คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : SO WHAT? CHAPTER 27
SO WHAT?
CHAPTER 27
หายไปไหนกันหมดนะ...ฉันเดินวนหาทั่วบ้านแต่กลับไม่มีใครสักคนแม้แต่แม่บ้าน หวังว่าคงไม่เล่นอะไรแปลกๆให้ฉันใจหายอย่างเมื่อครู่...
ฉันเดินตามรอยบางอย่างบนผืนหญ้าคล้ายๆเลือดไปช้าๆ
แบคฮยอนนอนอยู่ตรงนั้นไม่ไกลจากฉันมากเท่าไหร่มีบางคนถือปืนอยู่ในมือจ่อที่เขาพี่ฉันเลือดไหลออกจากไหล่ฉันหลบหลังต้นไม้ทันทีที่เห็นชายชุดดำ ทำไมไม่จบสักทีแล้วพ่อ เทาไหนจะเซฮุน อยู่ไหนกันแล้วแม่ที่ไปทำงานแต่เช้าจะรู้เรื่องนี้ไหม
“หาให้ทั่ว...”
“ครับ”
“เดี๋ยว...”
“บอกมาว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน” ฉัน? แม่? แม่บ้าน?
“อยู่นี่” ฉันก้าวออกจากหลังต้นไม้แล้วเดินไปหาพวกมันแบคฮยอนที่ถูกเท้ากดอยู่เงยหน้ามองฉันก่อนจะร้องครวญครางออกมาอีกครั้งเมื่อถูกกดฝ่าเท้า
“กลับ...เจอแล้ว”
“เซฮุน!!” ทำไมต้องซ้อมเขาฉัน...เจ็บ
ฉันถูกลากมาที่รถของใครบางคนอย่างง่ายดายมันมองฉันอีกครั้งก่อนจะกระตุกยิ้มเขาคาดเข็มขัดให้ ฉันไม่ขัดขืนอะไรแต่จ้องมองใบหน้าของชายชุดดำคนนี้ เขาจะเอาฉันมาทำไม
“อยากรู้อะไร” เขาหันมาถามฉัน
“ฉันมีประโยชน์อะไร”
“ไว้ไปถามเจ้านายฉันแล้วกัน แต่รู้ไว้ว่าเยอะก็พอ” เขาเน้นตรงคำว่าเยอะก่อนจะกระตุกยิ้ม จะรู้บ้างไหมว่าอย่างฉันอย่ามาทำสายตาอันเหยียดหยามใส่
“เจ้านาย หญิงหรือชาย”
“หญิง...ทำไม”
“ฉันท้องอยู่ นายจะเอาฉันไปให้เธอทำร้ายหรอ” เขาขมวดคิ้วแล้วเลี้ยวรถจอดข้างทาง
“หลอก?” ฉันดึงที่ตรวจครรภ์ออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วชูต่อหน้าเขา “ฉันถูกจ้างให้มาทำให้เธอไม่มีตัวตน...บนโลก” มีใครจ้างเขามาฆ่าฉันงั้นหรอ...
“ฉันกำลังจะไปบอกสามี แต่นายกลับจับฉันมาและยังทำร้ายเขากับพี่ฉันไหนจะพ่อฉันอีก” เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงไม่กล้าจะขัดขืนหรือสู้ถ้าเป็นปกติฉันอาจจะต่อยสารเลวนี่ไปแล้ว
ประจำเดือนไม่มาสักทีฉันเลยเป็นกังวลเลยออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาพอกลับเข้าบ้านกลับไม่เห็นใครสักคน พอเห็น…ฉันยังไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวก็เห็นคนที่รักสภาพรอดยากเข่าแทบทรุด
ฉันปัดน้ำตาออกจากแก้มเขามองฉันแล้วออกรถอีกครั้งก่อนจะเลี้ยวกลับลูกน้องที่ขับตามมาน่าจะขับนำไปก่อนแล้วหมอนี่ดูจะระวังตัวมากเกินไป
“ที่นั้นไม่ปลอดภัยหรอก” แล้วครอบครัวฉันจะปลอดภัยหรอ?
