องผู้ป่วย
"อืม ชั้นว่าคิบอมก็พูดถูกนะ" ลีทึกนั่งขึ้นแล้วนั่งที่โซฟาที่อยู่อีกด้านของห้อง "ถ้าพวกนายทะเลาะกันแล้งฮยอกแจกลับมาเหมือนเดิม ชั้นจะไม่ว่าเลย" ลีทึกเอ่ยขึ้น
"หึ ถ้านายทำพี่ชายชั้นคลั่งขึ้นมาอีกรอบล่ะก็ นายโดนแน่ๆ" ดงเฮเอ่ยขึ้นแล้วนั่งลงข้างลีทึกอย่างอารมณ์เสีย
"งั้นชั้นไปซื้อของเช้ามาให้นะ นี่ก็ใกล้เย็นแล้ว ยังไม่ได้กินอะไรกันเลยนี่ รอแปปนะ" ร่างบางเอ่ยขึ้นแล้วเดินออกไปนอกห้อง ร่างสูงมองตามไป ลีทึกเห็นจึงเรียกคิบอม แล้วมองประตูเป็นสัญญาณว่าให้ตามไป
"คยูฮยอนรอก่อน ชั้นไปด้วย" ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปคว้าแขนร่างบางแล้วเดินไปข้างๆ
"มาทำไม ไปดูพี่ชายนายไม่ดีกว่าหรอ? เดี๋ยวพี่ชายนายกับพี่ดงเฮก็ต่อยกันตายพอดี" ร่างบางพูดเสียงเรียบ
"นี่ๆ นายโกรธชั้นหรอ? ชั้นสัญญา ต่อไปนี้ ชั้นจะไม่ดุ ไม่โหดร้ายกับนาย จะไม่รุนแรงกับนายอีก เชื่อชั้นนะๆๆ หายโกรธชั้นนะ" ร่างสูงพูดขึ้นพลางเขย่าแขนร่างบาง
"รู้ตัวมั้ย เวลานายดุ ชั้นกลัวนายมากๆ แล้วตอนนี้......ชั้นก็ยังกลัวนายอยู่ อย่าทำให้ชั้นสับสนเลยนะ ขอร้อง" ร่างบางพูดแล้วเร่งฝีเท้าขึ้นอีก
"เดี๋ยวๆคยูฮยอน ชั้นรักนายนะ......." ร่างสูงพูดขึ้น ร่างบางหยุดเดินแล้วหันกลับมามองร่างสูงที่ยืนก้มหน้า ใช้เท้าเขี่ยพื้นไปๆมาๆ มือก็ไขว้หลังไว้
"รักชั้น รักแล้วทำตัวแบบเนี่ยอ่ะหรอ? มาเฟียที่ไหนเค้าจะมาง้อแบบนี้บ้างน้าาาา ไม่รู้สิ คนที่ขึ้นชื่อว่ามาเฟียน่ะ ซักกี่คนเชียวที่เชื่อใจได้" ร่างบางพูดแล้วเดินไปที่หน้าลิฟท์
"เอ้ยยย ชั้นพูดจริงนะ เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่หรอคยูฮยอน???" ร่างสูงวิ่งเข้าไปข้างๆแล้วสอดประสานมือแน่น
"ไม่รู้ หน้านายมันไม่น่าไว้ใจ คนอะไร...หน้าตาย" ร่างบางเอ่ยแล้วเดินเข้าไปในลิฟท์ โดยมีร่างสูงเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ
"ไม่เชื่อชั้นจริงๆหรอ? ชั้นพิสูจน์ก็ได้นะ" ร่างสูงพูดขึ้นแล้วชูนิ้วสามนิ้วขึ้น
"พิสูจน์ นายจะบ้ารึป่าว นายอย่ามาพูดโกหกเลยหน่า ชายกับชายน่ะ รักกันไม่ได้นายก็รู้ เกิดบ้าอะไร อยู่ๆก็ขอชั้นเป็นแฟน มาบอกว่ารักชั้นอีก โรคจิต" ร่างบางเอ่ย
"นี่นายไม่เคยเชื่อชั้นเลยหรอ?" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ
"ฮ่ะๆ มาเฟียขี้งอน น่าจะเป็นเจ้าเด็กน้อยมากกว่านะนายอ่ะ" ร่างบางเอ่ยขึ้น ไม่ทันไรมือหนาก็คว้าหน้าใสมีเลือดฝาดเข้ามาประกบปากอย่างดูดดื่ม ลิ้นอุ่นเข้าไปสอดประสานพัลวันกัน มือเรียวบางทั้งสองข้างโอบรอบคอแกร่งไว้แนบแน่น..
