ห้องพักออริที่'นก'

ลำดับตอนที่ #28 : OMG หอผมมีผี!! :: ดาริน เบญจมินทร์

[ APPLICATION FOR GENIE ]

" มนุษย์ต้องใจดีมากแน่ ๆ เลย จริงมั้ยคะพี่ชาย? "

" หืม? ถามว่าฉันจะสิงอะไรหรอคะ? ก็ต้องสิงในสิ่งของน่ารัก ๆ สิคะ!  "

สิ่งของที่สิงสู่ : ตุ๊กตาอุ๋ง ๆ [ วอนบอยแบนด์ทั้งหลายอย่าหมั่นเขี้ยวแล้วขยำน้อง 5555 ]

ชื่อ - นามสกุล : ดาริน เบญจมินทร์ || Darin Benjamin

ชื่อเล่น : ริน || Rin

สัญชาติ : ไทย

เพศ : หญิง

อาชีพ : นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4

ลักษณะภายนอก : ดาริน เด็กสาวแดนสยามผู้มีใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มเหมาะสมกับวัย พวงแก้มสีชมพูอ่อนระเรื่ออันเป็นธรรมชาติน่าหยิก จมูกเล็กรูปหยดน้ำ ริมฝีปากบางสีเชอร์รี่ไร้ซึ่งการเติมแต่ง ดวงตากลมโตคู่สวยสีแดงสดที่มักเป็นตัวอักษรสระอิ เป็นผลมาจากการยิ้มแย้มของเด็กสาว ประดับด้วยคิ้วโค้งคันศร โครงหน้าเด็กสาววัยสิบปีรายอมไปด้วยเส้นเกศาสีเงินบริสุทธิ์ไร้ซึ่งการผูกมัด ยาวตรงสวยสุขภาพดีถึงกลางหลังเป็นผลมาจากการบำรุงรักษาเป็นอย่างดี เนื้อกายอ่อนนุ่มขาวเรียบเนียนไร้รอยตำหนิดุจผิวเด็กทารก ด้วยโลชั่นประทินผิว มีกลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกกุหลาบติดตัวจนเป็นเอกลักษณ์ ด้วยส่วนสูงเพียง 155 เซนติเมตร ทำให้เธอตัวเล็กกว่าเพื่อนในห้องเรียน แต่ส่วนสูงนี้สามารถรับกับน้ำหนัก 45 กิโลกรัมได้เป้นอย่างดี ทำให้เด็กสาวมีน้ำมีนวล ไม่ผอมแห้งแรงน้อยจนเกินไป แขนขายาวสมส่วน หน้าอกหน้าใจมีพอประมาณทำให้ไม่ขัดต่อการทำกิจกรรมต่าง ๆ ในชีวิตประจำวัน

นิสัย :  ดารินเป็นเด็กสาวที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าอย่างไม่รู้เบื่อ เป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงความเป็นมิตร ขี้เล่น และจริงใจในเวลาเดียวกัน เธอเป็นคนที่สดใสร่าเริงอยู่เสมอ ไม่เครียดหรือซีเรียสอะไรกับเรื่องเล็กๆน้อยๆหากมันไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บมาคิดให้ปวดหัว เธอมักจะเป็นคนที่นำพาความสดใสร่าเริงมาให้ผู้คนรอบข้างเสมอ เรียกได้ว่าถ้าหากอยู่ใกล้เธอจะไม่มีแม้สักวันเดียวที่ความเครียดถาโถมเข้าใส่เลยแม้แต่น้อย ทุกๆวันจะมีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความสุข ไม่รู้สึกเบื่อหรือเหงาอีกต่อไป เจ้าเหล่อนเปรียบเสมือนแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องมืดๆ เอื้อมมือบางไปหาบุคคลที่กำลังสิ้นหวัง เหงา เศร้า เสียใจ ปิดกั้นตัวเองจากผู้คน ให้ออกมาจากสถานที่แคบๆหรือบรรยากาศเหล่านั้นด้วยความอ่อนโยนและจริงใจเสมอมา และด้วยความร่าเริงของร่างบาง ก็ทำให้มีผลพลอยให้ผู้คนรอบข้างมีความสุขไปด้วย นับว่าถ้าหากขาดเธอไปวันหนึ่ง ก็ราวกับชีวิตขาดสีสันก็ไม่ปาน