“แล้วนายจะพาฉันไปไหน พ่อฉันจะฆ่านายเอานะ”
“พ่อเธอไม่อยู่บ้าน พวกฉันสืบมาแล้ว”
“เพราะอย่างนี้ถึงกล้าเข้าไป” ถ้าพ่ออยู่ฉันคงไม่ถูกลากมาอย่างนี้หรอ
แบคฮยอนกับเซฮุนจะเป็นยังไงบ้างนะ ฉันอยากจะบ้า เขาเจ็บขนาดนั้นฉันยังไม่กล้าที่จะมองใบหน้าของเขาเลยแค่เห็นเพียงเสี้ยวฉันก็รู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว
“ฉันจะพาเธอไปต่างจังหวัด”
“พาฉันกลับบ้าน”
“กลับไปพวกมันก็ไปเอาตัวเธอมาอีก”
“นายใช่พวกเดียวกับที่มาค้นบ้านฉันหรือเปล่า”
“ฉันไม่กระจอกอย่างนั้น”
ฉันกุมท้องตัวเองไว้แล้วหลับตาลงหมอนี่ขับเร็วเกินกว่าฉันจะลืมตาดูได้ เขาพาฉันมาและเขาอาจจะกำลังช่วยฉันมั้ง ภาวนาขอให้เป็นอย่างนั้น...
“เธอไปทำอะไรให้ผู้หญิงคนนั้นเกลียดวะ”
“ฉันไม่รู้ที่นายหมายถึง”
“คุณนายคิมไง เมียพ่อเธออ่ะ”
“...!!!โกหก!!!”
ฉันเอามือปิดหน้าไว้อีกครั้งก่อนน้ำตาจะไหลพรังพรูออกมาฉันไม่มีทางเชื่อที่เขาพูดแม่จะเป็นคนคิดอย่างนั้นได้ยังไง ไม่มีทาง “นายอย่ามาใส่ร้ายเธอ”
“…บอกฉันว่า...วันนี้พ่อเธอไม่อยู่ไปกับการ์ดฝีมือดี เธอบอกฉันว่าให้ทำร้ายสองคนนั้นซะ และเธอก็บอกเราว่า ฆ่าเธอซะ”
“หยุดพูดได้แล้ว อึก!!”
“แล้วแต่จะเชื่อ ฉันพูดให้ฟังก็เท่านั้น”
“อึก! ถ้าฉันไม่ท้องนายจะช่วยไหม”
“...” เขาเงียบเป็นคำตอบ
หลายอย่างตอนนี้น่าสับสนจนฉันรู้สึกเวียนหัวไปหมดถ้าฉันไม่มีลูกเขาจะช่วยหรือเปล่า การที่เขาเงียบ...มันคือคำตอบ ถ้าฉันเป็นอะไรไป...พ่อ เซฮุน จะทำยังไง
“ฉันจะพาเธอไปอยู่กับน้องชาย ที่นั้นเธอจะปลอดภัย”
“...”
“ห้ามติดต่อใครเด็ดขาด ถ้าเธอไม่ฟัง ไม่ฉันก็เธอที่ต้องตาย”
“ขออะไรอย่าง”
“อะไรคนท้อง”
“ฉันชื่ออลิซ”
“อะไรลิด” อลิซ...
“เอายัยนั้นไปให้พ่อฉันด้วย” เขามองฉันงงๆแล้วขับรถต่อ “แล้วเล่าให้เขาฟังทั้งหมดฉันจะอยู่ข้างนาย บอกพวกเขาว่าฉันขอ...”