"อื้อ อื้มมมมมมมมมมม ฮิๆ" ร่างสูงครางขึ้นแล้วหัวเราะในลำคอกับกริยาท่าทางที่น่ารักน่าชังของร่างบาง.....
ผ่างงงง งง ง งง ~~~
"อ๊ะ........เอ่อ ขอโทษค่ะ" นางพยาบาลคนหนึ่งกำลังจะเดินเข้ามาในลิฟท์เพื่อขึ้นไปเข้าเวร แต่กลับมาเจอคนทั้งสองกอดพลอดรักกันอยู่ในลิฟท์ เธออุทานเบาๆ แล้วรีบเดินหนีไป ร่างบางเห็นจังผลักร่างสูงออกแล้วรีบเดินออกจากลิฟท์ทันที
"อะ อ้าว!!! รอด้วยสิ" ร่างสูงรีบเดินตามร่างบางไป "นี่คยูฮยอน นายเขินหรอ?" ร่างสูงถาม
"ใครเขิน ไม่ได้เขินนี่ ชั้นน่ะหรอจะเขิน ชิส์" ร่างบางพูดแล้วรีบเดินเข้าร้านสะดวกซื้อไป
"เฮ้ออออ ปากแข็งชะมัดเลย" ร่างสูงพูดแล้วเดินตามเข้าไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"พี่ทึก เดี๋ยวผมมานะ" ดงเฮเอ่ยแล้วลุกขึ้นยืน
"ดงเฮ จะไปไหนล่ะ?" ลีทึกถาม
"ผมจะไปขอจดหมายลาป่วยให้พี่ฮยอกแจน่ะ" ดงเฮเอ่ยขึ้น
"เดี๋ยวชั้นไปให้ก็ได้" ร่างหนาเอ่ยขึ้น
"ไม่ต้อง ชั้นจัดการเอง" ดงเฮพูดขึ้นแล้วเดินไปพอดีกับที่ฮีชอลเดินเข้ามาพอดี
"อ้าวดงเฮ หวัดดี ชั้นพึ่งรู้ข่าวจากลีทึกน่ะ ขอโทษนะที่มาช้า พอดีชั้นติดงานนิดหน่อยน่ะ" ฮีชอลพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรฮะ พี่นั่งคุยกันไปก่อนละกัน ผมขอไปทำเรื่องให้พี่ฮยอกแจก่อน" พูดจบก็เดินไปที่เค้าน์เตอร์แต่....
โคร้มม มม ม !!!!
"อ๊ะ ขอโทษฮะ พอดีผมเหม่อไปหน่อย" ดงเฮเอ่ยขึ้น "คุณเจ็บมั้ยฮะ?" ดงเฮมองหน้าชายคนนั้น แล้วก็อึ้งไปพักหนึ่ง...
"คุณคือ คุณดงเฮใช่มั้ยฮะ?" ชายวัยกลางคน ใส่ชุดสูทสีดำผูกเน็คไทด์เอ่ยถามดงเฮ
"เอ่อ.......ฮะ ผมดงเฮ แล้วคุณรู้จักผมได้ไง?" ดงเฮถามอย่างสงสัย
"ผมเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณหนูซองมินคับ ตอนนี้คุณหนูต้องการเจอคุณมาก ช่วยตามผมไปด้วยนะคับ" ชายคนนั้นพูด
"เค้า เอ่อ........ซองมิน เป็นอะไรหรอฮะ?" ดงเฮถามอีก
"ไข้หวัดใหญ่นะคับ ไข้ขึ้นสูงมาก แล้วก็เอะอะโวยวายอยากเจอหน้าคุณดงเฮ ก็เลยให้ผมตามหาคุณ แต่โชคดีนะฮะ ที่มาเจอคุณที่นี่ ถ้าวันนี้ผมตามหาคุณดงเฮไม่เจอ คุณหนูคงเอาปืนยิงหัวผมระเบิดแน่ๆ" ชายคนนั้นพูดตอบแล้วพาดงเฮไปที่ห้องผู้ป่วยที่อยู่ริมในสุด
แอ๊ดดด ดดด ดด ดด ด ด ด.............
