คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ยามว่างกับ Shall we date? (แปล) Blood in Roses: Rupert Chapter 9
Rupert Chapter 9 เผชิญหน้ากับสองหน่อในสวนกุหลาบมุ้งมิ้ง -ชื่อต้อนเหรี้------- *สัญญาณหาย*
/เป็นเเจ๊คมันลำบาก มีเพื่อนพาเวียนหัว 55555555555 แดกอย่างเดียว/
ก็ฉันเองล่ะที่ไม่เข้าใจน่ะ ทำไมนายต้องแหกปากพูดเรื่องนั้นออกมาด้วย?!" มองด้วยสายตาก้าวร้าว
/เป็นแดเนียลก็ลำบากเช่นกัน มีเพื่อนโอเวอร์แอคติ้ง 5555/
"ก็พวกเค้าถามฉันนี่..." เบ้ปาก
"บางเรื่องคุณมึงก็ไม่สมควรพูดโว้ย!" พอด่าเเจ๊คไปแล้ว หลังจากถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาก็หันมาทางพวกเรา
"อย่างที่แจ๊คพูดนั่นล่ะ...ฉันอยากได้กุหลาบนั่น เธอจะให้ฉันได้มั้ยล่ะ?" "ดูเหมือนจะเป็นดอกสุดท้ายแล้ว แล้วก็ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเฉาเมื่อไหร่..." /นางกลับสู่โหมดซี/
"นายคิดว่าฉันจะยื่นให้นายง่ายๆหรอ?"
"ฉันก็ไม่ได้หวังให้เรื่องมันง่ายอยู่แล้วล่ะ" "ก็ไมไ่ด้อยากทำแบบนี้หรอกนะ แต่..." แดเนียลหยิบปืนออกมา ปากกระบอกปืนชี้ตรงมาที่ฉัน
(!) /ชิบไก่แล้ว!!!!/
"ถึงแม้ว่าแวมฯควรจะเป็นศัตรูของเรา แต่ฉันก็ไม่อยากเสียแรงสู้โดยใช่เหตุ เอาดอกกุหลาบนั่นมาซะ"
"กล้าดียังไงถึงหันปืนไปทางเธอแบบนั้น...?" พึมพำด้วยความรังเกียจ รูเพิร์ดเอาไม้(ไม้ไรวะ มันเขียน cane กู๋บอกไม้ตพด!!!)แตะพื้นเบาๆสองสามที จากนั้นไม้นั่นก็เปลี่ยนเป็นดาบ
"ฉันว่านายมสมควรโดนลงโทษซักหน่อยแล้วล่ะ"
"โอ้! นายอยากจัดหรอ? ได้เลย ฉันเอง!" แจ๊คยกมีดขึ้นมาตั้งท่ารอ
"เธอ...ไปหลบหลังฉันซะ"
(ฉันหวังว่าจะสามารถช่วยอะไรเขาได้บ้าง...แต่ว่า...ฉันไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้มาก่อน ทำได้อย่างมาก...ก็แค่ไม่ไปขวางทางเขาเท่านั้น)
"อ๊ะ..."
ดอกกุหลาที่บานสะพรั่งอย่างองอาจเผยสู่สายตาของฉัน
แดเนียลอยากได้โรซาพาส (เหมือนชื่อของกินเลย - -)
นั่นหมายถึง เขาจะไม่ยิงฉันถ้าหากฉันยังยืนอยู่ข้างเธอ
พอคิดแผนได้ดังนั้นแล้ว ฉันก็ไปยืนอยู่ระหว่างดอกกุหลายและรูเพิร์ด
"ไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะรูเพิร์ด! เดเนียลไม่กล้ายิงหรอกถ้าฉันยืนตรงนี้" ฉันตะโกนเสียงดังเพื่อหวังให้แดเนียลได้ยินด้วย
"วิธีแปลกประหลาดที่จะทำให้แดนนี่ไม่ยิงเธองั้นหรอ หืมมม เป็นความคิดที่ดีไปเลยนะ..." "ดีล่ะ งั้นเธอก็เข้าคู่ฉันพอดี หือ!"
รูเพิร์ดฟันแจ๊คที่พยายามเข้าใกล้ฉันด้วยดาบ
"คู่ต่อสู้นายคือฉัน!"
