คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #248 : Zetsubou no Oka~絶望の丘~ (50% ไฟยังเย็นอยู่เพราะอากาศหนาวๆ อุณหภูมิยังไม่ร้อนถึง 40 องศาที่แปลว่าปีศาจ!)
เพราะฟูจินากะ โทโกะเป็นเพื่อนคนแรกในรั้วมหาวิทยาลัยที่นิสัยดีที่สุดและใจดีกับเธอที่เพิ่งย้ายจากบ้านนอกเข้ามาเรียนต่อในเมืองหลวงมากที่สุด คิตาเสะ คิริเอะถึงได้คิดว่ามันไม่เป็นไรเลยหากโทโกะจะได้คบหาเป็นคนรักกับผู้ชายที่เธอแอบรักนับแต่แรกพบอย่างเพื่อนร่วมคณะที่มีชื่อว่าซาคุมะ ริวโตะ ในเมื่อพวกเขาทั้งคู่ต่างก็ดูเหมาะสมกันดีอย่างกับกิ่งทองใบหยก และคิริเอะที่เจียมตัวเองดีก็ไม่คิดที่จะตัดขาดโทโกะซึ่งไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย หรือว่าพยายามเข้าไปแทรกกลางความสัมพันธ์ที่ซาคุมะคงไม่มีวันเหลียวแลมองเธออย่างคนรักของเขาอยู่ดี
และเพราะอย่างนั้นคิริเอะจึงได้เข้าร่วมกลุ่มก๊วนใหญ่มากของซาคุมะตามคนรักของเขาที่ก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอไปโดยปริยาย สมาชิกชายหญิงทั้งหมดเจ็ดคนไม่นับรวมซาคุมะไม่ใช่พวกเย่อหยิ่งถือตัวอย่างที่คิริเอะเคยเข้าใจ เธอสามารถนั่งรวมกลุ่มพูดคุยด้วยได้ อย่างน้อยๆ ก็ในฐานะผู้ฟังมากกว่าผู้พูด แต่ก็ไม่สามารถสนิทใจกับพวกเขาได้เต็มร้อยเพราะความสนใจเรื่องธุรกิจ แบรนด์เนม หรือการท่องเที่ยวต่างประเทศซึ่งอยู่นอกเหนือสารบบชีวิตทั่วไปของคิริเอะที่มีครอบครัวเป็นแค่ชนชั้นกลาง ไม่ใช่ร่ำรวยมหาศาลอย่างพวกเขาทุกคน และไม่ใช่อย่างโทโกะที่สามารถกลมกลืนกับใครก็ได้เป็นอย่างดี
กระนั้นก็ยังมีเพื่อนในกลุ่มอย่างฮาชิโมโตะ เรียวที่คิริเอะพูดคุยด้วยได้มากที่สุด...หรืออาจต้องบอกว่าในทางกลับกัน เขาเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาดูดีมากถึงตัวจะไม่สูงมาก ผิวขาวรับกับเส้นผมสีทองสว่าง ช่างพูดช่างคุยแถมยังร่าเริงอารมณ์ดี ทำให้คิริเอะรู้สึกวางใจได้เสมอเมื่ออยู่กับเขา แตกต่างจากซาคุมะคนเงียบขรึมขี้อายที่เธอตกหลุมรักทุกประการ ถ้าหัวใจเธอยังว่าง คงไม่ใช่เรื่องยากที่คนธรรมดาอย่างคิริเอะจะตกหลุมรักมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบถึงขนาดนั้นอย่างฮาชิโมโตะ
วันที่เรื่องราวทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นคือวันที่คิริเอะอยู่ทำรายงานต่อที่มหาวิทยาลัยกับฮาชิโมโตะซึ่งเป็นคู่ด้วยจนถึงตอนเย็นย่ำซึ่งผู้คนเริ่มบางตาลงไปแล้ว เมื่อไหร่ที่สาวๆ ผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาพูดคุยทักทายเขา คิริเอะก็จะก้มหน้าก้มตาทำรายงานโดยพยายามไม่ยุ่มย่ามวุ่นวายในเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเอง กระทั่งเป็นทีของเพื่อนผู้หญิงต่างคณะอีกรายหนึ่งซึ่งเอ่ยถามคำถามที่แปลกประหลาดมากเสียจนทำให้คิริเอะต้องเงยมอง
“ฮาชิโมโตะ เรียว ลูกชายเจ้าอาวาสวัดอิกเคียวใช่ไหม?”