"ซองมิน นายไม่สบายหรอ??" ดงเฮเอ่ยทักแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ
"แค่กๆๆ ดงเฮ นั้นนายจริงๆด้วย คิดถึงนายจัง" ซองมินเอ่ย
"อื้มมม ชั้นก็.....คิดถึงนายเหมือนกัน" ดงเฮพูดแล้วยิ้มหวานให้
"อื้มม เห็นหน้านายแล้ว.....รู้สึกดีจัง" ซองมินพูดแล้วคว้ามือดงเฮมากุมไว้ "นายอยู่เป็นเพื่อนชั้นคืนนี้ได้มั้ย?" ซองมินถาม
"เอ่อ................."
"ทำไมหรอ? นายไม่ว่างหรอ?" ซองมินถาม แล้วค่อยๆสลดหน้าลง "ไม่เป็นไร ชั้นอยู่คนเดียวก็ได้" ซองมินเอ่ยแล้วเอนตัวนอนลงอย่างเดิม
"ได้สิได้ งั้น....คืนนี้ คืนนี้ชั้นจะอยู่เป็นเพื่อนนายก็แล้วกัน" ดงเฮพูดแล้วนั่งลงแล้วทั้งสองก็นั่งสนทนากันทั้งคืน.....
"นะ นายเป็นใคร แล้วพวกนายมาทำอะไรกัน ละ แล้วชั้นล่ะ? ชั้นมาทำอะไรที่นี่ " ร่างเล็กเอ่ยถามทุกคนแล้วมองไปรอบๆห้อง
"พี่ฮยอก พี่จำผมได้มั้ย ผมคยูฮยอนไง ผมเป็นน้องชายพี่นะ แล้วก็นี่พี่ดงเฮ พี่ลีทึก นี่คิบอม แล้วก็ฮันคยอง" ร่างบางเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มหวานให้ร่างเล็ก
"ไม่เลย พวกนายเป็นใคร พวกนายจะฆ่าชั้นหรอ ไม่ ไม่นะ ไม่!!!!!" ร่างเล็กหยิบหมอนหน้ากอดไว้แน่น น้ำตาใสๆ ไหลพราก ลีทึกเดินเข้ามาโอบกอดน้องชายของเค้าไว้แนบกาย
"ไม่ๆ พวกเราจะไม่ทำร้ายนะฮยอกแจ ชั้นจะดูแลนายอย่างดี พวกเราจะทำให้นายหายนะ" ลีทึกพูด ร่างเล็กไม่ตอบอะไร เอาแต่สะอึกสะอื้นอย่างเดียว
"ไม่เอา ฮึก.........อย่าทำชั้นนะ ชั้นกลัวแล้ว อยากได้อะไรชั้น ฮึก...ชั้นให้ทุกอย่างเลย" ร่างเล็กพูดเสียงสั่นเครือ
"ฮยอกแจ นายจำชั้นไม่ได้เลยหรอ? ชั้นฮันคยองไง นายจำชั้นได้มั้ย?" ร่างหนาเดินเข้าไปจับมือเล็กไว้ แต่ร่างเล็กกลับดึงมือกลับ แล้วผละตัวลีทึกที่กอดเค้าอยู่ออก
"ไม่ ไม่!!!!!!!!!!!! ชั้นจำไม่ได้ จำม่ได้ จำไม่ได้ ได้ยินมั้ย ม่ายยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!" ร่างเล็กกุมหัวแน่น ส่ายหน้าไปมาและตะโกนโหวกเหวกเสียงดังลั่น จนพยาบาลสองคนรีบเดินเข้ามาจับตัวร่างเล็กไว้ให้นอนนิ่งกับเตียง แล้วคุณหมอก็เดินเข้ามาฉีดยานอนหลับใส่ในขวดน้ำเกลือ