หลบดาบที่ฟันลงมาได้อย่างคล่องแลค่ว แจ๊คปรายตามองรูเพิร์ด
"นายคงจะมั่นใจมากเลยสินะถึงได้หันหลังให้ศัตรูแบบนี้" จากที่เขาพยามเลี่ยงการลั่นไก ตอนนี้เขาเล็งปืนไปที่หลังรูเพิร์ด
เอามือปัดปากกระบอกปืน รูเพิร์ดหันมาทางแดเนียล *อันีน้หนูมั่ว มันบอก blow with his hand ไรซะอย่าง*
"คิดว่าหมาป่าแค่สองตัวฉันจะสู้ไม่ได้งั้นหรอ?"
"ยั่วประสาทดีนักนะ!"
"ก็ว่างั้น"
หมาป่าสองตัวเข้าโจมตีรูเพิร์ดทั้งสองด้าน
แจ๊คฟันรูเพิร์ด ในขณะที่เขาเบี่ยงตัวหลบ รูเพิร์ดก็สวนกลับ แต่ในขณะนั้นเอง แดเนียลก็หันปืนมาทางเขา
(รูเป็ด...!) *ตกใจมากจนเรียกชื่อผิด*
ในตอนที่ฉันกำลังจะร้องเตือนเขานั่นเอง--
มันก็ตัดจบกู -____________-
เค ต่อ 555555555
ทั้นใดนั้นเอง ก็มีลบหอบใจพัดผ่านสวนกุหลาบ
"!!"
ฉันได้ยืนเสียงคร่ำครวญเสียงเบาจากแดเเนียล จากนั้นปืนก็ร่วงจากมือเขา
"ไล่หมาหรอ? ...น่าสนุกดีนะ"
เป็นอัลเฟรดที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าสวนกุหลาบ ในมือถือแส้ไว้
(ลมนั่นมาจากแส้ของอัลเฟรดงั้นหรอ?)
"....ขอบคุณพระเจ้าที่เธอปลอดภัย ถึงจะเป็นแค่ดอกเดียวก็เถอะ" เขาพึมพำด้วยความโล่งใจ อัลเฟรดมองโรซาพาสด้านหลังฉัน
"เดี๋ยวฉันจะจัดการสองตัวนี่เอง เธอช่วยดูโรซาพาสทีได้มั้ย?"
"จัดไป"
อัลเฟรดยืนคู่กับรูเพิร์ด
"ขอบคุณอัลเฟรด ช่วยฉันได้เยอะเลย"
"ฝีมือแย่ลง? นายน่าจะออกไปขยับตัวบ้างแทนที่จะอ่านแต่หนังสือนะ"
"การอ่านมันสุดยอดไปเลยนะเฟ้ย"
"เฮ้! นี่นายเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้มั้ยเนี่ย?" "เรากำลังจะฆ่าพวกนายนะ เครียดหรือประม่ามากกว่านี้ไมไ่ด้หรอ..."
"หุบปากซะ! นายนั่นแหละตัวดีเลย" พูดจบ แดเนียลก็โจมตีอัลเฟรด
"แดนนี่เย็นชากับฉันจัง..." บ่นเสร็จ แจ๊คก็หันดาบฟันไปทางรูเพิร์ด
อัลเฟรดกับแดเนียล รูเพิร์ดกับแจ๊ค การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด
(จะเป็นยังไงต่อไปนะ...?)
ความเจ็บปวดเริ่มกัดกินในหัวใจเพราะฉันทำได้แค่มองเท่านั้น
ในตอนนั้นเอง---
(อะไรน่ะ...?)
ก็มีม่านหมอกลงบังทัศนวิสัยของฉัน
(เดี๋ยวสิ...นี่ไม่ใช่เวลาเหมาะเลยนะ...)
ฉันพยายามต้านการมองเห็นอนาคตไว้ แต่ก็ไร้ผล
ฉันเห็นแดเนียลถือปืนอยู่หลังอัลเฟรด
พูดอะไรบางอย่าง แดเนียลก็ลั่นไกปืน
(อัลเฟรด!)
ทัศนวิสัยกลายเป็นสำดำมืดไปหมดด้วยความปวดหัวที่เข้าจู่โจม
(ไม่ใช่ตอนนี้น่า!!)