        ดาริน เป็นคนที่เก็บอารมณ์ความรู้สึกเก่งพอสมควรโดยเฉพาะอารมณ์ตอนที่กำลังเศร้าโศกเสียใจ ด้วยความที่เธอนั้นไม่ได้ต้องการให้คนอื่นมาเป็นห่วง สงสาร หรือสมเพช มันจะทำให้เธอนั้นรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอถึงขั้นต้องมีคนมาคอยปลอบหรือเอาใจใส่อะไรมากมายเกินกว่าที่ควร เมื่อเจอเรื่องที่มากรีดแทงให้หัวใจเธอเจ็บปวดเจ้าหล่อนจะพยายามยิ้มรับไว้เสมอไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม จะเล็กหรือใหญ่แต่บาดแผลมันก็ยังคงเป็นบาดแผลอยู่วันยันค่ำ เธอมักจะแสดงด้านเข้มแข็งออกมาให้ผู้อื่นได้เห็น เพื่อให้อีกฝ่ายมองว่าตนนั้นไม่ได้อ่อนแอ ไม่ได้เศร้าโศกเสียใจใดๆทั้งสิ้น ทั้งๆที่ในใจนั้นแทบแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆเหมือนกระจกใสสะอาดที่ตกลงสู่พื้นพร้อมแตกกระจายออกไปแบบไม่มีทีท่าว่าจะสมานกันใด้เหมือนใหม่อีกแล้ว เพื่อทำให้ตัวเองดูเข้มแข็งจึงพร้อมที่จะแบกรับความเจ็บปวดนั้นไว้แต่เพียงผู้เดียว และจะไม่ระบายออกไปให้ผู้อื่นรับรู้ถึงความเจ็บปวดทรมานที่สั่งสมอยู่ภายในจิตใจแม้แต่นิดเดียว

        ดาริน เป็นเด็กสาวที่อยู่นิ่งไม่ค่อยได้เรียกอีกอย่างคือมีความไฮเปอร์อยู่ในตัวเองสูง วันๆของเจ้าหล่อนจะไม่มีวันไหนที่อยู่ติดที่เลยหากมันไม่จำเป็นจริงๆ มักจะออกไปนู่นมานี่อยู่เสมอเพื่อเปิดหูเปิดตาและรับสิ่งใหม่ๆที่เข้ามา ทำให้เธอนั้นค่อนข้างเป็นคนที่ตามเล่ห์เหลี่ยมทันอยู่ไม่น้อย ด้วยประสบการณ์ชีวิตที่ฟันฝ่ามาทำให้เธอสามารถพิจารณาได้ว่าคนนี้น่าเชื่อถือหรือไม่ แต่ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร ไม่ใช่ดูแวปแรกแล้วจะสามารถรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายดีหรือไม่ดี ไม่เพียงแต่มนุษย์เท่านั้นที่เธอต้องการเข้าหา จำพวกสัตว์ตัวเล็กๆ น่ารักๆต่างๆด้วยก็เช่นเดียวกัน ดารินเป็นคนที่รักสัตว์มาก แต่ก็ใช่ว่าจะรักสัตว์ทุกชนิด ส่วนมากจะเป็นประเภทที่เอาไว้เลี้ยงเสียมากกว่า เช่น แมว สุนัข เต่า นก เป็ด เป็นต้น เวลาเดินไปเจอสัตว์ที่ไหนเธอก็มักจะเข้าไปลูบหัวมันเล่นแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

       ดาริน รักความถูกต้องและยุติธรรมเป็นที่สุด เธอที่สร้างมิตรไมตรีไปทั่วทุกหนแห่ง(?)ใครจะไปคิดถึงล่ะว่าจะเป็นคนที่เด็ดขาดในเรื่องของความยุติธรรม ผิดก็ว่าไปตามผิด ไม่มีการโอนอ่อนใดๆทั้งสิ้น ถึงแม้ว่าจะสนิทกันมากเพียงใดก็ตาม แต่ความสนิทมันไม่ใช่ตัวที่จะตัดสินว่าถูกหรือผิดเสียหน่อยนี่? ถึงแม้ยามปกติเธอจะเป็นคนที่โอนอ่อนให้กับคนรอบข้างได้ง่าย แต่เมื่อถึงยามที่ต้องตัดสินว่าสิ่งใดถูกหรือผิด จะกลับกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งคำว่าโอนอ่อนเลยแม้แต่น้อย ถ้าเธอเป็นฝ่ายผิดจริง ก็พร้อมที่จะเอ่ยขอโทษออกมาจากใจจริงไม่เสแสร้งใดๆ และยังคงหวังว่าอีกฝ่ายจะยังให้อภัยเพราะเรื่องบางเรื่องเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าตนนั้นกำลังทำผิดอยู่ แต่ถ้าหากอีกฝ่ายผิดแล้วเอ่ยขอโทษออกมา เธอก็พร้อมที่จะให้อภัยทุกเมื่อ หากมันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเก็บมาซีเรียสอะไร แต่ครั้งต่อไปจะต้องไม่ทำผิดซ้ำรอยเดิมอีก เพราะเธอเองก็เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่ให้อภัยคนหน้าเดิมๆได้ไม่มากนัก และจะคอยปรับปรุงตัวเองอยู่เสมอเพื่อไม่ให้ตนทำผิดซ้ำสองเสียเอง