“แต่เธออย่าลืมทำตามที่ฉันขอ ไม่งั้นน้องชายฉันจะโดนไปด้วย”
ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่บนที่เตียงนอนกว้าง ม่านสีขาวพลิ้วสลวยเมื่อถูกลมพัดผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ฉันลุกขึ้นมองไปด้านนอกกลับพบว่าข้างนอกหน้าต่างเป็นทะเล
“ยู ตื่นแล้วหรอ” O_O
“จงอิน!!” เป็นไปได้ยังไง
ฉันวิ่งเข้าไปกอดรุ่นพี่ของตัวเองไว้แล้วมองไปยังประตูที่เปิดออกไอ้คนที่พาฉันมานั้นแหละเขาเท้าเอวยืนมองฉันจึงผละออกแต่เขากลับกอดฉันไว้เหมือนเดิม
“รูปในโทรศัพท์มึงใช่ยัยนี่ไหมวะ”
“ยุ่ง ถึงมึงจะสารเลวยังไงก็ขอบคุณมากพี่ชาย” พี่น้อง? เขาเป็นพี่น้องแต่ทำไมหมอนนั้นถึงเตี้ย ขาว ตาโตกว่าจงอินละ
“ถ้าจำไม่ได้ คงได้อยู่ในโรงฆ่าสัตว์ แล้วอย่าลืมที่บอก”
“ฉันจะคุยกับเธอเอง” เขาผายมือแล้วเดินไปที่ประตูก่อนจะชี้หน้าฉัน
“เดี๋ยวนาย ชื่ออะไร”
“คิม จงฮยอน ฉันไม่สนใจคนท้องหรอกนะอย่ามาอ่อย” ฮึย!!!
ฉันหันไปมองจงอินเขานั่งอยู่เก้าอี้ริมหน้าต่างกัดปากตัวเองอยู่ฉันจึงเดินไปหาแล้วนั่งลงข้างๆหมอนี่มองฉันอย่างกังวลและลูบหัว
“ฉันจะดูลูกเมียมันยังไงให้ไม่ถูกทำร้ายวะยู”
“ฉันจะไม่เป็นภาระไปมากกว่านี้ นายพอจะติดต่อเขาได้ไหม”
“พี่ฉันบอกเธอว่ายังไง มันเสี่ยงที่พวกนั้นจะเจอตัวเธอจากคลื่นโทรศัพท์ เฮ้อ...”
“ฉันต้องทำยังไง” มันกังวลไปซะทุกเรื่อง...ฉันห่วงพวกเขากลัวว่าแม่จะทำร้าย
“ทำตามพี่ฉันบอก แล้วดูแลเด็กน้อยของเธอดีๆเป็นอะไรไปไอ้ห่านั้นฆ่าฉันแน่”
“เขายังไม่รู้เลย...” ก่อนที่เขาจะได้รู้ สภาพที่ฉันเห็นเซฮุนมันน่ากลัวเกินกว่าจะจ้องมองนานๆได้
“บ้าไปแล้วยู...” ฉันอยากจะร้องไห้แล้วนะเว้ยทำไมจงอินต้องทำหน้าสมเพสฉันด้วยวะไหนแม่มดจะสวมบทแม่เลี้ยง พี่กับแฟนถูกซ้อมปางตาย พ่อเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แล้วยังจะท้องอีก... “อย่าร้องนะ เธอต้องสดใสเข้า เฮ้ย...”
ฉันซบลงที่บ่ารุ่นพี่ที่เคารพแล้วโฮออกมาทันที ทำไมฉันถึงไว้ใจแม่ขนาดนั้นนะทำไมฉันถึงโชคดีที่คนช่วยเป็นพี่ชายจงอิน แล้วทำไมฉันถึงโชคร้าย...
“ลูกเธอจะไม่แข็งแรงนะเว้ย” ฉันปาดน้ำตาออกแล้วยิ้มให้เขา พยายามเข้ายูเรื่องแค่นี้เอง
“จงฮยองเล่าให้ฉันฟังเรื่องแม่เธอ เธอเป็นลูกเขาจริงไหมเนี่ย” จงอินมองอย่างสงสัย
“นั้นแม่เลี้ยง อึก! ฉันบอกจงฮยอนให้ช่วยบางเรื่องแต่ไม่รู้ว่าจะช่วยไหม”
“เลวขนาดนั้น ฆ่าคนเป็นว่าเล่น เธอคิดว่าแค่คำพูดเธอมันจะฟังไหม”
“ฟัง...ฉันมีความหวัง” ต้องฟังสิฉันใส่เสน่ห์ไปกับคำพูดนั้นด้วย
“อยากกินอะไรฉันจะไปซื้อมาให้”
“ไปด้วย...”