"คุณคะ ใจเย็นๆนะคะ หายใจเข้าลึกๆนะคะ ไม่มีอะไรแล้วค่ะ" พยาบาลสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น แล้วจับแขนทั้งสองข้างของร่างเล็กไว้แน่น เพื่อไม่ให้ร่างเล็กดิ้นหนักกว่าเดิม
"อย่า อย่าทำอะไรชั้น ไม่เอา ไม่เอาแล้ว ทรมาน ทรมานเหลือเกิน ขอร้อง ไม่เอา ไม่ ไม่..............ไม่เอาแบบนี้..................................." สิ้นเสียงสุดท้ายลง ร่างเล็กๆก็นอนแน่นิ่งอย่างสงบเพราะฤทธิ์ยาร่างหนาเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วนั่งลงข้างๆ
"พวกคุณไม่วครถามอะไรเค้าตอนนี้มากๆนะครับ เพราะสมองได้รับการกระทบกระเทือนจากการกระแทกอย่างรุนแรง ควรจะให้เค้าได้พัก อย่าให้เค้ารื้อฟื้นอะไรมาก ทางเราจะคอยช่วยอีกแรงนึงนะคับ" คุณหมอพูดขึ้นแล้วเดินออกไปพร้อมพยาบาลสาวอีกสองคน
"ฮันคยอง!! นายพูดบ้าอะไร ทำพี่ชั้นเกือบตายแบบนั้นน่ะ!?" ดงเฮโวยวาย พุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อร่างหนาขึ้น
"พี่ดงเฮ ใจเย็นๆก่อน เข้าอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้" ร่างบางรีบคว้าตัวพี่ชายให้ออกห่างจากร่างหนาทันที
"แกก็เห็น มันทำพี่ฮยอกแจแทบบ้า แกยังจะปล่อยมันไว้อีกเรอะ!!" ดงเฮพูด
"ใจเย็นๆ มันไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะทะเลาะกัน นายเข้าใจมั้ย? เราควรจะทำทุกวิถีทาง ที่จะทำให้ความทรงจำของฮยอกแจกลับคืนมา และทุกคนก็ต้องช่วยกัน ไม่ใช่มาทะเลาะกันแบบนี้" ลีทึกตะโกนขึ้น ทำเอาทุกคนหยุดชะงัก
"เอ่อ.......พวกเราควรจะนั่งเงียบรอให้ฮยอกแจตื่นก่อนนะ" ร่างสูงพูดเสียงเรียบแล้วนั่งไขว่ห้างบนโซฟาสีขาวสะอาดในห้องผู้ป่วย
"อืม ชั้นว่าคิบอมก็พูดถูกนะ" ลีทึกนั่งขึ้นแล้วนั่งที่โซฟาที่อยู่อีกด้านของห้อง "ถ้าพวกนายทะเลาะกันแล้งฮยอกแจกลับมาเหมือนเดิม ชั้นจะไม่ว่าเลย" ลีทึกเอ่ยขึ้น
"หึ ถ้านายทำพี่ชายชั้นคลั่งขึ้นมาอีกรอบล่ะก็ นายโดนแน่ๆ" ดงเฮเอ่ยขึ้นแล้วนั่งลงข้างลีทึกอย่างอารมณ์เสีย
"งั้นชั้นไปซื้อของเช้ามาให้นะ นี่ก็ใกล้เย็นแล้ว ยังไม่ได้กินอะไรกันเลยนี่ รอแปปนะ" ร่างบางเอ่ยขึ้นแล้วเดินออกไปนอกห้อง ร่างสูงมองตามไป ลีทึกเห็นจึงเรียกคิบอม แล้วมองประตูเป็นสัญญาณว่าให้ตามไป