        ดาริน เป็นคนที่มีปณิธานสูงมาก เมื่อคิดสิ่งใดหรือได้รับมอบหมายให้ทำงานใด เธอก็จะพยายามทำสุดความสามารถและต้องทำสำเร็จให้จงได้ ไม่ว่าจะต้องเจออุปสรรค์หรือขวากหนามมากมายเข้ามาขวางกั้น ดารินก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย เพราะถ้าหากคิดยอมแพ้แต่เนิ่นๆก็ไม่ต่างอะไรกับคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับอุปสรรค์ต่างๆ และอุปสรรค์เหล่านี้มันจะช่วยทำให้เธอนั้นพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ เปรียบดั่งกำลังฝึกฝนเธออยู่ก็ไม่ปาน แต่ถึงกระนั้นก็ใช่ว่าเธอจะเป็นคนที่จริงจังไปเสียหมด มุมขี้อ้อนของเธอก็มีเช่นเดียวกัน โดยส่วนมากแล้วจะอ้อนคนที่สนิทเสียส่วนใหญ่ และด้วยความที่เธอสนิทกับแทบทุกคนที่ได้ผูกมิตรไมตรีที่ดีต่อกันทำให้เธอเลือกอ้อนไม่ถูกเลยทีเดียว(?) แต่..เธอก็ไม่ต่างอะไรกับปีศาจตนหนึ่งที่อ้อนเฉพาะเวลาที่อยากได้สิ่งใดหรือต้องการความช่วยเหลือเพียงเท่านั้น เพราะเธอคิดอยู่เสมอว่าอ้อนมากเกินไปโดยใช่เหตุมันจะทำให้คนรอบข้างเอือมระอาเอาเปล่าๆ เพราะฉะนั้นจึงตัดสินใจอ้อนเวลาที่มีเหตุผลมากพอเท่านั้น ทำให้คนรอบข้างรู้ตัวได้ในทันทีเลยว่าที่เธอเข้ามาอ้อนเพราะมีสิ่งที่อยากได้หรือต้องการให้ช่วยนั่นเอง 

        ดาริน เป็นคนที่โกรธอะไรแล้วชอบเงียบ จะกลายเป็นคนที่เงียบมาก ไม่ยอมพูดยอมจา ราวกับงอนอยู่อย่างไงอย่างงั้น แต่ถ้าอีกฝ่ายยอมขอโทษและแสดงความจริงใจออกมา เธอเองก็ให้อภัยได้ไม่ยากนัก ประสมกับความโกรธยากเป็นฐานอยู่แล้ว ทำให้ไม่ค่อยมีใครได้เห็นเวลาเคทโกรธเท่าไรนักหรอก ดารินเป็นคนที่โกหกไม่เก่ง เวลาที่เธอไม่ได้พูดความจริง สังเกตได้จากน้ำเสียงที่จะตะกุกตะกักเล็กน้อย พร้อมเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้า ทำให้โดนจับได้ว่าโกหกเสียทุกครั้งไป ดาริน เป็นประเภทที่ยอมคนง่าย ไม่ว่าจะถูกไหว้วานให้ช่วยอะไร เธอก็จะพยายามทำให้เต็มที่ เว้นเสียแต่เรื่องที่เธอไม่สามารถช่วยได้จริงๆ ในบางครั้งแม้จะรู้ว่าถูกหลอกใช้ แต่เธอก็จะทำ เพราะไม่อยากมีปัญหากับใครนั่นเอง

ประวัติ : ดาริน มีชีวิตที่สงบสุขตลอดมาภายในชนบทที่ไม่วุ่นวาย เธออาศัยอยู่กับบิดาและคุรปู่อีคนหนึ่ง น่าเสียดายนักที่มารดาด่วนจากไปยามที่คลอดเธอให้ออกมาลืมตาดูโลกใบสีฟ้าครามนี้เสียก่อน แต่นั่นก้ไม่ได้เป็นปมด้อยของเธอเลย เพราะบิดาเป็นคนใจดีและอ่อนโยน เป็นทั้งพ่อและแม่ให้เธอได้ ทำให้ดารินไม่ได้มีความรู้สึกขาดหายอะไรเลยแม้แต่น้อย 