นั่นถือว่าเป็นเรื่องใหม่สำหรับคิริเอะที่ไม่เคยรู้เรื่องครอบครัวของเขามาก่อนนอกจากแค่ว่าบ้านรวยมากเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ หลังจากที่หล่อนจากไปแล้ว คิริเอะเลยอดเย้าไม่ได้ว่า
“แบบนี้ฮาชิโมโตะคุงก็ต้องสืบทอดต่อน่ะสิ”
“ฉันเป็นลูกคนเล็กเลยหายห่วง” เขาชูสองนิ้วให้เธอที่หัวเราะออกมาเบาๆ “ใครมันจะอยากเป็นล่ะ ต้องมาสวดมนต์ทำวัตรท่องจำบทสวดอะไรก็ไม่รู้ น่าเบื่อจะตายชัก”
“ฮาชิโมโตะคุงไม่ชอบเหรอ?”
เขาเพียงไหล่ไหวแทนคำตอบ
“แต่วัดของเราขึ้นชื่อเรื่องขอพรมากเลยนะ คิตาเสะล่ะ ไม่มีเรื่องอะไรที่อยากขอบ้างเลยเหรอ?”
“ฉันเหรอ?” คิริเอะเปลี่ยนมายกแขนข้างหนึ่งขึ้นเท้าคาง ลากเสียงแสดงความครุ่นคิดในลำคอเฉกเช่นเดียวกับสีหน้าอยู่ครู่ขณะ ครั้นแล้วจึงเบนสายตากลับมาตอบคำถามของเขาด้วยรอยยิ้มว่า “อยากให้โทโกะกับซาคุมะคุงรักกันไปนานๆ มั้ง”
“จริงเหรอ?”
คิริเอะผงะงันไปเมื่อปุบปับฮาชิโมโตะที่นั่งอยู่ทางขวามือก็จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แต่ก่อนที่สติของเธอจะกลับคืนมาให้ได้ถอยกรูดออกไป มือของเขาก็จะเอื้อมมาจับแขนข้างที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วยึดมันไว้แน่นอย่างกับคีมเหล็กที่คิริเอะสะบัดมันไม่ออกและได้แต่นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ตรงกันข้ามกับเขาที่ยกยิ้มมุมปากขณะพูดกับเธอว่า
“ถ้ารู้ว่าโทโกะคบกับซาคุมะเพราะรู้ว่าคิตาเสะแอบรักมาตลอดล่ะ แบบนั้นจะยังอวยพรให้พวกเขาได้อยู่ไหม? จะยังยินดีให้กับผู้หญิงจอมปลอมแบบนั้นอยู่อีกหรือเปล่า?”
คล้ายกับว่าเรี่ยวแรงซึ่งก็ใช่ว่าจะมีอยู่แล้วของเธอหดหายลงไปในชั่วพริบตา คิริเอะหยุดขืนขัดแล้วจ้องสบกับคนตรงหน้านิ่ง หากน้ำเสียงยามที่เอ่ยกลับสั่นไหว
“พ...พูดเรื่องอะไร...”
“อยากรู้ไหมว่าโทโกะทำไปทำไม?” เขาเอ่ยต่อไปโดยไม่สนใจคำพูดของเธอ “เพราะฉันปฏิเสธเขา เพราะฉันบอกว่าชอบเธอมากกว่า ก็สาวบ้านนอกใสซื่ออย่างเธอน่ารักกว่าตั้งเยอะเลยนี่นา อยากให้คิตาเสะได้มาเห็นสีหน้าของคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนตอนนั้นจังว่าน่ากลัวแค่ไหน ไม่เคยรู้ตัวเลยใช่ไหมล่ะว่าที่โทโกะคบคิตาเสะเพราะทุกคนจะได้เปรียบเทียบพวกเธอสองคนไง แล้วคนแบบนั้นจะทนได้ยังไงที่มีใครสนใจเพื่อนสนิทคนที่ด้อยกว่า โดยเฉพาะคนที่เขารัก เขาถึงได้ทำให้เธอต้องทุกข์ทรมานกับความรักที่ไม่มีวันสมหวังเหมือนกันไง”
“นาย...โกหก”
“อันที่จริงฉันทำให้เธอเห็นทุกอย่างได้นะ แต่ว่าหลังจากนั้นเธอจะต้องขอให้เขาทุกข์ทรมานเหมือนที่เธอรู้สึก แล้วฉันจะทำให้มันเป็นความจริง แลกเปลี่ยนกับวิญญาณของเธอ คิตาเสะ คิริเอะ”
ชั่ววินาทีนั้นเองที่ดวงตาของฮาชิโมโตะซึ่งคิริเอะไม่ได้ละจากไปไหนตลอดเวลาเหล่านั้นกลายเป็นสีดำสนิท ปกคลุมแม้แต่ตาขาวของเขาเหมือนกับ...ปีศาจ
_______________
ความคิดเห็น