“ไม่ได้”
“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อาหารทะเล” จงอินหน้าต่างและปิดม่านในห้องนอนแล้วหันมาหาฉันก่อนเดินออกจากห้องไป
“แล้วพวกผู้หญิงต้องใช่อะไรบ้างวะ” เขากลับมาใหม่พร้อมสมุดปากกาแล้วยื่นมาให้ฉัน
แล้วคนท้องต้องใช้อะไรบ้าง...ฉันจดๆไปเรื่อยๆแล้วยื่นให้จงอินเขาขมวดคิ้วก่อนจะตบหน้าผากตัวเอง
“เมียก็ไม่ใช่ ถ้ามันรู้ว่าซื้อเสื้อในให้เธอฉันจะทำไงวะ”
“ฉันจะปกป้องนายเอง” ถ้าได้กลับไปเจอเซฮุน ฉันมองจงอินที่จ้องอยู่เขาหลบตาฉันและเดินออกจากห้องไปอีกครั้ง
คิดถึง...
เพิ่งรู้ว่ามาอยู่ไกลขนาดนี้เพราะเปิดร้านซ่อมรถ เขาแชร์หลายอย่างให้ฉันฟังเพื่อไม่ให้สมองว่างแล้วกลับไปห่วงคนทางบ้าน แต่จะทำยังไงมันก็อดที่จะเหม่อไม่ได้เหมือนเดิมฉันหยิบสมุด ‘คุณแม่มือใหม่’ ที่จงอินซื้อมาให้อ่าน จะว่าไปวันนั้นเขาซื้อมาเยอะมากแม้กระทั่งชุดคุมท้องแล้วยังบ่นว่าอายซิบหายอีกท้องฉันยังไม่โตเลยเพียงสองอาทิตย์เองตอนที่ไปตรวจหมอบอกว่าฉันท้องแค่อาทิตย์เดียวถ้านับมาถึงตอนนี้คงสอง...
“ลูกเธอดิ้นยัง” ฉันนั่งอยู่บนโซฟากับไอ้คนไม่ปกติที่ตื่นเต้นเหินเหตุนั่งอยู่ที่พื้นด้านหน้า
“อย่ามาตลก ฉันท้องยังไม่ปล่องเลย”
“ตั้งชื่อไว้ยัง” ถามอะไรอยู่ทุกวันวะ
“ยังเลย ฉันคิดว่าไว้คลอดก่อน นายว่าไง”
“แล้วแต่เธอ” นายเป็นพ่อเด็กหรือไงฮะมานั่งจ้องท้องฉันอยู่ได้ ขนลุกนะเว้ย
“จงฮยอนโทรหานายบ้างไหม” ดูเหมือนว่าหมอนั้นไม่โผล่หน้ามาที่นี่เลยตั้งแต่เอาฉันมาสิงไว้กับจงอิน
“อือ เขาบอกว่าจัดการตามเธอสั่งภารกิจเสร็จเมื่อไหร่ ช่วยเหลือและเอาเงินให้มันด้วย” แปลว่าเขาทำตามที่ฉันสั่งแต่ยังไงซะคนผิดก็ต้องถูกลงโทษอาชีพที่เขาทำมันไม่สุจริต
“หวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีเหตุผลพอที่จะไม่ทำฉันให้โมโหนะ” ไม่ต้องการอะไรนอกจากคำตอบที่ว่าจ้างคนฆ่าฉันทำไม
“เธอโกรธเขาไหม”
“อย่าพูดเลย” ฉันอธิบายแทบไม่หมด
ฉันได้ยินเสียงกำลังเตรียมทำอาหารแต่ดันได้ยินเสียงเอะอะอยู่หน้าบ้าน ถึงด้านในจะทึบจนสามารถเก็บเสียงได้ก็เถอะฉันก็ยังได้ยินอยู่ดีถึงมันจะแผ่วๆแต่ก็กลัวว่าเจ้าของบ้านจะมีปัญหากับใครสักคนเข้าแล้วอย่างจงอินพร้อมจะต่อยแบบนั้น...ขอแค่อย่าเป็นพวกบ้าเดิมทีเถอะ
“โอ๊ย!!!” เพราะยืนอยู่หลังบานประตูทำให้แรงเปิดเข้ามาจากด้านนอกประทะเข้าหน้าผากอย่างจังจนฉันต้องกุมไว้ มันชาไปหมดแล้วนะโว๊ย