"คยูฮยอนรอก่อน ชั้นไปด้วย" ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปคว้าแขนร่างบางแล้วเดินไปข้างๆ
"มาทำไม ไปดูพี่ชายนายไม่ดีกว่าหรอ? เดี๋ยวพี่ชายนายกับพี่ดงเฮก็ต่อยกันตายพอดี" ร่างบางพูดเสียงเรียบ
"นี่ๆ นายโกรธชั้นหรอ? ชั้นสัญญา ต่อไปนี้ ชั้นจะไม่ดุ ไม่โหดร้ายกับนาย จะไม่รุนแรงกับนายอีก เชื่อชั้นนะๆๆ หายโกรธชั้นนะ" ร่างสูงพูดขึ้นพลางเขย่าแขนร่างบาง
"รู้ตัวมั้ย เวลานายดุ ชั้นกลัวนายมากๆ แล้วตอนนี้......ชั้นก็ยังกลัวนายอยู่ อย่าทำให้ชั้นสับสนเลยนะ ขอร้อง" ร่างบางพูดแล้วเร่งฝีเท้าขึ้นอีก
"เดี๋ยวๆคยูฮยอน ชั้นรักนายนะ......." ร่างสูงพูดขึ้น ร่างบางหยุดเดินแล้วหันกลับมามองร่างสูงที่ยืนก้มหน้า ใช้เท้าเขี่ยพื้นไปๆมาๆ มือก็ไขว้หลังไว้
"รักชั้น รักแล้วทำตัวแบบเนี่ยอ่ะหรอ? มาเฟียที่ไหนเค้าจะมาง้อแบบนี้บ้างน้าาาา ไม่รู้สิ คนที่ขึ้นชื่อว่ามาเฟียน่ะ ซักกี่คนเชียวที่เชื่อใจได้" ร่างบางพูดแล้วเดินไปที่หน้าลิฟท์
"เอ้ยยย ชั้นพูดจริงนะ เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่หรอคยูฮยอน???" ร่างสูงวิ่งเข้าไปข้างๆแล้วสอดประสานมือแน่น
"ไม่รู้ หน้านายมันไม่น่าไว้ใจ คนอะไร...หน้าตาย" ร่างบางเอ่ยแล้วเดินเข้าไปในลิฟท์ โดยมีร่างสูงเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ
"ไม่เชื่อชั้นจริงๆหรอ? ชั้นพิสูจน์ก็ได้นะ" ร่างสูงพูดขึ้นแล้วชูนิ้วสามนิ้วขึ้น
"พิสูจน์ นายจะบ้ารึป่าว นายอย่ามาพูดโกหกเลยหน่า ชายกับชายน่ะ รักกันไม่ได้นายก็รู้ เกิดบ้าอะไร อยู่ๆก็ขอชั้นเป็นแฟน มาบอกว่ารักชั้นอีก โรคจิต" ร่างบางเอ่ย
"นี่นายไม่เคยเชื่อชั้นเลยหรอ?" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ
"ฮ่ะๆ มาเฟียขี้งอน น่าจะเป็นเจ้าเด็กน้อยมากกว่านะนายอ่ะ" ร่างบางเอ่ยขึ้น ไม่ทันไรมือหนาก็คว้าหน้าใสมีเลือดฝาดเข้ามาประกบปากอย่างดูดดื่ม ลิ้นอุ่นเข้าไปสอดประสานพัลวันกัน มือเรียวบางทั้งสองข้างโอบรอบคอแกร่งไว้แนบแน่น..
"อื้อ อื้มมมมมมมมมมม ฮิๆ" ร่างสูงครางขึ้นแล้วหัวเราะในลำคอกับกริยาท่าทางที่น่ารักน่าชังของร่างบาง.....