ลืมตาขึ้นมาด้วยความปวดหัวอย่างรุนแรง ฉันมองเห็นภาพที่เพิ่งจะ 'เห็น' ไปเมื่อครู่ปรากฏอยู่ตรงหน้า
"อัลเฟรด ข้างหลัง!"
ฉันกรีดร้องสุดเสียง ทว่าปากกระบอกปืนแดเนียลจ่อหลังอัลเฟรดเรียบร้อยแล้ว
"คราวนี้ก็ไม่ต้องกลัวจะยืงโดนดอกไม้แล้วล่ะนะ" พูดแล้วก็เอานิ้วจะลั่นไกปืน
"หยุดนะ!!!!!"
--มันตัดหนูจบอีกแล้ว มั่ยย หนูจะเล่นต่อ -----
เสียงกรีดร้องของฉันดังขึ้นพร้อมกับเสียงลั่นไกปืน
"อัลเฟรด!!!"
แดเนียลยิงรูเพิร์ดที่พยายมจะวิ่งไปหาอัลเฟรดจนล้มลงกับพื้น
"ไอ้เลว..."
"!!"
รูเพิร์ดพยายามแทงแดเนียล (อย่าแพะ--นี่มันฟันดาบนะ----) แต่เขาก็หลบได้
ในตอนที่กระแทกแดเนียลให้ล้มลงไปกับพื้นได้นั่นเอง ข้างๆเขาก็เป็นปืนที่ร้าวจากแรงกระแทก
"แดเนียล!!"
ในตอนที่รูเพิร์ดกำลังจะแทงแดเนียล---แจ๊คก็ขว้างมีดมาทางรูเพิร์ด
เป็นเรมอนด์นั่นเองที่ใช้ดาบสกัดมีดนั่นไว้
/กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส เรมอนนนนนนนนนนน ชั้น เพิ่งเหห็น ความดีแก ก็วันนี้!!!!!! ไม่งั้นใช้งานนางเอกด๊กๆตลอด!/
"ก็ว่าทำไมเสียงดังกัน..." "ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกนายไม่ใช่แวมฯ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นแวร์วูล์ฟไปซะได้" "ฆ่าเลยดีมั้ย?"
พึมพำอย่างนั้น เรมอนด์แกว่งดาบเข้าหาแจ๊ค
"โหวว!!"
โดดหลบดาบของเรมอนด์ได้อย่างเฉียดฉิว แจ๊คกระโดดออกห่างจากเรมอนด์
"ไม่ไหว ฉันหลบแบบนั้นไม่ได้อีกแน่" "นี่มันผู้จัดการปีศาจนี่หว่า ร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะ..." พึมพำ จากนั้นเขาวิ่งไปหาแดเนียล
"เฮ้! จะนั่งง่อยอยู่ตรงนั้นไปถึงเมื่อไหร่? ได้เวลาโกยแล้ว!"
แจ๊คเริ่มออกวิ่งโดยลากแดเนียลไปด้วย
"เดี๋ยวสิ..."
เรมอนด์พยายามไล่ทั้งคู่ไป
"เรมอนด์! เราต้องมาดูอาการอัลเฟรดก่อน แผลเขามันไม่ดีขึ้นเลย..."
บอกเช่นนั้นเเล้ว รูเพิร์ดนั่งลงชันเข่าข้างอัลเฟรด
"อัลเฟรด..."
อัลเฟรดไม่ตอบสนองเลยไม่ว่ารูเพิร์ดจะเรียกเขากี่หนก็ตาม
เขาดูซีดกว่าเดิมจากการเสียเลือด
"ทำไมนาย...ไม่ลืมตาล่ะ...?"
(รูเพิร์ด...)
- Call out to him - เรียกเขา
"รูเพิร์ด..."
ฉันนั่งลงข้างอัลเฟรด
"ปกติเขาจะรักษาบาดแผลตัวเองได้แล้ว เต่คราวนี้เลือดเขาไหลไม่หยุดเลย..."
ฉันกุมมือซึ่งเต็มไปด้วยเลือดของอัลเฟรดของเขาไว้
"มาคิดกันดีกว่าว่าเราทำอะไรได้บ้าง"
---------ตัดจบ-----------------
เมื่อยมือมากกกกกกกกกกกกกก
ความคิดเห็น