“เฮ้ย!!! ขอโทษ” เขาจับแขนฉันไว้พยายามดึงมือฉันออกจากหน้าผากก่อนจะอ้าปากแล้วกลืนน้ำลายลงคอ
“หลบพี่ ไปไกลเลย”
“อี้ป๋อ” มาได้ยังไง อือ...หน้าเขาเหมือนเซฮุนอีกแล้ว
“เลือด บ้าซิบตายๆ” เขาไม่สนใจฉันแล้วอุ้มขึ้นเดินก่อนจะจิ๊ปากใส่จงอินอี๋ป๋อวางฉันลงนั่งบนโซฟาเบาๆแล้ววิ่งหาอะไรสักอย่างให้วุ่นเขาดึงมันออกจากลิ้นซักตรงมาทางฉัน “เฉย...ๆนะ”
มาได้ยังไง? ฉันหันไปมองจงอินแต่มันกุมขมับแล้วนวดแทนเขามองเราอยู่สักพักก่อนจะเปิดทีวีดูฉันจึงหันไปมองคนทำแผลที่ไม่สนใจฉันเอาซะเลยมัวยุ่งกับหน้าผากอยู่ได้นายเป็นคนทำฉันเจ็บยังนั่งดูการ์ตูนได้อีกหรอ
“คิดถึง” พอดึงฉันเข้าไปกอดก็จูบลงที่ใบหูเบาๆ
“มาได้ยังไง”
“ผมมีปัญญาหาพี่มากกว่าเซฮุนแล้วกัน” ฉันดันอี้ป๋อออกแล้วมองเขางงๆ พูดอย่างนี้หมายความว่าไง “สงสัยอะไรครับ พลิกแผ่นดินหาก็เจอแล้วไม่เห็นยาก” ทำไมถึงพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่าย
“...” ที่พูดมาน่ะ ทำฉันร้องไห้เลยว่ะ
“ทำไมพี่ไม่ส่งเธอกลับละวะ เรื่องเคลียร์แล้วเนี่ย” หมายความว่าไง?
“อี้ป๋อนายรู้อะไรเล่าให้ฟังที”
“เฮ้อ ไม่อยากให้รู้เท่าไหร่นะ” เขาถอนหายใจจับมือสองข้างฉันไปจูบแล้วกำไว้แน่น “ไอ้คนที่จับพี่ไปมันเสนอหน้าเข้ามาลากแม่พี่แล้วโยนให้พวกเราที่บ้าน มันโคตรกวนตีนพ่อพี่เกือบยิงทิ้งแล้ว”
“อันนั้นช่าง แล้วทำไมเธอถึงทำอย่างนั้น”
“คุณลุงไม่ยอมมีลูกกับเธอโดยอ้างว่ากลัวพี่ยูจะน้อยใจแล้วคิดว่ารักลูกใหม่มากกว่าแม่พี่เลยคิดฆ่า เธอคิดว่าถ้าไม่มีพี่แล้วพ่อพี่คงยอมมีลูก...” เพราะฉันอย่างนั้นหรอ...พ่อ
“ฉันโมโห!!!” สองคนเข้ามาจับแขนฉันคล้องไว้อี้ป๋อลูบหลังส่วนจงอินลูบอยู่ที่หัว “แล้วจงฮยอน”
“พ่อพี่เก็บไว้ใช้งาน ทำผิดเมื่อไหร่โยนเข้าเรือนจำ”
“ขอบคุณที่ยังช่วยเขา”
“เห็นมันบอกทำตามพี่สั่ง”
“อื้อ ทำไมพ่อถึงยอมเชื่อนะปกติไม่ใช่อย่างนี้”
“เซฮุนต่างหากที่เชื่อ”
“เฮ้อ..........” ฉันคิดถึงเขานะ ถ้าไม่พูดถึงแล้วก็แล้ว
“เราพาเธอไปเดินเล่นไหม หลังบ้านเป็นชายหาด”
“ไปคนเดียวเถอะกูแบกพาไปร้อยรอบแล้ว” ก็ไหนว่ากลัวเศษเปลือกหอยมันบาดเท้าฉันละแล้วจะมากวนทำไม เขานี่มันยังไง
“ไปไหม”
“อี้ป๋อ นายรู้อะไรหรือยัง” เข้าใจที่ฉันสื่อหรือเปล่า
“รู้แล้ว ช่างเถอะฮะ อยู่นี่สักเดือนแล้วค่อยกลับ” ถามฉันก่อนไหม? ไม่รู้ว่าพ่อฉันจะเป็นยังไงบ้างกับการถูกคนรักหักหลังพ่ออาจจะร้องไห้หรือคิดถึงแม่ไม่ก็ฉัน
“แล้วเซฮุน...”
