รังเก็บของของจิ้งจอก

ลำดับตอนที่ #27 : Dream Story Of Foxtail

Dream Story of Foxtail

ฟ็อกซ์เทลในชุดนอนลายจิ้งจอกสีส้มทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ข้างกายเขาคือชายหนุ่มผู้เป็นสามี ‘อีเวอร์เกรส’ ผู้มีผมยาวสลวยสีเงินและดวงตาคู่สวย อีกเตียงแยกคือร่างของเด็กสาววัยสิบหกที่มีผมสีขาวเงินและดวงตาสีโลหิต ลูกสาวของทั้งสอง ‘ฟาร์เทียร์’  เมื่อคำกล่าวราตรีสวัสดิ์และกู๊ดไนท์คิสเสร็จเรียบร้อย (รวมถึงฟ็อกซ์เทลถอดแว่นตาวางไว้บนหัวเตียงแล้วด้วย) หัวหน้าครอบครัวก็ดีดนิ้วเบาๆ ไฟทั้งห้องดับพรึ่บทันที ความเงียบสงัดเข้ามาครอบคลุมเมื่อความมืดคืบคลานเข้ามาในห้อง..แต่ฟ็อกซ์เทลยังตาสว่างอยู่..เปล่า ..เขาไม่ได้กลัวความมืด แต่รู้สึกไม่อยากหลับฝันอยากบอกไม่ถูก แต่แม้จะพยายามฝืนความง่วงเพียงใด ก็ไม่เป็นผล..สุดท้าย ร่างเพรียวก็ค่อยๆหลับตาลงในที่สุด..

ดวงตาสีมรกตมองไปรอบๆอย่างมึนงง ชายหนุ่มหยัดยืนขึ้น..ที่นี่..ที่เอลิน่า ฟ็อกซ์เทลขมวดคิ้วเมื่อจำวิวทิวทัศน์โดยรอบได้ ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงลานน้ำพุของเมือง นี่คือความฝันงั้นหรอ?..ทำไมมันช่างชัดเจนและแจ่มชัดจนน่ากลัว ถึงแม้มันจะเป็นบรรยากาศที่คุ้นชินแต่กลับมีอะไรบางอย่างแตกต่างออกไป อะไรกันล่ะ? ….ตรงนั้นคุณเอวากำลังยกยิ้มราชินีที่โดดเด่นพอๆ กับเรือนผมสีแดงเพลิงของเจ้าตัวข้างๆ คือเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักสามคน ฟลอสต์ ดาโนเอล และไอจิ…ส่วนเฌอมิเกลคนงามกำลังนั่งพับดาวข้างๆทวดเลียสที่กำลังนั่งกระดกน้ำมะเขือเทศ ใบหน้าของสิงโตสาวแดงจัดพอๆ กับสีผมของเอวา คงเป็นเพราะรอยยิ้มของเฟรย์ที่ถูกส่งมาให้เมื่อครู่….หนูทิสต์ก็กำลังเกาคางแมวดำบาทอยู่ข้างๆแวมไพร์อย่างอากิ โดยที่ซีเฮียร์กับซิลเวียก็กำลังนั่งเมนท์มอยอยู่ข้างๆ และที่มีความสุขที่สุดคือครอบครัวสี่คนของคุณอาเธอร์และคุณมิช นั่นก็กรอนด์ที่เดินตรวจตราในเมืองอย่างสง่า พ่อและแม่กับน้องสาวเขาก็มาเดินช็อปปิ้งในเมืองแบบกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ ทุกคนกำลังหัวเราะและมีความสุข แล้ว…อีเวอร์เกรสกับฟาเทียร์ล่ะ? ฟ็อกซ์เทลฉุกคิดขึ้นมาได้ มองหาใบหน้าของคนรักและลูกสาวอย่างกระวนกระวาย ก่อนจะพบ..ผู้เป็นสามีกำลังแกว่งชิงช้าให้ฟาเทียร์นั่ง ร่างเพรียวยิ้มกว้างก่อนเดินเข้าไปหา  

“คุณแม่!”ฟาเทียร์สังเกตเห็นฟ็อกซ์เทลเป็นคนแรก เด็กสาวหัวเราะร่ากระโดดจากชิงช้าแบบไม่กลัวบาดเจ็บ ผมสีขาวเงินสะบัดไปมาตามแรงวิ่งของเด็กสาว “คุณแม่คะ! มาแกว่งชิงช้าให้ฟาร์หน่อยค่ะ!” ยิ้มกว้างอย่างร่าเริงเมื่อฟ็อกซ์เทลลูบหัว

“ได้สิคะคนดีของแม่” เอ่ยอย่างอ่อนหวานก่อนจูงมือลูกสาวไปยังชิงช้า “สวัสดีครับคุณสามี”ยิ้มตาหยีให้คนผมสีเงินที่ยืนอมยิ้มอยู่ใกล้ๆกับชิงช้า