             ดาริน ในวัย 9 ปี มักพร่ำถามผู้เป็นปู่ในวัย 71 ปี อยู่เสมอว่าท่านต้องการสิ่งใดเพื่อที่ท่านจะได้มีความสุข ผู้เป็นปู่ตอบหลานรักด้วยประโยคซ้ำเดิม ว่าอยากเห็นเธอในชุดเจ้าสาวเมื่อเติบใหญ่ขึ้นไป ดารินคิดไว้เสมอว่าอยากทำให้ความปรารถนาของคุณปู่เป็นจริง เธอตั้งใจศึกษาเล่าเรียนเพื่อให้ได้มีผลการเรียนที่น่าพึงพอใสำหรับคนในครอบครัว และจะเป็นเจ้าสาวในอนาคตตามที่คุณปู่หวังไว้ให้จงได้

            วันหนึ่ง ดารินในวัย 10 ปี ได้ขออนุญาตบิดาไปเที่ยวกับเพื่อนในห้องอีกคนหนึ่ง แม้จะมีความกังวลแปลกประหลาดอยู่ในใจแต่ก็ยอมปล่อยให้ลูกสาวไป เธอได้ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนสมใจหวัง วันนั้นมีทั้งความสุข รอยยิ้ม สนุกสนาน นับว่าเป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่ง แต่ดารินไม่สามารุล่วงรู้ได้เลย ว่ามันจะเป็นวันสุดท้ายของลมหายใจ ในขณะที่กำลังเดินทางกลับบ้านนั้น ได้มีรถยนต์คนหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็ว และพุ่งเข้าชนเธอและเพื่อนอีกคนหนึ่ง สติเริ่มเลือนลางหายไป ภาพสุดท้ายที่ผุดเข้ามาในหัว คือคุณปู่และบิดาที่ยิ้มต้อนรับเธออยู่ที่บ้าน และแล้วทุกอย่างก็ดับวูปลงไปโดยไม่มีเวลาให้ร้องระบายความเจ็บปวดอะไรออกมาสักคำ

คุณพ่อ ...... คุณปู่

ห่วง : ต้องการไปขอโทษคุณปู่ ที่ตนเองไม่สามารถเป็นเจ้าสาวตามที่คุณปู่หวังไว้ได้อีกแล้ว

เหตุผลที่มาอยู่ในห้องพระเอก : ตุ๊กตาอุ๋ง ๆ ในห้องนี้น่ารักน่าสิง(?) , ตามเพื่อนพระเอกมาด้วยความไม่รู้ว่าจะตามใครไปดี(?)

สิ่งที่ชอบ : ตุ๊กตาอุ๋ง ๆ | อากาศเย็นสบาย | น้ำแดง | ชนมชั้น

สิ่งที่เกลียด : ของขม | อากาศร้อนตับจะแตก(?) | สัตว์ตระกูลกบ | จิ้งจก | ตุ๊กแก

งานอดิเรก : ฟังเพลงแล้วหอน(ร้อง)ตาม(?)

เพิ่มเติม : - ดาริน จะแทนตัวเองว่า หนู หากสนทนากับผู้ที่มีอายุหรือวุฒิภาวะมากกว่า และจะมีหางเสียงแทบทุกประโยค สำหรับคนที่อายุเท่ากันหรืออายุน้อยกว่า จะแทนตัวเองว่า ฉัน ไม่มีหางเสียง กับคนในครอบครัวเธอจะแทนตัวเองว่า ริน 

- ดารินเกิดวันที่ 1 พฤศจิกายน 

- กรุ๊ปเลือด O

คุยกับตัวละคร

"เอาล่ะ ตาเธอเเล้ว เข้ามาเลย" เมษเปิดประตูห้องนอนเพื่อให้ผีคิวถัดไปเข้ามาคุยในห้องเขา "ส่วนที่เหลือก็อยู่กันสงบๆ ห้ามแอบฟัง ห้ามทะลุกำเเพงเข้ามาดู เข้าใจมั๊ย?!" ชายหนุ่มยังไม่วายโผล่หน้าออกมาเพื่อขู่ผีตนอื่นที่อยู่ในห้องนั่งเล่นก่อนจะปิดประตูเเละเดินตรงมาทางคุณ

: "ขออนุญาตนะคะ~" เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเริงร่าเช่นยามปกติ พร้อมลอยเข้ามาในห้องของชายหนุ่มที่เชื้อเชิญอย่างไม่เร่งรีบ แต่ก็ไม่วายสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อได้ฟังคำขู่ของเมษเมื่อครู่ พี่เขาต้องเป็นคนดีแน่ ๆ นั่นอาจแค่แสดงให้ตนอื่นเกรงกลัวสินะคะ!