“ช่างหัวมัน” ฉัน...ว่า “อย่าเพิ่งไปเจอเลย...มันอ้วกไม่หยุดแล้วเหวี่ยงไปทั่ว” เป็นอะไรเขายังไม่หายหรอ อาจเป็นผมจากการถูกซ้อม ถ้ากลับไปฉันจะเอาไม้เบสบอลตีหัวจงฮยอนเลย
“เฮ้อ...พ่อฉันต้องการฉันนะ”
“ผมจะไปจีนแล้วอยู่ด้วยกันหน่อยไม่ได้หรอ ให้ผมได้ดูแลน้องบ้าง เผื่อจะได้เล่าให้ฟังตอนโต”
“นายจะไปอยู่ตลอดไปเลยหรือไง”
“อือ” เขาจูงมือฉันออกมาหลังบ้านเอารองเท้าให้ใส่แล้วพาเดินไปที่ชายหาด “บอกแล้วว่าผมทนเห็นพี่กับเซฮุนอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก”
“ฉันไม่เข้าใจนายหรอก อยากไปไหนก็ไป” ฉันอยากจะตบสักหกทีเลยไอ้เด็กคนนี้ จริงอยู่ที่ฉันไม่ใช้เขาเลยไม่เข้าใจแต่จะมาจากกันเพราะเหตุผลอย่างนี้มัน
“โกรธหรอ ทำไมชอบทำเหมือนห่วง” อี้ป๋อหันมามองฉันแล้วหยุดเดิน “แล้วอย่างนี้ผมจะไปชอบใครได้ละ”
“ฉันเมียพี่แกนะ” เขาถอนหายใจ...แสดงออกเกินไปละ
“ตายแล้วมั้ง”
“ทำไมนายพูดอย่างนั้น”
“ก็แพ้ท้องแทนพี่ไง ผมเลยต้องมาคนเดียว และนับว่าเป็นโอกาสที่ดีเลย” บ้าจริง!!ฉันก็ว่าอยู่ทำไมตัวเองแปลกๆโดยเฉพาะอาการอะไรไม่มีเลย กินเยอะเหมือนเดิม นอนเหมือนเดิมตื่นเหมือนเดิม
“แล้วเขารู้หรือยัง” แอบหวัง
“ไม่มีใครบอกหรอกเข้าใกล้ยังยากเลย ใครจะไปคุยกับมัน”
“แล้วเขา...”
“ทำไมถึงชอบพูดถึงคนรักต่อหน้าคนที่รัก” อี้ป๋อเหน็บผมที่ใบหูแล้วมองฉันอย่างขุนเคืองแทน “ผมก็คนนะครับ”
“...”
“เจ็บ”
“ขอโทษ ฉัน...” แค่อยากรู้มันผิดหรือไง
“ขอโทษแล้วพี่จะรักผมหรอ”
“ไม่อ่ะ”
“เจ็บกว่าเดิม”
ความคิดเห็น