ผ่างงงง งง ง งง ~~~
"อ๊ะ........เอ่อ ขอโทษค่ะ" นางพยาบาลคนหนึ่งกำลังจะเดินเข้ามาในลิฟท์เพื่อขึ้นไปเข้าเวร แต่กลับมาเจอคนทั้งสองกอดพลอดรักกันอยู่ในลิฟท์ เธออุทานเบาๆ แล้วรีบเดินหนีไป ร่างบางเห็นจังผลักร่างสูงออกแล้วรีบเดินออกจากลิฟท์ทันที
"อะ อ้าว!!! รอด้วยสิ" ร่างสูงรีบเดินตามร่างบางไป "นี่คยูฮยอน นายเขินหรอ?" ร่างสูงถาม
"ใครเขิน ไม่ได้เขินนี่ ชั้นน่ะหรอจะเขิน ชิส์" ร่างบางพูดแล้วรีบเดินเข้าร้านสะดวกซื้อไป
"เฮ้ออออ ปากแข็งชะมัดเลย" ร่างสูงพูดแล้วเดินตามเข้าไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"พี่ทึก เดี๋ยวผมมานะ" ดงเฮเอ่ยแล้วลุกขึ้นยืน
"ดงเฮ จะไปไหนล่ะ?" ลีทึกถาม
"ผมจะไปขอจดหมายลาป่วยให้พี่ฮยอกแจน่ะ" ดงเฮเอ่ยขึ้น
"เดี๋ยวชั้นไปให้ก็ได้" ร่างหนาเอ่ยขึ้น
"ไม่ต้อง ชั้นจัดการเอง" ดงเฮพูดขึ้นแล้วเดินไปพอดีกับที่ฮีชอลเดินเข้ามาพอดี
"อ้าวดงเฮ หวัดดี ชั้นพึ่งรู้ข่าวจากลีทึกน่ะ ขอโทษนะที่มาช้า พอดีชั้นติดงานนิดหน่อยน่ะ" ฮีชอลพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรฮะ พี่นั่งคุยกันไปก่อนละกัน ผมขอไปทำเรื่องให้พี่ฮยอกแจก่อน" พูดจบก็เดินไปที่เค้าน์เตอร์แต่....
โคร้มม มม ม !!!!
"อ๊ะ ขอโทษฮะ พอดีผมเหม่อไปหน่อย" ดงเฮเอ่ยขึ้น "คุณเจ็บมั้ยฮะ?" ดงเฮมองหน้าชายคนนั้น แล้วก็อึ้งไปพักหนึ่ง...
"คุณคือ คุณดงเฮใช่มั้ยฮะ?" ชายวัยกลางคน ใส่ชุดสูทสีดำผูกเน็คไทด์เอ่ยถามดงเฮ
"เอ่อ.......ฮะ ผมดงเฮ แล้วคุณรู้จักผมได้ไง?" ดงเฮถามอย่างสงสัย
"ผมเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณหนูซองมินคับ ตอนนี้คุณหนูต้องการเจอคุณมาก ช่วยตามผมไปด้วยนะคับ" ชายคนนั้นพูด
"เค้า เอ่อ........ซองมิน เป็นอะไรหรอฮะ?" ดงเฮถามอีก
"ไข้หวัดใหญ่นะคับ ไข้ขึ้นสูงมาก แล้วก็เอะอะโวยวายอยากเจอหน้าคุณดงเฮ ก็เลยให้ผมตามหาคุณ แต่โชคดีนะฮะ ที่มาเจอคุณที่นี่ ถ้าวันนี้ผมตามหาคุณดงเฮไม่เจอ คุณหนูคงเอาปืนยิงหัวผมระเบิดแน่ๆ" ชายคนนั้นพูดตอบแล้วพาดงเฮไปที่ห้องผู้ป่วยที่อยู่ริมในสุด
แอ๊ดดด ดดด ดด ดด ด ด ด.............
"ซองมิน นายไม่สบายหรอ??" ดงเฮเอ่ยทักแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ
"แค่กๆๆ ดงเฮ นั้นนายจริงๆด้วย คิดถึงนายจัง" ซองมินเอ่ย
"อื้มมม ชั้นก็.....คิดถึงนายเหมือนกัน" ดงเฮพูดแล้วยิ้มหวานให้
"อื้มม เห็นหน้านายแล้ว.....รู้สึกดีจัง" ซองมินพูดแล้วคว้ามือดงเฮมากุมไว้ "นายอยู่เป็นเพื่อนชั้นคืนนี้ได้มั้ย?" ซองมินถาม
"เอ่อ................."
"ทำไมหรอ? นายไม่ว่างหรอ?" ซองมินถาม แล้วค่อยๆสลดหน้าลง "ไม่เป็นไร ชั้นอยู่คนเดียวก็ได้" ซองมินเอ่ยแล้วเอนตัวนอนลงอย่างเดิม
"ได้สิได้ งั้น....คืนนี้ คืนนี้ชั้นจะอยู่เป็นเพื่อนนายก็แล้วกัน" ดงเฮพูดแล้วนั่งลงแล้วทั้งสองก็นั่งสนทนากันทั้งคืน.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น