"กฏในการอยู่ร่วมกัน ห้ามไปเที่ยวหลอกคนอื่นหรือห้องข้างๆ ห้ามเคลื่อนย้ายอะไรโดยที่ฉันไม่อนุญาต ห้ามค้นข้าวของส่วนตัวกระทั่งแอบดูฉันอาบน้ำ ที่สำคัญ!! ห้ามโผล่มาหลอกฉันตอนกลางคืน ชัดเจนนะ!" ทันทีที่นั่งลงที่พื้นเขาก็เริ่มสาธยายกฏออกมาด้วยสีหน้าจริงจังปนหงุดหงิดเล็กน้อย

: "ทำไมกฎมันมากมายขนาดนี้ล่ะคะ..." ดารินบ่นเสียงอู้อี้พลางหันหน้ามองไปทางอื่นเพื่อหลบตา แต่ถ้าอยากอยู่ที่นี่ก็คงมีแต่ต้องทำตาม "รับทราบค่ะพี่ชาย~"

"อืม ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ..." ชายหนุ่มก้มหน้าพร้อมยกมือนวดขมับตน ท่าทางจะปวดหัวของจริง

: ดารินกระพริบตาปริบมองคนตรงหน้าที่ยกมือนวดขมับ การที่เธอมาอยู่ที่นี่คงไม่ได้สร้างปัญหาให้เขาเพิ่มขึ้นใช่ไหม? (เด็กน้อยผู้ไม่มองโลกในแง่ความเป็นจริง--)

"ทำไมเธอ ถึงยังไม่ไปผุดไปเกิดล่ะ? มีห่วงอะไรหรอ?" 

: "ถ้าหนูรู้ว่าห่วงนั้นคืออะไร ก็ไปผุดไปเกิดแล้วล่ะค่ะ" เด็กสาวกล่าวพลางหัวเราะออกมาน้อย ๆ ราวกับกำลังหยอกล้อ ก่อนสูดหายใจเข้าเต็มปอด และเอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างจริงจัง "หนูอยากไปเจอคน ๆ หนึ่ง และอยากขอโทษเขาคนนั้นค่ะ พี่ชาย...จะช่วยหนูใช่มั้ย?"

ชายหนุ่มเหงื่อตกหลังจากที่ได้ยินคำตอบของผีตรงหน้า "...เเล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ ตามคนอื่นไปไม่ได้รึไง?"

: "แหม ก็พี่ชายท่าทางใจดีที่สุดแล้วนี่นา อีกอย่าง หนูคิดไว้เลยว่าพี่ชายต้องหล่อทั้งกายและใจแน่นอนเลยค่ะ!" ดวงตาของเด็กสาวเป็นประกายขึ้นมาพร้อมจ้องมองชายหนุ่มด้วยสายจาราวอ้อนวอน พลางกระพริบตาถี่ ๆ 

"...ฮะฮะฮะ" เมษหัวเราะอย่างขมขื่น(?)ที่สุดในชีวิตก่อนจะทิ้งตัวลงกับพื้นเเละสลบไป

: "หวา! พี่ชายเป็นอะไรมั้ยคะ?!" ดารินลุกลี้ลุกลนก่อนรีบลอยไปหยิบอุ๋ง ๆ มาฟาด(?)ชายหนุ่มเบา ๆ เพื่อหวังว่าเขาจะได้สติกลับคืนมา "พี่ชายอย่าตาย(?)นะคะ! พี่ต้องช่วยหนูก่อนนน!" 

คุยกับผปค.

เราชื่อมีนเน้อ เรื่องนี้เราคงเเต่งเป็นตอนสั้นๆไม่ยาวเท่าไหร่ ไม่ว่ากันนะ ;-;

: ข้าน้อยอลิซครับผม สั้นยาวไม่ว่ากันค่ะ ไม่มีปัญหาในเรื่องนั้นเลย~

คำถามเดียวเลย ถ้าไม่ได้บททีต้องการจะรับกลับหรือยัดบทคะ?

: จับยัดไปเลยค่ะ ! แฮ่ม...

ขอบคุณที่สนใจส่งลูกๆมาให้นะคะ ขอให้โชคดีค่าา XD

T
B