“ว่าไงครับคุณภรรยา”อีเวอร์เกรสตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนเป็นเอกลักษณ์ “พ่อบอกแล้วไงว่าคุณแม่ก็มา..ฟาร์ไม่เชื่อพ่อ พ่อเสียใจ..”หันไปบอกลูกสาว ฟ็อกซ์เทลหัวเราะกับกิริยาของสองพ่อลูก ชายหนุ่มกวาดตามองทุกคนรอบๆ คืนนี้…เป็นฝันดีสินะ…ดีจังเลยนะ

‘ใครบอกเจ้าว่าเป็นฝันดีกันเด็กน้อย’เสียงแหบพร่าคล้ายกับเสียงงูขู่ฟ่อดังก้องไปทั่ว ‘จะมองโลกในแง่ดีไปหน่อยหรือเปล่า? ถ้าข้าจะให้เจ้าฝันดี ก็ไม่ใช่ปีศาจฝันร้ายน่ะสิ…ไหนดูสิว่าเจ้ากลัวอะไร อา…แบบนี้เองสินะ’ หัวเราะหึหึออกมาอย่างน่าพรั่นพรึง ฟ็อกซ์เทลเหงื่อตก เรียกคันธนูออกมาถือไว้ในมือ มองหาต้นเสียงอย่างกังวล

“คุณคือใคร! ต้องการอะไร!”ตะโกนถามพลางเม้มปากแน่น “ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!” ง้างธนูรอ ลูกธนูปรากฏขึ้นจากธาตุอากาศ แม้จะอยู่ในความฝัน ธนูของเขาก็ใช้การได้ดี..

‘อย่าโง่ไปหน่อยเลยเจ้าลูกครึ่ง’เสียงต่ำช้าพ่นวาจาอันหยาบคายออกมา ‘มองดูรอบๆสิ เจ้าเห็นอะไรสนุกๆมั๊ยล่ะ หึหึหึ’ จบประโยคเสียงนั้นก็เงียบไป ฟ็อกซ์เทลกวาดสายตามองรอบๆอย่างสำรวจตามที่อีกคน..พบว่า…ทุกๆคนกำลังจางหายไป! จางหายไปราวธาตุอากาศ กลายเป็นสีใสราวกับไม่เคยมีอยู่ เริ่มจากขา ลำตัว แขน คอ และใบหน้า ความว่างเปล่าอันน่ากลัวนั้นดูดกลืนทุกคน..ไปทีละคน…ทีละคน

“ไม่! อย่าหายไปนะ!”ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด มือสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุม เขาทั้งฉุด ดึง รั้ง ตะเกียกตะกาย ไม่ให้บุคคลอันเป็นที่รักทั้งหมดหายไป ราวกับจะกลั่นแกล้งเมื่อสามีและลูกหายไปเป็นคนสุดท้ายอย่างช้าๆ  ร่างเพรียวทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง มือยังคงคว้าอากาศอย่างบ้าคลั่ง  กรีดร้องเสียงแหลมอย่างเสียสติ “ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ม่ายยย”เสียงเจ็บปวดของคนหัวใจแหลกสลาย..ดังก้องไปทั่วเมืองอันอ้างว้างและหมองเศร้า….

“ม่ายยยยยยยยยยยยยย!”สะดุ้งสุดตัวและร้องตะโกนเสียงดัง ฟ็อกซ์เทลดีดตัวขึ้นจากเตียง ใบหน้าชุ่มด้วยเหงื่อ เสียงอันดังของเขาทำให้อีเวอร์เกรสและฟาร์เทียร์สะดุ้งตื่น “อย่าหายไปนะ อย่าหายไปนะ..”โผเข้ากอดสามีและลูกอย่างตื่นกลัว ตัวสั่นอย่างขวัญเสีย

“ฝันร้าย?..”คนตัวสูงเอ่ยถามอย่างห่วงๆ อีเวอร์เกรสลูบกลุ่มผมหนุ่มของภรรยาเบาๆ “ไม่เป็นไรนะครับคนดี ผมอยู่ตรงนี้แล้วนะ ผมอยู่ข้างๆคุณ อีเวอร์เกรสอยู่ข้างๆฟ็อกซ์เทลนะครับ…ไม่หายไปหรอก”ปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน

“คุณแม่ไม่ต้องกลัวว่าจะฝันร้ายนะคะ..เดี๋ยวฟาร์กับคุณพ่อจะนอนกอดคุณแม่เอง”ฟาร์เทียร์เอ่ยยิ้มๆ ทั้งสามนอนเบียดกันบนเตียงอย่างอบอุ่น “ฝันดีนะคะคุณแม่ คุณพ่อ” เมื่อไฟห้องดับลงอีกครั้ง..ความมือก็ปกคลุมห้องอีกครา แต่คราวนี้ฟ็อกซ์เทลรู้สึกอุ่นใจ…เพราะมีอ้อมกอดของคนที่รักอยู่..ไม่มีอะไรต้องกังวล..พวกเราจะอยู่ข้างๆเอง นั่นสิ่งที่อ้อมกอดนั้นบอกกับเขา ฟ็อกซ์เทลรับรู้ได้….ร่างเพรียวขยับยิ้มและจมลงสู่นินทรา…

-END-